'Ik kan het ook niet
helpen, dat Mien
het helemaal maakt'
De wereldprestatie van Hilversum
TV-rubriek
VAKKLEDING
Gaga zoekt de zonzijde
Carry Tefsen over 'Zeg 'ns AAA'
VRIJE1IJDS KLEDING
Intens pianissimo-spel Cooper
Journaal in
nieuw jasje
ZATERDAG 23 FEBRUARI 1985
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 29
Voor 80 gulden kunnen we
straks de videoband kopen, die
de NOS, in samenwerking met
een uitgeverij, op de markt gaat
brengen. De band gaat tachtig
gulden kosten, iets meer dan het
inschrijfgeld voor de Elfsteden
tocht, maar daar staat tegenover
dat je er geen 200 kilometer voor
hoeft te rijden, en ook nooit voor
tijdig (of bijtijds) van het ijs kan
worden gehaald. Ik heb mijn vi
deoband ook aan beide zijden
volgepompt met deze dertiende
Elfstedentocht, acht uur lang
Friesland, ijs, water, schaatsers
en gezang, ik zal er misschien
mijn hele leven niet meer naar
kijken, maar ik ben vastbesloten
hem wel mijn hele leven te bewa
ren. Misschien moet ik er een ri
tueel van maken: op elke 21e fe
bruari houd ik bij mij thuis een
reünie van goede vrienden, en
dan kijken we acht uur lang, on
der het zingen van liederen ('O,
kom er eens kijken, wat ik in
mijn schoentje vind, alles gekre
gen van de goede Sint' - de aler
te deun die de blaaskapel in de
Frieslandhal meteen inzette na
dat Hans Wiegel aan Evert van
Benthem een breekbaar wand
bord had gegeven) en het drin
ken van hete anijsmelk, naar de
allerlaatste Elfstedentocht van
1985...
Ik geloof echt dat er, behalve
door de rijders, een 'wereldpres
tatie' is geleverd door de Neder
landse televisie. Wie een beetje
idee heeft wat zo'n 'live' uitge
zonden reportage, met zijn tien
tallen schakelingen, voor 'de
techniek' maar ook voor de 'tak-
tiek' betekent, kan alleen maar
verbaasd zijn over de soepelheid
waarmee alles verliep. Van Bart-
lehiem naar Bols ward, van Fra-
neker naar Leeuwarden, van de
helikopter naar het motorzij
span, en dat zo'n twaalf uur
achtereen, het moge misschien
geen godswonder zijn dat dit al
lemaal nagenoeg vlekkeloos ver
liep, maar een Hilversums won
der was het wel. Ik heb dan ook
grote bewondering voor Jan
Blokker, die vrijdagochtend in
de Volkskrant toch nog een paar
aanknopingspunten voor zijn ge
bruikelijke weerzin van het le
ven in het algemeen en de om
roepen in het bijzonder had we
ten te vinden. Hij had de verslag
geving betrapt op zelfgenoeg
zaamheid, alsof het een groter
wonder was dat we de Elfsteden
tocht konden zien, dan dat er
werd geschaatst. 'De techniek
ging zijn gang, de commentaren
hinkepinkten negentiende
eeuws achter de gebeurtenissen
aan', schreef Jan Blokker.
Ik dacht juist dat het allemaal
erg meeviel, als je althans in de
gaten houdt dat het improvise
rend vertellen en interviewen het
lastigste onderdeel is van zo'n
hele reportage. Zodra iemand
zijn mond open doet om iets te
zeggen, woorden aaneen te rij
gen tot zinnen die een bepaalde
betekenis hebben, is de kritiek
altijd het meest op zijn qui vive,
en het scherpst in haar oordeel.
U moet de kranten maar eens
een maandje in de gaten houden,
dan zult u zien dat Nederland
over veel betere musici beschikt
dan óver toneelspelers. Muziek
uitvoeringen zijn in de meeste
gevallen mooi, schitterend, in
drukwekkend, toneelvoorstellin
gen zijn doorgaans matig, teleur
stellend. Je zou denken dat het
moeilijker is een viool te bespe
len, en nog moeilijker om met
die viool iets moois van Mozart
op een enigszins adequate ma
nier ten gehore te brengen, maar
blijkens de muziekrecensies is
zoiets veel makkelijker dan het
uitspreken van teksten van een
klassieke of hedendaagse toneel
schrijver. De reden is simpel. Ge
sproken taal is zoveel gemakke
lijker te controleren dan gezon
gen taal of gespeelde noten. On
langs heeft een geroutineerde
muziekcriticus nog een lovende
recensie geschreven over een
stuk van Beethoven dat ten ge
hore was gebracht, terwijl de
musicus in kwestie een stuk van
Bach had gespeeld. En toen ik
laatst aan iemand wiens grote
verzameling klassieke platen le
gendarisch is vroeg, welke toe
giften Alfred Brendel had ge
speeld, gokt hij op Liszt, terwijl
het Mozart bleek te zijn. Dat
soort dingen.
Als een muziekkenner iets
vaststaands van Mozart niet di
rect kan herkennen, hoeveel
moeilijker moet het dan niet zijn
door
Nico Scheepmaker
om een voorovergebogen figuur,
die met een snelheid van 30 kilo
meter per uur door Friesland
schaatst en gekleed is in een kos
tuum dat ook door tientallen an
deren van zijn soort gedragen
wordt, te determineren naar
naam, leeftijd en plaats van af
komst. En welke wijsheden kun
je een schaatser ontlokken, als
hij, met ademschuld, op vreem
de stappers over een kokosmat
voortholt, snakkend naar ijs zo
als een schildpad, na op het land
haar eieren te hebben gelegd,
weer zo snel mogelijk terug-
schuifelt naar zee. Misschien zou
je zo'n man helemaal niets moe
ten vragen, maar dan staat er al
tijd wel iemand op die roept dat
de verslaggever de schaatsers suf
voor zich uit starend langs zich
voorbij liet klunen, zonder zelfs
maar het benul te hebben hun nu
eens te vragen wat iedere toekij
kende Nederlander bezighield:
hoe zij zich voelen, wat er door
hen heen ging, en of schaatsen
hun favoriete sport was?
Want als presentator of ver
slaggever doe je het nooit gauw
goed!
HAARLEM (GPD) - Het
knalrode haar vloekt met
het roodachtige leer van de
grote fauteuil waarin ze zit
weggezonken in de luxe bar
van Motel Vinkeveen. Voor
haar op tafel staat een groot
bord rauwkost, geflankeerd
door een glas sherry. „Tja,
sorry hoor", verontschul
digd ze zich geheel overbo
dig, „maar ik was het week
einde een beetje ziek, dus ik
dacht we stoppen er maar
even flink wat vitaminen
in". Carry Tefsen lijkt in het
geheel niet op de razend po
pulaire huishoudster Mien
Dobbelsteen in de VARA-
televisieserie Zeg 'ns AAA.
Heeft Mien Dobbelsteen het
hart op de tong, Carry Tef
sen komt genuanceerd
over, verlegen haast. On
danks het enorm drukke
werkschema heeft Carry
Tefsen toch een paar uur
voor een interview weten
vrij te maken. Publiciteit
lijkt wel het laatste wat ze
nodig heeft. Maar ze vindt
het leuk om interviews te
geven. „Omdat ik zo ijdel
ben".
door
door
Wouter Hendrikse
Heel televisieminnend Nederland
is het er over eens. Huishoudster
Mien Dobbelsteen draagt Zeg 'ns
AAA. Of liever gezegd, ze is Zeg 'ns
AAA. In de vier jaar dat de serie nu
al loopt hebben tekstschrijvers
Chiem van Houweningen en Ale
xander Pola de oorspronkelijke
hoofdrolspeelster Sjoukje Hooy-
maayer langzaam naar een tweede
plaats laten zakken. De reden is
simpel: de manier waarop Carry
Tefsen de huishoudster neerzet is
bij het publiek zo aangeslagen dat
Mien Dobbelsteen de belangrijkste
rol heeft gekregen. Het zijn vooral
de Amsterdamse humor en de on
gecompliceerdheid van Mien Dob
belsteen die de kijkers zo aanspre
ken.
„Ik waardeer het zeer dat het
Sjoukje niet raakt dat Mien Dob
belsteen zo populair is geworden.
Ik kan er in elk geval niets aan
doen. Daar heeft het publiek voor
gezorgd. Ik zou niet precies onder
woorden kunnen brengen waarom
Mien het helemaal maakt. Om de
een of andere reden vinden ze
Mien leuk. Waarschijnlijk omdat ze
van haar hart geen moordkuil
maakt en daarnaast bijzonder
vriendelijk en hulpvaardig is".
Carry Tefsen heeft in haar al een
kwart eeuw durende acteer-carriè-
re zeer vaak het type volksvrouw
uitgebeeld. Zelfs in de korte serie
die ze vorig jaar samen met André
Hazes voor de socialistische om
roep heeft gedaan, speelde ze de
rol van een rijkgeworden vrouw uit
het volksmilieu. Het kan haar dan
ook niets schelen dat ze op straat
wordt nageroepen als Mien Dob
belsteen. „Kijk, ik lijd er niet onder
dat ik meestal volksvrouwen heb
gespeeld. Misschien ben ik wel een
volksmens. Vast staat in elk geval
dat ik heel Amsterdams ben. Al die
rollen van volksvrouwen zijn altijd
anders geweest. Dus daar zit ik niet
mee. Ik denk dat ik er gewoon
goed in ben. Maar je moet maar zo
denken, vroeger speelde ik altijd
hoeren. Nu ik wat ouder ben speel
ik huishoudster, dus ik ben be
nieuwd wat d§ toekomst me gaat
brengen. Het zit er dik in dat ik
over een paar wel zal worden ge
vraagd voor de rol een van een se
niele oude vrijster of zo".
Maar voorlopig zit Carry Tefsen
nog een jaar aan Zeg 'ns AAA vast.
De VARA-leiding heeft namelijk
besloten om weer een jaar met de
dokters-serie door te gaan. Het sei
zoen '85/'86 zal derhalve wederom
20 afleveringen Mien Dobbelsteen
brengen. „Mijn inbreng in die nieu
we reeks zal hetzelfde zijn als nu.
Het accent komt dus niet nog meer
op de huishoudster te liggen. Wel
zal er een aantal veranderingen in
serie worden aangebracht. Moni
que Rosier, die de rol van Pien
speelt, zal niet in de serie terugko
men. Net als Renee Soutendijk
gaat ze naar Amerika om daar te
acteren. Dat betekent dus dat zoon
Gert-Jan een veel belangrijker rol
krijgt. Hij moet het kind opvoeden
dat Pien in de laatste aflevering
van dit seizoen ter wereld brengt.
Pien gaat namelijk als goed femi
niste uit werken".
„Dat zou me ook wel wat lijken
om te acteren in de Verenigde Sta
ten. Lijkt me enig. Vooral omdat
daar zoveel meer kan. Maar ik zie
er geen heil om doelbewust naar
een carrière in de VS toe te
werken. Ik ben niet zo'n dromer
van dat en dat wil ik graag doen.
Ben je gek. Zo zit het werkelijke
leven niet in elkaar. Wat ik wel
jammer vind is dat ik zo weinig
wordt gevraagd voor een rol in een
speelfilm. Maar misschien dat de
regisseurs vinden dat ik er niet zo
geschikt voor ben. Ik ben nogal la
waaiig en dat schijnt voor film niet
zo goed te zijn. De laatste waarin ik
heb gespeeld was Zwaarmoedige
Verhalen. Hoewel, ik had in het
voorjaar van 1984 nog een rol in
een film, maar die is helaas nooit
afgemaakt. Al tijdens het draaien
ADVERTENTIE
feTIMMERMAN^
Haartommers trast 203*205
Latten tel. 121072
moest wegens geldgebrek worden
gestopt. Zonde hoor. Het was een
enige film waarin Mini en Maxi de
hoofdrollen speelden. Het leuke
was dat de film helemaal in het En
gels werd gemaakt. We hadden ook
een Amerikaanse regisseur. Trou
wens nu ik het er over heb, ik krijg
nog geld van die produktiemaat-
schappij. Zet dat maar in je stuk.
Maar ik vind het vervelend voor
Mini en Maxi. Die hadden echt veel
tijd in die film gestoken".
Fabriek
Het werken aan Zeg 'ns AAA
omschrijft Carry Tefsen als werk in
een fabriek. „We nemen op van 1
augustus tot half februari. In die
periode wordt er elke ochtend ge
repeteerd. En dat gaat heel serieus.
Dat moet ook wel omdat we uitein
delijk in de studio met publiek op
nemen. In principe nemen we een
aflevering in één keer op".
Haar rol als Mien Dobbelsteen
heeft er mede toe geleid dat Carry
Tefsen minder tijd is gaan steken
in andere dingen. „Ik heb zeker
vier of vijf jaar teveel hooi op mijn
vork genomen. Ik hield me tegelij
kertijd bezig met Zeg 'ns AAA. De
Taaistraat en Nooy's Volkstheater.
Bovendien heb ik nog twee kinde
ren. Het was dus altijd vliegen en
rennen. Kennelijk heb ik de taak
om mensen te plezieren. Niemand
heeft er wat aan als ik er bij neer
val".
„Wat me wel spijt is dat ik vrij
wel geen tijd meer heb voor Nooy's
Volkstheater. Ik vind dat ze nu een
heel goed stuk brengen. Het gezel
schap is nu op tournee in het land.
Je hoort er dus niet zoveel over.
Merkwaardig is dat trouwens. Als
je in de provincie zit, zoals dat heet,
werk je je rot en mensen vragen je
wat doe je tegenwoordig eigen
lijk?".
„Maar het is niet zo dat ik hele
maal niets meer aan toneel doe. De
opnamen van Zeg 'ns AAA zijn nu
voorbij, dus komt er weer wat tijd
vrij voor andere zaken. Zo ga ik
met Ted de Braak van maart tot ju
ni een cabaret-achtig programma
brengen in het Mariott-hotel in
Amsterdam. Het is het beste te om
schrijven als café-chantant. Je had
namelijk vroeger in Amsterdam
veel plekjes waar je gezellig uit kon
gaan. Gelegenheden waar je rustig
wat kon drinken en kon luisteren
naar een zanger, zangeres of een
klein gezelschapje. Tegenwoordig
kun je eigenlijk alleen maar kiezen
tussen de disco of een echt theater.
Ted en ik proberen nu een soort
tussenvorm te brengen. Ik denk
dat daar behoefte aan is".
Carry Tefsen is wat men noemt
een veelzijdige vakvrouw. Ze is ac
trice, zowel op televisie, film als op
Imogen Cooper, piano: Schubert-
cyclus. Sonate in C 'Reliquie', Vier
Impromptu's op. 142 en Sonate in
A (D.959). Gehoord in de Kapelzaal
op 22 februari.
In het begin van dit concertsei
zoen heeft het Leids concertpu
bliek al kennis kunnen maken
met de Engelse pianiste Imo
gen Cooper; met het Rotter
dams Philharmonisch Orkest
speelde zij toen een van de pia
noconcerten van Mozart, met
enorm succes. En wie de film
Amadeus heeft gezien, heeft
haar spel ook kunnen beluiste
ren en bewonderen. Gister
avond gaf zij het eerste van vier
aan Schubert's late pianower-
ken gewijde concerten voor
een geheel gevulde Kapelzaal.
In deze late composities klin
ken verleden en toekomst dui
delijk door: Beethoven in tem
peramentvol passagewerk,
Chopin en Schumann in ver
droomde romantiek, dit alles
doordrenkt van Schubert's ei
gen lyriek. Al deze elementen
werden op uiterst gelukkige
wijze in haar spel verenigd.
Op onnavolgbare wijze weet
zij spanningsbogen aan te bren
gen in lyrische maar evenzeer
in heftige passages, waardoor
de muziek altijd blijft ademen.
Uitersten in dynamiek schuwt
zij niet, en maar zelden Jieb ik
zo'n intens pianissimo-spel ge
hoord. De weinig gespeelde So
nate waarmee zij haar concert
begon getuigde van de grote
zeggingskracht van haar spel.
In de Vier Impromptu's op. 142
toonde zij een groot scala aan
expressiviteit in haar toucher,
van de melodische eenvoud in
kl.
In de grote Sonate in A na de
pauze bundelde zij al deze ele
menten in een adembenemen
de vertolking, waarin de muzi
kale gedachtenstroom op na
tuurlijke wijze voortging, zelfs
in het zeer langzame tempo
waarin zij het Andantino durf
de neer te zetten. Dat dit geen
traagheid of stilstand veroor
zaakte, maar een indringende
intensiteit teweeg bracht zegt
alles over de grote zeggings
kracht van haar spel. Ook de
stiltes maakten zo wezenlijk
deel uit van haar muzikale in
terpretatie. Imogen Cooper is
wederom in Schubert te beluis
teren op 1, 15 en 25 maart in de
Kapelzaal.
MIES ALBARDA
toneel. Daarnaast is ze zangeres,
danseres en cabaretière. Heeft ze
dan geen last van de beperkingen
die de rol van Mien
Dobbelsteen haar oplegt?
„Nee, helemaal niet. Al doe ik
een stuk minder dan vroeger, het is
niet zo dat ik naast Zeg 'ns AAA
helemaal niets meer doe. Het afge
lopen seizoen heb ik voor onder
meer Farce Majeur gewerkt en in
de 1,2,3-show gezongen. Boven
dien speel ik met een klein gezel
schapje in Amsterdam echt volks
toneel in buurthuizen. Zo'n drie
keer per maand treden we dan op
in een buurthuis. Veel collega's
van mij zouden dit soort werk te
min vinden, maar de voornaamste
reden dat ik dit doe is om mensen
die nooit naar het theater zullen
gaan, ook eens naar toneel te laten
kijken. Het is ontzettend leuk
werk".
„Ik heb dat niet zo dat ik alleen
maar in grote theaters wil optre
den. Waarom? Het is natuurlijk ge
weldig om in een grote produktie
in een groot theater te staan, maar
je hebt totaal geen contact met de
mensen in de zaal. Het leuke van
het spelen in die buurthuizen is de
sfeer. Het contact dat je hebt met
het publiek. Het is ontzettend
dankbaar werk. Er gaat van het pu
bliek dat daar komt een enorme
warmte en menselijkheid uit. Ik
vind het ook best leuk om een uit
nodiging te krijgen om ergens als
Carry Tefsen een winkel te openen.
Nu is de daad op zich natuurlijk
niet erg opzienbarend, maar je
komt er aardige mensen tegen. Nee
hoor, mij is niets te min. Je kan na
tuurlijk wel de grote ster gaan uit
hangen, maar wat heb je er aan.
Morgen is het misschien afgelopen
met je sterdom".
Zoals de meeste toneeluitvoerin
gen worden de buurthuisoptre
dens gesubsidieerd door de over
heid. In dit geval de gemeente Am
sterdam. „Tja, in feite ben ik een
tegenstander van subsidies, maar
het kan helaas niet anders. Met
HILVERSUM (GPD) - Het NOS
journaal krijgt maandag voor het
eerst in zijn bijna dertigjarig be
staan een eigen volwaardige stu
dio. Dat heeft tot gevolg dat alle
uitzendingen van het journaal er
een beetje anders zullen gaan zien.
Alle nieuwsuitzendingen krijgen
een nieuw embleem en een nieuw
muziekje. Twee draaiende wereld
bollen openen en sluiten de uitzen
ding en de gong zal uiteraard blij
ven bestaan. Verder krijgen zowel
het jeugdjournaal als de korte
nieuwsoverzichten een nieuw de:
cor. De grootste verandering on
dergaat echter het journaal van
acht uur. Maandag zal dat voor het
eerst gedaan worden door twee
presentatoren, bij voorkeur een
man en een vrouw tegelijk. Deze
behandelen dan om de beurt een
onderwerp. Elleke van Doorn is als
nieuwe presentatrice aan het jour
naalteam toegevoegd.
Het weerbericht van het acht
uur-journaal wordt vanaf maandag
korter. De vijfdaagse verwachting
zal worden vervangen door een
verwachting van meer dagen die
bestaat uit steekwoorden. Het
weerbericht van de uitzendingen
van half elf zal echter wel uitge
breid worden. Er komt van maan
dag tot en met zaterdag een meteo
roloog van het KNMI vertellen hoe
het met het weer gesteld is en wat
we de komende dagen kunnen ver
wachten. Er zijn drie KNMI'ers die
dat bij toerbeurt zullen gaan doen.
Carry Tefsen: 'Wat zal ik me druk maken'
Nooy's Volkstheater hebben we
vijf jaar zonder subsidie kunnen
draaien. Voor dit jaar hebben we
geld moeten vragen. Het was niet
meer op te brengen. Omdat juist de
sfeer bij volkstoneel zo belangrijk
is, moet je met veel mensen
werken. Het publiek moet het idee
hebben er echt bij te horen. Dat ze
er midden in zitten. Daarom is het
ook belangrijk dat je een orkest
hebt. Je kan wel zeggen we nemen
voortaan een orkestband mee,
maar dan is de aardigheid er af. Als
je een Jordanees straatbeeld op to
neel wil scheppen moeten daar
mensen rondlopen. Figuranten na
tuurlijk, maar ze moeten wel be
taald worden".
„Theoretisch zou ik zeggen, weg
met die subsidies. Laat iedereen
het zelf maar uitzoeken. Ik ben be
nieuwd welke gezelschappen dan
zullen overleven. Voor mensen
geldt eigenlijk hetzelfde. Door de
werkloosheidsuitkeringen heeft de
creativiteit van de mensheid vol
gens mij een aardige knauw gekre
gen. Niet alleen dankzij het feit dat
iedereen zonder werk eenvoudig
een uitkering kan krijgen, maar
ook omdat de overheid voor elke
creatieve uiting wel weer een wetje
of een regelingetje weet op te hoes
ten die die uiting de nek omdraait.
Wat mij betreft mag het hele func
tioneren van de maatschappij wel
eens op de helling. Als ik zelf tijde
lijk zonder werk zit loop ik ook on
middellijk langs het GAK. Dan
roep ik „Daar ben ik weer". Maar
eigenlijk is het toch absurd wat t
Feest
„Maar zoals het nu is kan Nooy's
Volkstheater niet meer zonder sub
sidie draaien. Gelukkig heb ik de
'goede oude tijd' nog meegemaakt.
Dat we met zo'n veertig man op
tournee gingen en dan ook bleven
overnachten in het dorp of de stad
waar we hadden opgetreden. Dan
was je wekenlang met elkaar op
pad. Iedereen had dus erg veel met
elkaar te maken. Ik herinner me
die tijd als één groot feest. Maar
goed, veel terugdenken doe ik niet.
Het is niet goed om weemoedig te
zijn. Er komt namelijk voor alles
weer iets anders in de plaats. Dus
ach, wat zal ik me druk maken".
Gaga (Floris Nielen: zang en gi
taar, Barbara de Klein: sax, Rene
van Barneveld: gitaar, Carlo Ulri-
chi:- percussie, Silvano Matadin:
bas, Francois Baxs: drums), gezien
op 22 februari in het Leids Vrije-
tijds Centrum.
LEIDEN - Gaga, winnaar van
de grote Prijs van Nederland, is
een echte feestband. Niets
meer, maar zeker ook niets
minder dan dat. Een soepele
mengeling van Afrikaanse en
Zuidamerikaanse klanken die
gisteravond in het Leids Vrije-
tijds centrum zelfs klüners en
kreupelen op de dansvloer ge
bracht zou hebben. Muziek die
met onzichtbare touwtjes ver
bonden lijkt met je gewrichten;
je moet erop bewegen, of je wilt
of niet.
Dat komt vooral door de rit
mesectie. Een onverwoestbaar
drumtapijt, waarover de per
cussionist met paardevoetjes
trippelt. En dan de bas, die de
koers van de muziek uitzet; de
zoemende tonen zijn voltreffers
in de maag, precies op de mo
menten dat je denkt: ik kan wel
weer een por gebruiken.
De oprichters van de band
staan in de frontlinie: in het
midden zanger Floris Nielen,
met een stem die je niet lang bij
zal blijven, maar dat is bij dit
genre geen ramp. Ter rechter
zijde saxofoniste Barbara
Klein, in wit matrozenpak, die
samen met gitarist René van
Barneveld muzikaal avontuur
in de muziek moet brengen.
Want als er iets op Gaga aan
te merken is, dan is het wel dat
met een sneltreinvaart de mak
kelijkste route wordt gevolgd:
lekkere dansmuziek, voorzien
van een dikke tropische saus,
want die wordt tegenwoordig
zo smakelijk gevonden. Bij de
eerste nummers na de pauze
lijkt de lol er dan ook een beetje
vanaf. Door het stijltje dat ze
hebben gekozen ligt eenvor
migheid op de loer. Sax en so
logitaar moeten dat voorko
men, maar slagen daar niet al
tijd in; Fela Kuti en de oude
Santana klinken op zeker mo
ment overal doorheen. De hyp
notiserende ritmen aan het slot
van het optreden beslechten
het pleit alsnog in hun voor
deel.
Gaga zingt in het Nederlands,
en weet dat als een van de wei
nigen als iets vanzelfsprekends
te laten klinken. Hun ritmisch
gestamel is nauwelijks te ver
staan. Misschien juist daardoor
klinkt het beter dan de kleuter-
rijmen waarvan pop uit eigen
land meestal wordt voorzien.
Bij flarden was er iets op te
vangen: 'dansen, dansen' en
'rennen, rennen' kwamen vaak
terug. Het leek weinig uit te
maken. Want al zingt Gaga over
zwart-wit tegenstellingen en
'honger in USA, honger in Eu
ropa', er moet gedanst kunnen
worden.
ARIEJAN KORTEWEG
