'We hebbende jonge
fans verwaarloosd'
Hoe koosjer is de EO eigenlijk?
TV-rubriek
■TV i i
■p** i
fcsr jJ|
door
A
Nico Scheepmaker
Ricky Skaggs wil de country zuiver houden
Duato geeft Xenalds weerwerk
'Warenar: museale toneelkunst
Humor in boeiende Affaire B
Kort werk op Big Band Bal!
ZATERDAG ltfJANUAKI l'.tUl,
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 29
Ik heb een vraag: hoe koosjer is
de EO eigenlijk?
We weten dat de EO zich dik
wijls over de problemen buigt
van slachtoffers achter het ijze
ren gordijn. Joden die in werk
kampen zitten, baptisten die in
gevangenissen zijn opgesloten,
Oekrainse of Litause nationalis
ten die zijn opgesloten, dissiden
ten die in psychiatrische inrich
tingen verkommeren. noem
maar op.
Ik juich dat toe. Er kan niet ge
noeg aandacht aan besteed wor
den, ook al omdat deze slachtof
fers van een misdadig regime al
leen hulp en geestelijke steun uit
het westen mogen verwachten,
omdat in hun eigen land geen de
monstraties geduld worden en
geen protestbrieven worden af
gedrukt. Het is waar dat de aan
dacht en de verontwaardiging
van de EO wat eenzijdig gericht
is op de communistische dictatu
ren, en niet dikwijls uitgaan naai
de slachtoffers van soortgelijke
regimes in Zuid-Amerika of
Zuid-Afrika, maar dat vind ik
niet zo erg. Een zekere speciali
satie kan geen kwaad bij een zo
gecompliceerd en wijd verbreid
probleem: tenslotte staan meer
dan 100 landen in het verdom
boekje van Amnesty Internatio
nal! Als de 'linkse' zendgemach
tigden en kranten hun pijlen op
de rechtse dictaturen richten, en
de 'rechtse' couranten en omroe
pen hun pijlen op de linkse dicta
turen, dan komt iedereen zo'n
beetje aan zijn trekken, en krijgt
ook iedereen zijn trekken thuis.
Blijft nog steeds de vraag: hoe
koosjer is de EO, want donder
dagavond zond de Evangelische
Omroep de Engelse tv-film 'Gri-
gorenko... de man die niet zweeg'
uit. Dat interesseerde me, want
Pjotr Grigorenko is een indruk
wekkende man, van de portuur
van dissidenten als Sacharov,
Solzjenitsyn, Boekovski en Sin-
javski. Het bijzondere aan hem
was, dat hij geen schrijver of ge
leerde was, maar een veel gede
coreerde ex-generaal van het Ro
de Leger. Als zo'n man de kont
tegen de krib gooit, komt dat ex
tra hard aan in Moskou! In zijn
boek 'Kasteel tussen vier muren'
schrijft Vladimir Boekovski: ,,Ik
kende Pjotr Grigorenko goed,
kende zijn gezin en moet zeggen
dat ik maar zelden iemand ont
moet heb die zo voorzichtig in
zijn oordelen was, zo vol zelfkri
tiek en zo bescheiden". Grigo
renko heeft, onder veel meer, een
indrukwekkende rede gehouden
bij de uitvaart van de dissident
Aleksej Kosterin. Je zag daar
even iets van (maar natuurlijk
nagespeeld) in die Engelse tv-
film; zij het niet de volgende
woorden die Grigorenko toen
sprak:
„Ik heb militaire heldendaden
zien verrichten. Velen hebben
die verricht. Tallozen zijn het
slagveld ingetrokken om te ster
ven voor de zegepraal op de vij
and. Maar zelfs velen die op het
slagveld echte helden waren,
deinzen terug wanneer zij Zivil-
courage moeten tonen. Om een
daad van burgermoed te stellen
moet men veel van de mensen
houden, kwaad en wetteloosheid
haten en geloven, onvoorwaarde
lijk geloven, in de zegepraal van
de rechtvaardige zaak".
Ik vond het niet zo'n goede
film, niet omdat de getoonde fei
ten niet klopten, maar omdat
Grigorenko niet klopte. Toegege
ven, de gekozen acteur was ook
kaal, en ook aan de lange kant,
maar hij keek verkeerd. Hij keek
continu boos en verbitterd, met
zo'n neerwaartse mond, want om
de een of andere reden denkt
men in het westen dat mensen
die zich als individu tegen een to
tale dictatuur verzetten, wel bui
tengemeen grimmig van aard en
uiterlijk moeten zijn. Maar naast
onverzettelijkheid is juist een
grote dosis humor nodig om je
als eenling te kunnen blijven ver
zetten tegen zo'n oppermachtig
regime. Toen ik Pjotr Grigoren
ko en zijn vrouw Zinaida in het
begin van 1980 ten huize van b<:
vriende slavisten in de Beetho
venstraat in Amsterdam ont
moette, bleek hij een soort kolos
sale teddybeer, goedlachs, met
pretoogjes. Ik heb hem nog ge
vraagd of hij vond dat ik, met
mijn kennis van Russische za
ken, met goed fatsoen naar de
Olympische Spelen in Moskou
kon gaan of niet, en hij vond ei
genlijk van niet, waarna ik mijn
onafhankelijke oordeelsvermo
gen bewees door toch te gaan. U
zult nu misschien zeggen, dat
kan niet! De reconstructiefilm
die de EO gisteravond uitzond,
eindigde met Grigorenko's op
sluiting in de gevangenis. 'Meer
nieuws heeft nu het westen be
reikt', zei de Engelse commen
taarstem aan het slot. De onderti
teling voegde daar het jaartal
1970 aan toe. Grigorenko is nu
veroordeeld tot eenzame opslui
ting en mag zelfs niet naar de wc.
Zijn familie vreest voor zijn le-
Einde van de film. Hiermee
zijn we aan het eind gekomen
van het EO-programma. zei de
EO-omroepster. Niet naar de wc,
dacht ik? Ik meen me toch te
herinneren dat hij zes jaar gele
den, steunend op zijn stok, wel
degelijk naar de wc is geweest in
de Beethovenstraat. Zou de EO
echt nog steeds denken dat Pjotr
Grigorenko gevangen zit in de
Sovjet-Unie? Zou de EO echt
zijn zendtijd besteden aan de lot
gevallen van een bijzonder mens,
zonder de interesse te kunnen
opbrengen even nader te infor
meren of hij al naar de wc mag?
Of vond men het, ideologisch ge
zien. misschien beter dat de be
wogen kijkers naar bed (en naar
de wc) gingen met de gedachte
dat ex-generaal Pjotr Grigorenko
nog altijd in een Sowjet-
werkkamp of psychiatrische in
richting gevangen zat?
De persdienst van de EO wist
dat Grigorenko allang in Ameri
ka zit, bleek mij de volgende och
tend. „Ja, misschien hadden we
dat er nog bij kunnen zeggen,"
werd gezegd. Misschien?
Vandaar dus mijn vraag: hoe
koosier is de EO?
LONDEN (GPD) - ,,Op de vori
ge Europese toer heb ik acht
ton verloren en ditmaal mag ik
blij zijn als we quitte spelen.
Langzaam maar zeker zullen ze
me echter leren kennen, als ie
mand die de country puur wil
houden en het publiek 'a good
clean sober show' biedt". Vast
beradenheid bij Ricky Skaggs
(31), multi-instrumentalist uit
Kentucky, die af wil rekenen
met het beeld van de vercom-
mercialiseerde Nashville 'cros
sover' country. Géén naar pop
neigende meezingertjes van
een Willie Nelson en .vocale
krokodillentranen van het kali
ber Kenny Rogers.
door
Dolf Ruesink
„Terug naar de basis" is het uit
gangspunt van Skaggs, die tot be
gin februari een vijftien concerten
omvattende tournee door een aan
tal Noord- en Westeuropese landen
afwerkt. Dinsdag 21 januari is de
achtmansband te beluisteren in
het Muziekcentrum Utrecht, een
voor de countryliefhebbers meer
dan aantrekkelijke reprise van het
vorig jaar mei gegeven Rotterdams
concert. „In Nederland weten de
fans waarover ze praten. Die ver
slijten een populair deuntje niet
snel voor country. Toen ik zo'n
acht jaar geleden met Emmylou
Harris' Hot Band naar jullie land
kwam, stond ik verbaasd wat men
sen over de muziek wisten te ver
tellen. Waarschijnlijk waardeert
men de pure traditionele invloe
den, terwijl Amerikanen vaak erg
oppervlakkig zijn en muziek niet
in z'n historisch verband zien".
Het doet wat merkwaardig aan te
praten met deze gezette apostel
van country, bluegrass, rockabilly
en gospel. Terwijl hij in Europa en
het noordelijk deel van de States
nog kostbaar moet knokken om er
kenning en volle zalen, is hij in de
zuidelijke staten èn Canada een
grootheid met een miljoenenver
koop. „Vooral op compact-disc
hebben we een gigantische omzet
bereikt. Meerstemmige muziek
met een grote verscheidenheid aan
instrumenten, bovendien nog eens
uitgekiend gemixed, leent zich
goed voor CD. In Amerika mocht
1985 het jaar van de video zijn, 1986
zal onmiskenbaar de doorbraak
van de CD worden".
Skaggs' status weerspiegelt zich
ook in de rimpelloze hotelvijver
van het niet kinderachtige Inn on
the Park, één van de duurdere ver-
blijfsaccommodaties aan Park La
ne. Met de blik op een in deze tijd
van het jaar nog nagenoeg leeg Hy
de Park, deelt de ooit op banjo be
gonnen geheelonthouder tussen
neus en lippen mee, dat hij zojuist
een ranch heeft gekocht. „In Ten
nessee, met een groot stuk land,
waardoor ik in de verste verte nie
mand meer zie".
Dat Skaggs niet geheel onbemid
deld is blijkt ook al uit de kerstca
deautjes die z'n kinderen Mandy,
Andrew en Molly Kate dit keer on
der de boom in ontvangst mochten
nemen. Met een piano, een drum
stel en een heuse soundmixer
kwam het trio er niet bekaaid af en
is een nieuwe generatie country-
muzikanten inmiddels in oplei
ding. „Mijn jongste dochter is nog
geen twee, maar zingt nu al Coun
try Boy", grinnikt vader.
Snelwegen
Vrouwen vormen overigens een
minderheid in het marktaandeel
dat Skaggs zich heeft weten toe te
eigenen. „Veel van mijn country-
muziek is sterk op mannen gericht.
Nummers over het harde leven op
het platteland, chauffeurs en snel
wegen appelleren niet zo smaak
van vrouwen. Die moet ik gevoeli
ger benaderen, in hun hart zien te
raken". Even komt in Skaggs de
zakenman naar boven: „In Ameri
ka is uit marktonderzoek geble
ken, dat 65 procent van alle platen
door vrouwen wordt aangeschaft.
Bedenk daarbij, dat ik nog erg wei
nig vrouwelijke fans heb, en je ziet
welke toekomstmogelijkheden er
nog voor mijn muziek zijn".
Er is overigens nog een andere
barrière te doorbreken. „Country
heeft de jeugd verwaarloosd. We
merken dat duidelijk aan de leef
tijdsopbouw bij concerten. Je ziet
te weinig bezoekers jonger dan 25
jaar. Dat heeft natuurlijk te maken
met de sterk veranderde omge
ving, waarin jongeren tegenwoor
dig opgroeien. Ik ben een repre
sentant van de fifties, iemand die
met Hank Williams groot werd en
het prachtig vond om stiekum de
gitaar van mijn vader te pakken.
Tegenwoordig groeien de kids op
met synthesizers. Of je nu viool,
banjo of steelgitaar neemt, alles
komt uit de machine".
Als muzikant was Ricky Skaggs
nauw betrokken bij één van de al
lergrootste sessies, die de country
ooit gekend heeft: de opnamen van
Emmylou Harris, Linda Ronstadt
en Dolly Parton. Met uitzondering
van een enkel nummer op de solo
platen van de dames, is het nog al
tijd niet tot een release van die
unieke opnamen gekomen. „En ei
genlijk", zo oordeelt Skaggs onver
wacht, „is dat maar beter ook.
Achteraf ben ik namelijk niet zo te
vreden over het resultaat. Tijdens
de repetities met jongens als Hank
DeVito, Albert Lee en wat Canade
se sessiemuzikanten klikte het
enorm. Bij de eigenlijke opnames
was die sfeer er echter niet. Het al
lerbeste zou zijn, dat Emmylou,
Linda en Dolly opnieuw bij elkaar
komen. Ik weet dat zoiets ooit zal
gebeuren en dan hebben we met
een het beste bij elkaar, wat er in
Amerika is".
Geheelonthouder
„Hoewel ze nu een ander type
muziek maakt, bewonder ik Dolly
nog altijd, met Emmylou heb ik
vanaf de eerste elpee al samenge
werkt en ze heeft in al die tijd een
breed publiek weten te bereiken
omdat ze nooit sterk afweek van
haar pad. Linda tenslotte, is de al
leraardigste en hardst werkende
zangeres die ik ken. Een zangeres
van haar kaliber, die nog altijd
zangles neemt, omdat ze alles per
fecter wil".
Als de goedgelovig opgegroeide
Skaggs („bijna alle country-sterren
zijn achterin de kerk begonnen")
ergens een hekel aan heeft is het
aan roken, alcohol en geweld, laat
staan de combinatie van de drie.
„Roken is funest. Niet alleen door
de teer- en nicotinevergiftiging,
maar ook voor de juiste ademha
ling. Net als een saxofonist moet
een zanger precies weten, hoeveel
adem hij uitblaast. Dat besef en die
controle verlies je als roker. Aan al
cohol heb ik heel wat muzikanten
ten onder zien gaan. Ik vind het
vervelend om te klagen, maar ik zie
niet graag dat mijn muzikanten
veel drinken. Wat dat betreft ben ik
net een akelige oude grootmoeder,
die ze precies in de gaten wil hou
den. En drugs, ach dat verhaal kent
iedereen zo langzamerhand. Ar
tiesten kunnen zich door hun inko
men de luxe veroorloven dat spul
te kopen. Dat is de grote bedrei
ging van de entertainment-sector".
„In de toekomst zou ik zelf wat
meer willen schrijven. Tot dusver
re kwam het succes ook zonder ei
gen composities. Waarschijnlijk
omdat ik mijn publiek de pure
country bracht, waar ze op zaten te
wachten. Tien goede songs op een
elpee en niet één of twee hitjes.
Mijn stem zou verder ontwikkeld
kunnen worden, want ik wil op
mijn vijfenzeventigste nog puur
kunnen zingen. Op mijn nieuwe el
pee, die in het najaar klaar moet
zijn, neem ik een nummer op over
de 'farm-crise' in Amerika. Een
noodkreet van de boeren, waar ik
samen met een collega een song op
heb gemaakt. Onze regering, de
banken en de corporaties hebben
de farmers diep in de ellende ge
holpen. Met z'n graanembargo's
heeft Amerika de afzet bemoeilijkt
en worden boeren nu gedwongen
om voor vijf dollar een zak graan te
verkopen, terwijl ze er zeven dollar
produktiekosten aan hadden. Vori
ge week moest een bankemployee
uit Iowa nog vijf boerderijen slui
ten en de hele handel in veiling
brengen. Die man zat psychisch zo
aan het plafond, dat hij zijn vrouw,
kinderen en vervolgens zichzelf
heeft doodgeschoten. 'A hard row
to hole' is de titel van
dat daar op slaat".
Cadillac
Het is allemaal de schuld van
„the allmighty dollar", zoals Ricky
Skaggs het uitdrukt. „De drang om
steeds meer geld bij elkaar te
schrapen". Een gevaar waaraan de
man die thuis Huey Lewis, Toto en
Stevie Wonder draait, zelf óók
bloot staat. „We hebben een schit
terend nummer over de inhoud
van het leven. 'We did everything
but love'. Alles in je bezit: een inte
ressante baan, een fantastisch huis,
een dikke Cadillac en een zwem
bad, maar waar is de werkelijke
liefde gebleven? Een goede waar
schuwing voor iedereen en ik zie
best in, dat ik er zelf ook over mag
nadenken".
De Ricky Skaggs Band die dins
dag in Utrecht speelt bestaat uit:
Jesse Chambers (bas), Terry Crisp
(steelgitaar, dobro), Richard Den-
nison (gitaar, zang), Bobby Hicks
(viool, banjo), Martin Parker
(drums), Lou Reid (gitaar, viool,
banjo), Gary Smith (piano) en Ric
ky Skaggs (leadgitaar en zang).
Première 'Synaphai' bij Nederlands Dans Theater
Nederlands Dans Theater met première van 'Synaphai'
(Nacho Duato/lannis Xenakis, Vangelis) en reprises van
'Balletscènes' (Hans van Manen/lgor Strawinsky) en
'Lieder eines fahrenden Gesellen' (Jiri Kylian/Gustav
Mahler). Gezien op 16 januari in het Circustheater, Sche-
veningen. Aldaar ook op 18, 24 en 25 januari, Voorts op
28,29 en 30 januari in de Stadsschouwburg, Amsterdam.
SCHEVENINGEN - Nacho Duato heeft het zich
met zijn vijfde ballet vor het Nederlands Dans
Theater niet gemakkelijk gemaakt. 'Synaphai' is
een uiterst krachtige, onheilspellende compositie
van de Griek Xenakis die veel vraagt van de muzi
kanten van het Nederlands Balletorkest, maar een
nog zwaardere wissel trekt op de choreograaf die
deze muziek als uitgangspunt voor een ballet
neemt. De muren van geluid die Xenakis optrekt
en de sterke contrasten die hij gebruikt zijn zeer
dominant. Ze eisen zoveel aandacht op. dat een
choreograaf van goede huize moet komen om zich
daarin staande te houden. Soms wankelt de cho
reografie van Duato in die muzikale orkaan, en als
de bazuinen van het laatste oordeel aanzwellen
klinkt dat zo overweldigend dat de dans haast van
het podium wordt geblazen. Maar meestal blijft de
balans in evenwicht.
De dreigende, schijnbaar stuurloze klanken zijn
door Duato direct in beweging omgezet. Aan het
begin van het ballet verwijdert een in het rood ge
kleed paar zich schoorvoetend van elkaar en stelt
zich aan weerszijden van het toneel als wachters
op. Daar wordt door vier paren in donkere kos
tuums een wanhopige, krampachtige dans uitge
voerd in steeds wisselende combinaties. De exis
tentiële pijn en onmacht die hun bewegingen uit
drukken is al vaker en op vergelijkbare manier in
dans verbeeld. Wat Duato er aan eigens aan toe
voegt, is vooral de snelheid en hevigheid waarmee
de bewegingen worden uitgevoerd. De energie die
daarvan uitgaat geeft het juiste weerwerk aan de
compositie. Het sterkste voorbeeld daarvan is de
dans van drie mannen die een bliksemsnelle aan
eenschakeling van wervelingen en verstrengelin
gen uitvoeren. De gevoelloosheid jegens de ander
wordt getoond door de grove wijze waarop de man
nen de vrouwen de kleren van het lijf rukken.
Met zoveel uitzichtloosheid heeft Duato zijn pu
bliek echter niet naar huis willen sturen. Aan het
slot komt op elektronische muziek van Vangelis
het rode paar weer bij elkaar voor een trage, bijna
symmetrische dans, die scherp contrasteert met
het voorafgaande. De metaalkleurige achterwand,
die het decor vormt, schuift langzaam open en
toont een diepblauwe horizon, waarnaar het paar
zich wendt. Dat levert een visueel prachtige scene
op, al wordt naar mijn smaak Xenakis met deze
wending geweld aangedaan.
Zoals in al het werk van Duato zijn hier invloe
den van Kylian aan te wijzen, maar deze krachtige
dans heeft voor het eerst ook veel eigens. Die eigen
koers blijkt ook uit de keuze om één van de vier
paren door tw'ee mannen te laten dansen. Dit 'Sy
naphai' is een goede revanche voor het zouteloze
'Uccelli' en laat zien dat Duato van meer markten
thuis is. Het biedt bovendien de gelegenheid deze
niet vaak in ons land uitgevoerde compositie te ho-
ARIEJAN KORTEWEG
'Warenar' van P.C. Hooft door het
Mechels Miniatuur Theater. Regie:
Eddy Verbruggen. Gezien op 17 ja
nuari in de Leidse Schouwburg.
LEIDEN - Terwijl men thuis de
Leidse Schouwburg op de televi
sie kon bewonderen, waren in
het gebouw zelf alle sporen van
de 1-2-3-show al weer verdwe
nen. De showmachinerie had
plaats gemaakt voor een ander
soort amusement: uiterst keurig
en cultureel verantwoord. Neem
maar een overzicht van de Ne
derlandse letterkunde ter hand
en dit blijspel van P.C. Hooft
(1581-1647) wordt vermeld.
Meestal staat er zoiets als: de
maatschappelijk en intellectueel
hoogstaande Hooft heeft in 'Wa
renar' het gewone volk zo tref
fend getypeerd, dat het blijspel
voor de hedendaagse toeschou
wer nog steeds aantrekkelijk is.
Een klassieker derhalve, die op
menig examenleeslijstje prijkt.
Wie in de les heeft opgelet, kan
zich van een uitvoerig van het
stuk een duidelijke voorstelling
maken. Wat het MMT uit Meche-
len brengt, past hoogstwaar
schijnlijk perfect in dat voorstel
lingspatroon. Verrassingen in re
gie- en/of spelopvatting zijn na
melijk volledig afwezig. Wie dat
op prijs stelt, krijgt een groot
feest der herkenning voorge
schoteld. Het Belgisch accent
geeft daarbij het taalgebruik nog
weer een aparte kleur. Deze pro-
duktie is een soort museale to
neelkunst, die een bewegende il
lustratie van het leerboek vormt.
Die keuze voor een standaarduit
voering van standaardrepertoire
is een kwestie van beleid en per
soonlijke smaak van de beleid
makers.
Binnen dit eenmaal gekozen
kader brengt het MMT een rede
lijke voorstelling. Het decor is
sober en functioneel, de centrale
draaischijf biedt enkele sceno-
grafische mogelijkheden en in de
spelopvatting worden geijkte,
maar uiterst effectieve trucjes
toegepast. De vrek Warenar be
schermt zijn pot met goud op
waanzinnige wijze, maar hij
komt na confrontaties met Rij-
kert, Lekker, Mildheid, Gierig
heid (deels personificaties van
abstracta) uiteindelijk tot inkeer
"O Pot! wat hebjeme hertseer e
kost" - de moraal van het ver
haal.
WIJNAND ZEILSTRA
Affaire B naar een roman Anna Bla-
man RO Theater en Studio Onafhan
kelijk Toneel. Regie Mirjam Koen.
LEIDEN - 'Affaire B' is de to
neelbewerking van Anna Bla-
mans roman 'Eenzaam Avon
tuur', die bij verschijning in 1948
heel wat stof deed opwaaien van
wege de 'goddeloze' behandeling
van thema's als overspel en ho
mofilie en vanwege het even
goddeloze -en (pré) existentialis
tische mensbeeld ervan.
De bewerking volgt het boek;
maar losjes. De schrijver Kosta
(Lineke Rijxman) werkt aan een
boek over de detective King (Di-
tha van der Linden) die moet
trachten te bewijzen dat Juliette
(Nettie Blanken) een gifmeng
ster is. Daarbij raakt hij echter
verliefd op haar, hetgeen zijn
werk niet vergemakkelijkt. Als
Kosta te horen krijgt dat zijn
vrouw (Nettie Blanken) al een
jaar een verhouding heeft met de
kapper Peps, stort zijn wereld in
elkaar. Hoe kan zijn Alide vallen
op zo'n dom wezen als Peps? Het
antwoord: vanwege de hart
stocht die ze bij hem mist. In de
personen van King en Juliette
verwerkt hij al zijn problemen en
frustraties, en deze verstrenge
ling van liefdesverhoudingen
vormt het leeuwedeel van het
stuk.
Daar doorheen loopt het ver
haal van Berthe (Annelies van
der Bie), een jonge vrouw die
worstelt met haar lesbische ge
aardheid. Alle rollen worden
door vrouwen gespeeld, hetgeen
in eerste instantie allerlei dub
belzinnigheden oproept, maar al
snel volledig acceptabel wordt.
Het bovenstaande kan de in
druk wekken dat 'Affaire B' een
loodzware voorstelling is, maar
niets is minder waar: regisseuze
Miijam Koen en mede-regisseu-
ze en schrijfster Matin van Veld
huizen hebben Blamans humor
willen benadrukken en zijn daar
uitstekend in geslaagd. De voor
stelling is dan weer lekker gek,
dan weer ontroerend, dan weer
ironisch etcetera. En voortdu
rend boeiend. Dit geldt helaas
niet voor het eerste half uur: als
of de actrices moeten opwarmen
lopen de teksten slecht en lijken
de handelingen opgeplakt en
mechanisch.
Hoe vrij de actrices zijn wordt
getoond door de heerlijke rollen
van Van Rhenen en Van den Lin
den en Carla Mulder als hospita.
En daar waar de 'serieuze' scènes
af en toe haperen en een bepaal
de felheid en hardheid lijkt te on-
breken, staan de speelse frisheid
en originaliteit van het geheel ter
compensatie.
PAUL DEVILEE
Big Band Ball met de Art-Bird Big
Band en Jack and his Oldtimers
o.l.v. Koos van de Mark gehoord in
de Stadsgehoorzaal op vrijdag 17 ja
nuari.
LEIDEN - Het jaarlijkse Big
Band Ball opende met het orkest
van leerlingen van de streekmu-
ziekschool en brachten in een
strak keurslijf bekende melo
dieën van Amerikaanse dans-
bands, alsmede veel stukken van
de onvermijdelijke Glenn Miller
of andere Big Band arrangeurs.
Ook filmmuziekthema's als New
York New York of The Pink Pan-'
ther werden niet uit de weg ge
gaan. De nummers duren over
het algemeen niet meer dan vijf
minuten, alsof ze op een 78-toe-
ren plaat moeten worden uitge
bracht. Er is daarom dan ook
veel werk gestoken in de arran
gementen en het repeteren daar
van. Veel ruimte voor soji van in
dividuele musici is er niet bij. Dit
is jammer want sommigen, zoals
de baritonsaxofonist, hadden
een mooie toon en de sommige
korte soli kwamen sterk ->ver. Al
viel er technisch wel wat op te
merken.
Een ander gegeven is voor een
Big Band zeer grote bezetting
van acht saxen en acht trompet
ten en vier trombones en ritme-
spelers. Dit geeft het geheel, me
de door de betrekkelijke onerva-
reniieia van de musici, een mas
saal karakter.
De Glenn Miller stukken wor
den uitgevoerd met het bijbeho
rende gevoel voor show door het
gelijktijdig heen en weer draaien
van de trombones en de saxofo
nisten. De modernere nummers
als Desafinado en One Note
Samba kwamen goed over met
een redelijke spanning voor het
oor en Rock Around the Clock
voor de voeten.
Het optreden werd afgesloten
met Henry Mancini's theme the
Pink Panther, Splanky van
Count Basie en Watermelonman
van Herbie Hancock. In de pauze
was in de koffiekamer de jonge
Haagse saxonfonist Boris van
der Lek te horen. Hij speelt wat
nonchalant en snel, maar be
heerst. Het trio van Phillip Paar
is degelijk en swingend.
Zoals de naam al aangeeft be
staat Jack and his Oldtimers uit
wat oudere musici uit de Leidse
regio.
Deze kleinere bezetting slaat,
met Take the A train van Duke
Ellington direct een swingend
pad in, om het niet meer te verla
ten. Ze spelen echter wel hetzelf
de repertorie als de Art Bird. In
de kleine uurtjes is de zaal blij
vend gevuld met dansers en dat
is waar het allemaal om begon-
WILLEM WINSEMIUS
i is.
Rickey Skaggs: "In Nederland weten de country-fans
