Vluchten naar buurland Veronica
en
te veel neer op
televisiemakers'
TV-rubriek
door
Nico Scheepmaker
'Passage' teleurstellend
Fraai concert Res. Orkest
ZATERDAG 15 FEBRUARI 1986
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 37
Zal ik u eens een pijnlijke situa
tie schetsen?
Het is vrijdagavond 14 februa
ri. Jan Timman heeft zoals elke
avond na het eten de vuile bor
den in de vaatwasmachine gezet,
zijn vrouw heeft ondertussen
koffie gezet en komt de kamer
binnen met de thermoskan en
vraagt:
„Is er vanavond nog iets op de
televisie?"
Er is natuurlijk altijd 'iets' op
de televisie, maar als iemand
vraagt of er 'iets' op de televisie
is, bedoelt hij of zij: „iets dat wij
de moeite van het bekijken
waard vinden".
Jan zoekt tussen de kranten en
tijdschriften een tijdje naar Vrije
Geluiden en vindt die ten slotte
achter de stoelpoot. Hij slaat het
vrijdagavondprogramma op en
zegt:
„Even kijken, om half negen
Toon Hermans, daarna Sportpa-
norama, gesprek met de minis
ter-president en dan na het jour
naal schaaktweekamp Timman-
Joesoepov in Tilburg... Tussen
haakjes: (Onder voorbehoud)".
En zo is dat al de hele week
door gegaan: Timman-Joesoe-
pov (onder voorbehoud). Is er
dan helemaal geen piëteit of
menselijk mededogen meer in
Hilversum? Rub it in, rub it in!
Ik weet het wel, wij moeten er
mee leren leven, hij zelf moet er
mee leren leven, maar we hoeven
er toch niet eeuwig aan herin
nerd te worden, zodat we er een
tweekampsyndroom aan over
houden?
Laten we het daarom liever
over iets anders, iets leukers heb
ben: de VARA. De VARA heeft
geldzorgen. Het gevolg daarvan
is dat een paar dure, maar popu
laire programma's zijn ge
schrapt. En het gevolg daarvan is
weer dat eerst Henk Spaan en
Harry Vermeegen van het pro
gramma 'Pisa' (met hun produk-
tieteam en twee redactieleden:
Ferry de Groot en Theo Holman)
naar het buurland Veronica zijn
gevlucht, en dat nu ook Koos
Postema bij de VARA is wegge
gaan en met zijn programma's
(waaronder het populaire maar
ook kostbare 'Klasgenoten')
eveneens door Veronica met
open armen is ontvangen. Pik in,
't is winter! Veronica als vlucht-
kerk!
Dat is, hoe je het ook wendt of
keert, geen goede zaak voor de
VARA. Nu zullen vele verknoch
te VARA-leden zeggen dat 'Pisa'
eerder een tietenbepalend dan
een gezichtsbepalend program
ma voor de VARA was, maar het
stond in het vierde kwartaal van
1985 natuurlijk wèl bij de 25
meest bekeken programma's,
met een kijkdichtheid van 39, en
vóór programma's als Blunders,
RUR, Studio Sport, BZN '85 in
Canada, De Brekers, Farce Ma
jeure en The Cosby Show.
„En heb je ook naar het waar
deringscijfer gekeken", zegt
Marcel van Dam nu. Jazeker heb
ik dat: 5.9, verreweg het laagste
van al die 25 meest bekeken pro
gramma's. De speelfilm 'Hoge
hakken, echte liefde' met 6.5
kwam daar nog het dichtste bij
in de buurt.
'Pisa' was dus een omstreden
programma, en als 'Verona' zal
het wel even omstreden blijven.
De eerste aflevering komt op 22
februari op de buis, om daarna
met een frequentie van een maal
in de 14 dagen terug te komen.
Niet langer met beelden van Pisa
met Wim Kieft, maar met die van
Verona met Briegel en Larsen.
Maar de eerste beelden zullen
van de bekerwedstrijd... Pisa-
Verona zijn! Zoals gezegd, een
omstreden en controversieel pro
gramma, mazfr dat wil niet zeg
gen dat een grote omroep er ver
standig aan doet al zijn omstre
den programma's te lozen.
De meest controversiële pro
gramma's in het vierde kwartaal
waren 'Geef je ouders maar weer
de schuld' en 'The Young Ones',
allebei door de VPRO uitgezon
den, wat mij tekenend lijkt voor
de huidige situatie. Wil je een to
taalprogramma brengen, dan zul
je daarin toch minstens een pro
gramma moeten hebben dat con
troversieel is en waarover de me
ningen frontaal botsen. En daar
naast moet je er natuurlijk ook
voor zorgen dat je je 'gezichtsbe
palende' mensen niet kwijt
raakt. Nu kun je er over twisten
of Koos nog wel zo VARA-ge-
zichtsbepalend was (Sonja is ge-
zichtsbepalender geworden),
maar als oudgediende had hij so-
wie-so meer waarde voor de VA
RA dan nu als uitgediende.
Koos Postema, Henk Spaan en
Harry Vermeegen zijn nu toege
voegd aan het VARA-wassen-
beeldenmuseum, waarin ook al
Rudi Carrell, Mies Bouwman,
Kees van Kooten en Wim de Bie,
mf v
Wt+r':~ 1
Frans Boelen (en de hele Strate-
makeropzee-equipe) staan opge
baard. Ten dele is dat natuurlijk
een natuurlijk verschijnsel. Ajax
kan ook moeilijk bij de pakken
neer gaan zitten omdat Tsheu La
Ling, Simon Tahamata en John
ny Rep nu bij Feyenoord spelen.
Frank Arnescn bij PSV, Soren
Lerby bij Bayern München en
Dick Schoenaker bij FC Twente,
en als we Lerby als de Rudi Car
rell van Ajax determineren, dan
mogen we Koos Postema mis
schien wel als de Schoenaker
van de VARA beschouwen: een
uitgediende oudgediende.
Alleen... de praktijk wijst uit
(Mies Bouwman in Nederland,
Johnny Carson in Amerika, Rudi
Carrell in Duitsland) dat de slij
ge die enerzijds bij jarenlan
schermverschijning optreedt
derzijds weer gecompenseerd
wordt door de vertrouwdheids
toename. Je gaat je hechten aan
je ouwe buurtje met de ver
trouwde groenteman, de postbo
de, de buurvrouw en de vuilnis
mannen, en je gaat al gauw den
ken dat het niet meer is zoal. het
geweest is als al die goeie ouwe
bekenden om je heen verdwij-
Bram v.d. Vlugt
blij met rol in
'De Appelgaard'
Filmers kijken volgens ac
teur Bram van der Vlugt uit
Zegveld vaak ten onrechte
neer op televisiemakers.
„Ze vinden dat allemaal wat
vluchtiger en gemakkelij
ker". Maar Van der Vlugt,
die kortgeleden nog in de
befaamde Nederlandse film
'Pervola' speelde, heeft veel
bewondering voor het vak
manschap van sommige tv-
regisseurs. Met name doelt
hij daarbij op Willy van He-
mert, van wie 'De Appel
gaard' deze winter op het
scherm is te zien. Bram ver
vult daarin de rol van God
fried Kramer.
door
Anton Slager
WOERDEN/ZEGVELD (GPD) -
„Een interview? Best, maar dan
graag op neutraal terrein. Niet bij
me thuis. Een voorwaarde, waar
wat Bram van der Vlugt betreft,
niet aan valt te tornen. Later, in een
rustig hoekje van restaurant De
Eenhoorn met het zicht op histo
risch water, de Oude Rijn, wil de
bewoner van een oude boerderij in
de Zegveldse of Stichtsë Meije ook
best kwijt waarom hij de pers al
leen buiten het eigen domein te
woord wil staan.
„Ik ben ervan overtuigd, dat er in
dit geval geen misbruik van zal
worden gemaakt. Maar het komt,
via een knipseldienst of wat dan
ook, toch op redactiebureaus van
'bepaalde blaadjes' terecht. Alle
maal leuk en aardig, als het goed
gaat in je gezin. Maar o wee, als er
zich iets vervelends voordoet in je
naaste omgeving. Dan moet ieder
een in Nederland ineens alles we
ten wat zich binnen je eigen muren
afspeelt. Om dat te voorkomen
scherm ik m'n gezin bewust af van
de publiciteit. Meestal doe ik niet
zo moeilijk, maar in dit opzicht ben
ik erg consequent. Tijdens de op
namen van de film Pervola in
Noorwegen is er zelfs dagenlang
geprobeerd mij iets te ontfutselen
over m'n huwelijk en m'n kinde
ren. Maar behalve de melding, en
dat kon iedereen ook nog constate
ren, dat ik dagelijks naar huis bel
de, heb ik het echt nooit laten ko-
men. We praten dus alleen en uit-
sluitend over mij en mijn werk",
j Als de oude maar nog vitale God
fried Kramer speelt Bram van der
Vlugt een rol in de televisieserie
'De Appelgaard' van Willy van He-
mert. Een rol, die hij met veel ple
zier heeft gespeeld en waarvan in
november vorig jaar de laatste op
namen werden gemaakt.
„Al bij het begin voelde ik me
erg gelukkig. Door de voortreffelij
ke regie van Willy van Hemert,
maar ook door m'n persoonlijke
omstandigheden. We hadden toen
net de inspannende opnamen van
Pervola achter de rug, voor een
groot deel in de kou in Noorwegen.
Eigenlijk een voortdurende dia
loog tussen twee mannen. We heb
ben aan Pervola ontzettend hard,
maar ook met erg veel voldoening
gewerkt. Terug in Nederland vie
len de opnamen voor De Appel
gaard me gewoon heerlijk licht. Ik
had een zeer zware training achter
de rug, zou je kunnen zeggen".
Nu stond Bram van der Vlugt
ook niet bepaald voor het eerst
voor de tv-camera's. In totaal werk
te hij mee aan zo'n vijftien televi
sieseries en gaf zijn stem aan heel
wat documentaires mee. De eerste
en voor vele oudere kijkers nog
steeds dè serie waar Van der Vlugt
zijn bekendheid heeft te danken,
was 'Dokter Finlay'. Als assistent
en aanstaand opvolger van de al
wat oudere Engelse dokter (toen
Rob Geraerds) nam hij door zijn in
gehouden en zeer natuurlijk over
komende vertolking televisiekij-
kend Nederland al snel voor zich
Bram van der Vlugt: bewondering i
„De serie speelde in de jaren '64
tot '68 en er wordt nog steeds om
een herhaling gevraagd", weet Van
der Vlugt uit eigen en andermans
ervaring. „Er is nog even sprake
van geweest dat de NCRV bij het
zestigjarig bestaan enkele afleve
ringen zou herhalen. Zoiets als bij
de VARA is gebeurd met een aan
tal oude programma's. Maar het is
er nooit van gekomen en dat vind
ik toch wel erg jammer. Van de se
rie is ook weinig meer over. Ik ge
loof dat de NCRV nog zes of zeven
afleveringen in het archief heeft.
Eerstdaags ga ik vragen of ik die
mag lenen om voor mezelf op vi
deo te zetten, zodat er in elk geval
iets van bewaard blijft".
Verraad
Pratend over deze zeer succes
volle serie uit het verleden, doemt
vanzelf het grote dilemma op, waar
acteurs van naam in Nederland
maar zeker ook in andere landen
van tijd tot tijd voor worden ge
plaatst. Van der Vlugt noemt dat
'het verraad', en kan in zijn loop
baan niets opnoemen wat hij erger
vindt.
„Ik zat in die tijd als acteur-regis
seur bij de Toneelgroep Studio en
we speelden zo'n vijf a zes stukken
per seizoen. Daarnaast speelde ik
de jonge dokter in de Finlay-serie.
Al was het erg hard werken en
schoten de vakanties er meestal bij
in, toch zag ik meestal kans om bei
de zaken te combineren. Maar op
een gegeven moment liep het fout.
We stonden met Studio voor de
première van een belangrijk stuk
en de NCRV wilde een aantal nieu
we afleveringen van Dokter Finlay
opnemen. Met wat uitstellen van
de première probeerde ik de pro
blemen nog op te lossen. Maar er
werd van beide kanten zo hard aan
me getrokken, dat ik het op 't laatst
ook niet meer wist".
„Ten einde raad heb ik toen te
gen de directeur van Studio ge
zegd: „Zie jij het maar te regelen,
ik weet niet meer hoe het moet".
Met als gevolg, dat ik een paar da
gen later David Koning van de
NCRV aan de lijn had. „Jij laat ons
ook even op een prachtige manier
in de steek", verweet hij mij. Toen
bleek aai üe 'regeling' van Studio
gewoon een bedankje voor de tv-
serie had ingehouden. Er heeft
toen wel even wat gezwaaid, dat
snap je. Maar met Dokter Finlay
was het gelijk gedaan".
De vraag of hij dat laatste als een
soort leedvermaak heeft ervaren,
beantwoordt Bram van der Vlugt
met klem ontkennend. „Zelf vond
ik het ook zeer teleurstellend op
een wat onwezenlijke manier af
scheid te moeten nemen van die
serie. Maar men had toch beter
kunnen stoppen, dan doorgaan
met een andere acteur in de rol van
de jonge dokter. Want dat pikte het
kijkend publiek toch niet en na
twee afleveringen was het defini
tief met de serie gedaan. Er is toen
nog een poging ondernomen met
de uitzending van de originele En
gelse versie. In feite stukken beter,
dan wij hadden laten zien. Maar
ook die serie deed het niet echt en
heeft maar een kort leven gekend.
In Nederland dan".
„De besprekingen over een
mooie rol in het volgende seizoen
op de planken, zijn bijna afgerond,
maar ik kan het nog niet noemen
omdat de handtekeningen nog niet
zijn gezet. Maar ze hebben me ook
gevraagd iets voor de televisie te
gaan doen, wat ik erg leuk vind. En
nu hoop ik maar één ding: dat ik
niet hoef te kiezen. Want ik heb in
allebei verschrikkelijk veel zin".
Zwart gat
Betekent deze aankondiging dat
Bram van der Vlugt tot aan het
nieuwe seizoen niet op de planken
of.voor de camera's staat?
„Wel met enkele kleine dingen,
een paar commercials ook, maar
zover ik op dit moment weet, vóór
die tijd geen echt groot werk. Al
kan dat van de ene op de andere
dag veranderen. Sinds kort zit ik
gewoon in de WW en geef normaal
op wat ik er aan acteerwerk zo nu
en dan bij doe. En ik ben erg by,
dat ik nog nooit met een echt zwart
gat te maken heb gekregen".
Het blijkt dat acteurs met 'het
zwarte gat' de periode bedoelen,
dat ze een bepaalde klus achter de
rug hebben en nog op geen stuk
ken na weten, wanneer en waar
mee ze weer aan de slag kunnen.
Bram van der Vlugt kent, zoals bij
na iedere collega, perioden van he
le of halve werkloosheid, maar er
ligt altijd wel weer iets op hem te
wachten.
Waarschijnlijk ook omdat hij zijn
talent veelzijdig weet te gebruiken.
Speelde in talrijke stukken, boekte
successen in een aantal bioscoop
films, met Pervola als de meest ac
tuele, maar kreeg zonder meer zijn
grootste bekendheid door zijn rol
len in televisieseries als Dr. Finlay,
Sil de Strandjutter, de Jongvrouwe
van Avignon, Herenstraat 10, Wil
lem van Oranje, Sanne en andere
IKON-produkties en dan nu de
succesvolle serie 'De Appelgaard'.
Leidt deze veelzijdige ervaring
tot een bepaalde voorkeur voor een
van de drie kunstuitingen?
Van der Vlugt ontkent: „Het is
allemaal zo anders en met zulke,
uiteenlopende voordelen, dat ik
geen keus wil en gelukkig ook niet
hoef te maken. Maar je hebt wel
met totaal verschillende circuits te
doen. Niet vergelijkbaar zelfs. Ik
zeg niet dat echte filmmakers op
televisieproducenten neerkijken,
maar zij laten toch wel duidelijk
merken het televisiewerk minstens
een trap lager in te schatten. Alle
maal wat vluchtiger en gemakkelij
ker, vinden zij".
„Doorgaans ben je met een film
ook intensiever bezig. Het is heel
anders werken. Je kunt niet, zoals
bij de videocamera, eens even snel
«kijken hoe het er op staat, of het
mee- of tegenvalt. Alles moet per
fect zijn, of het moet over. Je hebt
als regisseur ook niet de keuze uit
een aantal camera's. Daarom voel
de ik de overgang van Pervola naar
De Appelgaard als een fijne over
stap. Ook heerlijk werk, maar min
der inspannend".
Waarmee Van der Vlugt niet wil
zeggen, dat televisiemensen min
der werk afleveren. „Ik heb grote
bewondering voor de prestaties
van een aantal regisseurs en came
ramensen. Willy van Hemert bij
voorbeeld, vind ik een kei. Wat die
man en dan op zyn leeftijd pres
teert, is gewoon ongelooflijk. Met
het schrijven, voorbereiden en re
gisseren is hij toch wel zo'n drie
jaar bezig geweest en ik denk dat
de montage van de laatste afleve
ringen nog niet eens klaar is. Hij
moet letterlijk alles regelen, ook
wat er zich aan menselijke en fi
nanciële problemen buiten de set
afspelen. Wat die man presteert
zou ik op geen stukken na kunnen,
maar ook niet willen doen. Zoals
hij regisseert, alles in de gaten
heeft en de kleinste kleinigheid
perfect op de band wil hebben.
spreekt me enorm aan. Met zulke
perfectionisten werk ik fijn".
Leerzaam
En het 'gewone' toneelwerk?
„Tot nu toe heb ik nooit voor een
lange periode behoeven te kiezen.
Maar je kunt dat werken in de zaal,
dat rechtstreeks contact als acteur
niet missen. Daarom ben ik toch
weer blij met elke nieuwe rol, als
de inhoud me tenminste aan
spreekt. Natuurlijk ben je veel
'savonds op pad en je staat ook wel
eens voor een zaal met 28 mensen.
Toch vind ik het toneelwerk nog
steeds heerlijk en het geeft me veel
voldoening. En die veelzijdigheid
blijft leerzaam".
Bijna altijd werk, maar geen
vaste werkking, schnabbels er tus
sendoor maar een zeer gevarieerd
inkomen, hoe eindigt zo'n loopbaan
financieel?
„Bij normale contracten, meestal
via een theaterbureau, is dat tegen
woordig allemaal redelijk goed ge
regeld. Behalve de belasting wordt
er ook pensioenpremie afgehou
den. Dat laatste schiet er natuurlijk
bij in tijdens perioden zonder
werk. Dan kun je het ook vrijwillig
afdragen. Maar je hoort mij niet
zeggen, dat iedere acteur daar tij
dens zijn loopbaan serieus mee be
zig is. En dan kan de uitkering op
je 65ste nog wel eens tegenvallen.
Zelf ben ik twaalf jaar bestuurslid
van het Pensioenfonds geweest en
ik weet er dus wel iets van".
ADVERTENTIE
Met uw gift steunt de
Vastenaktie initiatieven
van groepen mensen in
de Derde Wereld die zich
willen bevrijden van
armoede, uitbuiting en
onrecht.
Help de Vastenaktie
helpen!
Vastenaktie
Giro 5850 Zeist
Banknummer
70.70.70.147
'Passage' gebaseer op Bennans "Per
sona' en Euripides' 'Elektra'. Ge
schreven doo Candace Derra en Ine
ke Verbeek. Regie Candace Derra.
Decor Pien Vrijhof. Kostuums Linda
Borgers. Spel Saskla de Boer, Mies
de Heer en Sylvia Hoistijn.
LEIDEN - Bij aanvang spelen
twee actrices de sleutelscènen
uit Euripides' 'Elektra': die waar
in Elektra haar moeder Klytem-
nestra in een hut weet te lokken,
waarin deze door haar zoon Ores
tes vermoord zal worden. Hier
eindigt de scène zo dat Elektra
haar moeder smoort met een
kussen. Maar als dan de toneel-
moord gepleegd is, begint de ac
trice die Elektra speelt (Mies de
Heer) opeens haar tegenspeelster
(Saskia de Boer) 'echt' te wur
gen: de scene heeft dermate veel'
frustraties omtrent haar eigen
moeder en haar moederschap bij
haar opgeroepen dat de grens
tussen spel en realiteit vervalt en
zij doordraait. Als dochter heeft
zij te weinig liefde gehad en als
moeder heeft ze te weinig liefde
aan haar eigen dochter (Sylvia
Hoistijn) kunnen geven, mede
vanwege haar acteercarrière.
Deze eerste scène is - op de
prachtige kostuums na - niet erg
overtuigend- het spel is vlak en
de 'echte' moordpoging komt uit
de lucht gevallen. Zonder enige
voorbereiding stort De Heer zich
opeens op De Boer. Gelukkig
schept het wel duidelijkheid: de
ze actrice zit met een probleem.
De rest van het stuk gaat over dat
probleem. 'Passage' is uit impro
visaties ontstaan en is daar op
twee manieren aan ten prooi ge
vallen. de frisheid die in imDrovi-
saties aanwezig is, is jammer ge
noeg verloren gegaan, waardoor
het geheel nogal mechanisch
overkomt, en het stuk is te expli
ciet en te oppervlakkig. De wei
nige problemen die het stuk
biedt worden breed uitgemeten
en van enige verrassende wen
ding is geen sprake. Aan de fan
tasie van de toeschouwer wordt
niets overgelaten. Zo is er bij
voorbeeld een 'flashback' - ove
rigens de mooiste scène van het
stuk - waarin we de actrice zien
falen in haar moederschap: in
plaats van een hint, wordt het ge
toond.
De voorstelling moet het van
zijn spel hebben, want de vorm
geving is uiterst summier: twee
schermen, een emmer bladeren
en wat attributen. Eigenlijk le
lijk. Ook wat we te horen krijgen
is niet best: walvissen, wolven,
druppels en een piepton. Het
klonk me bekend. Jammer ge
noeg kwam het spel me ook be
kend voor; voor elke scène leek
een oplossing gevonden te zijn
die ik al eens gezien had, maar
dan beter.
Saskia de Leeuw, bijvoor
beeld, probeerde wel de typisch
ambitieuze actrice te spelen die
nu eindelijk haar kans schoon
ziet om Elektra te spelen, maar
my kon ze niet één keer overtui
gen. Mies de Heer had haar mo
menten, maar helaas te weinig.
De enige die wat leuks liet zien
was Sylvia Hoistijn. Weliswaar
beweegt ze stroef en ook al heb
ik haar vaker jonge meisjes zien
spelen; ze héd het tenminste.
PAUL DEVILEE
In 'Wings'
Aangrijpend spel Henny Orri
"Wings' van Arthur KopIL Vertaling:
Josephine Soer. Regie: Adrian Bri
ne. Met Henny Orri, Ellis van den
Brink, Pim Vosmaer e.a. Gezien op
14 februari in de Leidse schouwburg.
LEIDEN - De functie van
'Wings' als toneelstuk is duide
lijk. Het geeft de toeschouwer
een indringend beeld van de leef
wereld van afasie-patiënte; deze
veeleisende rol wordt hier op
aangrijpende wijze gespeeld
door Henny Orri. Afasie is een
taalstoornis. Het bij de voorstel
ling verkrijgbare programma
boekje zet het ziektebeeld helder
uiteen. Ten gevolge van een on
geluk of een beroerte ontstaat
een hersenbeschadiging, waar
door iemand niet goed meer kan
begrijpen, wat een ander zegt, en
niet gewoon meer kan spreken,
schrijven en lezen.
De communicatie tussen pa
tiënt en omgeving wordt soms in
ernstige mate bemoeilijkt, waar
door de patiënt in een isolement
geraakt. Zoiets kun je beschrij
ven en uitleggen - in het theater
kun je proberen "om dat isole
ment voor de toeschouwer, die in
wezen een buitenstaander is,
voelbaar te maken. De tekst, oor
spronkelijk een hoorspel, van
Arthur Kopit biedt daartoe een
passend uitgangspunt.
Soms horen we de moeizame,
verwarde formuleringen van de
hoofdpersoon, die wij met de
ogen van de gezonde omstanders
bekijken. Maar het perspectief
wordt ook omgekeerd. Dan ho
ren we onverstaanbare geluiden
vanuit de buitenwereld en luiste
ren we naar een begrijpelijk for
mulerende hoofdpersoon, die
een gevecht om contact levert er*
haar gewijzigde leefsituatie als
een vliegavontuur (Wings!) on
dergaat.
Jammer is alleen, dat regisseur
Adrian Brine dit aanvankelijk
met extra lichteffecten en met re
gelmatig terugkerende geluid
seffecten heeft willen bereiken.
Hij had gerust kunnen vertrou
wen op de spelkwaliteiten van
Henny Orri en op zyn voor het
overige sobere aanpak, waarin fi-
gurenuit de directe leefomge
ving van de patiënte zo veel mo
gelijk op de achtergrond blijven.
WIJNAND ZEILSTRA
Residentie Orkest o.I.v. Werner Stie
fel. Solisten: Annick Roussin in het
Vioolconcert no. 3 op. 62 van Saint-
Saêns en Sviatoslav Zagursky in het
Celloconcert op. 20 van Eugen d'AI-
bert. Voorts werken van Liszt en
Katsjatoerian. Gehoord in de Stads
gehoorzaal op 14 februari.
Door ziekte van Kees Bakels trad
de Duitse dirigent Werner Stiefel
als invaller op en nam het aange
kondigde programma van dit fa
milieconcert ongewijzigd over.
Dat de samenwerking met het
orkest niet steeds optimaal was
is onder dergelijke omstandighe
den begrijpelijk en onvermyde-
lijk. Het deed trouwens weinig af
aan een over het geheel genomen
uitstekend concert. De met veel
verve gespeelde Mephisto-wals
van Liszt zette de toon voor déze
avond van hoog-romantische
muziek uit diverse windstreken.
De grote verrassing van de
avond bracht het spel van de jon
ge Franse violiste Annick Rous
sin in het Vioolconcert van
Saint-Saèns. De eerste maten
zette zy zeer gedecideerd in, een
zekerheid die haar spel zou blij
ven kenmerken. Deze zekerheid
geldt niet alleen de technische
aspecten van haar spel, maar
evenzeer haar interpretatie. Zy
heeft een schitterende grote
toon, wat niet wil zeggen dat zij
geen dynamische en expressieve
nuances aanbrengt. De inzet van
het sicilienne-achtige andantino
was lichtvoetiger dan de inlei
ding van het orkest, en van een
eenvoud die meesterschap ver
raadt. Haar soms zeer voortva- I
rende spel in eerste en laatste
deel werd door het orkest soms
met moeite geëvenaard.
Het weinig gespeelde Cello- j
concert van Eugen d'Albert
vraagt van de solist tempera
ment en grote virtuositeit. Beide
eigenschappen zijn bij Sviatos
lav Zagursky in hoge mate aan
wezig, en zijn vertolking was in
veel opzichten grandioos. Mee
gesleept in zyn eigen hartstoch
telijke spel mag dan al eens een
enkel detail wegvallen, de totale
indruk is er een van ©verweid. -
gend cello-spel, met als enige
smetje de bijgeluiden die d<
list in het vuur van zijn sp< t l
voortbracht.
Zes delen gekozen i Kt bal
let Gayaneh
vol folklori-i
bleek een fla
stuk, en wer
voerd.
Katsjatoerian,
elementen,
n! oyant spektakel-
1 „Is zodanig uitge-
MIESALBARDA
