'Mijnwerk is iets van mij persoonlijk'
Dans Theater voelt zich achtergesteld
'Andromaque': weinig tempo
Wkstheater soms
wat te kinderlijk
Theatre Tape Festival
Stijlvol kamerconcert
'Dantons dood' stemt tot nadenken
Orgel- en korenavond geslaagd
DONDERDAG 6 MAART 1986
KUNST
PAGINA 27
Expositie Joyce de Gruiter in Fotomania
LEIDEN - "Mijn werk is in eer
ste instantie iets van mij persoon
lijk en in de tweede plaats gaat het
om de reactie van de mensen daar
op". Gevraagd naar de achtergrond
van de foto's op de nieuwste exp.o-
site bij galerie Fotomania legt de
maakster Joyce de Gruiter vooral
de nadruk op de opzettelijkheid
van haar eigen inbreng. De ten
toonstelling van de fotografe
maakt deel uit van de manifestatie
'Vrouwen en kunst die georgani
seerd wordt rond de viering van de
Internationale Vrouwendag op 8
maart.
"Toen ik enige tijd geleden werd
uilgenodigd om als Leids kunste
nares mee te doen, leek het mij een
AMSTERDAM (GPD) - In het Nederlands Theater Instituut in Amster
dam wordt voor de vierde achtereenvolgende maal van 9 tot en met 31
maart het Theatre Tape Festival gehouden. Dit keer ligt het accent op
speciaal voor video gemaakte produkties, die hun vertrekpunt hebben in
een of meer theaterdisciplines.
Het Theater Instituut wil met het festival informatie verschaffen over
de stand van zaken op dit terrein. Er zullen ruim vijftig banden worden
vertoond, waarbij niet is uitgegaan van een vastomlijnde definitie. Na
druk ligt op die produkties, waarin gebruik is gemaakt van de (nieuwe)
mogelijkheden onder andere op het terrein van de vormgeving, (video-
grafische) technieken, cameravoering, editing en regie. De getoonde ban
den komen uit Italië, Frankrijk, Spanje, de Verenigde Staten, België,
Japan, West-Duitsland, Engeland en Nederland.
Het festival begint zondag 9 maart om 16 uur. Het is verder te bezoeken
dagelijks (behalve maandag) tot en met 31 maart (Tweede Paasdag) van
12 tot 17 uur.
Nieuw tijdschrift voor oude muziek
UTRECHT (GPD) - Zojuist is in Utrecht het eerste nummer verschenen
van het nieuwe Tijdschrift voor Oude Muziek. Het wordt vijf maal per
jaar uitgegeven door de Stichting Organisatie Oude Muziek (OOM), ont
staan uit het Holland Festival Oude Muziek in Utrecht. Erin opgenomen
zijn de bestaande bladen Cornemuse en Stimulus, die in bescheiden
vorm al informatie verspreidden op het gebied van oude muziek.
Stimulus was een uitgave van de Stichting voor Muziekhistorische Uit
voeringspraktijk (STIMU), een van de vele organisaties die van nu af
nauw samenwerken met OOM. Andere partners van OOM zijn onder
meer de Stichting Musica '85, de Nederlandse Bachvereniging, de Stich
ting Oude Muziek Amsterdam en de Vrienden van de Oude Muziek.
goed moment om met mijn werk
naar buiten te treden, nadat ik hier
voor op kleine schaal had geëxpo
seerd. Ik sta achter dit werk; voor
mij is fotografie één van de moge
lijke manieren om met beeldende
kunst bezig te zijn. Na verschillen
de experimenten heb ik gekozen
voor zwart-wit foto's, want hier
mee kan ik precies uitdrukken wat
ik wil, daar heb ik geen kleur voor
nodig maar misschien dat ik ooit
nog eens op kleur overga".
Het fotowerk van Joyce de Grui
ter is opmerkelijk te noemen voor
al vanwege de onderwerpkeuze.
Een vijftal foto's op groot formaat
laat onder meer een vrouwenli
chaam zien dat gedeeltelijk is vast
gebonden met touw waartussen
vogelveren zitten. Andere voor
beelden zijn een borstpartij in
combinatie met een dode vis of een
buik met een stuk van een ijzeren
ketting. Verder bestaat het werk
uit zogenaamde 'portretten'. Her
kenbaarheid is meestal een belang
rijk element bij dit soort stukken,
zo niet bij Joyce de Gruiter. Het
hoofd van de afgebeelde persoon
gaat schuil achter kranten, spiege
leieren of opnieuw vissen.
De afwijzende combinatie van
beeldelementen leidt in sommige
gevallen tot tamelijk absurde voor
stellingen. Het is wel even wennen
in het begin. Bij het bekijken word
je door de weinig aantrekkelijke
'onderdelen' afgeleid van het totale
beeld.
"Bij het maken van mijn foto's
ga ik heel bewust te werk. Ik verza
mel eerst mijn materiaal dat be
staat uit heel alledaagse dingen.
band. Bij de portretten dwing ik de
mensen goed te kijken door de to
tale voorstelling te verkleinen ter
wijl ik in de serie erotische foto's
juist details vergroot heb".
Een vervreemdend effect is hel
gevolg van deze werkwijze. Met
enige verbazing kan men constate
ren dat een onbestemd stuk huid
met een al even onduidelijke mas
sa daarnaast, een hals is met een
portie gehakt, die het gezicht be
dekt.
Met betrekking tot haar voorstel
lingen zegt Joyce de Gruiter: "Mis
schien zóu je bij een vrouw iets
heel anders verwachten maar deze
foto's hebben veel met mijzelf te
maken en niet zozeer met het feit
of je man bent of vrouw. Inderdaad
zou de erotische serie heel goed
door een man gemaakt kunnen
zijn".
De tentoonstelling bij galerie Fo
tomania in de Koppenhinksteeg 6,
duurt tot en met 15 maart. Ope
ningstijden: woensdag tot en met
zaterdag van 13 tot 17 uur.
NANCY STOOP Een 'portret' van Joyce de Gruiter.
We verzetten ons tegen plaats op tweede plan
DEN HAAG (GPD) - Het Neder
lands Dans Theater (NDT) in Den
Haag dreigt te degraderen tot een
gezelschap van het tweede plan,
als minister Brinkman van WVC
de financiële aanbevelingen-van de
commissie-Batenburg overneemt.
Daarin staat dat alleen het Nationa
le Ballet (HNB) in Amsterdam jaar
lijks 4,6 miljoen extra subsidie
krijgt. Het NDT vindt dat het recht
heeft op ëeri even hoog bedrag.
Dit verklaarde drs. Jan Knopper,
voorzitter van het bestuur van het
"Andromaque" van Jean Racine,
door de Haagse Comedie. Vertaling:
Hans W. Bakx. Toneelbeeld: Mirjam
Grote Gansey. Regie:"Peter te Nuyl.
Titelrol: Trins Snijders. Gezien in de
Koninklijke Schouwburg op 5
maart.
DEN HAAG - Na "Phèdre" heeft
Peter te Nuyl nu ook "Androma
que", de eerste grote tragedie
van Racine, bij de Haagse Come
die geregisseerd. Daarbij heeft
hij in zijn streven naar stilering
van het classicistische drama een
grote stap voorwaarts gedaan.
De speelruimte is een verhoogd,
door zwarte gordijnen omgeven
toneel met verlichte elementen
in de speelvloer.
Het hele "decor" van Mirjam
Grote Gansey bestaat uit drie
enorme, schuin afgesneden go-
belin-achtige doeken die door
hun op één lijn gelegen doorgan
gen een 17de-eeuwse paleisvleu
gel suggereren. In de loop van de
voorstelling worden die doeken
opgehaald, zodat er uiteindelijk
een leeg toneel overblijft, maar
zolang ze aanwezig zijn, dienen
ze niet alleen als decor, maar ook
als "wachtkamer".
Te Nuyl begint zijn voorstel
ling met alle- protagonisten op
het toneel en tijdens de verschil
lende scènes ziet men de acteurs
die niet "op" zijn achter het door
zichtige gaasdoek of in de door
gang wachten op het moment,
waarop het weer hun beurt
wordt actief aan de handeling
deel te nemen.
Het gevolg is tweeledig: ener
zijds wordt hiermee de dramati
sche doorwerking van de perso
nages benadrukt op momenten
waarop zij zelf niet bij de actie
betrokken zijn. Anderzijds poogt
Te Nuyl waarschjnlijk op deze
manier de spanning in het spel
vast te houden en zelfs op te voe
ren. (Als de tekst ondubbelzinni
ge aanduidingen geeft omtrent
opkomst of afgang, wordt dat
meestal ondervangen door die
functie over te dragen aan de bij
rollen, die in moderne, donkere
kostuums eerder schaduwen van
de hoofdrollen dan afzonderlijke
personages zijn geworden.) Dat
vasthouden van de spanning
wordt in deze voorstelling wel
noodzakelijk door het extreem
lage tempo dat vooral de eerste
drie bedrijven beheerst.
Racines personages worden
gekenmerkt door een gecompli
ceerd gevoelsleven dat meestal
schuilgaat achter een nadrukke
lijk volgehouden schijn van ra-,
tionalisme en zelfbeheersing,
maar men kan zich afvragen of
Te Nuyl niet teveel hooi op zijn
vork heeft genomen door zijn po
ging de talloze door hem gewilde
stiltes een sterke suggestieve
spanning te geven. Keer op keer
werd ik gedurende een kort mo
ment gefascineerd door de aan
zet, maar had ik toch het gevoel -
mede door de aankleding en de
ondefiniëerbaar moderne kos
tuums - dat het resultaat meer
een esthetische dan een inhoude
lijke waarde had. Ten dele werd
dat ongetwijfeld versterkt door
het beschikbare acteursmate
riaal.
Om bij dit tempo en deze stile
ring een spanning voelbaar te
maken, zijn een paar acteerka
nonnen nodig zoals er momen
teel maar weinig rondlopen. In
deze voorstelling was het alleen
Trins Snijders in de titelrol, die
constant de geladenheid bezat
waarmee de hartstochten onder
de tekst konden vandaan wor
den gehaald. Rick Nicolet (Her-
mione) kwam een eind en ook
Kees Coolen (Pyrrhus) deed een
overtuigende poging in de goede
richting, maar beiden liepen uil
eindelijk toch schipbreuk op het
extreem lage tempo. Het zou
daarom helemaal geen slecht
idee zijn de vaart zover op te voe
ren, dat het makkelijker Wordt
de spanning vast te houden. De
voorstelling als geheel is die po
ging waard.
PAUL KORENHOF
Trins Snijders (links) als Andromaq
Concert door John Macfarlane (kla
rinet), Quirijn van Regteren Altena
(contrabas) en Henk Brièr (piano)
met werken van C.M. von Weber, P.
Hindemith, D. van Goens, M. Bruch,
G. Finzi, M. Gould en M. Glinka. Ge
hoord op 5 maart in de Kapelzaal.
LEIDEN - Klarinet, contrabas
en piano vormen een combinatie
die je in de kamermuziekconcer
ten niet alle dagen kunt beluiste
ren. Een boeiende afwisseling
tussen beide solo-instrumenten
'Dantons Dood' naar George Buch-
ner. Regie en bewerking Mark Tim
mer. Muziek Vera Vingerhoeds. Met
Pierre Bokma, Jack Vecht en Han
Romer. Gezien op 5-3-'86 in het LAK-
theater, Leiden. Aldaar nog van
avond te zien.
LEIDEN - In de bewerking van
regisseur Mark Timmer, is Geor
ge Büchners 'Dantons Dood' te
ruggebracht tot een discussie
tussen Robespierre (Jack Vecht)
en Danton (Pierre Bokma) over
hel lot van de (Franse) revolutie.
De bewerking is totaal verschil
lend van het origineel, maar gaat
uiteindelijk waarschijnlijk toch
over dezelfde thema's. Danton
vindt dat de revolutie moet op
houden en de republiek begin
nen; dat de terreur moet ophou
den en de vrijheid moet begin
nen; dat nu de tijd van oogsten
moet aanbreken. Robespierre
vindt dat de revolutie pas dan
voltooid is als alle rotte plekken
uit de maatschappij meedogen
loos zijn weggesnoeid. Meerma
len blijkt dat ze eigenlijk hetzelf
de willen: een perfecte samenle
ving. Alleen hun middelen ver
schillen.
Hun discussie is briljant en be
vat genoeg aforismen om een
scheurkalender mee te vullen,
maar levert - net als zo'n kalen
der - niets op. Dit wordt in de
voorstelling duidelijk gemaakt
als de ter dood veroordeelde
Danton mèt zijn rechter Robe
spierre in een nieuwe heftige dis-
cussie raakt over het bestaan van
God: de - live - muziek laait op
en overstemt de hulpeloos dis
cussiërende mannen en je beseft
dat hun discussie over de revolu
tie ook zinloos was. 'En de mo
raal?' gilt Robespierre tenslotte,
waarna alles stilvalt. Er is geen
moraal, er is geen gelijk, Danton
wordt onthoofd en Robespierre
aan de vertwijfeling overgele
verd. De enige die moeiteloos
overeind blijft is de moraalloze
pragmaticus Simon Han Römer
die zich etend en drinkend op de
vlakte houdt en uiteindelijk Ro
bespierre kan 'troosten'.
Als de voorstelling alleen over
de problemen van post-revolu-
tionairen zou gaan, zou hij voor
ons gematigde land alleen van
theoretisch belang kunnen zijn,.,
maar dat doet hij niet: de voor
stelling weerspiegelt Timmers
uitermate pessimistische visie
op de maatschappij en zijn her
vormers (politiek). Veel goedbe
doeld gekrakeel om niets. Het
soort dat overleeft, is het soort
dat zich afzijdig houdt. Het
wordt nog erger als je beseft dat
je die laatsten geen ongelijk kunt
geven, want God en de moraal
zijn dood en idealisme loopt
stuk.
De voorstelling zit dermate
goed in elkaar, dat je bijna zou
vergeten dat het hier een discus
siestuk betreft. Dit komt gedeel
telijk door de uitgekiende in
vloed van de muziek (het bege
leidt, versterkt of geeft commen
taar op de handeling), maar voor
al door het briljante spel van
Pierre Bokma. Deze acteur
groeit nog steeds zienderogen
per rol en maakt de belofte die
hij eens was reeds waar. Met ver
bluffend gemak speelt hij een
zeer complete Danton en over
schaduwt hij - zonder daar overi
gens iets voor te doen - zijn me
despelers, waarvan Römer opge
legd leuk doet en Vecht welis
waar overtuigt, maar soms ver
krampt. Alleen al voor het spel is
deze voorstelling zeer de moeite
waard; laat staan vanwege de
boodschap die zeker tot naden
ken stemt.
PAUL DEVILEE
Orgel- en korenavond m.m.v. kinder
koor de 'Kiko's', o.l.v. Paula Schou
ten, Jongerenkoor Petrus-Leonar-
dus, o.l.v. Mike van Booren, en St.
Petrus gemengd koor, o.l.v. Gé Bots.
Gastkoren: Alma Materkoor o.l.v.
Piet Jasperse en gemengd koor 'De
Menswording' o.l.v. Cees Buurman.
Gehoord op 5 maart in de St. Pe-
truskcrk.
LEIDEN - In de feestweek rond
een halve eeuw St. Petruskerk
presenteerden gisteravond de
drie parochiekoren met als spe
ciale gasten: het Alma Materkoor
en gemengd koor 'De Menswor
ding' een huiselijk jubule!
eert. Waarbij het kinderkoor de
'Kiko's pittig en fris 'Laat zingen
zong.
Dit optreden werd gevolgd
door een prachtig 'Dubbelbed'
van Huub Oosterhout en Antoi-
ne Oomen door het Petrus-jonge
renkoor.
Vervolgens liet het St. Petrus
dames- en herenkoor horen hoe
door de eeuwen heen de kerk
een steunpilaar voor het mu
ziekleven is geweest in een in
dringend vertolkt 'Locus iste'
van Bruckner gevolgd door het
dynamisch en overtuigend ge
zongen 'Tollite Hostias' van
Saint-Saëns.
In dit gevarieerde programma
van kerkmuziek liet het Leider-
dorpse gastkoor 'De Menswor
ding' zich niet onbetuigd in het
evenwichtig en fraai opgebouw
de 'Glory of the Lord' uit the
Messiah van Handel gevolgd
door een 'Gloria' van Haszler dat
bijzonder zuiver en in een schit
terende vloeiende lijn werd ge
zongen.
Hoogtepunt in dit gezelschap
was de aanwezigheid van het Al
ma Materkoor dat. ondanks het
summiere aantal mannen, onder
leiding van Piet Jasperse. fluis-
terzacht of fortissimo blijft 'zin
gen'. Zoals onder meer tot uit
drukking kwam in de vierstem
mige kerstliederen van Haszler
en Batten en het bijzonder licht
voetige 'La Biche' waar Hinde
mith in een poëtische klankkleur
de schoonheid van de hinde ver
klankt.
En nog is de muzikale feest
vreugde rondom de St. Petrus-
kerk niet ten einde. Zondag
(10.30 uur) wordt de feestweek
besloten met de wereldpremière
van de hoogmis 'Missa pro Pace.
ANNEKE VAN VLIET.
begeleid door piano, klarinet en
contrabas samen en als bekro
ning van dit concert de drie in
strumenten tesamen, vulde de
avond. De werken die het pro
gramma vermeldde, waren net
zo gevarieerd van stijl en karak
ter als de klank en de speelwijze
van beide instrumenten.
Geopend werd met een duo
concertant voor klarinet en pia
no in Es op. 48 van C.M. von We
ber. Een plezier om naar te luis
teren, allereerst door het stuk
zelf; piano en klarinet wedijve
ren met elkaar en vullen elkaar
aan. John MacFarlane bewees
over een expressieve toon te be
schikken, warm en vol in de laag
te en klankvol en sprekend ook
in het hoge register, waarbij hij
een - voor het klarinetspel in het
klassieke genre niet zo gebruike
lijke - vibrato toepaste.
In de sonate van P. Hindemith
maakten we kennis met de con
trabas. Aanvankelijk leken de
timbres van contrabas en piano
zo van elkaar te verschillen, dat
het me moeite kostte ze te horen
als partners in eenzelfde stuk.
Maar na enige tijd pasten mijn
oren zich aan en genoten ze van
een bezielde uitvoering, zeer ac
curaat gespeeld door beide musi
ci en bijzonder meeslepend van
voordracht.
Hierop volgde nog voor de
pauze een scherzo voor bas en
piano van D. van Goens (voor mij
onbekend): een technisch hoog
standje met een salonmuziekje
als middendeel, moeiteloos cn
losjes uit de pols uitgevoerd door
Quirijn van Regteren Altena, die
na de pauze een balletachtig, ro
mantisch pas de deux aanging
met zijn instrument in Kol Ni-
drei van Max Bruch.
Na Two Bagatelles voor klari
net en piano van G. Finzi speel
den John MacFarlane en Quirijn
van Regteren Altena Benny's
Gig van de nog levende Ameri
kaan Morton Gould. Hij schreef
dit stuk voor de jazzklarinettist
Benny Goodman die het mis
schien van jazzier zou hebben ge
speeld dan de uitvoering die wij
hoorden.
Het sluitstuk van dit concert
werd gevormd door het schitte
rende Trio Pathétique van Mi
chael Glinka, waarin de drie mu
sici om beurten konden soleren.
Na aanhoudend applaus werd er
als toegift nog een trio gespeeld
van Max Bruch.
MONICA SCHIKS
NDT. gisteren, enkele uren voor
het vertrek van het Haagse gezel
schap naar Australië. Hij onder
streepte dat er een wig dreigt te
worden gedreven tussen beide ge
lijkwaardige gezelschappen, die
uitstekend met elkaar omgaan.
Maar er is door de ontstane situatie
niet aan te ontkomen te wijzen op
de volstrekt onrechtvaardige be
handeling die het Danstheater nu
ten opzichte van het Nationale Bal
let ten deel valt.
Hoewel minister Brinkman nog
geen beslissing heeft genomen, is
het volgens Knopper vrijwel zeker
dat hij de suggesties van de advies
commissie, in grote trekken over
genomen door de Raad voor de
Kunst, zal opvolgen. Het NDT wil
nog geen messen op tafel leggen,
maar voorlopig in redelijkheid uit
leggen dat niet alleen het Nationale
Ballet maar óók het Nederlands
Dans Theater financieel in staat
moet worden gesteld schaalvergro
ting en kwaliteitsverbetering door
te voeren in verband met het be
spelen van een nieuw Muziekthea
ter aan het Spui in Den Haag (ope
ning september 1987).
De nieuwe zaal heeft exact de
zelfde maten als die in het Amster
damse muziekcomplex (de Stope
ra) dat in september dit jaar zijn
deuren opent. Opmerkelijk daarbij
is nog dat de Haagse accomodatie
stukken goedkoper uitvalt dan de
Amsterdamse. Waarom wordt er
door de commissie-Batenburg dan
toch onderscheid tussen het Natio
nale Ballet en het Nederlands Dans
Theater gemaakt?, vroeg Knopper
zich af.
„Wij willen ons niet afzetten te
gen het Nationale Ballet. Het gaat
niet om een vete of chagrijn. Het is
beroerd, maar we ontkomen niet
aan het trekken van vergelijkin
gen. De situatie dreigt anders te
ontstaan dat er gekozen gaat wor
den voor één belangrijk gezel
schap. Wij verzetten ons daarte
gen", aldus Knopper. In een rap
port, getiteld 'Nederlands Dans
Thater in het Muziektheater Den
Haag', is aan de hand van cijfers
onderbouwd waarom het NDT
wenst vast te houden aan een ge
lijkwaardige subsidieverstrekking.
Het NDT, dat wordt begeleid
door het Balletorkest, hoopt in de
toekomst ook samenwerking aan
te gaan met het Residentie Orkest.
Hoewel met name dirigent Hans
Vonk daar niet erg voor geporteerd
is, kan het niet anders dan dat sa
menwoning van beide instellingen
in één huis („we kunnen zelfs sa
men de sauna in", zei NDT-direc-
teur Carel Birnie) zal leiden tot vor
men van coöperatie.
Tenslotte hoopt het NDT dat er
zich een sponsor aanmeldt die voor
een bedrag van 2,5 miljoen gulden
zijn naam - voor een periode van
30 jaar - aan de nieuwe balletzaal
wil geven.
Louvre verwerft
fraaie parure
graaf van Parijs
PARIJS (AFP) - Het rijksmuseum
het Louvre in Parijs heeft een uit
zonderlijk fraaie parure in saffie
ren en diamanten uit het bezit van
de graaf van Parüs verworven. Zij
is tentoongesteld in de galerie d'A-
pollon van het museum.
De transactie tussen de graaf van
Parijs, rechtstreekse afstammeling
van koning Louis-Philippe I en de
directie van het Louvre, was ge
heim gehouden en pas als gevolg
van geruchten over een scheiding
van tafel en bed tussen Henri, graaf
van Parijs en de gravin, werd zij
door het museum bevestigd.
Geen Horlepiep
LEIDEN - De voorstelling 'Circus
Horlepiep' van Hans Dorrestein en
Levi Weemoedt, zaterdag in De
Waag in Leiden, gaat niet door.
Dorrestein is ziek geworden. Wie al
een kaartje heeft gekocht, kan bij
K O zijn geld terughalen.
'In Holland staat een huis' musical
naar de film 'Komedie om Geld' van
Dick Nooy, Rob Chrispijn en Bert
Stoots. Regie: Heieen van Meurs.
Met: Dick Rienstra, Hans Boskamp,
IJf Blokker, Ben Cramer, Hannv
Vree, Piet Hendriks, Herbert Joeks
e.v.a. Gezien op 5 maart in de Leidse
schouwburg. Aldaar nog vanavond
te zien.
LEIDEN - Het volkstoneel toont
het in alle duidelijkheid: je hebt
goed en kwaad. De slechterikken
zijn ook puur slecht en de
goeierds slechts de uitgebuite
slachtoffers.
In deze produktie staan de du
bieuze woningbouwpraktijken
van speculanten en aannemers
in de persoon van een bankdirec
teur centraal. Hans Boskamp
laat in zijn rolopvatting geen
ruimte voor subtiliteit; zijn per
sonage deugt voor geen cent. Te
genover hem staat Piet Hendriks
in de rol van de honderd procent
betrouwbare, goedhartige geld-
loper, aan wie je ziet, dat hij nog
geen vlieg kwaad zou kunnen
doen.
Dat zijn zo de extremen, waar
mee het volkstheater nu eenmaal
werkt. Het spelschema, dat er
aan ten grondslag ligt, is betrek
kelijk eenvoudig. Daardoor zijn
de marges om binnen het genre
te variëren behoorlijk smal.
Daarom ook is het geen gemak
kelijke opgave om elk jaar weer
met een goed stuk volkstoneel
voor de dag te komen. Toch pro
beert het Noo.v's Volkstheater
het elk seizoen opnieuw, wat op
zich al waardering verdient.
Niet altijd echter pakt het even
goed uit. Deze produktie is wat
minder, het mist een beetje het
flitsende, maar moeilijk grijpba
re sfeertje, dat erbij hoort. Het
verhaal wordt nadrukkelijk als
verhaal gepresenteerd. Om het
als het ware te rechtvaardigen
zingt het gezelschap in de finale:
"Was het maar zo eenvoudig" -
het kwaad gestraft, het goede be
loond en de geliefden in eikaars
armen. Voor het zover is, moet er
op het toneel het een en ander
gebeuren.
Het gezelschap komt in ruime
mate tegemoet aan de wens van
velen om met 'lekker veel ver
schillende decors' te werken.
Ook het speltempo voldoet, maar
er zou desondanks wat geschrapt
kunnen worden in enkele scè
nes. die weinig of niets aan de
verhaallijn bijdragen. Daarnaast
zou strakker spelen de kwaliteit
aanmerkelijk kunnen verbete
ren. Het is nu hier en daar kin
derlijk, en grinniken over wiebe
lende decors doet te zeer amateu
ristisch aan.
Toe te juichen is, dat Nooy's
volkstheater zich er niet toe be
perkt om steeds opnieuw stuk
ken als 'Rooie Sien' en 'De Jan
tjes' uit de kast te halen. Daar
naast zou men nu ook eens aan
een versobering van de speelstijl
moeten denken.
WIJNAND ZEILSTRA.
