Zeg 'ns AAA, sociaal en opvoedkundig
TV-rubriek
Prachtig theater
Lee in concert
BZN ontbeert muzikale identiteit
door
Nico Scheepmaker
Hoogstaand concert
van Kaoru Kakudo
'Madame Arthur' moedige keuze
BIJ DE BEZIGE BIJ
ZATERDAG 14 DECEMBER 1985
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 33
Zeg 'ns AAA. het favoriete pro
gramma van mijn beide dochter
tjes van 10 en 7 jaar (ik ben dan
ook zeer dankbaar dat het al
voor achten wordt uitgezonden),
ontpopte zich deze week niet al
leen als een amusementspro
gramma. maar ook als een nuttig
programma, met een sociale en
opvoedkundige boodschap. En
het was op de koop toe nog actu
eel ook.'
Wat was het geval? Lydie. de
vrouwelijke arts. gespeeld door
Sjoukje Hooymaayer. werd in
haar auto bij een verkeerscontro
le aangehouden. Dat is altijd ver
velend, want ten eerste heb je al
tijd haast (anders had je niet de
auto genomen, nietwaar?), en ten
tweede ben je je weliswaar van
geen schuld bewust (altijd de mo
torrijtuigenbelasting op tijd be
taald, zelfs deel 111, en bovendien
tot in de kleinste onderdelen ver
zekerd), maar je weet maar nooit
of alle remlichten het nog doen.
en of je, in je zenuwen, niet per
ongeluk op de koppeling zult
trappen als de agent vraagt even
op je rem te gaan staan om die
lampen te controleren. Want het
is een vaste wet onder politie
ambtenaren, dat wie zenuwach
tig is iets te verbergen heeftal is
het maar een suikerzakje heroïne
met een straatwaarde van 3 mil
joen dollar.
Los daarvan hebben de meeste
vrouwen alleen maar hun rijbe
wijs bij zich. en niet de autopa
pieren, de groene kaart en het
ANWB-lidmaatschap, want die
heeft vader op zak, die liggen
niet in het handschoenenvakje,
want dat wordt altijd ten streng
ste afgeraden. En elke keer die
papieren overhevelen als moeder
de auto pakt doe je natuurlijk
ook niet. al was het maar omdat
vader allang de deur uit is, naar
zijn werk. met het openbaar ver
voer, want ook dat wordt altijd
aangeraden. Moeder de vrouw
heeft wel altijd haar eigen auto
sleutels. want de autodealer
zorgt er wel voor dat de koper
t wee sets sleutels krijgt, maar om
de een of andere reden schijnt het
niet mogelijk te zijn ook twee
kentekenbewijzen uit te geven, en
twee ANWB-lidmaatschapsbe-
wijzen. en twee groene kaarten,
althans niet in dit land.
Nu heeft Lydie, als arts. na
tuurlijk wel haar eigen onver
vreemdbare auto, het was dus
een beetje oenig van haar om
haar rijbewijs en andere papie
ren niet bij zich te hebben, maar
de coulante agent gaf haar geen
bekeuring, alleen moest ze haar
rijbewijs later op het bureau ko
men lonen. Dat deed ze. en toen
werd geconstateerd dat het verlo
pen was.
En niet zo n klein beetje ook.
want meer dan een jaar. en wij
weten allen wat dat betekent: een
nieuw rijbewijs kan dan niet
meer automatisch worden aan
gevraagd tegen een fikse som
geld. maar moet weer verdiend
worden via een rijexamen. En
voordat je dat hebt aange
vraagd, en je rijexamen hebt
kunnen afleggen, en je nieuwe
rijbewijs in huis hebt. gaan er
wel een paar maanden overheen,
gesteld dat je de eerste de beste
keer meteen slaagt. Niet alleen
een heel gedoe dus. maar ook een
ramp voor iemand als een huis
arts die voortdurend met zijn of
haar auto visites moet afleggen'
Dit gegeven was in zoverre ac
tueel. dat juist dezer dagen het
voorstel is gelanceerd om het rij
bewijs 'eeuwigdurend' althans
levenslang te maken. Overigens
klopt de gang van zaken, zoals
die in Zeg 'ns AAA werd voorge
steld. Ik heb de verkeerspolitie
opgebeld, met de vraag of er in
zo'n geval arts die auto geen dag
kan missengeen overgangsrege
ling is. een briefje van oom agent
zelf dat de betrokkene druk doen
de is het rijbewijs alsnog te ver
werven en in de tussentijd door
mag blijven rijden zoals hij of zij
.dat ook de voorgaande vijfen
twintig jaar gedaan heeft?
Maar nee. in feite mag je ook al
niet meer rijden in dat ene jaar
na het verlopen van het rijbewijs
waarin je nog wel automatisch
om verlenging kunt vragen. Ver
velend, maar niks aan te doen.
Eigen schuld, dikke bult! Moet
Lydie maar niet zo opgewonden
door het leven gaan. want daar
door vergeet je zulke dingen. Was
ze trouwens niet overstelpt met
herinneringen van studenten- en
andere behulpzame organisaties,
die altijd aanbieden dat lastige
verlengen van je rijbewijs van je
over te nemen, voor een schappe
lijke vergoeding?
Hoe dan ook, het was een her
kenbareaflevering, en ik noem
de het daarom ook een nuttig, so
ciaal en opvoedkundig program
ma. omdat ik er wel mijn spring
paard om durf te verwedden, dat
minimaal 100.000 Nederlanders
van beiderlei kunne na het zien
van deze verwikkelingen even op
hun rijbewijs hebben gekeken of
het nog wel geldig was, en hoe
lang nog. Ikzelf heb dat ook ge
daan. en ik bleek nog tot septem
ber 1987 te tijd te hebben. Maar
ja. dan vergeet ik het natuurlijk,
is het niet verstandig om dan nu
vast de verlenging aan te vragen,
vroeg ik mij af
Dat kan wel. zei men mij bij de
ANWB, maar dat heeft in zoverre
weinig zin, dat je dat nieuwe,
verlengde rijbewijs toch met
krijgt voordat het oude verlopen
is Behalve in uitzonderingsge
vallen, zoals van die meneer die
zopas geïnformeerd had, wiens
rijbewijs in augustus volgend
jaar verloopt terwijl hij in mei
voor een half jaar naar Amerika
vertrekt. Die krijgt zijn nieuwe
rijbewijs dan al voor zijn ver
trek.
Waarmee ook deze tv-column
toch weer een nuttig, sociaal en
opvoedkundig slot heeft gekre
gen...
UNIVERSITAIRE
BOEKHANDEL LEIDEN
Op donderdag 19 december 1985 signeert
HARRY MULISCH
zijn nieuwe roman
Hoogste Ujd
bij Boekhandel Kooyker, Nieuwe Rijn 13 le Leiden tussen 19 en 21 uur
'Hallo, Onbekende' in LAK
Lee Towers: voor steeds meer mensen een begrip, voor steeds minder
mensen een ergernis. Immers, de populariteit van de Rotterdamse
volksjongen, die een zo succesvolle stap maakte van de havenarbeid
naar de showbizz, is nog altijd groeiende.
En zeker de laatste tijd gaat het in stroomversnelling met de als Leen
Huijzer geboren zanger, die z'n eerste stappen op het zakengebied zag
resulteren in een bescheiden, maar uiterst lucratief imperium.
Achter de naam Lee Towers gaat niet langer enkel de charmante
entertainer schuil, maar ook een (fiscaal ongetwijfeld aantrekkelijk)
produktiebureau, alsmede het onlangs geopende horeca-paleis 'Lee To
wers Palace' in Scheveningen.
Ondanks alle zakelijke beslommeringen van Rotterdams trots, gaat
het hem ook in artistiek opzicht nog steeds voor de wind. De vier 'Ga
la's of the Year', die van 8 tot en met 11 december werden afgewerkt in
Ahoy, hebben dat nu al onderstreept.
De in totaal 24.000 beschikbare kaarten waren binnen het tijdsbestek
van een normaal verlopen voetbalwedstrijd aan de man gebracht. De
concerten groeiden uit tot een ware zegetocht voor de nu 39-jarige To-
Nieuwsgierig geworden door de schijnbaar grenzeloze populariteit
van het fenomeen Lee Towers waren we aanwezig bij een van de con
certen in een welhaast hysterisch Ahoy. Van alle vier shows is een
televisieprogramma gemaakt, dat 20 december op Nederland 1 van
21.05 tot 22.10 uur wordt uitgezonden.
ROTTERDAM (GPD) - Maandag
middag. half zes. Ook Rotterdam-
Zuid ontkomt niet aan het miezeri
ge herfstweer, en biedt daardoor
een nog triester aangezicht dan
normaal. Het gigantische sport
complex Ahoy is zo goed als leeg. Zo
goed als. want wel degelijk zijn de
voorbereidingen voor één van de
galaconcerten van Lee Towers m
volle gang. ..Gisteren ging niet al
les even lekker, daar zijn ze nu nog
even naar aan het kijken", laat een
beveiligingsman in onvervalst Rot
terdams weten. Of we even een
kijkje in de zaal mogen nemen?
..Maar nee, meneer. Bovendien,
m'n baas loopt hier ook ergens
rond".
door
Tom Ruijfrok
Minstens even bedrijvig gaat het
toe in een achterkamertje, ergens
op de tweede verdieping van de ad
ministratieve afdeling van het
complex. 'Public Relations' staat
op de deur te lezen. De drie mede
werkers doen alle mogelijke moei
te wat haastig aangesleepte Chine
se lekkernijen naar binnen te krij
gen. maar de telefoon ratelt onver
minderd voort. Ahoy is leeg. maar
voor de pr-mensen zijn dit de druk
ste uren van de dag: over anderhalf
uur komt de elite van de Neder
landse platenindustrie op bezoek,
met in het kielzog coryfeeën als
Bram Peper (eerste burger van de-
Maasstad), Johan Cruijff en Gerard
Joling. En ieder van hen dient naar
z'n waarde ontvangen te worden
Zeven uur. Terwijl het publiek
zich gedisciplineerd door de deu
ren laat proppen, drinken de geno
digden in een speciaal daarvoor in
gerichte zaal een kopje koffie.
Een uur later zit Ahoy vol. Het
interieur van de zaal laat er geen
twijfel over bestaan wie er die
avond centraal wordt gesteld. Waar
je ook kijkt zie je het logo met de
bijna beladen inijialen: L.T. Het
Metropole Orkest, onder leiding
van Rogier van Otterloo omdat Jer
ry van Rooyen tijdens de voorbe
reidingen ziek werd, is geposteerd
in een smaakvol decor van- Hub
Berkers. Het podium wordt geken
merkt door een fiks aantal vertak
kingen tussen het publiek door
Het geeft Leen later alle gelegen
heid optimaal contact met zijn pu
bliek te leggen
Het begin van het concert ver
loopt even chaotisch als indruk
wekkend. Terwijl 'operationeel
produktieleider' René Luykx dooi
de versterkte microfoon tettert dat
er nog even ..gewacht moet wor
den". vindt Van Otterloo het wel
letjes en begeeft hfj Zich naar zijn
lessenaar. ..Wachten, wachten",
roept Luykx met het zweet op z'n
voorhoofd, zich bewust van het feit
dat de NOS-ploeg die het gebeuren
vastlegt voor een tv-uitzending op
20 december, nog niet gereed is
Van Otterloo heeft er maling aan.
en tikt af voor de spektaculaire in
tro.
Het hele. zo'n vijthonderd man
Lee Towers in concert (foto gpdi
tellende circus reageert alert. Lee s
naam wordt in laser geschreven op
het achterdoek, het ballet van Ma
ria More draaft op en de speaker
doet z'n werk: „Dames en heren,
hier is... Lee Towers".
Een explosie, achterin de zaal. en
vanuit het optrekkende rookgor
dijn stapt Lee naar voren Ahoy
verrijst als één man en geeft dc-
zichtbaar ontroerde zanger, nog
voor hij een noot gezongen heeft,
een staande ovatie. De machinerie
is in werking gesteld.
'Say hello', is het openingsnum
mer, direct gevolgd door 'I can see
clearly now'. Het publiek reageert
nu al uitzinnig. Het is duidelijk
Lee zal er geen enkele moeite mee
hebben ook dit gezelschap volko
men plat te krijgen
En toch zijn de redenen voor het
succes van deze concerten direct
aanwijsbaar. In de eerste plaats is
er het imago van Lee Towers als de
gewone jongen, die het dan mis
schien wel gemaakt heeft, maar
nog altijd gewoon is gebleven
Leen werd Lee. maar bleef gewoon
Leen. En hoe je het ook wendt of
keert, het is waar dat Towers geen
grijntje kapsones aan de dag legt
Hij doet z'n werk, hij doet dat ge
dreven en volgens hele volksstam
men nog goed ook.
Niet minder belangrijk is het
show-element: geld noch moeite
zijn gespaard om van de vier con
certen evenzoveel spektakels te
maken. Alsof het r.iks is komt het
Deep River Quartet opdraven, Am
ta Meyer mag op een plateau uit
het decor omhoog stijgen om sa
men met Lee 'Run to me, when»
ver you're lonely' te zingen, de
prachtigste laser-figuren rollen
over het gigantische achterdoek,
de computergestuurde lichtinstal
latie werkt naar behoren, kerstbo
men komen uit de lucht vallen,
vuurwerk ontploft aan weerszijden
van het publiek en als klap op de
vuurpijl vindt ook het Rotterdams
Operakoor - niet te horen, maar
wel een imposant gezicht - nog een
plaats op het podium.
Na elf kwartier en de voorspelba
re reprises 'You never walk alone'
en New York. New York' is het
feest achter de rug. En wie is er het
eerst weg? Juist. Gerard Joling.
moe geworden van de opdringen
ge handtekeningjagers. Is de
kroonprins nu al opgestaan''
'Hallo, Onbekende' naar een verhaal
van Truman Capote, door Lantaren/
Venster. Regie Dirk Groeneveld.
Spelers Ton Pompert en Walter
Crommelin. Gezien op 13-12-'85
Foyer LAK-theater te Leiden. Al
daar vanavond nog te zien om 21.45
LEIDEN - 'Hallo, Onbekende' is
theater zoals je het maar zelden
meemaakt: het is er zomaar, in
eens. In dit geval in de foyer van
het LAK-theater na afloop van
de voorstelling van Werkcen
trum Dans.
Vele aanwezigen kijken ver
baasd op als Ton Pompert en
Walter Crommelin. gezeten aan
een tafeltje en met behulp van
speldmicrofoons, aan hun con
versatie beginnen. Het publiek
moet zich heroriënteren: 'Is dit
theater; moeten we nu stil zijn, of
wat?' Het is theater, maar dan
een soort dat zijn nek durft uit te
steken; het valt niet terug ojd de
min of meer 'veilige' theatersi
tuatie waarin een betalend pu
bliek 'op afspraak' naar een voor
stelling komt kijken, maar pre
senteert zich, als een vorm van
straattheater, aan een publiek
dat deze 'uitnodiging' kan accep
teren of weigeren. Theater dat
zichzelf waar moet maken dus,
en waar moet blijven maken,
want het publiek kan elk mo
ment vertrekken! 'Hallo, Onbe
kende' maakt zich waar, en dat
terwijl het niet meer of minder te-
bieden heeft dan een conversatie
tussen twee i
Eén van hen (Pompert) is Tru
man Capote, de recent gestorven
Amerikaanse auteur. Hij ont
moet in een kroeg oud-schoolge-
noot Hans (Crommelin) die,
zwaar drinkend, vrijwel direct
aan een ontboezeming begint.
Capotes zichtbare desinteresse
verdwijnt als Hans' verhaal iets
bijzonders blijkt te zijn; stof voor
zijn pen. Hij schuift zijn walging
voor Hans opzij en concentreert
zich op diens verhaal.
Zowel Hans' huwelijk als zijn
carrière blijken op de klippen te
zijn gelopen, nadat hij een aantal
ervaringen met jonge meisjes
heeft gehad, waaruit zijn pedo
fiele geaardheid is gebleken. Uit
eindelijk wordt zijn verhaal een
verzoek om begrip, maar dat
geeft Capote hem niet.
Regisseur Dirk Groeneveld
heeft bewust voor deze enscene
ring gekozen. Dat hij daarbij een
element toevoegt als een poster
van de film 'Lolita', is een subtie
le versterking van de verwijzing
naar de gelijknamige roman van
Nabokov, die deze enscenering
kan hebben omdat hij toevallig
had kunnen zijn. Het op een tv
tonen van Capote die op de w.c.
zijn gezicht wast, is echter een
verstoring van die enscenering
die het spontane karakter ervan
opeens iets bedachts geeft: op
eens blijkt het stuk ook nog gere
gisseerd te zijn; dat is overbodig.
Dit stuk drijft op het fantasti
sche spel van Pompert en - voor
al - Crommelin. Waar Pompert
gaaf is, is Crommelin briljant.
Zijn lef van acteren geeft Hans
pathos. Een lefvoorstelling ver
dient een lefacteur. Gaan zien!!
PAUL DEVILEE
Kaoru Kakudo viool en Herman Uhl-
horn piano, met werken van Mozart,
Brahms, Smetana en Fibich. Ge
hoord in de Kapelzaal op vrijdag 13
van Dvorak, met een bedwel
mende toon en uiterst elegant ge
speeld maakte zijn nogmaals
duidelijk waar haar grote kracht
ligt.
MIES ALBARDA
Fragment uit de musical Madame Arthur' met v.l.n.r. Frank Sanders, Jos Brink. Hilde de Mildt en
Lucie de Lange.
Nieuwe musical Jos Brink
'Madame Arthur', musical van Jos
Brink, Frank Sanders en Henk Bok-
kinga. Regie: Horst Mentzel. Choreo
grafie: Lindsay Dolan. Overige rol
len: Lucie de Lange, Georgette Hage-
doorn, Jennie Veeninga, Paul van
Gorcum en anderen. Gezien op 13 de
cember in de Leidse schouwburg. Al
daar nog vanavond te zien.
LEIDEN - De nieuwste Neder
landse musical 'Madame Arthur'
moet een succes worden, willen
de kosten van deze omvangrijke
en rijk gekostumeerde onderne
ming er uit komen. Heel verlei
delijk is het om dan maar zo veel
mogelijk aan de wensen van je
publiek te voldoen. Daarom is de
moed van de bejubelde én ver
guisde theaterman Jos Brink al
leszins prijzenswaardig, dat hij
niet voor de dolle pret heeft ge
kozen.
De vele travestienummers in
deze musical lijken misschien
een gooi naar het makkelijke
succesje. Het kader, waarin ze
geplaatst zijn, voorkomt, dat de
ze nummers goedkoop en klef
worden. Al wordt het gauw te
veel - een euvel, waaraan deze
produktie niet ontkomt. 'Mada
me Arthur' is een moedige, maar
niet in alle opzichten even geluk
kige keuze.
Het stuk speelt in 1933 - tijd
van massale werkloosheid en de
opkomst van het fascisme. De
toeschouwers worden geacht
een parallel tussen toen en nu te
zien. De produktie zelf laat een
nadrukkelijke actualisering ach
terwege. Om tegenover en tege
lijk ook door middel van een tra
vestieclub de afschuwelijke kan
ten van die 'zwarte tijd' in een
luchtig genre als een musical te
belichten, is een delicate zaak.
Lang niet iedereen zal gelukkig
zijn met een shownummer, waar
in met het lied 'Kracht is macht'
het fascistisch denken en nazi
manifestaties worden aangepakt.
De scène met de inval van
NSB'ers in de travestieclub heeft
zelfs door de wat klungelige uit
voering iets gênants.
Eén van de beste nummers
daarentegen is het lied 'Verkeer
de kant', waarin Jos Brink in tra
vestie het "van-de-verkeerde-
kant-zijn" afzet tegen het "fout-
zijn". Met een antifascistisch re
pertoire protesteren de travestie
ten van Madame Arthur (in
steeds weer nieuwe peperdure
creaties) op hun manier tegen de
nieuwe tijdsgeest. Voor showcf-
fecten is daarbij ruimschoots ge
zorgd - de welhaast obligate
trappen beheersen het toneel
beeld.
Jos Brink speelt de werkloze
boekhouder Kleinman, die door
misverstanden werk in een tra
vestieclub kan krijgen. Anton
Rost is daar de boekhouder,
die NSB'er blijkt te zijn. Aan het
eind van het verhaal neemt
Kleinman zijn baan over - een
beetje inconsequent volgt er dan
nog weer eens een travestienum
mer. WIJNAND ZEILSTRA
Ruim vier jaar geleden hoorde ik
in de Kapelzaal een Japanse vio
liste die grote indruk maakte
door haar temperamentvolle en
kleurrijke spel. Kaoru Kakudo
speelde toen o.a. de Brahms-so-
nate no. 3 in d kleine terts en de
Concertpolonaise van Fibich.
Werken die haar kennelijk na
aan het hart liggen, want ook gis
teren prijkten zij weer op het
programma. Haar speeltrant
leent zich dan ook uitstekend
voor deze muziek: trefzeker, een
flexibele voorbeeldige stokvoe-
ring, een brede toon waarin zij
een groot scala aan kleuren weet
aan te brengen.
De vroege Sonate in e kl.t. K. V.
304 van Mozart zette zij breed op,
warmbloedig in het eerste deel,
het tweede deel uitermate lief
lijk. Op zo'n moment geef je je
gewonnen aan het prachtige vio-
listische spel, al zou je bij Mozart
wat meer klassieke helderheid
wensen.
In de Sonate van Brahms
kwam haar spel volledig tot volle
bloei, warm van toon en erstig
(het Adagio!) met in het scherzo-
achige derde deel de vereiste
lichte toets; Brahms lacht ten
slotte niet. maar glimlacht hoog
stens.
Herman Uhlhorn maakte zijn
naam als uitstekend pianist en
begeleider meer dan waar in dit
veeleisende werk.
Na de pauze bracht Kaoru Ka
kudo violistisch vuurwerk uit de
Tsjechische hoek: van Smetana
het op simpele volksmelodieën
gebaseerde 'Uit mijn vaderland',
met elan gespeeld. Vooral de
Concertpolonaise en poéme van
Fibich werden ondanks hun ge
ringe muzikale inhoud boeiende
violistische huzarenstukjes.
In haar toegift, de Homoreske
BZN trekt momenteel door Neder
land met de Maid of the Mist-toer.
Gisteravond stond de zevenkoppige
groep in de Leidse Stadsgehoorzaal
die al enige weken was uitverkocht.
LEIDEN - BZN speelt alles. Of
het nu een Grieks kerstliedje is,
een oer-Hollandse meedeiner,
dezelfde met paukengebeuk on
dersteunde drumsolo van een
paar jaar geleden, een ordinaire
smartlap, een met veel bombarie
omlijst themaatje uit de klassie
ke muziek of een lachwekkende
slappe versie van het legendari
sche Paradise by the Dashboard
Light van Meat Loaf, het maakt
geen klap uit. Het publiek, van
heel jong tot heel oud, zingt altijd
mee, klapt de handen beurs en
lacht om de grappen en grollen
van zanger Jan Keizer, hoe infan
tiel en bedenkelijk deze harle
kijn zich ook gedraagt. BZN is
daarom ook voer voor sociolo
gen, maar totaal niet voor musi
cologen.
Ongestoord en naar hartelust
kon Jan Keizer in zijn onstuitba
re drang om nog leuker dan de
deurknop te zijn BZN's nieuwe
zangeres gisteravond keer op
keer voor aap zetten. Carola, zo
te zien toch al niet de vrolijkste
van het stel, ging steeds chagrij
niger kijken. Als ik haar was ge
weest had ik hem een dreun ver
kocht. Maar de best ogende zan
geres die de groep ooit in haar
midden heeft gehad, perste won
derwel een lach om de mond en
schikte zich in de haar opgelegde
rol van het lieve sufferdje. Ook
toen Keizer terwijl ze heel gecon
centreerd stond te zingen haar
plotsklaps de hand kwam schud
den, terwijl ze soleerde aan haar
blouse begon te plukken, haar
tijdens de Meat Loaf klassieker
tegen een speakertoren en een
andere keer tegen de grond liep
BZN in de Stadsgehoorzaal.
en haar vierkant uitlachte - daar
bij geruggesteund door het pu
bliek - toen ze haar tamboerijn
liet vallen. Mocht het zo zijn dat
al Keizers fratsen afgesproken
werk zijn, dan nóg geldt dat ze
niet leuk zijn. Met zijn gedrag
weet de man geen raad. Zijn
clowneske act vindt echter een
verbazingwekkend geestdriftige
bijval van het publiek.
Eigenlijk is het een heel raar
gezicht, BZN live. Terwijl veel
kleurig licht voor telkens wisse
lende. mo4ern ogende decors
zorgt en de rookmachine op volle
toeren draait, rent een doelloze
harlekijn van de ene kant van het
podium naar de andere, staan er
twee goedspelende gitaristen
weggedrukt in een hoekje en
staat Carola, die als blikvanger
zou moeten fungeren, haar in
tro vertie te sublimeren. Tussen
de bedrijven door roept bandlei
der Van Tol dat het zo gezellig is
in de Gehoorzaal, maakt hij on
gegeneerd reclame voor de
nieuwste BZN-platen en wijst hij
op de NCR V-special, vanavond
Dc zaal ligt inmiddels aan de
voeten van deze Band die het
niet alleen Zonder Naam moet
stellen, maar die ook een muzi
kale identiteit ontbeert.
WIM KOEVOET
