'Verscheurd tussen twee families'
Televisie is 'mensenmedium'
TV-rubriek
1
■E7 V 1 v j
pV J
door
n.*vi
Nico Scheepmaker
Aan de Costa del Sol verlangt Rod Stewart naar Schotland
Popweek in Den Haag
ZATERDAG 23 AUGUSTUS 1986
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 33
Tijdens de jurering voor de Zil
veren Nipkowschijf voerde een
van de tv-critici als pluspunt van
'The Flood' van Jaap Drupsteen
aan dat deze het medium televi
sie zo optimaal gebruikt had. Het
is waar, je kijkt bij de (schaarse)
programma's van Jaap Drup
steen je ogen uit, ze zijn mooi,
fantasierijk en de technische mo
gelijkheden van de televisie wor
den (daar heb je het weer!) er op
timaal in gebruikt, maar of het
daarom 'typisch televisie' is? Wat
is typisch televisie? Waarom zijn
die programma's van Jaap Drup
steen dan zo uitzonderlijk? Ikzelf
vond dat het de hoogste tijd
werd dat Adriaan van Dis de Zil
veren Nipkowschijf kreeg (Jaap
Drupsteen heeft 'm al een keer
gehad), en een van mijn argu
menten daarbij was, dat juist de
talkshow van Adriaan van Dis
'typisch televisie' is. Televisie is
immers in hoge mate een 'men
senmedium', hèt is een peep
show waarbij een paar mensen
(dikwijls maar één mens) in de
beslotenheid van hun huiskamer
naar andere, vaak bekende c.q.
beroemde mensen zitten te kij
ken die op een bepaalde manier
worden uitvergroot.
Één van de critici zei tegen me
dat hij Adriaan van Dis wel heel
goed vond, maar dat hij ander
zijds vond dat hij gewoon zijn
werk deed, en of dat dan be
kroond diende te worden? Maar
iedereen die tot nu toe de Nip
kowschijf heeft gekregen heeft
toch gewoon zijn werk gedaan,
alleen beter dan de anderen,
bracht ik daar tegenin. Toen ik
Johan Cruijff zag voetballen
dacht ik ook eerst: daar loopt ie
mand te voetballen, net als alle
anderen, maar toen ik nog eens
keek zag ik dat hij niet alleen
veel beter voetbalde dan die an
deren, maar ook iets heel eigens
had in zijn manier van voetbal
len. Precies Hetzelfde gevoel had
ik meteen, vanaf de eerste uit
zending, bij Adriaan van Dis...
Het is altijd het beste je para
bels zo simpel mogelijk te hou
den. Dat de televisie een 'men
senmedium' is bleek afgelopen
week weer eens, want we kregen,
in aankoopprogramma's, de por
tretten te zien van de componis
ten Richard Strauss en Giuseppe
Verdi, de filmactrices Mariene
Dietrich en Marilyn Monroe, en
de filmregisseur Steven Spiel
berg. Het kon niet op. Van die
vijf waren er twee nog in leven
toen het tv-portret gemaakt
werd: Spielberg en Dietrich. Dat
was makkelijk voor de makers,
zou je denken, want zij konden
de hoofdpersonen afzetten tegen
de beschikbare filmfragmenten,
hun commentaar erop vragen, et
cetera. In werkelijkheid had Ma-
ximillian Schell die het portret
van Mariene Dietrich maakte het
een stuk moeilijker dan de ande
ren, omdat Mariene (geboren in
1901) geweigerd had in beeld te
verschijnen. Je hoorde haar al
leen praten, en dat maakte het
wel enigszins begrijpelijk dat ze,
oud en der dagen zat, niet ont
luisterend in beeld wilde komen,
want je had het gevoel dat haar
kunstgebit los zat. Erg meegaand
was ze ook niet. Integendeel, al
les wat Schell kon laten zien van
haar interieur, en zelfs van film
fragmenten, moest hij op haar
veroveren, want ze vond alles on
zin, onbelangrijk, oninteressant,
wou niet terugkijken, bekriti
seerde zijn aanpak, etcetera. Het
interessante was intussen, dat
juist door dat recalcitrante, te
genstribbelende gedrag het por
tret dat Schell van 'La Dietrich'
maakte het boeiendst van de vijf
was. En dat ondanks het feit dat
Schell zich af en toe bediende
van kitsch-effecten die geheel in
tegenspraak waren met Marlenes
opvattingen, want zij riep voort
durend dat zij kitsch haatte als
de pest.
Het portret van Richard
StraUss ontbpprHp ook de lijfelij
ke aanwezigheid van de compo
nist, die in 1949 overleed, maar er
was veel filmmateriaal beschik
baar, en nabestaande familie kon
het een en ander vertellen over
opa. Wat me in hem aantrok was,
dat hij ging zitten en componeer
de (zonder de piano te gebrui
ken), maar ook altijd een notitie
boekje bij zich had om muzikale
invallen meteen te kunnen note
ren, en dat hjj ook steeds tijd vrij
maakte voor zijn kleinkinderen
als die met opa wilden spelen of
wandelen. Zo hoort het. Aan de
andere kant wilde hij niet echt
deugen als het er op aan kwam,
met name in de Hitler-tijd, en dat
proefde je ook uit zijn manier
van schrijven en formuleren.
Eigenlijk vond ik het portret
van Richard Strauss nogal saai
afsteken tegen de achtste en één
na laatste aflevering van 'Het le
ven van Verdi', dat er direct op
volgde. In zo'n nagespeeld leven
zie je dan toch de voordelen van
een scenarioschrijver die men
sen tegen elkaar kan uitspelen en
'drama' kan creeren. Je weet al
kijkend natuurlijk wel datje Ver
di zelf niet bezig ziet (in deze Ita
liaanse produktie werd hij ge
speeld door een goed gelijkende
acteur die Ronald Pickup heet
te), maar je krijgt toch het idee
dat je zo'n man 'vollediger' leert
kennen dan in zo'n twee uur du
rende 'echte' documentaire over
Strauss.
NICO SCHEEPMAKER
Rod Stewart laat op zijn
nieuwe plaat 'Every beat
of my heart' horen, dat hij
als zanger nog steeds heel
serieus moet worden geno
men. De plaat belooft ook
het nodige voor de optre
dens die Stewart op 2 en 3
september geeft in de Ahoy
in Rotterdam. In zijn bun
galow aan de Costa del Sol
sprak John Oomkes met de
levensgenieter en berouw
volle zondaar Stewart over
songteksten, vrouwen,
voetbal en zijn begelei
dingsband.
(GPD) - Where I come from love is
just a hole in the wall
And the steel mills ring out and ge
nerations heed the cull
And the rain never stops and the
skies are grey
And the chance of romance, slim as
a bright sunny day.
„Ik geloof dat deze plaat mijn
jeugd op een eerlijke manier weer
spiegelt. Er staan twee songs op
die zich afspelen rond mijn 19de,
20ste levensjaar. 'A Night Like
This' gaat over de onzekerheid van
zo'n joch dat misschien wel elke er
varing op seksueel gebied mist.
Lijnrecht daar tegenover staat een
lied als 'Who's Gonna Take Me Ho
me', dat juist de brutaalheid be
schrijft van iemand die inmiddels
wel die ervaringen achter de rug
heeft en denkt dat hij als een gigolo
door het leven kan gaan".
De locatie is Estepona in Zuid-
Spanje - zo halverwege Malaga en
Gibraltar. Het zwerk oogt overblin-
dend blauw. Weggescholen onder
parasol en achter een indrukwek
kende zonnebril zit Rod Stewart,
een romanticus in hart en nieren,
en inmiddels op 41-jarige leeftijd
door het leven en de liefde gete
kend. Hij praat gepassioneerd over
Glasgow, Schotland, zo ver verwij
derd van zijn keurige bungalow
aan de Costa del Sol, en over grijze
luchten, onverzettelijk voetbal, di
to rock 'n' roll en dito liefdesaffai
res, zonder dat we het beestje (Ala-
na Stewart, Kim Emberley, wedu
we Sellers of hoe ze ook maar heb
ben mogen heten) bij de naam noe-
Stewart doet dat zelf ook niet,
maar hij heeft met veteraan-produ
cer Bob Ezrin een LP (Eveiy Beat
Of My Heart) gemaakt, die integer
en ambitieus overkomt, en die
voor de goede verstaander uiterst
openhartig .ié. De plaat belooft het
nodige voor de concerten die Ste
wart op 2 en 3 september in het
Rotterdamse Ahoy' verzorgt.
'Every Beat Of My Heart' is even
vitaal en nauwelijks minder van
kwaliteit dan de elpee 'Dancing in
the Rain' waarmee Stewarts land
genoot Frankie Miller dit jaar op
eens verraste. Beiden zijn vetera
nen, grijs geworden in een vak
waarin de commercie vaak de
hoogopgestapelde kwaliteit over
woekert.
Stewart is bovendien een sfinx
die de ene keer de geneugten van
het leven naar hartelust op zich af
laat komen, om een volgende keer
als een zondaar berouw te hebben
van zijn decadente gedrag. In zijn
discografie klinkt die wisselvallig
heid letterlijk door: Footloose and
Fancyfree werd afgelost door
Blonds Have More Fun, Foolish
Behaviour door Body Wishes.
Stewart wijst naar zijn bijna vijf
tigjarige body-guard die verderop
niets vermoedend van het zonnetje
zit te genieten. „Hij kent me als
weinig anderen. Hij gaf me ook de
ondertitel voor 'Who's Gonna Take
Me Home': de opkomst en onder
gang van een beginnende gigolo.
We zijn maatjes, hij komt uit het
zelfde milieu. We kennen elkaar
sinds mijn achttiende. Hij zou je
verhalen kunnen vertellen! En dat
doe ik nou in liedjes. Songschrij-
ven is vertellen. Songs zijn verhaal
tjes. Of het nou om feiten of fictie
gaat".
Passie
Op 'Every Beat Of My Heart'
zingt Rod dankzij de kraakheldere
produktie van Ezrin met hoorbaar
veel passie, inzet of plezier. Dat is
de laatste jaren nog al eens anders
geweest, al was het ontbreken
daarvan niet altijd op het conto van
de producer - meestal Tom Dowd
- te schrijven. Stewart zelf leek
niet over genoeg ambitie te be
schikken. Ruiterlijk érkent hij pe
rioden van lapzwanzerigheid, maar
met Ezrin was het anders: „Hij zat
me voortdurend achter mijn vod
den, joeg me op, was lastig, laat je
niet zomaar even wat doen. Ik heb
dat nodig".
Ezrin heeft zich volgens Stewart
vooral zorgen gemaakt over de in
mm
Rod Stewart„Tijdens mijn concert in Wembley mocht m'n moeder de Koninklijke toiletten gebruiken", ifotop.r.)
druk die een stem oproept. Rod:
„Hij heeft me dingen laten doen
waarvan ik niet eens wist dat ik ze
in me had. Zo heeft hij me 'In My
Life' van The Beatles anderhalf
toon lager laten zingen, omdat hij
vond dat ik in dat lage register
meer warmte kon oproepen voor
een tekst waarin iemand zijn leven
overziet. Normaliter zing ik vrij
hoog, dus had ik er moeite mee.
Bob, zei ik, ik voel me zó laag niet
op mijn gemak.' Hij zei: Maak je
geen zorgen over hoe dat stemge
bruik aanvoelt, want dat ben je
ontwend. Maar het klinkt te gek.
Dan ga ik wel weer ruziën, dat ligt
in mijn aard, maar uiteindelijk
heeft hij gelijk, en dan krijgt hij dat
ook van mij".
- Curieus is dat 'In My Life' de
epiloog vormt van een autobiogra
fische elpee, waarin je zelf als het
ware je leven overziet. John Len-
non schreef in 'In My Life' regels
als: Thought I'll never lose affec
tion/for people and things that
went before!! know I'll often stop
beelden, vergelijkingen en allego
rie. Ik schrijf concreet alles op wat
er met me gebeurt, en hoe het me
raakt. Lennon deed dat ook. Voor
al in zijn ballads".
- 'In My Life' doet denken aan In
a Broken Dream, een song van
jouw hand die in 1976 nummer 1
stond in Engeland, maar waarmee
je niet blij was omdat het een ille
gale demo-opname was van bijna
tien jaar eerder. Mare Bolan, een
Britse zanger die zeer gecharmeerd
van je was, schreef in 1976 dat je
die song haatte omdat je het lied
opnam op een leeftijd waarop je
nog te weinig pijnlijke ervaringen
achter de rug had. Liedjes over je
verloren liefdes kun je alleen maar
zingen als je weet waarover je het
hebt. Zegt Bolan.
Stewart: „Nou, dan ben ik al die
jaren een verdomd goeie leugenaar
geweest. Op al die platen, keer op
keer. De beslissende factor is de
vocale interpretatie; hoe gebruik je
je stem om een bepaalde emotie
weer te geven? Echt waar. Het is
niet noodzakelijkerwijs levenser
varing".
Stewart: „...Ja, dat is waarschijn
lijk de reden waarom ik me er zo
goed in kan vinden. 'In My Life' is
een autobiografietje, heel klein,
maar er zit alles in. Ik zou graag
van mezelf denken dat ik zó schrijf.
Ik kan niet zoals Dylan schrijven in
Haastig: „Ach, ik heb het nodige
meegemaakt. Ik heb een aantal on
fortuinlijke romances achter de
rug, niet? Nou, in alle gevallen ben
ik degene geweest die de deur ach
ter me dicht trok. Ik ga er vandoor.
Geen enkele vrouw heeft myn hart
gebroken. Nog niet althans. Ik heb
mazzel gehad. Ik ben altijd degene
die pleite gaat". Zucht. „Zo', dat is
genoeg over dat onderwerp, niet?"
Slaatje
Nog een beetje geagiteerd pakt
hij een minuscuul slaatje op van
onze tafel en slingert het in de rich
ting van zijn niets vermoedende,
nog altijd zonnende lijfwacht. Met
een kledderend geluid ploft het
neer op 's mans wang. De body
guard schiet geschrokken over
eind. Zijn baas toont nu oprechte
gêne. „Zó was dat niet bedoeld,
mate. Het had op tafel moeten
neerkomen". Zijn maat wrijft zijn
shirt schoon. Rod: „Hahaha! Sorry,
hoor. Sorry, Don! Ik koop een
nieuw shirtje voor je". Tegen mij:
„Wat een gezicht! Voor je het weet
sla je een raar figuur."
Opgelucht: „Nee, Frankie. Van
mij is alleen de tekst van het mid
denstukje, de bridge in de song".
Gaat verzitten. „Ach, je hebt die
nieuwe manier om samen te
werken. Dat kan gewoon per tele
foon". Hij negeert mijn plezier
even, en voelt zich dan betrapt.
Lacht dan zelf ook voluit. Blij met
een ander onderwerp.
„Ik ging naar een van Frankie's
Londense concerten toe. Na afloop
zocht ik hem op, want de tranen
liepen me tijdens het concert over
het gezicht. Ik zei: jongen, je moet
wat voor me schrijven. Echt! Fran
kie is voor mij de beste van de
blanke soulsingers. Beter dan Paul
Young en George Michael bij el
kaar".
„Zo is ook de song ontstaan die
ik met Bryan Adams heb geschreT
ven, Another Heartache. Gewoon
lijk werk ik niet graag met een an
dere tekstschrijver samen, wordt
het moeilijk om op een zelfde golf
lengte uit te komen. Harmonie in
muziek bereik je eerder dan in het
schrijven. Maar in dit nummer
werkt het".
- In 'Ten days of Rain'...
Stewart: „Oh! O! Daar zal je het
hebben! Nu komt mijn bezitterige
kantje naar voren... Dat.zit in elke
man verborgen, denk ik. Zodra ie
mand anders de liefde met je vrien
din bedrijft, of zelfs de gedachte
daaraan, dan..."
- Je schrijft in Ten days of Rain
zelfs dat je dacht 'samen' een toe
komst te hebben: I thought we had a
Future/Something to hold on to/we
even talked of children!something I
never do.
lie zit. Eregasten. Mijn moeder
mocht zelfs het koninklijke toilet
gebruiken. Me mum is de enige die
het van binnen kent. D'r stond zo'n
wacht voor om mensen te beletten
het te gebruiken, maar zij mocht
naar binnen. Niet gelogen".
Dumbarton
Zijn eigenwaan gluurt prompt
om de hoek. „Ik ben kort geleden
gevraagd zitting te nemen in de be
sturen van twee eredivisieclubs in
Schotland, Hearts of Midlothian en
Dumbarton - hoewel ik een fan
van Celtic ben. Ik heb er lang over
nagedacht of ik het moest doen. Ik
wil niet zo functioneren als Elton
(John - Stewart's oude vriend en
collega in bands als Steampacket
halverwege de jaren zestig - J.O.)
Ik wil bij elke wedstrijd present
zijn, met de spelers meetrainen, in
de kleedkamer rondhangen. Ik zeg
niet dat Elton zijn club Watford
niet veel aandacht schenkt - dat
doet hij, hy is slim genoeg - maar
ik kan meer doen, want ik spéél
zelf voetbal. Ik kan op de werk
vloer, op hun niveau bezig zijn met
de spelers. Maar zolang ik me daar
niet voor de volle honderd procent
"Elke band die ik contracteer denkt dat
ze aan de reputatie van drinkebroers
moet voldoen. Bah! Ik zie er op toe dat ze
niet teveel drinken".
Stewart: „Dat is dan weer zo'n
relatie waarvan ik dan het gevoel
krijg dat er iets blijvends uitgroeit.
Dat het een eindje goed zal gaan.
En dan gebeurt het wéér niet. In
dit liedje lijkt het erop alsof het aan
de gozer ligt, he? Ik weet het niet...
Laat ik me er vanaf maken door te
zegggen dat we dat aan de luiste
raar overlaten. Laf, hè? Hahaha".
- Laf? Je bent te eerlijk.
Stewart: „Ik ben eerlijker dan
goed voor me is. Het is erg moeilyk
voor mij om mijn eigen liedjes te
analyseren. Vooral nadat zo'n
nummer veel op de radio is te ho
ren geweest. Dan is het net alsof
het mijn eigendom niet meer is".
Hy wijst op zijn hart. „Hier zat het,
vervolgens kwam het op papier.
Daarna kwam het naar buiten op
een stukje zwart plastic en opeens
ligt het op straat. Zo'n liedje ver
vreemdt zich van je, staat opeens
een heel eind van je af. Moeilijk
hoor, om je eigen werk dan nog
van commentaar té -
- Welke stemming je ook door
maakt, welke depressie je ook moet
verwerken, telkens opnieuw duikt
je sentimentele band met Schotland
op, Ould Lang Syne, als een voort
durende troost. Ook op deze plaat,
die bovendien c
gedragen.
n je ouders is op-
Stewart: „Er zijn ook vrij veel
doedelzakken op deze plaat te ho
ren. Haha. Voor welke niet onmid
dellijk zichtbare reden dan ook.
Ach, het is gewoon heimwee. Dit
was een krankzinnig heimwee-
jaar. Het was alsof ik me ver
scheurd voelde tussen twee fami
lies. Mijn eigen gezin en... Dat laat
ik dan zien".
-Je hebt dat altijd gehad. Een
van je eerste elpees, Gasoline Alley,
beschrijft al je jeugd in Glasgow.
In ieder geval observeer je je eigen
gedrag met grote hardnekkigheid.
Wat vonden je ouders van die heim-
„Ze zijn nu beiden boven de
tachtig - de jaren van het echte on
derscheid. Het zijn geen echte luis
teraars van rock 'n' roll, zoals mis
schien vijftien jaar geleden nog het
geval was. Laatst zijn ze komen kij
ken in Wembléy. Toen waren ze zó
trots. Ik kom uit een familie van
voetbalfanaten, en dat is toch de
bakermat van het Engelse voetbal.
Voor hen was dat echt... ze konden
plaats nemen in de ereloge waar
anders alleen de koninklijke fami-
- Halverwege de jaren zeventig
formeerde je een voortreffelijke
band nadat je The Faces definitief
aan,de dijk had gezet. Met muzi
kanten als Phil Chen, drie superbe
gitaristen. Wat is er gebeurd met
die band die je toch enige jaren
trouw is gebleven?
„Ik vind de huidige band beter.
Hechter. De muzikaliteit is inten
ser. Maar toen met die jongens-
Na afloop van optredens hadden
we regelmatig zware ruzies. Ik wil
de niet dat ze zich zouden gedra
gen volgens de reputatie die The
Faces zich hadden verworven. Ik
wilde een ritmisch correcte band,
zoals je die in de Amerikaanse stu
dio's van het formaat Muscle
Shoals aantreft. Ik kreeg ruzie met
ze, want als ik tijdens het concert
van de ene kant van het podium
naar de andere liep, dan hoorde ik
haarscherp dat Phil Chen en Gary
Grainger dezelfde ritmische patro
nen net even eerder of later speel
den als Carmine Appice, die zich
midden op het podium bevond".
„Ze waren goed, maar niet goed
genoeg om een eenheid te kunnen
smeden. Ik wil dat muzikanten
naar elkaar luisteren. Ik wil oog
contact zien. Het is net als met een
voetbalteam. Je moet reageren op
het spel van anderen in je team".
- In 1982 vertoonde je carrière
een onverwacht scherpe breuk. Wei
nig produktie, wel een serie recht
zaken met je toenmalige manager
Gaff. De man die de juridische klus
voor je klaarde, Barry Tyerman,
krijgt op de hoes van Every Beat of
my Heart, lof toegezwaaid: hij is je
juridische adelaar.
Stewart: „Ik moet nu voorzichtig
zijn. Het doet verschrikkelijk pijn
als je iemand vertrouwt, zeker je
manager. Iemand die je manager
is, moet bijna als een vader voor je
zorgen. Als ze, naar mijn smaak,
dat niet waarmaken, - en Gaff
functioneerde eerst wel, maar later
bepaald niet meer als een vaderfi
guur - dan raakt dat je geweldig.
Renpaarden, restaurants, groot
grondbezit - dat was allemaal be
langrijker. Maar ik kan er eigenlijk
niet veel van zeggen, want we gaan
binnenkort weer naar de rechter.
Dus ik kan ook niets over son
grechten zeggen".
- 'In From Here to Eternity', een
van je nieuwe songs, schrijf je over
een (verzonnen) rechtszaak. Als
troubadourslied doet het denken
aan je 'Ballad ofGeorgie'.
„De titel kwam als eerste, vervol
gens de ritmetrack, en de rest be
dacht ik zo vanuit het niets in de
studio. Het lijkt een beetje op een
■filmscript. Maar waar de inspiratie
van zo'n rechtzaakgegeven nou
vandaan komt... Het enige dat ik
nog scherp heb onthouden is dat
Warner Bros me de tekst heeft la
ten herschrijven omdat de eerste
versie veel te gewelddadig over
kwam".
„Fucking, yes. Het is veel meer!
Kijk, dat komt voort uit de traditie
van The Faces. The Faces beston
den uit een stelletje drinkebroers,
die ervan hielden om te rotzooien.
Elke andere band die ik contrac
teer heeft onbewust het idee dat ze
aan diezelfde reputatie moet vol
doen. Zelfs nu! Ze drinken weer!
Daarom wil iedereen in mijn band
zitten: gezellig, maatjes om je heen,
avontuur! Bah! Ik wil een correcte
band, en ik denk dat ik die nu bij
elkaar heb. Ik zie er dus op toe dat
ze niet teveel drinken voor ze het
podium opgaan. Ze houden zich
keurig in waar dat moet, ze donde
ren niet laveloos van het podium
af. Het klinkt tenminste natuur
lijk".
„In het verleden heb ik wat men
sen tot de orde moeten roepen. Ik
gooide met flessen naar Carmine
Appice omdat hij zich niet aan de
backbeat hield, maar wat aan het
knutselen was met cymbalen, xy
lofoons en wat je allemaal nog
meer hebt. Gek werd ik ervan!
Vandaar die gewelddadigheid van
mijn kant. Alsjeblieft, houd je ge
rammel voor je".
SINGELFEEST - 'Twee weken de
Singel' heet de bonte verscheiden
heid aan muziek, theater, dans,
acts, performances en poppenspel
die de Rotterdamse Kunststichting
van vandaag af tot 8 september net
voor het donker wordt presenteert
op de terrasjes langs het water van
de Westersingel en Mauritsweg.
Van populair tot avant-garde
wordt er elke dag, behalve maan
dagen, kleinschalig en improvise
rend een programma geboden. El
ke avond, uitgezonderd op de
maan- en zondagen, zijn er drie
vaste programmapunten: Linus
Corragio die New York opluisterde
met wilde sculpturen en die in Rot
terdam werkt aan zijn beeld
'Nieuw Schroot', het Amphibithea-
ter met exlusieve installaties en het
salonorkest Dom Pedrignon.
DEN HAAG (ANP) - Ter gelegen
heid van het eenjarig bestaan van
het Haagsch Pop Centrum wordt
van 31 augustus tot en met 6 sep
tember een „Haagse Pop Week"
georganiseerd. In tal van café's zul
len de hele week popgroepen op
treden.
Wethouder Verduyn Lunel van
kunstzaken geeft 31 augustus om
16.00 uur het startsein in café
Schlemmer. Als afsluiting heeft op
6 september in het Paard van Troje
het Try-Out festival plaats. Dan tre
den zes amateurbands op. Als slot-
topact is de groep Zon. Zee en
Zuidvruchten aanwezig. Het festi
val begint om 22.00 uur.
