Pandora's Music Box:
curieus en pretentieus
Vraagtekens
bij opera
'Pique Dame'
Diana Ross: meester
in massamanipulatie
Het dilemma van de 'Djazzex'
Verheven benadering van Duras' spel 'Beest uit de jungle'
Beklemmende 'Avond uit' van Pinter bij Imperium
Ongekunsteld
speelplezier
MAANDAG 14 OKTOBER 1985
RADIO-TV-KUNST
PAGINA
ROTTERDAM (GPD) - In de ar
tiestenfoyer wordt een roedel
schapen tijdelijk gestald en van
stro en voer voorzien. De dieren
staan schuddend van de hyper
ventilatie op hun optreden te
wachten. Plankenkoorts is geen
levend wezen vreemd. Enkele
uren later staan ze opeengedron
gen in de centrale hal van de Rot
terdamse Doelen, op een pseudo-
wei van groene vloerbedekking.
Aan het trillen is nog geen eind
gekomen. Van drie kanten kijkt
namelijk kritisch publiek vanaf
terrasjes toe. Vlakbij de schapen
slaapt een grote boa constrictor
onder een perspex stolp.
Het blijft wennen aan de ver
schijnselen die van Pandora's
Music Box, een tweedaags festi
val van de nieuwe (pop)muziek,
meer maken dan zomaar een fes
tival. In het trendy taaltje van de
ze tijd heet Pandora dan ook een
event. De zinloze en dus preten
tieuze verschijnselen op Pandora
boezemen de vele buitenlandse
bezoekers een zeker ontzag in.
Een nimf in een reuzencock-
tailglas die drankjes voor je vult,
onzinnige annonces in een lande
lijk ochtendblad, bezoekers die
bij aankomst verplicht worden
gefotografeerd ten behoeve van
het nageslacht - dat kan alleen in
Nederland.
Het heeft er veel van weg dat
het opzetten van een goed geou
tilleerd festival als Pandora al
leen in Nederland mogelijk is.
Waar elders zie je in een tijdsbe
stek van twee dagen 34 bands,
die door hun gezamenlijke ver
schijning een goede dwarsdoors
nede bieden van de (internatio
nale) voorhoede van depopmu-
ziek?
Pandora's Music Box mist ech
ter vooral het zwarte element dat
in de geschiedenis van de pop
muziek zo'n rol van betekenis
heeft gespeeld. De voorhoede die
wel aan bod komt, valt op door
de verwarrende diversiteit.
Naast de nieuwe Engelse lich
ting (die op zich al ten prooi is
gevallen aan verdeeldheid), de
nieuwe Amerikaanse lichting
(die vooral achterom blikt naar
de jaren zestig) is er een aantal
oudgedienden en arrivé's. Dit
jaar zijn het artiesten als Nico,
Echo and The Bunnymen, De-
funkt, Jeffrey Lee Pierce, Nick
Cave en Alex Chilton.
Tsjaikowski: 'Piqué Dame', door de
Ned. Operastichting' m.m.v. het Ned.
Philharmonisch Orkest en leden van
het Nationale Ballet. Regie: David
Pountney. Choreografie: Rudi van
Dantzig. Dirigent: Edo de Waart. Ge
zien in het Circustheater op 12 okto
ber. Voorstellingen in Amsterdam
op 15, 20 (matinee), 23, 31 oktober en
3 (matinee) en 4 november (aanvang
avondvoorstellingen: 19.30 uur).
SCHEVENINGEN - De premiè
re van 'Piqué Dame' in 1982 wek
te nog wel enig enthousiasme op
voor de decors van Maria Björn-
son, die in alle taferelen met de
zelfde grote gaasgordijnen
steeds andere effecten trachtte te
bereiken. Bij een hernieuwde
kennismaking bleek dit procédé
echter toch in alle opzichten te
dun en te doorzichtig om blij
vend te kunnen boeien, terwijl
de invulling door regisseur Da
vid Pountney nu toch ook tot
meer vraagtekens leidde, met na
me bij de dood van Lisa en de
opkomsten van de geest van de
oude gravin in de laatste tafere
len. Andere momenten kwamen
echter aanmerkelijk beter uit de
verf en Pountney heeft zeker
weer hele goede resultaten be
reikt met zijn personenregie, al
speelde daarbij ongetwijfeld
mee, dat de rolverdeling ten op
zichte van de vorige voorstellin
gen nauwelijks enige wijziging
had ondergaan.
Muzikaal moest de voorstel
ling een beetje op gang komen
en de samenwerking tussen Edo
de Waart en het Ned. Philharmo
nisch Orkest verliep minder soe
pel dan enkele weken geleden bij
de eerste première van dit merk
waardige overgangsseizoen.
Naarmate de avond vorderde,
groeide de hartstocht die De
Waart uit de bak liet opklinken
en die soms voor een verrassend
warmbloedige Tsjaikowski zorg
de met soms ook heel fraaie or
kestrale passages.
Als Hermann overtuigt Jan
Blinkhof meer dan in welke rol
ook en de kloof tussen hem en
zijn mede-officieren is van begin
af aan voelbaar, maar toch zou
meer élégance (vooral vocaal)
zijn uitbeelding téh goede kun
nen komen. Na een enigszins
stroef begin groeide de sopraan
Helena Doese uit tot een even
eens geloofwaardige Lisa en de
mezzo-sopraan Elaine Bonazzi
herhaalde haar markante type
ring van de oude gravin. De ver
tolking van de kleinere rollen
kwam muzikaal heel degelijk uit
de verf, maar in het spel ontbrak
iets van de noodzakelijke preci
sie en afwerking, alsof de repeti
ties geconcentreerd waren ge
weest op de drie hoofdrolvertol
kers, en het uitstekend reageren
de koor.
PAUL KORENHOF.
De reden dat ze gecontracteerd
zijn heeft alles te maken met het
enige element dat artiesten ge
meen hebben: eigenzinnigheid.
Pandora mag dan verwarring op
roepen over de richting die de
avantgarde inslaat, over de nood
zaak van zo'n festival kan geen
onduidelijkheid bestaan. Neder
land heeft er in driejaar tijds een
prestigieus festival bijgekregen,
dat op internationale schaal laat
zien dat popmuziek meer is dan
de, schromelijk overschatte hit-
parade-ellende die een zender als
Hilversum 3 uitbraakt.
Pandora 1985 heeft uiteinde
lijk meer in zijn mars gehad dan
de editie-1984, toen alleen de
Duitse band Me The Heat een
- inmiddels niet ingeloste - be
lofte leek te zijn. Vooral tijdens
de tweede dag (zaterdag) raken
de deelnemende bands onder de
indruk van het gebeuren en zijn
de uitstekende podiumbeurten
niet meer op de vingers van een
hand te tellen.
De Amerikanen hebben daar
bij de show op alle mogelijke ma
nieren dit jaar gestolen. Chris
Isaak, een bijna dertigjarige zan
ger uit San Francisco, die de uit
straling van een James Dean
combineert met het harde, hoge
en zeer zuivere stemgeluid van
Roy Orbison, is de enige deelne
mer op Pandora '85 voor wie een
zeer grote carrière in de sterren
staat geschreven. Met naast zich
de gitaar-tremolo-virtuoos Jim
my Wilsey is het duidelijk waar-
■om John Fogèrty zo gechar
meerd is van Isaak. Een stem als
een klok, een romantische instel
ling die de gedachten doet af
dwalen naar Gene Pitney en
songs vol klasse.
Echo and The Bunnymen, ve
teranen uit Liverpool, zijn onge
kend virtuoos bezig in de grote
zaal, na een jaar afwezigheid van
de internationale podia. Ian
McCullough laat de rookmachi
ne afzetten, kiest voor subtiliteit
in samenspel met allure en be
strijkt zijn hele repertoire: Een
gedreven Villiers Terrace, een
dromerig Drop in the Ocean
naast prachtig afgewogen covers
als It's all over now Baby Blue
(Dylan), Soul Kitchen (Doors) en
In the Midnight Hour (Wilson
Pickett).
Als dat nu niet met zo'n groot
se band lukt, lukt het nooit meer.
Dat zelfde oordeel, maar dan in
andere muzikale zin gaat ook op
voor The Cult. Feitelijk een band
met een heavy-metal-mentaliteit
in een U2-verpakking. Gedreven,
hard en professioneel. Een kwes
tie van het juiste conctract afslui
ten.
Alle Pandora-bezoekers moeste
foto geen toegang.
Hula uit Sheffield houdt de eer
van de Engelse avant-garde
hoog, maar" laat tegelijkertijd
zien waarom die is vastgelopen
in een gebrek aan structuur en
vormgeving. De band is oneindig
veel beter ingespeeld dan Caba
ret Voltaire of Psychic TV maar
maakt ondanks zijn vermeende
cut-up technieken een soort trip-
persmuziek. Monotone, bezwe
rende vokalen, luiig maar dans
baar ritme en verder alles vrij.
Geen wonder dat organisator Ve-
nema graag Soft Machine terug
had willen halen op dit Pandora.
Nick Cave, voormalig Austra
lisch beestmens, is schitterend
gedreven in de weer in de grote
zaal. Hij stuurt Blixa Bargeld als
traumaticus en slide-gitarist alle
kanten op en verzuimt zelf niet
de diepten op te zoeken, waar
RartrpM in ziin eigen band Ein-
stürzende Neubauten een dag
eerder tevergeefs naar op zoek
was. Met Dylan's Wanted Man en
zich laten fotograferen. Zonder
(foto ANP)
helemaal een volstrekt aangrij
pende versie van Saint Huck
toont Cave zich de gelijke van
een John Cale, een jaar eerder op
Pandora. Beiden persoonlijkhe
den met een eigen blues en een
eigen expressie.
De prijs van meest curieus
groepje gaat naar de hard spelen
de gitaarband van Engelands
vreemdste homoseksueel, Karl
Blake (ex-Lemon Kittens). Hij
combineert zijn eigen lustobjec
ten met knalharde gitaarrock die
verwijst naar jaren zestig har
drock a la The Groundhogs en
Black Sabbath. Zijn versie van
Electric Funeral mag er zijn.
Pandora's Music Box is een cu
rieus festival, waar reputaties
worden gebroken en gemaakt.
Los daarvan trekt de muziek zijn
eigen sporen in deze tijd. Een
festival heeft al bestaansrecht als
het die zo goed mogelijk in kaart
brengt.
JOHN OOMKES
ROTTERDAM (GPD) - Michael
Jackson beloonde Diana Ross,
de vrouw die ooit zijn carrière
alsmede die van zijn broertjes op
gang hielp, door enkele jaren ge
leden een enigszins curieuze
song te schrijven. 'I want mus
cles' heette het en het schildert
Diana eigenlijk af als een vrouw
met haar op d'r tanden. Eentje
die mannen te veel is.
Tina Turner is zo'n vrouw,
Chaka Khan kan er ook wat van,
maar La Ross is eigenlijk het
meest „kerel" van alle vrouwen
in de entertainment-industrie.
Ross is meer dan de gracieuze
zangeres die in Nederland zulke
golven van enthousiasme loss
laat dat ze Ahoy in plaats van vijf
keer wel vijftien keer had kun
nen uitverkopen. Ze leidt zes in
ternationale firma's en verkoopt
zo haar eigen mode, parfums et
cetera. Ross is eigenlijk syno
niem van een levensstijl.
Zondagavond toont Ross haar
biceps tijdens 'I want mucles'.
Ze daagt zwaargebouwde heren
onder haar gehoor uit om de ge
wenste spierbundels te komen
showen. Onder uitzinnige bijval
schrijden drie Feyenoorders
naar het, in het midden van de
zaal opgestelde, ronde podium.
La Ling, De Kromme en Mario
Been gaan vlot uit het overhemd.
Volledig bij blijven is een van
de lijfspreuken van Ross, die
zich bij haar inmiddels 25-jarige
Djazzex met 'We got by' (Krank Mon-
toya/Al Jarreau), 'Drieluik' (Otis Sa-
leed, Alvin McDuffie, Glenn van der
Hoff/Donny Hathaway, Alice Coltra-
ne, Keith Jarrett), 'Frenesi' (Tobias
Tak/Earl Hines, Mark Bierens), 'The
Jitt' (Vanoye Aikens/Rupert Clemen-
dor), 'El Comarrón' (Dragutin Bol-
din/Hans Werner Henze), 'Songs of
my Youth' (Warren Spears/Martha
and the Vandellas, Supremes, Four
Tops, Smokey Robinson, Mary
Wells). Gezien op 13 oktober in het
Circustheater, Scheveningen. Op 16
oktober in theater Zuidplein, Rot
terdam.
SCHEVENINGEN - Djazzex is
een verbazende dansgroep. Het
is het enige professionele gezel
schap in ons land dat zich uitslui
tend op jazzdans toelegt. Maar ik
ben er nog niet achter wat de
groep onder jazzdans verstaat.
Dat kan kennelijk uiteenlopen
van expressionistisch getinte
balletten tot veredelde aerobic.
Djazzex kampt met een dilem
ma: de groep geeft er blijk van
soms de nék te willen uitsteken -
ze noemt zich niet voor niets:
modern dance company - maar
trekt een publiek dat graag een
vrolijke en flitsende show ziet.
Mede met het oog op de wankele
financiële basis moet Djazzex
daaraan tegemoet komen.
Élk programma van Djazzex is
zodoende een soort variété. Ook
de nieuwe serie, die maar liefst
zes premières telt. Daarbij is bij
voorbeeld een tapdans van To
bias Tak, die knap met de voeten
kan roffelen, maar choreogra
fisch geen deuk in een pakje bo
ter schopt. Daarbij is ook 'We got
by' van Montoya, een opgewekt
niemandalletje, dat niets meer
dan de wijzers van de klok in be
weging brengt.
'Drieluik' is de titel van drie
achter elkaar gedanste solo's van
Saleed, McDuffie en artistiek lei
der Glenn van der Hoff. Die so
lo's komen al dichter in de buurt
bij wat ik me van jazzdans als
zelfstandige theatervorm voor
stel. Spannende dans, die niet af
glijdt naar een gemakkelijk vol
gen van de muziek, maar daar
juist een nieuwe lading aan kan
geven. Jammer alleen van dat to
neelstukje voor jongen en meisje,
aan het slot, dat de spanning'
breekt.
Vanoye Aikens wordt in het
programmaboekje van Djazzex
met trommels en trompetten
aangekondigd. Hij was één van
de pioniers van de jazzdans. De
titel van zijn choreografie 'The
Jitt' is afgeleid van Jitterbug, een
populaire dans in de jaren dertig.
Het ballet is een staalkaart van
de in die tijd geliefde dansen, in
een aardige vorm gestoken. Het
is tevens het mooist gekostu
meerde stuk van de avond.
'El Cimmaron' gaat terug naar
verder weg gelegen bronnen van
de jazzdans. Een stem vertelt en
zingt - helaas in het Duits - het
waar gebeurde verhaal, dat dè
Cubaanse neger Esteban Monte-
jo op 104-jarige leeftijd aan de
schrijver Miguel Barnet vertelde:
hoe hij als slaaf opgroeide,
vluchtte, in het oerwoud leefde
en de revolutie meemaakte. De
Joegoslavische choreograaf Bol-
din en componist Henze hebben
van 'El Cimarron' een hechte
eenheid gemaakt, waarin dans
en muziek een expressieve een
heid vormen. De dans is impul
sief en lyrisch, maar heeft ook
duidelijke kenmerken van jazz.
Eén van de dansers speelt de ne
ger op oudere leeftijd, de ande
ren beelden het verhaal uit zoals
het wordt verteld. Wat mij be
treft veruit het belangwekkend
ste stuk van de groep tot nu toe.
De zaal dacht daar heel anders
over. Die liep meer warm voor de
finale: 'Songs of my youth' van
Spears, die opgroeide in Detroit,
waar de Motown-muziek tot
bloei kwam. Bij acht Motown-
liedjes maakte hij een dans,
waarin meestal de teksten op de
voet worden gevolgd. Het is vak
werk zonder eigenheid, een han
dige mengeling van sensuele
show, humor en ritmische dans.
Op de repertoirekeuze van
Djazzex is nog steeds geen peil te
trekken, al bevat dit programma
geen echt knoeiwerk meer. De
uitvoering is over de gehele linie
opvallend verbeterd en dat is een
belangrijk winstpunt. Nu nog
het werkterrein afbakenen.
ARIEJAN KORTEWEG
Geleen van der Hoffii
'Het beest uit de jungle', spel van
Marguerite Duras en James Lord
naar de gelijknamige novelle van
Henry James. Met: Rick Nicolet en
Henk van Ulsen. Regie: Joanna Bils-
ka. Muziek: Timothy Coleman. Ge
zien op 12 oktober in de Leidse
schouwburg.
LEIDEN Voor het werk van
Marguerite Duras is de laatste
tijd veel belangstelling; er wordt
zelfs van een Duras-hausse ge
sproken. Zo waren er het afgelo
pen seizoen in Nederland Duras-
festivals en verschillende pro-
dukties rond haar werk. 'Het
beest uit de jungle' is geen.eigen
tekst van Duras, maar een door
haar (samen met James Lord) ge
maakte toneelbewerking van het
gelijknamige vërhaal van Henry
James, waarin Duras haar eigen
thematiek heeft kunnen onder
brengen.
In ,de visie van regisseuse
Joanna Bilska is gekozen voor
een wat verheven benadering om
het poëtisch gehalte van het stuk
recht te doen. Met name Henk
van Ulsen spreekt veelal op een
soort declamatietoon; Rick Nico
let gaat daarin - hoewel in minde
re mate - mee. Beiden doen dat
buitengewoon vakkundig, zodat
hun rolopvatting consequent
past in het'enigszins plechtstatig
aandoende regieconcept.
Een respectabele keuze, waar
uit bewondering en waardering
voor dfe'toneeltekst spreekt. Na
deel is echter, dat door de afstan
delijke verhevenheid een deel
van de in Duras-teksten vaak
aanwezige intimiteit verloren
gaat. Dit wordt weer een beetje
goed gemaakt door de pianomu
ziek van Timothy Coleman, die
'live' en 'zichtbaar' ten gehore
wordt gebracht. Een goede
vondst: het is sfeerbepalend en
tegelijk een vervreemdend ele
ment.
John en May, de twee persona
ges uit dit stuk, hebben een ge
compliceerde relatie. Hij leeft in
de overtuiging voor een bijzon
der lot voorbestemd te zijn, het
geen hij in het beeld van 'het
beest uit de jungle' probeert uit
te drukken. Zij is de enige, aan
wie hij dit heeft toevertrouwd.
Samen met hem is zij bereid deze
lotsbeschikking af te wachten,
hetgeen afstand en toenadering
in hun relatie en ook het einde
ervan bepaalt.
Het stuk toont enkele ontmoe-
tingen tussen John en May, en
betrekt de toeschouwer door de
open, niet geheel ingevulde
structuur bij het zoeken naar het
wezenlijke in hun relatie. Mis
schien is wel het wachten op
zichzelf hun beider lotsbestem
ming.
Het gekozen toneelbeeld is
niet echt overtuigend. Op het to
neel bevinden zich een aantal re
kwisieten, die de ambiance van
een groot, oud slot moeten aan
geven. Dat past in de mysterieu
ze en plechtstatige sfeer van het
geheel; het suggereert echter
daarnaast een bepaalde symbo
liek, die niet overkomt.
WIJNAND ZIJLSTRA.
Albert
in Pinters
'Een
avond uit'
(foto Fred Rohdc)
Imperium met 'Een avond uit' van
Harold Pinter. Gespeeld door Jaap
Slagman, Manita v.d. Berg, Nienke
v.d. Berg e.v.a.; regie: Marja Koppe-
jan; decor: Kees Visser. Gezien op 12
oktober in microtheater Imperium
aan de Oude Vest in Leiden. Nog te
zien elke vrijdag en zaterdag t/m 23
november.
LEIDEN - De stukken van Pin
ter stellen in al hun eenvoud ho
ge eisen aan de uitvoering. Er
zijn geen decors of kostuums no
dig om indruk mee te maken,
geen ingewikkelde taal om de
toeschouwer mee in te pakken.
Er is geen spektakel dat gebrek
kig spel kan verhullen. Bij Pinter
gebeurt er niets, of nagenoeg
niets. Het stuk begint, er zijn ver
wikkelingen, en aan het eind
blijkt alles bij hetzelfde gebleven
te zijn. Zijn figuren zitten gevan
gen in het kale drama van alle
dag. En juist dat maakt het zo
moeilijk om een 'Pinter' tot een
goed einde te brengen. De ac
teurs zijn kwetsbaar, hebben
niets dan hun eigen spel om op
terug te vallen.
'Een avond uit' werd in eerste
instantie voor televisie geschre
ven. Het stamt uit het eind van
de jaren vijftig en is één van zijn
eerdere stukken. De jongeman
Albert is het centrale personage.
Zijn vader is overleden, hij
woont samen met zijn moeder.
Zij waakt over hem als een kloek
en dreigt hem onder haar vleu
gels te verstikken. Op een perso-
neelsavondje van kantoor wordt
hij gepest, het komt tot een
vechtpartij. Als zijn moeder hem
bij thuiskomst verwijten maakt,
geeft hij haar een klap met een
wekker op haar hoofd. Albert
gaat daarna de straat op en ont
moet een vrouw, die hem mee-
troont naar haar kamer. Haar leu
gens en bedillerigheid doen hem j
voor de derde maal ontploffen.
Als hij aan het slot terugkeert
naar zijn moeder, vergeeft zij
hem. We zijn we twaalf uur ver
der, er is veel gebeurd, maar
niets veranderd. Er is veel ge
zegd, waarmee in feite iets an
ders werd bedoeld. Moeder en
zoon begrijpen nog steeds even
weinig van elkaar. Zo worden
moordenaars gemaakt, zou een
ondertitel kunnen zijn.
Imperium brengt 'Een avond
uit' onder leiding van regisseuse
Marja Koppejan sober en zo na
turel mogelijk. De handeling is
tamelijk consequent naar Neder
land verplaatst, al lijkt het me
sterk dat er in ons land veel kan
toren zijn waar cricket wordt ge
speeld. De aankleding neigt naar
het begin van de jaren zestig. Het
decor is realistisch, met op een
verhoging de keuken van Albert
en zijn moeder. Het overige
vloeroppervlak kan met weinig
hulpmiddelen dienst doen als
koffietent, feestruimte of meis
jeskamer. Als de actie zich daar
afspeelt; blijft de moeder in haar
keuken steeds zichtbaar als een
dreiging op de achtergrond,
waaraan Albert zich nergens kan
onttrekken.
'Een avond uit' staat of valt
met hoe de figuur Albert gestalte
wordt gegeven, die in op één na
elke scène meedoet. Jaap Slag
man begint in die rol aarzelend.
Zijn ingehouden spel contras
teert bijvoorbeeld nogal met de
uitbundigheid van het perso-
neelsfeestje, dat bijna over-acted
wordt gebracht. Na de pauze
stijgt de geloofwaardigheid
enorm. Albert stuipt en schokt
dan van een woede, die zich niet
langer laat opkroppen. Ook het
tegenspel wint dan aan kracht.
Manita v.d. Berg als zijn moeder
beheerst de kunst haar gemoed
van het ene op het andere mo
ment een halve slag te keren en
Nienke v.d. Berg is overtuigend
in de veeleisende rol van het
meisje dat Albert mee naar huis
neemt. Als zij terloops zegt: "Ik
zou willen dat het altijd nacht
was. Dan zou ik steeds kunnen
slapen", dan spreekt ze daarmee
in feite namens alle figuren. Die
beklemmende uitzichtloosheid
weet Imperium heel goed over te
brengen.
ARIEJAN KORTEWEG
Diana Ross, vijf avonden lang
inAhoy. (fo anp>
loopbaan voortdurend terzijde
laat staan door knappe produ
cers, recentelijk mensen als de
Bee Gees en Michael Jackson.
Ze heeft zodoende een neus ge
kregen voor wat „snel en cool" is
en weet zich afwisselend hautain
als een'wereldster als menselijk
als een echte persoonlijkheid op
te stellen. Hoe zwak haar recente
elpees ook uitpakken, resteert
derhalve altijd een mythe die
sterker is dan de werkelijkheid.
Massamanipulatie daarin is
Ross een ongelooflijke meester.
Met diep ontzag kijk je naar zo
veel vakmanschap en zoveel sou
plesse. Zij is alert als een top
sporter, houdt haar band, die
naast het ronde podium is opge
steld, nauwlettend in het oog,
derwijl haar aandacht gelijkelijk
over de in kerstkleuren gedom
pelde zaal verdelend. Ze draait
zich een kwartslag om en v
een andere groep mensen veert
juichend overeind. Amerikaanse
geestdrift is niets vergeleken bij
dit Hollandse staaltje Las Vegas.
De show kent enkele prachtige
momenten. Vooral als spektakel
en de goedkope sentimentaliteit
terzijde worden geschoven, do-
.mineert La Ross in volle glorie,
dus ook als zangeres. Zo zingt ze
voor de pauze een fraaie versie
van Marvin Gaye's I'm missing
you. Na de pauze laat ze in een
medley van stukken uit The lady
sings the blues (de film die ze in
1972 maakte ter herinnering aan
Billie Holiday) horen dat haar
stem nog een redelijk goede fra
sering bezit.
JOHN OOMKES
Diana Ross live met groot orkest
Ahoy Rotterdam 12 en 13 oktober
1985. Herhalingen 14, 15 en 16 okto
ber (alle concerten uitverkocht).
Leids trio
Koffieconcert door het Leidse trio
Henk Briër (piano), Henny Rave-
stein (viool) en Hans Stoop (klari
net). Met werken van: R. Schumann,
Cl. Schumann-Wieck, J. Brahms, Fr.
Poulenc en A. Khatchatoerian. Ge
hoord op zondag 13 oktober in de
Stadsgehoorzaal in Leiden.
LEIDEN - Een koffieconcert
door het bekende Leidse trio
Henk Briër (piano), Henny Rave-
stein (viool) en Hans Stoop (kla
rinet) in een zonovergoten foyer
van de Stadsgehoorzaal is als
ontbijten met pink champagne
en kreeftestaart. Zoveel onge
kunsteld speelplezier weet dit
trio uit te stralen in zijn poëtisch
romantisch repertoire. Niet door
pretentieus vakmanschap, maar
vooral door de sprankelende en
natuurlijke eenvoud dje het trio
kenmerkt, waardoor het leven
zondagmorgen even helemaal
goed was. Zoals in de heerlijke
romances voor viool en piano
van Clara Schumann-Wieck,
waar Henny Ravestein bijzonder
warm en lyrisch tegenspel bood
aan partner Briër.
Kleine dissonant in dit overi
gens uitstekend aan elkaar ge
waagde duo is het feit dat muzi
kaal leider Henk Briër op de mo
menten dat de piano duidelijk
een begeleidende funktie heeft
het heft soms wat te veel in han
den houdt. Hij gaat daarbij in z'n
ijver zover, dat hij op het mo
ment dat zijn gezellin de sterren
van de hemel speelt (in de Sona
te nr. 2 van Joh. Brahms) op
bruuske wijze de betovering ver
breekt met een hinderlijke noot
tussen het tweede en laatste deel
door om te attenderen op het
ontstemmen van haar instru
ment. Maar laten we vooral niet
stoken in een gelukkige combi
natie als Briër en Ravestein.
Een enig werk daarna, het
spetterde er gewoon uit, was wel
de Sonate voor klarinet en piano
van Poulenc, warin Hans Stoop
en Henk Briër op flitsende wijze
partij gaven in een orgie van
kleur- en toonsoorten.
Khatchatoerian tenslotte
vormde het gekruide nagerecht
bij dit heerlijke gevarieerde en
pittige koffieconcert.
ANNEKE VAN VLIET.
