'Mama, ik doe voor geen enkele kerel onder'
TV-rubriek
De 'glasnost' van Gorbatsjov
door
Nico Scheepmaker
Eredoctoraat
Van Oorschot
Eartha Kitt, maandag in Carré dopt al vijftig jaar haar eigen boontjes
'Memoria di Montana'
zeer vrij van opzet
Promenos-concerten keren
terug in Vredenburg
ZATERDAG 3 MEI 1986
KUNST
PAGINA 29
Weet u nog: Libië?
Libië, Libië, help me even, wat
was daar ook alweer mee?
De tragiek voor het Sowjet-be-
wind is niet alleen dat er iets op
kolossale wijze is misgegaan met
een van zijn kerncentrales (Chal-
lenger-Tsjernobil: 1-1), en dat de
door Gorbatsjov op gang gezette
'glasnost' oftewel 'openbaarheid'
de eerste de beste keer dat er een
wereldwijde noodzaak tot zulke
openbaarheid bestond meteen
weer in de wieg werd gesmoord,
en dat voor het oog van de we
reld de minachting voor de vei
ligheid van de eigen bevolking
ondergeschikt wordt gemaakt
aan de partijpropagandistische
verdoezeling van de feiten (in
Polen een 500 maal hogere radio
activiteit, in de Sovjet-Unie geen
enkele waarschuwing aan de be
volking), maar dat ook in een
klap de propagandistische winst
die de USSR in de Arabische we
reld wist te boeken met de Ame
rikaans-Engelse aanval op Tripo
li, door 'Tsjernobil' radicaal in de
vergeethoek werd weggedrukt.
Nog even afgezien van de eco
nomische tragiek, dat dezer da
gen te lezen viel dat de Sovjet-
Unie een sterk verhoogde toe
loop van Amerikaanse toeristen
verwachtte, omdat de Amerika
nen de Sowjet-Unie een veiliger
vakantieoord achtten dan West-
Europa, in verband met Libische
aanslagen, kapingen, etcetera.
Het is met de publiciteit raar
gesteld. Het lijkt wel, of het pu
bliek niet in staat is twee topics
tegelijk te verwerken. Je zou
denken: het ene is geweldig be
langrijk, en het andere is ook ge
weldig belangrijk, dus krijgen ze
in de kranten, op de radio en dé
televisie allebei evenveel aan
dacht. Maar zo werkt dat toch
niet. De nieuwkomer duldt de
oude rivaal niet in zijn beperkte
territorium, en jaagt hem eruit.
Een bijzonderheid bij de Tsjer-
nobil-affaire vergeleken met de
Tripoli-affaire is natuurlijk, dat
er in het laatste geval sprake was
van een internationale gebeurte
nis die tot de plek zelf (Libië) be
perkt bleef, terwijl het omge
keerd bij Tsjernobil om een
strikt plaatselijke gebeurtenis
ging die, gejaagd door de wind,
Het gebrek aan 'glasnost' van
de zijde van de Sovjet-autoritei-
ten was er natuurlijk debet aan
dat de televisie niet op volle toe
ren kon werken, zoals ze dat wel
kon na de ramp met de Challen
ger, de aardbevingsramp in Me
xico, en andere soortgelijke ram
pen in de westerse landen. Ten
eerste is de televisie van het land
zelf dan al zo snel mogelijk en
met zoveel mogelijk materiaal
ter plekke om de wereld de beel
den van de ramp toe te dienen,
en ten tweede stuurt elk land zelf
nog een of meer cameraploegen
voor de eigen berichtgeving.
Daar was in de USSR geen spra
ke van, de Moskouse correspon
denten kregen niet eens toestem
ming naar Kiev te gaan, laat
staan dat zij er heen konden met
een ijlings overgevlogen camera
ploeg. Trouwens, ook de Russen
zelf kregen op hun scherm alleen
maar een foto te zien, als panacee
voor alle onrust. Op zo'n moment
verkeert de televisie in de situa
tie van de man die. aan handen
en voeten gebonden en met een
prop in zijn mond, de overvallers
al zijn kasten en laden overhoop
ziet halen zonder dat hij de bui
tenwereld daarover kan berich
ten. Het komt er dan op aan, je
fantasie in werking te zetten en
toch zoveel mogelijk randver
schijnselen te vermelden. Zoals
'Achter het nieuws' deed, door
aan het eind van de avond, in een
extra uitzending, een aantal des
kundigen op de verschillende ge
bieden vragen van verontruste
kijkers te laten beantwoorden.
Dat is weliswaar 'radio', maar
sommige radio wordt automa
tisch televisie als je er een came
ra op zet, - en dat was hier het
geval. Ik moet zeggen dat de
Duitse televisie vindingrijker
was in het vinden van zij-ingan
gen naar het eigenlijke onder
werp dan de Nederlandse. Wat ik
bijvoorbeeld gemist heb, is een
interview met de in Londen wo
BiTrv J
H J
nende Russische biochemicus
Zjorez Medvjedjev, die zes jaar
geleden een opzienbarend boek
schreef over een altijd geheim
gehouden kernramp in de Oeral
in 1958. Informatie bij het NOS-
journaal leerde me. dat de West-
duitse ARD inderdaad een inter
view met Medvjedjev heeft uit
gezonden, dus waarom is dat niet
in Nederland overgenomen? Ik
noem maar een voorbeeld. Nog
duidelijker werd het verschil,
toen ik de teleteksten raadpleeg
de. Woensdagavond stond tegen
óver een tweetal blokjes tekst
van de Nederlandse teletekst wel
een tiental blokjes tekst van de
Westduitse tv. Niet alleen met
het directe nieuws, maar ook met
achtergrondinformatie over de
werking van zulke kerncentrales
die met grafiet werken, etcetera.
Nu ligt Duitsland, zelfs West-
Duitsland, natuurlijk dichter bij
de bron van alle radioactiviteit
dan Nederland en kun je het dus
logisch oordelen dat er daar, be
halve van een verhoogde radio
activiteit, ook van een verhoogde
televisie-activiteit sprake is en
was, maar aan de andere kant ligt
het radioactieve Groningen dan
wel niet, maar bijvoorbeeld En
schede weer wel dichter bij
Tsjernobil dan Emmerich, dus zo
groot zijn die verschillen nu ook
weer niet...
TILBURG (ANP) - De Katholieke
Hogeschool Tilburg heeft de uitge
ver Geert van Oorschot een eredoc
toraat in de letteren toegekend.
Het wordt hem op 20 november
uitgereikt ter gelegenheid van het
eerste lustrum van de subfaculteit
letteren.
G.A. van Oorschot begon in 1945
een literaire uitgeverij in Amster
dam. Hij publiceerde sindsdien on
der meer werk van Multatuli, Cou
perus, Leopold, Du Perron, Ter
Braak en Nyhoff, Hermans en Re-
ve en verkreeg grote bekendheid
met zyn Russische Bibliotheek.
DANSCURSUS - De uit Guinee af
komstige danseres Salimata Dia
bete geeft met Pinksteren, 18 en 19
mei, een cursus Afrikaanse vrou-
wendansen in Leiden. Ze kreeg
haar opleiding bij het 'Ballet Afri-
caine de la Guinee Joliba' en wordt
bij de cursus begeleid door haar ei
gen percussiegroep Joliba. De cur
sus wordt georganiseerd door Ka-
Dans: 01718-23223/071-122935.
AMSTERDAM (GPD) - Eartha Kitt blaast
de sigaretterook op het laatste moment
langs mijn gezicht. De tijgerin strekt haar
spieren. „Je gaat me vragen waarom er zo
veel homofielen naar mijn concerten ko
men?" „Iedereen vraagt me dat. Ik weet
het niet. Zij kunnen het je beter vertellen
dan ik".
Haar eerste plaatje maakte ze in 1954,
maar Eartha Kitt staat al veel langer op
het podium. Ruim veertig jaar - een le
venservaring die sporen op haar gezicht
heeft achtergelaten. Ze sleept haar carriè
re achter zich aan als de stoet koffers die
haar steevast vergezelt.
In de ene reistas slingert ongetwijfeld
nog een portret van Orson Welles rond,
met wie ze in Dr. Faust speelde. Door haar
brein slierten herinneringen aan de dans
groep van Katherine Dunham, Broadway-
shows als Monotonous of The Owl and
The Pussycat, platen als I want to be Evil
en C'est si bon. Verwaaid verleden met de
vervaagde kleur van klasse en glamour.
Het keert volgende weel maandag opeens
terug in theater Carré.
„Ben ik zo sterk als een man? Ha-
haha. Op welke manier? Ik dacht
altijd aan mezelf als een erg vrou
welijk type". Als Eartha Kitt lacht,
knijpen haar ogen samen. Sphat-
tend peilt ze of ik haar biografie
Alone with Me heb gelezen. „Ik
sterk? Mijn macho-mannen-
vriendjes vragen het me altijd.
Hmmm, misschien is dat de reden
dat ik geen man in mijn leven heb.
De meesten voelen zich geïntimi
deerd".
„Als je sterk bent, dan komt dat
door je karakter - eigenlijk tegen je
zin in. We willen allemaal een part
ner, ik ook. Maar het is erg moei
lijk; elke keer als ik meen iemand
door
John Oomkes
gevonden te hebben met wie een
blijvende relatie opgebouwd kan
worden... is er altijd een reden
waarom hij er opeens niet meer is.
Klaarblijkelijk omdat hij vindt dat
ik te sterk ben. Mijn schoonmoe
der zei me: Eartha, je moet je
kwetsbaar voordoen. Zodat er een
man komt en voor je gaat zorgen".
„Ik zei: maar mama, ik kan net zo
goed een blok hout optillen als een
kerel. Ik kan mijn eigen boontjes
doppen, mijn eigen rekeningen be
talen. Ik wil geen man in mijn le
ven die 'oor mij kan zorgen' Ik heb
dat zelf al meer dan vijftig jaar ge
daan".
- Totdat Scorpio Music je in 1983
contracteerde, had je achttien jaar
geen plaat gemaakt.
„Niemand vroeg me. Niemand
heeft me gevraagd hier op te tre
den. Niemand vroeg me. omdat ze
niet wisten hoe ze me moesten
'verpakken'. Ik behoor tot geen en
kele categorie. Ik ben geen popzan
geres, geen jazzvocaliste, geen
blueszangeres. Ik ben alleen maar
Eartha Kitt".
- De Franse discoproducers Jac
ques Morali en Henri Belolo hulden
jouw zware stemgeluid in een elek
tronisch decor. Volgens mij had het
succes van die platen te maken met
een goedkoop stuntje. Het gekreun
van een overjarige vrouw. Leuke
grap.
„Je bedoelt bij die rap aan het
slot? Waar ik zo grom als een dier?
Wrauwww, wrauww! Gosh! Een of
twee keer is toch genoeg? Er is ten
tijde van de single Where is my
man ook een elpee opgenomen, en
daar zat overal gegrom op. Ik wilde
niet dat die plaat uitkwam, van
daar dat je er niets van gehoord
hebt. Ik vroeg de heren hoeveel ge
grom er op een plaat eigenlijk ge
propt kan worden. Zo'n truukje
heette dan commercieel te zijn".
Flutbedragen
- Het enige voordeel was dat je
weer op de radio te beluisteren
was, en mensen weer in de gaten
kregen dat je leefde. Je eigenlijke
circuit in je toptijd - zo eind jaren
vijftig, begin jaren zestig - lag el
ders.
„Behalve het theater was de sup-
perclub mijn circuit. Dat netwerk
van exclusieve gelegenheden is
weggevaagd. Omdat ik geen disco-
persoonlijkheid ben of jazzfaam
geniet, was ik juist van dat circuit
afhankelijk. The Talk of the Town
in London, die ik in 1961 heb ge
opend, is omgebouwd tot disco
theek. The Persian Room in New
'Montana' door Carolien van den
Berg en Theo Nijland. Tekst Caro
lien van den Berg en Theo Nijland.
Regie Frans Weisz. Gezien op 2-5-'86
in het LAK-theater. Aldaar nog te
zien op 3-5.
LEIDEN - 'Memoria di Montana'
- De herinnering aan Montana, is
het belangrijkste lijmmiddel dat
de relatie tussen man (Theo Nij
land) en de vrouw (Carolien van
den Berg) van 'Montana' bij el
kaar houdt. Het stuk - geschre
ven en vormgegeven door de
spelers zelf - bevat geen verhaal
met het gebruikelijke begin,
midden en einde; het toont een
relatie waarin het verleden -
Montana - en grote rol speelt.
Montana is de plek waar ze eens
op vakantie perfect gelukkig en
verliefd waren. Daar verdwaal
den ze samen, ondersteunde hij
haar toen ze haar enkel kneusde,
hield zij hem warm toen hij ziek
was en sliepen ze in eikaars ar
men. En daar keren ze naar terug
telkens als het heden hen parten
speelt; vaak.
Dat teruggaan geschiedt door
het vertellend naspelen van mo
menten die ze daar beleefden of
door middel van een vaasje dat
ze daarvandaan meegenomen
hebben. Het vaasje sneuvelt drie
maal in de voorstelling en wordt
telkens vervangen. Die hande
ling kenmerkt hun huidige situa
tie: er gaat van alles fout, maar
hun verleden en hun liefde laten
ze niet kapot gaan. 'Montana' is
een hedendaagse voorstelling:
vaste relaties zijn moeilijk - zo
niet ondoenlijk - maar kennelijk
is er toch iets dat mensen kan
binden. Pragmatisch als de twee
zijn hebben ze elkaar beloofd
voor elkaar te kiezen en het vaas
je herinnert hen daar regelmatig
'Montana' is zeer associatief en
vrij van opzet. Er kan van alles
gebeuren en er gebeurt ook van
alles. Het tweetal vecht, vrijt,
zingt, schreeuwt en speelt spel
letjes; ze vermaken, vervelen en
irriteren elkaar; etcetera. Dit al
les regelmatig balancerend op de
rand van het clichématige, maar
dat is een rand die beiden zeer
bewust zoeken en weten te be
wandelen. Zo speelt Nijland een
keer een typisch 'ouderwets' ac
teur en Van den Berg een Ita
liaanse 'mama', maar beiden
doen dit mot een elan en humor
die elke twijfel wegnemen. Wat
ze ook doen; het werkt.
Ronduit prachtig zijn de scènes
waarin de twee over oud zeer
vechten: twee mensen die el-
kaars zwakke plekken perfect
kennen en daar fijntjes op inhak
ken, zonder dat één van beiden
kan winnen. Op dit soort mo
menten krijgt het spel diepgang
en reliëf. Het zijn tevens de mo
menten waarop hun dilemma on
danks alle pret naar voren komt.
Een dilemma dat wellicht allen
opgelost kan worden door de
moorden waar het stuk mee be
gint en eindigt?
Regisseur Frans Weisz heeft de
mogelijkheden van het hechte
duo Nijland/Van de Berg ten vol
le weten te benutten en dus - ook
al staat de zomer te dringen -
moet deze voorstelling gezien
worden.
PAUL DEVILEE
York, waar ik elk jaar tenminste
een maand lang optrad, is nu een
boutique. De enige clubs die nog
aan dat idee van exclusiviteit
beantwoorden, behoren tot de ho
telketen van Fairmount. Omdat zij
als enige overgebleven zijn, beta
len ze flutbedragen. Muzikanten
kun je je daar niet meer veroorlo
ven.
„Gesynthetiseerde muziek. Ik
kan het woord niet eens uitspre
ken. Ik haat synthesizers zozeer...
Met zo'n apparaat stoot je het
brood uit de mond van vijf muzi
kanten. Als ik een muzikant was
zou ik nooit een synthesizer aanra
ken. Ik wil er niet eens een op het
podium zien. Mijn laatste plaat.
This is my Life, daar zit een synthe
sizer op, ja. Die kan ik dus niet live
uitvoeren. Ik haat die krengen! Ik
wil levende mensen op me heen.
Geen machine".
- Er is veel.veranderd in de stu
dio's sinds de jaren vijftig.
„Toen we platen maakten in
1959, 1960 voor RCA Victor repe
teerde ik twee weken lang samen
met mijn arrangeur. Alleen maar
om er achter te komen hoe ik die
bepaalde song zou interpreteren.
Als je daar achter was, nam je alle
twaalf songs in één namiddag - een
uur of vier - met een 45-koppig or
kest op. Alles in één take. En met
een gevoel, absoluut het einde! Je
had de kans om je gevoelens bloot
te leggen. Maar nu..., nu geven ze
me een cassette, en zeggen ze, dat
is het liedje".
„Dat moet ik dan in mijn uppie
instuderen. Het moet dan ook elke
keer (ze verlaagt haar stem tot een
kelig klinkende bas) gelijk klin
ken. Elke keer zing ik een liedje an
ders, dus elke keer als ik optreed
word ik verplicht om het nummer
zo'n beetje te mimen. Moet ik het
precies zo na-apen als ik ooit in een
studio heb gedaan. Dat noem ik
geen performance meer, geen in
terpretatie. Néé!"
„Als ik in het theater zing, dan
zing ik over het gevoel dat ik van
jou terugkrijg. Omdat ik een le
vend mens ben... wat krijg ik ver
dikkeme nou terug van een casset
te? Dan kom ik weer ergens anders
om op te treden en dan merk ik hoe
mijn opname opnieuw gemixed is.
Dan is het wéér anders... Dan zing
ik niet de twaalf, acht of vier maten
die er voor staan, maar elke keer
anders... Dat is geen entertainment
Eartha Kitt
"Jezov
mijn dossier
an de CIA eens
moeten
(foto GPD)
mee. Ze kon zich hullen in de
meest geweldige pakjes, maar er
speelde zich ook wat in haar zelf af.
Ze beheerste de grammatica van
buiten en van binnen. Mariene had
het ook. en mensen als Greta Gar-
bo. Hoe ze Garbo ook grimeerden -
ze bezat die innerlijke grammatica.
Ze was een minnares. Ze hielden
van zichzelf en dus konden ze ook
van een ander te houden".
„Toen een topfiguur als Manny
Sachs bij RCA opstapte, maakten
ze ruim baan voor Elvis Presley.
Sachs had meer voor mij gevoeld.
Na hem wilden ze alles doen om
het jeugdige publiek te entertai
nen, een toeleveringsbedrijf voor
de jeugd te worden. Je kunt vol
gens hen de jongeren alles verko
pen. Coca Cola en Pepsi Cola. Voor
mij heb je champagne nodig. Eh,
neem me niet kwalijk, Veuve Cli-
quot, hahaha. En Beluga kaviaar".
Minnares
- Het entertainment is ingrij
pend veranderd. Image in plaats
van glamour, zou je kunnen zeg
gen. Madonna in plaats van Marle-
.Glamour is iets waarmee je ge
boren wordt. Je kunt je behangen
met alle juwelen van de wereld, je
hullen in de meest snelle pakken,
maar het maakt je er niet glamou-
reuzer op. Glamour zit in jezelf. Je
moet een minnaar zijn. Als je niet
echt kunt beminnen, dan kan je
niet iets weggeven watje niet bezit,
dan kun je niet samen iets delen.
Je moet converseren en voelen dat
je een antwoord hebt op elke vraag
van het publiek. Als je dat niet
hebt, of kunt, draag je een kos
tuum. Iedereen kan een modeshow
opzetten".
„Josephine Baker was de enige
die een modeshow op kon zetten
en toch een minnares was, iemand
die van je kon houden. Ze had alles
Slaven
- Wat zoek je in deze cola-tijd op
het podium? Moet dat nog?
„Natuurlijk wil ik nog steeds het
podium op. Dat is wat ik ken, wat
ik beheers. Ik houd van muziek, al
leen niet van de business achter de
coulissen. Mijn eerste plaat is van
1954, en ik ben er nog steeds. Moet
ik daar dan niet trots op zijn?"
- Ik vind het verbazingwekkend
dat de zwarte pers en de feministi
sche pers in de VS niets van je wil
len weten.
Kitt kijkt me aan of ze water ziet
branden. „De neger is nooit geë
mancipeerd. We zijn nog steeds
slaven. In veel opzichten zijn we
nooit gelijkberechtigd geweest. De
mensen zeggen dat misschien,
maar is het zo? Welnee! Alleen
maar tot een bepaald punt. Kom je
een stap verder, dan word je ge
nekt. Vrijheid is erg duur. En als je
er niet aan werkt, dan krijg je er
nooit wat van te zien. Vrijheid
moet je verdienen, uit gebonden
heid kun je je zelfs niet redden met
geld. Door intelligentie en oplei
ding kun je verder komen".
- De blanke, dus, die...
„Yep. Yep. Jij hebt de juiste
kleur ogen. Het anglosaksische.
kaukasische ras heeft nog steeds
de macht in handen".
- Toch telde je ooit mee als zwarte
persoonlijkheid. In 1968 werd je
door Lady Bird, mevrouw Johnson,
uitgenodigd in het Witte Huis om je
mening te geven over de jeugd in de
VS. Bij die gelegenheid veroor
zaakte je een incident door je uit te
spreken tegen de Amerikaanse
deelname in Vietnam. Dat had ge
volgen, niet?
„Je zou mijn dossier van de CIA
moeten zien. Absoluut krankzin
nig! Ik werd toen ik op het Witte
Huis werd uitgenodigd veronder
steld beleefd en diplomatiek te
zijn. Don't rock anybody's boat. Je
geeft daar dan toch je mening, en
een paar weken later zit je zonder
werk. President Johnson gaf de
grote tv-netwerken te verstaan dat
ze mijn kop maar beter niet in
beeld konden brengen. Dat is ook
een van de redenen waarom je me
zolang niet hebt zien optreden".
Sexmaniak
„Ik zal mijn dossier afdrukken in
een boek waaraan ik werk. Alles,
althans zoveel mogelijk als ik te
pakken kan krijgen. Jack Ander
son en Seymour Hersh (befaamde
columnisten in de VS - J.O.) heb
ben me een deel gegeven. Roddel,
achterklap. Boven het dossier staat
de ambtelijke kwalificatie: niet ge
vaarlijk! Haar enige probleem is
dat ze van haar land houdt. Ze is
bereid er over te spreken. De mees
te mensen - zelfs zo'n idioot als
Johnny Carsón (Amerikaanse
showmaster - J.O.), deden later
hun mond open. De eerste reacties
waren: ik ben het met Eartha eens,
maar moest ze dat nou zo nodig
zeggen?"
„De FBI kon niets vinden, toen
kreeg de CIA de opdracht te zoe
ken en te vinden. Het enige dat ze
opdisten was dat ik een sado-maso
chistische, bestiale sexmaniak zou
zijn. Nou! Wil je even mee naar
mqn kamer? Hahaha!"
„Ik houd van Amerika. Ik stel
bepaalde handelingen van onze re
gering niet op prijs. Maar dat heeft
niets met het volk te maken. Ik zou
nooit ontrouw zijn aan mijn land.
Ik ben opgegroeid in Europa, maar
ik wil me niet ontheemd voelen. Ik
ben meer Amerikaanse dan de
Amerikanen, want ik er vloeit ook
nog indiaans bloed door mijn ade
ren. Ik ben een echte Amerikaanse.
Niet iemand die geïmporteerd
werd".
UTRECHT (GPD) - De Nederland-
se Omroepstichting zal in het sei
zoen 1986-'87 zo'n 65 concerten op
nemen en uitzenden, die in het Mu
ziekcentrum Vredenburg worden
gegeven. Voor een zeer groot deel
gaat het hier om series die het Mu
ziekcentrum toch altijd al bracht;
er is echter één serie die na enige
jaren onderbreking weer terug
keert: De Promenos-concerten,
acht stuks, die zullen plaatsvinden
in de grote en de kleine zaal alsook
de foyer. Dit alles zal gebeuren in
nauwe samenwerking tussen NOS,
Vredenburg en het Nederlands Im
presariaat.
Edu Verhulst, hoofd van de afde
ling muziek van de NOS, vertelde
dat de Nederlandse Omroepstich
ting voor de afdeling klassieke mu
ziek in principe twee taken heeft,
een representatieve en een aanvul
lende taak.
„In het kader van die aanvulling
willen wij geen series doubleren,
maar enerzijds een doorgeefluik
zijn en ten tweede muziek laten ho
ren die in de programma's van de
onderscheiden concertzalen over
het algemeen niet aan bod komt. In
dat kader moet ook vooral de Pro
menos-serie gezien worden."
Programmatisch zijn voor het
Muziekcentrum de gratis lunch
concerten vrijdagsmiddags om
half een en de Promenos-concer
ten op vrijdagavond de belangrijk
ste vernieuwingen. De lunchcon
certen verhuizen dus van de
woensdag naar de vrijdag en wor
den steeds later op de dag door de
NOS uitgezonden. Het karakter er
van zal niet veranderen: niet al te
moeilijke muziek voor een groot
publiek. In oktober komen onder
meer de pianist Willem Brons, de
contrabassisten Hans Roelofsen en
Rudolf Senn met Jan Slothouwer,
piano, de violiste Theodora Ge-
raets met Clarlos Moerdijk, piano,
het gitaarduo Ed Westerik en Edith
Heerkes en het Rosetti Blaaskwin-
tet.
De Promenos-concerten zijn ge
heel gericht op muziek uit de twin
tigste eeuw. Er wordt in deze ook
samengewerkt met diverse buiten
landse radio-omroepen, onder
meer van België, Joegoslavië, Fin
land, Spanje, Noorwegen, Grieken
land en Denemarken.
Componisten van wie onder
meer werk wordt uitgevoerd-in de
ze serie: Reinbert de Leeuw, Theo
Loevendie (suite uit zijn succesrij
ke opera Naima), Poulenc, And-
riesse, Peter Schat, Schönberg en
Hindemith. Verder zal er volksmu
ziek worden uitgevoerd uit al die
landen, waarvan de respectievelij
ke radio-omroepen medewerking
verlenen.
Een buitenbeentje in de pro
grammering is de tiende symfonie
van Mahler in de versie van Mazet-
ti. Deze wordt gespeeld op 14 no
vember, in de periode wanneer m
Utrecht een groot Mahler-sympo-
sium wordt gehouden en andere
orkesten zullen zorgen voor uitvoe
ring van andere voltooiingen van
deze symfonie.
Tot de dirigenten die orkesten
zullen leiden in de Promenos-serie
behoren Jean Fournet, Sergiu
Commissiona, Kenneth Montgo
mery en Ernest Bour. De andere,
reeds tot traditie geworden series,
in het Muziekcentrum, die nu ook
door de NOS zullen worden opge
nomen en uitgezonden zijn: vier
concerten met Latijns-Amerikaan
se muziek, waaraan onder anderen
het parlementslid Carlos Mejia Go-
doy uit Nicaragua en de beroemde
fiaminco-gitarist Peter Soler zullen
meewerken, vijf concerten met
muziek uit India, waarin op 1
maart Ravi Shankar te beluisteren
zal zijn, acht concerten in de serie
Rondom, die als ondertitel Per
spectieven van de twistigste-eeuw-
se muziek heeft meegekregen en
de serie Barok en Klassiek, waarin
het Orkest van Achttiende Eeuw
van Frans Bruggen en de Neder
landse Bachvereniging alsmede
The Amsterdam Baroque Orche
stra meer dan een keer te horen
zullen zijn.
