Dier voor sommigen
een wegwerpartikel
Bestrijding ongedierte: bij de beesten af
Jaarlijks terugkerende vakantie-ellende
ZATERDAG 1 JUNI 1985
EXTRA
PAGINA 21
Voor veel huisdieren is de vakantietijd geen vrolijke periode. Integendeel, ze zijn soms plotseling
teveel en moeten zich gedurende de weken dat de familie zich op een vakantieadres vermaakt
maar zien te redden. Natuurlijk heeft niet iedereen het slecht voor met z'n huisdier, maar vaak
wordt er veel te laat actie ondernomen om onderdak te vinden voor het dier. En dan kunnen er wel
eens vervelende situaties ontstaan.
door Bert Paauw
Elk jaar duiken ze weer op: de ver
halen over honden die uit een rij
dende auto zijn gegooid of ergens in
een bos aan een boom zijn vastge
bonden. Het is zo langzamerhand
een regelmatig terugkerend, maar
daarom nog niet meer minder droef
geestig ritueel geworden dat bij het
aanbreken van de zomervakantie
het dierenleed een top bereikt.
Iemand die daar over mee kan
praten is mevrouw C.A.M.Stafleu,
die zich al vele jaren intensief met
het wel en wee van huisdieren be
zighoudt. Zy is verbonden aan de
landelijke commissie gezondheid
en welzijn gezelschapsdieren. Die
commissie dateert uit 1979 en is ge
vormd op initiatief van de Neder
landse Vereniging tot Bescherming
van Dieren en de Koninklijke Ne
derlandse Maatschappij voor Dier
geneeskunde.
Mevrouw Stafleu bemoeit zich in het
bijzonder met katten (zij is voorzitter
van de onder de commissie ressorteren
de werkgroep katten) en is daarnaast
ook actief in een opsporingsdienst voor
dieren. Dagelijks komen er in haar
Utrechtse woning zo'n 60 telefoontjes
binnen en voert zij ongeveer 30 uitgaan
de gesprekken. ("Inderdaad, je wordt er
soms knotsgek van").
Onlangs liet de landelijke commissie
een door mevrouw Stafleu samengestel
de folder verspreiden met raadgevingen
en opmerkingen over de behandeling
van dieren in vakantietijd. Wellicht dat
mensen op betere ideëen worden ge
bracht dan de gruwelijke staaltjes waar
toe sommigen in staat blijken.
Mevrouw Stafleu over de jaarlijkse el
lende: "De grote hap trekt gewoon de
deur achter zich dicht. De dieren wor
den op straat gezet, ze zoeken het verder
maar uit. Dat geldt vooral voor katten..
Met honden doet men het anders. Om
dat de buren de hond kennen wordt dat
beest een eind verder weg uitgeladen.
Het lijkt afgezaagd, maar de vastgebon
den hond aan een boom komt elk jaar
voor, ondanks de schrijnende verhalen
die je daar steeds weer over kunt lezen".
"Nog niet eens zo lang geleden vonden
we een vastgebonden teef bij een boom
die op die plaats had gejongd. Het beest
was dood, helemaal uitgeteerd. Van de
jongen leefde er nog eentje, ze had de
kleintjes niet eens kunnen aflikken".
"Er zijn mensen die hun hond meene
men en vlak voor de grens uit de auto
zetten. Ik weet dat de douane 's avonds
bepaalde laantjes afrijdt en men vindt el
ke avond wel wat. Tegen de vakantie
Het verhaal dat mensen glas in de
grond begraven in de hoop dat mol
len zichzelf de voorpoten afsnijden
als ze een gang naar het afgescherm
de gebied willen maken, zette Henk
Smit aan het denken. „Hoe gaan we
om met dieren die als schadelijk
worden ervaren", vroeg het hoofd
bestuurslid van de Dierenbescher
ming zich af. „Wordt dat soort die
ren niet onnodig veel leed toege
bracht?'
Deze overpeinzingen resulteerden uit
eindelijk in een besluit van de Dierenbe
scherming om het doden van schadelij
ke dieren te laten onderzoeken. De op
dracht ging vorig jaar naar het Instituut
voor Zootechniek van de Rijksuniversi
teit van Utrecht, dat zich bezig houdt
met het verantwoord houden van dieren
en daardoor ook aandacht besteedt aan
hun welzijn. De onderzoekers, prof J.
Bouw, hoogleraar zootechniek, en F. van
Eerdenburg, aankomend dierenarts,
noemen de eerste resultaten gruwelijk.
„Het is echt bij de beesten af', zegt Van
Eerdenburg, „ik ben me rot geschrok
ken. Het gaat bijvoorbeeld om miljoe
nen mollen per jaar".
Bouw en Van Eerdenburg beperken
zich in hun onderzoek tót wat in de
volksmond doorgaat voor 'ongedierte'.
Zelf spreken zij liever over zoogdieren
die in grote aantallen enorme schade
veroorzaken aan waterhuishouding,
landbouw en huizen. Het gaat dan om de
muskusrat, de mol, de woelrat, ratten en
muizen. Alleen de bestrijding van de
muskusrat is wettelijk geregeld; de rest
is vogelvrij.
De muskusrat, die oorspronkelijk uit
Noord-Amerika door pelsdierfokkers
werd ingevoerd, vormt een grote bedrei
ging voor de waterkeringen. Hij onder
graaft dijken, oevers en kassen. De scha
de die het dier veroorzaakt, is onnoeme
lijk. Er zijn cijfers dat de landbouw jaar
lijks door de muskusrat twee mihoen
gulden verlies lijdt. De waterstaat zou
een schade van vele duizenden guldens
per strekkende kilometer lijden. Een
speciaal daartoe ingerichte overheids
dienst bestrijdt de muskusrat. Officiële
rattenvangers gaan de grote waterstaats
vijand te lijf met onder water geplaatste
fuiken en klemmen en met gastabletten
vliegen ook de aantallen gevonden kat
ten omhoog, de zogenaamde 'op straat
zettertjes'. Veel mensen denken dat een
kat wel voor zichzelf kan zorgen. Als
hem dat niet is geleerd, als ie van jongsaf
aan is verzorgd en te eten heeft gehad,
dan kan hij dat dus niet".
"Vaak krijgen we telefoontjes van bu
ren die melden: de mensen naast ons
zijn op vakantie maar de kat zit nog in
huis. Dan gaan we er naartoe en doen
een briefje in de bus met de vraag of een
eventuele verzorger contact met ons wil
opnemen. Horen we niets, dan gaan we
er met de politie op af om het dier te
kunnen verzorgen".
Habbekrats
Een dier dat het volgens mevrouw Sta
fleu eveneens moet ontgelden is de
schildpad. "Een waterschildpadje koop
je voor een habbekrats in de dierenwin
kel. Bij goede voeding - het zijn vleese
ters, dus hebben ze eiwitten nodig - kun
nen het flinke exemplaren van 30 centi
meter worden. Het zijn bovendien be
werkelijke dieren die een grote bak no
dig hebben om in te leven. Nou, dat alles
realiseren mensen zich helemaal niet als
ze zo'n klein schildpadje kopen. Vinden
ze hem lastig worden, dan zetten ze zo'n
beest gewoon bij een sloot. Dat overle
ven ze meestal niet. Ongeveer 90 procent
van de schildpadden gaat door een ver
keerde behandeling dood, reden waar
om wij het geen geschikte huisdieren
vinden".
"We proberen wel zoveel mogelijk
schildpadden te redden maar zo langza
merhand weten we er ook geen raad
meer mee. De asiels die ze wel willen
hebben zitten inmiddels propvol met
honderden schildpadden en de meeste
geschikte binnenvijvers, zeker in
Utrecht en omgeving, zijn nu wel voor
zien van waterschildpadden. De proble
men ontstaan doordat mensen pas gaan
nadenken over dieren als ze ze al in huis
hebben".
"Dat geldt ook ten aanzien van pape
gaaien en parkieten. Dat zijn gezel
schapsdieren. Die horen niet alleen in
een kooi te zitten. Zeker parkieten heb
ben een soortgenoot nodig. Als de die
ren zich gaan vervelen omdat ze vrijwel
nooit mensen om zich heen hebben of
nooit eens lekker buiten worden gezet
gaan ze zich kaal pikken".
"Veel mensen die een dier nemen om
dat hen dat leuk lijkt beseffen absoluut
niet wat ze zich op de hals halen. Daar
komen dan brokken van. Mensen ne
men bijvoorbeeld een hond die helemaal
niet bij het gezin past. Een zwart bolletje
van zes weken, dat is natuurlijk schattig.
in de holen. In 1983 wisten ze een 200.000
muskusratten te doden. Vorig jaar wa
ren het er zeker meer, maar het juiste
aantal is nog onbekend.
Van Eerdenburg: „Klemmen behoren
zo geconstrueerd te zijn dat ze in één
klap doden. Dat is echter niet altijd het
geval. Als ze niet in één"keer dood zijn,
verdrinken ze in de klem. Dat is erg pijn
lijk, omdat een muskusrat zijn neusga
ten kan afsluiten en dan ongeveer een
kwartier lang onder water kan blijven".
Zo lang kan dus de doodsstrijd van zo'n
dier duren. Om dezelfde reden wijst hij
het gebruik af van fuiken omdat die juist
zijn afgestemd op de verdrinkingsdood.
Gifgas
Naast deze mechanische middelen
gaan de vangers schoorvoetend ook over
tot het gebruik van chemicaliën. Ze ver
stoppen dan in de holen pillen die het
dodelijke fosforwaterstofgas versprei
den. Het middel is zo gevaarlijk dat er
alleen mee mag worden gewerkt door
mensen die een speciaal examen hebben
afgelegd.
Van Eerdenburg: „In voldoende con
centratie werkt het gas snel en doeltref
fend. Het is zeker geen mooie dood. Dat
gas veroorzaakt hevige benauwdheid,
hartproblemen, longoedeem en tast vrij
wel alle organen aan. Alles doet pijn. Het
dier gaat uiteindelijk dood door verstik
king of hartstilstand. Het gifgas is ont
wikkeld voor de mollenbestrijding. Be
doeling is dan dat alle gangen worden
afgesloten. Het gas moet zich dan door
de gangen verspreiden en de mol doden.
Niemand weet wat er precies gebeurt als
de mol zich in een hoekje weet te ver
stoppen en slechts een lage concentratie
inademt. Dat wordt waarschijnlijk éen
lange ellendige doodsstrijd. Dat geldt
vermoedelijk nog meer voor de muskus
rat. Het gas werkt wel door, ook als hij
de neusgaten heeft afgesloten".
In tegenstelling tot de muskusrat
wordt de mol niet georganiseerd bestre
den. Toch worden er naar schatting jaar
lijks door boeren, tuinders en andere
Als zo'n bolletje later tot een volwassen
bouvier is uitgegroeid dan moet men
wel zorgen zo'n hond de baas te zijn. Een
bouvier is van nature een dominante
hond. Als je hem consequent opvoedt,
laat merken dat het hele gezin, ook de
kinderen, in rangorde boven hem staan,
dan accepteert, hij dat en is het een pri
ma hond".
"De meeste mensen nemen echter
veel te makkelijk huisdieren; overzien
de consequenties niet. Om terug te .ko
men op de bouviers. Mensen die die
honden niet genoeg aandacht hebben
gegeven willen op een gegeven moment
van het beest af en zetten dan een kleine
advertentie in de krant in de trant van
'Bouvier van 5 a 6 maanden, geschikt
voor bewaking'. Nou, dan weet ik het
wel. Voor de term 'geschikt voor bewa
king' lees ik dan al bijna automatisch 'zo
vals als de pest'.
Adviezen
Middels de landelijke commissie ge
zondheid en welzijn gezelschapsdieren -
met daarin onder anderen vertegen
woordigers uit de wereld van dieren
artsen, dierenbescherming, ministerie
van landbouw en visserij, dierenpen-
sions - wordt geprobeerd de problema
tiek rond huisdieren centraal aan te pak
ken. Er worden zowel adviezen aan par
ticulieren als aan officiële instanties ver
strekt. Iedereen kan schriftelijk of mon
deling met z'n vragen bij de commissie
terecht. Van regeringszijde is bijvoor
beeld gevraagd aan te geven welke die
ren wel, en welke niet geschikt zijn om
te houden als huisdier. (Mevrouw Sta
fleu: "Je staat er van versteld welke die
ren door mensen in huis worden ge
haald. Een cobra in de badkamer, dat
komt voor").
In gevallen van verwaarlozing of mis
handeling kan de Inspectiedienst van de
Dierenbescherming te hulp worden ge
roepen. Meldingen worden in eerste in
stantie door vrijwilligers nagegaan om
dat de praktijk heeft geleerd dat veel
meldingen het gevolg zijn van burenru
zies. Mensen proberen elkaar dan een
hak te zetten.
Mevrouw Stafleu: "Overigens kan de
inspectie niet zoveel doen. Het moet wel
heel erg zijn voordat er kan worden inge
grepen. Een hond die de hele dag in z'n
eentje op een klein balkonnetje zit maar
wel op tijd te eten en te drinken krijgt en
's avonds een kwartiertje wordt uitgela
ten, daar doe je niks aan. Processen ver
baal van inspecteurs worden vaak door
de officier van justitie geseponeerd, dus
dat is ook al geen bemoedigend werk".
"En is de situatie zo ernstig dat een
inspecteur tot inbeslagname van het
dier besluit dan fronst de officier van
justitie ook de wenkbrauwen. Als de ei
genaar namelijk geen afstand van het
dier wil doen wordt het beest in afwach
ting van een uitspraak door de kanton
rechter in een asiel ondergebracht, op
kosten van de staat. Dat kan soms wel
een jaar duren".
Pension
Terug naar de vakantieperiode wan
neer mensen zich soms plotseling geen
raad weten met hun huisdier. Met fol
ders, campagnes en andere vormen van
voorlichting wijst de landelijke commis
sie op mogelijkheden dieren tijdelijk el
ders onder te brengen. Mevrouw Sta
fleu: "Als je je huisdier in een pension
onderbrengt ga dan tevoren even naar
de accommodatie kijken. Een goed pen
sion zal dat nooit "weigeren, of men moet
het werkelijk geweldig druk hebben. De
Dierenbescherming heeft trouwens een
boekje uitgebracht met gegevens over
pensions die zijn bezocht en goedge
keurd door inspecteurs. In veel pensions
kun je ook huisdieren in kooien kwijt.
Een pension kost natuurlijk geld, 5 a 10
gulden voor een kat en 10 a 15 gulden
voor een hond per dag. Maar dat mag
toch geen probleem zijn als je om je dier
geeft. Trouwens, die kosten moeten ge
woon deel uitmaken van het vakantie
budget".
"Behalve bij een pension kun je vaak
ook iets regelen via een oppascentrale.
In heel veel plaatsen is zo'n centrale'
waarbij particulieren onderling afspra
ken maken over de zorg voor eikaars
huisdieren tijdens de vakantie. In alle
gevallen geldt: regel het onderbrengen
tijdig. We worden ontzettend vaak ge
beld door mensen die de volgende dag al
op vakantie gaan en dan denken dat je
wel eventjes iets voor ze kunt regelen.
Onbegrijpelijk. Die leven in de veron
derstelling datje gelijk iets voor ze weet.
Bovendien, stel dat een hond tijdelijk bij
andere mensen is onder te brengen, dan
is het vaak beter eerst een weekendje te
proefdraaien: kijken of het klikt tussen
de honden".
Mevrouw Stafleu zegt dat de oppas
centrale helaas ook wel eens wordt mis
bruikt om van dieren af te komen. Ze
geeft een voorbeeld. "Mevrouw Poedel-
tje en mevrouw Bouvier, laat ik ze zo
maar noemen, hadden over en weer af
spraken gemaakt om eikaars honden als
logé in huis te nemen. Eerst het poedel-
tje bij mevrouw Bouvier. Dat poedeltje
werd echter niet meer opgehaald en toen
mevrouw Bouvier op vakantie moest
wendde ze zich tot ons met de vraag wat
ze moest doen want ze wist niet meer
precies waar mevrouw Poedeltje woon
de. Wij zijn toen met het poedeltje in di
verse wijken in de buurt gaan wandelen
en het beest bleef op een gegeven mo
ment voor een bepaalde deur zitten.
Nou, daar bleek ie dus te wonen. Er was
niemand thuis. De buren zeiden: ze lig
gen in scheiding, ze willen de poedel
niet meer. Zo gaat dat dus".
"Wat ook nog wel eens gebeurt is dat
een oppas op het laatste moment afzegt.
Mensen kunnen dan geen kant meer op
met hun dier omdat de tijd ontbreekt om
ze nog tijdig te laten inenten zodat de
beesten niet mee kunnen op reis en ook
niet zonder inenting door een pension
worden geaccepteerd. Inentingen tijdig
regelen, dat is ook weer zo'n punt".
Lapjeskat
Een extra moeilijkheid om dieren
rond de vakantieperiode onderdak te
krijgen is het grote verschil in vraag en
aanbod. Mevrouw Stafleu: "Tegenover 6
telefoontjes van mensen die van hun
dier afwillen staat 1 telefoontje van ie
mand die wel een dier wil hebben. En in
het laatste geval zijn de wensen vaak
heel specifiek. Iemand wil alleen een
puppy of per se een lapjeskat. Ik stik
meestal van de jonge poezen maar er zit
dan natuurlijk net geen lapjeskat tussen.
Op zulke momenten wou ik dat ik ze kon
Niet iedereen die om een dier vraagt
wordt trouwens 'bediend'. Dierenorga-
nisaties, althans een aantal, blijken met
een zwarte lijst te werken. Zo ook de or
ganisaties waar mevrouw Stafleu bij is
betrokken. "Van. sommige mensen we
ten we zo langzamerhand ^rel hoe ze met
dieren omgaan. Ik ken iemand die heel
agressief tegen honden doet. Als het
echt te gek wordt moeten we er de poli
tie op af sturen om het arme beest weg te
halen maar even later begint het weer
van voren af aan. Van ons krijgt hij geen
honden, maar ja, het is natuurlijk heel
eenvoudig om aan honden te komen. Er
staan altijd wel advertenties in de kran
ten waarin dieren worden aangeboden".
"En dan heb je ook een categorie men-
Honden en katten
Strychnine in gehaktballetjes is een
andere beproefde methode. De mol
krijgt afwisselend in al zijn spieren hefti
ge krampen en legt uiteindelijk met veel
pfln het loodje. Soms duurt het enkele
uren voordat de dood intreedt. Strychni
ne mag officieel alleen worden verkocht
aan professionele mollenbestrijders,
maar iedereen kan heel gemakkelijk aan
het gevaarlijke spul komen. Zodoende
worden ook lastige honden en katten
van de buren dikwijls met het gif omge
legd. Het beroerde van dit moorden van
mollen op grote schaal is dat het geen
enkel doel dient. De bestrijding wordt
niet in een aaneensluitend gebied geor
ganiseerd. Zodoende zijn de gangen van
een gedode mol binnen de kortste keren
weer bewoond. „Het is nu dweilen met
de kraan open".
Tamelijk uitzichtloos is ook de strijd
tegen de woelrat, die met fuiken, klem
men en ook wel gif wordt gevoerd. Het
waterdier, in aantal geschat op 2,5 mil
joen, richt soms voor enkele honderd
duizenden guldens per hectare schade
aan door graven en knagen in de fruit
teelt en de tuinbouw. Het meest stuiten
de van de jacht op de woelrat vindt Van
Eerdenburg de van gaaswerk gemaakte
fuiken.
„Als de fuik onder water staat, .ver
drinkt het beest vrij snel. Maar doordat
het water niet altijd even hoog staat, is
ae pijp in de fuik soms half boven water.
De rat kruipt op de pijp, maar kan niet
droog worden. Het beest is een goede
zwemmer, maar moet snel droog wor
den. Als dat niet gebeurt, gaat het beest
na een paar uur dood van kou en nattig
heid. Pure ellende. De verdrinkings
dood is daarbij vergeleken diervriende
lijk".
Wat omvang betreft, lijkt bij dit alles
het gesol met ratten en muizen in de ge
wone huishoudens niets. Bij grote over
last springen soms wel professionals te
hulp van de gemeentelijke reiniging of
van het particuliere bedrijf met de pro-
zaische naam RentoKill. Maar over het
sen die eigenlijk volstrekt niet is geïnte
resseerd in dieren maar het gewoon wel
grappig vindt om een beest te nemen dat
past bij de kleur van hun das".
"Het punt is eigenlijk dat er teveel die
ren zijn en dat men er veel te makkelijk
aan kan komen. Je wordt er soms wan
hopig van. Vroeger was ik dol op de zo
mer, nu ben ik blij als het winter wordt,
's Winters is het veel minder druk. Je'
wordt ook niet zo geconfronteerd met al
die jonge katjes. Nu worden we om de
haverklap gebeld door mensen die een
nest jonge katjes in de schuur hebben
gevonden. Het steriliseren van katten,
daar hameren we voortdurend op. Er is
een hoop ellende te voorkomen door te
zorgen dat er minder dieren worden ge
boren".
Makkelijk
"Wat ik niet kan begrijpen is dat be
paalde mensen een dier die ze toch al
een tijd in huis hebben zo makkelijk
wegdoen. Een poes die men een jaar
heeft wordt aan het begin van de vakan
tie buiten de deur gezet. Heeft ie het in
de vakantie kunnen redden, nou, dan is
het goed. Redt ie het niet, dan nemen ze
gewoon een andere Jcat die er bij de vol
gende vakantie weer uitgaat".
"Onlangs belde een vrouw met de me
dedeling dat ze drie honden had maar er
één weg wilde doen. De hond die ze wil
de lozen was 12 jaar en een beetje zieke
lijk. Ik vroeg of ze het dier al die 12 jaar
had gehad? Dat was inderdaad het ge
val. Maar voelt u dan geen band met het
dier?, vroeg ik. Jawel, zei ze, maar de
kinderen vinden hem niet meer zo leuk.
Die geven meer om een nieuw hondje
van 6 maanden dat we sinds kort heb
ben. Zulke mensen vinden het dan nog
gek als ik knorrig reageer, duidelijk
maak dat ik zo'n houding onbegrijpelijk
vind en dat het vrijwel onmogelijk is om
een ziekelijke hond van 12 jaar elders
onder te brengen".
Volgens mevrouw Stafleu zetten alle
inspanningen van de dierenbescher
mers toch wel zoden aan de dijk. "Niet
dat de narigheid jaarlijks minder wordt,
maar het wordt gelukkig ook niet erger.
Het is trouwens geen specifiek Neder
lands probleem, in het buitenland speelt
het ook. Ach, je moet niet moedeloos
worden. Ik denk altijd maar: als er niets
gebeurt dan wordt het helemaal een cha-
algemeen proberen de mensen zelf zich
te ontdoen van de ongewenste inwoners.
Klemmen zijn niet altijd even effectief.
Van Eerdenburg prijst deze methode
niet, omdat de ratten en jnuizen niet zel
den verkeerd in de klemmen komen.
„Ratten raken dan in zo'n grote paniek
dat ze hun eigen poot afvreten".
Omdat de meeste mensen vinden dat
valletjes zo'n kliederboel in huis geven,
is de chemische bestrijdingsmethode
het populairst. Gebruikt worden dan an-
ti-coagulanten, een middel dat de bloed-
stolling remt. Bij ieder botsinkje sijpelt
bloed de weefsels in, waardoor de dieren
na verloop van tijd inwendig verbloe
den. Volgens Van Eerdenburg zijn klei
ne bloedinkjes niet pijnlijk. De grote
echter des te meer. Het kan wel een
week duren voordat de rat of muis be
zwijkt.
Alternatieven
Tot zover hebben Bouw en Van Eer
denburg het probleem in kaart gebracht.
Het moeilijke deel van het werk moet
nog beginnen: het zoeken naar alterna
tieve bestrijdingsmethoden, waarbij de
dieren niet zo erg hoeven te lijden.
Bouw: „Een beschaafde samenleving
mag niet op de huidige wijze doorgaan.
Als je er van overtuigd bent dat de die
ren schadelijk zijn, dan moet je ze be
strijden op een manier waarvoor je je als
mens niet hoeft te schamen. Nu is jan en
alleman bezig met het vangen van deze
schadelijke dieren. We zeggen niet: alles
is lief en aardig, je mag die dieren niet
bestrijden. Maar wat er nu gebeurt, is
van de gekke. Dat kan misschien toch
anders. Misschien moet de overheid de
bestrijding georganiseerd aanpakken
met een goede opleiding, goede metho
de en goed onderzoek", zegt Bouw. Wet
telijke maatregelen voor het doden van
dieren hoeven voor hem niet zo nodig.
„Dat heeft geen effect. Een goede voor
lichting is beter".
Hij noemt het merkwaardig dat pas in
1984 de dierenbescherming aandacht
voor het probleem heeft gekregen.
„Voor de rest praat niemand er over.
Waarschijnlijk omdat ze ratten vies vin
den. Mollen spreken ook niet tot de ver
beelding. Het zijn geen zeehondjes. Nie
mand maakt zich druk over het welzijn
van deze dieren. Hét is onontgonnen ge
bied".
door Weert Schenk
Een huisdier vastbinden en in de vakantie achterlaten bij een paar schalen met eten
verzorgen.
niet bepaald de juiste manier van
(Archieffoto).
De jacht op de muskusrat gebeurt op g
bestrijding van ander 'ongedierte'.
particulieren enige miljoenen exempla
ren om het leven gebracht. De mollen
ondergraven weilanden, akkers, bosge
bieden, sier- en moestuinen. De molsho
pen zorgen voor zand in hooi en kuilgras
en lagere opbrengsten vanwege de kale
plekken. De schade wordt geraamd op
maximaal 1000 gulden per hectare.
Het moet volgens Bouw en Van Eer
denburg om miljoenen hectares gaan.
Volgens hen is er vrijwel geen weiland
molvrij. Nederland beschikt over ruim
een miljoen hectare weiland. Daarbij ge
teld de andere plekken waar de mollen
rganiseerde wijze, in tegenstelling tot de
(foto Rein Heij)
zitten en dat aantal vermenigvuldigd
met 25, het maximaal aantal mollen per
hectare. Het lijkt dan een plaag. Alleen
in Nederland weliswaar, want in West-
Duitsland maalt men er niet om en daar
mag 'Momfer' dan ook zorgeloos door
zijn gangen schuifelen. Maar in ons land
zetten boeren en buitenlui veelal klem
men, ofschoon het gebruik van de gaspil
steeds meer wordt gepropageerd, zelfs
door het ministerie van landbouw en
visserij. Klemmen zijn er in alle soorten
en maten. Van Eerdenburg twijfelt aan
de effectiviteit van vele.
