We worden niet meer gewaardeerd
Twee werelden in één tv-film
TV-rubriek
door
Nico Scheepmaker
VARA-Dansorkest verdwijnt na 22 jaar
Frankie Millers voortdurende dorst
Hildevan
Mieghem
ah Blonde
Dolly
Krabbé in James-Bondfilm
ATERDAG 28 JUNI 1986
PAGINA 29
Lil.
Vroeger dachten wij, Nederlan
ders, altijd dat België een soort
wormvormig aanhangsel was,
dat we weliswaar met een zekere
genegenheid en tolerantie dien
den te behandelen, maar niet
echt au serieux hoefden te ne
men. Ze wonnen nooit eens de
Europacup 1 zoals wij dat regel
matig deden, ze werden nooit
eens Vize-Weltmeister zoals wij
gewoon waren, en ze wonnen
nooit het Eurovisiesongfestival,
dat wij toch met de regelmaat
van de klok wel wonnen. Ook
wonnen de Belgen nooit Zilve
ren Rozen en persprijzen op het
televisiefestival in Montreux,
kortom: als ze Eddy Merckx niet
gehad hadden, en Urbanus niet
(en niet te vergeten Ukkel), dan
zouden we misschien zelfs nooit
van ze gehoord hebben!
Maar zie, hoe wisselvallig het
leven in elkaar steekt: opeens
spreekt België overal een woord
je mee. Ze hebben het Eurovisie
songfestival gewonnen, voor het
eerst van hun leven, en ze heb
ben de halve finales bereikt in
het wereldkampioenschap,- voor
het eerst van hun leven. Boven
dien weten ze met bewonderens
waardige behendigheid voor de
buitenwereld verborgen te hou
den dat ze, om überhaupt in Me
xico te komen, eerst met slechts
1-0 thuis van Nederland konden
winnen dat bijna de hele wed
strijd met tien tegen elf man
speelde, en dat ze daartia pas in
de slotfase van Nederland-België
de nederlaag dragelijk konden
maken door een kopbal van
Grun: 2-1. Wij hier, in de Bene
lux, kunnen dus op onze stsjoty
uitrekenen dat wij Nederlanders,
gezien de Belgische prestaties,
zeker tot de finale zouden zijn
doorgedrongen!
Dat (stsjcty, wat het Russisch
is voor telraam) herinnert mij er
aan dat ik de afgelopen week ook
nog naar een zomaar-programma
heb gekeken, wat trouwens ver
gemakkelijkt werd door het uit
dunnende aantal voetbalwed
strijden (ik ben blij dat Wimble
don begonnen is, waar blijft de
Tour de France eigenlijk?). De
KRO zond maandagavond een
film van een uur uit van de Pool
se Amerikaan Marian Marzynski,
die met zijn camera was meege
reisd met een groep Amerikaan
se toeristen die een rondreis
maakten door de Sovjet-Unie. In
die film zien we hoe een van de
Amerikanen (ze waren natuurlijk
allemaal als de dood dat zij niet
levend uit Siberië zouden terug
keren, want ze lazen Reagan),
zijn Japannertje (een zakreken-
machientje dus) aanbiedt in ruil
voor een abacus of telraam of, zo
als de Russen het noemen, een
'tsjoty': zeg maar een teller. Die
telramen worden inplaats van
kassa's nog algemeen gebruikt in
de USSR, ze kunnen er bliksem
snel mee rekenen, maar ze zijn,
met hun honderd houten kralen
op tien stangetjes, natuurlijk
maar een habbekrats waard, in
tegenstelling tot die electroni-
sche rekenwerktuigjes uit het
vrije westen. Waarom die Ameri
kaan zo'n ding niet gewoon in
warenhuis GUM kocht voor een
paar gulden begrijp ik ook niet,
maar ik denk dat we hier getuige
waren van een voorbeeld van
'overkill' in de Amerikaans-Rus
sische ruilhandel. De vrouw die
over het telraam ging zei knorrig
dat ze niet wilde ruilen, maar dat
hy het telraam voor niks kon
krijgen, en ze overhandigde de
Amerikaan haar rekentuigje. Ma
rian Marzynski, die Russisch
sprak, legde intussen aan de
Amerikaan (en de kijkers) uit dat
de Russin niet met de camera er
bij wilde ruilen, maar dat het
ruiltje later wel kon worden ver
wezenlijkt.
Wat een hufter!, dacht ik toen.
Voor de camera een ruilhandel
■LTV' j V
■EiJ
tje voorstellen, wetend dat zo'n
Russin daar nooit op kan ingaan
zonder problemen te krijgen, en
haar dan verraden als ze het 'on
derhands', buiten camerabereik,
wil regelen. Dat soort streken
had hij wel vaker. Hij staat op
straat te filmen, spreekt een paar
jongens aan, stelt ze een paar on
beschofte of laten we zeggen: on
hoffelijke vragen, en filmt dan
ook met de geluidsman erbij de
jongen die hem tot twee keer
komt waarschuwen dat hij in de
gaten wordt gehouden, en die la
ter zegt dat hij het zelf is die hem
in de gaten dient te houden. Of
het is waar of het is niet waar,
maar in beide gevallen stelt hij
zijn 'informant' toch bloot aan
vervolging.
Hoe langer deze documentaire
duurde, hoe aardiger ik de Rus
sen begon te vinden en hoe on
aangenamer die Marian Mar
zynski. Natuurlijk herkende ik
allerlei tafereeltjes, ik heb ze zelf
in Moskou en Leningrad meege
maakt: boze Russen die niet ge
filmd willen worden, dappere
Russen die eventuele repercus
sies wegens hun omgang met de
ze Amerikanen trotseren, waak
honden die hun KGB-activitei-
ten op een nonchalante, al te
nonchalante wijze uitvoeren, wat
dat betreft dekte de film de
werkelijkheid in hoge mate. Al
leen... je mag vanuit je eigen vei
lige positie als westerling die zo-
meteen weer het vliegtuig naar
huis pakt natuurlijk nooit die
Russen die je welwillend te
woord staan zonder daarbij be
wust als dissidenten of 'refuse-
niks' de Sovjet-autoriteiten te
willen braveren, bloot stellen aan
vervolging achteraf. En dat deed
Marian Marzynski. Het was een
film die enerzijds karakteristiek
was voor het leven in de Sovjet-
Unie, en anderzijds voor de
denkwereld van de maker. In
beide zou ik niet graag willen le
ven...
ïet gerenommeerde VARA-Dansorkest onder leiding
^an Charlie Nederpelt laat vandaag in het programma
Muziek uit Studio 1' via Radio 2 zijn laatste tonen horen,
foor velen een triest afscheid. Volgens de in financiële
ïood verkerende VARA is de opheffing ingegeven door
ïoodzakelijke bezuinigingen. Insiders beweren dat de
merkelijke reden is dat de big band-muziek van het uit
ichttien free lance-muzikanten bestaande orkest te ou-
lerwets zou zijn.
Vorig jaar leek het er nog even op dat het Dansorkest
ered zou worden, toen de Verenigingsraad van de VA-
tA bij motie het voortbestaan afdwong. Dit jaar werden
le wekelijkse uitzendingen echter teruggebracht tot
;ens per veertien dagen.
Voor het doek defintief valt, wil orkestleider Charlie
Nederpelt nog iets kwijt van zijn woede over de omstan-
ligheden waaronder zijn dansorkest, een voortzetting
an The Ramblers van Theo Uden Masman, moest ver-
Iwijnen.
Een interview met Charlie Nederpelt (65): „Wij zijn
ang niet zo duur als de VARA de buitenwereld wil doen
;eloven".
Charlie Nederpelt: 'Ik ben rood, ondanks het ontslag«foto gpd>
ANKEVEEN (GPD) - Twee jaar
geleden, toen het VARA-Dansor
kest twintig jaar bestond zag or
kestleider Charlie Nederpelt de bui
al hangen. Hij voelde op z'n klom
pen aan dat zijn orkest op korte ter
mijn moest verdwijnen.
„Zo gauw er hier bij de VARA
een juffrouw van het toilet tien jaar
in dienst is, is er gróót feest, com
pleet met slingers. Maar een orkest
dat twintig jaar bestaat, daar heeft
de VARA totaal geen stuiver voor
over. Dus toen rook ik het al. Zelf
hebben we wel wat gedaan, al
moest dat komen uit ons eigen
budget. We kregen toen wel een
speech van de toenmalige voorzit
ter ds. Van den Heuvel, die ik ove
rigens nog nooit had gezien. Die
dominee ging ineens staan spee
chen op óns feest. Hij ging daar
staan te vertellen, dat hij het zo ver
schrikkelijk druk had, maar dat hij
zijn best zou doen ervoor te zorgen
dat het VARA-Dansorkest altijd
zou blijven bestaan.
door
Renate van Iperen
In diezelfde tijd liep de latere ra
diodirecteur Willem van Beuse-
kom al tegenover een lid van de
Raad van Toezicht te kraaien dat
het orkest opgeheven moest wor
den. Een jaar later, toen hij ad
junct-directeur werd, was het in
derdaad raak. Ach, ik neem het
hem niet kwalijk.
Toen 22 jaar geleden Theo Uden
Masman stopte als orkestleider
van The Ramblers vroeg de VARA
mij of ik bereid was een nieuw or
kest op te richten. Ik zat toen al
tien jaar bij Masman, de laatste ja
ren als muzikaal leider. Ik heb toen
de eis gesteld dat de musici van
The Ramblers zouden blijven,
want het was aanvankelijk de be
doeling dat het hele orkest weg zou
gaan. Er zijn wel zes muzikanten
bijgekomen, waardoor het Dansor
kest in totaal uit achttien man ging
bestaan. Ik kon de naam The Ram
blers van Theo Uden Masman wel
kopen, maar hij vroeg daar vijfdui
zend gulden voor. Voor die tijd vrij
veel geld. Dat bedrag had ik niet.
De naam was trouwens erg ge
taand, want de muziek ging veran
deren: rock and roll, Elvis Presley,
de Everley Brothers, dat was het
helemaal.
Er was een tijd dat de dansorkes-
ten de paradepaardjes van de om
roepen waren. Het amusement via
de radio was het visitekaartje van
de omroep. Wij gingen ook naar
politieke avonden en traden daar
op met een avondvullend program-
Toen ik de leider werd van het
VARA-Dansorkest, werd ik na
tuurlijk gelijk geidentificeerd met
het socialisme. Van huis uit had ik
daarmee niets te maken, ik ben
nog misdienaar geweest. Nu noem
ik mezelf zeker wel rood, ja, on
danks het ontslag. Maar mijn we
reldbeeld is niet door de VARA
veranderd. Zeker niet, want daar
heb ik niet speciaal mensen gezien,
die zich aan de socialistische idea
len hielden. Er is niemand bij de
VARA van wie ik zou zeggen: o
jongens, dat is politiek zo'n gewel
denaar. Of de VARA met Marcel
van Dam weer een echte socialist
terug heeft, weet ik niet. Hij is een
gezellige jongen, ja. Een borreltje
drinken is met hem heel goed te
doen.
Üla, bla
Kijk, de mensen die aan het roer
staan, zeggen toch allemaal bla,
bla. Van Dam zal het nog moeten
bewijzen. Hij is zo gek op „Zeg 'ns
...AAA". Zeker, het is een goed
amusementsprogramma, maar het
heeft met socialisme geen donder
te maken. Dus daarover hoeft hij
niet lyrisch te gaan doen. Het is ge
woon geen socialistisch program
ma. Twee doktoren, die met elkaar
getrouwd zijn, daar komt een hoop
poen binnen! Dat is niet te geloven.
Die kleine mensjes thuis voor de
buis zitten dat gewoon uit te reke
nen. En er ook nog een dienstmeid
op na houden!
Wat er socialistisch is aan het
VARA-Dansorkest? Wij hebben
wel een socialistische, maar na
tuurlijk geen politieke taak. Dan
zou ik de hele dag Brecht moeten
spelen en al die communistische
strijdliederen van vropger. We heb
ben ze wel gespeeld, natuurlijk.
Strijdlied... er valt toch helemaal
niets meer te strijden. De arbeider
heeft toch alles! Onze muziek moet
een beetje een reclameplaatje voor
de VARA zijn, maar in het alge
meen wordt onze muziek niet meer
gewaardeerd. Over ons verdwijnen
valt gewoon niet meer te discussië
ren en dat vind ik vreemd.
Volgens de VARA kost ons pro
gramma zeven, acht ton per jaar. Je
zou kunnen zeggen, nou dan ma
ken wij het programma toch goed
koper? Maar daarover is nooit ge
sproken. Wij als VARA-Dansor-
keèt zijn helemaal niet zo duur, het
programma is duur. Ja, wat wil je,
het is een showprogramma. De
musici zijn niet duur. Ze verdienen
nog geen tweehonderd gulden per
uitzending. Om met het Dansor
kest 30 radio-uitzendingen per jaar
te maken heb ik twee ton nodig. Ik
heb me door een betrouwbare bron
laten vertellen dat Marcel van Dam
een paar weken geleden tijdens de
laatste Verenigingsraad gezegd
heeft, dat wij een miljoen gulden
kosten. Duidelijk is dat het orkest
eruit moet en ik heb geen weer
woord. Dat vind ik een beetje
LONDEN (GPD) - Berichten als
:ou de Schotse whisky sterk in
cwaliteit teruglopen door nucleai-
e verontreiniging van het bronwa-
er, kunnen bottleneck-expert
•Tankie Miller niet deren: „Ik nut-
g namelijk alleen nog maar wod-
a". Dat zijn eerste optredens, in
iet kader van een korte tournee
ioor Nederland, zondag samenval-
en met de finale WK-voetbal in
Mexico, brengen de man uit Glas-
jow, die ooit het profvoetbal liet
schieten voor de popmuziek, even
van zijn stuk: „Mijn ploegje
■chotland ligt er immers toch al
Bang uit, dus wat zegt dat kam
pioenschap me nog?".
door
Dolf Ruesink
Frankie Miller kan de komende
weken, als voorbereiding op een
Amerikaanse trip met Bob Seger,
vrijuit spelen. Gëen coach als in
het voetbal en geen manager, die
hem het leven lastig maakt, zoals
dat de laatste jaren in zijn business
het geval was. „Problemen met het
management", verduidelijkt de
man met de gepatenteerde schuur-
papierstem, „waren de reden, dat
ik bijna uit de popmuziek verdwe
nen was. Twee jaar lang stond mijn
hoofd niet naar platen maken, om
dat ik verwikkeld was in een juridi
sche strijd met mijn management
bureau. Die lui wilden een kwart
van al mijn verdiensten en dat was
natuurlijk veel te gortig".
Dat er in zijn muzikale huishou
ding meer 'schots en scheef zat wil
de voormalige pubs-entertainer
wel bekennen. „Mijn carrière
dreigde op een dood spoor te gera
ken, ik was niet langer tevreden
over mijn muziek, wilde terug naar
een veel directere rhythm
blues".
Met 'Dancing in the Rain' maak
te Miller dit jaar een verrassende
come-back. Ruig en swingend
werd het parool, compacter de be
geleidingsband en energieker de
aanpak. „Ik heb geen behoefte
meer aan een grotere groep. Hoe-
meer muzikanten je meeneemt op
tournee, hoe groter de kans op pro
blemen onderweg. Bovendien wil
ik met mijn muziek terug naar een
voud. Dan moet je niet aankomen
met een extra gitarist, blazers en
een pianist. Is er een pianist in de
band, dan heb je daar met je reper-
toir ook rekening mee te houden.
Zo'n jongen wil wat te spelen heb
ben, dus stop je er nummers voor
piano bij, terwijl dat in mijn geval
helemaal niet nodig is".
Dat Miller's muziek anno 1986
tendeert naar de ongecompliceer
de hardrock van ter ziele gegane gi
ganten als Free en Bad Company
hoeft geen verbazing te wekken.
Het nog immer voortkloppende
hart uit deze Britse bands, drum
mer Simon Kirke, is door dokter
Miller succesvol getransplanteerd.
Afstotingsverschijnselen doen zich
nog niet voor en dat gaat ook op
voor de overplanting van het op so
logitaar tokkelende handje van
Brian Robertson (Motorhead) en
de reeds in een embrionaal sta-
Baanbrekend, vernieuwend, laat
staan revolutionair, is de muziek
van de wodka-kenner allerminst.
Een recent optreden op Lochem
7000 en de repertoirkeuze van
'Dancing in the Rain' bewezen dat
overduidelijk. Hoewel Miller
wenst aan te tekenen, dat hij het
'niet helemaal' eens is met de door
producer John Jansen gemaakte
selectie, geeft de plaat aan, waar de
charmes van de Schot liggen: 'lek
kere hartverscheurende rhymth
blues, dat spreekt me aan. Geen
politiek geladen songs, dat ver
wacht het publiek niet van me'.
Naast zijn met veel liefdesthema's
doorspekte soloplaat ('How many
wrang. Niet voor mij persoonlijk,
maar voor de orkestleden. Ze ra
ken hun basis kwijt en daarmee al
les. Je wordt alleen maar gevraagd,
omdat je in een bepaald orkest
speelt. Anders raak je in het ver
geetboekje.
Over een afvloeiingsregeling
wordt al helemaal niet gesproken.
Zelf heb ik een exclusief contract
gehad. Maar ook voor mij geldt
geen regeling. Nee, dat wist ik wel.
Mijn rolletje is uitgespeeld.
Centen
De VARA-leiding heeft mij nooit
antwoord gegeven op de vraag
waarom wij moeten verdwijnend-
Ze hebben mij ook nooit gezegd: je
muziek is te ouderwets. Dat zou
nog een reden zijn, maar er wordt
alleen maar gesproken over de cen
ten. Verleden jaar hebben ze ge
probeerd het op m'n 65ste jaar te
gooien. Toen moest ik bij de direc
tie komen en werd me gezegd dat
bij de VARA alle mensen van 65ste
er uit gaan. Dat vind ik heel gek,
zei ik, want ik ben free-lancer. Ik
maak zelf uit wanneer ik er mee
stop.
Mensen in vaste dienst weten dat
ze er met hun 65ste uit moeten. En
die zijn vaak nog bly ook. Ik kan
me niet voorstellen, dat een portier
graag door wil gaan. Ze doen alsof
ik een metselaar ben, m'n hele le
ven steentjes heb lopen bikken.
Sorry, zei ik, dat ik heb nog nooit
bij de VARA horen vertellen. Dit is
iets volkomen nieuws. Ik gooide
natuurlijk meteen het voorbeeld
van de bejaarde Joop den Uyl in de
strijd. Ze denken kennelijk dat een
muzikant daar niet op komt, dat-ie
niet zo snugger is. Dat is dus van
de baan gegaan. Ze dachten zeker:
als die spil nu maar weg is, dan
gaat de rest van het orkest ook wel.
Vorig jaar was er nog wel even
hoop, toen in de Verenigingsraad
een motie van het district Fries
land om het met opheffing be
dreigde VARA-Dansorkest te be
houden, werd aangenomen. Op het
moment dat die motie in stemming
versum", de bekende VARA-tune.
En bloc gingen al die ouwe getrou
wen staan en klappen. Wij werden
met algehele blijdschap en vreug
de in de armen van de socialisten
gedrukt, we mochten weer blijven.
Nou, dat heeft net een half jaartje
geduurd. Ik hoor ze nog schreeu
wen: die buitenlandse rommel
hoeven we niet! Maar wat gebeurt
er: we kregen dit jaar maar eens in
de veertien dagen een uitzending.
Met my wordt daarover geen
overleg gepleegd, maar de kranten
staan er vol van. We zouden een
paar ton kosten. Hier in het dorp
zeggen ze (maakt een gebaar met
duim -en wijsvinger): nou, jij zit
goed. Ik schat jou wel op een paar
ton per jaar. Laat me niet lachen!
Brieven
Het VARA-Dansorkest moet bly-
ven bestaan. Want de popmuziek,
die kennen we zo onderhand wel,
daar word je mee overvoerd. Maar
dat beetje middle of the road mu
ziek, dat mag toch nog wel? Te
meer omdat de VARA heel veel ou
de leden heeft. Ik heb veel reacties
gekregen op ons verdwijnen, dui
zenden brieven, handtekeningen,
maar ze trekken zich er niets van
Het is trouwens nogal wat moois
dat er zit. We hebben die dominee
(ds. Albert van den Heuvel, red.)
gehad. Daar zijn we nu vanaf. In
die voorzittersbanen worden al
leen mensen neergezet, die een
beetje kunnen schreeuwen, een
beetje kunnen babbelen. Een pre
dikant dus. Geen vakmensen. Het
rottige is dat het min of meer ere-
banen zijn. Van Dam heb ik in zijn
nieuwe functie nog niet gesproken.
Ik ken hem alleen van vroeger, de
verkiezingstournees. Heel veel
lucht, maar verder wel een aardige
kerel.
Nee, van onze kant is tijdens on
ze laatste uitzending zaterdag geen
actie meer te verwachten. Wat
moeten we nog? Als ze bij de VA
RA hadden gedacht daar een feest
van te maken, moeten ze dat maar
vergeten. Als één van de directiele
den gaat praten, dan loop ik weg.
Dat heb ik me voorgenomen. Want
dan krijg ik allemaal loftuitingen.
Plichtplegingen, waarvan ik niet
hou".
tears can you Hide' is mijn favorie
te nummer), schuwt hij minder
voor de hand liggende onderwer
pen niet. „Zo heb ik nu vier num
mers geschreven, die ook op de
soundtrack-elpee verschijnen,
voor een nieuwe'film met Charles
Bronson in de hoofdrol. Een tame
lijk harde film, waarin ik zing over
zaken als list en bedrog, dus iets
heel anders dan het klassieke lief
desthema".
„Mijn nieuwe plaat heeft in Ame
rika veel meer succes dan in Euro
pa" merkt Miller op. Voordat hij de
Amerikanen laat genieten van zijn
jongste pennevruchten en snaren-
roerselen, wil de voormalige elec-
triciën het publiek in Nederland en
West-Duitsland nog laven. „En wat
mijn eigen dorst betreft" geeft hij
op voorhand als wenk aan de orga
nisatoren van zijn concerten mee,
„zou het prettig zijn om in de
kleedkamer drie flessen wodka te
hebben, plus zes flessen wijn, een
Jack Daniels en niet te vergeten
een Tequilla. Dat is voor mij en de
anderen van de band wel voldoen
de".
De Schotse zanger Frankie Mil
ler komt dit weekeinde voor een
korte tournee naar Nederland.
Zondag verzorgt hij twee optre
dens. Miller is te gast op het gratis
toegankelijke Parkpop-festival in
Den Haag en is 's avonds vanaf
23.00 uur (Rosa King in voorpro
gramma) te beluisteren in de gro
te feesttent, die staat opgesteld in
het Winterswijkse kerkdorp Med-
do.
AMSTERDAM (GPD) - Hilde van
Mieghem gaat Blonde Dolly spelen
in de gelijknamige film die Jonne
Severijn zal regisseren over de in
1959 gewurgde Haagse prostituee
die eigenlijk Sybille Niemans heet
te. Ze was een veelvuldige verschij
ning in society-kringen en bleek na
haar dood over een aanzienlijk
vermogen te hebben beschikt. De
destijds zeer geruchtmakende
moordzaak werd nooit opgelost.
De opnamen voor deze filmpro-
duktie van Gijs Versluys beginnen
15 juli en zullen ruim anderhalve
maand, in beslag nemen. De pre
mière moet op 26 februari 1987
plaats hebben.
Het 'casten' van deze film heeft
bijzonder veel tijd gekost en is zelfs
nog niet helemaal afgerond wat de
bijrollen betreft. Enige tijd was er
sprake van dat Renée Soutendijk
de hoofdrol zou krijgen, maar het is
uiteindelijk Hilde van Mieghem ge
worden, een voornamelijk in België
werkzame, 28-jarige actrice met
een Nederlandse moeder en Belgi
sche vader. Eerder was ze o.m. te
zien in de films Vrijdag (van Hugo
Claus), De Witte Waan (van
Adriaan Ditvoorst) en Bram van
Erkels tv-serie Het Wassende Wa
ter. (fotopr)
HILVERSUM (GPD) De Neder
landse acteur Jeroep Krabbé heeft
deze week een voorlopig contract
getekend met de Amerikaanse
filmproducent Albert Broccoli
voor een belangrijke rol in de
nieuwste James Bond-film, waar
van de werktitel 'The Living Day
light' luidt. Krabbé zou de belang
rijkste tegenstander moeten neer
zetten van de Britse acteur Pierce
Brosnan, die door Broccoli is ge
vraagd na Roger Moore de rol van
geheim agent 007 te spelen. Bros
nan staat hoog op de verlanglijst
van Broccoli, maar helemaal zeker
dat hij de nieuwe Bond zal gaan
worden is het nog niet. Waarschijn
lijk zal de cast van de film half juli
definitief bekend gemaakt worden.
Jeroen Krabbé heeft al vaker
voor buitenlandse speelfilms en te
levisieseries geacteerd. Een van
zijn recente rollen is die in de Brit
se speelfilm 'Turtle Diary' van
John Irving, waarin Krabbé de
merkwaardige buurman speelt van
Glenda Jackson. Krabbé wilde
vooralsnog geen qpmmentaar ge
ven rond deze belangrijke stap in
zijn carrière. Wie de nieuwe James
Bond-film zal gaan regisseren is
ook nog niet bekend; volgens de
planning zouden de opnamen be
gin augustus moeten beginnen.
