The Eagles zullen nooit meer uitvliegen
Pia Zadora op zoek naar het succes
Blue Murder: terug naar jaren zestig
'Darrenslacht' de mist in
Stevig cabaret Van 't Hek
"ATERDAG 16 FEBRUARI 1985
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 29
Don Henley over de teloorgang van de Amerikaanse droom
Zonder dat die beslissing ooit wereldkundig is gemaakt, werden
- vijfjaar geleden The Eagles ontbonden. Najaren met wereldsuc
cessen verdween geruisloos de groep, die gezichtsbepalend was
voor de Amerikaanse rockmuziek in de 70'er jaren. Na het tijd-
;perk van The Byrds waren het immers The Eagles, die er als
^enigen in slaagden commercieel gestalte te geven aan de country-
vrock, waar andere groepen als Poco en Flying Burrito Brothers
hun tanden op stuk hadden gebeten. Van hun elpees 'Eagles'
('72), 'Desperado' ('73), 'On the Border' ('74), 'One of these nights'
('75), 'Hotel California' ('76) en 'The Long Run' ('79) gingen in de
hele wereld miljoenen exemplaren over de toonbank. Aantallen
die nu door de solerende muzikanten Glenn Frey, Joe Walsh,
Don Felder en Timothy Schmit bij lange na niet meer worden
gehaald.
Mede-oprichter Don Henley vormt echter een uitzondering. De
maatschappelijk geëngageerde filosoof van het voormalige quin
s' tet was onlangs een dagje in Nederland. Voor het eerst een ver
klaring waarom die roemruchte Eagles ten onder gingen en hoe
het kan dat peace en flower-power in de Amerikaanse muziek
hebben plaatsgemaakt voor koele zakelijkheid.
AMSTERDAM (GPD) - „In de ja
ren '60 en begin jaren '70 leefde in
mijn generatie de droom, dat van
Amerika een beter plekje op aard
te maken zou zijn. We probeerden
de wereld te veranderen. We had
den lang haar, droegen aparte kle
ren, liepen rond met protestbor
den, hielden vredesbetogingen,
deelden op straat bloemen uit en
dachten iets te bereiken. Van die
zelfde groep heeft menigeen nu
een keurig pak aangetrokken, kijkt
of z'n stropdas goed zit, heeft al
leen oog voor zijn eigen baantje en
denkt als ik mijn geld maar ver
dien, Er zit een oude republikeinse
acteur in Het Witte Huis, conserva
tisme heerst alom, er is overal weer
oorlog en alles is nog precies het
zelfde als toen we begonnen".
'Don Henley (37), zonder Despe
rado-baard maar nog wel gekleed
in een gedateerde spijkerbroek
-met een slonzig wit T-shirtje, filo
sofeert aan de hand van zijn nieuw
ste composities over de teloorgang
van de Amerikaanse droom, zoals
hij en andere westkustmuzikanten
die jarenlang koesterden. 'The
boys of summer' is Henley's huidi
ge hit in de Verenigde Staten en
Europa. Op het eerste oog en ge
hoor een gewoon liefdeslied, af
komstig van zijn elpee 'Building
the perfect beast', waarmee hij een
cynisch beeld geeft van puur uiter
lijke dadendrang in zijn land. „Ik
kwam erg aan het nadenken toen
ik in Los Angeles een Cadillac zag
rijden met een sticker van de
'Deadheads', dat zijn de fans van
Grateful Dead. Dat was een typi
sche band van de 60'er jaren: pea
ce, love, marihuana, blue jeans en
flowers. Toen ik die sticker op de
Cadillac zag, begreep ik dat er iets
niet meer klopte. De Cadillac is na
melijk een symbool van ons con
servatisme: de rechtervleugel, re
publikeinen, de bourgeoisie en
middenklasse. De sticker en die
door
Dolf Ruesink
auto kunnen eigenlijk niet samen
gaan. Het feit dat ze nu wel passen
tekent de veranderingen die een
hele generatie idealisten heeft on
dergaan. Daar gaat mijn muziek
over: kijk hoe naief en maf ik was.
We dachten het systeem te kunnen
veranderen met bloemetjes en lief
doen, maar het is gebleken dat je
het hele systeem moet aanpakken.
Als ik nu zing 'I thought I knew
what love was' gaat dat niet alleen
over een meisje, maar over de
mensheid, waarin we ons vergist
hebben".
„Dat het met The Eagles een
keer zou aflopen zag ik aankomen.
We kwamen na 'Hotel California'
onder enorme druk te staan. Ieder
een wil dat je zo'n toverkunstje
herhaalt en weer twaalf miljoen ex
emplaren van een langspeler weet
te verkopen. Dat had misschien ge
kund wanneer we twee jaar vakan
tie hadden genomen, om ons los te
maken van die spanning. Dat is
niet gebeurd en dus hebben we het
geweten. Elke groep komt dit loe
rende gevaar eens tegen in z'n car
rière. De popmuziek is een soort
bergpad, waarbij je elke keer als je
om de hoek van een rots kijkt weer
een piek hoopt te zien en die dan
bereikt. Het pad gaat echter ook
wel eens naar beneden en dan be
sef je hoe moeilijk het is om op dat
hoge niveau te blijven. Het maken
van 'The Long Run' als opvolger
van 'Hotel California' was dan ook
geen prettige bezigheid".
„Vervolgens gingen we in 1979
en 1980 anderhalf jaar op tournee
en moest er enorm gepeesd wor
den. We werden er stapelgek van,
iedereen begon door te draaien.
treden tijdens het US-festival in
Amerika. Twee miljoen dollar zou
er geboden zijn. Ik heb het aanbod
zelf niet gezien, was er ook nooit op
ingegaan".
„Rockgroepen moet je niet te
rughalen. Dat pakt doorgaans ver
keerd uit. De mensen ervaren het
als een teleurstelling, omdat de tij
den nu eenmaal veranderen. Mu
ziek identificeer je met een be
paald tijdperk. Probeer je kunst
matig die muziek weer nieuw le
ven in te blazen, dan merk je dat
iedereen ouder is geworden en je
ontgroeid is. Er is ontzettend lang
gesproken over een reünie van de
Beatles. Ze zouden weer bij elkaar
moeten komen en gaan spelen. Ge
lukkig is dat nooit gebeurd. Zelfs
de Beatles zouden het namelijk
niet gered hebben. Je kunt beter
nieuwe wegen inslaan".
Don Henley: 'je moet geen graven gaan openmaken'. (foto gpix
Glenn Frey en ik konden niet meer
met elkaar overweg, goede compo
sities ontstonden niet meer omdat
de innige samenwerking ontbrak.
De sfeer was slecht, The Eagles
was een in kampjes opgedeelde
band. Het is het aloude liedje,
waarmee elke succesvolle pop
groep te maken krijgt: de één is ja
loers op de ander, één wil er meer
optreden en reizen, de ander juist
minder omdat 'ie meer bij zijn fa
milie wil zijn, de één moet meer
zingen op de elpees, sommigen
willen per se benefietconcerten
doen en een ander heeft daar weer
bezwaren tegen. Het zijn de dood
gewone oorzaken, waaraan elke
band kapot gaat".
Magie
„Glenn Frey en ik hadden het er
vroeger al eens over gehad, dat we
met The Eagles moesten ophou
den, als we werkelijk aan de top
zouden staan. Te veel groepen,
neem de Beach Boys, gaan maar
door, terwijl de magie al lang uit
hun muziek is verdwenen. 'A good
gambler should always know
when to quit' heb ik me altijd voor
gehouden en ik geloof dat de be
slissing om ermee op te houden, al
kwam die laat, de enig juiste was.
Ik was er overigens best door ver
rast toen Glenn me in september
1980 na een tournee plotseling bel
de en vertelde dat hij voor zichzelf
The Eagles toen.
ging beginnen. Oké, zei ik, dat was
het dan, maar ik had wel zes maan
den vakantie nodig om uit te ma
ken wat ik nu in vredesnaam in
eens moest gaan doen. Een discus
sie met de andere leden van de
band was er niet.
De naam van de groep was van
mij en Glenn. The Eagles was ons
samenwerkingsverband. De ande
ren geloofden het aanvankelijk
niet eens, toen ze via de manager
hoorden dat het afgelopen was. Ie
dereen rondom de band was erg
geschokt: men zag het grote geld
plotseling wegvliegen. Dat is de re
den, dat het einde van The Eagles
nooit officieel is bekend gemaakt.
Pas met het uitkomen van de
(foto gpd)
soloplaten zag men dat het
werkelijk afgelopen was. De naam
„The Eagles" zullen we nooit weer
gebruiken. Het is aardig om herin
nerd te worden, maar je moet geen
graven gaan openmaken".
„Met The Eagles is een tijdperk
definitief afgesloten. Er is geen af-
scheidstournee of iets in die geest
geweest. Gelukkig, want van der
gelijke dingen walg ik. 'Give us
your money, one more time kids!'
Daar gaat het toch allemaal om?
'The Who' en dat soort groepen, die
nog één keer de wereld rondtrek
ken, nee, daar moet ik niets van
hebben. Er is nog geprobeerd om
ons dan toch één keer te laten od-
Meisjes
„Als ik weer thuis ben, ga ik een
band samenstellen. Ik wil werken
met een mengeling van muzikan
ten: Amerikanen en Britten, man
nen en vrouwen, blank en zwart. Ik
hou van groepen met meisjes.
Prince, bijvoorbeeld, die heeft een
gitariste en een meisje op key
boards. Vrouwen in een groep oogt
speciaal en straalt een aparte sfeer
uit. In Amerika hebben we op het
ogenblik erg veel jonge getalen
teerde zangeressen. Carl Olsson
met de Tex Tones en de groep
Scandal met ene Patty Smith. Met
dat meisje wil ik in de toekomst
duetten gaan zingen. Niet zoiets als
Kenny Rogers en Dolly Parton of
Willie Nelson en Julio Iglesias, zo
van „help jij mij aan wat bekend
heid, dan doe ik dat voor jou", nee,
zuiver vanwege de muziek".
„In Los Angeles lopen momen
teel jonge muzikanten, die echt
kwaliteit hebben. Ik werk er graag
mee samen, ze kunnen een hoop
van mij leren en ik ook van hen. Op
mijn plaat speelt nu een jongetje
mee van 16 jaar, Charlie Sexton.
Hij is de nieuwe gitaarwizzard van
Texas. Ik ga 'm helpen bij zijn ei
gen elpee, want veel beginnende
artiesten kunnen nog geen songs
schrijven. Dat is in z'n algemeen
heid hèt grote probleem bij jonge
groepen. Zelf doe ik over een lang
speelplaat anderhalf tot twee jaar.
Dat is langzaam, maar de resulta
ten zijn dan tenminste ook goed.
Tegenwoordig hoor ik te veel pop
platen, waar slechts één of twee
nummers op staan die goed zijn, de
rest is bijeengeraapte rommel. Dat
wil ik niet, ik gooi alles weg wat me
niet aanstaat, werk net zo lang tot
het resultaat er mag zijn. Ik ben net
als mijn vader een 'work-a-hollic'.
AMSTERDAM/HILVERSUM
(GPD) - Kleine meisjes wor
den groot en willen wel eens
wat meer dan acteren in een
tweederangsfilm met bloot.
Pia Zadora (28) behoort tot die
categorie naar meer succes
smachtende actrices. Het zat
haar aanvankelijk niet mee,
maar vanaf het moment dat ze
de Amerikaans-joodse multi
miljonair Meshulam Riklis (59)
in de armen sloot was haar vic-
torietocht door Hollywood en
Top Pop-land nog slechts een
kwestie van afwachten. Nu ze
bovendien enige swingende
ondersteuning heeft gekregen
van Jermaine Jackson, is het
kleinste opdondertje van New
York helemaal in de zevende
hemel.
door
Dolf Ruesink
Pia Zadora is het bijna perfecte
symbool van de Amerikaanse
vrouw, zoals we die maar al te goed
uit Dallas en Dynasty kennen. Na
een wat overdadige „haiijjjj!" ter
begroeting volgt een goedbedoelde
i doch vermoeiende uiteenzetting
over haar zes weken oude baby Ka-
dy („Ze zingt nu al en wordt vast
i zangeres"), haar zorgzamè moeder
£adora („Elke vijf minuten belt ze
me vanuit Amerika hoe het met me
de baby is") en niet te vergeten
idool Jermaine Jackson, van wie
we te weten komen dat hij niet al
leen een onvervalste broer van ene
Michael is, doch ook nog eens als
grote broer van Pia door het leven
Dat Pia Zadora en Jermaine
Jackson zich geschaard hebben in
de eindeloze stoet artiesten die met
een duetje de kassabei willen laten
rinkelen, valt makkelijk te verkla
ren. Wat voor de een een vrienden
dienst is, betekent voor de ander
een onmisbaar ruggesteunfje.
Jackson helpt de nagenoeg a-muzi
kale Zadora aan wat vrolijke deun
tjes en krijgt vervolgens via het
miljonairsvrouwtje een makkelijke
entree in de filmbusiness. Dat Pia
zich in drie films (Butterfly, Fake
Out en The Lonely Lady niet
heeft weten te ontpoppen tot een
echte diva, is slechts voor de echt
geïnteresseerden van belang.
„Jermaine heeft mij de nodige
soul bezorgt" analyseert het zange
resje met een grote voldoening
ademende zucht, „belangrijk hoor,
want alles is nu eenmaal gebaseerd
op de zwarte muziek. Hij vindt me
een talent en gaat mijn volgende el
pee produceren. Er zijn al zes num
mers klaar. Nee, zelf componeren
doe ik niet. Jermaine zoekt alles
uit. We gaan samen ook een toer-
nee maken, ieder onze eigen num
mers en dan tot slot een gezamen
lijk optreden".
Dat het Europese succes met de
hitsingle „When te rain begins to
fall" uitgerekend samenviel met de
laatste maanden van haar zwanger
schap, kan Pia Zadora slechts tot
nog meer enthousiaste ontboeze
ADVERTENTIE
VLIEGVAKANTIES
ADRIATISCHE KUST ITALIË
(njichlingen en boekingsn. KE03H02HKJ
GOEDE REIZEN. LAGE PRIJZEN
Pia Zadora: met Jermaine Jackson r
mingen brengen: „Kady zat hele
maal niet in de weg, ik kon gewoon
mijn werk doen, ze trappelde lek
ker mee op de muziek en kent de
succesformule inmiddels. Als ze
nu begint te huilen hoef ik alleen
„When the rain..." te zingen en ze
valt al weer in slaap. Godzijdank
was het geen wild dansnummer en
vielen de televisieopnamen best te
doen".
Amerika maakt nu pas kennis
met de regendruppels van het duo
Jackson-Zadora. „De plaat mocht
daar niet eerder uitkomen, omdat
Jermaine al een single in de hitpa
rade had staan en de platenmaat
schappij het niet verstandig vond
gelijkertijd nog eens een plaat met
hem te lanceren. Bovendien wilde
men het nummer het liefst zo kort
mogelijk voor de film „When the
rain begins to fall" op de markt
brengen. Die film verschijnt medio
juni in Amerika en in Europa ver
moedelijk al rond maart of april".
Ook Pia's nieuwste single „Let's
dance tonight" is te horen in die
film.
Pia en Jermaine reizen eind fe
bruari vol verwachting af naar het
sterrengala in Los Angeles, waar
de jaarlijkse Grammy's worden
uitgereikt. „We hebben beiden een
nominatie gekregen" kirt Zadora
vrolijk verder. „Jermaine voor zijn
duet met Michael Jackson en ik in
de categorie vrouwelijke rockzang.
Met Tina Turner en Kim Wilde lijkt
me de concurrentie echter een
beetje te groot. Ik denk dat ik niet
LEIDEN - Het LVC heeft er ook
wel eens een thema-avondje tussen
zitten. Gisteravond was het Nicara
gua dat de klok sloeg. Door middel
van nauwelijks bekeken dia's en
een over de volle breedte van de
zaal opgehangen spandoek met
een leus alsmede de vertoning el
ders in het gebouw van de rolprent
'Under Fire', verkondigde het LVC
zijn Sandinista. Wel wat erg ge
makkelijk, dat heeft pakweg The
Clash toch beter gedaan.
Afgaande op gisteravond man
keert er nogal wat aan de politieke
bewustwording van Leidse jonge
ren. De belangstelling was name
lijk beneden alle peil.
De onderhoudende pretpop van
Blue Murder is het resultaat van
een denkbeeldige fusie: die van
The Byrds en The Velvet Under
ground. Van de laatste doet in de
Murdermuziek een welhaast olijke
interpretatie opgeld, zij het met be
houd van de psychedelica. Van de
eerste zijn vooral de fraaie meer
stemmige samenzang en de wat
melancholieke melodieën 'overge-
De titelsong van de onlangs ver
schenen elpee 'Energized', de der
de in een jaar, vormde het onbe
twiste hoogtepunt. Het was dit
nummer waarin het zestal in één
keer al - en dat zijn er heel veel
zijn troeven uitspeelde: knappe sa
menzang, humor, pakkende melo
dieën, gitaristische hoogvlieger-
tjes, alles gedragen door de prach
tige, flexibele bas van de zich ach
ter het gitaristenkoppel Ploeg/Van
der Ploeg verstoppende Annemiek
Lelyveld.
In Blue Murder gaan drie vokale
talenten schuil. Het keeltje van
Phil van Tongeren doet het vooral
goed doet in de wat tragere stuk
ken. Blue Murder op volle snelheid
klinkt het best als Maarten Ploeg
het vokale voortouw neemt. Nog
leuker wordt het als gitarist Rogier
van der Ploeg zijn snaren op hun
spankracht test en de mysterieuze
Ryu Tajiri op en over haar toetsen
hamert en racet. Met groepen als
Blue Murder kan de jaren zestig re
vival niet lang genoeg aanhouden.
WIM KOEVOET
'Darrenslacht' van Frouke Fokkema
door Theater Persona. Regie: Paul
Vermeulen Windsant. Toneelbeeld:
Roel Schneemann. Lichtontwerp:
Reinier Tweebeeke. Kostuums: Roel
en Dlnorah Schneemann. Spelers:
Ansje Beentjes, Cor van Rijn, Erik
de Vries. Gezien op 15 februari in het
LAK-theater. Daar ook vanavond
nog.
Schrijfster Frouke Fokkema staat
de laatste tijd nogal in de belang
stelling. Haar stijl van schrijven
wordt daarbij wel eens in verband
gebracht met die van Thomas Ber
nard.
Haar nieuwste stuk 'Darren
slacht' voldoet echter niet als to
neeltekst. Althans niet op de wijze
waarop Theater Persona het heeft
gemeend te moeten doen. Het ver
haal is eenvoudig. Mus, een meisje
uit de stad, trekt in bij Buckvast,
een bijenimker in de provincie. Zij
zoekt in zijn omgeving, maar voor-
al in hem zelf, de puurheid en rust
van het natuurlijke. Hij fs de na
tuur: zorgzaam waar het functione
le werkbijen betreft, meedogen
loos ten opzichte van de darren: na
de bevruchting van de koningin
gaan ze er allemaal aan. Als Mus
zwanger blijkt, wijst hij haar af.
Dat was niet afgesproken. Terug in
de stad krijgt ze een miskraam, ze
raakt psychisch in de problemen
en als ze uit wraak de bijen wil ver
nietigen, wordt ze door de nijvere
beestjes doodgestoken.
Het grote probleem is, denk ik,
dat de tekst op papier de nodige
kracht heeft. Vooral doordat ze zo
associatief is en ons heel geleide
lijk de vele aspecten van valse ver
wachtingen en verschillende visies
op de werkelijkheid (of het natuur
lijke) openbaart. Iedere lezer kan
zijn of haar eigen Mus en Buckvast
zijn of haar eigen associaties creë
ren. Op het toneel weten we echter
al na vijf minuten dat de schoen
wringt en waar. De realistische de
tails botsen voortdurend met de
gelede structuur. De drukke geba
ren van Beentjes en haar gemaakte
spel begonnen mij al snel te irrite
ren. Zij en met haar de regisseur
hebben duidelijk geen raad gewe
ten met deze stadsmus.
Het decor had ook weinig met de
enscenering te maken. Een 'stuk
vormgeving' als extra attractie ten
toongesteld achter de spelers, en
meer niet.
MARC VAN DER VELDEN
Verlopen en verlaten, soloprogram-
ma van Youp van 't Hek. Muziek:
Ton Scherpenzeel. Regie: Peter Ro
mer. Decor: Frits Jansma. Gezien op
15 februari in de Leidse schouwburg.
Aldaar nog vanavond te zien.
LEIDEN - Youp van 't Hek geniet
van zijn succesvolle toernee. Het
straalde er ook gisteravond in een
tsjokvolle schouwburg weer duide
lijk vanaf. Met zijn nieuwe pro
gramma brengt hij eigentijds tekst-
cabaret, waarin hij zijn 'eigen' pu
bliek lang niet altijd spaart en een
aantal keren goed uithaalt.
Pas na een tv-optreden is zijn po
pulariteit aanzienlijk toegenomen;
er is nogaf wat durf nodig voor de
manier, waarop hij het publiek ver
wijt, dat het in zulke grote getale
op een "tv-artiest" afkomt. Evenals
in zijn vorige programma hangt
't Hek zijn grappen, opmerkin
gen en anekdotes op aan een ver
haallijn. In dit verhaal speelt hij de
'verlopen en verlaten' zoon van een
Canadese bevrijder, die natuurlijk
al lang en breed vertrokken is. Dat
geeft de voorstelling een strakke
opbouw, waardoor een basis wordt
gelegd voor verdere ontwikkelin
gen. Het programma bevat ook aar
dig wat aan zelfbespiegeling (met
name over de rol van de cabare
tier), zodat van 't Heks maatschap
pelijke betrokkenheid door dit per
sonage van de asociale buiten
staander extra reliëf krijgt en tege
lijkertijd ook weer gerelativeerd
wordt.
Binnen dat kader ziet hij kans
om tal van actuele toespelingen te
maken. Zelfs een hinderlijke ge
luidsstoring (zijn zendmicrofoon
liet hem een aantal keren in de
steek) ving hij schitterend op en
bracht hem tot enkele fraaie geïm
proviseerde momenten; 't lijkt
wel experimenteel theater - man
worstelt met zender", was een van
zijn commentaren.
Helaas maakt hij in dit program
ma gebruik van (op zich heel ge
schikte) muziek op geluidsband.
Een piano is misschien te geijkt,
maar 'levende' muziek verdient
verreweg de voorkeur we wor
den al zo overspoeld door ingeblikt
materiaal. Maar dat is dan ook de
enige dissonant in dit (origineel
vormgegeven) programma; stevig
cabaret, dat elke rechtgeaarde fan
gezien moet hebben.
WIJNAND ZEILSTRA
