'Herstelbeleid'
Martens inzet
verkiezingen
■HHB
Medicijnen heeft
het bedrijfsleven
niet meer nodig
Zou Gerieve blij zijn met binnenkomst van
Achtergrond
Belgen naar de stembus
VRIJDAG 11 OKTOBER 1985
PAGINA 11
Zondag kunnen zeven miljoen Belgen naar de stem
bus om een nieuwe Kamer van Volksvertegenwoordi
gers, een nieuwe Senaat en nieuwe provinciale bestu
ren te kiezen.
Aanvankelijk waren deze verkiezingen uitgeschre
ven voor 8 december, maar de val van het rooms-libe-
rale kabinet van premier Wilfried Martens als gevolg
van het Heizeldrama, maakte vervroegde verkiezin
gen nodig.
Dat Heizeldrama bleek politiek overigens slechts
een incident, dat in de verkiezingsstrijd geen enkele
rol meer speelt. Het kabinet viel omdat de interne
spankracht weg was. 'Metaalmoeheid' wordt wel ge
zegd.
Het economische beleid van het kabinet, de kruisra
ketten, maar vooral de interne verdeeldheid van Bel
gië zijn de hoofdthema's van het actuele politieke le
ven bij onze zuiderburen.
In dit land, waar de grootste partij niet meer dan 20
procent van het aantal parlementaire zetels heeft, is
coalitievorming nog moeilijker dan in Nederland. De
enquêtes voorspellen een stembusuitslag die de ver
deeldheid en onduidelijkheid alleen nog maar groter
zal maken dan zij al is.
BRUSSEL - Het politieke leven
in België wordt nog altijd meer
door de tegenstelling tussen
Vlaanderen en Wallonië beheerst
dan door de kruisraketten of de
hoge werkloosheid. De taalstrijd
is weliswaar op de achtergrond
geraakt, maar heeft plaatsge
maakt voor de 'communautaire
problemen', zoals dat hier zo
fraai heet. In gewoon Neder
lands: de strijd om de economi
sche en politieke macht tussen
de twee grote gemeenschappen,
Vlaanderen en Wallonië.
door
Hans de Bruijn
Over de taal praat nauwelijks
iemand meer. Over het nationaal
belang nog minder. België be
staat hooguit op de landkaart,
maar niet in de gevoelens van de
'Belgen'. Vlaanderen, Wallonië
en Brussel, daar draait het om.
Tot zo'n 20 jaar geleden was
het Wallonië waar de Belgische
politiek gemaakt werd. Daar zat
de economische macht door de
staal- en kolenindustrie, daar
kwamen de politieke intellectue
len vandaan die het in Brussel
voor het zeggen hadden. Dat
beeld is drastisch veranderd!
De laatste mijnen werden zo'n
tien jaar geleden gesloten, de
werkloosheid is er enorm, en de
laatste staalfabrieken kunnen
nog slechts met miljarden francs
steun van de nationale regering
overeind worden gehouden.
Maar dat geld komt grotendeels
uit de zakken van de Vlamingen,
die nu economisch de dienst uit
maken. Vlaanderen is het klop
pende hart van België, waar het
geld verdiend wordt waarmee
het wegkwijnende Wallonië in le
ven wordt gehouden.
De meeste nieuwe industrieën
vestigen zich in Vlaanderen, daar
zitten de jongens van de hi-tech
en de groeiende Antwerpse ha
ven. Veel van de politieke macht
in Brussel is echter nog in han
den van de franstaligen. Dat
steekt in het Vlaamse land, waar
60 procent van de bevolking
woont en driekwart van België's
nationale inkomen wordt ver
diend.
De Walen zijn met die situatie
natuurlijk best tevreden. De Vla
mingen voelen zich te kórt ge
daan. Zij klagen - de Volksunie,
de Vlaamse, partij bij uitstek,
voorop - over de anti-Vlaamse
houding van de regering in Brus
sel. Zo moeten, terwijl de Neder-
landstaligen verreweg in de
meerderheid zijn, volgens de
grondwet in de nationale rege
ring nog altijd evenveel Neder
landstalige als franstalige minis
ters zitten. Bovendien moeten de
kabinetsbesluiten recht doen
aan dat - kunstmatige - even
wicht.
Gewesten
De roep om een zelfstandig
Vlaanderen (en dus ook Wallo
nië) klinkt de laatste jaren steeds
luider. Voor een deel is dat ook al
gerealiseerd. In 1980 werd na een
langdurige strijd besloten tot de
staatshervorming die Vlaande
ren en Wallonië zou omvormen
tot gewesten met een aantal ei
gen bevoegdheden, een eigen be
groting, een eigen 'regering' en
een eigen parlement.
Dat leidde tot koddige situa
ties. Zo hebben beide gemeen
schappen een eigen minister
voor buitenlandse handel, die
elk de wereld afreizen om voor
hun regio buitenlandse bedrij
ven te lokken. Zij bevechten el
kaar daarbij op leven en dood. In
China verscheen begin dit jaar in
enkele maanden tijd eerst de
Waalse, vervolgens de Vlaamse
en tenslotte de Belgische minis
ter van handel.
Maar met de overdracht van de
nationale bevoegdheden gaat het
niet altijd even vlot. Wel werd de
omroep een zaak van de gewes
ten (de BRT wordt door de
Vlaamse regering bestuurd, de
RTBf door de Waalse), maar de
federalisering van het onderwijs
is door het verzet van de Waalse
christendemocraten (PSC) weer
op de lange baan geschoven.
De PSC vreesde dat het meren
deel van het onderwij sgeld dan
naar Vlaanderen zou gaan. Bo
vendien zouden in Wallonië de
socialisten - daar verreweg de
grootste partij - de zeggenschap
over het onderwijs krijgen. Dat
schrikbeeld was voor de PSC
voldoende om begin september
een nieuwe crisis in het sinds de
Heizel-crisis feitelijk al demissio
naire kabinet-Martens te veroor
zaken.
De meningsverschillen over de
opdeling van de nationale koek
houden zo de onvermijdelijke
verdere federalisering op. Vooral
in Wallonië vreest men de situa
tie waarbij Vlaanderen krijgt wat
het toekomt, en de franstaligen
het met de overgebleven krui
mels mogen doen. Het Vlaamse
nationalisme wordt in Wallonië
als de oorzaak gezien van de te
loorgang van de Belgische staat.
Zolang de Walen (en dan in het
bijzonder de PSC) het in Brussel
voor de helft voor het zeggen
hebben, zullen zij hun best doen
het huidige evenwicht in stand te
houden.
Partijen
Maar het is de vraag hoelang
dat nog stand kan houden. De
Waalse socialisten (PS) van Guy
Spitaels, nemen al een veel soe
peler standpunt in, maar zij ma
ken - nog - geen deel uit van de
regering. Anderszins beklagen
de Volksunie en in mindere mate
de Vlaamse socialisten, zich over
het gebrek aan belangstelling dat
'Brussel' voor Vlaanderen heeft.
Het is duidelijk dat de verde
ling van het land ook zijn sporen
heeft nagelaten op de diverse po
litieke families. Vroeger beston
den er nationale christendemo
cratische en socialistische partij
en. Zo'n vijftien jaar geleden ech
ter werden die opgesplitst. Er
zijn Vlaamse en Waalse christen
democraten, Vlaamse en Waalse
socialisten, Vlaamse en Waalse
liberalen, Vlaamse en Waalse
groenen.
Meestal hebben die partyen
behalve hun naam weinig ge
meen. De CVP en de PSC mogen
dan in een pand in Brussel ge
huisvest zijn, contacten zijn er
nauwelijks. CVP-voorzitter
Geen ommekeer, is de leuzi
CVP-affiche heen geplakt.
premier Martens (CVP). Een kernkop, stem
(foto EPA)
Frank Swaelen zei onlangs 'va
ker contact te hebben met het
Nederlandse CDA' dan met zijn
Belgische 'zusterpartij', waar
voor hij slechts één trap hoeft op
te lopen.
Ook de Vlaamse en Waalse so
cialisten verkeren elk op hun ei
gen eiland. Terwijl de Vlaamse
socialisten van Karei van Miert
en Willy Claes hetzelfde onbuig
zame verzet tegen de kruisraket
ten huldigen als de Nederlandse
PvdA, heeft de Waalse Parti So-
cialiste allang geaccepteerd dat
de raketten in Florennes er staan
en er ook zullen blijven. De af
stand tussen PS en SP is op tal
van terreiriën zelfs groter dan die
tussen de andere politieke fami
lies. Alleen in de liberale familie
lijkt de vrede nog redelyk be
waard gebleven.
De politieke partijen in België
zijn zo een afspiegeling van die
hele verscheurde Belgische sa
menleving. Premier Martens, de
geboren unitarist en verzoener,
gruwt daarvan. Hij doet in deze
verkiezingsstrijd dan ook
krampachtige pogingen om de
nationale verdeeldheid uit de
verkiezingscampagne te houden.
Martens hamert op nationale the-
Broekriem
Het economisch herstelbeleid
staat in de waagschaal, zo houdt
hy de kiezers voor. Vier jaar lang
heeft het rooms-liberale kabinet
de Belgen de broekriem strakge
trokken. Er is fors aan koop
kracht ingeleverd, de sociale uit
keringen gingen omlaag, de be
lastingen omhoog, de overheid
bezuinigde flink. De resultaten
zijn nog mager, maar er gloort
licht aan het eind van de tunnel,
verklaart Martens keer op keer.
Weliswaar is het financierings
tekort 11 procent (belofte uit
1981: 6,9 procent) en zijn er
500.000 werklozen, maar de be
drijven gaat het weer beter en de
groei van de werkloosheid is
toch in elk géval tot staan ge
bracht. De 'zieke man van Euro
pa', zoals België nog slechts vijf
jaar geleden genoemd werd, is
bezig langzaam beter te worden.
Dat beleid moet nog minstens
twee jaar worden voortgezet, al
dus Martens. Het liefst opnieuw
met de liberalen. Zijn campagne
voert hij dan ook onder de leuze
'Geen Ommekeer'.
Dit harde economische beleid,
waarvan de gewone Belg nauwe
lijks iets positiefs heeft gemerkt
terwijl de staatsschuld deson
danks is verdubbeld, heeft Mar
tens overigens alleen kunnen uit
voeren, omdat de regeringspar
tijen in het parlement hem in
staat stelden twee van de vier
jaar met 'volmacht' te regeren.
De regeringspartijen stelden
daarmee in feite zichzelf enige
tijd op non-actief, natuurlijk tot
grote woede van de oppositie.
De kruisraketten spelen in de
ze verkiezingsstrijd eigenlijk
nauwelijks een rol. Alleen de
Vlaamse socialisten - straks ver
moedelijk de grootste partij van
Vlaanderen - maken daar een
punt van. Hun eis dat de raketten
weg moeten, willen zij aan een
regering deelnemen, heeft hun
regeringskansen zeker niet ver
groot.
Dat wil overigens niet zeggen
dat Martens alvast de huur van
zijn ambtswoning met vier jaar
kan verlengen. Niets is namelijk
zo onzeker als de coalitie die na
de verkiezingen van 13 oktober
geformeerd zal worden. Afgaand
op opiniepeilingen haalt de hui
dige CVP-PW-PSC-PRL-coali-
tie (nu 113 van de 212 zetels in de
Kamer van Volksvertegenwoor
digers) geen meerderheid meer,
in Vlaanderen noch in Wallonië.
Net als in Nederland wordt het
grootste verlies voorspeld voor
de Vlaamse liberalen (PW) van
de branie-achtige Guy Verhof-
stadt. Aan Waalse kant zullen de
christendemocraten van Charles
Ferdinand Nothomb (ja, die van
het Heizel-drama) een gevoelige
veer moeten laten. De CVP en de
Waalse liberalen (PRL) van
Louis Michel zouden zich hand
haven.
Winst
in Vlaanderen. Totaal zouden de
socialisten op 72 zetels kunnen
komen, waarmee zij de grootste
politieke bloedgroep in dit land
zouden worden. En het is - om
danks de raketten - de vraag in
hoeverre de straks te benoemen
informateurs en formateurs nog
om die bloedgroep heen kunnen.
Maar premier Martens en an
dere toonaangevende CVP'ers
hebben een regering met de
Vlaamse socialisten al zo goed
als uitgesloten. Wint de SP dan
gaan wij in de oppositie, zeggen
de CVP-bonzen. Niet alleen het
rakettenstandpunt, maar ook de
socialistische visie op de econo
mie ('wel een ommekeer') zijn
voor de christendemocraten on
verteerbaar.
De CVP verfoeit niet alle socia
listen. De mogelijkheden voor de
Waalse PS om mee te regeren lij
ken aanzienlijk groter. Veel soli
dariteit van de PS met de SP
hoeft niet te worden verwacht.
De Walen gematigder, willen de
raketten niet per se weghebben
en zijn genegen het economisch
beleid van Martens voor een deel
tegemoet te komen.
Maar ook de Waalse christen
democraten lijken als serieuze
regeringspartner te hebben afge
daan. Nothomb's weigering om
na het Heizeldrama af te treden
was de directe aanleiding tot de
val van het kabinet-Martens. En
toen Nothomb daar nog eens de
crisis over de onderwijskwestie
aan toevoegde, was bij velen in
de CVP de maat vol. Bovendien
valt zonder de PSC makkelijker
zaken te doen op het punt van de
staatshervorming, en daaraan zal
een nieuw kabinet-Martens toch
niet veel langer voorbij kunnen
gaan.
Deze ontwikkelingen leiden
als vanzelf naar wat in België de
'asymmetrische regering' wordt
genoemd, een soort monsterver
bond van de Vlaamse christen
democraten en liberalen, met de
Waalse liberalen en socialisten,
en eventueel-maar-niet-noodza-
kelijk de PSC. Een ratjetoe van
politieke opvattingen, zou je zeg
gen, maar dat is in België niet zo
verbazingwekkend.
Of het ook zal werken, met el
kaar in het parlement bestrijden
de socialisten en mogelijk chris
tendemocraten, is nog maar de
vraag. Die mogelijkheid zit er
overigens alleen in wanneer CVP
en PW een meerderheid in
Vlaanderen halen, en dat is even
zeer twijfelachtig. De rol van de
Volksunie, geschat op 15 procent
van de Vlaamse stemmen, kan
dan wel eens doorslaggevend
worden. De prijs die de VU daar
voor zal vragen - een zo goed als
onafhankelijk Vlaanderen - zal
voor Martens c.s. nog wel eens te
hoog kunnen blijken.
De informateur die na 13 okto
ber zal worden benoemd om een
nieuw kabinet voor te bereiden,
krijgt dus een haast onmogelijke
taak. Hij heeft een troost: de mo
gelijkheden voor coalitievor
ming zijn hier door de tweede
ling wat gevarieerder dan in Ne
derland.
Prof. drs. J. Weitenberg:
DEN HAAG - Bij mensen met een
minimuminkomen zal niet veel
meer te halen zijn als er nog meer
bezuinigd moet worden. Prof. drs.
J. Weitenberg, algemeen directeur
van het Nederlands Christelijk
Werkgeversverbond, doet geen
moeite dat te ontkennen. Ander
zijds acht hij verhoging van de
laagste uitkeringen uitgesloten.
Verdere bezuinigingen op de col
lectieve uitgaven, van zo'n vier tot
vijf miljard per jaar, zijn naar zijn
oordeel „onontkoombaar" in de
komende periode.
door
Jan Harren en
Peter van Nuijsenburg
Een oordeel dat nog steeds mee
telt in Den Haag. Weitenberg (46) is
nu precies een jaar algemeen-di
recteur van het NCW, maar als ad
junct-directeur van het Centraal
Plan Bureau (CPB) kwam hij voor
heen menigmaal naar buiten als
macro-economische rekenmeester
en beroepsvoorspeller. Ook neemt
hij een niet onaanzienlijke positie
in binnen het CDA, waarin hij
voorzitter is van de commissie-Mil
joenennota en (indirect) invloed
uitoefent op het tot stand komen
van het verkiezingsprogramma.
Dat er fors moet worden doorbe-
zuinigd staat voor Weitenberg als
een paal boven water, niet in de
laatste plaats met het oog op een
naderende terugval in de aardgas
opbrengsten. „Hoewel we dat niet
per se in één klap hoeven op te
vangen. Elk jaar een kwart ervan
zien weg té werken door bezuini
gingen elders, lijkt me uit oogpunt
van geleidelijkheid acceptabel".
Het kapwerk zal vooral bij de
rijksoverheid moeten geschieden,
waar tal van departementen nog
steeds meer uitgaven dan de be
doeling is. Via de sociale zekerheid
valt de 4 tot 5 miljard die Weiten
berg per jaar nodig acht elk geval
niet te bereiken. De enige moge
lijkheid die hij nog ziet is het aan
brengen van een verfijning in het
begrip 'minima'.
Op het ogenblik is de (minimum
uitkering voor een echtpaar zon
der kinderen gelijk aan die voor
een echtpaar met kinderen. „Daar
zou best wat verschil tussen mo
gen zitten", vindt Weitenberg. Te
gelijkertijd moeten wel de zoge
noemde inkomens-gebonden rege
lingen, zoals de huursubsidie, op
de helling, vindt hij. Instrumenten,
die van oorsprong een hoog CDA-
gehalte hebben, maar die ook ge
tuigen van een beleid dat
rechtvaardig is op de cent en on
rechtvaardig op de gulden.
Op het punt van de werkgelegen
heid is hij niet pessimistisch. Bij
een goed beleid - waaronder in zijn
visie te verstaan een voortzetting
van het beleid van het kabinet-
Lubbers - acht hij een daling van
de werkloosheid tot 500.000 in 1990
heel wel mogelijk. En dan gere
kend naar de huidige berekenings-
Prof. drs. J. Weitenberg. (foto gpd)
wijzen, dus zonder trucs om de
werkelijkheid anders te laten lij
ken door bijvoorbeeld bepaalde
groepen werklozen niet meer mee
te tellen.
Toch zal de werkloosheid nog
Uing hoog blijven, zo vreest de
NC W-topman'. „We hebben er jaren
over gedaan tot het besef kwam
dat het niet langer zo kon. Nu zal
het ook een hele tijd duren voor de
zaak weer gesaneerd is". „Er zou
wat meer kunnen als we onder
ogen zien dat er in de samenstel
ling van het werklozenbestand iets
mis is". Waarbij Weitenberg in de
eerste plaats doelt op verkeerde of
een gebrek aan scholing.
Hij is wel zo oprecht om een deel
van de 'schuld' ook by de onderne
mers te leggen, die veelal de be
drijfsopleiding het eerst hebben
geschrapt om de kosten te druk
ken. „Die beslissingen zijn toen
veel te gemakkelijk genomen. La
ten we hopen dat zulk soort lessen
nu geleerd zijn, al moeten we in het
oog houden dat de toestand in een
hoop bedrijven uiterst kritiek was,
zo in de buurt van 1980. Het was
niet zelden d'r op of d'r onder".
Volgens Weitenberg zullen de
bedrijven nadrukkelijk deel moe
ten nemen in scholingsprojecten,
waarbij ze ook financieel medeve
rantwoordelijkheid dienen te ne
men. Nu de ergste nood achter de
rug is, is daar ook weer ruimte
voor, zo mag uit de opmerkingen
van Weitenberg worden afgeleid.
Al waarschuwt hij dat men „door
de cijfers heen moet kijken".
„Het bedrijfsleven klimt uit het
dal omhoog, maar de hoge cyfers
en winsten zyn voor een deel
voortgekomen uit de hoge koers
van de dollar. Trek je dat effect er
vanaf dat kom je op een reëler ni
veau uit. Overigens blijf je ook dan
herstel zien, zij het niet overal in
dezelfde mate. Daarom blijven
pepmiddelen nog even nodig. La
ten we zeggen een jaar of drie. Ex
tra bijdragen voor onderzoek naar
en ontwikkeling van nieuwe tech
nologieën bijvoorbeeld. Maar me
dicijnen heeft het bedrijfsleven
niet meer nodig".
De toekomst ziet er in de ogen
van Weitenberg - gewezen be-
roeps-vooruitkijker, immers - niet
kwaad uit. Maar dan moet niet te
veel worden afgeweken van de
koers die met het kabinet-Lubbers
is ingeslagen. Wat dat betreft kijkt
hij met wantrouwen naar de PvdA.
Die partij wordt, gelet op de opi
niepeilingen, na de verkiezingen
een moeilijk te passeren station bij
het vormen van een nieuwe rege
ring volgend jaar.
Weitenberg: „Dan zal het ervan
afhangen wel stroming in die partij
de steun van de achterban krijgt.
Zijn het de Nieuwe Realisten of
worden het weer de ideologen. Als
de realisten de overhand hebben
?ou ook onder een coalitie van
CDA met PvdA een voortzetting
van het beleid mogelijk zijn. Maar
als de ideologische school het voor
het zeggen krijgt, dan lijkt het me
uitermate moeilijk. En ik moet zeg
gen dat. ik in het program van' de
PvdA tot dusver te weinig heb
kunnen terugvinden van de opvat
tingen van de realisten".
Verscheidene kerkelijke figu
ren hebben gereageerd op de af
scheidsrede van secretaris dr.
Fiolet van de Raad van Kerken
in Nederland. Fiolet deed daarin
een beroep op de Rooms-Katho-
lieke Kerk om lid te worden van
de Wereldraad van Kerken en
hoopte daartoe op een Neder
lands initiatief, bijvoorbeeld een
direct lidmaatschap van de Ne
derlandse kerkprovincie van de
Wereldraad.
De rooms-katholieke hulpbis
schop van Haarlem, dr. J. F. Les-
crauwaet, sinds kort tweede
voorzitter van de Raad van Ker
ken in Nederland, vindt de sug
gestie van Fiolet 'de moeite
waard'. "Maar dat het niet zo
simpel is, is wel duidelijk".
Of hij zelf voor of tegen een
zelfstandig lidmaatschap van de
landelijke kerk is, kon Lescrau-
waet nog niet zeggen. "Ik zal een
en ander eerst goed moeten be
studeren voordat ik tot een ver
antwoord standpunt kom". "De
gedachte is al meer geopperd,
maar er is nooit een definitie!
antwoord op gekomen. In de eer
ste plaats zal de Rooms-Katholie-
ke Kerk zelf moeten uitzoeken of
dit mogelijk is".
Ook vroeg bisschop Lescrau-
waet zich af, hoe de Wereldraad
hierop zou reageren. "Stel je
voor, dat veel rooms-katholieke
kerken lid zouden worden. Dat
zou een ingrijpende verandering
in de samenstelling van de We
reldraad betekenen".
Volgens dr. R. Huysmans,
voorzitter van de Sint Willibrord-
vereniging (het orgaan voor oe
cumene van de Nederlandse
Rooms-Katholieke Kerk), hangt
veel af van de reactie van de Ne
derlandse bisschoppen. "Toetre
ding van de Nederlandse kerk
tot de Wereldraad zou een ver
schil in benadering betekenen
lussen de Nederlandse bisschop
penconferentie en het Vaticaan.
Of de bisschoppen daar veel voor
voelen, is de vraag. Ik heb er
geen kijk op, hoe dit afloopt".
Huysmans zelf staat er positief
tegenover. Tijdens de algemene
vergadering van de Wereldraad
in 1983 (Vancouver) hebben Fio
let, dr. Houtepen en hij (de drie
rooms-katholieke deelnemers uit
Nederland) een dergelijk idee al
besproken- met mgr. Meeking,
ondersecretaris van het Vati
caanse secretariaat voor de een
heid der christenen. Die achtte
het toen de moeite waard om het
te bekijken.
Dr. C. P. van Andel, secretaris
van het hervormd beraad voor de
verhouding tot de Rooms-Katho
lieke Kerk, juicht het voorstel-
Fiolet toe. De vraag is echter, of
dit 'statutair' mogelijk is. Naar
zijn indruk kunnen landelijke
bisschoppenconferenties nooit
buiten Rome om lid van de We
reldraad worden. "Ik zou willen,
dat dit mogelijk werd gemaakt.
Dan zouden die delen van de
Rooms-Katholieke Kerk die al
zover zijn kunnen deelnemen in
het grote geheel van de oecume
nische beweging".
Van Andel is zich er overigens
wel van bewust, dat er 'heel
moeilijke verhoudingen' zouden
ontstaan als de kerk van Rome in
haar geheel lid van de Wereld
raad werd. In het presidium van
zeven mensen zouden dan twee
of drie kardinalen moeten ko
men, terwijl het Centraal Comité
van de Wereldraad voor de helft
uit rooms-katholieken zou moe
ten bestaan. "Ik weet niet of ze
daar in Genève zo blij mee zou
den zijn".
Dr. H. A. Berkhof (Leiden),
oud-voorzitter van de Raad van
Kerken, vindt het een 'sympa
thiek' voorstel, waarvan hij
denkt, dat de curie in Rome erte
gen is. "Het gaat de kant uit van
meer zelfstandigheid van de lan
delijke bisschoppenconferen
ties, en daar voelt de huidige
paus niets voor. Dat is in strijd
met het eenheidsdenken in Ro
me". "Zoals de kaarten nu lig
gen, geloof ik er niet in". Maar
Berkhof acht het de moeite
waard, als dit nu eens officieel
geprobeerd wordt.
Chili. De Raad van Kerken
in Nederland wijst in een brief
minister Van den Broek van bui
tenlandse zaken op de 'voortdu
rende schending van de r
rechten' in Chili.
Hij vraagt de minister, er via de
Nederlandse vertegenwoordi
ging voor te zorgen, dat deze
schending de volle aandacht
krijgt op de komende algemene
vergadering van de Verenigde
Naties, en eraan mee te werken
dat de democratische rechtsorde
in dat land wordt hersteld. De
raad herinnert aan de vele doden
en gewonden tijdens protestma
nifestaties in september.
Uganda. President Obote
van Uganda heeft een brief ge
kregen van het bestuur van de
Nederlandse Hervormde Kerk
naar aanleiding van recente be
richten over martelpraktijken in
zijn land.
De brief verwijst naar de richt
lijnen ter voorkoming van marte
lingen die Amnesty Internatio
nal in 'april 1984 heeft uitgege
ven. "Wij,hopen, dat u en uw re
gering rekening zullen houden
met de uitspraken van Amnesty
International inzake martelprak
tijken, in de overtuiging dat veel
mensen over de hele wereld met
spanning kijken naar wat in uw
land gebeurt".
"Martelen", zegt het hervorm
de kerkbestuur, "is onder geen
enkele omstandigheid toege
staan". "De regering dient ervoor
te zorgen, dat alle gedetineerden
onmiddellijk na hun arrestatie
voor een gerechtelijke autoriteit
worden geleid en dat familiele
den, advocaten en artsen vrije
toegang hebben".
Hervormde Kerk: beroepen
te 's Gravenpolder-Baarland-
Hoedekenskerke D. W. Koelman
Temeuzen; aangenomen naar
Vlaardingen W. de Graaf Amster
dam; bedankt voor Boven-Har-
dinxveld A. J. Schalkoort Streef
kerk, voor Oud-Beyerland G. S.
A. de Knegt Huizen.
Gereformeerde Kerken: aan
genomen naar Leeuwarden-Hui-
zum J. Ritsema Beilen; bedankt
voor Appelscha H. K. Zijlstra
Soesterberg.
Christelijke Gereformeerde
Kerken: bedankt voor Maassluis
W. van Sorge Rijnsburg.
Gereformeerde Gemeenten in
Nederland: bedankt voor Dor
drecht A. van Straalen Barne-
veld.
Jubileum. De hervormde do
minee S. de Jong in Katwijk aan
Zee is 25 jaar predikant. Zondag
wordt dat kerkelijk herdacht met
een dienst in de Nieuwe Kerk (10
uur).
Ds. De Jong begon zijn loop
baan in Houten (Utr.). Vervol
gens werkte hij acht jaar in Oud-
dorp (Goeree) en sinds augustus
1978 is Katwijk aan Zee zijn
standplaats.
