Zwarte piano-
;oetsen klinken
witte'
Frizzle Sizzle gaat naar Noorwegen
Songfestival op 1 april: virus en verraad
[ark Hollis van Talk Talk als een Neanderthaler de studio in
l Jury voor
s Nobelprijs
;j op zoek naar
l niet-Europese
l schrijver
191
■—Woensdag 2 april 1986
KUNST
pagina 21
HILVERSUM (GPD) - Enkele
honderden radioluisteraars heb
ben gisteren telefonisch gerea
geerd op de 1 april-grap die
AVRO-presentator Gerrit den
Braber lanceerde in zijn weke
lijkse programma 'Uit Studio en
Theater'. Den Braber gebruikte
zijn complete zendtijd voor het
verspreiden van het 'nieuws' dat
het merendeel van de deelneem
sters aan de Nationale Songfesti
val-finale geveld was door het zo
geheten 'Koppelstock-virus'.
Hij liet een vermeende medicus
meedelen dat de zangeressen die
nog op de been waren gevaar
zouden lopen tijdens de recht
streekse uitzending 'opeens om te
vallen'. Derhalve raadde hij deel
name ten sterkste af. Den Braber
verwierf zich voor het uitvoeren
van deze grap de steun van een
groot aantal artiesten en om
roepmedewerkers. Stuk voor stuk
speelden zij het spelletje mee.
In de slotfase van de uitzen
ding kwamen ook oud-gedienden
als Greetje Kauffeld en Teddy
Scholten aan het woord. Zij rea
geerden opmerkelijk overtuigend
op het verzoek door de opengeval
len plaatsen van de gevelde zan
geressen in te nemen. Teddy
Schollen: „Ja, maar ik heb twin
tig jaar niet gezongen". Den Bra
ber: „Ja, dat begrijp ik, maar je
doet het natuurlijk voor het va
derland".
Van de mensen die reageerden
op de radio-uitzending had onge
veer de helft in de gaten dat het
hier een grap betrof. Zij zeiden er
vrijwel unaniem van te hebben
genoten. De overigen hadden de
onheilstijding serieus genomen.
Onder hen bevond zich de beken
de zangpedagoge Elisabeth
Ooms. Zij zag er een pracht van
een gelegeheid in om een talent
rijke leerling in het blikveld van
de tv-camera's te schuiven.
Het VARA-radioprogramma
'De steen en been show' maakte
gistermiddag veel mensen
kwaad door net te doen alsof het
één van de liedjes voor het Song
festival in handen had gekregen.
Presentator Jack Spijkerman liet
een aantal mensen via de tele
foon het liedje 'Curqao, ik hou
van jou' horen en vroeg hun om
een oordeel over dit liedje. Daar
na vertelde hij hun dat dit een
inzending voor het festival zou
zijn. De juryleden Nico Scheep
maker en Jacques d'Ancona rea
geerden zeer verontwaardigd op
de grap.
1(2) Jeanny - Falco
2 (1) The promise you made
- Cock Robin
3(4) Conga - Miami Sound
Machine
4(3) Borderline - Madonna
5 (6) Harlem shuffle - Rol
ling Stones
6 (12) Absolute beginners -
David Bowie
7(5) When the going gets
touch - Billy Ocean
8 (10) Zonder jou - Erik Me-
sie
9(7) Burning heart - Survi
vor
10 (18) Kiss - Prince en The
Revolution
11 8) Kyrie - Mr. Mister
12 (13) Cry to heaven - Elton
John
13 9) Alice I want hou just
for me - Full Force
14 (14) Tonight - Ken Lazslo
15 (28) Just bug gin' Whistle
16 (11) In a lifetime - Clan-
nad
17 (23) Don't waste my time -
Paul Hardcastle
18 (21) Jericho - Simply Red
19 (15) How will I know -
Whitney Houston
20 (20) Brother Louie - Mo
dern Talking
21 (22) Move awaty - Culture
Club
22 A different corner -
George Michael
23 (34) A kind of magic -
Queen
24 (16) I am a lover Andrea
25 (38) A love bizarre - Sheila
26 (24) It was love - Frank
Duval en Kalina Ma-
loyer
27 (29) Living in another
world - Talk Talk
28 (17) The sun always shines
on tv - Aha
29 (19) Girlie girlie - Sophia
George
30 (32) Just can't stand it -
Matt Bianco
31 )Suspicious minds -
Fine Young Cannibals
32 (37) Island of love - Demis
Roussos
33 (27) I still remember -
Frank Aston
34 (25) Destiny - Jennifer
Rush
35 (26) You little thief - Fear-
gal Sharkey
36 (35) Pien in de kop - Nor
maal
37 (33) Sara - Starship
38 (31) Rock me baby - John
ny Nash
39 Ik wil een baan/De eer
ste kus - Jantje Koop-
mans
40 Two fools in love - Lori
Speel Gary Broocker
(Stichting Ned. Top 40)
Frizzle Sizzle op blote voeten naar
de finale, net als twintig jaar
geleden Sandie Shaw. (foto anp»
i
t i NEW YORK (AP) - Mikhail Ba-
o'r, ryshnikov (rechts) en Rudolf Nu-
hq reyev, twee van de grootste ballet-
ejj dansers van het moment, zullen in
I juli voor het eerst na tien jaar weer
samen op de planken staan,
In het Metropolitan Opera in
New York wordt op 8 juli een gala
lij gehouden om geld. in te zamelen
voor het Parijse Opera Ballet en
het American Ballet Theatre,
,e\ waarvan respectievelijk Baryshni-
tj kov en Nureyev artistiek directeur
ai zijn. (foto ap»
STOCKHOLM (RTR) - Voor de No-
belprijs voor letterkunde van 1986
1 komen ongeveer 150 schrijvers in
v aanmerking. Twee leden van de
Zweedse academie zeiden gisteren
dat zij de tijd rijp achtten om ie-
mand van buiten Europa te bekro
nen. De aftredend secretaris van de
1 academie, Lars Gyllensten, zei op
een persconferentie dat het tijd
werd dat men een Aziaat of Afri-
Mark Hollis is de sleutelfiguur in het furore makende Brit
se trio Talk Talk. Hij zingt met een direct herkenbare, hoge
jongenstenor, speelt op een onbeholpen manier orgel en
piano, heeft een zeer minieme muzikale kennis, maar
maakt toch prachtig-beeldende, zij het bepaald niet baan
brekende popmuziek. Talk Talk opereert in 'projectvorm',
dat wil zeggen: tijdens de studio-opnamen huren Mark
Hollis, bassist Paul Webb en drummer Lee Harris een keur
van muzikanten in, en werken ze nauw samen met een
producer/arrangeur.
Twee maanden geleden verscheen Talk Talk's derde el
pee: The Colour of Spring. Na The Party's Over (1982) en
It's my Life (1984) lijkt het er op dat The Colour of Spring
zowel de artistieke als de commerciële doorbraak van Talk
Talk inluidt.
Het vooijaar in hartje Enge
land is misschien wel groener, fris
ser en mooier dan waar ook in
West-Europa. Niet iedereen heeft
daar oog voor. Wel Mark Hollis,
een kleine, licht stotterende en ver
legen Brit die gekluisterd zat aan
zijn televisie. Met stijgende verba
zing zat hij te kijken naar een tv-
serie die liet zien wat mensen had
den gemaakt van de naoorlogse
lente, die zo beloftevol in mei 1945
was aangebroken.
Tv-camera's zwenken brutaal
weg flats binnen en tonen het grau
we, uitzichtsloze, vaak werkloze le
ven van alledag in het Groot-Brit-
tannië van vandaag de dag. De
mensen die we er aantreffen herin
neren zich nog de propagandafilms
van de oorlogtijd, die vertelden
hoe mooi, groen en fris het leven
straks zou worden. De tv laat het
verschil tussen propaganda en
werkelijkheid zien. Dromerige
dorpjes met een geromantiseerd
plattelandsleven aan de ene kant,
een tochtige flatgalerij aan de an
dere kant.
Mark Hollis is geen wereldverbe
teraar. Hij schrijft gevoelige songs
over direct herkenbare situaties,
soms zo gevoelig dat je niet dade
lijk in de gaten hebt waar hij zo ge
voelig over doet. The Colour of
Spring is de titel van de derde el
pee van zijn band Talk Talk en het
liedje dat zijn belevenissen als tv-
kijker samenvat heet I don't belie
ve in You. Maar als je de fleurige
platenhoes nog eens door je han
den laat gaan of het nummer op
zet, dan heb je niet het idee dat het
over een tegenvallende voorjaars
ervaring gaat - of het moest om
liefdesverdriet gaan.
Hollis houdt niet van te harde
teksten, en is bovendien een onver
beterlijke optimist. „Ik vond dat
tv-programma shockerend. Maar
vergeet niet, zo zit de realiteit in el
kaar. De dag waarop je een rege
ring krijgt die je vertelt hoe het le
ven werkelijk in elkaar zit, kun je
maar beter droompilletjes gaan
slikken, want de werkelijkheid is
altijd shockerend".
Hij trekt voor het gemak maar
even zelf de vergelijking met de
muziekindustrie. „Ik kan me nu ik
het gemaakt heb wel heel gelukkig
achten en gerespecteerd weten,
maar ik behoor maar tot het kleine
kringetje van musici dat zich de lu-
door
John Oomkes
xe kan permitteren om een jaar in
de studio te zitten en zelf kan bepa
len wat er op een plaat verschijnt".
Mark Hollis is een realist én een
simplist. „Ik heb geluk gehad",
zegt hij eenvoudig. „Ik ervaar dus
ook geen stress, maar vrijheid. Ik
kan heel grappig mijn eigen weg
kiezen. Heel gek is dat. De vraag
die me het meest gesteld is nadat
ik twee jaar geleden een wereldhit
kreeg met It's my Life, is: wordt je
leven en je werk r.u meer door an
deren bepaald? Integendeel. Nee,
ik maak me daar niet druk over.
Als mensen net zo'n nummer wil
len horen als Such a Shame, nou,
dan kopen ze die plaat nog maar
een keertje".
Simplist
Hollis kiest dus zijn eigen weg,
kruipt een jaar in de studio en
komt er ten slotte uit tevoorschijn
met mooie, filmische en gevoelige
songs, die meestal over zijn leven
handelen, maar soms over dat van
de minder gelukkigen. De simplist
in hem maakt de dingen niet moei-
(foto PR)
Mark schildert zichzelf als een
kluizenaar in de opnamestudio.
Een soort Neanderthaler tussen
moderne apparatuur. „Ik werk
graag samen met Tim Friese-Gree-
ne. onze producer. We kijken op
een zelfde manier tegen de
werkelijkheid aan, zou je kunnen
zeggen. We denken ongeveer het
zelfde over de manier waarop we te
werk willen gaan. Maar qua trai
ning en ervaring zijn we volstrekt
verschillende mensen. Hij weet
wat een akkoord is, hoe het is sa
mengesteld. Ik niet".
Hollis werkt dus hoofdzakelijk
afgaande op zijn intuitie. Hij is be
reid om alle ruimte te geven aan de
toevalsfactor, de gelukstreffer. „Ik
vind dat het leukste. Volgens mij
moet dat ook over komen. Het kan
toch niet anders dan wanneer je
onze plaat hoort, je ook weet dat
mijn muzikale peil qua kennis erg
laag is, zeer laag. Onbekwaam zou
misschien wel het beste woord zijn
om aan te geven wat ik kan. Maar
er is een grens die ik niet wil over
schrijden. Een punt waarna ik niet
verder wil leren. Ik denk dat de
theorie die ik verder zou opsteken
me alleen maar zou teleurstellen".
Hij zwakt zijn excentriciteit iets
je af. Ietsje. „Ik weet wel wat. Nog
niet zo gek lang geleden heb ik de
beschikking gekregen over een
mellotron (een vrij simpele voorlo
per van de analoge synthesizer;
J.O.). Je hebt voor elke toon een
tape-je ter beschikking. Je slaat
een toets aan en een bandje gaat
lopen dat die ene toon reprodu
ceert. Ik heb die tapes verwisseld
en veranderd. Als ik dus een C aan
sla, krijg ik dus geen C, maar God
mag weten wat. Het is alsof je een
vijfjarig kind voor het eerst op een
piano laat spelen. Ik heb alleen een
groter geheugen. Dan is het leuk
om samen te werken met iemand
van wie je zo mag aan rotzooien,
terwijl hij zélf begrijpt wat ik laat
horen. Zo combineren we twee ui
tersten: kennis en chaos".
„Als je zo werkt en bovendien
het uiteindelijke resultaat heel pre
cies wilt arrangeren, dan zit je een
jaar in de studio. Zo werkt dat nou
eenmaal. Ik wil de studio niet in
terwijl ik al weet wat we daar gaan
opnemen. Dat wil ik niet. Nou, dan
werk je dus een jaar keihard".
- kaan met de prijs onderscheidde.
De overgrote meerderheid van
bekroonde schrijvers en dichters is
Europees geweest sinds de acade-
mie de letterkundeprijs in 1901 be-
gon toe te kennen met geld dat was
nagelaten door de uitvinder van
het dynamiet, de Zweed Alfred No-
bel.
De academie viert deze week
j haar 200-jarig bestaan en er is ge
speculeerd dat zij haar jubileum
zou vieren met het voor het eerst
toekennen van de letterkundeprijs
aan een Afrikaanse schrijver. De
Zuidafrikaanse Nadine Gordimer
en de Nigeriaan Wole Soyinka zijn
beiden oude kandidaten.
„Een van de problemen is de
voordracht van kandidaten uit af-
gelegen delen van de wereld", zei
Kjell Espmark, een lid van de aca-
demie die een boek over de Nobel-
J prijs voor literatuur heeft geschre
ven. De academie doet volgens
hem erg haar best om nieuwe cul
turen binnen te dringen, maar bij
voorbeeld uit China en Japan is al
tijd maar een heel klein aantal no
minaties ontvangen.
Een handvol Latijnsamerikaanse
schrijvers heeft de prijs gewonnen,
maar van de 82 begiftigden is de
enige Indiër geweest Rabindra-
nath Tagore in 1913. In 1968 ging
de prijs voor het eerst naar Oost-
Azië, naar de Japanner Yasunari
Kabawata. De winnaar van vorig
jaar was de Fransman Claude Si-
lijker dan het leven al is. Mark:
„Hoewel ik geloof dat een beetje
techniek van pas kan komen, zal
het voor mij nooit het belangrijkste
muzikale element worden. Daarom
houd ik van de traditie van de soul-
en gospelmuziek, omdat het daarin
bijna uitsluitend draait om het tast
baar maken van de gevoelens die
in de muziek verborgen zijn. Daar
gaat het bij zingen en ritme uitein
delijk altijd om".
Concreet is dat niet, daarom ver
telt hij uit zichzelf over zijn directe
invloeden. „Er zijn twee, drie din
gen naast het uiten van gevoelens
belangrijk voor mij. Een daarvan is
het schrijven van songs. Ik sta de
laatste maanden sterk onder in
vloed van Gil Evans, de jazzarran-
geur. Zijn periode bij Miles Davis,
met platen als Porgy and Bess en
Sketches of Spain, spreekt me erg
aan. De precisie waarmee hij
werkt, doet me voortdurend den
ken aan de wijze waarop wij te
werk gaan".
„Een ander belangrijk aspect
voor mij is het visuele karakter dat
muziek kan hebben. Zeg maar: het
idee dat je naar een film kijkt als je
een liedje hoort. Wat dat betreft
waardeer ik de impressionistische
muziek uit het begin van deze
eeuw: componisten als Delius, Sa-
tie en Debussy. Ik houd ook van de
manier waarop Bartök je oren an
ders doet staan. Daar identificeer
ik me mee. De noten zelf hebben
geen waarde voor mij. Het enige
wat ik daarvan weet is dat de zwar
te toetsen op een piano beter klin
ken dan de witte. Dat is wat ik weet
en dat is ook alles wat ik wil weten.
Zo denk ik daar over".
Hollis, een dertiger al, maar met
het jongensachtige puberlichaam
van een zestienjarige, trekt zijn be
nen onder zijn lijf en droomt weg.
„Ik denk dat ik niet meer zo in me
zelf gekeerd ben als vroeger. Als je
de teksten van The Colour of
Spring bekijkt, het nummer Hap
piness is Easy... dan gaat dat over
de wijze waarop er een samenhang
bestaat tussen het geloof en het
oorlogvoeren. Oorlogen worden
gevoerd in de naam van religies.
Terwijl religie op zich een goede
zaak is, en oorlog een kwaadaardi
ge aangelegenheid. Eigenlijk zijn
het twee uitersten".
Happiness is Easy is van een een
voudige schoonheid, waarin hier
en daar de overdadigheid van de
symfonische rock doorklinkt.
Mark: „Ik heb een klasje van de
zondagschool gevraagd om het
koortje te zingen in Happiness is
Easy. Zoiets vormt een schril com
mentaar op de manier waaop je zelf
bent opgegroeid. Wat moet ik nog
verder zeggen? Het lied zegt het
zelf duidelijker dan ik nu kan ver
woorden: teach these kids to un
derstand what's good and what's
bad. Maar het is niet tegen het ge
loof gekant. Ik behoor zelf niet tot
een kerk, maar tegen geloven heb
ik niets. Ik houd alleen niet van de
wijze waarop sommige mensen
proberen geloof te misbruiken
voor de verkeerde zaken".
Hij staart wat voor zich uit. Raad
selachtig mijmert hij: „Ik zou zelf
gelovend door het leven willen
gaan. Ik hoop dat er een God is.
weet je".
Babbelen
Mark Hollis is zich bewust van
zijn gemoed - hij is wat zwaar op
de hand. In twee van zijn nieuwe
songs, Life's what you make it en
Time It's Time (to live) praat hij
over het leven op optimistische
manier. „Ik schrijf de teksten pas
op het allerlaatste moment. Daar
om zit ik er ook zo op te zwoegen.
Voor mij is het belangrijk dat de
inhoud niet botst met de vorm. De
dynamiek en de sound van een
nummer moeten kloppen. Anders
kun je babbelen wat je wilt, maar
het slaat nergens op. Je moet dus,
als je de teksten pas op het laatste
moment schrijft, werken vanuit de
melodische beperking van het lied.
„De enige manier waarop ik het
voor mekaar krijg, is door mezelf
een paar maanden op te sluiten in
een kamer zonder telefoon, en zon
der kennissen om me heen. En dan
nog loop ik met mijn kop tegen de
muren aan". Het resultaat is soms
bijzonder fraai. De normale songs
tructuur (vers-chorus) is op The
Colour of Spring tweemaal door
broken. In zowel Chameleon Day
als It's Time levert dat impressio
nistische liedjes op, op muziek ge
zette invallen zou je kunnen zeg
gen.
AMERSFOORT (GPD) - Terwijl
de laatste provincie-jury nog aan
het doorgeven van de punten
moest beginnen maakten vier
meisjes zich los uit de achter de
schermen verzamelde groep arties
ten. Als uitgelaten jonge honden
renden zij gillend van de pret door
de gang van het Amersfoortse
theater De Flint, sloten zich op in
hun kleedkamer en riepen daar in
koor: „We hebben ze verslagen!"
Frizzle Sizzle gaat ons land op 3
mei in Noorwegen vertegenwoor
digen op het Eurovisie Songfesti
val.
Met grote overmacht won de
groep dinsdagavond de nationale
finale. Met het door Peter Schön
gecomponeerde en door Rob ten
Bokert van tekst voorziene liedje
'Alles heeft een ritme' verzamelden
de uit VARA's Kinderen voor Kin
deren voortgekomen meisjes 117
punten. Op een afstand van maar
liefst 21 punten volgde de gedood
verfde winnares Dee Dee met haar
bijdrage 'Fata Morgana'.
De Frizzle Sizzle-meisjes, die
zich gedurende de repetities het
minst druk leken te maken over de
afloop van de strijd en alleen al met
volle teugen genoten van de entou
rage, waren na afloop geruime tijd
volkomen door het dolle heen. Na
dat ze zich uitbundig hadden laten
fotograferen vertelde hun manager
Willem-Jan van de Wetering dat er
absoluut niet op was gerekend dat
de groep zou winnen. „De gram
mofoonplaatjes moeten nog wor
den geperst. Bovendien moeten we
ook nog paspoorten voor de meis
jes gaan aanvragen, want ze staan
nog inschreven in de paspoorten
van hun ouders".
Karin Vlasblom, met haar 18 jaar
de oudste van het viertal: „Fantas
tisch dat we naar Noorwegen gaan!
Een weekje leuk in een hotel, lek
ker met zijn vieren op één kamer!"
Of Frizzle Sizzle straks in Noorwe
gen, evenals gisteravond, bloots
voets het internationale strijdperk
zal betreden is nog niet duidelijk.
Karin: „Dat we dit liedje op blote
voeten zongen lijkt misschien heel
spontaan, maar we konden ge
woon geen leuke schoenen bij die
jurken vinden. Het is dus uit nood
geboren".
De winnaressen zitten stuk voor
stuk nog op school en hebben alle
voorbereidingen in hun vrije tijd
moeten doen. Op de vraag of ze
straks in mei wel vrij van school
kunnen krijgen antwoordden de
meisjes: „Dat hopen we".
Dat Frizzle Sizzle hoge ogen zou
gaan gooien stond al vrij snel na
het begin van de jurering vast. Ook
het tweede liedje 'Eenmaal jong'
kreeg veel punten toegewezen.
Ook de beide bijdragen van de zan
geres Dee Dee scoorden goed,
maar in de slotfase moesten zowel
het sterk gepresenteerde 'Ik speel
de clown' als 'Fata Morgana' het
onderspit delven. Deze liedjes ein
digden tenslotte respectievelijk als
derde en tweede.
Haar manager Eddy Ouwens, die
de hand had in beide bijdragen,
maakte na afloop een duidelijk
aangeslagen indruk. „De grootste
verrassing voor mij is eigenlijk nog
dat 'Fata Morgana' uiteindelijk ho
ger scoorde dan 'Ik speel de
clown', terwijl we toch duidelijk op
dat laatste nummer hadden ge
gokt. We kunnen nu alleen nog
maar hopen dat we aan dit festival
een hit overhouden", aldus Ou
wens.
Jody Pijper behaalde een vierde
plaats met het liedje 'Sam', terwijl
Frizzle Sizzle met 'Eenmaal jong'
vijfde werd.
