'We proberen toch een
eigen weg te vinden'
Aandacht voor de omhaal
Vallende domino-stenen
krachttoer voor TROS
TV-RUBRIEK
Glansrol Vogel in 'Glazen Speelgoed'
Zwaar geschut voor Martha Noguera
NCRV: geen doorkijkblousjes voor The Dame
ÜS*e_
RADIO-TV-KUNST
Maar laten we het er eerst even
over eens worden dat de afgelo
pen week een fiks aantal opmer
kelijke programma's heeft laten
zien. Het min of meer klandestie-
ne interview met Erasmusprijs-
winnaar Vaclav Havel in zijn wo
ning in Praag van Nederland C
van de NOS. Het toneelstuk 'Pro
test' van dezelfde Vaclav Havel,
een uitzending van de VPRO.
Van Kooten en De Bie, die na de
gebruikelijke terughoudende
start in het nieuwe seizoen met
een schitterende tweede afleve
ring kwamen waarin zij als sa
menlevend tweetal een kindje bij
een draagmoeder bestelden en
(althans bij ons thuis) het Cali-
mero-geel en het Rietveld-geel
tot huishoudwoorden verhieven.
Er zaten ook twee prachtige na
turel-bijrollen in, van Arend Jan
Herma van Voss (maar die ken
nen we al) en van Hedie Meyling
als een verbluffend authentieke
draagmoeder. Wat was er ver
der? Een heel mooie registratie
van het ballet 'L'Enfant et les
sortileges' van Jiri Kylian, voor
kinderen van 8 tot 80 jaar, een
NOS-uitzending. En, in een
enigszins ander genre, Jos Brink
met "Wedden dat...', een pro
gramma waarvan de hoge kijk
cijfers (48 pet oftewel 6,5 miljoen
kijkers en de hoge waardering
van 7,4 voor de eerste aflevering)
geen verbazing hoeven te wek
ken en ook alleszins verdiend
zijn.
Maar ik zei het al: het gaat vaak
om kleinigheden, en soms kan
een betrekkelijk onopvallend,
'gewoon' item in een actualitei
tenrubriek ook bewondering
wekken als je beseft wat er alle
maal voor kwam kijken voordat
het gerealiseerd was. Zondag
maakte Marco van Basten inter
nationale furore met zijn omhaal
in de rechterbovenhoek tegen
FC Den Bosch. Bij de uitreiking
aan Van Basten van de gouden
schoen in Parijs als Europees
topscorer in het vorige seizoen,
werd dat doelpunt als 'bewijs'
getoond, en we mogen rustig
aannemen dat die beelden de he
le wereld overgegaan zijn en dat
weinig keepers deze week door
zoveel mensen zijn bekeken als
Jan van Grinsven van FC Den
Bosch. VARA's Achter het
Nieuws zag daar maandagavond
(een dag later al!) een item in, en
haalde niet alleen Marco van
Basten en Johan Cruijff voor de
camera (de laatste bekende dat
hij nooit met zo'n omhaal had ge
scoord en zelfs nooit een poging
ertoe gedaan had), maar ook Pe
ter Houtman, Michel Valke, Wil
ly Carbo en Rudy Metz, die in
vroeger jaren ook eens met een
soortgelijke of gehakte omhaal
hadden gescoord; inclusief de
beelden daarvan.
Nu kun je zoiets makkelijk be
denken, maar het realiseren is
nog wat anders. Ten eerste staan
'omhalen' niet in het beeldenar
chief van de NOS geregistreerd
onder de O. Felix Meurders, Rob
de Lange en andere makers van
dit onderdeel begonnen met hun
vriendenkring uit te vragen wel
ke doeltreffende omhalen zij zich
herinnerden. „Het is opzienba
rend hoeveel mensen zich zoiets
dan toch nog herinneren," zei
Rob de Lange. Maar met de we
tenschap dat Peter van Houten
wel eens een mooie omhaal had
geproduceerd, waren ze er nog
niet. In welke wedstrijd was dat
(Ajax-Feyenoord), in welk sei
zoen? Pas als je dat weet kun je
gaan zoeken. Daar kwam nog bij
dat Peter Houtman een van zijn
twee doeltreffende omhalen in
de afscheidswedstrijd van Wil
lem van Hanegem maakte, waar
van de beeldrechten bij de TROS
berustten, die eerst toestemming
moest verlenen, wat bij de NOS
niet voetstoots geloofd werd, et
cetera. Ook bleek een omhaal
van Wim Kieft niet meer in het
archief te zitten, wat jammer
was, omdat een interviewtje met
Kieft over die omhaal al via de
Turijnse radiostudio gemaakt
was. Want men vond het bij Ach
ter het Nieuws wat gemakzuch
tig om alleen die beelden uit te
zenden, daar moesten korte in
terviewtjes van de goalgetters
bij. Maar Peter Houtman speelt
in Groningen, Michel Valke in
Eindhoven, Willy Carbo nergens,
Rudy Metz in Emmen, Marco
van Basten in Amsterdam,- hoe
kreeg je al die jongens op korte
termijn bij elkaar? Zij bleken al
len bereid op hun vrije maandag
naar Hilversum te komen. En Jo
han Cruijff stemde er in toe om
maandag op het trainingsveld
van Ajax tien voorzetten op maat
aan Marco van Basten te geven,
om deze te laten bewijzen dat
zijn omhaal van zondag niet een
eendagsvlieg was, maar herhaald
kon worden. De teleurstelling
was dus groot toen de camera
ploeg bij Ajax kwam en Van Bas
ten daar in zijn burgermansklof
fie rondliep omdat hij, licht ge
blesseerd, niet aan de training
kon deelnemen. Dat feest ging
dus niet door, maar de rest wel.
Een kort, betrekkelijk onopval
lend item dus, maar makkelijker
gezegd dan gedaan, en daarom
een 'Musterbeispiel' hoe televisie
eigenlijk altijd gemaakt zou moe
ten worden: met vindingrijk
heid, doorzettingsvermogen, ij-'
ver en vasthoudendheid!
'Glazen Speelgoed'. Tekst: Tennes
see Williams, regie: John van de
Rest, spelers: Ellen Vogel, Josine
van Dalsum, Paul Röttger en Hans
Cornelissen. Gezien op 14 november
in de Leidse Schouwburg. Aldaar
nog te zien op 15 november.
LEIDEN - Tennessee Williams
laat zijn toneeltekst 'Glazen
Speelgoed' (1945) vooraf gaan
door een algemene beschouwing
en een reeks van gedetailleerde
toneelaanwijzingen betreffende
licht, decor en muziek. Er is één
ding waar Williams zeer nadruk
kelijk op wijst het stuk moet on
conventioneel en niet-realistisch
opgevoerd worden. Dit geldt
voor het decor, het licht, het spel.
De verteller aan het begin bena
drukt het ten overvloede, het is
een spel van herinnering en daar
om niet-realistisch, John van de
Rest heeft er een voorstelling
van gemaakt die volkomen
haaks staat op de intenties van
Williams.
John van de Rest, dat is duide
lijk, mikt op een groot publiek
heeft daarom
rechte Williams inleidende woor
den genegeerd. Hij brengt 'Gla
zen Speelgoed' op zo'n realisti
sche wijze op de planken dat alle
symboliek wordt platgeslagen.
Verheven thematiek wordt ba
naal.
En toch was de voorstelling de
moeite waard omdat Ellen Vogel
werkelijk de planken uit de vloer
speelt. Ze neemt vaak teveel tijd
voor haar woorden, soms doet ze
te lollig, maar het geeft allemaal
niks want het blijft schitterend
om naar te kijken. Johan Cruiff
Pianorecital door Martha Noguera,
piano met werken van Mozart (va
riaties op een menuet van Duport),
Beethoven (appassionata) en Chopin
(nocturne op. 48 no. 1, sonate in b
kl.t. op. 35, rondo op. 16 en polonaise
fantasie op. 61). Gehoord op 14 no
vember in de Kapelzaal.
LEIDEN - Wie naar een concert
gaat, doet dit omdat hij een voor
keur heeft voor de levende
werkelijkheid boven een elektro
nische weergave. De Argen
tijnse Martha Noguera kon door
haar innemende persoonlijkheid
bij opkomst al rekenen op een
welwillend publiek. Het ope
ningsstuk - de variaties van Mo
zart - werd bovendien voorgedra
gen op een zo directe en overtui
gende wijze, dat ze meteen aller
aandacht gevangen hield.
Wie een levend concert bij
woont, loopt een aantal risico's.
Na Mozart heb ik vaak gewenst,
dat er een geluidstechnicus
kwam om het volume - vooral
van de bassen - wat terug te
draaien. De Estonia-vleugel in de
Kapelzaal mag dan een vleugel
zijn die beter tot zijn recht komt
in de Stadsgehoorzaal, ook Mar
tha Noguera speelde alsof de in
timiteit van het kamermuziek
concert niet bestond. Niet alleen
het publiek werd getroffen, nee
zelfs de levenloze, stenen muren
stonden op hun grondvesten te
schudden. Boven een bepaalde
geluidssterkte was haar aanslag
ronduit onaangenaam, zonder
.enig leven in de toon. Ook
AMSTERDAM (GPD) - „Wij zijn
gewoon niet van die types die in
een orkest of zo gaan spelen. Met
de opleidingen die we achter de
rug hebben zou dat best kunnen,
maar niemand van ons wil dat.
Daarom spelen we in The Dame.
Dat is heel wat beter". Annet Vis
ser is fluitiste in Nederlands jong
ste meidengroep. The Dame be
staat uit vijf dames die allemaal
een gedegen muziekopleiding ach
ter de rug hebben. En dat is goed te
horen op hun debuut-elpee die en
kele weken geleden is verschenen.
Annet: „In onze composities
mengen we allerlei stijlen tot een
die een balletje hoog houdt. Paul
Röttger was als Tom, haar zoon,
zeer overtuigend maar als vertel
ler te vlak. Waarom uitgerekend
Josine van Dalsum, Nederlands
meest vermaarde sipkijkster, de
rol van Laura was toebedeeld,
het kwetsbare meisje dat glazen
speelgoed verzamelt, is een raad
sel. Ze maakte er meer dan een
karikatuur van. Josine van Dal
sum moet geen schroomvallige
meisjes spelen, dat bleek tegen
het einde toen ze even als Laura
haar bedremmeldheid mocht
verliezen. Het was gelijk niet
meer maf maar overtuigend.
RADBOUD ENGBERSEN.
het repertoire bood veel gelegen
heid tot geluidsoverlast; het tijd
vak van de romantiek reikt naar
alle mogelijke uitersten. De .com
ponist keert zijn ziel binnenste
buiten. Dit levert naast dromeri
ge passages ook stormachtige
ontboezemingen op. In muziek
taal komt dat laatste neer op ra
zendsnelle notenwatervallen of
donderende akkoorden. De sa-
lonmuziek van Chopin verander
de onder de handen van Noguera
in complete pianoconcerten.
Jammer voor mijn oren, jammer
voor Noguera die naar mijn in
druk toch meer had te bieden.
MONICA SCHIKS.
soort totaalmuziek. Die verschil
lende stijlen komen voort uit het
feit dat we allemaal onze studie op
verschillende gebieden hebben ge
richt. Ik ben bijvoorbeeld een
beetje klassiek gericht en heb in
Flairck gespeeld. Onze zangeres
Alexandra van Marken komt ei
genlijk uit de jazzwereld".
Alexandra: „Ik heb ook de to
neelschool in Antwerpen gedaan
en daar heb ik me op de kleinkunst
gericht. Daarnaast heb ik in de
rockopera 'Ik, Jan Cremer' ge
staan. Ik ben dus zowel thuis in de
muziek als in de theaterwereld. De
andere drie hebben allemaal con
servatorium gedaan of zijn daar
nog mee bezig. Annelies de Jong is
onze toetseniste. Zij heeft al vier
jaar het Rotterdamse conservato
rium achter de rug en moet nog
twee jaar. Zij heeft zich vooral op
de lichte muziek gestort".
Annet: „Dan hou je nog Maijo-
lijn Bakker en Ans Rietbergen
over. Maijolijn speelt piano en syn
thesizer. Die won al een pianocon
cours toen ze twaalf was! Ans is on
ze slagwerker. Zij deed klassiek
slagwerk op het Amsterdams con
servatorium en heeft ook in ver
schillende pop-bandjes gespeeld.
Zo heb je dus genoeg ingrediënten
om tot een aardige mengeling te
komen".
Dat Annet in Flairck heeft ge
speeld en dat haar broer Eric (gita
rist in die formatie) nummers voor
The Dame heeft geschreven, is
goed te horen. Ondanks het feit dat
de groep een eigen geluid heeft,
zijn veel elementen uit de basis van
Flairck ook bij The Dame te vin
den. Vooral de positie van de fluit
in het geheel en de percussie verto
nen gelijkenissen.
Annet: „Ik heb in Flairck natuur
lijk veel geleerd, maar ben er uitge
stapt omdat ik mijn eigen muzikale
ideeën verder wilde ontwikkelen.
Ik denk ook niet dat onze muziek
uitdrukkelijk op Flairck lijkt. We
proberen toch een eigen weg te
vinden. Een vergelijking die wel
op gaat, is dat ook onze muziek
niet echt makkelijk is. Daar bedoel
ik mee dat het niet echt in de hitpa
rades past of zo. We opereren toch
onder het conservatoriumstempel.
Daar hebben we voor gekozen. We
bereiken daarmee niet van die hele
jonge mensen, meer de dertigers
en zo. Dat is zo'n beetje onze doel
groep".
door
Simone Lensink
Alexandra: „Omdat we eigenlijk
nog maar net bezig zijn, schrijven
we zelf nog geen muziek. Anderen
maken voor ons een soort raam
werk van een nummer waar wij
dan mee aan de slag kunnen. Op
een of andere manier zijn wij er
nog niet aan toe dat helemaal zelf
te doen. Bovendien is het zo best
prettig om te werken omdat je een
nummer toch helemaal je eigen
stijl mee kan geven. Door onze ver
schillende achtergronden voegt ie
dereen er iets anders aan toe zodat
je een ideale mengelmoes krijgt.
Totaalmuziek dus".
Annet: „Tóch denk ik dat we in
de toekomst zelf zullen gaan schrij
ven. Iedereen is nu al voor zichzelf
een beetje aan het rommelen. Op
den duur komt daar natuurlijk best
wat van terecht. Financieel is dat
voor ons heel aantrekkelijk. Dan
komen we eindelijk eens van die
uitkeringen af!"
Knoopjes dicht
Zondagmiddag is The Dame te
zien in het NCRV-programma 'Een
dik uur Dick'. Tijdens het gespreK
in een Amsterdamse koffieshop
komt manager Cees Heyne binnen
met de mededeling dat de kleding
van de dames voor die uitzending
een beetje 'zedig' moet zijn. Hey-
nen: „Iemand van de NCRV belde
daar net over, dus geen 'doorkijk
blousjes' of lage decolleté's". An
net en Alexandra barsten in een
luid gebulder uit. Alexandra: „Dat
is dus eigenlijk een deel van onze
act. Er een beetjé uitdagend uit
zien. Maar ja zo'n televisieoptreden
hebben we hard nodig dus dan
maar een paar knoopjes meer
dicht".
Annet: „Het feit dat we vijf mei
den zijn die niet alleen muziek in
hun mars hebben, willeivwe ook
uit gaan buiten als we eenmaal live
op gaan treden. Omdat we een wat
ouder publiek trekken, moeten we
toch in theaters gaan spelen. En
daar kan je niet zomaar muziek
gaan staan maken. Omdat Ale
xandra veel van theater weet, kun
nen we er volgens mij een leuke
show van maken".
Alexandra: „Ik zou dan willen la
ten zien dat een muzikant ook kan
acteren en dansen. We zouden met
z'n vijven een wervelende show
kunnen presenteren. Daarin hoeft
muziek niet eens nadrukkelijk
vooraan te staan. We hebben daar
al allerlei ideeën over, maar nog
geen vaste plannen. Ik denk dat
het eerst belangrijk is een tweede
elpee te maken. Dan pas is het re
pertoire groot genoeg om een
avond op de planken te staan. Zo
ver is het dus voorlopig nog niet".
Annet: „We houden het eerst
maar even bij cffe televisieoptre
dens. Die leveren ons de bekend
heid op waar we mee verder kun
nen. Op 28 november zijn we nog
te zien in 'De Nachtshow', een
nieuw VAR A-programma, en op
Oudejaarsavond staan we waar
schijnlijk bij Tineke in het pro
gramma. Daar kijkt dus echt ieder
een naar!" (Zondag, Nederland 1,
16.25 uur).
Studenten van de drie technische
universiteiten in Delft, Eindho
ven en Twente doen in de Stassen-
hal in Lisse een aanval op het we
reldrecord domino-stenen opzet
ten. Het record - dat nu op een
miljoen stenen staat - is in handen
van Japanse studenten. De Neder
landers proberen een kwart mil
joen domino-stenen, 1.250.000 in
totaal dus, meer overeind te zet
ten.
De eerste steen wordt 22 novem
ber 'gelegd'. Het hele karwei moet
vijf weken later, 27 december, zijn
geklaard. In een directe tv-uitzen-
ding btfingt de TROS (in het pro
gramma 'De eerste de beste') op
die avond zowel het resultaat van
een dikke maand ploeteren als het
effect van de vallende steentjes in
beeld. Het omvallen van de domi
no-stenen duurt, als alles goed
gaat, precies 35 minuten. De Ame
rikaanse tv-maatschappij ABC,
een van de grootste in de VS, heeft
laten weten geïnteresseerd te zijn
in beelden.
Het voorzetje om een record-po
ging te ondernemen kwam van de
KLM. Om Holland te promoten,
zegt Olga Vermuë. De taken zijn
inmiddels verdeeld. De TU's ken
nen hun aandeel. De stand van za
ken op dit moment.
LISSE/DELFT - Eigenlijk kan
het niet meer fout gaan. Omdat
werkelijk niets aan het toeval
wordt overgelaten. Eerst wordt de
Stassenhal - in het seizoen een op
slagplaats voor bloembollen - met
gas bewerkt. De reden? Alle onge
dierte uitroeien. Pas dan man de
eerste domino-steen overeind wor
den gezet.
Waarom een gasbewerking? Een
enkele muis kan al catastrofaal zijn
en de recordpoging doen misluk
ken. En muizen zitten er in bollen
schuren. Het toucheren van de ste
nen moet, hoe dan ook, worden
voorkomen. Want als er eentje valt,
vallen ze allemaal. Dat zou een
ramp zijn. Daarom worden de mui
zen met gas bestreden. En worden
alle kieren en gaatjes ook nog eens
zorgvuldig dichtgestopt.
door
Jan Westerlaken
Domino-stenen opzetten en iets
uitbeelden. De Japanners zijn er ja
ren geleden mee begonnen. Ze
hebben tot nu toe in een object een
miljoen stenen verwerkt. Een echt
thema hadden ze nooit. Het bleef
altijd bij het uitbeelden van een
huis, boerderij of een fabriek. Ne
derland pakt het anders aan. Heeft
wel een thema. De studenten, 45 in
getal, hebben als opdracht om met
1.250.000 domino-stenen die be
zienswaardigheden uit te beelden
die Holland in het buitenland be
kendheid hebben gegeven.
Nederland wordt in drie partjes
verdeeld. Elke technische univer
siteit krijgt een derde deel, zijnde
zeshonderd vierkante meter, die zij
met ruim 400.000 domino-stenen
moeten opvullen. Stenen die spe
ciaal in Oostenrijk moesten wor
den gemaakt, omdat er in Neder
land geen bedrijf te vinden was,
dat in staat was dit karwei te kla
ren. Over enkele dagen rijdt een
vrachtwagen met aanhanger naar
Lisse om de domino-stenen - in
tien felle kleuren - af te leveren.
Wat gaan de technische universi
teiten uitbeelden? Delft brengt
Schiphol in beeld en reserveert een
deel van de ruimte om bollenvel
den aan te leggen. Volendam krijgt
een plekje evenals het IJsselmeer
en de Domtoren in Utrecht. Bij
Gouda wordt een grote kaas gepro
jecteerd en in Den Helder een stuk
je van de marine.
De TU in Eindhoven produceert
onder meer een enorme Limburg
se vlaai, een Barneveldse kip, pa
leis 't Loo, de Oostèrscheldedam,
een portret van Van Gogh en alle
provinciale vlaggen.
Eindhoven heeft daarnaast een
algemene taak op zijn schouders
genomen. Het maakt het compu
terprogramma waarmee in een
handomdraai de vorderingen kun
nen worden vastgesteld. Elk domi
no-steentje dat het magazijn uit
gaat wordt geregistreerd. Eindho
ven bewaakt dus niet alleen de ste
nen, maar houdt bovendien nauw
lettend in de gaten of de studenten
op schema liggen. Is dat niet het
geval, dan moet er worden overge
werkt. Dan draven om de acht uur
ploegendiensten op. Vijftig man
zijn er vanaf 22 november dagelijks
bezig met de recordpoging.
De TU Twente vult haar derde
deel van Nederland met onder
meer het molenpark in Sexbierum,
beeldt de Elfstedentocht tocht uit
en plaatst een zeehondje bij Pieter-
buren. Bartje ('Ik bid niet voor bru-
ne bon'n'), de Afsluitdijk, het
schaatsstadion Thialf en de Wad
deneilanden maken Twentes deel
compleet.
Delft begint langzaam warm te
lopen. Dick Verhaagen, een van de
vijftien stenenleggers uit Delft,
merkt dat als hij visite krijgt. Men
sen die informeren hoe het gaat en
of er nog hulp nodig is. "Maar dat
is allemaal maanden geleden al ge
regeld", zegt hij. "We blijven met
z'n allen in de buurt van de hal en
reizen niet op en neer. Of dat met
de studie kan? Wat mij betreft heb
ik er wel een maandje voor over".
De studenten blaken van zelfver
trouwen. Voor hen staat het hon
derd procent vast: de recordpoging
slaagt. "Iedereen is puur enthou
siast", stelt Wiek Thijssen een
tweede steenlegger uit Delft. "De
mensen sleutelen thuis aan teke
ningen, spelen met steentjes en
proberen apparaatjes te bedenken
die op de een of andere manier van
nut kunnen zijn. Zo is die stenen
zetmachine in Twente ook ont
staan".
De enige 'ervaring' die de stu
denten met het overeind zetten van
domino-stenen hebben is een vi
deo-film, die ooit eens in Japan
werd gemaakt. En thuis wat frutse
len. Daar blijft het bij. Optimis
tisch blijven ze, ondanks zo weinig
vingeroefeningen.
"Na 27 december", zegt Reynier
Seepers, een derde deelnemer van
het team uit Delft, zelfverzekerd,
"is het woord weer aan de Japan
ners. En misschien komen wij
daarna weer met een poging. Ik
merk wel dat we steeds fanatieker
worden. Avond aan avond zit ik de
laatste weken te rekenen. Contact
met de studenten in Japan? Nee,
dat hebben we niet gehad. Volgens:
mij weten ze nog niet eens dat wij
hun record proberen te breken".
De Stassenhal in Lisse. Op de
vloer van zestig bij dertig meter
wordt Nederland eerst uitgetekend
en in achttienhonderd vlakken van
vierkante meters verdeeld waarin
de kleurige domino-stenen worden
gerangschikt. Alleen de studenten
met speciale pasjes hebben toe
gang tot de hal. Verder niemand.
De binnendeur gaat op slot. Voor
Reynier Seepers, Wiek Thijssen
wedstrijd domino-stenen
Delft.
die deur staat nog eens iemand van
de veiligheidsdienst. In de hal
waar de stenen worden gestapeld
is ook het magazijn, dat de domi
no-stenen in kilo's uitgeeft. Alles
wordt nog eenss extra met came
ra's bewaakt.
De studenten houden er zelf al
rekening mee dat er wat fout kan
gaan. Om de vijfhonderd stenen
bouwen ze een blokkade in. Maakt
een van de deelnemers een mis
stap, dan blijft de schade beperkt.
"Maar", voegt Olga Vermuë van de
KLM er onmiddellijk aan toe, "je
moet er niet aan denken dat de
Domtoren ondersteboven gaat.
Over de vloer hoeven we ons geen
zorgen te maken. Die is zaglad als
een spiegel. Geen scheurtje zit er
in. En dat terwijl er toch grote
vrachtwagens in- en uitrijden. De
vloer heeft niets te lijden van het
gewicht en de trillingen".
Tien camera's
Voor de TROS is het in beeld
brengen van de vallende domino
stenen een ware krachttoer. Er
worden, om het hele gebeuren op
de voet te kunnen volgen, niet min
der dan tien camera's in stelling ge
bracht: één maakt opnamen van
bovenaf, vier vanaf een vaste
plaats en vijf mensen lopen met
een camera op hun schouder om
de tv-kijker thuis geen beeld te la
ten missen.
Bart Bijsterveld (producer van
'De eerste de beste'): "We zien dit
als een prestige-object. Het is een
waanzinnig spannende klus. Er
(foto GPD)
kan zoveel misgaan. Een verkeerde
stap en vijf weken zwoegen wor
den omver gekegeld. Minutieus
hebben we uitgerekend welk
steentje op welk moment valt. Dat
is allemaal vastgelegd in de com
puter. Dit wordt echt spektakel
van de bovenste plank. We hopen
hiermee dan ook de jaarcijfers te
winnen. De verwachting is dat er
zeven miljoen mensen naar het
programma zullen kijken. Wat mij
persoonlijk betreft: dit is het leuk
ste, dat ik ooit voor de televisie heb
gedaan. Zo'n spektakel, dat boven
dien nog eens direct de lucht in
gaat. Dat geeft je een kick, weetje.
Elke uitzending van 'De eerste de
beste' noemen wij ons maandelijks
adrenalineshot. Daar raak je aan
verslaafd. Als dit achter de rug is,
kan ik wel een halfjaar vooruit
