Twee maanden theater
en muziek in De Waag
Dapper maar zinloos
concert van Yoko Ono
Andermaal
'Oude kunst
in de
Nieuwe Kerk
Wisselende prestaties op het concert van Lingua Musica
Jazz on Sunday: kwintet doet de Idassiekers alle eer aan
Kathy Gosschalk op grens van dramatiek en pathos
MAANDAG 3 MAART 1986
KUNST
PAGINA 21
LEIDEN - De Waag doet in maart
en april weer dienst als theater- en
concertzaal. In tegenstelling tot
voorgaande jaren ligt dit keer de
nadruk op professionele gezel
schappen. Het programma omvat
cabaret, muziektheater, country li
teratuur en een slagwerk festival.
Cabaret Zak en As opent de
reeks op vrijdag 7 maart met het
programma 'Hij is Justus, wij zijn
Erik'. Zak en As was vorig jaar
winnaar van het Leids Cabaret
Festival. Aanvang 20.30 uur.
Circus Horlepiep is een program
ma van Hans Dorrestein en Levi
Weemoedt. Dorrestein schrijft ver
halen voor kinderen en volwasse
nen, vaak Vnet een morbide onder
toon; Weemoedt dicht diepdroevi-
ge sonnetten. Beide heren worden
op het podium bijgestaan door de
Buitenband. Ze zijn op zaterdag 8
maart in De Waag. Aanvang 20.30
Nick Seeger is een Amerikaanse
countryrock-zanger en songschrij
ver, die opgroeide in Leiden. Met
zijn band speelt hij zondagavond 9
maart in De Waag. Aanvang 20.30
uur.
Folkgroep De Perelaar maakt
Nederlandse lichte muziek uit
voorbije eeuwen, afgewisseld met
zelfgeschreven werk. Ze spelen
vrijdag 14 maart in De Waag. Aan
vang 20.30 uur.
Gedicht/herdicht is de titel van
een poëzie-avond met Nederlandse
en vertaalde gedichten. Medewer
king verlenen de dichters J. Eijkel-
boom, Marko Fondse, J.P. Guepin,
C.Ó. Jellema en Willem van Toorn.
Het Nederlands Gitaartno zorgt
voor de muzikale omlijsting. Aan
vang 20.30 uur.
Bram Vermeulen refereert in zijn
nieuwe muziektheaterprogramma
'Grond' aan de filosofische driede
ling water, vuur en aarde, die bij
hem staan voor respectievelijk po
litiek, passie en dood. Vermeulen
voert 'Grond' samen met Frank
Ketelaar uit. Woensdag 19 maart is
het tezien in De Waag. Aanvang
20.30 uur.
Het Stuffed Puppet Theatre van
de Australische poppenspeler Ne
ville Tranter is vaak in ons land te
zien. 'Underdog' is een voorstelling
voor volwassenen over een jongen
die van zijn vader beproevingen
krijgt opgelegd om hem te tonen
dat hij op eigen benen kan staan.
Op vrijdag 21 maart te zien in De
Waag. Aanvang 20.30 uur.
Het Slagwerk Festival dat op za
terdag 22 maart wordt gehouden, is
enig in zijn soort. Op deze dag
wordt aandacht besteed aan de
meest uiteenlopende vormen van
slagwerk, 's Middags om 15.00 uur
openen het drumduo Beat It en de
Slagwerkgroep Leiden het festival.
Het avondprogramma begint om
20.00 uur met de gamelangroep Ra-
ras Budaya, met klassieke game-
lanmuziek uit midden-Java. Daar
na speelt East West Percussion,
een ensemble met Nippy Noya,
Pierre Courbois en Zamir Ahmed
Khan. Paleis van Boem is een duo
uit Rotterdam, dat slagwerk op
boeiende wijze combineert met
moderne elektronica. Hans en Can
dy Dulfer, de saxofoon spelende
vader en dochter, sluiten de dag af
met een ongetwijfeld swingende
revue. Dat slotconcert wordt gege
ven in de Leidse Schouwburg en
begint om 24.00 uur.
Filmbladen in gevaar: Première opgeheven
AMERSFOORT (GPD) - Het Ne
derlandse filmtijdschrift Première
is opgeheven. De redactie nam de
ze beslissing als gevolg van de
enorme tekorten, die er de laatste
jaren ontstaan zijn. Tijdschrift-ma
nager Mik Fetvacian verklaart het
faillisement uit het wegblijven van
adverteerders uit de bioscoop- en
filmwereld, die de duizend gulden
per advertentiepagina te hoog von
den. Met uitzondering van sigaret
tenreclames was het maandblad
Première uitgegeven door Onnes
BV in Amersfoort voor een te be
langrijk deel afhankelijk van de
opbrengsten uit abonnementen
(10.000 abonnees) en de losse ver
koop (8000 exemplaren).
Toch hield Première het bijna ze
ven jaar vol. In 1983 werd het tijd
schrift overgenomen door een an
dere uitgever en drastisch gerevi
seerd.'De kwaliteit van de artike
len en het gezicht van het blad ver
beterde terwijl het zich bleef rich
ten op een groot filmpubliek, dat
Skrien te specialistisch en Skoop
te hobbyistisch vindt.
Fetvacian is boos op de adver
teerders, omdat die hun reclame
liever sleten aan Veronica of Pano
rama. Onder die groep adverteer
ders bevinden zich de Nederlandse
Bioscoop Bond, de bioscoopbe
drijven en de filmverhuurbedrij
ven. Ook het systeem van 'gratis
kaartjes', waar Première indertijd
mee begon werd al snel overgeno
men door een aantal weekbladen
en omroepen. Première kwam
daardoor buiten spel te staan.
Kim Fetvacian voorspelt, dat
ook de andere filmbladen een wei
nig rooskleurige toekomst tege
moet gaan. 'Als het zo doorgaat zijn
alle filmbladen binnenkort uit Ne-
•derland verdwenen', aldus Fetva-
AMSTERDAM - .Oude Kunst in
Nieuwe Kerk' is de naam van de
vierde kunst- en antiekbeurs die
van vandaag in de Nieuwe Kerk bij
de Dam in de hoofdstad wordt ge
houden.
In totaal nemen 46 handelaren
aan de beurs deel. Onder hen zijn
vfif specialisten op het gebied van
oude schilderkunst. Op de lijst van
deelnemers staan drie nieuwe na
men. Eén van hen is gespeciali
seerd in ikonen, een tweede toont
een collectie instrumenten varië
rend van barometers en zakzonne-
wijzers tot curiositeiten zoals een
zeventiende-eeuws miniatuurmo
del van een kruisboog en een ver
rekijker met Parijs signatuur. De
derde komt vooral met meubelen
en kunstnijverheidsprodukten uit
de tweede helft van de achttiende
eeuw naar de Nieuwe Kerk.
Teruggekeerd naar de beurs is
een Eindhovense antiquair met
een uitgebreide collectie kunstnij
verheid uit de late Middeleeuwen,
de Renaissance en de zeventiende
eeuw. Een handelaar in topografi
sche prenten is dit jaar ook met
schilderijen.
Verder zijn er op de beurs onder
meer te zien en te koop Chinees en
Japans porselein, antieke nauti
sche artikelen, antiek tin, zilver en
aardewerk,, zeventiende-eeuwse
roemers en glazen van Venetiaans
makelij, keramiek,, textiel, (kerke
lijke) beeldhouwkunst van Midde
leeuwen en Renaissance, tapijten,
V
Een uit zuid-Duitsland afkom
stige 'piëta', daterend de vijftien
deeeuw. foto ANP»
schilderijen van Vlaamse en Hol
landse meesters uit de zeventiende
eeuw, stukken uit de periode van
Art Deco en Art Nouveau en oude
Oosterse kunst.
Gout komt niet
LEIDEN - De lezing over postmo
dernisme, die Cor Gout morgen
avond zou geven bij Stichting
Burcht, gaat niet door. Gout is
ziek.
Yoko Ono and Band. Bezetting: Phil
Ashley (toetsen), Bennie Gratnm
(drums), Leigh Foxx (bas), Mark Ri
vera (saxofoon en toetsen), Jimmy
Hipp (gitaar), en Steven Scales (per
cussie). Gehoord op 1 maart in het
Congresgebouw, Den Haag.
Toen John Lennon op 8 decem
ber 1980 in New York werd neer
geknald, stierf een gewetensvol
en hoogbegaafd rockartiest; hij
was de spreekbuis van een gene
ratie. Yoko Ono had Lennon van
af 1968 geïnspireerd als geen an
der. Later bracht ze klaarheid in
Lennons zakelijke chaos, inalu-
sief de failliete inboedel van het
Apple-label.
Zelf overwon ze de tragedie
niet zonder diepe trauma's, zoals
soloalbums van Yoko Ono als
It's Allright en Season of Glass
laten horen, maar ze vond dat ze
meer moest doen om Lennons
droom levend te houden. Een
stroom van kinderlijk-naieve op
roepen voor de wereldvrede,
voor de inrichting van een monu
ment in Central Park (Strawber
ry Fields), tegen hoge defensie
uitgaven kwam op gang.
Al deze uitingen stemmen
overeen met de spraakmakende
acties die Lennon en Ono aan het
eind van de jaren '60 en begin ja
ren '70 in de vorm van publieke
performances opzetten: zoals
Bed Peace in het Amsterdamse
Hilton Hotel, Bag Love in We
nen, en de tv-debatten met intel
lectuelen als Marshal McLuhan.
Bij al die acties toonde Ono
zich op zijn minst de evenknie
van Lennon - al werd ze niet als
zodanig erkend. Veel Lennon-
fans zagen in haar een kwade ge
nius, een lasfig te beteugelen,
egocentrisch kreng dat John's
ster verduisterde en hem later
zelfs een bestaan als huisman
zou hebben opgedrongen.
Ono's artistieke prestaties op
muzikaal gebied kunnen de ver-
gelijking met die van Lennon
niét doorstaan. Ze is ook primair
een performance-kunstenares,
die haar beste werk in het begin
van de jaren '60 liet optekenen.
Haar poging om nu in de vorm
van een wereldtournee nog eens
de vrede te bevorderen en Len
nons nagedachtenis levend te
houden, is dan ook even dapper
als zinloos.
Ze moet een tour de chant in
gedachten hebben gehad. Een
concept waarin ze als in een au
tobiografie verslag doet van haar
leven sinds de moord op Len
non. Zeg maar dagboeknotities
gecombineerd met liedjes geba
seerd op dagboeknotities. In Den
Haag loopt ze zenuwachtig heen
en weer, gevolgd door lastige
spots die haar nog kleiner,
kwetsbaarder en nerveuzer doen
lijken dan ze is. Al ijsberend ver
geet ze de teksten - nerveus hijgt
ze telkens uit van weer een in
spanning - en zelfs als ze in een
fauteuil plaatsneemt overheerst
nog de indruk dat er sprake is
van een ongecontroleerde drift.
Het merendeel van de liedjes
staat bol van goedbedoeld sim
plisme - wie hoop wil verwoor
den maar angst kent, kan ook
moeilijk anders. Dank zij een
zeer kundige band klinkt de uit
voering ervan professioneel. Zo
als dat eigenlijk bij het knokken
voor de vrede met huursoldaten
altijd het geval is. Vuur springt
er niet over, wel onbeholpenheid
en, zonder het te willen, een ont
roerend gebrek aan vermogen
om te communiceren. Een enke
le keer grijpt Ono met haar wan
kele stem naar het onzegbare, zo
als in enkele goede stukken als
Death of Samantha en Dreóm
Love.
Het concert eindigt even rafe
lig als het begonnen is. Lennons
goede wil in het schitterende
Imagine en de actie-song Give
peace a Chance wordt langzaam
en niet bedoeld de nek omge
draaid. Een klein publiek van ge
trouwen kan zich er toch nog in
kwijt.
Loyaliteit is een deugd, maar
zelfs Yoko Ono is niet geroepen
tot het onmogelijke. Lennon is
niet meer, zijn ideeëen en zijn
muziek leven desondanks voort,
zoals ook een komende week uit
te brengen album (Live in New
York City - uit 1972) zal laten ho
ren. Dat zou Ono genoeg moeten
zijn.
JOHN OOMKES
Yoko Ono in ht Congresgebouw.
a het eer
ste lustrum van het kamerkoor 'Lin
gua Musica' onder leiding van Maar
ten Michielsen. M.m.v. ensemble
'Florilegium Musicum Rotterdam'
en de solisten Helmi Verhoeven (so
praan), Ellen Schwantje (alt), Rob
Stallinga (tenor) en Kees de Bruyn
(bas). Werken van o.a. Elgar, Sten-
hammer en Mozart. Gehoord in de
Lokhorstkerk op 1 maart.
LEIDEN - In de sfeervolle en
goed bezette Lokhorstkerk, vier
de het kamerkoor 'Lingua Musi
ca' zaterdag zijn vijfjarig bestaan.
De jonge, enthousiaste leden
presenteerden zich voor de pau
ze met een gevarieerd program
ma a capelle werken, dat zich uit
strekte van wat aarzelend gezon
gen Italiaanse madrigalen uit de
16e eeuw tot een pittige en nauw
keurige uitvoering van het inte
ressante en ritmisch lastige 'Ho
ra' van Mare Lavry (1903-1964).
In twee verschillende werken
van Edward Elgar, 'The Prince of
Sleep' en 'My Love Dwelt in a
Northern Land' imponeerde het
koor door de tekst-expressie en
de mooie, homogene opbouw.
Een zelfde aanpak kenmerkte
ook de uitvoering van twee
werken van de Zweedse compo
nist Wilhelm Eugen Stenham-
mer (1871-1927). De melancholi
sche, poëtische inslag van zijn
'September' en 'Havdejeg' kwam
in deze interpretatie zeer goed
tot zijn recht.
Na de pauze voerde men, ver
sterkt door het barok-ensemble
'Florilegium Musicum Rotter
dam' en solisten, enkele geeste
lijke werken van Mozart uit.
Werd het Miserere KV 85 en het
motet Ave Verum Corpus KV
Jazzconcert met een groep rond
drummer Ruud Bogaards, tenorist
Rudi Brink, pianist Rob Agerbeek,
bassist F.J. v.d. Hoeven en zangeres
Sarah Coolen, georganiseerd door
Jazz on Sunday en gehoord in het
Bowling-restaurant aan de Boshui-
zerlaan op 2 maart.
LEIDEN - Terwijl velen de wel
licht laatste schaatsmogelijkhe-
den benutten stond de Lissese
drummer Ruud Bogaards gister
middag borg voor gezellige vijfti
ger jaren jazzmuziek en een rede
lijk aantal bezoekers. De omstan
digheid dat er geen sprake was
van een vaste groep met een ei
gen repertoire deed de musici te
ruggrijpen op de klassiekers be
kend geworden door Miles Davis
of Bill Evans en de zeer veel ge
speelde evergreens als 'Body and
soul', 'Summertime' of 'Love for
sale'. De sfeer werd er echter niet
minder om.
De bekendste leden van de
groep zijn pianist Rob Agerbeek
uit Den Haag en tenorsaxofonist
Rudi Brink. Deze laatste is veel
te horen in de Hilversumse radio
orkesten en bij de begeleiding
van zangeressen als Rita Reys of
Greetje Kauffeld. Vroeger deed
zijn toon me erg denken aan die
van Stan Getz, maar nu bleek hfj
met zijn hoge wat scherpe toon
in bedachtzaam geformuleerde
zinnen meer de sfeer op te roe
pen van beider voorbeeld: de Ba-
sie saxofonist uit de dertiger ja
ren Lester Young. Brink gaat in
zijn spel veel meer uit van achter
elkaar gezette frasen. Daarnaast
voert hij de muziakle spanning
in zijn soli steeds meer op. De
ballade 'Spring can nearly hang
you up the most' was zijn beste
solo van de middag. Hij deed dit
ook op een meer jazzy wijze dan
Getz bij diens opnamfe uit 1983.
Brink wist in zijn spel een een
zaam melancholieke sfeer op te
roepen.
Pianist Rob Agerbeek is de Ne
derlandse Tommy Flannagan. Ze
hebben hetzelfde fijnzinnige en
veelzijdige pianospel, maar daar
naast maakt Agerbeek meer ge
bruik van blues en funk. Zijn soli
waren over het algemeen kleine
spannende muzikale portretjes.
In een blues voor trio waren de
musici in staat het publiek bij de
muziek te betrekken. Bassist
V.d. Hoeven bleek een ambitieus
en degelijk vakman, die het solo-
werk niet uit de weg gaat. Drum
mer Bogaards zorgde voor een
De beginnende zangers Sarah
Coolen heeft een goede stemcon-
trole en een redelijke dynamiek,
maar ze hield zich angstvallig
dicht bij de tekst en ook de vrije
improvisdatie in de vorm van
scat ontbrak. 'Loverman' wist
het publiek weer voor de muziek
te winnen. Aan het eind was de
kracht er een beetje uit, wat niet
wil zeggen dat we niet met een
veelbelovende zangers te maken
hebben.
WILLEM WINSEMIUS
618 nog precies, zy het ook wat
vlakjes, uitgevoerd; in de Missa
Brevis KV 275 ging het koor
steeds meer een autonoom leven
leiden.
Dit lyrische, intieme werk is op
zich een ideaal stuk om door een
jong koor als 'Lingua Musica' ge
zongen te worden. Het werk
heeft een wat naïef karakter, is
met zijn aangename melodische
structuren goed toegankelijk en
nodigt uit tot een geestdriftig
musiceren. Echter moet dit en
thousiasme natuurlijk wel in
goede banen worden geleid. In
deze uitvoering waren de ver
schillen van mening tussen koor
en dirigent helaas te opvallend,
vooral in een werk met zo vele
sfeer- en tempowisselingen leidt
dit dan tot een niet geheel bevre
digend resultaat.
De fraaie bijdrage van sopraan
Helmi Verhoeven, opvallend te
midden van de overige solisten,
kon dit werk dan ook maar ten
dele redden. Spijtig, temeer daar
het koor met zijn prestaties voor
de pauze te kennen had gegeven,
een dergelijk werk toch wel de
gelijk aan te moeten kunnen.
ABRAHAM GOEDHALS
Werkcentrum Dans met 'Een voedza
me maaltijd (Gerrit Jan Vooren/Be-
la Bartok), 'Rapsodisch* (Kathy
ii De Lantaren, I
ROTTERDAM - Werkcentrum
Dans brengt in zijn nieuwe pro
gramma maar liefst drie premiè
res ineens uit. De eerste is van
Gerrit Jan Vooren, een jonge Ne
derlandse danser met choreogra
fische aspiraties, die al eerder
werk voor de groep maakte. In
'Een voedzame maaltijd' speelt
een manshoge muur van vele
honderden conservenblikken
erwten een centrale rol. Drie in
uitgaanskleding gestoken dan
sers voeren met die blikken ca
priolen uit. Blikken worden op
gestapeld en later weer omge
gooid, blikvelden worden ver
kleind en soms wordt een blik
opengetrokken om de inhoud in
eigen of andermans mond te
stoppen. De dans bestaat voorna
melijk uit gestileerde gevechten.
Drie premières bij
Werkcentrum Dans
De twee heren en een dame
springen ruw met elkaar om, ge
ven elkaar knietjes en kopstoten
en draaien armen bijna uit de
kom. Een aanleiding voor al die
onenigheid heb ik niet kunnen
ontdekken. Het basisidee van de
blikken wordt voorspelbaar uit
gewerkt, als siert het Vooren dat
hij aan het slot niet de hele muur
van blikken laat omtrappen. De
muziek van Bartok houdt zo wei
nig verband met de dans, dat die
zonder bezwaar door een wille
keurig andere compositie zou
kunnen worden vervangen.
'Rapso'disch' van Kathy Gos
schalk, de artistiek leidster van
de groep, is net als haar 'Nailed' -
afgelopen week nog op televisie
te zien - een dramatische dans.
Het is bij uitstek een muziekbal
let, waarop de droeve, onheils
zwangere muziek van Liszt een
zware domper zet. In de ope
ningsscène revancheert Vooren
zich in een samen met Juliët van
Beek knap gedanst duet. Hij is
de onstuimige jongen, die zich
uitslooft om het kuise meisje
voor zich te winnen. Ze geeft
,haar verzet pas op als de teder
heid het wint van de bravoure.
Die sfeer van weerstand en over
gave keert in alle scènes terug,
en wordt ook gesymboliseerd
door de gekleurde lappen en de
jasjes die worden gebruikt. Gos
schalk heeft knap gebruik ge
maakt van de persoonlijkheden
van haar dansers, al slaafden die
er in de uitvoering niet altijd in te
voorkomen dat de dramatiek tot
pathos afgleed. 'Rapso'disch' is
minder samenhangend en spec
taculair dan 'Nailed', maar bevat
een aantal mooie momenten en
spannende, klassieke fijnen in de
dans.
Een toonbeeld van helderheid
is 'Sextet' van de Amerikaan Da
vid Gordon. Een ondubbelzinni
ge, speelse dans, met brave trek
jes die een Nederlandse choreo
graaf niet snel zou gebruiken.
Hilde Machtelinckx en Jan Muy-
laert, het Belgische duo van
Werkcentrum Dans, zet in het
eerste duet de toon. Ze dansen
als veulens in de lentewei, draai
en en rennen in vloeiende bewe
gingen om elkaar heen en zwaai
en elkaar door de lucht. Gaande
weg groeit de groep aan tot zes.
De dans is een mengeling van
spel en luchtige ernst, die is ge
baseerd op evenwicht en ont
spanning. De enige dramatische
spanning wordt ingebracht door
de partnerwisselingen. 'Sextet' is
een onbekommerde dans om de
dans van het soort waarin de
dansers van de groep zich het
best op hun gemak voelen. Ner
gens schokkend of grensverleg
gend, maar wel een tamelijk aan
genaam schouwspel.
ARIEJAN KORTEWEG
Romantisch
avondje met
Residentie
Orkest in
Stadsgehoorzaal
Het Nederlands Philharmonisch Or
kest o.l.v. Hubert Soudant met als
soliste Emmy Verhey, viool. Men
delssohn, vioolconcert in e op. 64 en
Bruckner, Symfonie nr. 4 in Es (Ro
mantische). Gehoord op 1 maart in
de Stadsgehoorzaal.
LEIDEN - Een bekend vioolcon
cert uitgevoerd door een beken
de soliste: ook zoiets kan een bij
zondere belevenis zijn. Emmy
Verhey weet een natuurlijke rust
en rijpheid te combineren met
een gevoelige lyriek, die nergens
sentimenteel of overdreven
wordt. In Mendelssohns viool
concert, dat uitblinkt in klassie
ke evenwichtigheid en lichtvoe
tige hartstocht, kon ze met haar
licht aansprekende toon moeite
loos boven het orkest uitkomen.
Het blijkt dat een componist als
Mendelssohn in een tijd zonder
microfoons of versterkers een
enkele viool weet te profileren
ten opzichte van een redelijk
groot orkest, een feit dat in onze
tijd eigenlijk alleen bij levende
muziek naar voren komt.
Er was een natuurlijke lijn van
het hartstochtelijke eerste deel
via de doorklinkende fagottoon
naar een verstild en innig ge
speeld andante. Vandaar was er
weer een vloeiende overgang
naar het uitgelaten en levendige
rondo. Het Nederlands Philhar
monisch Orkest onder leiding
van Hubert Soudant onder
scheidde zich door de zorg die
aan de orkestbegeleiding be
steed werd. De houtblazers bij
voorbeeld vielen op in het lyri
sche tweede thema van het eer
ste deel, en in de snelle achtste
noten in het begin van het laatste
deel, die precies gelyk met de so
loviool gespeeld moeten worden.
Maakte dc dirigent voor de
pauze reeds een bescheiden en
integere indruk, ook in Bruck-
ners vierde symfonie bleef zijn
dirigeerstijl natuurlijk, efficiënt
en doorleefd. Het leek alsof Hu-
bert Soudant de orkestmusici
fijn liet musiceren zonder teveel
in te grypen. Gelukkig speelde
het orkest de volledige, naar ik
vermoed, oudste versie van dit
werk, dat later onder invloed van
collega's van de componist is
veranderd en ingekort. De zeven
tig minuten die deze symfonie
duurde, waren mij niets teveel.
De vier delen lieten hun verschil
lende karakters zien, achtereen
volgens monumentaal, zangerig,
feestelijk en opgewonden. Door
de gehele symfonie heen liep als
een rode draad de dalende en
stijgende kwintsprong, eerst
sfeervol uitgevoerd door de be
langrijke eerste hoorn en later
door andere instrumenten.
Ondanks de grotere bezetting
van 16 koperblazers tegenover
slechts 8 houtblazers en een niet
al te groot strijkorkest had het
koper een warme, ronde klank
die niet teveel overheerste. Ver
melding verdiende ook de mooie
braaduitgesponnen melodie in
het tweede deel, gespeeld door
een warmbloedige altvioolgroep.
Het talrijke publiek beleefde in
elk geval een geslaagde romanti
sche avond.
FRANK DEN HERDER
