Zij mogen naar Roberto
Hervormde deelgemeente Katwijk nu snel van de grond
juist meneer hort tet W&k
beslaat hieruit <|at u een
irwancj lan* onze surfplanken
daat testen op KOioma-Bead?
5 Hawaii. De vliegreis komt
uiteraard voor onze rekeningen.
WOENSDAG 13 MAART 1985
PAGINA 17
Een zontomaatje
vol in mijn nek
Gouden bergen hadden we voor
ogen. Vrienden financierden met
een paar weken werken een luxe
vakantie. Dat wilden wij ook wel.
Het vakantiewerk dat het meeste
opleverde was tomaten plukken
in het Westland. Je werd betaald
per kist geplukte tomaten, dus
als je er handigheid in kreeg kon
den de verdiensten flink oplo
pen. Dachten wy.
Al heel vroeg op zo'n stralende
zomermorgen fietsen we het
Westland in. Adressen van tuin
ders in de zak. Gekregen van er
varen vakantie-plukkers. Op het
derde adres was het raak. Vanaf
de weg zagen we het bord m de
tuin: plukkers gevraagd.
De tuinder monsterde ons van
top tot teen. Wij <;kten ons nog
wat extra uit; d .den ons best de
nonchalante uitdrukking van de
ervaren tomaten-plukker op het
gezicht te krijgen en werden aan
genomen nadat we driftig had
den geknikt op de vraag van de
tuinder of we al eens eerder to
maten hadden geplukt. Op zijn
vTaag waar dat was, hadden we
achteloos met de duim over de
schouder gewezen. "Bij Noot
dorp in de buurt".
De tuinder nam ons mee een
kas in, wees op een kar met sta
pels kisten en zei: Hier beginnen
en dan de hele rij, langs. "We wil
len niet moeilijk doen, hoor", zei
mijn vriend, "maar eh... hoeveel
krijgen we per kist?" De tuinder
keek hem aan met een blik alsof-
ie de duivel moest afkopen. Hij
nam zijn pet af, keek naar de sta
pel kisten op de kar, krabde met
een enorme hand op zijn hoofd
en bromde: gulden per kist. Met
een draaide hij zich om en ver
dween. Ons in verwarring achter
latend. Een gulden per kist was
heel wat minder dan we ons had
den voorgesteld.
We begonnen aan het karwei.
Het viel niet mee. Hoewel de
kistjes niet bijzonder groot wa
ren, bleken er heel wat tomaten
in te gaan. Maar gaandeweg kre
gen we meer handigheid. Na een
paar uur heel, heel hard werken
hadden we een aardig stapeltje
kisten staan. Vol mooie, rijpe
donkerrode tomaten.
We stonden net te tellen wat
we tot op dat moment hadden
verdiend - toch zeker zo'n vijf
tien gulden samen toen de
tuinder binnenkwam.
Ook hij keek tevreden naar de
stapel kisten. We glommen van
trots. De tuinder stapte op de sta
pel kisten af en wierp een blik in
de bovenste. Achter zijn rug sta
ken wij een duim naar elkaar op.
"Voor de bakker".
"Wel gloeiende....". De tuinder
vloekte. Hij tilde de bovenste
kist van de stapel en keek in de
volgende. En de volgende. Toen
draaide hij zich om. "Verdomde
idioten", schreeuwde hij. "Er
uit!!! Eruit!!! M'n kas uit!!!"
Ik trilde op myn benen, keek
naar de enorme handen van de
man die een graai deed in een
kist met door ons met zo veel
zachtheid geplukte tomaten.
"M'n kas uit" schreeuwde hij ter
wijl hy een handvol tomaten in
onze richting wierp. We maakten
ons uit de voeten. Een tomaat
raakte me vol in myn nek. Ik
voelde het sap langs mijn rug
naar beneden stromen. "Idioot"
schreeuwde de tuinder. "Zestien
bakken handel waardeloos.
Dwazen".
We wisten niet hoe snel we de
trappers moesten ronddraaien.
Weg van die razende man met
die enorme handen die vier vijf
tomaten tegelijk in onze richting
wierp.
Een paar dagen later, toen de
schrik wat uit onze benen was,
en we met anderen over ons
avontuur durfden praten begre
pen we dat we iets helemaal ver
keerd hadden gedaan: We had
den de groene kroontjes niet aan
de tomaten laten zitten, maar ze
zo, naakt als het ware, in de kist
gedaan. Een fout die de tomaten
waardeloos maakte, vertelde een
ervaren plukker ons. Want de
Nederlandse huisvrouw, die wil
alleen maar tomaten met een
kroontje.
De tomatenpluk hielden we
verder voor gezien. Het vakantie
werk ook trouwens. In de vakan
tie hoor je te luieren, vonden we.
Werken, dat konden we later nog
genoeg.
HANS VELDHUIZEN
Gewoon op de
schouders dus
Het moet in de zomer van 1963
geweest zijn de toenmalige
Animals-hit 'House of the rising
sun' galmde vers van de pers met
regelmatige tussenpozen door de
openstaande ramen van een be
lendend perceel - dat ik mijn
toevlucht zocht tot houthandel
Van Hoeken. Waarom weet ik
niet meer, maar datje er een paar
stuivers meer verdiende dan bij
voorbeeld in de bollen, moet stel
lig de reden ervan zijn geweest.
Het werden de drie saaiste we
ken van mijn tot dusver toch niet
ongezellige bestaan. Ik werd als
'maat' toegevoegd aan een bij
zonder onvriendelijke werkne
mer wiens taak het was bestellin
gen klaar te maken voor de de
tailhandel.
Van Hoeken was namelijk een
groothandel, gelegen aan de
Evertsenstraat in Leiden, op een
lap grond die tegenwoordig be
ter bekend staat als het indus
triegebied De Waard. Mijn op
dracht daar bestond uit niets
meer of minder dan sjouwen met
grote hoeveelheden latten van
diverse dikte, maar over het alge
meen toch alle wel zo'n vier me
ter lang. Zeker, er stonden kar
retjes ter beschikking, maar daar
zag mijn meerdere om niet nader
genoemde redenen structureel
van af. Gewoon op de schouders
dus; hij voor, ik achter. Van
morgens zeven tot
Eindredactie Annemiek Ruygrok
Telefoon 071-144941, toestel 217
De winter is achter de rug, het einde van het schooljaar
komt al een beetje in zicht. Leuk en aardig, maar ook de
vakantiecentjes moeten weer worden verdiend. Niet ieder
een heeft tenslotte ouders die diep in de beurs tasten om
kindlief een onbezorgde vakantie te schenken. 'Werken
voor je geld', is het motto van velen. Sommige scholieren
beginnen nu al te zoeken naar de schaarse vakantiebaan
tjes.
Kits vroeg een aantal redacteuren om eens op papier te
zetten wat zij voor herinneringen aan vakantiewerk heb
ben. Het tijdelijke baantje komt er niet best van af. Onder
betalen, frustraties, gooi- en smijtpartijen en boze bazen
zijn schering en inslag in de terugblikken van de dames en
heren journalisten. Maar ook lol hebben ze beleefd. Een
troost voor jullie?
Waarom nou drie verschrikke
lijke weken? Welnu, de man zei
niets. Er gingen dagen voorbij
dat zyn mond niet openging, be
halve dan wanneer hij een zware
van de weduwe in zijn mondhoe
ken propte. Het moet een keer of
vier, vijf geweest zijn dat hij het
nodig vond met zijn onderge
schikte te communiceren. Dat
was op de eerste dag, toen hij
vroeg op welke school ik zat.
Gymnasium, zei ik. Herenkinde
ren, was zijn korte commentaar.
Wat mij voorts nog restte was de
toevoeging 'juh, die latte', als de
lading op onze schouders zo
groot was dat er onderweg een
stuk hout dreigde weg te glijden.
Dat zou ik nog drie- of viermaal
horen, en daar bleef het bij. Ik
heb er jaren spijt van gehad dat
ik verzuimd heb hem met een
stuk hout vriendelijk voor z'n
kop te slaan.
WILLEM SCHRAMA
'Hebbie daarvoor
geleerd dan?'
Vakantiewerk? Dat is 's morgens
om half zes opstaan en op de fiets
naar een tochtige schuur. Om
bollen die in een nimmer aflaten
de stroom van de lopende band
afrollen, in netjes te pakken en
dicht te nieten. Soms met een
briefte erby voor de latere koper:
zijn ze nog opgekomen? En het is
hartje zomer in de hete wasserij
onder een ziekenhuis lakens
vouwen, die acht uur lang uit de
dampende persmachine blijven
komen.
Of bedden opmaken, afwassen
en koffie schenken in een bejaar
denhuis. Dweilen en de toiletten
schoonmaken in een psychia
trisch centrum (vergeet je de fon
teintjes niet?). En in een zelfbe
dieningsrestaurant eten op
scheppen, waarvan de resten la
ter weer van de tafeltjes afge
schraapt dienen te worden.
Vakantiewerk? Dat is beleefd
blijven na geestig bedoelde vra
gen wanneer je bijvoorbeeld de
suikerpotten op de tafeltjes aan
het bijvullen bent. "Hebbie daar
voor geleerd dan?" En het is de
fooien uitsluitend in de daarvoor
bestemde pot doen in plaats van
in je eigen zak. "Om de tekorten
in de kassa bij te passen en van
de rest gaan we eens per jaar een
avondje naar het theater".
Vakantiewerk? Elk schooljaar
kijk je er reikhalzend naar uit.
Het is geld verdienen en na een
werkdag ben je helemaal vry.
Geen huiswerk om tegenaan te
hikken, zoals na lange schoolda
gen. Maar na een paar weken is
het plezier er meestal wel vanaf
en begint zelfs de school weer te
lokken.
Omstreeks mei, wanneer het
werk allang is vergeten en het
verdiende geld allang uitgege
ven, rest dan alleen nog die nooit
meer verwachte brief. Uit zuid-
Limburg: "De tulpen waren
prachtig". Maar naar André van
Duin ben ik tot nu toe nog niet
geweest.
CONNY SMITS
Drie keer zoveel
als mijn vader
In de jaren zestig solliciteerde ik
voor een vakantiebaantje bij een
looninpakkerij in Valkenburg. Ik
had gehoord datje daar veel geld
kon verdienen omdat er geen
loonbelasting en sociale premies
werden ingehouden.
Direct kon ik aan de slag, werd
zo ongeveer naar binnen ge
sleurd. Dat was natuurlijk ver
dacht, maar jong en argeloos als
ik was en blij met dit goed be
taalde baantje, nam ik plaats aan
een lopende band.
Het bedrijf was gespeciali
seerd in het inpakken van allerlei
giftige tot zeer giftige stoffen die
voornamelijk werden gebruikt in
de landbouw. Mijn taak was om
flesjes te tappen uit grote vaten
gevuld met phosdrine, een ui
terst schadelijk bestrijdingsmid
del tegen sprinkhanen. Dat spul
ging naar Afrika. Die flesjes wer
den dan weer in dozen verpakt.
Je kreeg twee kwartjes voor een
doos en als je de hele dag door
werkte zonder pauze kon je wel
tweehonderd dozen halen. Na
een week werd dan zo'n vijfhon
derd gulden uitbetaald. Een on
gekend hoog bedrag voor die
tijd. Ik verdiende ruim drie keer
zoveel als mijn vader.
In de hal waar ik werkte hing
een zeer ongezonde atmosfeer.
Dat realiseerde ik my pas goed
toen er op een dag door de grote
deuren, die altijd open stonden,
een vogeltje naar binnen kwam
vliegen. Ik zag dat het diertje na
een paar meter vreemd fladde
rend hoogte verloor en stuiptrek
kend op de vloer bleef liggen.
Toen ik het in mijn hand nam
bleek het te zijn overleden.
Ik keek eens goed rond en ont
dekte nog veel meer dode dieren
van allerlei pluimage. Zelf was ik
in vijf weken tyd zo'n zeven kilo
afgevallen.
Ineens begreep ik waarom er
zo goed betaald werd en een pa
nische angst maakte zich van mij
meester. Myn besluit om direct
met dit levensgevaarlijke vakan
tiewerk te stoppen stond vast.
Een wijs besluit, want anders
had ik vermoedelijk nooit dit
stukje kunnen schrijven.
ED PETIT
Vakantie tussen
Boldoot en 4711
Byna had ik dit stukje over
vakantiewerk niet geschreven,
omdat ik geen journalist was ge
worden, maar in een warenhuis
had gewerkt. Dat komt zo: zoals
elk jaar was ik weer op zoek naar
een vakantiebaantje. Via familie
kon ik terecht in een warenhuis:
op de parfumerie-afdeling. Dat
leek me wel wat. Vooral omdat
daar een vriendin van me ook
ging werken.
Het was inderdaad lachen ge
blazen. In die tijd kwam je nog
wel eens vrouwen tegen die losse
'odeklorye' kwam kopen. We
hadden diverse soorten ter be
schikking: het goedkope eigen
merk, Boldoot en 4711. In grote
containerflessen zat dat. Mensen
die dat wilde kopen, brachten
zelf een leeg medicijnflesje of
iets dergelijks mee, als het voor
hun eigen gebruik was. Wilden
ze een cadeautje geven, dan
kochten ze bij ons een plastic
flesje met goudkleurig dopje en
lieten dat vullen.
Dat ging als volgt: aan de con
tainer zat een reservoir met hoe
veelheden erop afgestreept. Dan
moest je de hoeveelheid die de
klant wilde hebben oppompen
tot aan het streepje en vervol
gens hield je het flesje onder een
kraantje en tapte je de eau de co
logne af. Natuurlijk pompten we
altijd een beetje extra op. Wat
overbleef bewaarden we voor ei
gen gebruik. Stinken dat we de
den! Drie soorten eau de cologne
door elkaar en wat nog erger
was: we hadden ook nog een heel
vies, zoetig parfum in de ver
koop. In de lunchpauze wilde
niemand aan ons tafeltje zitten,
omdat die lucht de eetlust be
dierf.
We hadden het best naar ons
zin. Het enige vervelende was,
dat een tang van een cheffin over
ons waakte. Zo'n hele dag staan
waren we met ons schoolban
ken-zitvlees niet gewend. Dood
moe werden we ervan. Er stond
wel een kruk, maar daar mocht je
van die mevrouw niet op zitten.
Die stond er maar voor de flau
wekul. Die tang zou snel met
pensioen gaan. Een jonger ie
mand, die nu al onder-chef was,
zou haar vervangen. Aan mij
werd gevraagd of ik geen zin
had, naar een opleidinkje, haar
opvolgster te worden. Nou dat
leek me wel wat. De school zag ik
toch niet zo zitten en met dat
baantje ging ik meteen aardig
geld verdienen. Dat was andere
koek dan dat tientje zakgeld per
week.
Mijn ouders konden me maar
niet van dit idee afbrengen. Da
gen hebben ze op me ingepraat.
Op het laatst ging zelfs m'n
vriend zich ermee bemoeien.
Uiteindelijk hebben zij het ge
wonnen: ik heb netjes m'n eind
diploma gehaald en ben in de
journalistiek terecht gekomen.
Met dat vriendje ben ik later ge
trouwd.
ANNEMIEK RUYGROK
Zag mezelf op
de lopende band
Vakantiewerk
Ik heb talloze baantjes gehad.
Variërend van het begeleiden
van debiele kinderen die me
voortdurend met stokken achter
na zaten, tot het werken op een
boerderij. Ik denk niet veel meer
terug aan die tijd. Ik werkte na
melijk niet voor m'n plezier, wil
de alleen maar zo snel mogelijk
een beetje geld verdienen om de
landsgrenzen te kunnen over
schrijden teneinde in een ver
oord bruin te worden en te verge
ten dat ik een moeilijk opvoed
bare puber was die met de hele
wereld in de clinch lag.
Alleen aan die ene baan denk
ik nog wel eens terug met ge
mengde gevoelens. Al m'n
vakantiebaantjes heb ik gelaten
over me heen laten komen, op
dat werk in de fabriek na. Het
was vreselijk, want ik had het na
melijk weer eens reuze getroffen:
de machine waaraan ik werkte,
werd bediend door een jongen
met wie ik op de lagere school
had gezeten. Óp de een of andere
manier wilde hij nu een rekening
vereffenen en dat betekende on
der meer: werken in een moor
dend tempo. En niets baatte.
Probeerde ik de machine te laten
vastlopen met een stuk hout, dan
had hij dat al door terwijl ik het
plan nog stond te beramen.
Ik kreeg er nachtmerries van.
Zag mezelf op de lopende band
liggen als een Iglo-doos. Hoop
gloorde toen een vriend, die in
dezelfde fabriek werkte, een on
gelukje kreeg en de ziektewet in
ging. Dat was de oplossing,
meende ik; jezelf gewoon een
kwetsuur toebrengen. Dus ik op
een ochtend met de ogen dicht
tegen een paaltje rijden. Gevolg:
fiets in de puin en een kapotte
knie. En was ik verlost van het
werk? Vergeet het maar. Volgens
de bedrijfsarts was ik een aan
steller en als klap op de vuurpijl
moest ik die kapotte fiets ook
nog vergoeden. Die was namelijk
van m'n broer. Die vakantie ben
ik niet verder gekomen dan Zalt-
bommel. En hoe ik hinkend op
die rotcamping liep, is weer een
ander verhaal.
WIM BRANDS
Lavastroom
van gele vla
De uitbuiting: 1965, de lopende
band. Hete flessen gesteriliseer
de vla in kratten zetten. Loon on
geveer 1,50 per uur. De machine
draait te snel, is niet by te hou
den. Althans niet met de (ver
plichte) handschoenen aan. Blo
te handen dus. Dan moetje trou
wens wel snel zyn, wil je geen
brandwonden oplopen.
Alleen een gek laat zich door
een machine afbeulen, denk ik
na een dag: alle flessen ploffen
voor my op de grond; een lava
stroom van gele vla. Met vijf kna
ken en een schop na verlaat ik
het fabriekspand. Uit wraak jat
ik een krat cola.
De schaarste: 1969, montage
van hydraulische zuigers in
Waalhaven. Over het loon, zeker
7,50 schoon per uur, mogen we
niets zeggen tegen de collega's in
vaste dienst. Die verdienen min
der. In twee weken heb ik een
auto bij elkaar gewerkt. Dan
schakelt een afgunstige werkne
mer, zo'n kille zwijger, de draai
bank in, die ik op dat moment
vast draai.
Vervolgens 'redt' hij me door
het apparaat snel uit te schake
len. Bloed spat rond, maar de
schade valt mee. De draaibank is
vanaf dan taboe voor vakantie-
werkers. Hij tevreden, ook al ver
dien, ik nu met één hand meer
dan hij met twee.
De hiërarchie: 1974, zie
kentransport in de hoofdstad. In
valide oudjes één keer per week
van drie hoog de trap af zeulen
voor een 'uitje' naar de gymnas
tiekzaal. Gore moppen tappen,
gieren door de bocht. Eén colle
ga, een domme Drent, houdt
daar niet van. Op een bloedhete
zomerdag, ramen wijd open,
hebben we samen dienst. Hij
rijdt en sommeert mij het raam
dicht te doen; het tocht hem te
veel. Ik zeg dat hij het raam maar
aan zijn kant moet sluiten. Rood
aanlopend roept hij per mobilo
foon de chef op, een steile man
die ook niet van grappen houdt:
het raam dicht of ik kan vertrek
ken. Ik verwijt die chef absurde
loyaliteit met zijn personeel, zie
hem twijfelen. En vertrek. De
Drent moet de auto in z'n eentje
WIM FORTUYN
Karen den Ouden uit Wou-
brugge en Karin Fianen uit
Sassenheim boffen. Want zij
mogen op 21 maart Roberto
Jacketti en zijn Scooters gaan
interviewen.
KITS kreeg heel wat reacties
van vooral smachtende meis
jes die dolgraag het illustere
gezelschap persoonlijk aan de
tand wilden voelen. Om ver
schillende redenen: de een
wilde 'de mens achter de
scooter' zoeken, een ander
vindt de groep 'onwijs gaaf en
een derde wil later graag pop
journalist worden en vindt
zo'n interview alvast een goe
de oefening.
Maar Karin den Ouden wil het
graag proberen, omdat haar
broer zegt dat ze het toch niet
durft. KITS vond dat zij dan
maar eens aan die broer moet
bewijzen dat ze helemaal niet
zo verlegen is.
Karin Fianen heeft Roberto en
kornuiten al eens héél even
ontmoet, maar zou de kennis
making willen hernieuwen.
Volgens haar weet zij wat de
heren graag willen dat hun
wordt gevraagd. Dingen die
anderen niet vragen. Wij zijn
daar dus ook heel benieuwd
Lonneke van Vliet uit Hazers-
woude mag ook van KITS
naar het concert. Zij wil geen
interview, maar een verslag
maken. "Het lijkt mij name
lijk leuker voor de lezers dat
ze weten hoe het concert is ge
weest. En hoe de stemming
daar was", schrijft ze. Nou, de
KITS-lezers zullen dat zeker
wel leuk vinden, al gaat er ook
een 'officiële' verslaggever
naar het concert. Ma$r in de
KITS van 27 maart wordt al
les nog eens dunnetjes overge
daan.
Om alle andere inzenders toch
niet helemaal teleur te stellen,
krijgen zij die een kaartje heb
ben ingestuurd vijf gulden
korting op hun toegangsbe
wijs. Bij de balie van het
Leidsch Dagblad zijn de 'kor
tingskaarten' te koop.
(Van onze redactie geestelijk le
ven)
KATWIJK- Als het tijdsche
ma, zoals het bestuur ('modera-
men') van de hervormde provin
ciale kerkvergadering Zuid-Hol
land dat heeft opgesteld, van
stap tot stap wordt gevolgd, kan
de Katwijkse hervormde deelge
meente 'De Rank' in juni van dit
jaar officieel worden opgericht.
Deze oprichting ('instituering')
houdt in, dat de gekozen ambts
dragers dan worden bevestigd.
Dat zal, zoals gebruikelijk bij
dergelijke gelegenheden, gebeu
ren door de secretaris van de pro
vinciale kerkvergadering, ds. N.
J. M. Hoogendijk uit Alphen aan
den Rijn. Hij kreeg van het pro
vinciale moderamen de opdracht
om met de huidige vereniging
'De Rank' de stichting van de
deelgemeente voor te bereiden.
Het is alweer een aantal jaren
geleden, dat hervormde Katwij-
kers, die in de traditionele sfeer
van hun plaatselijke kerk niet
konden aarden, zich aaneenslo
ten i
i tot
hervormd gemeenteleven 1
men. Pogingen om binnen de be
staande hervormde gemeenten
van de beide Katwijken dat stre
ven te verwezenlijken liepen op
niets uit.
Na een lange periode van over
leg en voorbereiding, zowel op
plaatselijk als op provinciaal en
synodaal niveau, krijgt dit initia
tief nu zijn definitieve beslag in
de vorming van twee deelge
meenten - een in Katwijk aan
Zee en een in Katwijk aan den
Rijn -, die uiteindelijk tot één
zelfstandige streekgemeente zul
len worden samengevoegd, met
een streekkerkeraad, -kerk
voogdij en -diakonie.
De deelgemeente-in-wording
heeft inmiddels vorm gekregen
in haar bestuur, een aantal werk
groepen, de wekelijkse zondag-
morgenbijeenkomsten in het
Pieter Groen-College, verschil
lende doordeweekse activiteiten
en haar deelneming aan de lan
delijke financiële actie 'Kerkba
lans'.
Acht stappen
De acht stappen die nu nog
naar een deelgemeente moeten
leiden zullen, naar ds. Hoogen
dijk heeft berekend, een periode
van veertien weken in beslag ne
men. Maar dan moeten alle be
trokkenen zich wel aan die inde
ling houden.
Punt 1 van de procedure is, dat
ieder die bij de deelgemeente wil
horen dat schriftelijk opgeeft.
Dat kan binnen drie weken. Die
lijst zal ter verificatie aan de bei
de hervormde kerkeraden wor
den voorgelegd. Voor dit onder
zoek naar de juistheid van de op
de aanmeldingsformulieren ver
strekte gegevens zijn twee we
ken uitgetrokken. Ds. Hoogen
dijk zal - om vertraging te voor
komen - de kerkeraden hierover
van tevoren aanschrijven.
Op een gisteravond in 'Over-
duin' (Katwijk aan Zee) gehou
den ledenvergadering van 'De
Rank' (druk bezocht) gaf de pro
vinciale secretaris over alle for
maliteiten die bij de voorberei
ding nog in acht genomen moe
ten worden uitvoerige informa
tie.
len we er echt aan moeten trek
ken", was zijn conclusie. De aan
wezigen gaven er blijk van, daar
toe zeker bereid te zijn. "Ook in
het afgelopen verenigingsjaar
mochten we blij zijn dat veel le
den zich volledig inzetten",
schreef secretaris Cees van Delft
in het jaarverslag, dat hij de le
denvergadering gisteravond
voorlas.
'De Rank' had op 31 december
in totaal 242 leden plus nog 85
belangstellenden. Verwacht
wordt, dat het ledental na de pre
sentatie van de deelgemeente in
versneld tempo zal groeien.
Niet alleen hervormden zijn
lid. Er staan ook gereformeerden
ingeschreven. Maar zij hebben
straks in de hervormde deelge
meente, als zij lid van hun eigen
kerk blijven, geen stemrecht en
zijn evenmin verkiesbaar voor de
kerkeraad. Dat laat de kerkorde
niet toe. De Hervormde Kerk
kent formeel ook geen gastlid-
maatschap. Wel kan een gerefor
meerde straks tot adviserend lid
worden gekozen. Of hun positie
later in een eventueel samen-op-
weg-proces tussen de deelge
meente en de Katwijkse gerefor
meerde kerken beter valt te rege
len, zal de toekomst leren.
Van bestuurszijde werd de ge
reformeerden gisteravond verze
kerd, dat het er alles aan zal doen
om hun een zo goed mogelijke
plaats in de deelgemeente te ge
ven. Overigens bleken verschei
dene gereformeerden van plan
zich naar de deelgemeente te la
ten overschrijven.
'Doorsnee hervormd'
Op de begroting van de deelge
meente staat een bedrag voor
een predikantsplaats. Die post is
voorlopig goed voor een deeltijd-
pastoraat.
Gevraagd naar de 'gerichtheid'
van de deelgemeente, antwoord
de het bestuur, dat zeker niét een
'basisgemeente'de opzet is, maar
een gewone 'doorsnee hervorm
de gemeente'. Ds. Hoogendijk
zei daarover: "Als het bestuur op
weg was naar een basisgemeen
te, zou ik hier niet staan. Het
komt erop aan, welke kerkeraad
het straks wordt. Deze zal gehoor
moeten geven aan wat er in de
gemeente leeft en op grond daar
van zijn beleid moeten vaststel
len". Voor de geestelijke inslag
van de gemeente verwees de pre
dikant naar artikel 10 van de her
vormde kerkorde, dat handelt
over het belijden van de kerk.
In het algemeen adviseerde hij,
als deelgemeente niet te hard
van stapel te lopen en een beleid
te ontwikkelen dat niemand die
zich tot haar aangetrokken voelt
voor het hoofd stoot.
Een ouder lid van 'De Rank'
bond het bestuur op het hart, de
nodige 'voorzichtigheid' te be
trachten. De deelgemeente zal
ruimte moeten bieden aan alle
Katwijkers (en anderen) voor wie
'De Rank' de oplossing kan zijn
van hun kerkelijk onbehagen.
"Wees bereid tot scherp luisteren
en houd de drempel laag".
Als secretaris van de provin
ciale kerkvergadering heeft ds.
Hoogendijk niet alleen te maken
met deelgemeenten in rechts
georiënteerde hervormde ge
meenten, zoals Oudewater en
Katwijk, maar ook met rechtse
groeperingen die in een midden-
orthodox klimaat niet aan hun
trekken komen. Zo is in Lekker-
kerk een aparte gereformeerde-
bondsgemeente van de grond ge
tild.
"Men kan die ontwikkelingen
betreuren, maar de werkelijk
heid is nu eenmaal niet anders",
zei Hoogendijk ervan. Het brede
bestuur van de synode gaat bin
nenkort praten over een voorstel
dat iemand die in zijn woon
plaats moeite heeft met de kerk,
lid kan worden van een andere
hervormde gemeente in de regio.
Dan zou de behoefte aan afzon
derlijke deelgemeenten minder
kunnen worden.
Hervormde Kerk: bedankt
voor Hasselt J. Westland Ede.
