'Ik ben zo bang
om gekunsteld
over te komen'
Sempre Crescendo:
concert op niveau
Kleding is grootste
kracht van ijsshow
Smaak en stijl staan bij Sade voorop
HELC: modern maar toch leuk
WOENSDAG 27 NOVEMBER 1985
Concert door het Studenten Muziek
gezelschap 'Sempre Crescendo' o.l.v.
Bastiaan Blomhert. Programma:
W.A. Mozart, Ouverture 'Die Entfüh-
rung aus dem Serail'; J.W. Kalliwo-
da, Concert voor hobo en orkest, so
list: Joost Bonenkamp, hobo; A. Bo
rodin Symfonie nr. 3 'Unvollendete';
G. Puccini, Messa di Gloria door
koor en orkest o.l.v. Piet Hulsbos, so
list: Piet Korteknie, bas-bariton. Ge
hoord op 26 november in de Stadsge
hoorzaal.
LEIDEN - 'Sempre Crescendo'
gaf het extraatje vóóraf: niet ge
programmeerd maar wel ge
speeld en meegezongen door een
staand publiek opende het stu
denten muziekgezelschap het
najaarsconcert met het Sempre-
lied.
De ouverture van Mozarts suc
cesvolle opera 'Die Entführung
aus dem Serail' gaat zonder slot
over in de eerste scène. Dirigent
Bastiaan Blomhert ontdekte in
1984 een bewerking voor blaas-
octet waarin Mozart de ouverture
wèl afsluit. Bastiaan Blomhert
vergrootte deze bewerking tot
symfonische bezetting en deze
ouverture beleefde gisteravond
haar première. Veel lof aan Bas
tiaan Blomhert, want deze ope
ning van het programma klonk
fantastisch.
De vrij onbekende componist
Kalliwoda was een tijdgenoot
van Beethoven en Schubert. Zijn
concert voor hobo en orkest op.
110 heeft een mooie, voor de ho
boïst dankbare solopartij. Zoals
vorig jaar de eerste violiste een
kans kreeg om te soleren, zo was
nu de beurt aan de hoboïst van
het orkest, Joost Bonenkamp.
Bescheiden, maar met duidelijk
plezier gaf hij aan dit concert ge
stalte. Een knappe prestatie voor
iemand die volgende week weer
vier tentamens heeft. Als student
medicijnen vertoont hij toch eni
ge verwantschap met de derde
componist van het programma,
Alexander Borodin. De Rus Bo
rodin (1833-1887) was nl. van be
roep medicus en chemicus en
beoefende de muziek 'slechts' als
een bijvak. Zijn derde (door Gla-
zoenow voltooide) symfonie
werd door het S.M.G. Sempre
Crescendo mooi gespeeld. Onder
de geïnspireerde leiding van
Bastiaan Blomhert kwam Rus
land tot leven: warme, aan het
volkslied verwante melodieën
die uit het diepst van de aarde
lijken te ontstaan.
Het koor van 'Sempre Crescen
do' voegde zich na de pauze bij
het orkest voor de uitvoering van
de 'Messa di Gloria' van Giaco-
mo Puccini (1858-1924). Een in
drukwekkend jeugdwerk waar
Puccini zelf blijkbaar niet veel
waarde aan hechtte; na het horen
van Verdi's 'Aïda' heeft hij zich
voorgoed gewijd aan het compo
neren van opera's. Zowel koor
als orkest vertoonden een goed
niveau onder de vakbekwame
leiding van koordirigent Piet
Hulsbos. De bas-bariton Piet
Korteknie soleerde in het Credo
en het Sanctus en dwong hierin
volledige aandacht af met een
duidelijk geschoolde stem.
FRANCIEN HOMMES
IJsshow 'Holiday on ice'. Met o.a.
Atoy Wilson, Ami Carter, Susan
Firth, Laszlo Vajda en Philippe Pau-
let. Gezien op 26 november in
schaatscentrum De Uithof in Den
Haag. Nog te zien tot en met 1 de
cember.
DEN HAAG - Dat de Ameri
kaanse ijsrevue ook 40 jaar na
het ontstaan van Holiday on ice
nog steeds springlevend is, werd
gisteravond bewezen. Een nage
noeg uitverkochte Haagse
schaatshal applaudisseerde lang
en uitbundig voor en wervelend
stukje showwerk op de gladde
piste.
Weliswaar geen programma
met spectaculaire drievoudige
sprongen en evenmin bekende
namen uit de wedstrijd wereld.
Maar wel een uiterst geraffineer
de en goed getimede show, die
de toeschouwer gemakkelijk
deed wegzwij melen in een we
reld van romantiek en glitter.
De show is een aaneenschake
ling van goede choreografie vol
licht-, geluids- en verrassingsef
fecten op een ondergrond van
bekende muziek. Uiteenlopend
van Zuidamerikaanse ritmen via
charleston en het bekende
'moodwerk' van Glenn Miller tot
aan het klassieke Zwanenmeer
Vooral Tsjaikowski's ballet
muziek kreeg een uitstekende
glaciale interpretatie van Nata-
scha de Visch en Rudy Matysik.
Belangrijk onderdeel vormen de
komische nummers waarbij de
uit Italié afkomstige Rastellis,
ook al staan ze dan niet op de ij
zers, hun wel schaatsende vak
broeders in de schaduw stellen.
Wat de show echter zijn aller
grootste kracht geeft is de
werkelijk oogstrelende kleding
die veel zorg en raffinement ver
raadt.
BRAM VAN LEEUWEN
15 (25)
16 (19)
17 (34)
18 (30)
19 (16)
20 (24)
26 (14)
27 (20)
28 (23)
29 (35)
30
31
32 (18)
33
34 (15)
35 (32)
36 (38)
37
38 (39)
39 (27)
40 (26)
Don't break my heart -
UB 40
I'll bee good - René and
Angela
Sun city - Artists United
Against Apartheid
Cloudbusting - Kate
Bush
If 1 was - Midge Ure
It's only love - Bryan
Adams Tina Turner
Ticket to the tropics - Ge-
ra rd Joling
Fall down - Tramaine
The sweetest taboo - Sa-
de
Gambler - Madonna
Aljouw woorden zijn te
veel - André Hazes
Sunday bloody Sunday
- U2
Sisters are doin it for -
Eurythmics A.
Franklin
Zolang je bij me bent -
Benny Neyr
Love take
Star
Takes a little time - To
tal Contrast
One vision - Queen
Only the rain - Dolly
Dots
alles wat ademt - Rob de
Nijs
One of the living - Tina
Turner
Something about youy -
Level 42
Soul kiss - Olivia New
ton John
Life's what you make it -
Talk Talk
So I say - Roberto Jac-
ketti Scooters
Say I'm your number
one - Princess
Holiday - Madonna
(Stichting Ned. Top 40)
- Five
Sylvain Poons
(89) overleden
AMSTERDAM (ANP) - De Am
sterdamse revue-artiest Sylvain
Poons is gisteren op 89-jarige leel
tijd overleden.
Sylvain Poons heeft zeker zestig
jaar op de planken gestaan, niet al
leen als revue- en operettekomiek
maar ook als conferencier en caba
retier. Hij speelde ook mee in een
aantal films, waaronder 'De Jan
tjes' en 'Bleke Bet'. Jarenlang
maakte hij deel uit van de hoor
spelkern van de radio
Sinds de Tweede Wereldoorlog
speelde Poons veelal in vrije pro-
dukties. Ook op de televisie was hij
een bekende verschijning. Liedjes
als 'Goocheme Sally' en de
Zuiderzee-ballade zijn dank zij
hem populair geworden.
De Bvpop is een belangenorganisatie
voor popmuzikanten, die met deze
prijs de waardering voor Nederland
se popmuziek wil stimuleren De
prijs, een beeldje, is uitgereikt in '36
op de Schaal van Richter' m Amster
dam.
Bik vind de grafische vormge
ving van de meeste Blue-No-
teplaten uit de jaren vijftig
heel verzorgd. Mijn favoriete
elpeehoes is die van Sonny Rollins.
Daar staat hij op afgebeeld als cow
boy,. met de armen over elkaar ge
slagen en gefotografeerd op een
woestijnlocatie. De hele illustratie
lijkt gebleekt. Het sluit perfect aan
bij de sfeer die Sonny Rollins toen
met zijn muziek wilde oproepen.
Ik houd van heel gewone, simpele
hoezen.
door
John Oomkes
De nieuwe elpee heet Psomise.
Ik heb het woord gehaald uit een
brief van mijn vader. Daar stond
een zin in: belofte van hoop... We
wilden een titel kiezen die een
krachtige mededeling inhoudt.
Eerst dachten we aan honesty, eer
lijkheid. Maar Curtis Mayfield
heeft drie jaar terug een elpee met
die titel uitgebracht. Promise, be
lofte kwam daar wat gevoel betreft
het dichtste bij.
Ik denk helemaal niet dat zo'n
woord zonder betekenis is. We
hebben nog veel werk vóór ons lig
gen, nog een heel lange weg af te
leggen. Belofte... ik denk datje op
zo'n manier elk woord kunt af
zwakken. Als je zo sceptisch bent...
Maar zo'n titel is belangrijk voor
me. Ik denk dat we daar een heel
simpele hoes bij kiezen. Iets sim
pels, eerlijks, niet een foto die te
gestileerd overkomt.
Het wordt een foto van mij, in zit
tende positie. Ja... wat bedoel je
nou? Denk je dat ik er behagen in
schep om foto's van mezelf te zien?
Insinueer je dat? Sade is een groep,
ja. Maar groepsfoto's zien er niet
uit. Groepsfoto's zijn afschuwelijk.
Een portret van een enkel persoon
doet veel aardiger aan, doet elk in
dividu ook veel meer recht. Je
kunt een portret van ieder bandlid
op de binnenhoes vinden. Probeer
maar eens een bepaald gevoel op
één foto te vangen waarop vier per
sonen staan afgebeeld. Dat is het
moeilijkste wat er is. Er staat er al
tijd wel een in een bepaalde pose
op. Het ziet er gekunsteld uit.
Geen wrok
We hebben ook aan harmony,
harmonie gedacht. Er bestaat tus
sen de vier leden van de band we
derzijdse gevoelens van groot res
pect en harmonie, in weerwil wat
velen graag zouden geloven. Er is
geen jaloezie, geen wrok. Maar ik
vond harmonie als titel een wat te
voor de hand liggende vondst.
Liefde is een centraal thema op
deze plaat, maar dan niet noodza
kelijk altijd in de betekenis van de
man-vrouw-relatie. Songs als Is it a
Crime, Sweetest Taboo en War of
the Hearts gaan daar wèl over,
maar Never as good as the first Ti
me niét. Dat gaat over het op
groeien en ontdekken van je emo
ties en gevoelens. Sweetest Taboo
beschrijft de opwinding bij het be
gin van een relatie, hoe al je inner
lijke gevoelens onbelangrijk wor
den. Is it a crime lijkt veel over
Your Love is King. Het zijn beide
teksten over hoe zwaar liefde kan
wegen, hoe diep de genegenheid
kan gaan. War of the Hearts gaat
juist over het afbreken van een re
latie.
Het zijn geen - of niet uitsluitend
- autobiografische songs. Het zijn
vooral observaties, niet altijd de
neerslag van persoonlijke ervarin
gen. Als je ons werk afzet tegen de
instelling van de oorspronkelijke
soulbands, dan is alles waar je over
schrijft óók autobiografisch, want
het gaat over de manier waarop ik
tegen dergelijke zaken aankijk. Als
het van mij komt, als het mijn tek
sten zijn, dan heb je gelijk... dan
spelen autobiografische factoren
een rol... We zijn geen extraverte
mensen, geen band die het er dui-
mendik boven oplegt. Dus wat we
doen weerspiegelt dat karakter.
Evenwicht
Natuurlijk doen zich wel extre
men voor in onze muziek, als je on-
is niet het resultaat van bereke
ning. Ik weet wat ik mooi vind, en
wat fijn klinkt, maar ik bezit daar
geen controle over. Mijn creativi
teit, mijn smaak beheerst mij. Als
ik een klank hoor die me niet be
valt, krijg ik een vieze smaak in
mijn mond. Waarom? Geen idee.
Ik denk er maar niet over na. Ik
denk niet dat zoiets zich onder con
trole laat brengen. Zo zit je in el
kaar. Het is deel van je.
Het is geen last om creatief te
zijn, maar ik voel ook niet voortdu
rend de drift om dingen te maken.
Ik ga er niet voor zitten. Ik denk
niet: ik ga nu teksten schrijven die
over vijftig jaar nog gezongen wor
den. Zo werkt het niet. Je doet het.
Het gebeurt, het heeft je in zijn
greep. Je kunt er niet eens een in
tellectuele verklaring voor geven.
Het is een reflex.
Je hebt geen keus als je zo bent.
Ik wilde geen zangeres worden, ik
werd het. Nu het zover is, moet ik
het zo goed mogelijk doen. Ik denk
niet: nu maak ik iets van mijn le
ven. Ik denk: zó is mijn leven. Dit
zingen bèn ik. Ik kan ook niet acte
ren, niet toneel spelen op een po
dium. Ik zou me generen. Als ik
performers zie die zich kunnen uit
leven in welke rol dan ook, dan
krimp ik al in elkaar. Als ik een act
heb dan is het een spel om met un
derstatements aan te geven waar
over ik zing. Ik houd me zelf in, Ik
ben zo bang om gemaakt over te
komen. Zo bang om showbusi-
ness-achtig te lijken dat ik me in
houd. Neem nou Diana Ross. Elke
vijf minuten tegen het publiek zeg
gen dat ze van de mensen houdt,
terwijl iedereen op zijn klompen
kan aanvoelen dat het niet
zo is. Misschien ben ik er
wel een beetje paranoia
over.
LEIDEN - Naast de opvatting,
dat er maar twee soorten muziek
zijn, namelijk goede en slechte,
is ook de mate waarin je ver
wachtingspatroon voor een be
paalde muziek doorbroken kan
worden erg belangrijk. Afgaande
op eerdere ervaringen, opgedaan
tijdens een concert van de groep
rond cellist Ernst Reyseger en de
in 1943 in het Oostduitse Halle
geboren trombonist Conrad
Bauer, kon er felle en intense
muziek worden verwacht. Maar
we werden op het andere been
gezet. Reyseger begon met een
mooie gedragen cellosolo, die
slechts aan het einde iets ritmi
scher en brutaler werd. Bauer
liet in zijn solo hierna naast een
fantasierijk vertoon van zijn
trombonespeelwijze met circu
laire ademtechniek (het in- en
uitblazen gebeurt tijdens het
spelen) ook enige herkenbare
melodieën doorklinken.
De Haagse alt- en tenorsaxofo
nist Luc Houtkamp, bekend om
zijn felle staccato, liet zich hierna
tot een voor zijn doen lyrische
solo verleiden. De verrassing van
de avond was de bekende uit
Loenen afkomstige slagwerker
Han Bennink. Hij staat borg voor
de theaterkant van deze muziek.
Hij begon zijn show met een lan
ge stok, waarmee hij ritmisch
wapperde naar de andere musici.
Het instrumentarium bestond
uit een grote rode zelfgemaakte
trommel en als bekkens gebruik
te hij op de grond gelegen dek-
selblikken, waarop hij met zijn
voeten ritmisch kon stampen.
Daarnaast was er de hele handel
aan blokken, doosjes in allerlei
soorten en formaten en tamboe-
Bauer, Bennink c.s. in de Burcht
HELC bij Stichting Burcht. Op de foto v.l.n.r. Luc Houtkamp, Ernst
Reyseger, Han Bennink en Conrad Bauer. (foto Holvast»
rijntjes, waarmee op alle mogelij-,
ke manieren gerammeld kon
worden. En dat kon soms zeer
hard zijn.
De man zocht constant naar
manieren, waarop met (een niet
te imiteren) gevoel voor ritme
muziek wordt gemaakt, al is deze
niet zo swingend als in de hoog
tijdagen met pianist Misha Men
gelberg. Op sopraansax en klari
net heeft hij een wat swingachti
ge oude stijl. Om van de mega
foon, die overigens steeds groter
wordt, maar te zwijgen.
Het samenspel dat hierna volg
de, was in het begin niet veel dan
de som van de individuele delen,
maar toch werden later ouder
wetse momenten van intensiteit
bereikt. Muzikaal werd er meer
aandacht gegeven aan duo's van
Bauer en Houtkamp of Reyseger
en Bennink. Ze werken veel aan
de vorm en maken gebruik van
hun eigen muzikale vondsten,
zoals een over de vloer bewegen
de cello of gesmijt met een kist
vol drumstokken.
Het moderne, maar toch leuke
en plezierige concert eindigde
ruim een half uur na de pauze
omdat alles voor dat moment
was gezegd.
WILLEM WINSEMIUS
1 4) Take on me - AHA
2 (2) Alive and kicking - Sim
ple Minds
3(3) Slave to the rhythm -
Grace Jones
4(7) Nikita - Elton John
•5(1) Maria Magdalena
Sandra
6(11) Say you say me - Lionel
Richie
7(8) The power of love - Jen
nifer Rush
8(9) Road to nowhere - Tal
king Heads
9 (10) Trapped - Colonel
Abrams
10 6) Only love - Nana Mous-
kouri
11 (12) Thats what fnends are
for - D. Warwick
Friends
12(5) Dress you up - Madonna
13 (28) I'm your man - Wham
14 (21) Election day - Arcadia
MATHILDE SANTING - De zange
res Mathilde Santing heeft gister
avond de dit jaar ingestelde prijs van
de Bvpop gekregen. Kiem en The
Nits, die door de jury ook voor een
prijs waren voorgedragen, moesten
met een oorkonde genoegen nemen.
LONDEN GPD- Twee jaar geleden begon de
jonge, in Nigeria geboren Engelse mode-ont
werpster Sade Adu (Voluit: Helen Folasade
Adu, spreek uit: Sjardé Adute zingen in de
Londense funkband Pride. Min of meer per on
geluk bepaalde haar warm-sensuele, maar be
perkte vokale mogelijkheden de repertoire
keus. De band werd omgedoopt in Sade en met
de tengere, galante, maar nogal gesloten kleur
linge op het voorste plan ontpopte het geheel
zich als een sensatie. Sade werd een van de
debuten van 1984 en ze stond om die reden tus
sen de groten van Live Aid. Alleen al in Neder
land verkocht het debuutalbum Diamond Life
stilletjes het ongehoorde aantal van 300.000
exemplaren. Dezer dagen verschijnt het twee
de album Promise -dat zich al in de voorbe
stelling een 'gouden' status heeft verworven.
De muziek van Sade is niet opdringerig,
houdt het midden tussen cocktailjazz, elegante
soul en easy-listening pop, maar bezit in de
aanwezigheid van de 25-jarige Sade Adu een
zangeres met de glamour van Astrud Gilberto
en Chris Connor. Haar versies van Smooth
Operator, Your Love is King en Timmy Tho
mas' Why can't we live together zijn in korte
tijd klassiek geworden. De band bestaat ver
der uit Stuart Matthewman (sax, gitaar), And
rew Hale (toetsen) en Paul S. Denman (bas) en
live past de groep uitstekend in de oplevende
waardering voor elegante jaren vijftig jazz.
Glamour, stijl, elegance, klassiek - het zijn
grote woorden. Temeer als je ervaart dat Sade
gewoon over straat loopt, niet herkend wordt
en er in het dagelijks leven eigenlijk verbluf
fend gewoontjes uitziet. In een Londens kan
toortje ontpopt ze zich als een jonge zaken
vrouw met haar op de tanden, een grote dosis
nuchterheid en een kwetsbare persoonlijk
heid.
ze beperkte mogelijkheden ten
minste in ogenschouw neemt. Er
zitten in Is it a Crime en in Fear
hele grote uitschieters naar boven
en beneden, en in Sweetest Taboo.
Maar zelfs zulke uitschieters zijn
bij ons ingebed in een gevoel van
evenwicht. Niemand domineert de
muziek. Ik overheers de sax niet of
andersom. Dat is heel essentieel
voor onze muziek. Niemand over
schaduwt een ander en dat hoor je
ook in de sound terug. Je straalt als
een team iets uit in plaats van ieder
voor zich.
Het lied Maureen gaat over mijn
boezemvriendin, die vijf jaar gele
den overleed. We gingen vaak sa
men uit dansen, lachten ons gek en
ontdekten samen wat het leven in
petto heeft. We hadden de zelfde
leeftijd. Ik wilde er geen droevig
lied van maken, want ik heb aan
haar geen trieste herinneringen.
Als je aan iemand in positieve zin
terugdenkt, moet je dat gevoel
overbrengen. Ik wilde al veel lan
ger een lied over haar schrijven,
maar ik kon het niet. Het kwam
niet langs natuurlijke weg in me
op. Uiteindelijk werd dit lied in
twee uur tijd geschreven, door
Paul, Andrew en mij.
De song geeft onze vriendschap
heel goed weer. Je denkt aan men
sen niet als lijken terug, maar als
levende wezens. Je hebt géén voor
stelling van een koude vleesklomp
op een wit laken. Je herinnert je
hen als levende mensen, alsof ze
nog steeds onder ons zijn. Zolang
de herinnering levendig zijn ze ook
levend. Zo zie ik de dood. Je bent
alleen maar onvrijwillig van de do
den verwijderd.
Twee meiden
Ik denk dat we dezelfde smaak
hadden, dezelfde humor. Er deed
zich geen concurrentie, geen jaloe
zie tussen ons voor. Echte vriend
schap - eigenlijk wilden we voor
elkaar het beste. Daar komt vriend
schap op neer. In vriendschap is
geen plaats voor jaloezie. Er komt
een strofe in voor waarin ik be
schrijf hoe we door een metrosta-
Sade: 'Groepsfoto's zien er niet uit'.
tion lopen op weg naar een club in
Ipswich, waar de disc-jockey altijd
Amerikaanse importplaten draai
de. Je kan zo'n situatie in de song
zelf niet helemaal kwijt, want dan
lijkt het nogal gladjes... maar in die
situatie - twee meiden sarnen op
stap - hoorden we achter ons vier
Amerikaanse jongens Loving You
van Minnie Riperton zingen. Het
sfeertje alleen al! Er kwarn ons een
andere jongen tegemoet en onze
reaktie was identiek: die moeten
we hebben. Ik kreeg hem, maar
Maureen maakte het niets uit. Zul
ke dwaze voorvalletjes kleuren je
herinnering.
Vrij onlangs verloor ik mijn va
der. Het was voor mij niet zo'n klap
als voor mijn moeder. Ik zag hem
allang niet meer. De band die mijn
moeder en ik met Nigeria - waar ik
geboren ben - voelen, is nog steeds
heel groot. Ik werd heel kwaad
toen ik las wat Cosmopolitan over
ons schreef - dat we Nigeria had
den verlaten omdat dat zo'n ge
vaarlijk land was. Ik was vier toen,
maar mijn moeder (een Engelse)
vertelde ons altijd hoe mooi dat
land was.
Mijn vader behoort tot de Yoru-
ba-stam. Hij was zeer creatief, ont
wierp zijn eigen kleding en zijn ei
gen meubels - dat is behoorlijk
vreemd voor een vijftigjarige man.
Hij was werkzaam als econoom en
haatte het beroep, denk ik. Als hij
in Engeland was opgegroeid was
hij een architect of modeontwreper
geworden. Die ruimte had hij in
Nigeria niet. Mama, mijn groot
moeder dus, had hetzelfde. Altijd
bezig, altijd creatief in de weer.
Vieze smaak
Nee, ik ben me niet bewust van
mijn eigerï creativiteit. De manier
waarop ik me kleed en de manier
waarop ik tegen het leven aankijk
