Als ze 9
maken
in cafés
t te
ga
bont
ik
zingen
TV-rubriek
Rosso Rondo: niet onaardige eersteling
Het 'herbegin' van Raymond van het Groenewoud
Music Box
bij één
miljoen
kijkers
Pianospel Mare Ponthus wisselvallig
tTERDAG 9 FEBRUARI 1985
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 33
Ik heb mijn vijftig cent kijkgeld
per dag er deze week weer ruim
schoots uitgehaald, bijvoorbeeld
piet:
1. Sonja en het Marokkaanse
tneisje dat niet wilde trouwen,
gevolgd door deel 2 van de zwart-
geldbanken.
2. Achterwerk in de kast, waar
in kinderen even lekker een paar
minuten hun gang mogen gaan,
en soms tot de opmerkelijkste of
ontroerendste of grappigste ont
boezemingen komen.
Van Kooten en De Bie, die
vijftig minuten zendtijd plus al
hun talent en goodwill ter be
schikking hadden gesteld voor de
Turkse oppositie, die zwaar te lij
den heeft van het generaalsregi-
Hrafninn Flygur, een IJs
landse speelfilm, spelend in het
verre verleden, en van een in
drukwekkende, onverbiddellijke,
wrede schoonheid. In beelden die
nog lang zullen blijven natrillen
op mijn netvlies.
5. Twee ziekenhuizen, een aca
demisch ziekenhuis in Genève, en
een hospitaal in Ouagadougou,
die door een cameraploeg uit Bo-
venvolta en eentje uit Zwitser
land werden bezocht. De zo ver
schillende beelden werden daar
bij tegen elkaar gezet. Wat zie je
dan? Een schrijnend verschil
wellicht? Inderdaad.
6. Wim Beer en en Rudi Fuchs
in Nederland C, de een gefilmd in
Rotterdam, de ander in Turijn,
dus eigenlijk net zo'n schrijnende
tegenstelling als in 'Twee zieken
huizen', want de een was wel tot
directeur van het Stedelijk Mu
seum benoemd en de ander niet.
Het nieuwe codewoord in de beel
dende kunst is 'spannend'. Beide
museumdirecteuren gebruikten
het, Beeren om aan te geven dat
hij 'spannender' dingen heeft ge
daan dan hem in de media wer
den toegedicht, en Fuchs gewoon,
om te vertellen dat een vierkant
doek in één effen grijze kleur, op
gehangen in een oud en barok
museum heel 'spannend' is. De
tijd dat alleen de nauwe spijker
broeken om de kontjes van blon
de matrozen in onze homolitera
tuur 'spannend' waren, is allang
voorbij, ook schilderijen zijn
spannend, en de manier waarop
zij, naast elkaar opgehangen, op
elkaar reageren is spannend, en
waar zij hangen is ook erg span
nend, en hoe zij hangen is nog
door
Nico Scheepmaker
veel spannender, maar het span
nendste was toch de strijd om het
directeurschap van het Stedelijk,
hoewel, het had natuurljk nog
spannender kunnen zijn als we
beide directeuren naast elkaar
hadden opgehangen om te zien
hoe zij op elkaar reageerden,
maar die spanning werd ons
hart bespaard, want de een zat
dus in Rotterdam, en de ander
liep in Turijn. Al geef ik toe: dat
gaf toch ook wel enige spanning,
hoe de een zat, en hoe de ander
liep...
7. De Caravaggio-bende, een
docudramatische reconstructie
van de speurtocht van Peter Wat
son van de Sunday Times naar
een internationale kunstdieven
bende, met hemzelf in de hoofd
rol, terwijl de meeste medespelers
op een dusdanige wijze door ac
teurs werden gespeeld dat ze niet
van echt te onderscheiden waren.
Maar ook de veiling bij Sotheby
in Londen moet toch weer echt
zijn geweest, want in een flits zag
ik even de Nederlandse verzame
laar Becht staan, die zijn eerste
schilderij van Co Westerik (600
gulden) nog op maandelijkse af
betaling kocht maar intussen
blijkbaar ook wel eens bij de dui
vel (Sotheby) te biecht gaat om
zijn prachtige museale collectie
uit te kunnen breiden.
8. Ik heb nu nog een heleboel be
zienswaardige programma's
niet genoemd, deels omdat ik ze
niet gezien heb (ik durf de deur
nog uit), deels omdat ik nog wat
ruimte wil overhouden voor een
door de EO uitgezonden pro
gramma: 'Heb je echt hersens no
dig?'
Niet om kamerlid te worden,
zult u zeggen, na de RSV-reporta-
ges vanuit de Tweede Kamer te
hebben gevolgd, maar het was dit
keer geen vraag maar de titel
van een fascinerend en nu eens
met recht) spannend programma
van de Yorkshire Television. Wat
zagen we, met onze blote ogen?
Drie jonge Engelsen, een meisje
Sharon en twee jongens, Stephen
en Roger, die alle drie uitstekend
mee kunnen komen op de middel
bare school, dus over een goed stel
hersens beschikken, ware het niet
dat zij alle drie nauwelijks over
hersens beschikken. Hun hersen-
volume is maar 5 procent of
daaromtrent van het normale
hersenvolume, hun hersens vor
men een bast binnen de schedel
om een overigens lege, of met iets
waterachtigs gevulde holte, en
toch bleken hun hersenen nor
maal tot uitstekend te functione
ren. Dankzij de moderne tech
niek, in Kopenhagen ontwikkeld,
kregen we via een beeldscherm te
zien dat de hersenfuncties in die
dunne resterende laag waren ge
situeerd, zodat het heel waar
schijnlijk lijkt dat alle tot nu toe
bestaande theorieën over de her
senen, en waar de verschillende
hersenfuncties gelokaliseerd die
nen te worden in die hersenmas
sa, herzien moeten worden. Het
was een intrigerend, 'nie dage-
wesen' programma en toen ik de
volgende dag ook nog in TROS-
Aktua te zien kreeg hoe een Duit
se jongen, een dwerg, in de Sow-
jet-Unie zijn benen dertig centi
meter opgerekt had gekregen,
vond ik dat ik weer ruimschoots
schadelijk was gesteld voor mijn
weekbijdrage van f3,50.
'Eigenlijk heb ik maanden tournee voor de boeg, waarvan tweee'neenhalve maand in
Nederland. Het was anderhalve maand, maar het is verlengd. Maar dat is niet dag aan
dag, hé? Dat is wat ik ook niet wou. Het is drie keer per week maximum. Dat lijkt me
haalbaar en als het niet haalbaar blijkt, dan ga ik het wel bijsturen. Ik ga niet nog eens
met een megafoon op een hoog dak staan om te roepen dat ik ermee stop. Trouwens als ik
er er nog eens mee zou stoppen zou ik erover zwijgen. Ook dan zou het maar voor een
tijdje zijn. Heb ik toen ook gezegd. Maar ik dacht dat dat trouw ging afgedrukt worden
zoals ik dat zei. Maar 'voor een tijdje stoppen' werd steevast afgedrukt als 'stoppen'.
"Dan begrijp ik het weer. In een
blad of zo moet iets heftig staan. Je
kan nooit wat grijs afdrukken. Je
kan wel, maar niemand doet het.
De meerderheid wenst de dramati
sche, theatrale titel. Het mag niet
licht genuanceerd zijn. Het moet
met mokerslagen. Daarom ook het
woord 'come-back' dat iedereen in
de mond neemt, en 'hooggespan
nen verwachtingen', en 'daaraan
denkt te kunnen beantwoorden'.
Nou moe! Wat heeft dat er allemaal
mee te maken! Ik heb nog nooit
een mens gezien met een hoogge
spannen verwachting. Jaaa, ik geef
toe...je kent dat van: iedereen heeft
gezegd dat dat een mooie film was,
en dan ga je er naar toe en dan durf
je al makkelijk zeggen: nou, dat is
mooi, hè. Dat is het klassieke pa
troon. Ik zou nog het liefste heb
ben dat ik ermee zit ook, geloof ik.
Dat daar een zaal vol mensen zit
die meer verwacht dan dat ik kan.
Het idee."
- Dan zou je moeten; hé?
"Ja, dan wordt-ie pas leuk. Haha-
ha. Dan ben ik er weer. Dan begrijp
ik dat Edith Piaff niet anders
mocht dan het toneel .afstrompe-
len. Want anders was het niet leuk,
als ze fluks het podium zou afstap
pen."
"Dat heb ik niet. Als het een grap
is die tien keer komt, dan is het
met het gepaste gezicht van: ik-
vind-het-helemaal-niet leuk. Dan
vind ik het geen probleem ook. En
als ze dan toch lachen...Nee, het is
alleen fake in die zin dat ik zelden
- ik ga niet zeggen nooit - heb ge
zegd: ik heb geen zin. Ik stop maar
weer gelijk. Het is alleen maar fake
in die zin dat ik het contract naleef.
Minimum twee keer drie kwartier
of zo."
Minimum. Geen maximum, zo
als bij oude rock 'n' roll-jongens die
na 35 minuten van het podium
stappen?
"Nou heb ik geluk gehad, hoor.
Ik heb Chuck Berry gezien en dat
hield niet op. En het was geweldig
goed. En ik had alleen maar ge
hoord dat dat zo'n gerammel was.
Aaah, het was zo mooi! Het kon
ook niet beter gesitueerd. Het leek
een enorm tuinfeest - het was een
zomeravond. Hij had niet de ama
teurs van ter plekke opgetrom
meld om hem te begeleideji. Het
was een zonnestralende verschij
ning, het was geweldig. En dat was
de eerste keer in mijn toeschou-
werscarriére dat ik alles heb mee
gebruld. Ik kon het gewoon niet
meer laten. Normaal sta ik daar
dichtgeklapt als een zoutpilaar en
beleef ik het allemaal van binnen.
Zeer gloedvol dan ook - als het
goed is. Maar de mens op het po
dium zal aan mij niet veel hebben."
"In dit geval hield ik het niet
meer. Jaaa, die twee elpees die ik
dan thuis van hem heb. Alles staat
erop, alles wat ik ook graag had
willen doen. Die teksten, dat kan
niet beter."
"De dag recuperatie, dat is al de
vierde dag. Die ken ik nu heel
goed. Want soms vergeet ik die te
gemakkelijk...Dat is dus de dag dat
je thuiskomt. De nacht datje thuis
komt, en de volgende dag voer je
geen klap uit. Oud wor
den....Mmm. Ik was blij dat van
Cruyff te lezen ook; dat de mensen
niet weten waar het over gaat, ge
woon. Dat ze denken dat hij zo
maar stopt. Dat hij bezig was met
drie dagen recupereren na de zon
dag-wedstrijd. Wat niet wegneemt
dat we oud worden, hoor. Hahaha.
De andere drie dagen...men ge
bruikt wel eens het woord her-
bronnen. Om nog fris te blijven en
graag nog nieuwe liedjes te maken.
Om heus wel te weten dat er een
punt in het programma zou kun
nen komen dat nog beter werkt. En
dat nog te repeteren. Om de liefde
voor muziek te kunnen behouden
ook. En niet daar als een robot te
staan. En er is een prive'leven. Dus
eigenlijk lijkt het nog teveel, die
drie optredens per week. Het zou
kunnen."
Het vermoeiende leven in jouw
vak wordt vergoeilijkend beschre
ven als dat is rock 'n' roll, jongen.
Die verplichtingen moet je maar
pikken.
"Aah, jajaja. Maar dat pik ik alle
maal niet meer. Dat heb ik veel te
lang gepikt. Daarom ze kunnen
ook allemaal barsten als 't...als ze
het te bont maken, dan doe ik niets
anders meer dan caféoptredens. In
een café kunnen ze je niet meer
vinden. Wel de vijftig man die daar
zijn, maar dat zit wel goed, die
sfeer. Hoop ik. Ik heb altijd illusies
over de dingen die je nog kan gaan
doen. Maar ik zwem altijd verder
dan."
"Wat is er niet beter op geworde-
n?...Aah, de muziek. Nee...Potver-
domme zeg ik dan als de radiowek
ker aanstaat en ik hoor weer gelijk:
da-da-kuch-da-da-kuch. Het Sim-
mons-drumstel, of weet ik veel.
Een toepassing waarbij de snare-
drum zo robot klinkt en dan heb ik
geen zin meer. Zelden staat er iets
meer op dan dat. Dan staat de radio
weer af. Wat is het resultaat dan?
Dat ik vooral te horen krijg wat
mijn vrouw opzet. Via haar leer ik
dan Adamo veel meer apprecie'ren
en The Andrew Sisters net hetzelf
de. En voor ik het weet zit ik dan
zelf een Andrew Sister-achtig lied
je te plegen op de piano. En dan
ben ik zoet. Ik ben niet de jongen
die zegt: nou moet ik toch absoluut
weten wat de muziek van '85 is, of
anders ben ik niet meer bij. Het is
zelfs een verrassing dat er af en toe
op mijn nieuwe plaat wordt gerea
geerd van, nou, je hebt toch geluis
terd naar de muziek van vandaag."
"Ja, uiteraard, een nummer als
'Habbahabbahoekhoek'. Ik trad op
met een gelegenheidsgroep. En ik
werd vermorzeld door de discobar
met duh-duh-duh-duh. En dan ont
houd ik dat heel goed, want ik zie
ook al die verdwaasde figuren
rondlopen in het publiek, en dan
denk ik: die zijn dus mooi platge
slagen door al die duh-duh-duh-
duh. Als het dan rumoerig is bij
een gevoelig liedje van mij, dan
maak ik uiteindelijk een lied (dat
niet op de plaat staat), waarin ik
het heb tegen de jongen die daar
alleen nog maar glazig staat te kij
ken en ik zeg hem: pas op, hoor!
We kunnen spelen wat je wil. En
dan zet ik de ritmebox aan en dan
doe ik ook duh-duh-duh-duh. Daar
is ook veel in opgebrand van mij
Eddy Merckx,
Paul Henri
Spaak, Lambiek,
Raymond van
het Groenewoud.
Een klein land
kent maar een
luttel aantal per
soonlijkheden.
Merckx heeft nu
een fietsenbe-
drijf en trapt zelf
nauwelijks meer.
Spaak is niet
meer onder ons
en Lambiek
wordt met de dag
luier. Rest Ray
mond van het
Groenewoud. De
ze Belgische bard
kneep 'm er bijna
drie jaar geleden
tussenuit. Mate
riaalmoeheid.
Maar, voila, hij is
terug. Met het
nieuwe, door
Henny Vrienten
geproduceerde
album Habba, én
een lange tour
nee in april en
mei door ons
land voor de
boeg.
qua woede. Dat het allemaal zo
functioneren kan. Uiteindelijk heb
ik het op een andere manier nog
gebruikt."
"Ik word binnen twee weken 35.
Dat moeten we vieren. Ooohh, eer
der datgene wat er nog komt. Ik
ben wel in die feestelijke stem
ming de laatste maanden. Nou, ik
controleer meer wat er gaat gebeu
ren en ik voel het. Het blijkt alle
maal zo prettig te kunnen zijn als
ik hoopte."
"Dat is zoiets van: ja, we zitten in
Brugge. En er wordt gebeld dat ik
best naar Brussel zou komen. La- Raymond van het Groenewoud: "Ik moest naar 'Amadeus'. Rond de tijd dat Mozart begraven wordt, wou ik
ten we zeggen: om de promotie te olie mensen die dwars liggen uit grauwigheid bij de BRT persoonlijk even door het raam gaan gooien", (foto gpd>
helpen. Vroeger zou ik in gods
naam ja gezegd hebben en dan gaat
het eigenlijk verkeerd met mij.
Maar ik kan ook zeggen - alleen
om dat plezier al morgen gaat
niet. Dat liegen. Dan bereid zijn om
het drie dagen later te doen. Dan
ben ik ook bereid. Dan is het leven
ook heel prettig en dan vind ik het
even door het raam gaan gooien.
Wat ik anders nooit heb. In naam
van Amadeus. Kan ik ook wel zeg
gen: in naam van mezelf. Maar als
het iri naam van mezelf is kan ik
het weg relativeren. Maar als het zo
scherp wordt gesteld als in die film
dan kan ik het plots niet meer hou-
zelfs prettig om naar Brussel te den. Ik zat te huilen van woede.
gaan. Die drie dagen later. En dat
kon ik allemaal niet en nu kan ik
het wel. En nu zal het wel gaan,
denk ik. Dus er is meer te vieren
over wat gaat komen dan over wat
er is geweest."
- Het is leren kiezen, hé?, zo'n ver
haal dat je vertelt.
"Iets meer voor jezelf opkomen.
En dan zeg ik: ik wist niet dat het
zo gemakkelijk was. Héhéhé."
Doet me denken aan die wielren
ners die na de meet verhalen op
hangen, waarin ze de conclusie
aanpassen aan het resultaat. Dus
niet vertellen hoe slecht het ging,
maar uitleggen dat het logisch was
dat het slecht ging.
"Wachten hoor. Proberen. Ik dacht
dat je het over iets anders had met
die wielrenners. Over het publiek
bezit zijn na de aankomst. Dat is
nergens sterker dan in de wieler
sport. Maar ik herken wel wat je
zegt Dat is een dromerig aspect
vind ik en dat heb ik zeker zelf.
Want op den duur wist ik het zelf
niet meer wanneer ik dromerig
was en wanneer ik echt bij de pin
ken was. En ik doe het ook niet om
te pesten, maar ik ben vaak een
eind weg. Misschien heeft iedereen
dat, maar bij mij wordt er vaker op
gereageerd dan. Ik krijg al makke
lijk het etiket opgeplakt van: hij is
niet van deze wereld. Dat is niet al
tijd bedoeld van goddelijke gaven
of zo. Ja, het is een voordeel. De
nadelen zijn natuurlijk: dat je niet
bij mij moet zijn als je iets ad rem
wilt. Haha. Dat heb ik gek genoeg
wel ineens op een podium."
"Het is curieus, hé? Want dat is
puur chemisch. Hoe moet je het
noemen? Biologisch? Adrenaline?
Ze hebben er allemaal woorden
voor. Maar ja, dan weet ik ook
weer: dat is niks om mee uit te pak
ken. Trots op zijn, dat kan allemaal
niet, want je weet dat het een ver
schijnsel is. In mijn geval zeker."
"Ik zie af en toe een film. Zeer af
en toe. Ik móest naar 'Amadeus'.
Van zoveel mensen. Dat is nog niet
de reden. Ik had tijd ook. Nee, nee,
nee! Ik heb gejankt van kwaai'ig-
heid. Rond de tijd dat Mozart be
graven wordt, wou ik alle mensen
die dwars liggen uit grauwigheid
op het BRT-instituut persoonlijk
Om dat te zien functioneren. Hoe
de administratie en noem maar op,
en de vieze ventjes het genie tegen-
- Speelt dat op heel kleine schaal
ook bij jouw een rol? BRT houdt
van het Groenewoud tegen?
"Zeker wel. Niet de BRT, en niet
het instituut natuurlijk, maar er lo
pen figuren rond die geschift zijn
en die toch op een of andere ma
nier het geschopt hebben tot pro
ducer of hoofd van.
Wat houden ze dan tegen?
"Ze kunnen niet tegen het kleur
rijke van iemand. Het is allemaal
zeer simplistisch, maar dat is het
dan ook. Ze zijn zelf kneusjes en ze
kunnen niet tegen mensen die vro
lijk rondlopen en de deur ook ge
lijk ook weer kunnen uitlopen. Ui
teraard verdragen ze dat niet. Ze
kunnen wel zeggen: nee, dit kan
niet. En die mag niet. Voor mij is
dat geen probleem, want de Ama-
deus-rol ligt mij niet, hoor. D'r aan
creperen en zo. Ook jaammer voor
de mensen die het liever zo zien.
Het is minder dankbaar voor ge
schiedenisboekjes. Edith Piaf ook -
ook veel leuker".
"Plus: het kan niet goed gaan
wanneer het goed gaat en zo. Het
spijt me voor veel mensen. Ik pro
beer er mijn best voor te doen dat
het goed gaat en ondertussen vreet
ik mezelf nog genoeg op om wat af
te kunnen scheiden. Als je zo'n ka
rakter hebt... dat verdwijnt niet
omdat het beter met je gaat".
Woensdag ook
in Leidse regio
HILVERSUM (GPD) - Het satel
liet tv-station Music Box zal vol
gende week de grens van 1 mil
joen aangesloten kabelabonnees
overschrijden. Onderhandelingen
met de NV Casema en diverse ge
meenten hebben opgeleverd, dat
Music Box vanaf woensdag 13 fe
bruari ook ontvangen kan worden
door kabelabonnees in Den Haag,
Voorburg, Wassenaar, Leiden,
Oegstgeest, Katwijl, Leiderdorp,
Rijnsburg, Valkenburg en Voor
schoten.
Music Box, het kanaal van het
Britse bedrijf Thorn-EMI, heeft
een plaats op genoemde kabelnet
ten kunnen verwerven, door een
kabelkanaal te delen met het
Franse kanaal TV 5.
Music Box kan nu worden ont
vangen in 43 Nederlandse ge
meenten; onderhandelingen met
een groot aantal andere gemeen
telijke kabelexploitanten zijn
gaande.
In het voorjaar hoopt Music
Box verder te groeien naar de
twee miljoen aangesloten huis
houdens, onder meer doordat gro
te steden als Helsinki en Zürich
het popprogramma in het kabel
pakket zullen opnemen.
Pluche Plastic
wil naam (nog)
niet wijzigen
GRONINGEN (GPD) - Er is nog
steeds ruzie tussen het salonorkest
Pluche uit Groningen en de jonge,
in Oss zetelende muziektheater-
groep Pluche Plastic. De kan
tonrechter in Den Bosch kreeg van
de Groninger herenclub het ver
zoek uit te spreken dat de Braban
ders een andere naam moesten kie
zen. En dat deed hij.
Sinds Pluche Plastic succes
boekte - dat begon ongeveer in de
zomer van 1983 deed het salonor
kest de ervaring op dat er van ver
warring sprake was. Dat vonden de
jongelui van P P merkwaardig,
want (zeiden ze) we doen toch ge
heel andere dingen, we lijken to
taal niet op elkaar.
Hoe dan ook, het salonorkest uit
Groningen werd in het gelijk ge
steld door de kantonrechter: Plu
che en Plastic is veroordeeld tot
naamsverandering.
Pluche Plastic gaat in hoger
beroep tegen de uitspraak van de
kantonrechter, omdat volgens za
kelijk leider Pierre Spierings van
verwarring geen sprake is. Ze vin
den dat de voorbeelden die de Gro
ningers daarvan geven, niet zo
sterk overkomen.
Pluche Plastic heeft trouwens
nog geen nadeel ondervonden van
de problematiek. In korte tijd ver
scheen de groep drie keer op de te
levisie: bij Brandsteder in de
Showbizquiz, bij Ivo Niehe in de
TV Show en bij Tineke van Veroni
ca.
Inmiddels heeft het salonorkest
Pluche weer materiaal verzameld
om straks aan te tonen dat de naam
van het 9 jaar jongere ensemble
misverstanden oproept bij het pu
bliek. De rechtbank in Den Bosch
oordeelt daarover op 27 februari.
De uitspraak wordt een week of
zes na de 27ste februari verwacht.
Pluche Plastic werkt al aan een
nieuwe show die in juni op proef
moet gaan draaien onder de titel
'Ladies Gentlemen'.
'Planorecital door Mare Ponthus.
Werken van Mozart, Chopin en Pro-
kofieff. Gehoord in de Kapelzaal op 8
februari.
Het met nogal wat publiciteit
omgeven debuut van de Franse
pianist Mare Ponthus had on
danks het slechte weer vrij veel
bezoekers naar de Kapelzaal ge
lokt. Of zij gekregen hebben
waar zij voor kwamen is de
vraag. Mijn indrukken waren
tenminste nogal gemengd. Prij
zen en onderscheidingen zijn te
genwoordig de onvermijdelijke
bagage van ieder zichzelf respec
terend optredend kunstenaar en
zeggen op zich niet altijd zoveel.
Bij Mare Ponthus is het duidelijk
dat zijn pianistisch vermogen in
ieder geval zeer aanzienlijk is.
Zijn spel is voornamelijk dyna
misch en energiek, maar kent
ook momenten van inkeer, die
echter te schaars zijn. De Sonate
in c K.V. 457 van Mozart werd in
nogal laconieke noten neergezet
waaraan, de vloeiende melodi
sche lijn ontbrak, in een speel-
trant die van maat tot maat
voortschreed zonder de diepte te
peilen.
Van Chopin had hij de Polo
naise-Fantasie op. 61 en de Sona
te in b op 58 gekozen, werken die
een veelzijdige zeggingskracht
vragen. Momenten van indrin
gend pianospel, zoals in de terug
keer van het thema in het Larga
van de Sonate, waren te beluiste
ren; helaas beheerst Mare Pon
thus zijn neiging tot flink uitpak
ken onvoldoende. In dergelijke
forte-passages wordt zijn aanslag
te krachtdadig en gaat de melo
dische lijn in het geweld verlo-
De romantiserende Sonate no.
8 in Bes op 84 van Prokofieff
geeft ruimschoots gelegenheid
tot imposant pianospel, en bena
drukte daardoor te zeer dit as
pect van zijn spel. Want juist
toen het eindoordeel toch naar
de kant van 'eerder overdonde
rend, dan ontroerend' leek door
te slaan kwam de toegift: de Ba
gatelle op. 126 van Beethoven, in
een ingehouden doorzichtige
toon die ik deze avond graag wat
vaker had beluisterd.
MIES ALBARDA.
'Waar geef je les In?' (Nightschool)
van Harold Pinter door toneelgroep
Rosso Rondo. Vertaling: Toine Ber
bers en Ybo Buruma. Bewerking en
regie: Marjolein Asselbergs. Licht:
Hans Driessen. Grime: Marianne
Oudshoorn. Musici: Bart in 't Veld
en Stef Rotteveel. Spelers: Sabina
Beijne, Adriênne Bel, Caroline van
Frankenhuyzen, Peter Verboon, Lon-
neke Kleijn en Jeroen Jansz. Gezien
op 8 februari in Microtheater Impe
rium. Daar ook vanavond nog te
In de stukken van de Engelse
Schrijver Pinter leveren de per
sonages voortdurend een vecht
om de macht. Dit doen ze nooit
door geweld te gebruiken, maar
door een waar steekspel van
woorden. Nooit zijn ze helemaal
eerlijk, ze laten nimmer het ach
terste van de tong zien, altijd
houden ze een paar troeven ach
ter de hand. Het lijkt ze vaak
meer om het spel om de macht,
dan om de macht zelf te gaan. Ie
mand die te eerlijk is, of verzin
sel op verzinsel denkt te kunnen
stapelen, wordt terzijde gescho
ven, als spelbreker. Zo vergaat
het ook Walter in 'Nightschool',
een korte, oorspronkelijk voor
televisie geschreven tekst van
Pinter. Walter is een kleine op
lichter. Hij sjoemelt met postwis
sels, maar wordt altijd gepakt.
Als hij na maanden in de bak
weer vrij komt, blijken zijn twee
tantes, bij wie hij inwoont, zijn
kamer te hebben verhuurd. Aan
een zeer nette onderwijzeres die
op de avondschool talen leert.
Die 'avondschool' blijkt echter
een sjieke nachtclub te zijn. Met
de nodige opschepperij weet
Walter de onderwijzeres te vero
veren. Uiteindelijk raakt hij haar
toch weer kwijt aan een sluwere
vriend.
De Leidse groep Rosso Rondo,
bestaande uit studenten van de
vakgroep Psychologie, heeft
'Nightschool' uitgezocht om de
eerste voorzichtige stappen op
de planken te zetten. Het klein
burgerlijke milieu van het origi
neel is vervangen door een sno
bistisch aandoende moderne
omgeving. De oude crapauds en
de koekjes bij de thee hebben
plaats gemaakt voor felgekleurd
modern wooncomfort en een rijk
van drank en hapjes voorziene
feesttafel, compleet met grote ro
ze slagroomtaart. Deze verande
ring geeft aan de sjoemelige Wal
ter een bepaalde natuurlijkheid
en oprechtheid die nu des te ster
ker afsteekt tegen de onechtheid
van zijn omgeving. Jeroen Jansz
buitte deze mogelijkheid ook
goed uit, evenals Sabina Beijne
als zijn tante Annie. Toch ont
brak er aan het spel in het alge
meen nog teveel een bepaalde
scherpte en dynamiek. Ook de
enkele 'abstracte', niet-realisti-
sche scènes wisten het stuk niet
dat ritme te geven, waar het vol
gens mij om vraagt. Zenuwen en
overconcentratie zullen zeker
een rol hebben gespeeld bij deze
eerste 'sprong in het diepe'. Met
wat meer rust, precisie en moed
is het zeker geen onaardige eer
steling.
MARC VAN DER VELDEN
