'Geef mij maar
een bestaan
bij de omroep'
Tineke, een tikkende tijdbom bij Veronica
TV-rubriek
Kees Sehilperoort over zijn kippeborst,
de boerenkapel en de media
Raad voor Kunst wil
meer muziektheater
Geslaagd concert R.O.
ZATERDAG 5 JANUARI 1985
I—If
Wie had ooit durven dromen dat
Tineke nog een een risicofactor
zou worden voor Veronica?
Een tikkende tijdbom!
Dat soort praatprogramma's is
bij de kijkers zo populair omdat
er in hun eigen taal over dingen
wordt gesproken die zij beter her
kennen dan de toestanden in 'A-
team', 'Mike Hammer', 'Hendrik
IV' en (nu zou er, volgens de wet
ten van de eeuwige humor als af
sluiting een EO-programma moe
ten komen of 'Sterrenslag' of 'Zeg
'ns AAA', maar dit is een hoogst
ernstig onderwerp, over censuur
en beknotting van de vrijheid
van de programmamakers en zo
voort, dus ik. waak er wel voor om
te proberen grappig te zijn) het
KNVB-Sony Zaalvoetbaltoer-
En diezelfde praatprogram
ma's zijn ook bij de omroepen zelf
zeer populair, omdat zij verhou
dingsgewijs goedkoop zijn. Goed-
tv-serie.
De ironie van het lot in de per
soon van minister Brinkman is
dus dat nu juist dit 'goedkope'
programma in één klap Veroni
ca's duurste programma is ge
worden. Als Tineke vorig seizoen
een capabele voorspeller in haar
programma had gehad, die haar
had kunnen vertellen dat het
jaar 1984 een bijzonder jaar voor
haar programma zou worden,
omdat (nu werd het even een
beetje vaag in zijn hoofd) er een
extra kostenpost van 750.000 gul
den of daaromtrent voor zou
worden uitgetrokken, dan zou zij
een gat in de lucht hebben ge
sprongen en er niet over gepeinsd
hebben de heer Van Wees in haar
programma te halen om over zijn
likeurstokerij te praten, en ze zou
ook de film 'Napoleon' niet van
harte hebben aanbevolen, maar
ze zou die 750.000 gulden besteed
hebben aan optredens van Frank
Sinatra, The Rolling Stones en
Barbara Streisand.
Haar programma zou in één
jaar tijd het populairste en meest
bekeken programma van de Ne
derlandse televisie zijn geworden
(kantoren en fabrieken sloten op
donderdagmiddag al om 3 uur
om de nog resterende werkwilli
gen de kans te geven bijtijds
thuis te zijn, ook kwam men wel
om 4 uur in de kantine bijeen om
het programma op de daar opge
stelde tv-toestellen te kunnen vol
gen), Veronica zou de grootste
omroep zijn geworden met even
veel stemmenwinst als de Con
grespartij van zoon Gandhi in
India, en minister Brinkman zou
Tineke de speciale cultuurprijs
1984 hebben uitgereikt omdat zij
de angelsaksische kleinkunst zo
harmonisch in haar typisch Ne-
Het is dus anders gelopen. Voor
hetzelfde geld kregen we niet Si
natra te zien, maar een likeursto
ker. niet de drinker dus maar
diens leverancier, met het nood
lottige gevolg dat we donderdag
de hele dag met Sondermeldun-
gen van Veronica werden be
stookt, waarin met omfloerste
stem werd medegedeeld dat (na
Stalingrad) nu ook Tineke zich
had moeten overgeven aan de
strijdkrachten van de minister.
Geen Tineke, voorlopig.
Zij en haar manschappen za
gen geen kans om, volgens de ou
de formule, een rechtstreeks pro
gramma te maken onder de
750.000 gulden boetekosten. Al
thans: het risico dat er weer eens
een merknaam tussendoor zou
slippen, of dat Tineke zich in
haar enthousiasme zou laten ont
vallen dat er hier of daar sprake
was van een interessante ten
toonstelling of toneelvoorstelling,
was zo groot, dat zij dat haar om
roep en haar collega's niet dorst
aan te doen.
Dat, u begrijpt het, is natuur
lijk ook weer onzin. Laten we el
kaar geen Mietje of Tineke noe
men, zoals het, met een beetje op
passen, heel goed mogelijk is te
vrijen zonder meteen zwanger te
worden, zo is het ook heel goed
mogelijk een rechtstreeks praat
programma te maken zonder dat
minister Brinkman zich op zijn
teen getrapt voelt. Ik vind het wel
onzin, dat er van je geëist wordt
dat je je zelf beveiligt met alle
mogelijke voorbehoedmiddelen
en strikte afspraken maakt met
je liefdespartner, temeer omdat
deze minister van cultuur zich
door
Nico Scheepmaker
opstelt als een soort paus die ont
vangenis eist (cultuur) maar wel
verlangt dat die onbevlekt is
(zonder namen te noemen).
Maar als je per sé alle risico's
wilt uitsluiten kan het natuurlijk
makkelijk. Gewoon niet met el
kaar naar bed gaan, maar hand
in hand op de divan blijven zit
ten of een kop koffie gaan drin
ken samen, of wel naar bed gaan
en alles aanhouden, ik noem
maar een paar bijbelse metafo
ren om duidelijk te maken dat
het besluit van Veronica om Ti
neke voorlopig op te schorten
minder uit doodsangst voor de
boetes is genomen, dan als poli
tiek drukmiddel Zoals ook de
TROS politiek bedreef door op
het scherm te benadrukken dat
de boetes van een CDA-minister
afkomstig waren, alsof het CDA-
VVD-kabinet niet verantwoorde
lijk zou zijn. Dat mag natuurlijk.
Ik vind ook dat de minister onge
lijk heeft, al was het alleen maar
omdat hij met zijn boetes uitgere
kend de eigen, 'gezichtsbepalen
de' programma's bedreigt.
(GPD) Honderd kilo schoon aan
de haak. Corpulent noemt hij zich
zelf met enig gevoel voor understa
tement en zegt dat hij nu eenmaal
van een goed leven houdt. „Zo zou
Dik Trom er misschien hebben uit
gezien als hij ooit volwassen was
geworden" denk ik als hij de deur
van zijn huis in Hilversum voor me
opent. Ik hang mijn jas niet op het
knaapje, volg hem en stap binnen
in een Nederlandse huiskamer, die
waarschijnlijk DE Nederlandse
huiskamer is. Bruin hout, van die
door
Frank Poorthuis
on-tijdse meubelstukken met
bloemmotieven en een boekenkast
met Ludlum, Konsalik en Wolkers.
„Gaat u zitten. Rookt u? Neemt u
toch. Koffie? Een koekje?".
„Mijnheer Sehilperoort, ik vind u
zo Hollands als de Deltawerken".
„Nou, ik ben in ieder geval bijna
net zo omvangrijk", antwoordt hij
en kijkt mij daarna fronsend aan.
„Het vergt lange tijd voor die gezel
lige, makkelijk koutende, altijd jo
viale man tevoorschijn komt, die
wij van radio en tv kennen. Met
zijn, zoals hij zelf omschrijft „harde
en metaalachtige stem" is hij niet
meer weg te denken uit de na-oor-
logse geschiedenis van beide me
dia. Programma's als 'Raden
Maar', waarmee hij negen jaar lang
de Nederlandse huiskamers bin
nenkwam, 'Het Gulden Schot',
'Mik', 'Kopstukken' en 'de Boertjes
van Buuten' maakten Kees Sehil
peroort tot de lieveling van vooral
de Nederlandse huisvrouw.
Een aantal jaren geleden ging hij
met de VUT en leek het gedaan
met „de gezelligheid", maar ,ome
Kees' is onderhand aan een langza
me come-back bezig. De 67-jarige
coryfee is weer in volle glorie aan
wezig op de radio met een soort
'Raden Maar' op de vrijdagnacht,
en een programma op de woens
dagmorgen, uitgerekend bij - je
bent jong en je wilt wat - Veronica.
Op tv bij diezelfde omroepvereni
ging brengt hij eens in de zoveel
weken een 'grappig gedicht' in het
programma Hollanders.
„Oudere collega's zeggen wel
eens tegen me, ik zou dat niet kun
nen hoor, met al diè jonge jongens.
Ik werk nu met jongens van 23, die
acht jaar jonger zijn dan mijn jong
ste zoon, maar ik heb er totaal geen
moeite mee".
„Dit is Leen", zegt hij, zijn vrouw
voorstellend. „Dag mevrouw".
„Dag meneer, wilt u soms nog een
koekje?". „We kennen elkaar al
sinds onze hbs-tijd", vertrouwt
Sehilperoort me toe en glundert
daarbij. Een ouderwets goed en
stevig huwelijk, zie je hen beiden
uitstralen.
Die hbs-tijd brachten zij samen
door in Apeldoorn, waar Kees ge
boren werd op het landgoed van
het koninklijk paleis 't Loo. Zijn
vader was secretaris bij de inten
dance van het paleis. Een middel
baar en bemiddeld milieu derhalve
en Kees zou dan ook gaan stude
ren. „Eigenlijk wilde ik naar de to
neelschool of in de journalistiek.
Maar mijn ouders zeiden: ben jij nu
helemaal gek. Voor hun gevoel za
ten journalisten altijd in de kroeg
en achter de wijven aan. En dat
leek mij nou j.uistzo leuk. Maar ja".
Tot en met zijn kandidaats eco
nomie bracht hij in Amsterdam
door. „Toen, het was 1942, moest
iedere student een loyaliteits
verklaring voor de Duitsers teke
nen, en dat verdomde ik".
Terug naar huis dus, waar hij een
baantje nam bij zijn vader op kan
toor. Tijdens de oorlog al vertoon
de hij in kleine kring zijn kunsten
tussen de schuifdeuren. „Voor de
oorlog werd er alleen maar ge
danst. Dat werd tijdens de oorlog
natuurlijk anders. Feesten in be
sloten kring waren wel toegestaan
en dus werd er heel wat afgegoo-
cheld en gezongen. Ze zochten ie
mand die de zaak aan elkaar praat
te en ik dacht: och, dat is mis
schien wel leuk".
Kees vertoonde ook na afloop
van de oorlog zijn grappen en grol
len in café's, op billards, in buurt
en clubhuizen (die toen nog niet zo
heetten) en tenten op dorpsplei
nen. En schreef ondertussen tek
sten die hij naar de VARA stuurde.
„Ze nodigden me naar aanleiding
daarvan eens uit voor een gesprek
en zeiden: er mankeert wel een
boel aan jouw stukjes, maar je kan
tóch schrijven. En mensen die dat
kunnen, zetten we in een gouden
lijstje".
En dus kreeg de ambtenaar uit
Apeldoorn, die hij nog steeds was,
het drukker en drukker, ,,'s Mid
dags om vijf uur stond de bus met
de Bietenbouwers, de latere Boer
tjes van Buuten, al voor kantoor.
Soms trokken we tien tot vijftien
avonden achter elkaar het land in.
Wij, de Tiroler Holzakkerbuben en
het orkest Vrij en Blij van de
NCRV stroopten alle dorpstenten
in Nederland af'.
Kees Sehilperoort maakte furo
re. Hij schreef schetsjes voor een
paar boeren op de Veluwe, kreeg
de vraag waarom hij die boeren
dan ook niet in echt Veluws liet
praten, trok zelf een boerenpakje
aan en schiep daarop de niet meer
weg te denken Gaait Jan Kruut-
moes, boer Voorthuizen en Drika.
Personages die 28 jaar lang op de
Nederlandse radio en tv bleven
ronddwalen.
Sehilperoort in zijn boerenpak-
kie, met die onvermijdelijke en
waarschijnlijk Neerlands be
roemdste onderkin. Een verhaal
apart, die omvang. „Ik ben afge
keurd voor militaire dienst omdat
ik te smal was. Ik zat nog op de
hbs, toen ik gekeurd moest wor
den. Daar stonden we, uitgekleed
en op een rijtje te wachten tot die
arts langs kwam. Komt hij bij mij
en zegt: kleed jij je maar weer aan,
kippeborst".
„Ik was zo vreselijk mager. Blij,
jazeker was ik blij, ik zat er hele
maal niet naar te snakken om in
dienst te gaan. Maar op mijn der
tigste werd ik plotseling dik. Heb
er ook wel eens iets aan gedaan,
een dieet en zo, maar ja eten is nu
eenmaal een liefhebberij van me.
Ik kom veel in horecabedrijven te
recht voor mijn beroep en daar
wordt goed gegeten en gedron
ken".
Kopstukken
Hij 'nam' in 1956 een vaste baan
bij de KRO, verhuisde met Leen
naar Hilversum en bleef daar de
rest van zijn leven wonen. In okto
ber 1954 deed hij zijn eerste televi
sieoptreden. „Er was in het land
een kapperswedstrijd. Wie kan het
snelst iemand scheren. Dat leek de
heren van tv wel leuk en dus
bracht ik een live-verslag, in kap-
persjas. Een van die jongens was
zo zenuwachtig, dat hij zijn klant
een reusachtige jaap in zijn wang
gaf. De camera draaide snel weg.
Dat was televisie anno 1954".
Ondertussen deed hij op diezelf
de radio mee aan het programma
Kopstukken, waarin vooral God
fried Bomans om zijn gevatte ant
woorden grote bekendheid ver
wierf. Sehilperoort nu over Kop
stukken: „Het programma werd
verschrikkelijk goed verkocht.
Daar zaten we vrijdagsavonds met
die vragen voor ons en riepen in de
microfoon: Ja, daar vraag je me
wat. Maar we hadden die vragen
natuurlijk 's woensdags al thuis.
Twee uur voor de uitzending kwa
men we bij elkaar en bespraken
onze antwoorden. Want zelfs God
fried Bomans kon natuurlijk niet
altijd even ad rem zijn op zo korte
termijn".
Het geeft de gelouterde program
mamaker genoeg scepsis om der
gelijke spelletjes die nu nog steeds
op tv gespeeld worden (denk
slechts aan Babbelonië) met arg
waan te bekijken. Maar het mag al
lemaal van Sehilperoort, want het
publiek moet vermaakt. En het pu
bliek wil vermaakt en telkens maar
weer vermaakt worden. Wat dat
betreft heeft de Nederlandse ar
tiest het volgens Sehilperoort
moeilijk, heel moeilijk.
„In Duitsland kun je tot je ne
gentigste bekend zijn, word je je
hele leven overal weer bijgehaald.
Als je in ons land op je twintigste
bekend bent, ben je op je zesen
twintigste vergeten. Vooral in het
lichte genre is het met zangers en
zangeressen treurig gesteld. Ze
vergeten je zo snel".
Er wordt te gemakkelijk gedacht
over het vak, vindt hij. Zijn eigen
specialisme, de humor, is helemaal
het verguisde stiefkind. Het wordt
niet tot 'het grote werk gerekend',
bespuwd door de elite die zich
werpt op de 'echte cultuur': „Het is
zoveel moeilijker mensen te laten
lachen dan huilen".
Hfjzelf zou nooit, bekent-ie zon
der schroom, een programma van
de Boertjes van Buuten gaan zien:
„Voor geen prijs. Je ziet mij niet
naar een boerenkapel gaan. Ik zie
liever cabaretiers als Paul van Vliet
en Seth Gaaikema. Maar ik ga bij
na nooit naar de schouwburg. Als
je je hele leven in het vak en op de
weg zit doe je dat niet zo snel".
Het land in
Op de weg. Tot een jaar of acht,
negen geleden trok hij zelf nog
keer op keer het land in. En daar
stond hij dan in Leeuwarden, de
Lutte, Schoorl, Lutjebroek of
Maastricht om zijn grappen te ver
kopen en artiesten aan en af te kon
digen. Mensen beschouwden hem
als familie, als iemand van hen.
„En dan vroegen ze me na afloop
van een optreden of ik nog niet wat
wilde blijven. Mocht je aan een ta
fel zitten met het bestuur en de
vrouwen van de leden van dat be
stuur. Ik zei altijd: meneer, het is
uw feestavond en mijn werk en ik
moet nog naar Hilversum, maar
soms kon ik er niet onderuit. Zat ik
daar en dacht: o God, hoe kom ik
hier weg".
Wat weemoedig blikt de Vutter
terug. Vroeger was alles „wat ge
zelliger", tegenwoordig ziet hij in
dustrieën die zich met tv bezighou
den: „Ach, die prachtige grote bij
eenkomsten met hapjes en borrels,
waar een gouden plaat uitgereikt
werd. Waar zijn ze gebleven. Te
genwoordig komt zo'n artiest in
een of ander televisieprogramma
en krijgt-ie die plaat aangereikt
met zo'n air van: hier heb je 'm,
hang 'm maar aan je muur".
Wrokkig is hij echter niet: „Na al
les wat ik meegemaakt heb, zeg ik
toch weer: Geef mij maar een be
staan bij de omroep. Ik had mis
schien iets meer willen verdienen
en iets minder het land in willen
gaan. Maar als ik 24 was en mocht
kiezen, deed ik het weer".
„Of ik die bekendheid lastig
vind? Nee, eigenlijk niet. Ik heb
dat waarschijnlijk altijd wel ge
wild, anders had ik niet zo'n baan
gehad. Mijn kinderen vonden het
wel eens lastig. Die zeggen al jaren
hun achternaam niet meer. En
wordt er dan expliciet naar ge
vraagd, dan is het meteen: Ben jij
dan nog familie van...? Ach nee,
dat kan niet. En dan geloven ze het
weer niet".
„En thuis, ja er wordt wel eens
gebeld, maar ik heb nooit een ge
heim telefoonnummer gehad".
„Vroeger met Raden Maar, als er
400 gulden in kas zat, belde er wel
eens iemand met een zielig verhaal
dat zijn moeder haar dochter in
Australië wilde opzoeken en dat
die net nog dat geld nodig had en
of ik dan niet morgen dat mensje
kon opbellen etcetera. Dan zei ik
altijd, daar kan ik niet aan begin-
Weer terug op de radio na enkele
jaren afwezigheid. Het doet Sehil
peroort duidelijk goed. Hij vaart
nog uitstekend op zijn vakman
schap, enthousiasme en geestdrift.
„Ik heb altijd nog geïmproviseerd.
Nooit van mijn leven iets voorbe
reid". Zijn onvermijdelijke kout
met een huisvrouw: „Goeden
avond mevrouw. Hebt u de hele fa
milie om u heen? Ja, daar zult u
flinke hulp aan hebben".
Al zorgt het late uur van de vrij
daguitzendingen soms voor wat
moeilijkheden bij de afstemming
tussen de plichten en geneugten
van het leven.
Laveloos
Fans van 'ome Kees' konden niet
zolang geleden, toch wel wat ge
wend aan flesgerinkel in de uitzen
ding, een overduidelijk aangescho
ten, om niet te zeggen laveloze
Sehilperoort achter de microfoon
horen kruipen.
„Een receptie van een goeie col
lega, die afscheid nam. Een borrel
tje met wat vrienden na, en nog een
borreltje en plotseling stond daar
die taxi, die me altijd naar de stu
dio brengt. Maar ach, een inciden
tje".
Alsof-ie nooit is weggeweest.
Kees Sehilperoort. Hollands be
schaafd, in een net pak met dito
stropdas. Iemand die je uitgeleide
doet als je weggaat, je in je jas helpt
en vriendelijke groeten thuis laat
doen. En dan, net voor hij de deur
met evenveel plichtplegingen ach
ter je dichtslaat toevoegt: „Be
dankt voor de belangstelling".
Gouden Harpen
HILVERSUM (GPD) - Zanger
tekstschrijver Robert Long en pla-
tenproducer Jaap Eggermont krij
gen de Gouden Harp 1984. Deze
onderscheiding wordt jaarlijks uit
gereikt door de stichting Conamus
aan personen of instellingen die
zich verdienstelijk hebben ge
maakt op het terrein van het Ne
derlandse lied.
De gouden harpen zullen wor
den uitgereikt op 2 februari tijdens
een speciaal televisieprogramma
van de AVRO.
Gruppo Sportivo
zeer matig
Gehoord: Op 4 januari in het Leids
Vrijetijdscentrum, Gruppo Sporti
vo: Hans Vandenburg; gitaar en
zang, Max Mollinger; drums, Peter
Calicher; toetsen, Michiel van Leeu
wen; saxofoon, Michiel Eilbracht;
bas, Paul Berling; saxofoon.
"It's happening in Holland now",
zong de biljartbal in een sfeerloos
en minimaal gevuld Leids Vrije
tijdscentrum gisteravond. Waar hij
het vandaan haalt is onbekend,
maar als het slaat op de vermeende
muzikale opleving van Gruppo
Sportivo slaat hij de plank mis. In
het LVC kregen ze de vlam niet in
de pan. Beleefd applaus, maar ab
soluut geen vraag naar méér, toen
de eens zo populaire Nederlandse
variété-band het podium verliet.
Wat Gruppo Sportivo er van
maakte was dan ook niet om over
naar huis te schrijven. Een enkel
hitgevoelig nummer (Holland
Now), hier en daar een solo en irri
tante danspasjes van de twee goed-
blazende-blazers. Verder bood
Gruppo weer een afwisselende
keuze van genres. Zo klonk onder
meer een mislukte samba, ska,
rock roll, funk, disco en een 'slij
per' uit de luidsprekers.
Een onvoldoende is de uitkomst
van de optelsom van slecht inge
studeerde Guys and Dolls-dan-
spasjes, voorspelbare grappen, on
geïnspireerde musici en groot
spraak van het soort: (na mager ap
plaus) "Dank je. Jullie zijn te goed
voor ons... (Stilte) "...en wij te goed
voor jullie", is een onvoldoende.
De visuele kant van de zaak was
soms best goed (vooral met Hans
Vandenburg in blauw licht op een
podium in witte rook gehuld) en de
individuele klasse van sommige
bandleden ('Mad' Max Mollinger)
is alom bekend. Toch blijft de mu
ziek van Gruppo Trutto Dramatico
een gekunstelde aangelegenheid.
Hier en daar wat bij elkaar ge
graaid en vlot ingestudeerd. Zelfs
TC Matic bleef niet gespaard.
Het is jammer te moeten consta
teren dat de vele thuisblijvers dit
keer gelijk hadden. Zij moeten
voorzien hebben dat dit Gruppo
Sportivo .niet meer zo fris en ver
rassend is als op de uit 1977
stammende elpee '10 Mistakes'.
Misschien moeten we het optreden
van gisteravond zien als het voor
programma voor de Wassenaarse
Grand Prix-finalist Bad Bob. Van
avond neemt de jonge elite het op
tegen de nietszeggende kaalheid
van de late jaren zeventig.
DIRK-JAN ROELEVEN
Minister Brinkman (midden) vorige week samen met zijn
architect Cees Dam (tweede van rechts) een kijkje bij het in aanbouw
zijnde stadhuis/muziektheater in Amsterdam. De Raad voor de Kunst
raadt hem aan de bespeling hiervan te herzien. (foto ANP) dukties kunnen worden uitgevoerd,
DEN HAAG (ANP) - Wellicht valt er op de lange termijn niet aan te
ontkomen, dat er naast de Nederlandse Opera en het OPhO/Forum een
derde groot of middelgroot muziektheatergezelschap moet worden opge
richt. Tot deze slotsom komt de Raad voor de Kunst in zijn advies aan
minister Brinkman van welzijn, volksgezondheid en cultuur, dat is gepu
bliceerd.
Muziektheater kan thans niet overal in het land voldoende worden ge
boden. Dat komt doordat de provincie onvoldoende goed uitgeruste po
dia telt. Is dit knelpunt opgeheven, dan zal blijken dat de bestaande
gezelschappen die grootschalig muziektheater brengen, te weinig voor
stellingen kunnen verzorgen, aldus het advies waarin de muzietheatersi-
tuatie in ons land is geïnventariseerd.
De rijksoverheid moet haar beleid met betrekking tot dit theater bij
stellen, vindt de raad. Hij verstaat onder muziektheater: opera, operette,
musicals en alle theaterprodukties waarin muziek een essentiële functie
vervult. De vraag naar grootschalig muziektheater inclusief ballet is zo
groot, dat de bestaande gezelschappen er niet aan kunnen voldoen.
De Raad voor de Kunst houdt minister Brinkman voor, dat bij het
opstellen van een prognose over de bespeling van het in aanbouw zijnde
Muziektheater in Amsterdam, geen rekening is gehouden met de verge
lijkbare podia die in Den Haag en Rotterdam worden gebouwd. Er moet
een nieuwe prognose worden gemaakt. Daarin dienen ook de gevolgen te
worden aangegeven voor de bespeling van de rest van het land, meent de
raad.
Uit gesprekken met de Opera en de twee grote balletgezelschappen is
duidelijk geworden, dat ze de komende seizoenen van de 370 voorgeno
men voorstellingen er ongeveer zeventig geven buiten de drie grote ste
den. Een betere spreiding wordt ook geremd doordat er onvoldoende
goed geoutilleerde podia in de provincie zijn.
Om de spreiding van muziektheater ook in de toekomst te waarborgen
moet er een aantal centrumgemeenten worden aangewezen. Zij dienen
hun theateraccommodaties te kunnen aanpassen opdat er ook grote pro-
Residentie Orkest o.I.v. Hans
Vonk met werken van Mozart.
Saint-Saèns en Bizet. Solist Ruud
van der Meer als zingend en acte
rend dirigent in Cimarosa's II mae
stro di capella. Stadsgehoorzaal, 4
LEIDEN - Het programma dat
het Residentie Orkest voor zijn
familieconcert had samengesteld
was ditmaal een schot in de roos.
Hoogstens zou men een vraagte
ken kunnen zetten bij de lengte
van het programma, hoe goed ge
kozen de onderdelen ook waren.
De miniatuur-symfonie, die de
'Kleine Nachtmusik' in feite is
bleek een uitstekende warming-
up voor wat het onbetwiste hoog
tepunt van de avond was: Cima
rosa's parodie op het fenomeen
zanger, dirigent en orkestlid.
Het podium bood de ongewone
aanblik van een klein ensemble
met de rug naar het publiek geze
ten, dat zo goed zicht had op de
verrichtingen van Ruud van der
Meer als zanger-dirigent. Hij
maakte van deze kapelmeester,
die te maken heeft met een niet
bijster oplettend reagerend or
kest een glansrol,
Gelukkig had men gekozen
voor en Nederlands vertaling, zo
dat zijn op- en vooral aanmerkin
gen tenminste voor iedereen te
volgen waren zonder storend ge-
kijk in het programmaboekje.
Het orkest gaf trouwens uitste
kend weerwerk, musicerend en
acterend, en ook zichzelf paro-
dieèrend. De uitroep van de ge
tergde kapelmeester: "als jullie
dan zo graag dirigentje willen
pesten, dan doe je dat maar met
de heer Vonk" veroorzaakte de
meeste hilariteit.
Maar afgezien van de losheid
en levendigheid waarmee dit al
les tot groot plezier van jong en
oud over het voetlicht gebracht
werd. werd er in dit zeer hoge ei
sen stellende grapje met een on
gelofelijke finesse gemusiceerd.
Met name moet de contrabassist
genoemd worden die nu eens zijn
kunnen op zijn instrument kon
demonstreren.
Na de pauze volgde dan nog de
Danse macabre van Saint-Saëns,
waarin concertmeester Vinnikov
en xylofonist John Helsdingen de
suggestieve sfeer met hun soli be
paalden. Dit zeer geslaagde con
cert werd besloten met de Symfo
nie in C van Bizet, fris en leven
dig gespeeld, met een opvallend
fraaie hobo-solo door Hans Roe-
rade. die daarmee bewees meer te
kunnen dan propjes schieten (zo
als in Cimarosa).
MIES ALBARDA.
Kees Sehilperoort: "Ik werd voor militaire dienst afgekeurd, omdat ik te mager
(foto GPD)
