Van arbeidsvreugd
in mijnen zal geen
sprake kunnen zijn
Laag percentage stelt bezoek pausop prijs'
Gevolgen Britse mijnstaking zullen jaren doorwerken
Prof. Doek bepleit onderzoek
'Overheid wil probleem
kinderporno niet zien'
DINSDAG 5 MAART 1985
PAGINA 11
"Here we go, here we go, here we go", zongen de mijn
werkers van Zuid-Yorkshire op 6 maart 1984, nu vrij
wel een jaar geleden, en daar gingen ze aan een staking
beginnen waarvan ze zeker wisten dat ze hem zouden
winnen.
Hetzelfde lied zongen ze zondag, nadat ze gehoord
hadden dat het hoogste besluitvormende college van
hun bond, de gedelegeerden van de National Union of
Mineworkers (NUM), had besloten formeel een eind te
maken aan een staking, die toch al niet veel meer was
dan een zandkasteel in een opkomende vloed.
Het was een soort laatste uitdagende daad van man
nen, die alles hebben over gehad voor hun bond en hun
staking, wiens gezinnen geleden hebben onder een
heel jaar van bittere armoe, en die toch niets, helemaal
niets daarmee gewonnen hebben. Ontgoocheling, nog
even weggezongen.
Een jaar geleden was alles zo an
ders. Heel Yorkshire, veruit het
belangrijkste mijngebied van
Engeland, sloot zich na enkele
dagen bij de stakers aan, gevolgd
door Schotland, Kent, Noord-
oost-Engeland, Wales. Als kore
naren vielen de regio's onder de
aanwakkerende stakingswind.
door
Henk Dam
Maar niet allemaal. "Ho 's
even", zeiden de mijnwerkers in
Nottinghamshire en enige aan
palende regio's, "Dit gaat de
richting van een algemene mijn
staking uit, en daaraan doen we
alleen mee als we erover kunnen
stemmen, zoals ook in de statu
ten van onze bond staat".
Zo begon de rot van binnen
uit. Want de vakbond van de
Britse mijnwerkers, de NUM on
der de dominerende leiding van
Arthur Scargill, wilde het niet op
een stemming laten aankomen
uit angst die te verliezen, en
hoopte op een domino-effect. De
door Scargill al jarenlang vurig
gewenste algemene staking in de
mijnen zou daarmee via een ach
terdeurtje zijn binnengehaald.
Maar het ging niet door. Een der
de deel van de mijnwerkers wei
gerde zich op deze wijze te laten
gebruiken, en bleef doorwerken.
Winst
Het is geen toeval dat het om
de mijnwerkers in juist die stre
ken ging, die niets te vrezen heb
ben van de plannen van de direc
tie van de staatsmijnen, de Natio
nale Kolenraad (NCB), om ver
liesgevende mijnen te sluiten.
Want in Nottinghamshire maken
de kolenmijnen flinke winst.
Het zijn Yorkshire, Schotland
en Zuid-Wales, waar de geologi
sche toestand van veel mijnen
zodanig is, dat er geld moet wor
den gelegd bij elke ton kolen die
de schachten verlaat. Het is
zwart goud dat met diamanten
moet worden betaald, en zoiets is
strijdig met alles waarin de hui
dige Britse regering, de uiteinde
lijke "baas" van de mijnen, ge
looft.
En dus moeten die mijnen
dicht. De keiharde Amerikaanse
zakenman Ian MacGregor was
door premier mevrouw Thatcher
speciaal tot hoogste baas van de
NCB benoemd om dit hervor
mingsprogramma erdoor te
drukken. Hy liet er geen gras
over groeien en zei begin maart
1984 dat hij in één jaar tijds 20
mijnen wilde sluiten.
Dat was het signaal dat de
mijnwerkers in de meest be
dreigde streken nodig hadden
om aan het staken te gaan. Ze
waren er tot in het diepst van
hun ziel van overtuigd dat ze de
staking zouden winnen ook, net
als in '72 en '74, toen premier
Heath een paar rondjes mocht
armdrukken met de mijnwer
kers en smadelijk verloor.
En had in 1981 de IJzeren Da
me zelf, premier Thatcher, niet ij
lings de witte vlag gehesen toen
er een conflict met de mijnwer
kers dreigde? "The miners, uni
ted, will never be defeated" ("De
verenigde mijnwerkers worden
nooit verslagen") scandeerden
de stakers maart vorig jaar met
die op de nabije historie gefun
deerde zekerheid in het achter
hoofd. Maar daar zat nu juist het
probleem. De mijnwerkers wa
ren niet "united". Een derde deel
deed niet mee.
"Dan zullen we ze dwingen",
besloten Scargill en de zijnen en
daar zwermden de "flying pic
kets", de overal inzetbare pos
tende mijnwerkers, massaal van
Yorkshire en Schotland uit naar
Nottinghamshire. De kompels in
de gematigde streken lieten zich
evenwel niet dwingen. De staal
fabrieken die Scargill zocht stil
te leggen om de druk op de rege
ring te vergroten, lieten zich ook
niet dwingen. De elektriciteits
centrales lieten zich niet dwin
gen, de havenwerkers al even
min, ondanks grote druk van
hun bond.
De acties van de "flying pic
kets" leidde tot een geweld zoals
Een mijnwerker roept op tot verdere acties om de banen van tijdens de staking ontslagen collega's terug
te winnen. De kans dat veel mijnwerkers daarvoor voelen is gering, nu de stakingen op een nederlaag zijn
uitgelopen. d°t° anp>
dat in het na-oorlogse Engeland
maar zelden te zien is geweest.
Avond aan avond zag de verbij
sterde Britse tv-kijker hoe mijn
werkers en politiemannen met
bebloede koppen moesten wor
den afgevoerd, terwijl achter hen
de strijd doorwoedde.
Oorzaak
Het is hier de plaats een stel
ling te poneren. Het feit dat de
gematigde mijnwerkers niet wil
den meestaken, dat er in andere
takken van industrie geen solida
riteitsacties waren, het grove ge
weld, alsmede het gegeven dat
de mijnwerkers hun staking nu
verloren hebben, dit alles heeft
als grondoorzaak Scargill's wei
gering zijn leden te laten stem
men.
Er is een tweede reden waarom
de mijnwerkers, lang onver
slaanbaar geacht, de eredivisie
van de Britse arbeidersklasse, de
harde, trotse mannen wiens
machtig' arm het raderwerk naar
believen kon stilleggen, uitein
delijk de hond in de pot vonden:
de regering-Thatcher stond hen
op te wachten.
Er bleken uitgewerkte plannen
te bestaan voor de inzet van des
noods tienduizenden politieman
nen, door het hele land, wat
ruimschoots toereikend bleek
om ook de meest gewelddadige
acties van postende stakers te
stoppen. De ooit door Scargill
bedachte taktiek van de "flying
pickets", zo succesvol in '72,
werkte daardoor niet.
Men vergisse zich niet: dit was
een plan dat jarenlang is voorbe
reid, zo overtuigd zijn mevrouw
Thatcher en de haren ervan ge
weest, dat het ooit eens tot een
confrontatie met de mijnwerkers
onder Scargill zou komen. Toen
de regering zich sterk genoeg
achtte, werd de botsing geprovo
ceerd.
De benoeming van MacGre
gor, de man die eigenhandig al
de Britse staal- en auto-industrie
vele kopjes kleiner had gemaakt
en daaraan de bijnaam "slager"
had overgehouden, was een pro
vocatie. Het mijnsluitingsplan
was dat ook.
In november begon duidelijk
te worden, dat de centrales ook
wel de winter zouden doorko
men. Dat was het begin van het
einde. Steeds meer financieel
uitgemergelde mijnwerkers za
gen geen andere mogelijkheid
dan "met hun voeten te stem
men" en maar weer aan het werk
te gaan, daartoe mede aangelokt
door verleidelijke premies van
de NCB.
Scargill en zijn NUM wisten
wat aanvankelijk niet meer dan
een stroompje was nog wel in te
dammen door geregeld nieuwe
onderhandelingen met de NCB
te beloven en daarmee hoop te
creèren. Valse hoop, zoals steeds
zou blijken. Want bemiddeling,
op het laatst zelfs door premier
Thatcher zelf, had een averechts
effect. Het leidde tot een verbre
ding van de stroom totaal gedes
illusioneerde, zichzelf kapotge-
staakt hebbende terugkeerders.
Gevolgen
De gevolgen van dit langste,
duurste, meest dramatische en
voor alle betrokkenen pijnlijkste
arbeidsconflict dat in Engeland
sinds de oorlog heeft gewoed en
dat onder meer tot 14 doden,
1000 gewonden en 7500 arresta
ties leidde, zijn voor de mijnwer
kers zelf vooral financiële. De
staking heeft de gemiddelde
kompel 50.000 gulden gekost. De
mijnwerkers lopen daardoor
zwaar achter met allerlei betalin
gen als hypotheek, gas, elektrici
teit. Er zijn tv-toestellen, auto's,
koelkasten verkocht om te kun
nen doorstaken, en dat moet alle
maal weer worden ingehaald.
Er zullen in de donkere
schachten, waar mensenlevens
afhankelijk zijn van onderlinge
samenwerking, nog heel wat re
keningen worden vereffend tus
sen stakers en niet-stakers. Het
zal er grimmig zijn, er zullen
vechtpartijen zijn, er zullen mo
gelijk doden vallen. Dat is geen
overdrijving: de mijnwerkers
hebben het de afgelopen maan
den zelf bij herhaling gezegd.
De staking heeft verder de
macht van de NUM gebroken.
Scargill heeft nog wel zoveel
goodwill onder de hem meren
deels ondanks alles adorerende
mijnwerkers dat hij wel zal kun
nen aanblijven, maar hij hoeft er,
zoals gezegd, niet meer op te re
kenen dat hij zijn manschappen
nog eens aan het staken krijgt.
De bedenkelijk grote macht van
de Britse vakbonden op het
staatsbestel is na de mijnstaking
verdwenen, en vrijwel zeker
voorgoed ook.
Beleidspunt
Dat is mooi meegenomen voor
de regering-Thatcher, zou men
zeggen, die er nooit een geheim
van heeft gemaakt dat als een
van haar belangrijkste beleids
punten te zien. Voor het overige
zijn er voor de regering slechts
verliezen te melden. Financiële
bijvoorbeeld, want de staking
heeft het land minstens 10 mil
jard gulden gekost.
Politieke, want het land ziet de
mijnstaking niet als een nieuwe
Falklandoorlog, en de harde lijn
van de regering heeft veel stem
men gekost. Sociale tenslotte,
want er is nu een kern van bitte
re, sterk geradicaliseerde bur
gers ontstaan waarvan nog maar
moet worden afgewacht hoe die
het verlies verwerkt.
Voor Labour is de staking ook
catastrofaal: de herleving van de
partij onder Neil Kinnock is er
mee tot staan gebracht. Verder
zal de radicale vleugel spoedig
het partij-establishment ter ver
antwoording roepen met hun:
"Waarom hebben jullie de mijn
werkers niet meer steun gege
ven?" Zo dreigt de oude broe
dertwist binnen Labour weer
hoog op te laaien. Dat gaat, zoals
vergelijkbare twisten in het
verleden hebben aangetoond,
ongetwijfeld nog meer stemmen
kosten.
Het is de derde stroming in de
Britse politiek, de Alliantie, waar
de stemmen van veel teleurge
stelde Tories en Labour-aanhan-
gers alleen maar naar toe kunnen
gaan. Men kan al in de Britse
kranten speculaties lezen dat de
staking de Alliantie weieens over
de als gevolg van het districten
stelsel hoge drempel zou kunnen
helpen van nét te weinig stem
men voor werkelijke invloed.
Daarmee is de paradox ont
staan dat de mijnstaking, die
zo'n uitgesproken archaisch ka
rakter had, uiteindelijk wel eens
zou kunnen zorgen voor een
stukje noodzakelijke vernieu
wing in Engeland, zowel in het
politieke veld als op het vlak van
de arbeidsverhoudingen. Dat
zou dan het enige stukje blauw
zijn aan een voor de rest kool
zwarte hemel.
DEN HAAG - „Ondanks de ont
kenningen van de minister van jus
titie bestaat kinderporno in Neder
land wel degelijk. De overheid is
alleen niet bereid kinderporno als
een serieus probleem te zien. Het
bestaan ervan wordt ontkend, ge
kleineerd of in het belachelijke ge
trokken. Dat is psychologisch ge
zien een begrijpelijke reactie. Het
gaat immers om een taboe. Er is
vrees dat het probleem wel bestaat.
Dat te moeten toegeven, is zeer
slecht voor je imago".
door
Jos Heymans
Professor mr. J. E. Doek, hoogle
raar aan de Vrije Universiteit van
Amsterdam, vertegenwoordigt de
Nederlandse afdeling van Defence
for Children. In een brief aan mi
nister Korthals Altes (justitie) heeft
hij gevraagd een wetenschappelijk
en justitieel onderzoek in te stellen
naar kinderpornografie in ons
land. Het onderzoek moet de
werkelijke omvang duidelijk ma
ken. Te veel, aldus prof. Doek,
wordt tot nu toe afgegaan op ge
ruchten.
Nederland heeft al jarenlang en
met name in de Verenigde Staten
een slechte reputatie op het gebied
van kinderporno. Het waren dan
ook de Amerikanen die eind vorig
jaar de kat de bel aanbonden. Een
congres van Defence for Children,
waar melding werd gemaakt van
een kinderveiling in Amsterdam
voor de produktie van pornogra
fisch materiaal, trok de aandacht
van een Amerikaanse Senaatscom
missie. Het leidde tot brieven aan
de Nederlandse regering, die de
beschuldiging nadrukkelijk ont
kende.
Exporteur
deels wetenschappelijk en deels
justitieel. Hij vindt dat beduidend
beter dan de maatregel van de be
windsman om op het ministerie
een contactambtenaar te benoe
men die tips uit de Verenigde Sta
ten natrekt. Doek: „Dat is volstrekt
onvoldoende om tegen deze vorm
van kinderexploitatie met succes
te kunnen optreden". In zijn voor
stel tot een onderzoek wordt Doek
gesteund door een aantal politici,
de rijkspolitie en de chefs van de
kinderpolitie.
Het onderzoek zal zich op de eer
ste plaats moeten richten op een
inventarisatie van het beschikbare
materiaal. Justitie heeft al mate
riaal dat in 1984 door de Haagse en
Amsterdamse politie in beslag is
genomen. Bovendien zou de lec
tuur kunnen worden opgevraagd,
die de Amerikaanse douane vanuit
Nederland heeft onderschept. Ook
de gegevens van de behandeling
van kinderen die het slachtoffer
van de produktie van kinderporno
zijn geworden, dienen in het on
derzoek te worden betrokken.
Aan de hand van het materiaal
hoopt Doek een aantal gegevens
boven tafel te krijgen, zoals de om
vang en de herkomst van het mate
riaal, de aard van de pornografi
sche afbeeldingen, leeftijd en ge
slacht van de kinderen en de rol
van volwassenen. Doek: „Die gege
vens zullen resulteren in een uit
voerig onderzoeksverslag, dat als
basis kan dienen voor een goed ge
documenteerd en goed gefundeerd
beleid op langere termijn".
Volgens Doek is de in Amerika
bestaande beeldvorming van Ne
derland niet helemaal correct. „Dat
verhaal van die veiling klopt niet,
maar dat is ook niet de essentie van
het probleem. Het gaat erom dat
ons land in de Verenigde Staten
bekend staat als een belangrijk ex
porteur van kinderpornografisch
materiaal. De grote hoeveelheden
die door de Amerikaanse douane
in beslag is genomen, onderstre
pen die indruk", aldus de Amster
damse hoogleraar.
In de Verenigde Staten is de wet
geving op dit gebied in 1977 aan
merkelijk verscherpt. De produk
tie van kinderpornografisch mate
riaal is daardoor tot nul geredu
ceerd. De Amerikanen zijn volgens
Doek helemaal aangewezen op im
port, waardoor de prijs van de han
del sterk is gestegen. „Bekend is
dat de Amsterdamse onderwereld
in deze handel is geinteresseerd. In
Nederland kun je namelijk zonder
problemen pornoblaadjes produ-
ceren en versturen. Alleen het ma
ken van kinderpornografische
plaatjes is strafbaar; het afdrukken
van die foto's in blaadjes niet".
In tegenstelling tot de minister
van justitie is Doek ervan over
tuigd dat in ons land kinderporno
grafisch materiaal wordt geprodu
ceerd. „De minister zegt daarvoor
geen bewijzen te hebben. Dat is
niet juist. De politie in Den Haag is
vorig jaar bij toeval gestuit op het
restant van een grote hoeveelheid
brochures en boeken. Die blaadjes
dateerden uit 1982. De rest van die
partij is dus twee jaar lang zonder
enige moeite doorverkocht".
Daarom wil de professor dat een
onderzoek naar de omvang wordt
ingesteld. „We draaien nu zo'n
beetje om de hete brei heen. We
weten het niet precies. Wil je een
effectief beleid tegen deze handel
voeren, dan moetje toch eerst over
gegevens beschikken. De vermoe
dens zijn talrijk, maar die moeten
wel worden onderzocht. Volgens
de Amsterdamse politie gaat het
om een miljoenenhandel, waarbij
zo'n 200 kinderen worden geëx
ploiteerd", aldus Doek.
Onderzoek
In zijn brief aan de minister pleit
Doek voor een grondig onderzoek,
Het onderzoek moet worden ver
richt door zowel wetenschapsmen
sen als politiefunctionarissen.
Doek denkt aan een recherche
team van elf man, waaraan weten
schappelijke ondersteuning wordt
toegevoegd. De politie zal met na
me verzendadressen moeten ach
terhalen. Mogelijk kan het recher
che-onderzoek aanleiding geven
tot strafvervolging. Daarom moet
volgens Doek ook een officier van
justitie aan het team worden toege
voegd.
Heineken
De suggestie van een woordvoer
der van het ministerie van justitie
dat het uit financieel oogpunt on
mogelijk zal blijken een speciaal
rechercheteam in het leven te roe
pen, wijst Doek van de hand. „Als
er een moord wordt gepleegd of
wanneer biermagnaat Heineken
wordt ontvoerd, let men ook niet
op de kosten. Dan wordt ogenblik
kelijk een speciaal rechercheteam
geformeerd. Waarom mag dat ook
niet gelden voor de bestrijding van
kinderporno? Het belang van dit
probleem rechtvaardigt een derge
lijk onderzoek".
Het onderzoek, waarover de mi
nister overigens nog geen besluit
heeft genomen, hoeft volgens
Doek niet langer dan zes maanden
te duren. Het zou onmiddellijk in
gang kunnen worden gezet. De
kosten voor het wetenschappelijk
deel heeft Doek begroot op ruim
63.000 gulden. „Een schijntje ge
zien het belang van het probleem
van de kinderporno", aldus Doek.
Met een pausbezoek in het ver
schiet hoeven opiniepeilers niet
te vrezen dat het hun aan werk
zal ontbreken. Als de hoge gast
straks de Nederlandse bodem
kust, zullen we in tienden van
procenten nauwkeurig weten
hoe de beminde gelovigen en het
volk zijn verblijf hier ervaren en
wat ze ervan verwachten.
Op het ogenblik stelt maar 16
procent van de rooms-katholie-
ken het bezoek van de paus 'zeer
op prijs'. Zo bleek uit een enque-
te van de KRO en het bureau In-
tomart. De grootste groep (41
procent) stelt zijn komst 'enigs
zins' op prijs. Ronduit tegen is 31
procent. En voor 12 procent
maakt het niets uit.
Wel staat een grote meerder
heid van de Nederlandse rooms-
katholieken (81 procent) sympa
thiek tegenover deze paus. Maar
4 procent vindt hem 'onsympa
thiek'.
Op de vraag of het bezoek de
Nederlandse rooms-katholieken
dichter tot elkaar zal brengen
antwoordde 14 procent bevesti
gend. De meesten (74 procent)
denken, dat er niets zal verande
ren, terwijl 9 procent een toene
mende verwijdering verwacht.
Limburg. Dertig hervormde
en gereformeerde predikanten in
Limburg zeggen in een 'open
brief, dat bisschop Gijsen de in
de praktijk gegroeide oecumene
doorkruist. Reformatorische
christenen zijn namelijk niet
welkom aan de 'maaltijd der
dankzegging' (eucharistie), zo
blijkt uit een recente brief van de
bisschop aan zijn gelovigen.
Protestanten kunnen alleen
aan de rooms-katholieke eucha
ristie deelnemen als zij het room
se geloof in het sacrament onder
schrijven en dat ook kenbaar ma
ken. De niet-katholiek kan dus
beter rooms-katholiek worden,
meent Gijsen.
Voor de NCRV-radio drukte de
Maastrichtse predikant R.van
den Beid (hervormd) zich - in
een toelichting op de 'open brief
somber uit over de samenwer-
,king tussen rooms-katholieken
en protestanten in de toekomst.
In contact tussen de bisschop en
de predikanten ziet hij niet veel,
"want het gaat bij de bisschop
om de regels, en wat valt er dan
verder nog te praten". "Na twin
tig jaar lente is er nu weer een
oecumenisché winter".
De brief van Gijsen heeft hier
en daar al gevolgen, zo deelde ds.
Van den Beid mee. Gemeen
schappelijke vieringen zijn te
ruggebracht tot vieringen van
woord en gebed zónder de maal
tijd.
Vrouwengilde. Het bestuur
van het Katholiek Vrouwengilde
Nederland (33.000 leden) volgt
met grote zorg de gang van zaken
binnen de kerkprovincie, zo
blijkt uit een verklaring van het
landelijke bestuur.
"De benoeming van bisschop
Ter Schure in Den Bosch heeft
de organisatie van katholieke
vrouwen niet onberoerd gela
ten". "Het gilde zal in zijn beleid
blijven kiezen voor de gelijk
waardigheid van man en vrouw,
ook in de kerk". Het deelt de
zorg van de dekens en de pasto
raal werkenden in het bisdom
Den Bosch en elders "waar het
de toekomstige ontwikkelingen
in de Katholieke Kerk betreft".
Hervormde Kerk: beroepen
te Vroomshoop D. Voortman
Wolvega, te Aalst kandidaat F.
Hoek Alblasserdam, te Hendrik
Ido Ambacht J. Quist Tange-Al-
teveer; bedankt voor Ransdorp-
Durgerdam J. Bezemer Westka-
pelle.
Gereformeerde Kerken: be
roepen te Marrum (Fr.) J. Becker
Ooltgensplaat, te Schipluiden
kandidaat R. Dekker aldaar, te
Boskoop G. de Jong Leeuwar-
den-Huizum; aangenomen naar
Lewedorp (Z.) kandiaaat J. van
Dijk.
Gereformeerde Kerken Vrij
gemaakt: bedankt voor Lange-
rak-Gorinchem C. de Putter
Oegstgeest-Lisse, voor Zeist A.
O. Reitsema Brunssum-Tree-
beek.
Nederlands Gereformeerde
Kerken: beroepen te Groningen
W. Janse Katwijk.
Christelijke Gereformeerde
Kerken: beroepbaar P. Buijs
Apeldoorn, K. Hoefnagel
Utrecht, S. Otten Apeldoorn, G.
van.t- Spijker Heino, J. van 't
Spijker Apeldoorn, J. Bosch
Apeldoorn, D. Steensma Hier-
den en J. Trommel Alblasser
dam.
Gereformeerde Gemeenten:
bedankt voor Goudswaard C.
van der Poel Yerseke, voor West-
kapelle A. Bac Bodegraven, voor
Tricht J. W. Verweij Ridderkerk,
voor Meliskerke C. J. Meeuse
Rotterdam, voor Sint Annaland
E. Venema Midelburg, voor
Poortugaal en voor Scherpenzeel
A. Hoogerland Dirksland.
Dr. S. L. Verheus (61) heeft,
gebruikt makend van de vut-re-
geling, afscheid genomen van de
universiteitsbibliotheek in Am
sterdam, waar hij van 1963 af
conservator was van de kerkelij
ke collecties. Van 1955 tot 1963 is
hij in Leiden predikant geweest
van de doopsgezinde gemeente.
Ds. K. Exalto, sinds 1978 in
Benthuizen, gaat 1 mei met pen
sioen. Op zondag 28 april hoopt
hij afscheid te nemen.
Ds. A. K. van der Schoot in
Voorschoten is op 20 maart 25
jaar predikant. Na Harich en Ap
pelscha kwam hij in 1971 naar
Voorschoten. Op zondag 24
maart (3 uur) wordt hem een
zangdienst aangeboden.
De Leidse Studentenekkle-
sia heeft een 'avond met profes
sor dr. Edward Schillebeeckx'
georganiseerd: maandag 11
maart om 8 uur in het academie
gebouw aan het Rapenburg. Het
thema is: 'Pleidooi voor mensen
in de kerk'.
De commissie voor de res
tauratie van de (doopsgezind-re
monstrantse) Lokhorstkerk in
Leiden kreeg van het Prins Bern-
hardfonds f. 15.500. De gerestau
reerde kerk aan de Pieterskerk-
straat is inmiddels weer in ge
bruik.
Het landelijke bureau van de
Christelijke Gereformeerde Ker
ken is verplaatst van Schiedam
naar Veenendaal. Het is onderge
bracht in een deel van het kan
toorgebouw 'Carefour' in de na
bijheid van de Bethelkerk.
Het eind vorig jaar in de gere
formeerde synode besproken
rapport 'Euthanasie en pasto
raat' is nu verschenen als bijlage
van het maart-nummer van
'Kerkinformatie', het officiële or
gaan van de synode.
De synode ziet het rapport als
'bijdrage in het proces van me
ningsvorming'. Een verzoek om
euthanasie, zegt het rapport,
hoeft ook binnen de gemeente
van Christus niet bij voorbaat af
wijzend of misprijzend tegemoet
te worden getreden.
'Euthanasie en pastoraat' (f.
2,50) is verkrijgbaar bij het Dien
stencentrum in Leusden (post
bus 202, 3830 AE Leusden, tele
foon 033-943244).
