Kleine Komedie nog recht overeind
Hele leven is
Twee eeuwen roerige geschiedenis van theater aan de Amstel
Boeiende historiesoms
rijk soms ontluisterend
Marieke Blankestijn in recitalreeks K&O
WOENSDAG 22 JANUARI 1986
KUNST
PAGINA 23
AMSTERDAM (GPD) - De geschiedenis van wat nu De Kleine Kome
die heet is even boeiend, als rijk en ontluisterend. Ruim 200 jaar gele
den gaf het College dramatique et lyrique sous la Devise Delectat et
Erudit" opdracht tot de bouw. In het openingsjaar (1786 dus) werd de
nieuwe schouwburg Theatre Francais sur l'Erwtenmarkt" genoemd.
Toen het theater onder dreiging van de Franse revolutie moest slui
ten tussen 1793 en 1795 heette het 'Ancient Theatre Francais'. Nadat
de Fransen uit de stad waren verjaagd (1813) ging het bergafwaarts
met de schouwburg. Tussen 1820 en 1853 probeerden niet minder dan
twintig directies de zaak draaiende te houden.
Na de sluiting van de Hoogduitse Schouwburg in de Amstélstraat
werd Duits even de voertaal in de door kristallen kronen verlichte
schouwburg. Dit ,Neues Deutsches Theater' was echter geen lang leven
beschoren. Op 12 november 1855 werd het pand openbaar verkocht.
De nieuwe eigenaar dr. Carl Schwarz telde 24.700 gulden neer voor
het pand en nog eens 4244,50 voor de inventaris.
Na plaatsing van een orgel en een kansel, beide aan de toneelzijde,
veranderde het theater in de Schotse Zendingskerk. Niet in de laatste
plaats door de begaafdheid van de spreker behield het gebouw deze
bestemming tot 1886, met het onmogelijke schijnende aantal zitplaat
sen van veertienhonderd. Schwarz groeit in die jaren uit van een
bescheiden evangelist tot een toonaangevend theoloog, aanbeden en
verguisd. Hij vindt in 'zijn' kerk z'n einde, als hij op zondagmorgen
door een jongeman wordt neergestoken met een mes.
Speenhoff
Nog in de Schotse Zendingskerk geeft dr. Abraham Kuyper en de
zijnen de eerste colleges van de in 1880 opgerichte Vrije Universiteit.
Vier jaar huist de VU op plaatsen waar een eeuw later toneelspelers
zich schminken en verkleden. Vergaderingen, variété-voorstellingen
en kleine revue's wisselen elkaar tussen 1886 en 1908 af. Koos Speen
hoff treedt er op, zingt ,Daar komen de schutters', ontmoet er zijn
vrouw Cesarine, waarna ,Het broekje van Jantje' op het repertoire
komt.
In 1908 wordt het gebouw verkocht aan de Nederlandse Vereniging
voor Israël. Grote bekendheid krijgt het gebouw door de veelheid van
bijeenkomsten, die er worden gehouden. Met name tijdens debatavon
den tussen de hervormde hoogleraar en predikant prof. dr. A. H. de
Hartog en A. L. Constandse, voorzitter van de Vrijdenkersvereniging
,De Dageraad', blijft geen vierkante centimeter onbezet. De meest
linkse vrijdenkers ontmoeten de meest rechtse protestanten en gaan
dikwijls een felle, maar op hoog niveau staande discussie aan.
De economische crisis in de jaren dertig dient zich aan. En de Ne
derlandse Vereniging voor Israël moet het gebouw verkopen. Kopers
houden zich op de vlakte, waardoor de Amsterdamsche Bank het ge
bouw gebruikt om er fietsen van haar medewerkers te stallen gedu
rende de Tweede Wereldoorlog. Langzaam vervalt het gebouw. De
ondergang lijkt in zicht.
Bloeiperiode
Tot in 1947 het tijdperk Pierre Perin aanbreekt. Als een van de
eerste daden prijkt er op de gevel de nieuwe naam: 'De Kleine Kome
die'. Het pand wordt verbouwd, vergroot en weldra ontstaat een vijf
honderd zitplaatsen tellend theater, dat een gewild uitgaanscentrum
voor Amsterdammers en provincialen wordt.
Tot 1973 blijft dat zo. De laatste februaridag geeft het Amsterdams
Volkstoneel met „Op hoop van zegen" van Herman Heyermans de
voorlopig laatste voorstelling in 'De Kleine Komedie'. Het theater
wordt afgekeurd. Om 500 bezoekers per avond binnen te laten noemt
de Amsterdamse brandweer niet langer verantwoord.
'De Kleine Komedie' wordt vanaf dat moment een „krakersbol
werk". Pas vijfjaar later kan het theater weer theater worden, echter
niet zonder onvoorstelbaar veel inspanningen en verbouwingen.
Dit jaar - aan de vooravond van de viering van het 200-jarig be
staan - staat 'De Kleine Komedie' andermaal een ingrijpende ver
bouwing te wachten. Althans, wanneer de plannen van directeur Re-
né Penders en de bedrijfleidsters Mique Baars en Emmy Trompé door
gaan. Zij hebben zelf het voortouw genomen door tussen de voorstel
lingen door in eigen beheer en met vereende krachten de foyer een
opknapbeurt te geven.
Hij en zijn staf zijn inmiddels druk in de weer om een bedrag van
twee en een halve ton bijeen te brengen, die nodig zijn voor de renova
tie van het theater. „Als we maar éénmaal het geld voor de stoelen
hebben....", verzucht Mique Baars. „Dan volgt de rest vanzelf'.
En aangezien het geld te hard nodig is voor de opknapbeurt van het
theater worden de festiviteiten tot het „hoogst noodzakelijke" beperkt.
„Geruisloos zal het zeker niet verlopen", stelt Penders, „maar uitbun
dig gaat me te ver. De festiviteiten moeten in de stijl van het theater
blijven: gewoon zoals het theater zelf is: gezellig".
AMSTERDAM (GPD) -
Verscholen tussen Stopera
- Amsterdams gecombi
neerde stadhuis/muziek
theater in aanbouw - en
Rembrandtsplein, hèt uit
gaanscentrum van de jaren
vijftig - ligt aan het water
van de Amstel 'De Kleine
Komedie'. Een vooroorlogs
aandoend theater, dat
plaats biedt aan zo'n vijf
honderd bezoekers. Avond
aan avond wordt hier het
donkerrode voordoek opge
haald, ongeacht bezoekers
aantallen.
door
Piet Teeling
Een theater ook met een donker
bruine erfenis, doorgezeten stoe
len, waarvan de bekleding voor
een deel is versleten en ornamen
ten, die herinneringen oproepen
uit de vorige eeuw. Het enige thea
ter in Amsterdam nog dat - op de
Stadsschouwburg na - beschikt
over een 'orkestbak'. Eenmaal bin
nen ademt die zaal een sfeer van
knusheid en gezelligheid. Worden
versleten stoelen voor lief geno
men en stoort de theaterbezoeker
zich geen moment aan het over
heersend bruin van de zaal.
'De Kleine Komedie' herdenkt
dit jaar op gepaste wijze het 200-
jarig bestaan. Voor een uitbundig
feest is in de ogen van directeur
René Penders geen plaats. Het lief
ste zag hij het complete interieur
van het oorspronkelijke als „Théa-
tre Francais" in 1786 gebouwde
theatertje aan de Amstel worden
gerenoveerd, hoewel hij van de
kant van het Amsterdamse ge
meentebestuur, nauwelijks enige
financiële bijdrage hoeft te ver
wachten. Als het trouwens aan de
volksvertegenwoordigers van de
hoofdstad had gelegen, waren de
deuren van het theater aan de Am
stel drie jaar geleden al definitief
gesloten. Het theaterminnend pu
bliek kon die sluiting in 1983 voor
komen, al bedroeg de meerderheid
van de raad maar één stem.
In de Amsterdamse kunstnota,
die anderhalfjaar geleden het licht
zag, staat De Kleine Komedie op
de vierde plaats, na Carré, de
Stadsschouwburg en het Nieuwe
de la Mar-theater. René Penders
ziet die plaats als een soort waarde
ring voor het beleid, dat onder zijn
leiding de afgelopen jaren is ge
voerd. „We hebben inmiddels in
het aanbod van toneel, muziek en
dans een eigen plaats veroverd. En
dat zag er eind jaren zeventig heel
anders uit".
De komst van Penders (in fe
bruari 1981) heeft veel ten goede
veranderd. Hij haalde de bezem
door de programmering, die tot op
dat moment bijna uitsluitend ge
richt was op repertoire-toneel. „De
bezoekersaantallen waren sterk te
ruggelopen. De mensen stonden
niet meer in de rij voor komedies,
de Mounties-show, het Volksthea
ter. Ik heb toen het roer omge
gooid". Niet zonder trots haalt
Penders nu de cijfers aan („al weet
ik dat cijfers niet alles zeggen").
Gemiddeld is de zaal van 'De Klei
ne Komedie' voor de helft gevuld.
Voor een belangrijk deel worden
die cijfers negatief beïnvloed door
dat ook beginnende groepen een
kans krijgen zich in 'De Kleine Ko
medie' te ontplooien. „Zou je die
groepen niet meerekenen, dan ko
men wij aan een bezetting tussen
de 60 en 65 procent".
Het programma-aanbod is nu
heel wat gevarieerder: van de Ame
rikaanse entertainer Sharon
McNight tot Margreet Dolman (mr.
Margaretha Esther Dolman en haar
benedenbuurman), van Frisse Jon
gens ('Ons Lowietje heeft een en
gel gezien') via de hoogstandjes in
a capella van 'Cantabile' tot Youp
van 't Heks voorstelling 'Verlopen
en Verlaten'. En dat is dan nog
maar een bescheiden greep.
Juist in die programmering heeft
De Kleine Komedie zich langzaam
maar zeker onderscheiden van een
theater als de Nieuwe de la Mar.
„We hebben een soort midden
functie veroverd", stelt Penders.
„Dingen die in kleinere theaters uit
hun jasje zijn gegroeid, komen bij
ons aan bod. En wat bij ons avond
aan avond is uitverkocht schuift al
gauw door naar grotere theaters.
Zoals bijvoorbeeld Carré. Er blij
ven echter genoeg voorstellingen
over, die in ons theater terugkeren,
omdat de stap van 'De Kleine Ko
medie' naar 'Carré' soms net even
te groot is", aldus Penders. Hij er
kent dat het heel wat zweetdrup
peltjes heeft gekost, „het met de
ondergang bedreigde theater een
eigen functie te geven. „Maar, we
hebben dan ook wel onze naam
mee".
'De Kleine Komedie' is een be
grip in Amsterdam. Voor een groot
deel is dat terug te voeren op de
naamsbekendheid van het theater
in het begin van de jaren vijftig.
Met voorstellingen als Potasch en
Perlemoer met in de hoofdrollen
Johan Boskamp en Johan Kaart,
maar ook met Wim Kan, Corry
Vonk en het ABC-cabaret. Of Toon
Hermans, die samen met Wiesje
Bouwmeester, Jan van Ees, Mat-
thieu van Eysden en Joop Matijs-
sen 'Monsieur Ballot' op de plan
ken van het theater aan de Amstel
zetten. Of Wim Sonneveld en later
ook Fons Jansen. Die jaren vijftig
vormden de bloeiperiode van het
theater, aan de rand van 'hèt uit
gaansgebied bij uitstek', het Rem
brandtsplein. Een plein waar het
beroemde hotel Schiller zijn gas
ten met elegance omringde, waar
Tom Manders in Saint Germain de
Prés zijn Dorus-creatie avond aan
avond opvoerde, waar de Moulin
Rouge nog de Moulin Rouge was.
LEIDEN - K&O sluit de eerste
maand van het nieuwe jaar af met
een reeks recitals in de Kapelzaal.
Zo zal de violiste Marieke Blan
kestijn, die precies een jaar gele
den de eerste prijs van het interna
tionale Mozart-concours in Salz
burg won, vrijdagavond 24 januari
werken vertolken van Schubert,
Brahms en Bartok. Ze wordt bege
leid door de pianist Bernd Brack-
man. Van Schubert wordt de duo
sonate in A gr.t., opus 162 vertolkt,
van Brahms de Sonate nr. 2 in A
gr.t. opus 100 en van Bartok de
Rhapsodie nr. 1 en de Sonate nr. 1.
De vioolserie 'Mozart-Plus'
krijgt maandagavond 27 januari
een vervolg, wanneer het duo Jo
hannes Leertouwer (viool) en Derk
Pik (piano) behalve werken van
Mozart een compositie van Pro-
kovjev zal verklanken. Van Mozart
worden gespeeld de Sonate in C
gr.t. KV 303, de Sonate in D gr.t.
KV 306 en de Sonate in C gr.t. KV
296, van Prokovjev Vijf melodieën
Marieke Blankestijn. (foto pr>
op. 35 bis.
De pianiste Olivia Krenek geeft
woensdagavond 29 januari samen
met de uit Dubrovnik afkomstige
klarinettist Pietro Cavaliere een
concert in de Kapelzaal. Het pro
gramma kan interessant worden
genoemd: Brahms (Sonate voor
klarinet en piano in f kl.t. opus
120), Schumann (Fantasiestücke
opus 73, pianosolo), Debussy (Pre
mière rhapsodie voor klarinet en
piano), Bjelinski (Sonate voor kla
rinet en piano) en Widor (Introduc
tie en rondo).
Toos Onderdenwijngaard sluit
haar Liszt-cyclus voor K&O vrij
dagavond 31 januari af met een
programma, dat o.m. de volgende
composities bevat: Liebestraum,
Tarantella, Vallée d'Obermann,
Aux cyprès de la Villa d'Este, Sur-
sum corda en Valae oubliée nr. 2.
Al deze recitals beginnen om
kwart over acht.
De mezzo-sopraan Marina We-
melsfelder treedt zoals al eerder
gemeld vanavond in de Kapelzaal
op met medewerking van Bredero
Burlesque, bestaande uit Marijke
Smit Sibenga (clavecimbel en por
tatief) en Henk Lambooy (cello en
viola da gamba). Er zal o.m. een
muzikaal portret van Leiden wor
den geschetst met werken van Cor
nells Schuyt, Chritiaan Rüppe,
Pieter Hellendaal, Johann Colizzi
en Willem Bilderdijk. Voorts zui
len composities worden uitge
voerd van C. Huygens, J.S. Bach,
J.B. Lully, M. Marais, P.C. Hooft en
G.A. Bredero. De zangeres zal het
programma mondeling toelichten.
Er is een wijziging gekomen in
het programma van het lunchcon
cert dat het Wedekind Kwintet
morgenmiddag in de Kapelzaal
van het K&O-gebouw zal geven.
Het ensemble begint met een uit
voering van het Kwintet opus 88 nr
2 van Reicha, een tijdgenoot van
Ludwig van Beethoven. Daarna
wordt het blaaskwintet van Georg
Onslow gespeeld. Het Wedekind
Kwintet besluit het programma
met Trois Pièces Brèves van Jac
ques Ibert. Het lunchconcert duurt
van 12.45 tot 13.30 uur.
3 4)
4 2)
5(7)
6 8)
7 (12)
8 5)
9 (14)
10 (17)
13 (10)
14 6)
15 (35)
16 (22)
17 (15)
18 (25)
24 (13)
25
26
27 (32)
28 (34)
29 (24)
30 (16)
31 (18)
32 (36)
33 (29)
34 (33)
35
36
37 (26)
38
Nikita - Elton John
A good heart - Feargal
Sharkey
Holding back the years
- Simply Red
Alles wat ademt - Rob
de Nijs
Broken wings - Mr.
Mister
Hurts to be in love - Gi-
no Vannelli
West end girls - Pet
Shop Boys
Say you say me - Lio
nel Richie
You're a friend of mine
- ClemonslBrowne
Run to me - Anita
Meyer/Lee Towers
Baby talk - Alisha
Face the face - Pete
Townshend
I'm your man - Wham
Sun City -* U.A.A.
When the going gets -
Billy Ocean
Eldorado - Drum
Theatre
In the heat of the night
- Sandra
Mated - David Grant
en Jaki Graham
Russians - Sting
The show - Dou e Fresh
en Get Fresh Crew
Walk of life - Dire
Straits
We just - Moses
My hometown - Bruce
Springsteen
Saving all my love for
you - Whitney Houston
Female intuition - Mai
Tai
Girlie girlie - Sophia
George
After the love has gone
- Princess
M iami vice theme -Jan
Hammer
We built this city -
Starship
Take on me - Aha
Life's what you make it
- Talk Talk
The whole of the moon -
The Waterboys
Hit that perfect beat -
Ski Beat
world - Briliant
Is it a crime - Sade
Away - Maarten Pe
ters
Step by step - Silver
Pozoli
It's alright - Euryth-
39 (28) Gambler - Madonna
40 (27) Unique - Dolly Dots
(Stichting Ned. Top 40)
HOROWITZ - Vladimir Horowitz,
de in Kiev geboren en in New York
wonende pianist, gaat twee gast-
concerten geven in de Sovjetunie
en daarop aansluitend twee in de
Bondsrepubliek. Horowitz verliet
de Sovjetunie 61 jaar geleden en is
er nadien niet meer terug geweest.
De 81-jarige pianist speelt in
april in Moskou en Leningrad en
daarna in Hamburg en West-Ber-
lijn.
Theatermaker Fausto Baraldi en de architectuur van het lichaam
De Siciliaan Fausto Ba- hang tussen (mens)weten- School', voor de door hem
raldi is een eigenzinnig schappen en theater moet ontwikkelde techniek
theatermaker. Hij heeft worden bestudeerd en heeft hij de benaming 'II
een eigen techniek ont- tooit dat alles met de Corpo Necessitato' be-
wikkeld, een eigen school meest fantastische na- dacht, gebaseerd op 'The
opgezet, een instituut op- men. De school heet 'The Architectonic Body' en
zijn instituut in Messina,
dat overigens nog in de
kinderschoenen staat,
heet 'Storia dei giorni a
venire*.
Hier valt heel wat uit te
gericht waar de samen- Travelling Performing 'The Pictorial Body'. En leggen. Baraldi is dezer
dagen in Leiden om een
open les te geven en deel
nemers aan zijn workshop
te werven en nam de tijd
om zijn denkbeelden uit
een te zetten. Al moet je
het eigenlijk aan den lijve
ondervinden.
Fausto Ba
raldi: "Even
wicht tussen de
zwaartekracht
en de middel
puntvliedende
kracht".
(foto Holvast)
LEIDEN - "Evenwicht is voor mij
het kernbegrip. Een baby die leert
lopen moet een evenwicht vinden
tussen de zwaartekracht en de
middelpuntvliedende kracht, die
wordt veroorzaakt door de draai
ing van de aarde. In de natuur
heeft alles een functie om het even
wicht in stand te houden. Je kunt
je dan afvragen wat de functie van
de mens is, die immers het natuur
lijk evenwicht vaak verstoort. De
mens is er volgens mij om kunst te
maken. Kunst in een ruime beteke
nis van het woord, want daar reken
ik ook het bewerken het land of het
ontwikkelen van medicijnen toe.
De mens is altijd bezig te verande
ren, te scheppen. Zoals Einstein al
zei: niets kan worden vernietigd of
geschapen. Er bestaat alleen een
voortdurende transformatie. Als je
hout verbrandt verdwijnt het niet,
maar verandert het in rook en as".
"Het hele leven is beweging, rust
is slechts schijn. Ook wij, zoals we
hier rustig aan tafel zitten, zijn in
beweging. Het bloed stroomt, de
ogen en oren staan open, de geest
is bezig, het lichaam zorgt dat het
niet van de stoel valt. Toch is dat
nog geen kunst. Was het dat wel,
dan hoefde er niemand meer naar
het theater, dan kon je gewoon in
een café gaan zitten. Op het po
dium zit je bewust, en het publiek
door
Ariejan Korteweg
Geheel in overeenstemming met
de beste principes uit de Italiaanse
Renaissance is Fausto Baraldi
geïnteresseerd in de meest uiteen
lopende gebieden; dans en toneel,
de Griekse oudheid, kinderpsy
chologie, architectuur, fysionomie
en antropologie komen tijdens het
gesprek aan de orde. De theater
vorm die hij bezig is te ontwikke
len moet elementen uit al die disci
plines in zich verenigen.
Om zijn ideeën te verspreiden
heeft hij The Travelling Perfor
ming School opgericht, een school
die naast Baraldi uit twee assisten
tes bestaat. Reizend leraar Baraldi
geeft donderdag een open les in
Leiden. Die les moet deelnemers
aan de workshop opleveren, die hij
gedurende vier maanden in Leiden
zal geven. Die workshop moet uit
eindelijk uitmonden in de voorstel
ling 'The sky in a room'.
Die Travelling Performing
School heeft haar thuisbasis op Si
cilië, het eiland waar Baraldi 29
jaar geleden werd geboren. Om
precies te zijn in Messina, waar ook
het hoofdkantoor van het instituut
'Storia dei giorni a venire' is geves
tigd, een naam die te vertalen is
als: de geschiedenis van de dagen
die nog moeten aanbreken. In dat
onderzoekscentrum in wording
moeten theater, beeldende kunst
en menswetenschappen samen
vloeien tot een nieuw geheel, een
ideaal dat ook in de Renaissance
werd beleden.
Fausto Baraldi heeft in die 29
jaar het nodige denkwerk verricht
en zijn ideeën aan zeer uiteenlo
pende bronnen ontleend. Hij
noemt Martha Graham, één van de
grondvesters van de moderne
dans, maar ook Isadora Duncan
vanwege haar natuurlijke manier
van dansen. Verder de Pool Stanis
lavsky, stich'ter van een eigen thea
terschool en de inmiddels 85-jarige
Franse mime-regisseur Etienne
Decroux. Baraldi zegt ook beïn
vloed te zijn door zijn samenwer
king met Harvey Grossman, een
Amerikaanse regisseur die zijn op
vattingen over architectuur op
schouwburgen wil toepassen en
daarbij de wiselwerking tussen pu
bliek en spelers centraal stelt. Hij
heeft Grossman geassisteerd bij
het ontwerpen van een verplaats
baar theater in de vorm van een
kruis. Een model ervan is eind vo
rig jaar in Amsterdam tentoonge
steld.
Zijn eigen achtergrond is niet al
ledaags. Als kind was Fausto een
veelbelovend turner, die Italië zelfs
over de grenzen mocht vertegen
woordigen. "Ik zag hoe de vrou
wen in hun vrije oefeningen veel
expressie stopten, terwijl de man
nen de nadruk legden op acroba
tiek. Natuurlijk, ik was dertien
toen en deed de dingen die bij die
leeftijd horen. Maar daar is mijn
belangstelling voor de relatie tus
sen beweging en expressie gewekt.
Later ben ik - uiteraard - naar Ro
me gegaan en heb een tijdje archi
tectuur gestudeerd en dans en
theater".
Baraldi zegt in alle eerlijkheid te
geloven een geheel eigen manier
van theater maken te hebben ont
wikkeld: "Ik vat het lichaam op als
een architectonisch geheel. Een ge
bouw heeft een basisstructuur no
dig. Is die niet goed, dan buigt of
breekt het gebouw. Op Sicilië zijn
vaak aardbevingen, daar kun je
zien hoe dat werkt. Met het li
chaam is het hetzelfde. Elke spier
levert een bijdrage om om een be
weging tot stand te brengen".
"Lopen lijkt zo simpel voor wie
het eenmaal kan, maar hoeveel
moeite kost het een kind niet om te
leren lopen? De mens heeft een wil
tot balanceren en is het enige we
zen dat rechtop staat Dat is een
'push' in de richting van het uni
versum. Daarvan wil ik gebruik
maken".
"Tijdens mijn verblijf in België
en Nederland is daar onder invloed
van de schilderkunst het idee van
'the pictorial body' bijgekomen. In
het donker hebben de voorwerpen
geen kleur. Kleur is een eigen
schap van licht, niet van het voor
werp; kleur is licht, licht is vibra
tie, vibratie is spanning en kleur is
spanning. Je ziet bij Rembrandt
bijvoorbeeld de spanning tussen
twee tinten rood. De spanningsver
schillen van het lichaam geef ik in
kleuren weer"
"Mijn benadering is strikt indivi
dueel, want iedere speler moet zijn
eigen architectuur leren kennen.
Daar wordt bijvoorbeeld in de
dans geen rekening mee gehou
den. Daar zie je solisten met prach
tige benen, halfsolisten met goede
benen en een corps de ballet met
redelijke benen. Tcoh moeten ze
allemaal hertzelfde doen. Dat vind
ik absurd. Ik wil juist de kwalitei
ten die het lichaam al heeft gebrui
ken"
"De theatermaker Rage schreef
aan het begin van deze eeuw: 'Een
acteur is vuur minus ego'. 'Vuur1 is
de impuls, 'ego' is het verlangen
om de show te stelen. Dat verlan
gen is op zich niet slecht, maar je
moet er bovenuit stijgen. Ik wil in
de architectuur het noodzakelijke
behouden en de versierende ele
menten verwijderen. In de bouw
kunst is dat het dichtst benaderd
door de Grieken. In de theaters die
ze bouwden maakten ze gebruik
van de natuurlijke welvingen van
het terrein. De zuilen maken dat
binnen en buiten in contact met el
kaar staan. Dat spreekt me aan".
"Hoe dat alles in een workshop
wordt vertaald? Ik besteed uren
aan één beweging. Want zo gauw
een speler een beweging beheerst,
ligt het gevaar van mechanische
herhaling op de loer. Dan keert de
beweging zich tegen hem. Het spel
moet levend worden gehouden".
"Wie ik in m'n workshop wil
hebben? Ouderen, jongeren, ieder
een is welkom. Een man van zestig
kan wat lichamelijke problemen
hebben en past misschien wat
moeilijker in een jonge groep. Een
klein kind is geneigd alles als spel
op te vatten en ook dat vraagt een
aparte benadering. Maar ik heb
vooral mannen nodig. Tijdens de
vorige open les kwamen er 25 be
langstellenden, onder wie 24 vrou
wen. Dus alsjeblieft, laat er man
nen komen".
Fausto Baraldi geeft donderdag
avond van 19.00 tot 20.00 uur een
open les in de Kaasmarktschool
aan de Koppenhinksteeg in Lei
den. Dans- of acteerervaring is niet
vereist. Op 24,25 en 26 januari is er
een workshop in het Roots Dance
Centre aan het Westeinde in Den
Haag en eind januari begint de vier
maanden durende workshop in
Leiden.
