De soul van cliché's ontdoen
Marti Jones wil zich verbergen achter gitaar
Mick Hucknall van Simply Red wil niet over één nacht ijs
Gouden Beer voor 'Stammheim'
KNTV boos op minister Brinkman
WOENSDAG 26 FEBRUARI 1986
KUNST
PAGINA 25
ENSCHEDE (GPD - "Bij het
eerste van een reeks concerten
in Engeland, waarbij we in het
voorprogramma speelden van
James Brown, stond de oude
meester in de coulissen naar
ons te kijken. Armen over el
kaar, ochtendjas aan, en van
die grote krullers in het haar.
Hij zei geen woord: een ander
complimenteren is een opgave
voor hem. Maar hij bleef tot het
einde kijken".
Mick Hucknall is een kleine,
half-Ierse en roodharige Man
cunian. Hij recht voortdurend
zijn rug zodat hij groter lijkt en
laat ook geen twijfel bestaat
aan zijn fierheid. Hij is trots op
Manchester, trots op het suc
ces van zijn band Simply Red,
trots op de traditie van de
zwarte muziek waarmee hij
zich zielsverbonden voelt. Van
daar de anecdote over James
Brown, de keizer van de funk,
het voorbeeld voor allen.
Simply Red slaat in Nederland mo
menteel golven van geestdrift los,
avond aan avond weer. En avond
aan avond lijkt de golfslag hoger te
reiken. Dat enthousiasme is het di
rect gevolg van dfe frisheid die deze
Britse soulband aan de dag legt hij
het musiceren, zodat ze openstaat
voor een optimale interactie met
de zaal. Hucknall: "In Utrecht zong
het publiek Holding back the
Years noot voor noot mee. inclu
sief de ad-lips en de kreetjes. Ze
overstemden ons compleet. Wat
moet ik dan nog? Deinen en genie
ten! Toen dat voor het eerst in Ita
lië gebeurde heb ik op het podium
staan janken".
door
John Oomkes
Hucknall is een gevoelsmens bij
uitstek, die bij voorkeur de hele
dag oud repertoire van Ray Char
les loopt te zingen. "Ik hou van de
stem van die man, niet van alles
wat hij gezongen heeft. Mijn God,
wat heeft die een schmaltz gepro
duceerd door de jaren heen. Ik
houd bijvoorbeeld niet van zijn
versie van Alexander's Ragtime
Band. Maar iedereen heeft zijn
zwakke momenten gehad. James
Brown ook. In Engeland bestond
hij het vorig jaar iedereen te verba
zen met There's no business like
showbusiness. Zijn fans stonden
verbijsterd met open monden toe
te kijken".
Zoals vele nieuwkomers heeft
Hucknall een hekel aan de hokjes
geest waarmee de verschillende
genres in de popmuziek keurig
worden ingedeeld. Termen als nor
thern soul of Britse soul zeggen
hem niet zoveel. "Je praat erover
omdat je ergens mee vergeleken
moet worden. Maar we zijn beslist
niet te rekenen tot de northern soul
- dat was een stroming die Ameri
kaanse soulmuziek tot in de pun
tjes kopieerde. Dat doen wij zeker
niet. Maar als je praat over musici
die hun ziel blootleggen in de mu
ziek, zoals een John Lennon, Joe
Cocker of Billie Holiday hebben
gedaan, dan praatje over geestver
wanten. Ik ben een expressieve
zanger, maar ik koester diepe arg
waan tegen alle mythevorming die
er rond de zwarte soulmuziek is
ontstaan. Want er is veel méér ex
pressieve muziek".
Alle geduld
"Wij luisteren meer naar reggae
en jazz dan naar Wilson Pickett en
Aretha Franklin. Ik ben op zijn
minst evenveel beïnvloed door de
grote reggaezangers als Burning
Spear en Bob Marley en een band
leider als Miles Davis als door wel
ke soulzanger dan ook. En Tim
Buckley natuurlijk, met zijn waan
zinnige stemomvang. Ik heb mijn
voorkeuren in de soul natuurlijk:
Aretha Franklin, James Brown, en
heel grappig, vooral door Brown's
band, want als zanger kun je niet
veel met Brown zelf aan. Zijn zang
techniek kun je niet overnemen -
hij heeft dat shouten al zo tot het
uiterste gedreven. Maar zijn band,
met toppers als Maceo Parker,
Johnny Nolan! Johnny Nolan
moet zo ongeveer de meest onder
schatte gitarist zijn die er is. Die
band heeft geheel op eigen kracht
funk uitgevonden, zonder enige
twijfel!".
"Ik sta niet te kijken van het suc
ces van deze band, al overtreft het
tempo mijn stoutste dromen. Ik
ben twee jaar lang met niets anders
bezig geweest dan met Simply
Red. Ik heb mensen aangetrokken,
ontslagen, vervangen, er weer uit
gegooid, totdat ik de ploeg bijeen
had waarmee je aan een nauwkeu
rig geluid kunt werken. Muziek is
geen kwestie van alles maar even
gauw-gauw doen. Het is niet zoals
met een rock 'n' roll-bandje. Met
arrangementen heb ik alle geduld.
Ik eis van mijn mensen dat zij in
het geheel kunnen functioneren.
Het is geen aftellen: een-twee-drie,
bam!".
Dezelfde zorgvuldigheid heeft
ook een rol gespeeld bij de keuze
van Stuart Levine als producer van
Simply Red's debuutelpee Picture
Book en bij het uitzoeken van
covers. Mick: „Het gaat meestal
om songs waarvan je bij jezelf
denkt: dat kan ik beter, daar kan ik
meer mee. Ik werd altijd al gefasci
neerd door Heaven, een van David
Byrne's mooiste nummers. Tijdens
de repetities stoeiden we er wat
mee totdat er een soort walsje ont
stond".
"Eh... (aarzelt) Ik denk niet dat
de Talking Heads die song opti
maal tot zijn recht hebben laten ko
men. Als je het origineel hoort, dan
denk je: David Byrne heeft zich he
lemaal niet gerealiseerd hoe goed
dat nummer was. De versie die op
de LP Fear of Music staat, klinkt
alsof hij de studio komt binnenlo
pen en de rest van de band voor het
eerst laat horen wat hij nu weer ge
maakt heeft. Het lijkt afgeraffeld,
misschien is dat ook wel met opzet
gedaan, want het is een sarcastisch
lied waarin een discotheek met de
naam Heaven vergeleken wordt
met het hiernamaals".
Klinisch
"Wij doen ook een Bunny Wailer-
cover, prachtig natuurlijk. Maar ik
ben erg voorzichtig met reggae. Ik
luister er zoveel naar dat ik als
geen ander weet hoe moeilijk het is
om je er van los te maken. Als je
muziek je eigen wil maken, dan
moet je die muziek eerst van zijn
cliché's ontdoen. Dat geldt vooral
voor reggae, dat geldt zeker voor
blues en evenzeer voor soulmu
ziek. Ik heb me de laatste jaren be
ziggehouden met de vraag of het
mogelijk is de soulcliché's kwijt te
raken, de kwaliteit ervan te behou
den en daardoor toch iets origi
neels te creëren. Dat klinkt kli
nisch - zo is het niet bedoeld. Ik
heb een doodsangst voor zomaar
copie'ren. In 1984 heb ik een jaar
besteed aan de vraag hoe soul-
songs werden geschreven. Waar
Mick Hucknall: "Diepe argwaan jegens alle mythevorming"
zitten de cliché's, waar de kwali
teit?".
De afschuw van cliché's werkt
ook door naar zijn opvatting over
het muzikantenbestaan. Hucknall:
"Deze band is al akelig populair.
maar ik laat me er niet door kisten
Ik blijf gewoon op straat rondlo
pen. Dan maar een half uurtje lan
ger handtekeningen uitdelen. Ik
wil het leven leiden zoals ik dat
wil".
1(1) When the going gets -
Billy Ocean
2(5) Burning heart - Survi
vor
3(2) Girlie girlie - Sophia
George
4 3) We just - Moses
5 (15) Borderline - Madonna
6 4) A good heart - Fear gal
Sharkey
7 (10) The sun always shines on
tv - Aha
8(7) West end girls - Pet Shop
Boys
9 (13) Living in America - Ja
mes Brown
10 8) Moscow nights - Any a
U (11)
12 9)
13 (16)
14 6)
15 (26)
18 (18)
19 (28)
20 (12)
Sanctify yoursels - Sim
ple Minds
Female intuition - Mai
Tai
I am a lover - Andrea
Nikita - Elton John
The promised you made
- Cock Robin
Kyrie - Mr. Mister
You little thief - Feargal
Sharkey
Rock me baby - Johnny
Nash
Alice I want you just for
me - Full Force
Broken wings - Mr. Mis
ter
25 (22)
26 (25)
27 (32)
28 (34)
Baby talk - Alisha
Caravan of love - Isley
Jasper Isley
It's alright - Eurythmics
You're a friend of mine -
Clemons/B rowne
Hold me - T Pender-
grassfW Houston
Ans she waw - Talking
Heads
Ba ba banküberfall - Er-
ste Alg Verunsicherung
Manic monday - Bang
les
i Jeanny - Falco
Who's zoomin' who- Are
tha Franklin
31 (24)
32
33 (33)
34
35
36 (30)
37 (37)
38 (35)
39 (23)
40 (36)
Holding back the years -
Simply Red
I still remember the good
times - Frank Ashton
Leaving me now - Level
42
i In a lifetime - Clannad
i How will I know - Whit
ney Houston
Hurts to be in love - Gino
Vannelli
If you're ready - Ruby
Turner
The whole of the moon -
The Waterboys
Run to me - Anita
Meyer/Lee Towers
Hit and run - Total Con
trast
AMSTERDAM - Vader Jones
voorspelde haar als klein meisje
een boeiende carrière: jij wordt
vast een heel bekende country and
western-zangeres. Als hij gelijk
krijgt, is het maar voor de helft. De
stem van Marti Jones wordt steeds
bekender, alleen: het genre is pop
muziek. "Maar als je goed luistert,
hoor je nog wel die crack in mijn
stem", is ze zichzelf de country-in-
vloed bewust.
De in Ohio geboren Marti Jones
was eind vorige week in Nederland
om ruchtbaarheid te geven aan
haar onlangs verschenen debuutel
pee. Een middagje praten met de
pers en een kort tv-optreden bij
Veronica's Tineke. Van optredens
kan geen sprake zijn, daarvoor is
haar bekendheid te gering. Wel
licht dat daar verandering in is ge
komen als Jones over een paar
maanden terugkeert naar Europa.
De plaat werd in Amerika ook
met enige vertraging ontdekt. Pas
na een paar maanden wijdde het DlXOIl
toonaangevende blad Rolling Sto
ne er een lovende recensie aan. Dat
is niet zo verwonderlijk, want
'Unsophisticated Time' is zo'n
plaat die moet groeien. Pas na een
aantal keren beluisteren blijkt de
werkelijke waarde.
geeft ze eerlijk toe: "Ik had eerlijk
gezegd nog nooit van Dusty
Springfield gehoord. In die tijd
luisterde ik vooral naar vrouwelij
ke folk".
door
Bart Jungmann
Om nog even op de loopbaan te
rug te komen: die voerde haar na
de spreekwoordelijke optredens
tussen de schuifdeuren naar Color
Me Gone. Een groep die in het be
gin van de jaren tachtig een geluid
maakte dat sterk verwant was met
de jaren zestig. The Byrds en Jef
ferson Airplane noemt Marti Jones
als vergelijkingsmateriaal. "We
werden ook wel vergeleken met
The Pretenders. Maar dat kwam
meer door de bezetting met een
vrouw op akoestische gitaar".
Zangeres Marti Jones: "Op zoek naar interessante teksten"
Daarna concludeerde Rolling
Stone over Marti Jones: 'Een stem
die zich kan meten met Dusty
Springfield in haar beste jaren'.
Een groot compliment vindt ze
zelf, maar dat bleek pas later, zo
Erg veel succes had de groep
niet. Marti Jones: "Eigenlijk alleen
op de universiteiten. Het was te
subtiel voor het grote publiek. Niet
iets wat direct goed in het gehoor
ligt en dat willen de Amerikanen
juist". Don Dixon, momenteel een
succesvol producent en musicus,
bleek bereid langer te luisteren en
wilde graag een plaat opnemen
met de groep. Voor het zover was,
lag Color Me Gone echter al in
scherven. Dat was op zo'n verve
lende manier gegaan dat Marti Jo
nes schoon genoeg had van profes
sioneel muziekmaken.
Toen Dixon met haar persoonlijk
contact zocht, was dan ook haar
uitdrukkelijke voorwaarde: "Ik wil
wel doen wat ik zelf leuk vind". Di
xon's ideeën over muziek bleek dat
niet in de weg te staan. "Hij had
heel goed in de gaten wat mij be
zielde en we bleken heel veel din
gen met elkaar gemeen te hebben".
Het opnemen van de plaat was dan
ook fun, zoals Dixon zelf op de
hoes schreef. Jones is nog enthou
siaster: "Het was zo nieuw voor
mij, zo'n positieve ervaring. Ik heb
me nog nooit zo goed gevoeld als in
die periode".
Het materiaal voor 'Unsophisti
cated Time' kwam eigenlijk als
vanzelf tot stand. "Don Dixon
heeft zelf vijf nummers geschreven
en hij kent natuurlijk vrij veel
mensen. Songs kwamen van over
al. Waar ik vooral naar zocht, wa
ren interessante teksten". Als voor
beeld noemt ze 'The Element wi
thin her', een nummer van Elvis
Costello dat ze overnam. "Daar
blijf je naar luisteren en je kunt het
op allerlei manieren interpre te-
Op de elpee zingt Marti Jones
'The element within her' in een
duet met Anne Richmond Boston
van de hier nog onbekende groep
Swimming Pool Q's. Dat klinkt
heel mooi. Jones beaamt dat di
rect. "We waren er zelf ook heel en
thousiast over, als twee giechelen
de meiden. Elke keer als we elkaar
tegenkomen, zeggen we steeds: we
moeten eens samen een LP opne
men".
Niet perfect
'Unsophisticated Time' is duide
lijk beïnvloed door de muziek die
in de jaren zestig werd gemaakt.
Marti Jones noemt producent Di
xon daarvoor als eerst verantwoor
delijke. En dat is niet zo vreemd
voor wie zijn eigen muziek kent
Marti Jones: "Eerlijk gezegd is het
me helemaal niet zo opgevallen
toen we de plaat aan het opnemen
waren. Het is ook nooit echt de be
doeling geweest. Don Dixon houdt
van een simpele produktie. Hij
gaat uit van de stem en werkt daar
dan omheen. Daar gaat charme van
uit, vind ik, omdat het eerlijk is.
Het is niet perfect, er zitten foutjes
in. Maar dat bevalt me juist wel.
Anders klinkt het zo saai".
Geen enkel nummer werd door
Marti Jones zelf geschreven, faal
angst zo blijkt. "Ik blijf het probe
ren, maar ik durf er niet mee voor
de dag te komen. Ik voel het als
een soort striptease. Nee, met op
tredens heb ik daar geen last van
Dat doe ik al zo lang. Ik moet al-
leen wel mijn gitaar bij me hebben
Om me achter te verbergen". Het
laatste voegt ze er lachend aan toe.
WEST-BERLIJN (DPA) - De Grote
Prijs van het 36e internationale
Filmfestival van West-Berlijn, de
Gouden Beer, is gisteren toege
kend aan de film 'Stammheim' van
de Westduitse regisseur Reinhardt
Hauff.
De film is een reconstructie van
het proces tegen de leden van de
Baader-Meinhofgroep dat in de
zwaarebewaakte Stammheimge-
vangenis werd gehouden.
Het besluit van een meerderheid
van leden van de internationale ju
ry onder voorzitterschap van de
Italiaanse ex-actrice en fotografe
Gina Lollobrigida, werd "na een
verhit debat" genomen, zo heette
het in een bekendmaking van de
jury. 'Stammheim' kreeg ook de
prijs van de internationale filmre
censenten, "vanwege de heldere en
geëngageerde uitbelding van het
probleem van de eerbiediging van
de mensenrechten tijdens een poli
tiek proces".
De Zilveren Beer als speciale
prijs werd gegeven aan de Italiaan
se film 'De mis is over' van Nanni
Moretti. De Georgische regisseur
BENOEMING - G.K.D. Dronkert
(43) uit Maastricht is per 1 maart
1986 benoemd tot hoofd van de af
deling drama, jeugd- en kunstpro
gramma's van de NCRV-televisie.
Hij volgt R. Keers op die in sep-
tember terug trad om zijn oude vak
van regisseur/producer weer op te
kunnen pakken.
Georgi Sjengel^ja verwierf voor
zijn film 'De reis van een jonge
componist' een Zilveren Beer voor
beste regie.
Zilveren Berlijnse Beren waren
er ex-aequo voorts voor Charlotte
Valandrey voor haar rol in 'Rouge
Baiser' van Vera Belmont (een
Frans-Westduitse co-produktie) en
Marcelia Cartaxo voor haar rol in
'A Hora da Estrela' van de Brazi
liaanse Suzana Amaral, in de cate
gorie Beste Actrice.
Beste Acteur met een Zilveren
Beer was de Turk Tuncel Kurtiz,
die vroeger aan veel films van Yl-
maz Güney meewerkte, voor zijn
rol in 'Het lachen van het Lam
metje' van Shimon Dotan uit Is
raël.
Van de films in het Internationa
le Forum des Jungen Films kregen
'Shoah' (thema en nieuwe optiek)
van de Fransman Claude Lanz-
mann, de Poolse film 'De vrouw uit
de provincie' (dichterlijke dramati
sering van sociologisch thema) van
Andrzej Baranski en de Chinese
film 'Geschiedenis van een voor
bije jeugd' (uitwerking van nieuwe
filmstijl met betrekking tot het uit
drukken van menselijke gevoe
lens) van Hou Hsiao Hsien uit Tai
wan prijzen.
Reinhard Hauff (links) met de Gouden Beer. Naast hem Stefan Aust. de
schrijver van het boek waarop de winnende film 'Stammheim' is geba-
Vals Bloed in
LAK afgelast
LEIDEN - De voorstellingen van
'So Long Johnny' die dansgroep
Vals Bloed vanavond en morgen
avond in het LAK-theater in Lei
den zou brengen, zijn wegens fami
lieomstandigheden afgelast.
In plaats daarvan treden op bei
de avonden Angela Linssen en Ar
nold Goores op met hun solovoor
stellingen. Beiden werkten ook
mee aan 'Dagger of Charm', de vo
rige produktie van Vals Bloed. Zo
wel Goores als Linssen hebben de
worsteling van vrouwelijke en
mannelijke elementen binnen één
persoon als uitgangspunt van hun
voorstelling genomen. De solo van
Goores heet 'Een enkele reis naar
zee'. Kleding speelt daarin een be
langrijke rol. In 'Charming Didi'
speelt Angela Linssen een jongen
sachtig meisje, dat zich tot elegan
te danseres ontpopt. Aanvang bei
de avonden 20.30 uur.
Lij sttrekkersdebat
HILVERSUM (GPD) - Het grote
lijsttrekkersdebat van 20 mei, aan
de vooravond van de Tweede-Ka
merverkiezingen, zal door de
NCRV op de televisie worden Uit
gezonden. Na lang beraad hebben
de campagneleiders van de PvdA,
CDA en WD besloten het debat te
gunnen aan NCRV's actualiteiten
rubriek 'Hier en Nu'.
Gespreksleider van het debat
tussen de lijsttrekkers Lubbers,
LOS ANGELES - Michael Jackson (links) en Lionel Richie kregen giste- Den Uyl en Nijpels is Hier en Nu-
ren een Grammy Award voor het door hen geschreven 'We are the world', eindredacteur René Eijbersen. Het
Andere Grammy's gingen o.a naar Phil Collins (LP van het jaar), Tina debat wordt uitgezonden via Ne-
Tumer (beste rock-zangeres), Whitney Houston (beste pop-zangeres). Sa- derland 1 op een nog nader te be
de, Don Henley, Dire Straits en Wynton Marsalis. (foto api palen tijdstip.
AMSTERDAM (ANP) - De Ko
ninklijke Nederlandse Toonkun
stenaarsvereniging (KNTV) heeft
ernstig bezwaar tegen de plannen
van minister Brinkman van WVC
om per 1 januari 1987 de subsidié-
ring van het NIKOS stop te zetten.
Deze organisatie - een fusie tussen
de stichting WIKOR en de stich
ting Het Schoolconcert - verzorgt
theatervoorstellingen en concerten
voor onderwijsinstellingen. De mi
nister is van oordeel dat deze taak
moet worden gedecentraliseerd, en
wil de taken die resteren - informa
tie, documentatie - onderbrengen
bij het Landelijk Ondersteunings
centrum Kunstzinnige Vorming.
In een boze brief aan Brinkman
noemt de KNTV deze stap vol
strekt onjuist. "De minister breekt
daarmee een bemiddelingsfunctie
volledig af en zet 2.000 concerten
per jaar op de tocht, want een ver
zorgingsstructuur op lokaal niveau
ontbreekt", aldus de brief
Via bemiddeling van het NIKOS
werden in het verleden ongeveer
2.000 schoolconcerten per jaar uit
gevoerd, hetgeen werk opleverde
voor 350 musici. Dat aantal is de
afgelopen jaren al gehalveerd, al
dus de KNTV, doordat de minister
de subsidiëring stelselmatig heeft
verlaagd.
Volgens de KNTV zijn de plan
nen bovendien lijnrecht in tegen
spraak met het standpunt dat mi
nister Brinkman vier maanden ge
leden nog huldigde Toen liet hij de
Tweede Kamer weten dat hij wilde
bezien of een fusie tussen NIKOS
en LOKV mogelijk was Nu is hu.
op advies van de Raad voor d<_-
Kunst, volkomen van gedachten
veranderd, aldus de KNTV
