'Denemarken is rijper geworden'
De Britse wil
om te winnen
West-Duitsland: een orkest zonder dirigent
Michael Laudrup gelouterd naar Mexico
WK
PAGINA 14
SPORT
DINSDAG 27 MEI 1986
TURIJN (GPD) - De schoolboeken
roken met de dag muffer, toch won
het gezonde verstand het royaal
van de honderdduizenden guldens
die overal in Europa op hem lagen
te wachten. „Er ging eigenlijk geen
dag voorbij", herinnert Michael
Laudrup (bijna 22) zich in de
troosteloze Fiat-metropool, „of ik
was er wel op de een of andere ma
nier mee bezig". Waar een ander al
veel eerder knielend op het aanbod
van Barcelona, Ajax, Anderlecht of
Liverpool zou zijn ingegaan, be
sloot de Deen echter eerst het gym
nasium af te maken alvorens hij
drie jaar geleden als profvoetballer
in Italië neerstreek.
Terwijl de op een handtekening
beluste voetbaljeugd in de
neerkletterende regen geduldig
wacht op de schoongespoelde ve
detten van Juventus, loodst Lau
drup ons mee naar een vergader
zaaltje in het grauwe Stadio Com
munale van Turijn. De kroonprins
onder de voetballers biedt eerst
zijn excuses aan voor de mislukte
afspraak een dag eerder op het
vliegveld in Milaan. Het verlies bij
Fiorentina heeft hem op het laatste
moment doen besluiten zich niet te
voegen bij het Deense nationale
elftal, dat die woensdag in Sofia te
gen Bulgarije oefent.
„Op dit moment", kent Laudrup
zijn plichten, „gaat Juventus voor.
daarna komt het Deense elftal".
Het zou koren op de molen zijn van
de Italiaanse sportpers, die na elke
training de deur naar de uitgang
barricadeert en geinteressecrd is in
het meest onnozele detail. „Je
wordt er soms gek van", heeft Lau-
drup zijn pappenheimers leren
kennen. „Het zijn elke dag dezelf
de journalisten en dezelfde vragen.
Maar ach, die mensen moeten ook
hun werk doen. Jullie praten met
mij over voetbal", kietelt hij de Ne
derlandse journalist, „maar de Ita
liaanse pers heeft belangstelling
voor heel andere dingen".
De adonis van het Italiaanse
profvoetbal oogt net zo zelfverze
kerd als hij in zijn eerste seizoen bij
Juventus speelde. Met de op snel
heid uitgevoerde dribbel van
Cruijff als handelsmerk maakte de
Deen furore. Achteraf heeft hij
geen moment spijt van de twee sei
zoenen die hij bij Lazio Roma werd
gestald. Een seizoen langer dan
eerder was afgesproken. „Eerst
was ik kwaad, nu ben ik daar toch
niet rouwig om. Het was goed voor
mijn ontwikkeling als voetballer.
Vooral het tweede jaar in Rome
was zwaar doordat Lazio vanaf het
begin tegen degradatie vocht".
Met de transfer van Boniek naar
AS Roma werd Laudrup dit sei
zoen alsnog de tweede buitenlan
der naast Michel Platini. En de toe
komstige opvolger van de Frans
Michael Laudrup.
man als super-vedette van de Ita
liaanse kampioen. Daarvan was de
voetbalwereld trouwens al veel
eerder overtuigd, gelet op de lyri
sche loftuitingen als „Precies Bec-
kenbauer" en „Net Cruijff, alleen
nog vaker scorend". Platini deed er
deze maand nog een schepje bo
venop. „Ik heb nu al medelijden
met de tegenstanders die straks in
Mexico belast zullen worden met
de bewaking van Laudrup. Hij kan
een grootheid worden". Zoals
Steen Olsen al drie jaar geleden
voorspelde. „Een fantastisch ta
lent, echt een klasse apart in Dene
marken".
Dat had Ajax al veel eerder ont
dekt. Om precies te zijn in 1978,
toen hij als dertienjarige met zijn
toenmalige club KB Kopenhagen
de jeugd van Ajax met 5-1 aftroef
de. Vanaf dat moment was de jacht
op het voetbaltalent geopend en
hadden hij en zijn vader, een voor
malige international die twee jaar
als prof in Oostenrijk speelde, de
club voor het uitzoeken. Welover
wogen koos Laudrup voor Juven
tus, waar Liverpool jarenlang een
jeugddroom van hem was. ,.In De
nemarken", gaat hij bij zichzelf te
biecht, „had ik het nooit zo begre
pen op het Italiaanse voetbal. Ik
wist niet beter of het was smerig en
gemeen. In dat opzicht ben ik van
gedachten veranderd. Natuurlijk
wordt er hard gespeeld, maar dat is
in Engeland en Duitsland niet an
ders. Laat Van Basten alleen niet
denken", verwijst Laudrup naar de
produktieve spits van Ajax, „dat
hij in Italië zo vaak kan scoren.
Kieft kwam hier ook met 32 doel
punten achter zijn naam, maar als
je in de serie A acht keer scoort ben
je een hele goeie".
De aanpassing in Turijn verliep
opmerkelijk soepel, ontzag voor de
gevestigde orde kende de Deen
niet. „Het is een droom van iedere
voetballer om in een elftal te spe
len met internationals als Platini,
Cabrini en Scirea. Die spelers heb
ben mij vanaf de eerste minuut
geaccepteerd". Toch waren de ver
halen vooraf niet erg opwekkend.
„Bij Lazio wist iedereen mij te ver
tellen dat de jaloezie bij Juventus
enorm is. Daar heb ik weinig van
gemerkt. Je moet echter wel accep
teren dat sommige spelers meer
verdienen dan jij. Maar daarvoor
kom ik dan ook net kijken. In de
eerste maand was het even wen
nen. Ik ben niet iemand die zich
opdringt, daarvoor ben ik te be
scheiden. Daarom heb ik in het be
gin veel geluisterd en weinig ge
zegd. Vooreen grote mond koopje
weinig. Toch ben ik best tevreden
over mijn eerste jaar bij Juventus.
In mijn spel zit nog steeds groei en
op mijn leeftijd hoort dat ook".
Zijn grote voorbeeld is Johan
Cruijff, „de beste voetballer die er
ooit is geweest. Maar", voegt hij er
meteen aan toe, „ik heb Pele nooit
gezien en weet dus niet of die nog
beter was". Of datzelfde geldt voor
zijn vier jaar jongere broer Brian
(17), die nu nog bij Bröndby speelt
en van wie wordt beweerd dat hij
nog getalenteerder is? „Ik hoop dat
hij beter wordt dan ik", meent de
oudste van de twee oprecht, „maar
dan zal hij mentaal toch eerst wat
harder moeten worden. Het is
daarom beter dat hij nog een paar
jaar in Denemarken blijft en daar
na een poosje in Nederland of Bel
gië gaat spelen. In Nederland",
weet hij van Arnesen en Lerby,
„krijg je de tijd om te groeien, in
het Italiaanse profvoetbal telt al
leen het resultaat. Als buitenlander
ben je een vreemdeling en word je
uitsluitend beoordeeld, op presta
ties. Ze verwachten meer van je en
daarbij maakt het geen verschil of
je nu 18, 24 of 36 bent".
De rijping van het Deense voet
baltalent heeft ertoe geleid dat de
nationale ploeg met stip staat ge
noteerd op de hitlijst bij het ko
mende WK. „Denemarken", analy
seert Laudrup het verschil met tien
jaar geleden, „heeft altijd goede
voetballers gehad. Nu staat er ech
ter ook een team en dat is de ver
dienste van Piontek. Hij heeft de
goede mentaliteit voor de Deense
voetballer. Wij spelen nu al drie,
vier jaar met nagenoeg dezelfde
ploeg en de ervaring die wij heb
ben opgedaan bij de EK in Frank
rijk kunnen wij in Mexico goed ge
bruiken. De ploeg is sindsdien een
stuk rijper geworden", attaqueert
Laudrup de zwartkijkers, die me
nen dat de Deense ploeg al over
zijn hoogtepunt heen is. „We zullen
er echter wel voor moeten zorgen
dat we de vriendenploeg blijven
die het nationale elftal nu is. Je ziet
het aan Inter. Het is in Italië de
ploeg met de beste spelers maar
dat is niet genoeg om kampioen te
worden".
Michael Laudrup voorziet in de
eerstkomende vijf, zes jaar ook
geen terugval van de nationale
ploeg. „Spelers als Morten Olsen,
Lerby, Busk en Arnesen zijn er
over vier jaar misschien niet meer
bij", voorziet hij, „maar er staan
voldoende spelers klaar om de po
sities over te nemen. Frimann, Ol
sen, Sivebaek, Mölby en Andersen
kunnen in de komende jaren alleen
maar beter worden. Dat is het werk
van de clubtrainers in Denemar
ken, die er samen voor hebben ge-
zorgd-dat het voetbal in ons land
nu populairder is dan ooit. Een
paar jaar geleden kwamen er bij
een interland hooguit 15.000 toe
schouwers, nu zit het stadion met
45.000 mensen elke keer stamp
vol".
MEXICO (GPD) - Brian Clough en Barry Hughes hebben meer gemeen dan dat ze de
technische leiding hebben over een voetbalclub. De bij Nottingham Forest werkzame
Brit en zijn bij FC Volendam in de eerste divisie arbeidende collega zorgen nog voor wat
humor in de serieuze voetbalwereld. Het tweetal weet met gepeperde uitspraken nieuws
te maken en ook verdienen de twee voetbaldieren een stevige zakcent bij als televisie
commentator.
Clough en Hughes zijn het echter
volstrekt oneens als het over de
kansen van de nationale ploeg gaat
bij het dertiende wereldkampioen
schap voetbal. De manager van
Nottingham, die in staat is voor vijf
miljoen gulden een nieuwe speler
te kopen om hem vervolgens op te
stellen in het derde elftal, spuwt
zijn gal, Barry Hughes die volgend
jaar met Sparta weer te bewonde
ren is in de hoogste afdeling, blijkt
tijdens zijn Nederlandse jaren wei
nig ingeboet te hebben aan Brjts
chauvinisme.
Krijgt Clough gelijk, dan wint
Engeland geen wedstrijd tijdens
de eindronde en wordt bonds
coach Bobby Robson voortijdig de
laan uit gestuurd. „En dan is het te
laat om mij nog te contracteren",
voegt de manager van Nottingham
Forest daar fijntjes toe. Heelt de
trainer van FC Volendam het bij
het rechte einde dan wandelt Mexi
co op 29 juni met de Coupe Jules
Rimet door het Mexicaanse Azte
kenstadion. „Ik heb als commenta
tor voor Europa Televisie heel wat
landen aan het werk gezien. Maak
ik dan de vergelijking, dan zie ik
Engeland ver komen. Onderschat
ze niet, het is een goed team".
Naar huis
Twintig jaar terug werd Enge
land voor eigen publiek wereld
kampioen, nadien stelden de voet
balprestaties van het nationale elf
tal nog maar weinig voor. In Mexi
co zestien jaar terug werd Enge
land door West-Duitsland naar
huis gestuurd in de kwartfinale. En
terwijl de clubs het ene Europese
succes na het andere binnenhaal
den, kwalificeerde de nationale
voetbaltrots zich niet voor het we
reldkampioenschap van 1974 en
1978 en voor Barry Hughes mag
daar 1982 aan toegevoegd worden.
Engeland draafde in Spanje op,
haalde angstig voetballend de
tweede ronde en werd daarin uit
geschakeld via brilstanden tegen
West-Duitsland en Spanje.
„De ploeg was niet rijp voor het
wereldkampioenschap, verschil
lende spelers ontbrak het aan in
ternationale ervaring. Dat ligt nu
anders, de spelers die gebleven zijn
voetballen nu beter, hebben veel
meer ervaring, een aantal jongeren
is doorgebroken. Robson heeft de
juiste mixture gevonden", gelooft
de Brit. Zijn vertrouwen in de elf
van Robson is groot. „Een uitgeba
lanceerd team, een gretige groep,
de ijzeren wil om te winnen is er",
blaast hij verder op de loftrompet.
En dat alles in schril contrast
met uitspraken van Clough, van
Sir Alf Ramsey, de coach van de
kampioensploeg in 1966 („Enge
land gaat met een zwakke ploeg
naar Mexico"), en. de ideeën van de
Daily Mirror, die opmerkten dat
het Engelse elftal zonder de in
breng van middenvelder Bryan
Robson niet eens in staat is de uit
gang van het vliegveld te vinden.
Hughes noemt de door blessures
geplaagde Manchester United-
middenvelder niet eens bij de ex
tra begaafden in de Engelse ploeg.
Hij is meer een fan van Glenn
Hoddle, van spits Gary Lineker en
van doelman Peter Shilton.
De kwalificatie voor Mexico
doorliep de formatie van voorma
lig Ipswich-coach Bobby Robson
simpel. Ongeslagen tegen Turkije,
Finland, Noord-Ierland en Roeme
Het duo Robson en Robson. Op hen is de Britse hoop gevestigd.
nië, op West-Duitsland na de mees
te doelpunten voor (22) en van de
Europese ploegen die zich kwalifi
ceerden de minsten tegen, slechts
twee. Cijfers die niet alleen terug te
voeren zijn op een eenvoudige in
deling (dertien goals tegen de Tur
ken, zes tegen de Finnen). Enge
land komt beter voorbereid naar
het wereldkampioenschap dan in
het verleden.
Vorig jaar nam het met West-
Duitsland, Italië en het gastland al
deel aan een Mexicaans voorafje.
Van de regerende wereldkampioen
en Mexico werd verloren, van
West-Duitsland dat getroffen was
door de Wraak van Moctezuma
(buikloop) met 3-0 gewonnen. De
Engelsen stonden gezond op het
veld en probeerden de voor kli
maat en hoogte meest geschikte
speelwijze uit. Robson had zijn
spelers opgedragen de tanden met
mineraalwater te poetsen, buiten
de deur mocht niet gegeten wor
den, geen ijsje, geen salade, geen
fruit. Wie zich niet aan de regels
hield kon vertrekken.
Die wijze les herhaalde Robson
de afgelopen dagen in Colorado,
waar de selectie eerst zonder en la
ter met de spelers van Everton
(kampioen en bekerwinnaar Liver
pool heeft geen inbreng in het En
gelse elftal) het wereldkampioen
schap voorbereidt.
Voor het vertrek naar de Ver
enigde Staten hadden de eilandbe
woners al fors geoefend, zes kwali
ficatieduels en zes vriendschappe
lijke wedstrijden in 1985. vier par
tijen dit jaar (viermaal winst tegen
Egypte, Israël, Rusland en Schot
land). „Het wereldkampioenschap
is tot in details voorbereid", heeft
Hughes begrepen uit gesprekken
met de Engelse bondscoaches.
„Ook op de speelwijze is geoefend.
Zes kwartier tempo spelen gaat
niet onder de Mexicaanse omstan
digheden. Een kwartiertje tempo
maken, een kwartiertje rustig, al
leen dan kun je tot een goed resul
taat komen".
Het is weinig Brits, maar noodza
kelijk. Zeker in het bloedhete Mon
terrey, waar de Engelsen hun wed
strijden in groep E tegen Portugal,
Polen en Marokko spelen. „Als
trainer op de bank is het al niet om
uit te houden", is de ervaring van
Robson.
Onderzoeken tijdens de hoogtes
tage in Colorado (als Nederland
zich geplaatst had was ook geko
zen voor een verblijf in de VS) heb
ben inmiddels uitgewezen dat de
Engelse spelers in betere conditie
verkeren dan vooraf bij eerdere
toernooien. De beste clubs deden
niet mee met de Europa-Cup, de
internationale contacten stonden
op een laag pitje. Barry Hughes ge
looft niet dat de goede conditie iets
te maken heeft met het betrekke
lijk rustige voetbaijaar. „De meeste
internationals hebben toch 65 tot
70 wedstrijden gespeeld. Mis
schien-zijn ze vermoeid in de be
nen, maar vermoeidheid achter de
oren is erger. De stemming in de
ploeg is goed, de mentaliteit is
goed, de instelling perfect. Enge
land is mijn favoriet, maar of ze dat
waarmaken hangt van factoren af
die nu nog niet te voorzien zijn,
ziekte, blessures, klimaat. Je zal
maar door een eigen doelpunt met
1-0 achterkomen. Bij zestien gra
den is het gemakkelijker gelijk ma
ken dan bij dertig".
Planning
Tijdens het verblijf in Colorado
daalde Engeland twee keer af naar
zeeniveau, naar Los Angeles voor
een party tegen de Mexicanen,
naar Vancouver voor een partij te
gen de Canadezen. Het paste in de
planning omdat de Engelsen dat
ook te wachten staat in Mexico.
Monterrey ligt op 530 meter hoog
te. Wordt Robson daar met zijn
ploeg eérste dan speelt men de
achtste finale op 1800 meter hoogte
in Quretaro, keert voor de halve fi
nale terug naar Monterrey en,
krijgt Barry Hughes met zijn opti
mistische prognose gelijk, dan
moet de formatie voor de eind
strijd in Mexico-City weer naar
2300 meter hoogte klimmen.
De ervaringen van.1970 hebben
inmiddels geleerd dat de ploeg die
dergelijke hoogteverschillen in
zo'n korte tijd moet overwinnen,
na een half uur voetballen aan het
einde van zijn krachten is. En dan
te bedenken dat de eindstrijd, die
op het heetst van de dag ('s mid
dags 12.00 uur plaatselijke tijd) ge
speeld wordt, ook nog met twee
keer een kwartier verlengd kan
worden.
KAMEN (GPD) - De KAISER doet
zich AU. Toch al niet de vrolijkste
thuis, springt de woordgrap een
Duitser prompt in het verkeerde
keelgat. Een paar kilometer ver
derop, in het sportcentrum Kaise-
rau, waar de Duitse nationale ploeg
de dagen doorbracht tussen de in
terlands tegen Joegoslavië en Ne
derland, bezeert Franz Becken-
bauer zich flink aan „der Mann-
schaft". Twee uur na de winst op
Oranje heeft de teamchef „die Qual
der Wahl" en moet hij de selectie
van 26 inkrimpen tot 22. De reac
ties van de vier afvallers kende hij
al op voorhand, want de tijd dat
een bondscoach in de Bondsrepu
bliek onschendbaar was behoort
tot het verleden.
Rudi Voller en Mathias Herget,
de doelpuntenmakers in Dort
mund, hoeven zich geen zorgen te
maken dat zij tot de afvallers beho
ren en liggen op het moment dat
Beckenbauer de knoop doorhakt
allang op één oor. Beiden zijn in
Mexico zelfs verzekerd van een ba
sisplaats, hetgeen Klaus Augentha-
ler nog maar moet afwachten. De
libero van Bayern München en
grootste concurrent van Herget
past voorbeeldig in de driehoeks
verhouding. Een grove overtreding
van hem was er tenslotte de oor
zaak van dat Voller maandenlang
uit de roulatie was en dat niet Wer-
der Bremen maar Bayern Mün
chen de landstitel greep.
Rentree
Te laat voor Werder Bremen
maar net op tijd voor Franz Bec
kenbauer maakte Rudi Voller (26)
op het eind van de competitie zijn
rentree in de Bundesliga. Vooral
op hem, de slagvaardige en pro
duktieve spits, is de Duitse hoop in
Mexico voor een niet gering deel
gevestigd. Zoals dat in mindere
mate eveneens geldt voor Mathias
Herget, de avontuurlijke libero van
Bayer Uerdingen en een van de
weinige Duitse internationals die
over voldoende techniek en impro
visatievermogen beschikt om in
ternationaal de aandacht op zich te
vestigen. Want voor beiden bete
kent het toernooi in Mexico de eer
ste kennismaking met de crème de
la crème van de voetbalwereld.
Het is echter niet voor de eerste
keer dit seizoen dat Voller het ge
spreksthema van de dag is. Onge
meen fel waren eerder in deze voet
baljaargang de discussies die op
laaiden na de aanslagen op de be
nen van de international. Door for
se charges van Frank Benatelli
(VfL Bochum) en Klaus Augentha-
ler (Bayern München) moest hij
het grootste deel van het seizoen
missen maar bleef de 'martelaar
van de Bundesliga' onverstoorbaar
onder het leed dat hem en zijn club
was aangedaan. „Zoiets kan gebeu
ren in voetbal", nam hij de twee
boosdoeners in bescherming. „Ik
ben prof en een aanvaller die groot
is geworden dank zij een risicovol
le speelstijl. Dan ga ik nu niet mek
keren over een paar overtredin
gen".
Danig in de wiek geschoten door
de onbeholpen uitspraak van Au-
genthaler en zijn trainer Udo Lat-
tek („Voller is gewoon te snel, dan
kunnen zulke dingen gebeuren")
reageerde Werder-trainer Otto Re-
hagel furieus. „Er wordt nu de in
druk gewekt alsof Voller te goed is
voor de Bundesliga. Maar als ze
hem zo blijven achtervolgen, kun
nen we hem beter direct verkopen
naar Italië. Nu brengt hij nog geld
op, maar iemand die invalide
wordt geschopt is onverkoop
baar".
Speelstijl
Het slachtoffer haalt zijn schou
ders op en laat doodgemoedereerd
weten dat hij zijn speelstijl niet zal
veranderen. „Mijn kracht is altijd
het rechtstreekse duel geweest,
daar ligt ook het verschil met veel
andere aanvallers. Ik neem nu een
maal graag risico's en passeer
graag een mannetje. Met die ma
nier van spelen ben ik groot gewor
den. Als ik die zou gaan verande
ren, ben ik geen Rudi Voller meer.
Maar ik wil geen angsthaas wor
den, want die komen niet ver in het
topvoetbal".
Wat dat betreft verschilt hij niet
van Mathias Herget, de door me
nigeen versmade maar niet per toe
val door Beckenbauer aan het hart
gedrukte verdediger. In het veld is
hij niet de 'rücksichtlose ausput-
zer', zoals clubtrainer Karl-Heinz
Feldkamp hem zo graag ziet, maar
de elegante avonturier die het risi
co niet uit de weg gaat en daardoor
nog wel eens een steek laat vallen.
Halsstarrig weigert de pas drie jaar
geleden tot de nationale selectie
doorgedrongen rasvoetballer zich
echter in een keurslijf te laten per
sen en lag hij daardoor maanden
overhoop met Feldkamp, die het
'safety first' predikt.
„Een trainer die het succes na
jaagt", verwijt hij zijn trainer,
„moet het risico niet schuwen,
maar spelers juist aansporen iets te
riskeren. Steeds weer opnieuw, zo
als Beckenbauer dat doet. Hij
dwingt ons als het ware om fouten
te maken. Alleen als je continu de
aanval zoekt en daarbij wordt ge
steund door de trainer kan daar
iets geniaals uit voortkomen".
In de nationale ploeg hervond
Herget het plezier in voetbal en gaf
Beckenbauer, zijn ijzersterke voor
ganger uit de eindjaren zestig en
beginjaren zeventig, hem het zelf
vertrouwen terug dat hij de laatste
maanden in Uerdingen ontbeerde.
„Dat bepaalt voor 60 tot 70 procent
de prestatie die je in het veld le
vert. Als de twijfels gaan overheer
sen", is de pijnlijke ervaring van
Herget, „ben je snel uit de top ver
dwenen".
Laatste kans
De libero, die zojuist zijn vierde
seizoen heeft afgesloten bij Bayer
Uerdingen, snapt ook niets van
trainers die een speler vlak voor
een wedstrijd laten weten dat hij
zaterdag de laatste kans krijgt.
„Dat staat dan ook nog eens in alle
kranten. Vind je het dan gek dat
zo'n jongen in plaats van 60 pro
cent nog maar zes procent vertrou
wen heeft in een goede afloop. En
wat zegt zo'n trainer na afloop? In
derdaad, hij bracht er niets van te
recht, weg ermee. Het is jammer",
klaagt Herget, „dat psychologie
geen hoofdvak is bij de trainersop
leiding".
Maar laat nou uitgerekend Franz
Beckenbauer zonder een enkel di
ploma op zak de nationale voetbal-
trots aanvoeren. Hij bevindt zich
daarmee in hetzelfde schuitje als
Johan Cruijff bij Ajax. Maar zowel
voor Beckenbauer als de selectie is
dat thema al lang afgesloten en ver
wijzen de internationals maar wat
graag naar de enorme staat van
dienst van de teamchef bij Bayern
München en het Duitse nationale
elftal, waarmee hij drie keer (1966,
1970 en 1974) aan een wereldkam
pioenschap deelnam.
De opvolger van Jupp Derwall,
die na de troosteloos verlopen Eu
ropese titelstrijd van twee jaar ge
leden in Frankrijk zijn biezen
moest pakken, zorgde weliswaar
voor een nieuw elan maar hij kan
niet om de waarheid heen dat het
Duitse voetbal momenteel mank
gaat aan spelers van het kaliber
Netzer, Overath, Grabowski en hij
zelf. Vooral het gemis aan een spel-
bepalende middenvelder doet zich
pijnlijk voelen en maakt van de na
tionale ploeg een orkest zonder een
dirigent.
voetbal
„Maar wijs mij, behoudens
Frankrijk dan, één land in Europa
aan", dekt Beckenbauer zich al bij
voorbaat in, „die wel over zo'n spe
ler beschikt. Platini is toch de eni
ge die een wedstrijd naar zijn hand
kan zetten". Om dat gemis aan pu
re kwaliteit te compenseren heeft
Beckenbauer het vooral gezocht in
spelers met karakter, „die het hart
op de goede plaats hebben zitten",
en van wie hij er 24 testte in de acht
kwalificatieduels.
Helder
Of dat voldoende is om een rol
van betekenis te kunnen spelen?
„Dat zal het toernooi moeten uit
wijzen", meent Beckenbauer. „Je
moet weliswaar over een goede
ploeg beschikken, maar een we
reldkampioen wordt pas tijdens
het toernooi geboren". Het uit
gangspunt staat Beckenbauer
daarbij helder voor ogen: „We zoe
ken in elk geval de aanval en zullen
niet afwachten wat de tegenstan
der doet. Na de eerste ronde telt
bovendien alleen nog de overwin
ning. Je bent dus wel verplicht om
aan te vallen, anders win je nooit".
Dat is koren op de molen van Ru
di Voller en Mathias Herget, die
niets liever doen en daarom al op
voorhand eeuwige trouw hebben
gezoren aan Franz Beckenbauer.
Of dat echter wederzijds is als de
vice-wereldkampioen van Spanje
onverhoopt al struikelt in de lood
zware poule met Denemarken,
Uruguay en Schotland? Het brein
achter de Derwall-coup heeft zon
der twijfel de excuses razendsnel
bij de hand en wast meteen zijn
handen in onschuld. Zijn critici on
der de trainers en de journalisten
zullen daarmee geen genoegen ne
men en hem de wind van voren ge
ven. Op dezelfde manier als Franz
Beckenbauer deed ten tijde van
het Europees kampioenschap in
Frankrijk. De tijden in de Bondsre
publiek zijn inderdaad veranderd.