'Ze willen graag dat ik mezelf blijf
•Sr,
'Leuk om eens niet mezelf te spelen'
Richard Burtons dochter Kate in 'Ellis Island'
Joan Armatrading jubileert met tiende elpee
Herman van Veen terug
met nieuwe theatershow
l Herman van
sells;
Alien
TA,
jo.!
fii
ZATERDAG 12 JULI 1986
KUNST
PAGINA 23
Kate Burton: 'Net als mijn vader wil ik altijd het beste'.
BUSSUM (GPD) - Tegen de ach
tergrond van het eeuwfeest van het
vrijheidsbeeld loopt bij de TROS
op het ogenblik de serie 'Ellis Is
land'. Deze serie vertelt het verhaal
van een groep immigranten die aan
het begin van deze eeuw in New
York aankomt. Achteraf bleek de
serie nog een aparte waarde te heb
ben, omdat Richard Burton hierin
zijn laatste rol speelde. Twee we
ken na het einde van de opnamen
stierf hij aan de gevolgen van een
beroerte.
In de serie maakt Burtons doch
ter Kate haar debuut voor de came
ra's. Samen met haar man was Ka-
te dezer dagen even in Nederland.
Alhoewel ze 's morgens pas uit Los
Angeles is aangekomen en slechts
vier uur heeft geslapen, wil Kate
Burton de pers toch te woord staan
en laat ze zich gewillig van alle
kanten fotograferen. „Ik denk dat
het belangrijk is om een goede re
latie met de pers te onderhouden
en te laten merken dat je het leuk
vindt om met ze te praten", vertelt
ze. „Kijk maar naar mijn vader. De
pers lag altijd op de loer om hem
op iets te betrappen, maar ze von
den hem allemaal aardig".
De 28-jarige Kate is Richard Bur
tons eerste dochter uit zijn eerste
huwelijk. Toen zij vijfjaar was, gin
gen haar ouders uit elkaar en ging
Kate met haar moeder, Sybil Wil
liams, in New York wonen. „Mijn
vader zag ik ongeveer drie keer per
jaar. Meestal tijdens vakanties.
Mijn jeugd is heel normaal ge
weest. Ik heb altijd in New York
gewoond en altijd op dezelfde
school gezeten. Dus niet zoals som
mige kinderen van filmsterren, die
heel de wereld rondreizen".
Na de middelbare school ging
Kate Burton naar de Brown Uni
versity op Road Island. Haar
hoofdvakken waren, geschiedenis
en Russisch. Aanvankelijk was het
de bedoeling dat ze diplomaat zou
worden. Kate: „Naast het studeren
heb ik echter altijd veel geacteerd.
Op een gegeven moment besloot ik
dat ik daarmee verder wilde. Ik
meldde mij aan bij toneelscholen
en werd toen aangenomen bij Yale,
een van de beste scholen in Ameri
ka".
Na een driejarige opleiding
slaagde ze glansrijk voor het exa
men. Nog dezelfde dag kreeg zij
een rol op Broadway aangeboden.
Kate Burton maakte haar debuut
met George C. Scott in 'Present
Laughter'. Verder speelde ze ook
nog in Alice in Wonderland'.
Twee jaar geleden werd ze als
eerste gevraagd voor een rol in de
serie 'Ellis Island'. „Ik kreeg de rol
inderdaad aangeboden nog voor
dat mijn vader werd gevraagd. Vol
gens mij hadden de producers deze
combinatie allang in hun achter
hoofd zitten. Ze dachten natuur
lijk: we vragen eerst Kate en dan
doet Richard ook wel mee. Maar
mijn vader weigerde de rol aanvan
kelijk. We vonden het eigenlijk al
lebei niet zo'n goed idee. De men
sen zouden natuurlijk zeggen dat
Richard zijn dochter een beetje
helpt met haar carrière".
Richard Burton stemde, toen
zijn salaris aanzienlijk verhoogd
werd, toch in. Zijn dochter: „We
realiseerden ons ook dat we er een
heleboel plezier aan zouden bele
ven. Achteraf ben ik helemaal blij
dat we dit gedaan hebbtn, temeer
omdat hij twee weken na de opna
men is overleden".
Vanessa
De rol van de norse en zwaar
moedige Vanessa Ogden in 'Ellis
Island' lijkt de goedlachse en
vriendelijke Kate niet op het lijf ge
schreven. Toch vond ze het interes
sant om deze rol te spelen. „Ik heb
op het toneel een heleboel jonge
meisjes gespeeld, maar nog nooit
een karakter als dat van Vanessa.
Af en toe was het wel moeilijk om
je goed in te leven, maar ik vond
het toch leuk om eens niet mezelf
te spelen.
„Vanessa is een heel ander type
dan ik. Ze heeft geen zelfvertrou
wen. Ik wil niet zeggen dat ik veel
zelfvertrouwen heb, maar in elk ge
val meer dan Vanessa. Ze is het
klassieke cliché van het rijke meis
je dat op te veel goede scholen
heeft gezeten en te veel geld heeft.
Daardoor is ze nooit zelfstandig ge
worden. Dat is het grootste ver
schil met mijzelf, denk ik. Al vanaf
mijn jeugd heb ik geleerd zelfstan
dig te zijn. Ik streef ook altijd naar
perfectie. Net als mijn vader wil ik
altijd het beste".
Na 'Ellis Island' speelde Kate
nog een rol in de serie 'Evergreen',
die nog niet in ons land te zien is
geweest. Ook daarin staan de im
migranten die in het begin van de
ze eeuw naar Amerika kwamen
centraal. „Dit maal speel ik een
vriendelijk meisje, dat verliefd
wordt op een joodse jongen. Ik
krijg in de film een Romeo en Ju-
lia-achtige romance".
„'Evergreen' is echter van een
veel betere kwaliteit dan 'Ellis Is
land'. Weet je wat het met Ellis is?
Het is ie veel een televisieserie, te
veel geromantiseerd. Thomas en
Jack hebben binnen twee maan
den succes in hun nieuwe vader
land. In werkelijkheid was het alle
maal veel en veel zwaarder. Er zijn
series en films gemaakt die de pro
blemen van de immigranten veel
beter weergaven. Bijvoorbeeld het
begin van 'The Godfather II".
Intussen heeft Kate ook haar de-
buut gemaakt in een speelfilm.
„De titel is 'Big trouble in little
China' en hij wordt geregisseerd
door John Carpenter, die onder
meer 'The Thing' en 'Halloween'
heeft gemaakt. Verder speelt Kurt
Russell mee. Ik speel een verslag
geefster en er komen veel griezelef
fecten in voor. Het is niet echt een
artistiek verhaal. Ik denk dat de
film hier in de herfst uitkomt", al
dus Kate Burton.
„We zijn net klaar met de opna
men van de televisiefilm 'De Ne
gerhut van Oom Tom', naar het be
kende boek", vervolgt ze. „Ik speel
de rol van Ophelia, de nicht uit het
Noorden. De opnamen werden ge
maakt in Mississippi. Ik vond het
geweldig leuk om eens in het
Zuiden te komen, maar ik schrok
wel toen ik er achter kwam dat De
Negerhut van Oom Tom eigenlijk
nog heel actueel is. Ze noemen de
zwarten daar nog steeds 'Nikkers',
iets wat je in het Noorden nooit
zult horen".
Behalve met acteren, houdt Kate
zich ook met andere zaken bezig.
Lezen is een van haar grootste hob
by's en ze heeft een grote interesse
in de politiek.
Vreselijk
Van Amerika moet Kate, die nog
steeds de Engelse nationaliteit
heeft, toch niet veel hebben. „Wat
over het algemeen op de Ameri
kaanse televisie verschijnt, is echt
vreselijk: goedkope komedies en
politieseries. Dan is de Europese
televisie toch heel wat beter. Je
mag in Amerika ook niet falen. Al
leen het beste is belangrijk. Ik
noem dat 'de gouden-medaille-
mentaliteit'. Ik heb een keer een ar
tikel gelezen over een zwemster
die acht zilveren medailles op de
Olympische Spelen had gewon
nen. Daarin stond dat het zo jam
mer voor haar was dat het geen
gouden waren. Belachelijk, alleen
omdat een Oostduitse meisje iets
beter was".
BUSSUM/AMSTERDAM
(GPD) - Zo vlak voor het
zomerreces drogen de nieu
we platenreleases geleide
lijk op, maar Joan Arma
trading is één van de ar
tiesten die direct na de zo
mer (in september) op tour
nee komt, en dus kwam
haar tiende elpee, Sleight
of Hand nog deze maand
uit. De 35-jarige Britse zan
geres en songschrijfster
heeft op deze plaat de le
thargie van vorige elpees
als The Key of Secret Se
crets van zich af weten te
schudden. Bovendien
maakt ze op Sleight of
Hand een verdienstelijk
debuut als producer en
leadgitariste.
door
John Oomkes
Zo gek veel zwarte vrouwen die
een vooraanstaande positie in de
popmuziek innemen zijn er niet,
zeker niet buiten de soulmuziek of
disco. Armatrading neemt dan ook
al sinds 1974 een volstrekt unieke
positie in. „Ik heb een zwarte
huidskleur, maar ik opereer niet
binnen de genres die normaliter
met zwarte muziek worden aange
duid. Als ik zo om my heen kijk
dan zie je dat zwarten steeds meer
geintegreerd raken in gemengd sa
mengestelde bands, die dan ook
niet nadrukkelijk zwarte muziek
spelen, en dan raken zij vanzelf
geaccepteerd. Mijn muziek wordt
geaccepteerd omdat het gewoon
muziek is. Er is geen enkel element
meer dat verwijst naar zwarte mu
ziek".
Racisme
Ze zit op haar gemak op een
bankstel in een snikheet, vijf ster
ren tellend Bussums hotel. Een lo-
katie die typeert hoezeer Armatra
ding een succesvolle carrière heeft
opgebouwd. Ze lykt ook in die zin
een enkeüng. Op het moment dat
we praten meldt het Britse muziek
blad NME dat racisme nog steeds
op de achtergrond meespeelt in de
muziekindustrie; voor zwarte ar
tiesten zijn de mogelijkheden om
zich te ontplooien aantoonbaar ge
ringer.
Armatrading is het niet met die
stelling eens. „Racisme kom je in
de muziekindustrie nauwelijks te
gen; tenminste, ik kom het niet te
gen. Ik denk dat mijn platenmaat
schappij, A&M, zich alleen heeft
laten leiden door het inhoudelijk
gewicht van de muziek, niet door
de persoon die die muziek schrijft
en uitvoert. Een band als The Poli
ce laat zich natuurlijk veel meer le
nen voor marketing dan ik, omdat
ze bestaat uit mannen met een
jeugdig appeal".
Blond haar
„Ik wil niet suggereren dat man
nen zich daar überhaupt beter voor
lenen dan vrouwen, maar een be
paald type mannen wél, net zoals
een bepaald type attractieve
vrouw. Appeal, schoonheid, uit
straling; het gebeurt nogal eens dat
ze niet eens hoeven te kunnen zin
gen. Zowel het image als het pro-
dukt zijn belangrijk in de muziek
industrie; bij mij laat alleen het
produkt - de muziek zelf - zich ver
kopen".
Toch is juist het individualisme
van Armatrading opvallend. Goed
beschouwd heeft ze haar carrière
kunnen maken zonder dat haar
vrouw-zijn, haar zwarte huidskleur
of haar homoseksualiteit haar
daarbij noemenswaardig gehin
derd hebben. Enigszins geïrri
teerd: „Ik zou het makkelijker heb
ben met blond haar, natuurlijk.
Een bepaald type vrouw showt
haar benen, trekt prikkelende kle
ding aan, maar ik ben nu eenmaal
niet zo".
„Het is allemaal afhankelijk van
de vraag waartoe je bereid bent. En
dat hangt weer van je persoonlijk
heid en van je muziek af. Je kunt
van alles een probleem maken; en
daar geloof ik absoluut niet in. Ik
ben me niet bewust van enige
vorm van marketing voor zover die
met mijn werk van doen heeft. Ik
denk dat ik mijn carrière heb ge
bouwd alleen op basis van een mu
zikale integriteit - dat kan kenne
lijk nog steeds. A&M wil van Joan
Armatrading geen Tina Turner ma
ken; ze willen graag dat ik mezelf
blijf'
Stille vrouw
- Je bent wel veranderd in die zin
dat je je schuwheid hebt ingeruild
tegen een zeker zelfvertrouwen. Op
het podium entertain je het publiek
Joan Armatrading: „Succes en
erkenning bezorgen je na verloop
van tijd het noodzakelijke zelfver
trouwen. Ik ben in wezen een heel
stille vrouw. En hoewel ik er een
hekel aan heb dat anderen van my
zeggen dat ik verlegen ben,-is dat
zo. Maar, het verschil tussen nu en
vroeger is zeer aanzienlijk. Vroeger
moesten anderen het gesprek aan
de gang houden. Maar hoe meer
fans je krijgt, hoe meer je beseft
datje tegen ze moet praten. Als zij
naar jou toekomen, zijn zij dege
nen die stil en verlegen zijn".
„Daardoor ben ik meer naar bui
ten getreden. Op het podium ben
ik lang belemmerd door mijn eigen
terughoudendheid - ik kreeg op
den duur geen enkele kick van het
spelen voor een zaal. Ik was te stü,
te nerveus, mezelf te bewust van
het feit dat ik op een podium stond
en tegen beter weten in hopend dat
de mensen genoten van mijn mu
ziek. Ze genoten er ook van, maar
ik zelf genoot er niet van. Ze kre
gen geen feedback van mij, geen
respons op hun betrokkenheid.
Maar nu zien ze dat ik mezelf ook
vermaak. Ik schep er nu vreugde
„Zo'n ontwikkeling loopt inder
daad parallel aan de muzikale ver-
Joan Armatrading geeft op 28
september een concert in het
Rotterdamse sportpaleis
Ahoy. Ze zal worden begeleid
door Les Davidson (gitaar),
Alex White (keyboards), Jim
Ross (sax), Jeremy Meek (bas)
en Paul Burgess (drums). De
kaartverkoop voor dit concert
begint op 16 augustus.
Bovendien: Iedereen is kwetsbaar,
afhankelijk van anderen. Ik ook. In
Russian Roulette is die regel dat 'ik
mezelf in de put help door allerlei
dingen te verzinnen' volstrekt bio
grafisch".
- Je schrijft dogmatisch over lief
de. Je vindt dat je geen loopje met
gevoelens mag nemen. In The Lau
rel and The Rose schrijf je: will you
use me well, or will I see hell
Joan Armatrading: „Ik wil men-
sen niet voorschrijven hoe ze moe
ten leven. Dat ze er morele gevoe
lens over eerlijkheid op moeten na
houden. Het is alleen maar aardig
als mensen echt aardig zijn voor el
kaar, maar dat is een ideaal. Maar
de mensen zijn niet altijd zo. In
Kind Words zeg ik You can't al
ways trust an honest man. Zo gaat
het. Je wilt wel geloven in iemands
goedheid, je zóu graag willen dat.
de liefde zich optimaal ontplooit,
maar zo werkt het niet. Het kan be
paald geen kwaad daar over te
schrijven".
Echt nieuws
- De man speelt geen mooie rol in
jouw teksten. In Angelman schrijf
je over een type dat zijn geweten
verzaakt.
Joan Armatrading: „Ik kijk om
me heen, en dan constateer ik dat.
De man is heel vaak niet fair. Hij
zegt tegen zijn vrouw: luister, ik
ben je trouw, en in werkelijkheid
handelt hij anders. Soms zijn man
nen fantastisch; ik ken er heel wat
die je kunt vertrouwen. Maar het is
net als met de kranten; je weet niet
altijd of ze wel het echte nieuws
brengen. Hahaha".
-Juist, maar kun je door de bank
mannen vertrouwen? Je hebt tien
tallen mannelijke muzikanten in
gehuurd in de loop der jaren. Je
hebt mannelijk producers gebruikt.
Joan Armatrading: 'Soms zijn
mannen fantastisch'. ifotoGPD»
Joan Armatrading: „Ik generali-
ieer nu: maar, nee! Als ik moet ge
neraliseren, zeg ik nee. Maar indi
vidueel kom je fantastische kerels
tegen. Als ik op tournee ben, func
tioneer ik als hun baas, en tonen ze
ook hun respect. Ik raak nooit bij
die jongensclub betrokken. Ik
rook en drink niet, ik ga niet uit,
loop geen parties af, dus ik sta er
altijd al wat buiten. Maar we reizen
samen, en maken samen muziek.
En dat is tot nu toe altijd goed ge
gaan".
(Voor een recensie van 'Sleight
of Hand' zie men de platenrubriek
elders in deze krant).
anderingen die ik heb doorge
maakt. Als je aan vertrouwen wint,
durf je ook muzikaal meer aan. Als
ik dat eerder had gehad dan had ik
ook eerder mijn eigen elpees ge
produceerd. Dat is pas nu, bij
Sleight of Hand, gebeurd. Als ik
eerder die stap had gezet dan was
ik ook eerder bij een rocksound
uitgekomen. Dat is nu een proces
geweest dat in gang is gezet door
Steve Lilywhite bij de produktie
van Me Myself I in 1981, maar de
songs waren toen al op maat gesne
den".
Kwetsbaarheid
- De teksten die je schrijft varië
ren als eb en vloed. De ene k$er ben
je somber en wanhopig, dan weer
houd je je aan de oppervlakte en
ben je vrolijk. Op Sleight of Hand
is kwetsbaarheid een centraal the-
Joan: „Als je One More Chance
bedoelt waar ik zeg dat het zo
slecht gaat, en dat er geen uitweg
meer bestaat, heb je misschien ge
lijk. Maar dergelijke songs vormen
geen pleidooi voor zelfmoord. Ze
stellen de vraag naar wat essentieel
is - dat beschoüw ik als positief.
Herman van Veen is terug in ons
land.
Onze meest internationale zan
ger-verteller-acteur en tekstdichter
is driejaar weg geweest uit Neder
land. Dat wil zeggen: hij kwam hier
niet om op te treden. Wèl om te
werken aan teksten, om besprekin
gen te voeren, om grammofoonpla
ten te maken en om bij zijn gezin te
vertoeven. Maar het publiek kreeg
Herman van Veen niet te horen in
de zalen. Het hernieuwde de ken
nismaking pas via de televisie,
toen hjj via Tineke bij kwam pra
ten.
Na Frankrijk, Oostenrijk en
West-Duitsland was België zijn
jongste speelplaats. Hij trad op in
in Antwerpen en vertrok daarna
opnieuw naar Oostenrijk, waar hij
begin deze maand de muziekfabel
Alfred Jodocus Kwak in Graz op
voerde. Midden januari 1987 wordt
deze voorstelling herhaald in het
Nederlands. Herman van Veen
geeft dan een stuk of vier voorstel
lingen in Antwerpen, waarbij te
vens een televisieregistratie wordt
gerealiseerd.
Na een zomervakantie van enke
le weken begint hij in Nederland
hij in de periode van 12 september
tot en met 25 oktober vijf voorstel
ling per week in Theater Carré in
Amsterdam.
De Nederlandse tournee wordt
in februari 1987 voortgezet tot en
met eind april.
Film
In het najaar verschijnt een nieu
we studio-lp van Herman van
Veen. Sinds 10 juni vertoeft hij
voor dat doel binnenshuis om de
stukken op te nemen. Er staat ook
een film op het programma. In no
vember gaat Van Veen daarvoor
naar Oostenrijk. Het scenario is
van hemzelf: De Clowns, een gege
ven dat niets te maken heeft met
een van zijn liedteksten, Kletsnatte
clowns.
De film telt een aantal fameuze
namen. Herman van Veen speelt
zelf een hoofdrol en naast zich
koos hij de wereldberoemde Fran
se chansonnier Georges Moustaki,
de actrice-zangeres Giselay May,
de acteur Hèinz Rühmann en Va-
lentina Regnicek. Een opmerkelij
ke bezetting die aangeeft op welk
niveau Van Veen nu werkt. Deze in
het Duits gesproken film wordt
voltooid in juli 1987 en gaat in de
herfst van het volgend jaar in pre-
Van Veen zou Van Veen niet zijn
als er geen plan lag voor het verre
buitenland. In 1987 zou dat best
weer de V.S. kunnen zijn, maar hij
denkt ook aan Canada. Een nieuwe
serie voorstellingen in Frankrijk is
inmiddels zeker. Hij heeft er vaste
voet gekregen. Er is een nieuwe
bundel teksten uit van Herman
van Veen, 'Mag ik boven komen',
liedjes, notities, impressies en ver-
mit Band und Symphonao
singl umi
Herman van Veen vorig jaar in Hamburg en
vele omzwervingen weer terug in Nederland. (foto dpa>
halen van ontmoetingen met men
sen.
Wat Van Veens nieuwe show be
treft, de meeste teksten zijn van
Herman zelf en van Willem Wil
mink. Verder heeft hij tien tekstle
veranciers, onder meer enkele
Duitsers. De composities van de
liedjes zijn van Herman en zijn vas
te orkestleider Erik van der Wurff.
Daarnaast gebruikt hij onder meer
klassieke componisten zoals Mo
zart, Chopin en Wagner. De band
bestaat uit Nard Reijnders, Cees
van der Laarse, Chris Lookers en
Erik van der Wurff. Van der Wurff
werkt sinds 1967 met Van Veen sa
men. Daarvan is het resultaat vast
gelegd op 58 platen en een onon
derbroken samenwerking in de
theaterprogramma's.
