Hans van Mierlo
en zijn dubbele
wederopstanding
Dalai Lama was
op 5-jarige leeftijd
al leider van Tibet
Achtergrond
Verkeerschaos bij staatsbezoek
Achtergrond
Risico voor
kandidaten
Geref. Bond
WOENSDAG 14 MEI 1986
PAGINA 21
DEN KAAG - „Hare Ma
jesteit is niet de enige die
op 30 april een feestje
heeft". Met die heuglijke
boodschap kondigde D66
onlangs zijn twintigste
veijaardag aan. Maar de
blijdschap gold bovenal
de lijsttrekker, Hans van
Mierlo, die enkele dagen
daarvóór nog aan het zie
kenhuisbed gekluisterd
was en wiens tijdige te
rugkeer steeds luider in
twijfel werd getrokken.
door
Jos Heymans
De zenuwen moeten de campag
nestrategen van D66 door de keel
zyn gegierd. Dank zij de toezeg
ging van Van Mierlo om opnieuw
het voortouw te nemen, was de
schijnbaar onafwendbare onder
gang van D66 tot staan gebracht.
Maar halverwege april belandde
de politiek leider in een Amster
dams ziekenhuis. Zou de man
die als enige is staat wordt
geacht om de partij naar nieuwe
roem te leiden, alsnog moeten af
haken?
Van Mierlo krabbelde op het
juiste ogenblik overeind, zoals
zijn partij de afgelopen twintig
jaar herhaaldelijk heeft gedaan.
Telkens weer bleek D66 toch nog
levensvatbaar op momenten dat
de rest van politiek Nederland de
jonge loot aan de stam al min of
meer begraven had. In januari
1985 voorspelden de opiniepei
lers niet meer dan één kamerze
tel voor de partij die driejaar eer
der een geweldige klap had ge
kregen toen het van zeventien ze
tels terugviel naar zes. Maar na
Van Mierlo"s jawoord stond D66
binnen de kortste keren weer op
zes zetels en naarmate de verkie
zingsdatum nadert, groeit de be
langstelling voor de Democra
ten, die inmiddels kunnen bogen
op een voorspelling van zelfs tien
zetels.
Van Mierlo en D66: ze kunnen
niet zonder elkaar. De eerste
schuchtere omhelzing die uit
mondde in een hechte samenle
vingsvorm, dateert van 30 april
1966. Toen besloten Van Mierlo
en de WD-dissident Gruyters in
het Amsterdamse Krasnapolsky
tot de oprichting van de nieuwe
partij. Het zoveelste initiatief tot
vernieuwing uit de jaren zestig
dat aansloeg. Met zeven zetels
kwam D66 voor het eerst in de
Tweede Kamer.
Bierfles
De verwachtingen waren niet
gelogenstraft. In de maanden
voorafgaande aan de verkiezin
gen werd de toen nog 34-jarige
Handelsblad-journalist Van
Mierlo snel populair. De Robert
Kennedy van Nederland, heette
hij. De dag na de verkiezingen
verscheen zyn foto (met een bier
fles in de hand temidden van een
juichende aanhang) in tal van in
ternationale dagbladen als de
New York Times en The Interna
tional Herald Tribune.
Niet alleen de persoon, ook de
politieke stellingname sloeg aan
bij het voor vernieuwing gevoeli
ge publiek. Het moest maar eens
afgelopen zijn met het starre rol
lenspel van de politieke partijen:
de ene partij verdedigt blinde
lings de regering, omdat de ande
re partij de regering pootje wil
lichten. Een nieuw staatkundig
bestel, waarin de positie van de
kiezer werd versterkt, zou het ge
loof in de democratie weer doen
opleven.
Twintig jaar later streeft Van
Mierlo nog steeds naar politieke
vernieuwing, naar een herstruc
turering van de macht. De sa
menleving veranderde, maar de
traditionele gezagsstructuren
bleven bestaan. In dat opzicht is
Van Mierlo in zijn twintigjarige
politieke loopbaan geen stap ver
der gekomen. De gekozen pre
mier en de invoering van een dis
trictenstelsel waren in 1966 de
politieke issues van D66. In het
verkiezingsprogramma van dit
jaar staan die items opnieuw cen
traal.
Hoewel D66 in de eerste vier
jaar van zijn bestaan nauwelijks
politieke successen had geboekt,
behield de partij het vertrouwen
van de kiezer. Over het ideaal -
het laten ontploffen van het oude
partijenstelsel - zei Van Mierlo
toen: „Me dunkt, dat is gebeurd:
radicalen bij de confessionelen
met als resultaat de PPR en het
dikwijls chaotische rumoer in de
PvdA door Nieuw Links". Dat
was blijkbaar voldoende, want in
1971 veroverde de partij elf ka
merzetels en bleef Van Mierlo de
onbetwistbare leider van de De
mocraten.
Toch werden de jaren zeventig
het dieptepunt in Van Mierlo"s
politieke carrière. Het oude par
tijenstelsel werd niet opgebla
zen, integendeel. Van Mierlo
sprak zich tijdens een forumdis
cussie ("met het pistool op de
borst") uit voor samenwerking
met links, terwijl D66 tot dan toe
zorgvuldig een keuze had weten
te vermijden. Zijn idee om met
PvdA en PPR tot een Progressie
ve Volks Partij (PVP) te komen,
mislukte. En zijn deelneming
aan het schaduwkabinet van
PvdA, D66 en PPR werd hem
door de kiezers niet in dank afge
nomen. Het betekende voor de
eerste keer, in 1972, een gevoelig
verlies voor D66. De partij ver
loor vijf van de elf zetels en werd
kleiner dan zy ooit was geweest.
'Links kabinet'
Van Mierlo's linkse voorkeur
leidde in ieder geval wel tot de
vorming van het kabinet-Den
Uyl. „Om twee redenen", zei hij
destijds in een interview. „Ik was
ervan overtuigd dat een rechts
kabinet een ramp zou zyn voor
het land. Ik voorzag grote sociale
onrust. Alleen een links kabinet
zou dat kunnen afremmen. De
tweede reden: de gevoelige klap
by de verkiezingen. Door onze
activiteiten hadden veel kiezers
gedacht: we kunnen nu weer op
de PvdA stemmen. Die klap kun
nen we te boven komen als D66
regeringsparty wordt".
Van Mierlo nam zelf niet plaats
in het kabinet. Hij zag voor zich
zelf meer de rol van adviseur van
de nieuwe regering weggelegd.
De fractie was het daar niet mee
eens. Die vreesde dat de identi
teit van D66 als 'bijwagen van de
PvdA' nog verder zou worden
versterkt. De partij die zoveel ze
tels had verloren, moest weer
aan haar eigen imago werken, los
van het kabinet.
Het betekende het vertrek van
Van Mierlo als fractievoorzitter.
Jan Terlouw volgde hem op en
Van Mierlo werd 'gewoon ka
merlid'. „D66 is niet meer de par
tij waarmee ik gewerkt en ge
droomd heb", verklaarde hij.
„De party heeft het geloof in
zichzelf verloren, is verlamd, de
mentale reserves zyn volkomen
uitgeput".
Maar onder Jan Terlouw kroop
D66 uit het dal. In 1977 behaalde
Van Mierlo: hechte samenlevingsvorm met D66
(foto GPD)
de party acht zetels, wat een
knappe prestatie was. Tijdens
het kabinet Den Uyl was D66 in
de opiniepeilingen tot het nul
punt gedaald en werd er zelfs aan
opheffing van de partij gedacht.
Inmiddels was Van Mierlo's rol
uitgespeeld. Daarmee was ook
een einde gekomen aan de innige
samenwerking met links. Het
nieuwe D66 van Terlouw louter
de zich in de oppositie zonder
zich al te nadrukkelijk aan de
PvdA te binden. Het leverde
geen windeieren op. Bij de ver
kiezingen in 1981 haalde D66 ze
ventien zetels.
Van Mierlo was toen al van het
politieke strijdtoneel verdwe
nen. Nadat zijn geflirt met de
PvdA hem het fractievoorzitter-
schap had gekost, trok hy zich in
1977 terug uit de actieve politiek.
Twee jaar later poogde hy terug
te komen als lijsttrekker van D66
bij de Europese verkiezingen.
Maar de Democraten vreesden
dat zijn terugkeer opnieuw het
imago van bijwagen van de
PvdA zou oproepen, met alle ne
gatieve gevolgen vandien. Van
Mierlo mocht wel op de Europe
se lijst, maar dan pas na Laurens
Jan Brinkhorst. Voor die eer be
dankte hij feestelijk.
Bewondering
Na de glorieuze verkiezings
overwinning van D66 in 1981
werd Van Mierlo weer binnenge
haald, nu als minister van defen
sie in het tweede, dit keer links
getinte kabinet-Van Agt. Hy
wekte in die functie alom bewon
dering, onder meer vanwege zijn
scherpe analyses van het veilig
heidsbeleid. Niettemin werd het
tweede kabinet-Van Agt voor
D66 electoraal een nachtmerrie.
De partü kreeg de rekening ge
presenteerd, een verlies van elf
zetels in 1982, omdat het Van Agt
in het zadel had gehouden nadat
de PvdA uit het kabinet was ge
stapt.
Het definitieve einde van D66
leek nu toch werkelijk in zicht.
De partij kalfde verder en verder
af, totdat Van Mierlo - inmiddels
lid van de Eerste Kamer - in ja
nuari van het vorig jaar D66 voor
de laatste keer waarschuwde. In
een vlammend betoog in Arn
hem kondigde hij aan dat de Eer-
ste-Kamerfractie van zijn party,
met het oog op de verkiezingen
van 1986, zo spoedig mogelijk
een politieke boodschap zou op
stellen. „In dat stuk zal kernach
tig en concreet en zonder uitge
breide bespiegelingen of details
tot uitdrukking moeten worden
gebracht waar D66 staat en wat
D66 wil", aldus Van Mierlo.
Het werkte. Een half jaar later
kwam de boodschap en, wat be
langrijker was, de toezegging
van Van Mierlo om opnieuw po
litiek leider te worden. „Oude
wijn in nieuwe zakken of nieuwe
wijn in oude zakken, het kan my
geen zak schelen. Waar het om
gaat, is dat D66 er weer bovenop
komt". De oude wijn blijft: de
politieke cultuur moet worden
vernieuwd, het verstarde rollen
spel van de grote politieke stro
mingen moet worden doorbro
ken. Maar de scherpe kantjes zijn
er af: het staatkundig bestel
hoeft niet meer te worden opge
blazen.
De boodschap kwam over, het
Van Mierlo-effect deed de rest.
D66 steeg in de polls van nauwe
lijks een naar inmiddels tien ze
tels. In zoverre lijkt Van Mierlo
in elk geval zijn zin te krijgen,
want een half jaar geleden zei hij
nog: „Als het er minder dan zes
zyn, is het echt mislukt".
Koningin Beatrix en de Noorse koning Olav V.
OSLO (ANP) - De eerste dag van
het staatsbezoek van koningin
Beatrix en prins Claus aan Noor
wegen heeft gisteren tot een ver
keerschaos geleid in de Noorse
hoofdstad. Al een uur voor het ko
ninklijk paar voet aan land zette,
zat het verkeer in het centrum van
Oslo muurvast. Lange rijen politie
agenten en soldaten hadden name
lijk de straten afgezet waar de ko
ninklijke stoet in voornamelijk
Amerikaanse limousines langs zou
rijden. Ook bij de haven waar de
koningin en prins zouden arrive
ren, was er geen doorkomen aan.
Aan de steiger van Honnorbryg-
gen stond de koninklijke garde van
koning Olav V opgesteld en een
eindje verder enkele honderden in
Noorwegen woonachtige Neder
landers met oranje vlaggetjes. Dit
tot zichtbaar genoegen van konin
gin Beatrix die met prins Claus om
twee uur door kroonprins Harald
met de Noorse koningssloep van
het Nederlandse fregat „De Banc-
kert" naar Honnorbryggen werd
gebracht.
Na de verwelkoming door onder
meer koning Olav V, kroonprinses
Sonja van Noorwegen en het presi
dium van het Noorse parlement
(Storting) op de kade, verscheen
het gezelschap op het balkon van
het koninklijk paleis.
Daarna ging de koninklijke stoet
naar het fort Akershus, waar by het
oorlogsmonument een krans werd
gelegd. De koningin en prins be
zochten hierna het in het fort gele
gen mausoleum.
Aan het eind van de middag ging
het koninklijk gezelschap naar het
Munch-museum, genoemd naar de
gelijknamige schilder. Van deze in
Noorwegen zeer vereerde schilder
was onlangs nog een tentoonstel
ling te zien in het Stedelijk Mu
seum te Amsterdam.
Vandaag zal prins Claus een ge
sprek hebben met de minister van
ontwikkelingssamenwerking en
bezoekt koningin Beatrix het Ra
dium Hospetalet, een ziekenhuis
voor kankerpatiënten.
De geestelijk en wereldlijk leider
van Tibet, de veertiende Dalai La
ma, bezoekt vanaf vandaag ons
land. De Dalai Lama (Oceaan van
Wijsheid), die al jaren als balling in
India woont, maakt altijd een enor
me indruk. Tijdens interviews is
hij altijd de rust zelf en gedraagt
zich tegelijk als trouwe vriend en
autoriteit die de absolute waarheid
vertelt. Onvermoeibaar legt hy
reeds jaren lang zijn theorieën uit
aan de Westerse pers die vaak
moeite heeft de religieus-filosofi
sche uitspraken van de Dalai Lama
direct te bevatten.
Op tweejarige leeftijd werd Ten-
zin Gyatso (zijn echte naam) door
een groep vooraanstaande Lama's
en Tibetaanse hoogwaardigheids
bekleders herkend als de reïncar
natie van de in 1933 overleden der
tiende Dalai Lama. Na diens dood
kreeg de toenmalige regent van Ti
bet een visioen van een boerderij
in de buurt van een klooster.
Een jaar daarna werd de boerde
rij gevonden en ontdekte men dat
de tweejarige Gyatso daar woonde.
Een jongetje dat vlak na de dood
van de "Grote Dertiende" geboren
was. Toen hij zonder aarzelen eni
ge leden van de groep herkende en
uit een reeks voorwerpen precies
de zaken uitkoos die aan de ovèrle-
den Lama hadden toebehoord,
werd hij op een troon naar de Tibe
taanse hoofdstad Lhasa gevoerd,
waar hy in 1940, op vijfjarige leef
tijd, de wereldlijk leider van Tibet
werd.
Hy bleef daar tot 1959, toen hij
naar India vluchtte nadat de Tibe-
tanen in opstand waren gekomen
tegen de Chinese bezetters. Het
Chinese leger was in 1950 al Tibet
binnengevallen, waarbij de onder-
bewapende Tibetaanse soldaten al
snel het onderspit dolven. De toen
tertijd amper 16 jaar oude Dalai La
ma stuurde een delegatie naar Pe
king die onder dwang een voor Ti
bet ongunstig akkoord tekende.
Kwaad bloed
De Chinezen vestigden een mili
tair en politiek hoofdkwartier in de
Tibetaanse hoofdstad Lhasa. Het
gezag van de Delai Lama werd on
dermijnd door het gebied in drie
regio's op te delen. Tibet werd een
autonome provincie met een rege
ring onder leiding van de Dalai La
ma maar de Chinezen trokken aan
de touwtjes. De communistische
hervormingen, die in de ogen van
Peking Tibet in de 20ste eeuw
moesten binnenleiden, zetten veel
kwaad bloed onder de bevolking.
Door de moderniseringen gingen
het onderwijs, de volksgezondheid
en de landbouw erop vooruit. Maar
veel geld werd besteed aan de aan
leg van wegen en bruggen hetgeen
vooral de Chinese militaire bezet
ters in de kaart speelde. De onvre
de onder de Tibetanen manifes
teerde zich na enkele jaren vooral
onder de in het oosten wonende
Khampa's. De Chinezen traden
daar hard tegen op. De spanning
nam echter toe hetgeen leidde tot
de uitbarsting van 1959.
Geruchten over een ophanden
zijnde ontvoering van de Dalai La
ma vormden de eigenlijke aanlei
ding tot de opstand. Duizenden Ti
betanen legden een kordon rond
zijn zomerpaleis, Norbu Linka, en
voorkwamen zo dat hun leider
door Chinese soldaten kon worden
meegenomen. In plaats daarvan
wist de Dalai Lama vermomd als
soldaat met een wapen over de
schouder op 17 maart uit het paleis
te ontsnappen. Na een barre tocht
arriveerde hy twee weken later in
India.
De Chinezen sloegen op brute
wijze de opstand neer. De Tibe
taanse regering werd vervangen
door een militaire dictatuur. Op ri-
goreuze en zeer wrede wijze werd
de Tibetaanse godsdienst en cul
tuur onderdrukt Duizenden kloos
ters met hun talrijke kunstschatten
werden met de grond gelijk ge
maakt
Het Chinese schrikbewind kost
te volgens de Dalai Lama aan 1,2
mihoen Tibetanen het leven, Er
brak hongersnood uit, toen de boe
ren werden gedwongen over te
schakelen van het traditionele
gerst op tarwe, een gewas dat het
op grote hoogte slecht/loet De re
pressie bereikte haar hoogtepunt
in 1966 en 1967, de eerste jaren van
de Culturele Revolutie, toen Rode
Gardisten alles kort en klein sloe
gen.
Na het vertrek van de Bende van
Vier in 1976 en de terugkeer aan de
macht van Deng Xiaoping driejaar
later, verbeterde de toestand in Ti
bet. De Dalai Lama gaf dat vorig
jaar in een zelfgeschreven artikel
in de New York Times ook toe, al
sprak hy van een 'lichte' verbete
ring. De landbouwcommunes wer
den afgeschaft en er kwam meer
godsdienstvrijheid.
Terug
De Dalai Lama rekent erop dat
hij dat hij zeker nog terug zal keren
naar Tibet. China wordt steeds li
beraler, zowel in economisch op
zicht als wat betreft de houding te
genover de minderheden in het
enorme land. Blijkens verhalen
van toeristen en journalisten die
Tibet bezochten, is de Dalai Lama
37 jaar na zijn vertrek nog steeds
enorm geliefd by de bevolking. De
bezoeken van de delegaties, nu al
weer enkele jaren geleden, leidden
tot ware volksoplopen. En het
schijnt zo te zijn dat men een Tibe-
taan geen groter plezier kan doen
dan hem een foto van de Dalai La
ma te geven.
Maar de situatie is volgens de
Dalai Lama nog verre van ideaal.
Het grootste gevaar voor Tibet is
nu de stroom van Chinese immi
granten. Dat zyn er zoveel dat de
Tibetanen een minderheid dreigen
te worden in eigen land.
Alhoewel het de enige oplossing
lijkt, zullen de Tibetanen nooit
overgaan tot het gebruiken van ge
weld, aldus de Dalai Lama. De
boeddhistische Tibetanen hebben
een geweldloze levenshouding.
Geweld lost volgens hen niets op
en veroorzaakt slechts ellende. Bo
vendien kunnen de zes miljoen Ti
betanen het nooit opnemen tegen
de Chinezen.
De Dalai Lama verblijft tot en
met 21 mei in ons land. Hij ont
moet dan de in de Benelux wonen
de Tibetanen en houdt lezingen in
de Dominicuskerk, in het RAI-con-
grescentrum en op de Vrije Uni
versiteit in Amsterdam en in het
Congresgebouw in Den Haag.
(GPD/ANP)
Op de jaarvergadering van de
(hervormde) Confessionele Ver
eniging in Zeist kwam tijdens
een forumdiscussie de positie ter
sprake van jonge predikanten uit
de sfeer van de Gereformeerde
Bond die zich door een confes
sionele (dus anders geaarde) ge
meente hebben laten beroeoen.
Hoofdbestuurslid mevrouw
mr. J. A. van Ruler merkte op,
dat een predikant nog niet 'con
fessioneel' is als hij een gezang
laat zingen of, zoals in enkele ge
vallen gebeurt, de vrouw in het
ambt aanvaardt. (De Gerefor
meerde Bond zingt in de regel
uitsluitend psalmen in de kerk
dienst en is principieel tegen de
vrouwelijke ambtsdrager). Kan
didaten uit de Bond die in een
confessionele gemeente terecht
komen lopen, volgens mevrouw
Van Ruler, zeker risico's. Als ze
eenmaal predikant zijn, worden
ze gauw 'gemangeld', en velen
raken dan ook overspannen. "We
moeten echt medelijden hebben
met die predikanten".
De oorzaak van de 'grensverva
ging' tussen de Bond en de con
fessionele richting is, dat er bin
nen de Bond onvoldoende predi
kantsplaatsen zijn om alle aan
staande dominees - en dat zijn er
nogal wat - een gemeente te be
zorgen, terwyl er voor de confes
sionele sector te weinig eigen
kandidaten zijn. Steeds meer
confessionele gemeenten gaan
het dan in de richting van de
Bond zoeken.
Forumlid G. de Klerk uit Woer
den vond het van groot belang,
dat de betrokken kerkeraden 'in
dringende gesprekken' met zul
ke kandidaten voeren. Positieve
resultaten werden overigens niet
ontkend. Die zijn er wel degelijk
ook. "Er zijn zeker gevallen
waarin het goed gaat", zei hoofd
bestuurslid ds. G. Pettinga, die
ook secretaris is van de landelij
ke commissie Beroepingswerk.
Met bepaalde delen van de Bond
is samenwerking mogelijk, met
andere beslist niet.
In een openingstoespraak zei
de vroegere Katwijkse predikant
J. P. van Roon, voorzitter van de
Confessionele Vereniging, dat in
de bijbel regels voor de samenle
ving zijn gegeven en dat de kerk
die aan overheid en volk moet
bekendmaken. "Gemeenteleden
zullen Gods geboden hebben
voor te leven. Waar christenen
dat kunnen in overheid en be
stuur, moeten zy naar Gods
woord handelen".
In Roemenië. Een gerefor
meerd-hervormde delegatie uit
Nederland heeft een bezoek van
een week gebracht aan de Hon
gaars sprekende calvinistische
kerk in Roemenië. In ontmoetin
gen met de kerkleiding, kerkera
den, predikanten en gemeentele
den werd de grote waarde be
klemtoond van officiële contac
ten en uitwisseling van theologi
sche studenten.
Voorschoten. Een 'uitloper'
van de anglicaanse kerk in Den
Haag houdt al jaren kerkdien
sten in de Britse school in Voor
schoten. De Haagse kerk her
denkt dit jaar haar 400-jarig be
staan. Daaraan zal de Voorscho-
tense afdeling een eigen accent
geven.
Komende zondag, eerste Pink
sterdag, zal in de Britse school
aan de Jan van Hooflaan een spe
ciale communiedienst worden
gehouden waarin ieder welkom
is. De dienst begint om kwart
over 10. De emeritus-aartsbis
schop van Canterbury, Lord
Coggan, zal de preek verzorgen.
Hij komt speciaal naar Neder
land om het eeuwfeest mee te
Voor Voorschotenaren is het
wellicht interessant te weten, dat
de anglicaanse kerk, dankzij de
medewerking van een plaatselij
ke kerk, ook een jeugdclub heeft.
Die gebruikt iedere zaterdag het
souterrain van de gereformeerde
kerk.
Leiden. Op 1 juni hoopt ds.
G. Bosveld afscheid te nemen
van de baptistengemeente in
Leiden wegens vertrek naar
Musselkanaal. De dienst wordt
gehouden in het kerkgebouw
Oude Rijn 3 en begint om 10 uur.
Anderhalve eeuw
Leiden. De gereformeerde
kerk in Leiden bestaat 150 jaar.
Dat wordt op woensdag 28 mei
herdacht met een dienst om 8
uur in de kerk aan de Oude Vest
waarin ds. H. Hortensius voor
gaat. De kerkleden krijgen een
boekje over de geschiedenis van
de plaatselijke kerk.
Over het karakter van de her
denkingsdienst zei ds. Horten
sius ons:
"De preek wordt geen histori
sche rede, maar - wel met de ge
schiedenis als achtergrond - be
zinning op het kerk-zijn nü. Ook
de liederen zullen daarop gericht
zijn. Je hoeft de waarde van Af
scheiding en Doleantie niet te
ontkennen om by zo'n herden
king toch de klemtoon te leggen
op het samengaan van kerken in
deze tijd".
Eerst was het de bedoeling, de
herdenking op te nemen in de
diensten van zondag 1 juni. Door
andere afspraken kon dat niet
doorgaan.
Hervormde Kerk: beroepen
te Lekkerkerk (wijkgemeente 't
Venster) P. Molenaar Amers
foort; aangenomen naar Greven-
bicht kandidaat mevrouw I. den
Ouden-Ligtelijn Steijl (bij Ven-
lo); aangenomen naar Veenen-
daal H. W. Riphagen Papen-
drecht.
Gereformeerde Kerken: be
roepen te Rotterdam (voor oecu
menisch wijkpastoraat oude
stadswijken) A. Bakker Hoog
vliet. Gereformeerde Kerken
Vrijgemaakt: bedankt voor Urk
J. P. van der Wal Vlaardingen.
Evangelisch-Lutherse Kerk:
bedankt voor Haarlem A. Burg
hoorn Arnhem.
Brief. Op de algemene verga
dering van de 'Samenwerking
Nederlandse Vrouwelijke Reli
gieuzen' (SNVR) in Nijmegen
hebben ongeveer 150 aanwezi
gen een brief ondertekend aan
president Reagan van de Ver
enigde Staten waarin zij hem op
roepen tot bezinning en inkeer.
Met vrees zien de religieuzen,
hoe de regering-Reagan een
macht uitoefent "die geen recht
doet aan rechtvaardige verlan
gens". "Wy maken ons vooral
grote zorgen over de kracht
waarmee u landen benadert die
zich op eigen manier inzetten
voor de opbouw en ontwikkeling
van het volk". Nicaragua wordt
als voorbeeld genoemd.
De religieuzen vragen Reagan
tot inkeer te komen, "opdat wij
samen een wezenlijke bijdrage
kunnen leveren aan een wereld
van vrede in gerechtigheid". Zij
sluiten zich van harte aan by de
vele religieuzen die zich in Rea-
gans eigen land inzetten voor
steun aan zwakken en bestrij
ding van onrecht en machtsmis
bruik.
Boesak. De Zuidafrikaanse
predikant Allan Boesak, voorzit
ter van de Wereldbond van Her
vormde en Gereformeerde Ker
ken, heeft plotseling zijn pas te
rug gekregen. Die werd in no
vember in beslag genomen. Boe
sak kan nu morgen in Genève
(de stad van Calvyn) deelnemen
aan de herdenking van 450 jaar
Reformatie.
