'Zonder dat fatalisme zou ik
veel dingen niet aan kunnen'
Voetbal wordt aantrekkelijk tv-produkt
TV-rubriek
door
Nico Scheepmaker
Raymond van het Groenewoud
Negen bands op Torhout/Werchter
Br andtheater; onnodige nadruk op vormgeving
ZATERDAG 7 JUNI 1986
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 37
Wat ik bijvoorbeeld ook wel leuk
vind op televisie, maar dat is
misschien heel persoonlijk, dat is
sport! Bijvoorbeeld, ik noem
maar wat: voetbal. Of desnoods
tennis. Dat zouden ze vaker op
het scherm moeten brengen, vol
gens mij is daar wel een publiek
voor te vinden. Al doe je het maar
een paar keer per dag, dan denk
ik toch dat je daar een heleboel
mensen plezier mee doet, vooral
als zij op den duur een beetje
gaan begrijpen waar het alle
maal om gaat. Vroeger kwam
niemand op de gedachte om voet
bal op de televisie te vertonen om
dat de voetballers toen nog, net
als de tennissers, allemaal op
hun eigen helft moesten blijven,
dat sprak de mensen niet zo aan,
dat heen en weer getrap van de
bal, maar nu ze ook bij elkaar op
de helft mogen verschijnen en
hun tegenstanders af en toe een
flinke trap mogen verkopen is het
spel al een stuk levendiger gewor
den en begint het ook als televi-
sieprodukt aantrekkelijk te wor
den.
Ik keek donderdagavond als
55-jarige met een 45-jarige en een
38-jarige naar Frankrijk-Sovjet-
Unie. U vindt dat misschien geen
relevante informatie, maar bij
voetbal schijnt het heel belang
rijk te zijn. Eddy Poelmann kent
van alle spelers, al komen ze van
de andere kant van de aardbol,
niet alleen de naam maar ook de
leeftijd, en hij wordt niet moe die
aan ons door te geven. De mees
ten blijken zo'n beetje tussen de
20 en 30 te zijn, maar het zijn
juist die subtiele verschillen (de
een is pas 26, de ander al 27) die
zo'n wedstrijd belangwekkend
maken. Ik zie iemand met een
snoekduik naar een voorzet
springen, en mijn eerste gedachte
is nu: hoe oud zou die knaap ei
genlijk zijn? Vast geen zeventig,
als hij zo vervaarlijk durft te
snoekduiken, maar ook geen elf,
want dan zou hij dat niet mogen
van zijn moeder! Gelukkig is
daar dan Eddy Poelmann, die
het ons onmiddellijk doorgeeft:
de man is 25, dus nog jonger dan
die van 26 en 27, over wie ik het
daarnet had. Wat hij ook altijd
heel goed weet is, hoe vaak de bei
de ploegen al tegen elkaar ge
speeld hebben, en hoe vaak het
ene elftal daarbij heeft gewon
nen, en hoe vaak het andere elf
tal. Hij vertelt er niet bij dat het
steeds weer om andere elftallen
met andere spelers ging dus dat
het allemaal weinig zegt, zeker
niet voor de wedstrijd waar we
naar zitten te kijken, maar dat
vergeef ik hem graag. En soms is
het echt wel eens interessant, zo
als dat Italië, toen het in 1978 we
reldkampioen werd, ook met drie
gelijke spelen is begonnen, en dat
Maradona zijn eerste WK miste,
omdat hij, al was hij al interna
tional, naar het oordeel van de
Argentijnse bondscoach nog te
jong was voor het grote werk.
Maar die onophoudelijke toevoer
van leeftijden... ik weet het niet.
Er wordt veel geklaagd over de
verbindingen die in Mexico niet
deugen, over storingen in beeld
en geluid, maar die mensen van
Studio Sport die daarover kla
gen hebben natuurlijk Studio
Sport nooit gezien. Alsof dat ooit
vlekkeloos tot ons is gekomen, op
zondagavond. De hoogste baas
van de televisie in Mexico heeft
als verklaring voor de haperin
gen met ontwapenende naieve-
teit gezegd 'dat dat kwam omdat
iedereen op hetzelfde tijdstip wil
de praten. Wat hij hier, ter ver
duidelijking, nog aan toe had
kunnen voegen was, dat op het
veld ook 22 spelers allemaal
graag de bal willen hebben,
maar dat dit in de praktijk nu
eenmaal niet kan, waardoor de
bal steeds aan maar een speler te
gelijk kan toebehoren. Zo onge
veer, had hij moeten zeggen, zit
het ook met de lijnverbindingen,
dan hadden die sportjongens het
heus wel begrepen!
Trouwens, u zult mij niet horen
klagen. Waarom zou nu uitgere
kend de televisie perfect van Mid-
den-Amerika naar Europa ge
zonden kunnen worden, terwijl
er voor het overige niets in Mexi
co perfect is, op sommige taco's
na? De storingen schijnen aan
elekriciteitsstoringen te wijten te
zijn, en die zal ik de Mexicanen
als laatste aanwrijven. Vorig
jaar was ik met vakantie in
Frankrijk, en ook daar viel de
elektriciteit zo nu en dan uit.
„Net Joegoslavië!", zeiden we
dan vertederd. Het verbaast mij
dus niets dat in Mexico ook wel
eens de stroom uitvalt, het ver
baast mij hooguit dat het steeds
weer zo snel is verholpen. Bekijk
het eens van die kant! Wat heb
ben we tot nog toe echt moeten
missen van de wedstrijden? Al
leen wat rechtstreeks commen
HSkAbr— 1
BF7 i
Bp- 1
taar vanuit Mexico, maar dat
kregen we nu vanuit Hilversum,
en dat bleek op het punt van de
leeftijden van de spelers godzij
dank geen enkel verschil te ma
ken! Wat zullen we dan klagen?
Ik moet trouwens zeggen dat
die dagelijkse Top Vijf een aar
dige vondst is. Het gevaar be
stond wel dat daarin alleen doel
punten zouden blijven parade
ren, maar gelukkig verbrak
scheidsrechter Ignace van Swie-
ten deze ban door twee doelpun
ten eruit te kieperen en bij zijn
keuze van twee hoogtepunten een
Russische solo te nemen die niet
op een doelpunt uitliep. Eigenlijk
verwachtte ik dat hij die ene pas
seerbeweging van Maradona tus
sen twee Italianen door zou kie
zen, en, als scheidsrechter, de
markante beslissing van Jan
Keizer om tegen het 'thuisspelen-
de' Argentinië een penalty te ge
ven die door 28 van zijn 30 colle
ga's ten onrechtezou zijn weg
gewuifd. Jammer dat hij (Igna
ce) dat niet deed, want dan had
den we die handsbal nog een
keertje kunnen bestuderen. De
Mexicaanse televisie vond dat
niet zo nodig, maar die vindt her
halingen überhaupt een beetje
griezelig, krijg je de indruk:
„Eng! Eng!"...
BRUGGE (GPD) - Als je 'Niet te
vertrouwen', een van de mooiste
liedjes van Raymond van het Groe
newoud, goed beluistert moet je
automatisch tot de conclusie ko
men dat haat tot wondermooie zin
nen kan leiden. Na zyn minder ge
slaagde elpee 'Habba' is hij nu on
der de misleidende titel 'Ontevre
den' met een prachtig muzikaal
werkstuk komen aanzetten. Ray
mond heeft er weer trek in. Neder
land lonkt en in België staan zalen
en cafés weer wagenwijd voor hem
open.
"Ik heb het gevoel dat ik met
mijn solo-optredens met open ar
men in de wereld van cultuur
wordt ontvangen. Het zit er zelfs in
dat ik op een mooie dag de hand
van de minister van cultuur zal mo
gen schudden, tenminste als ik al
die barbaarse geluiden achterwege
laat".
Hij heeft 'Opus Vier', een keurig
ingericht koffiehuis in het hart van
Brugge, als plaats van ontmoeting
voorgesteld. Een vriendelijke dien
ster serveert thee en koffie, licht
klassieke muziek zorgt voor een
aangename sfeer. „Het is een van
de vele oorden waar ik me ver
stop". Raymond glimlacht, kijkt
vervelend in de richting van de fo
tograaf. "Ik haat camera's", zegt hij
op het moment dat de fotograaf af
drukt. Hoe hij dan tegenover een
interview staat?
"Uiteraard zijn er leuker dingen
in dit leven dan praten met journa
listen, ofschoon een goed gesprek
best aangenaam kan zijn. Ik ben na
een interview altijd blij als ik con
stateer dat ik niet de hele tijd uit
mijn bek heb zitten kletsen. In de
mate van het mogelijke doe ik al
tijd mijn best om iets duidelijk te
maken. Dat is toch de bedoeling
van een interview? Natuurlijk kan
ik altijd zeggen dat wat ik te vertel
len heb op mijn elpee staat. Dat is
niet zo'n beste vorm van promotie
waar ik als artiest begrip kan voor
opbrengen".
"Het is er me nooit om te doen
tijdens een interview telkens een
ander verhaaltje te vertellen. Dat is
pure onzin. Ik probeer altijd de
vragen zo goed mogelijk te beant
woorden. Vaak betrap ik er mezelf
op dat ik tijdens een gesprek vaak
afdwaal. Soms zit er in een vraag
nog een andere vraag en moet ik
kiezen. Eerlijkheidshalve moet ik
bekennen dat ik door de Belgische
en Nederlandse pers vrij positief
wordt behandeld".
"Soms is er wel een krantejon
gen die met de waarheid een loopje
durft te nemen. Onlangs belde
Henny Vrienten me nog om iets
meer te vernemen over een be
richtje dat in Het Vrije Volk was
verschenen. In een niet onderte
kend stukje stond te lezen dat ik
me volledig distancieerde van mijn
vorige plaat die door Henny werd
geproduceerd. Zonder meer een af
rekening met hem".
"Ik was er echt niet goed van
toen Henny me dat allemaal over
de telefoon vertelde. Op zo'n mo
ment denk je dan dat alle journalis
ten in feite gefrustreerde kereltjes
zijn en nauwelijks interesse kun
nen opbrengen voor de ware be
doelingen van een artiest. Hij heeft
altijd een dubbele bedoeling: een
goed produkt maken en iets zoe
ken om zijn ego te bevredigen. Hij
heeft er in het verleden nooit een
•geheim van gemaakt dat hij van
felle emoties in kunstuitingen
houdt".
"Ik ben geen kunstanalist, wel
Simple Minds en Costello als trekpleisters
LEIDEN - Het programma voor
het Belgische dubbelfestival in
•Torhout en Werchter is rond. In
torhout bij de Vlaamse ku6t op 5
'juli en in Werchter in de omgeving
van Mechelen op 6 juli treden op:
•The Beat Farmers, The Waterboys,
,The Robert Cray Band, Simply
Red, Lloyd Cole and the Commo
tions, Talk Talk, UB40, Simple
.'Minds en Elvis Costello and the At
tractions.
Een overwegend uit Engelse
•groepen bestaand programma dus,
.die weinig risico's in zich draagt.
•De openingsact is echter net als vo
rig jaar afkomstig uit de VS. The
Beat Farmers zetten om 11.00 uur
in met hun stevige gitaarrock.
Daarna The Waterboys, Mike Scott
met zijn Schotse speelkameraden,
die het op Pinkpop dit jaar lang
niet slecht deden. Blueszanger/gi
tarist Robert Cray is vervolgens de
tweede Amerikaanse act. Daarna
Simply Red, een band die maar
één LP - Picture Book - nodig had
om wijd en zijd bekend te worden.
Lloyd Cole and the Commotions
waren vorig jaar ook al op Torhout/
Werchter. Ze maakten toen indruk
met een ingetogen, sfeervol optre
den. Talk Talk mag daarna op het
dubbelfestival laten horen The Co
lour of Spring zonder synthesizers
op het podium te kunnen waarma
ken.
Voor het eerst sinds jaren weer
een reggaeband op Torhout/
Werchter: UB40 maakte carrière
met min of meer onversneden reg
gae, eri scoorde de laatste jaren hits
met van een backbeat voorziene
covers. Dan de Simple Minds, het
onvermijdelijke hoogtepunt van
het festival. Tijdens hun optreden
zullen weer honderden bezoekers
van de graat gaan. Ook in '83 en '84
waren de Simple Minds al op het
dubbelfestival.
Torhout/Werchter sluit meestal
af met een oude getrouwe. Na Lou
Reed en Joe Cocker is dit jaar de
beurt aan Elvis Costello. Diens
laatste plaat 'King of America'
geeft alle reden om het festival tot
en met de laatste klanken uit te zit
ten. Die worden even na het mid
dernachtelijk uur verwacht.
dubbelfestival af.
'De lente' van E. E. Breen door het
Brandtheater. Met: Marian Mudder
en André Besseling. Regie; Koos
Terpstra. Vormgeving: Bert Brou
wer, Emile v.d. Kruk en Els Kort.
Voorprogramma op tekst van Ger
Apeldoorn met spel van Walther
Scheffer in regie van Paul Devilee.
Gezien op 6 juni in het Microtheatcr.
LEIDEN - Op de valreep van het
Leids theaterseizoen presenteert
zich een nieuwe groep onder de
naam Brandtheater met een kor
te produktie van ongeveer vijftig
minuten. Eigenlijk gaat het om
twee afzonderlijke zaken: een
dialoog op de toneelvloer en een
onaangekondigde monoloog in
de foyer bij wijze van voorpro
gramma. Vlak voor de voorstel
ling valt er plotseling een man op
de grond. Hij staat op en belicht
de achtergronden van dit 'thea
trale gebaar'.
De dialoog is in een nogal
merkwaardig vormgegeven to
neel gesitueerd. In het midden
van het toneel ligt in rechthoek-
vorm een hoop groengekleurd
gebroken glas met daarop een
koffer, waarin zich een hoeveel
heid kolen en twee dode vissen
blijken te bevinden. Wat dat
beeld met de dialoog heeft uit te
staan, wordt niet met zo veel
woorden aangegeven. Natuurlijk
mag je veronderstellen, dat hier
aan diepere bedoelingen ten
grondslag liggen. Die bedoelin
gen echter blijven verborgen,
waardoor het geheel iets van ge
wichtigdoenerij dreigt te krijgen.
Dat is daarom zo jammer, om
dat de tekst van de dialoog span
nend genoeg is en beide spelers
daarmee goed raad weten. Ma
rian Mudder heeft een expressie
ve mimiek, die zich snel bij ver
schillende gemoedstoestanden
aanpast. Haar tegenspeler André
Besseling maakt goed gebruik
van zijn droogkomieke uitstra
ling.
Ook de tekst laat noe wel
vraagtekens na, maar die wek
ken in elk geval nieuwsgierig
heid naar de relatie tussen deze
man en vrouw. Beiden hebben
een gemeenschappelijk verle
den. In een soms tedere, dan
weer plagerige of zelfs vijandige
confrontatie proberen zij op dat
verleden, bijvoorbeeld hun
schooltijd, enerzijds greep te
krijgen en anderzijds van zich af
te zetten. De mate, waarin dat
lukt, bepaalt voor een deel de
toonzetting van het gesprek.
Zo'n gesprek is bij soberheid ge
baat; eigenzinnige vormgeving
leidt onnodig af.
WIJNAND ZEILSTRA
een kunstenaar die van mening is
dat goeie kunst op emoties drijft.
Het woord kunstenaar maakt me
nog altijd een beetje zenuwachtig.
Voor zover ik nu mijn liedjes voor
de geest kan halen moet ik beken
nen dat ik nogal op felle emoties in
artistieke uitingen ben gesteld.
Een goed lied moet daarentegen
niet altijd opvallend emotioneel
zijn".
"Ik bedoel: niet elk liedje moet
per definitie een Jacques Brel-pro-
dukt zijn. Er bestaat gelukkig ook
nog goeie dansmuziek. Ik betreur
nog altijd dat voor veel Vlamingen
alles zwart op wit geschreven moet
staan. Ze moeten meteen zien dat
iemand lijdt, anders is een lied
voor hen niet goed. Er is boven
dien de afstand in tijd. Ik heb veel
notities van snelle reacties nader
hand in de prullenmand gemikt".
"Zelfs als ik iets keurig heb ver
woord komt het nog geregeld voor
dat ik een lied niet kan uitvoeren.
Ik had dat met 'Wanneer zal ik be
vrijd zijn' en ook een beetje met
'Sire, rock en roll', het laatste num
mer dat ik voor 'Ontevreden' had
geschreven. Na al die jaren kan ik
nog altijd de neiging niet onder
drukken het meest verse nummer
meteen op de plaat te zetten".
Informatie
Heeft hij er een verklaring voor
dat uitgerekend 'Ik doe niet mee' en
'Habba', twee elpees die respectie
velijk met de Nederlandse produ
cers Hans van Hemert en Henny
Vrienten werden opgebnomen,
door het publiek niet zo positef wer
den onthaald?
"Ergens heb ik de indruk dat
sommige popjournalisten zich
hoofdzakelijk door de informatie
die bij elke nieuwe elpee steekt la
ten leiden. Niet dat ze een kritiek
schrijven zonder de plaat te beluis
teren. Te veel informatie over een
nieuw muzikaal produkt kan de
blik vertroebelen. Bij dat alles mag
je niet uit het oog verliezen dat veel
Nederlandse mediamensen maar
toehappen als ze merken dat er een
Nederlander mee het schip aan het
bevaren is. Het is niet voor niets
dat de Nederlandse tak van mijn
platenfirma de Nederlandse media
bij de neus heeft genomen door te
stellen dat ik in Amsterdam ben
geboren. Ik heb dat over me heen
laten gaan, gewoon omdat het te
gek is tegen zo'n leugen om bestwil
in te gaan. Je hebt er geen idee van
hoe zo'n leugen werkt".
"Het is me vaak overkomen dat
mensen na een optreden in Neder
land me vragen of ik wel degelijk
in Amsterdam het levenslicht zag.
Dat is in Nederland kennelijk een
reden om meer op de radio ge
draaid te worden. Wie mijn biogra
fie leest zal ontdekken dat ik zeer
tegen mijn zin ergens in Schaar
beek ben geboren. Je hebt er geen
idee van wat allemaal meespeelt
om in Hilversum gedraaid te wor
den. Dat is met geen pen te be
schrijven".
Niet alleen liefde maar evenzeer
felle haat kan volgens hem een
prikkel zijn om een liedje te schrij-
"Bob Dylan heeft vast en zeker
heel wat songs vanuit een gevoel
van pure irritatie geschreven. Dat
is eveneens het geval bij mijn favo
riete zanger Lou Reed. Als ik een
dergelijk liedje heb geschreven
haalt het na enige tijd nog nauwe
lijks het podium, waar ik gelukkig
nog altijd plezier beleef'.
In relaties met anderen stel jij je
altijd zwijgzaam op. Als je dan iets
kwetsend zegt komt het naar je ei
gen zeggen dan over als een don
derslag bij heldere hemel.
"Ik draai altijd zeven keer met
mijn tong alvorens ik iets tegen
een ander zeg. Er zijn veel zaken
die ik bewust niet zeg omdat ik
vrees een ander te kwetsen. Het ge
volg is dan dat de hele boel door
gaans op een verkeerd moment
losbarst en de gevolgen hiervan
nauwelijks nog te overzien zijn.
Naderhand blijkt dan telkens weer
dat het allemaal niet veel heeft op
gelost en ik me nog altijd niet op
gelucht voel. Het is allemaal zo
moeilijk. Als ik die liedjes niet had,
dan zat ik misschien in therapie".
"Niet dat ik zonder die liedjes
gek zou worden. Nee, dat is het
niet. Gelukkig kan ik tijdens mijn
optredens behoorlijk wat stoom af
laten. Het is me altijd opgevallen
dat dingen die in het dagelijkse le
ven niet geapprecieerd worden dat
plotseling wel worden op een po
dium. Alles wat ik in dagelijkse re
laties met anderen vertelde werd
nooit echt naar waarde geschat.
Als ik dat allemaal op een podium
nog een keertje overdeed leek het
er op alsof de meester plotseling
sprak. Een podium kan nog altijd
wonderen verrichten voor iemand
die het in het dagelijkse leven
soms niet meer ziet zitten".
Is Van het Groenewoud met het
ouder worden een stuk cynischer
geworden?
"Met ouder worden ben ik mis
schien wat milder geworden. Het
valt me de jongste tijd sterk op dat
de samenleving niet langer tole
reert dat iemand zijn emoties uit.
Er zijn vandaag de dag veel jonge
ren die hun spieren ontwikkelen
om de macho te kunnen spelen.
Anderen wekken dan de indruk
dat het hen allemaal geen barst kan
schelen wat er in deze wereld ge
beurt. Dat zijn de alternatieve ma
cho's. Als pose kan ik daar mee la
chen. Het gevaar bestaat natuurlijk
dat je zo in een pose opgaat dat je
op den duur vergeet dat het een po
se is. Dat vind ik op zijn zachtst ge
zegd vervelend".
Nog veel zaken die hem in het da
gelijkse leven dwars zitten? Hij
schenkt zich een zoveelste kop thee
in, kijkt minzaam in de richting
van de dienster die met behoorlijke
snelheid naar het terras sjokt.
"Die macho's ergeren me niet zo.
Ik ben nog al fatalistisch van aard.
Zonder dat fatalisme zou ik een
boel dingen echt niet aankunnen.
Ik begrijp zelfs de mensen niet die
zich nog opwinden over die kern
ramp in het Russische Tjernobil".
"Ze zijn toch al decennia lang al
les aan het verknoeien met die
kernenergie. We leven toch naar de
totale vernietiging toe. Na dat on
geval met die Russische kernreac
tor staat plotseling iedereen op zijn
achterste poten. Om je rot te la
chen. Het is gewoon je reinste
waanzin. Nu ja, ze moeten de kran
ten toch met iets vol krijgen".
Ergens prijst flij zichzelf geluk
kig dat hij sinds enkele jaren rusti
ger kan leven.
"Ik heb in vergelijking met vroe
ger de dingen nu meer onder con
trole. Ik word minder geleefd. Het
blijven hangen na een optreden
heeft me nooit sterk aangesproken.
Ik heb het daar altijd moeilijk mee
gehad. Optreden is vermoeiend,
lastiger zelfs dan een hele voetbal
match spelen. Het is psychisch en
fysiek lijden. Ik heb diverse theo
rieën over een optreden".
"Een van de gevaarlijkste is dat
ik me inbeeld dat ik na een optre
den tegen een boom rijd en me nog
enkele seconden voor de fatale
klap realiseer dat ik me op het po
dium volledig heb gegéven. Ster
ven wordt in een dergelijke con
text minder erg. Als je elk optre
den zo aanpakt kun je dat niet lang
uithouden. Na enkele optredens is
de fut er uit. Iets wat een buiten
staander onmogelijk kan begrij
pen. Vandaar dat ik na een optre
den altijd 6nel verdwijn, anders
dreig ik uit de bol te gaan".
Onwennig
Zal hij nu in de toekomst weer
met een groep optrekken of houdt
htj het iieuer bij solo-optredens?
"Ik laat het liefst optredens boe
ken met de groep. Af en toe belt
mijn manager me op met het
nieuws dat iemand me solo wil. Als
de omstandigheden waarin ik
moet spelen en zingen me niet be
vallen haak ik meestal af. Het afge-
volg van dat alles is dat ik nu een
officieus solo-programma heb. Dat
is geschikt voor een café of een cul
tureel centrum, waar iedereen zich
gedraagt zoals het hoort. In een
dergelijk centrum heb ik de indruk
dat het allemaal schitterend is wat
ik breng".
"Vaak voel ik me daar onwennig
omdat er zo weinig weerstand van
uit het publiek komt. Ik mis daar
de spontane lompheid van een deel
van mijn rock en roll-publiek. In
een café is er dan het misverstand
dat ik niet dezelfde klank van een
groep kan produceren. Ik bedoel
met mijn rechteroor drummen,,
met mijn linker basgitaar spelen,
met mijn buik sologitaar, enz...
Vooral 'Meisjes' blijft een krank
zinnig verzoeknummer. Wat kan ik
een café anders verwachten. Ik
probeer dan met handen en voeten
uit te leggen dat 'Meisjes' voor een
groep geschreven is".
"Een sterk lied kun je doorgaans
makkelijk solo brengen, ofschoon
dat niet de enige norm is. Op een
dansavond gelden andere kriteria,
je mag niet vergeten dat deze jon
gen eveneens muziek maakt. Met
de jaren ben ik tot de constatering
gekomen dat een deel van mijn
vroegere publiek nu tot de ontdek
king is gekomen dat achter die
ogenschijnlijke flauwekul wel iets
triest steekt. Het is echt niet moei
lijk meer om in Nederland een
theatertoernee te beginnen. Ik heb
echt de tijd niet om daarover gron
dig na te denken. Zo'n tournee
wordt me de hele tijd door opge
drongen. Voorlopig kan ik nog de
boot afhouden".
Eerder heb je herhaaldelijk al te
kennen gegeven dat je niet meer
naar Nederland terug wil om er de
finitief te gaan wonen. Waarom?
"Ik woon in Brugge, ben hier ge
lukkig en zie nu geen enkele reden
om te verkassen. Niet naar Neder
land en vast en zeker niet naar
Duitsland. Het is gezellig leven in
Vlaanderen, het geouwehoer in die
Hollandse provincies staat me
flink tegen. Er wordt daar al te veel
gepraat over principes die vaak zo
hol zijn als ze groot zijn. Kortom,
zaken die bevochten worden met
dezelfde felheid als waarmee ze ge
lanceerd zijn. Er zijn in Vlaanderen
ook heel wat beperkingen die me
storen, maar als ik dan toch mag
kiezen blijf ik liever in Brugge".
De eerste reacties uit Nederland
zijn inmiddels al binnen. Is hij er
tevreden over.
"Er wordt overwegend positief
op 'Ontevreden' gereageerd. Enke
le journalisten schreven dat ik de
draad weer heb opgenomen die ik
na 'Nooit meer drinken' had laten
liggen. Een begrijpelijke reactie.
Er bestaan tussen heide platen dui
delijke parallellen. Bij het verschij
nen van 'Nooit meer drinken' had
ik alles nog onder controle. Met
'Ontevreden' is dat weer het ge
val".
Hij ontkent niet dat zijn vrouw
een zekere invloed heeft bij de
beoordeling van ee nieuw liedje.
"Als ik twee nieuwe regels van
een lied heb geschreven die goed
zijn zal ik die meteen hardop zin
gen. Ik kijk dan meteen hoe mijn
vrouw reageert. Als dat 'kleine
schokje' er is betekent dat dan dat
ik goed zit. Voor de rest hanteer ik
mijn eigen normen bij het selecte
ren van liedjes voor een elpee. Ik
ben altijd streng voor mezelf. Dat
betekent dat ik elk nieuw lied na
verloop van tijd niet goed vind. Als
ik met mezelf bezig ben zoek ik
voortdurend fouten. De fouten van
'Ontevreden' zijn enkel foutejs met
een kleine f
