'God' van RO-theater:
kakelbont spektakel
Edy de Wilde: twee
onderscheidingen
Gaga eerste, Bad Bob tweede bij popprijs
Sprankelend (kerst)concert
'Montserrat' verzwakt
door te veel effecten
Citroen houdt Hot House in ban
Zwakke momenten Kodaly Koor
'Nieuwe
Leven' in
de Burcht
MAANDAG 17 DECEMBER 1984
PAGINA 11
'God' van Woody Allen door het RO-
theater. Regie: Antoine Uitdehaag.
Vertaling: Barbara van Kooten. Mu
ziek: Gerard Atema. Toneelbeeld:
Peter de Kimpe. Kostuums: Rien
Bekkers. Belichting: Steve Kemp.
Voornaamste rollen: Wim van der
Grijn, Hubert Fermin, Lineke Rijx-
man, René van Asten, Jaap van Don
selaar. Gezien op 16 december, Hal 4
Utopia, Rotterdam.
ROTTERDAM - Het Rotter
damse RO-theater is haar min of
meer gedwongen verblijf van
drie jaar op het Utopia-complex
begonnen met de breed opgezet
te enscenering van 'God' van
Woody Allen. Dat Antoine Uitde
haag dit stuk zou gaan regisse
ren, was al bekend vóór hij sa
men met Jos Thie tot artistiek
leider van het gezelschap werd
benoemd. Volgend seizoen zal
het tweetal dus pas echt op de
eigen uitgangspunten voor een
artistiek beleid beoordeeld kun
nen worden. Zoals ze zelf echter
zeggen past deze produktie al in
de toekomstige opzet een breder
publiek dan voorheen naar het
theater te lokken met "lekkere
publieksvoorstellingen voor
mensen uit alle delen van de
stad". Allen's verwijzingen naar
Newyorkse types en gelegenhe
den zijn dan ook consequent ver
taald naar de Rotterdamse situa
tie: van de musicerende Grieken
van de Nieuwe Binnenweg, de
sportschoolleraar met zware
snor en bakkebaarden, de hoc-
keytrut uit Hillegersberg, tot de
naar ik aanneem met name bij
het artistieke volkje bekende
tenten Dizzy en Theo's Visbistro.
En waar het verhaal van deze
"komedie in één bedrijf' nu ei
genlijk over gaat of toe moet lei
den is nu juist de vraag die de
personages zichzelf voortdurend
stellen. En die vraag roept heel
wat quasi-diepzinnigheid en nog
meer groteske situaties op.
In het klassieke Athene zijn
een schrijver en een acteur op
zoek naar een passend einde
voor een zo dadelijk te spelen
tragedie. Beseffend dat ze zelf
ook maar verzonnen personages
uit een toneelstuk van Woody Al
len zijn, bellen ze deze op en vra-
'Montserrat' van Emmanuel Roblès,
gespeeld door de Haagse Comedie
onder regie van Jo Dua. Vertaling:
Loek Scbaareman. Decor en kos
tuums: Andrei Ivaneanu. Gezien in
het HOT op 15 december.
DEN HAAG - Het uitdenken
van wreedheden en het vertrap
pen van de menselijke waardig
heid zijn van oudsher de speciali
teiten van bezettingslegers.
Voorbeelden daarvan zijn er nog
steeds te over, maar in weifiig ge
vallen is het zo effectief gebeurd
als in Zuid- en Midden-Amerika,
waar de Spanjaarden in drie eeu
wen complete beschavingen
hebben weggevaagd en hele
landstreken hebben ontvolkt.
Het is dus op zichzelf niet zo
vreemd, dat Roblès het huidige
Venezuela uitkoos als plaats van
handeling voor het in 'Montser-
rat' uitgewerkte idee.
De hoofdpersoon, een Spaanse
officier, heeft de rebellenleider
Simon Bolivar laten ontsnappen
en wordt dan door zijn vroegere
kameraden geconfronteerd met
zes gijzelaars, die één voor één
zullen worden doodgeschoten,
als hij de nieuwe verblijfplaats
van de ontsnapte niet verraadt.
De conflicten die dat oplevert,
worden door Roblès dankbaar
uitgesponnen: de gewetenscon
flicten van de jonge Montserrat
en zijn confrontatie met de zes
willekeurig gekozen slachtoffers,
van wie een aantal eveneens met
een principieel probleem wordt
opgezadeld, omdat het doel
zij moeten sterven in
feite hun volle instemming zou
moeten hebben. Daardoorheen
lopen de vertegenwoordigers
van de bezettingsmacht, soms
met allerlei drogredeneringen
hun handelwijze goedpratend
(de priester Coronil), maar
meestal pochend op hun wreed
heden en met een pervers sadis
me nieuwe bedenkend.
Onder de betrouwbare leiding
van Jo Dua gaf de Haagse Come
die hiervan een degelijke en op
een enkele uitzondering na voor
treffelijk gespeelde voorstelling,
die een bij vlagen beklemmend
avondje ouderwets toneel ople
verde. Maar het zou misschien
beter zijn geweest, als de in het
toneelbeeld van Andrej Ivónea-
nu nagestreefde soberheid was
doorgetrokken naar de speelstijl,
waar nu wel een erg grote scheut
pathetiek in zat, ten dele ook uit
gelokt door de tekst van Roblès.
Dat overtrokkene is terecht en
in de juiste mate aanwezig bij de
door Jules Royaards met veel vi
taliteit uitgebeelde toneelspeler
(met een hoofd, dat weggelopen
lijkt van een prent uit de tijd van
de Franse Revolutie). Roblès ba
lanceerde echter op het scherp
van de snede door bij zijn gijze
laars de voorspelbare moeder
van twee kleine kinderen op te
nemen en als er niet flink in haar
tekst geschrapt wordt, is er een
beter actrice dan Roos Blaau-
gen om de oplossing. Bovendien
weten ze dat ze op dat moment in
Rotterdam dat stuk ook daad
werkelijk spelen. Dus ook het
publiek wordt te hulp geroepen
en dit brengt de hockeytrut, met
bijvak filosofie, op de planken,
alsmede een constructie om de
god Zeus uit de hemel te laten
neerdalen. Maar op het kritieke
moment hapert de constructie en
Zeus slaat te pletter: God dus
dood en de chaos compleet. Te
vergeefs trachten de spelers, in
tussen aangevuld met een koor
van Griekse vrouwtjes en de hele
koninklijke familie in bordesop
stelling, het stuk alsnog tot een
goed einde te brengen. Maar het
eindigt zoals het ook begon: "Ab
surd? Hoezo, absurd?" Koor en
koningshuis meegeteld bevin
den zich vóór en op de treden
van een hoog oplopend amfi
theater zo'n vijftig spelers, er
schuift een reusachtige paarde-
kop uit de nok tevoorschijn, de
deus-ex-machina constructie
blijkt vol toeters, bellen en flik
kerlampjes te zitten en op een
Lineke Rijxman en Wim van der
koor.
bepaald moment komt zelfs de
hele familie van Brecht's Moeder
Courage het toneel opzetten in
een houten kar. Uitdehaag heeft
de opeenstapeling van Allen's vi
suele en situationele grappen
nog ééns zo dik aangekleed en
uitgemeten en daarbij kosten
noch moeite gespaard. Veel meer
dan een bont en vrolijk stripver
haal levert dat echter niet op.
De grote levensvragen be
staat er een God; zijn wij vrij en
dus zelf verantwoordelijk voor
de loop van ons leven - worden
zo natuurlijk aardig gerelati
veerd. Maar een extra kwaliteit
wordt er niet aan toegevoegd,
een kwaliteit waarvan ik geloof
dat die wel aanwezig is in Allen's
films, met name 'Stardust Me
mory'. Daar roepen de persona
ges in mij wel iets op, iets dat
met herkenning en medelijden,
maar ook met het bovennatuur
lijke te maken heeft. Misschien is
het daar de camera zelf die me de
gelegenheid geeft wat langer bij
iets stil te staan. In deze voorstel
ling raast alles langs me heen,
met zo'n snelheid dat na een paar
dagen niets meer zal zijn blijven
hangen.
MARC VAN DER VELDEN
Kerstconcert door het Rijnlands
Chr. Mannenkoor o.l.v. Sander van
Marion, m.ra.w. Susanne Pronk alt,
Viktor Klimenko bas, Louis van Dijk
vleugel„Addie de Jong orgel, en Bet
ty van der Schaaf declamatie; Ge
hoord in de Stadsgehoorzaal Leiden
op 15 december.
LEIDEN - Honderdtwintig le
den van het Rijnlands Chr. Man
nenkoor zongen zaterdagavond
o.l.v. Sander van Marion kerstlie
deren in de Stadsgehoorzaal. Het
opgewekte openingsstuk, de In-
trada, volgens middeleeuwse tra
ditie gehandhaafd, bepaalde de
sfeer van de hele avond: het koor
liep, met een kaars in de hand,
van achter uit de zaal, zacht zin
gend het podium op, welke op
komst gevolgd door declamatie,
orgelmuziek en weer het koor ter
afsluiting van deze Intrada. Wat
Sander van Marion weet te doen
met niet-professioneel geschool
de stemmen, is prijzenswaardig.
'Nu zijt wellekome' werd in een
vrolijk-snel tempo gezongen, zó
zuiver en ingetogen dat je je niet
voor kon stellen dat dit geluid uit
zoveel mannenkelen voort
sproot: heel knap, fantastisch
mooi. Ook de samenzang verliep
de hele avond perfect, met enke
le instructies van Van Marion en
door zijn uitstekende trant van
dirigeren van het publiek. Louis
van Dijk improviseerde op een
aantal bekende kerstliederen.
Het plezier en de grote inzet
waarmee hij ook de mannen be
geleidde waren duidelijk hoor-
en zichtbaar. De Fin Viktor Kli
menko bekend om zijn groot
stembereik, stelde mij teleur.
Zijn mooie Russische kledij, zijn
hartveroverde glimlach en zijn
falset-stem maakten hem wel at
tractief, maar zijn volume en mu
zikale discipline in het midden-
register waren minimaal. Susan
ne Pronk daarentegen accor
deerde wat timbre en stemkracht
betreft prachtig bij het koor. Ook
haar soli getuigden van grote
muzikaliteit en gevoel voor inter
pretatie. Hoewel haar stem de
klankleur van een alt heeft zong
zij onwaarschijnlijk hoog en kon
daarom terecht de alt- én so
praanpartijen zingen.
Na de pauze zong het koor 'Go
tell it on the mountain' en 'It's a
birthday' met grote meeslepend
heid begeleid door Louis van
Dijk, die de syncope in de eerste
spiritual opzwepend doorvoerde.
Ook het orgel, bespeeld door Ad-
die de Jong, droeg bij aan een
sprankelend spel en tegenspel.
'Christians awake' klonk wat
mat, soms zelfs een beetje saai,
maar direct daarna ontlaadde het
koor zich weer op de meest posi
tieve manier in 'Mary's Boy
Child'. Publiek, koor en solisten
zongen tot besluit het 'Ere zij
God' waarin het koor boven de
melodie uit, origineel improvi
seerde. Vanavond is opnieuw te
horen, tot welke prestaties koor
en medewerkenden in staat zijn.
LIDY VAN DER SPEK.
Soesja Citroen kwintet met Nedly
Elstak op piano. Fred Leeflang sax,
Jan Voogd bas en Marcel Serierse
slagwerk. Gehoord op 15 december
bij Hot House in het restaurant bij
het LAK-theater.
LEIDEN - Soesja Citroen heeft
zich sedert de vorige keer bij Hot
House, een paar jaar geleden,
ontwikkeld tot een pure jazzzan
geres met een breed vocaal be
reik. Omdat ze zich de laatste tijd
bezig hield met songs en ballads
bij het Metropole-orkest, kon de
vrees ontstaan dat ze voor de wat
minder toegankelijke jazz en im-
provisatiemuziek verloren zou
gaan.
Voor haar kwintet-repertoire
kiest ze voor weinig gehoorde
songs of instrumentale num
mers, die ze zelf van tekst voor
ziet, als die van de eigenzinnige
pianist Thelonicus Monk: 'Blue
Monk', 'Well you needn't' en
'Monk's mood', en George Rus
sell's 'Ezz-thetic'. Ze weet met
haar stem dingen te doen die je
soms het hart doen vasthouden
of ze het wel haalt. Met haar lage
stemgeluid en aangevuld met
schreeuwen tot fluisteren en
boer nodig om die rol geloof
waardig te maken. Ook op een
ander punt stelt Roblès de ge
loofwaardigheid danig op de
proef. Venezuela kent nu nog
steeds een hoog percentage anal
fabeten, maar in dit in 1812 spe
lende stuk discussiëren Indiaan
se arbeiders, pottenbakkers en
kooplieden alsof ze zojuist met
goed gevolg een studie aan de
Open Universiteit hebben afge
sloten. Een grotere soberheid op
vrijwel alle fronten zou stuk èn
voorstelling ten goede zijn geko
men. Een echt goede toneel
schrijver zou zelfs alleen de con
frontatie van Montserrat met de
zes gijzelaars hebben laten zien.
Het hanige gedoe van de
Spaanse militairen had nu echter
het voordeel, dat Reinier Heide-
mann een eerste luitenant kon
neerzetten, die zich met al zijn ar
rogantie ontwikkelde tot de spil
van de voorstelling. Dat die rol
niet was weggelegd voor de 'ver
rader' Montserrat, is wel de be
langrijkste zwakheid van dit
stuk.
PAUL KORENHOF
Nederlands Kodóly Koor o.l.v. Dick Hollander met
werken van Verdi, Jan Mul, Herman Strategier, Rich.
Bennett, Kodaly en Bartók. Gehoord in de Lokhorstkerk
op 15 december.
LEIDEN Leiden wordt in deze weken voor kerst
mis weer overvoerd met concerten; dat èn het
slechte weer zal wel de reden zijn geweest dat
slechts een vijftigtal bezoekers de gang naar de
Lokhorstkerk gemaakt hadden. Het koor moest
een ongelukkige start maken: door het slechte
weer en de doolhof vol parkeerproblemen die Lei
den nu eenmaal is, kon de dirigent niet op tijd aan
wezig zijn, zodat het eerste programma-onderdeel,
Verdi's Laudi alla Vergine Maria, onder leiding van
een van de koorleden uitgevoerd moest worden.
Nu bestaat het Kodóly Koor uit beroepszangeres
sen van wie sommigen zelf ook koordirigent zijn.
Zo kon het professionalisme deze tegenslag enigs
zins opvangen, wat niet wegnam dat de onzeker
heid in aarzelende en onzuivere inzetten hoorbaar
werd.
Na dit begrijpelijkerwijze zwakke begin was de
eigen dirigent inmiddels aangetreden en kon het
koor zijn eigenlijke capaciteiten tonen. Het gehele
programma bestond uit a capella (d.w.z. onbegelei
de) koorwerken. Deze schrijfwijze stelt hoge eisen
aan een koor voor wat betreft de intonatie en het
'op toon' blijven, een vereiste om de harmonische
samenklanken zuiver te houden. In de Missa cano-
nica van Jan Mul en het motet Ecce virgo van Her
man Strategier kon het met zeer strakke stemmen
zingende koor deze capaciteiten ten volle demon
streren. Ook de volkslied-zettingen van Kodóly en
Bartók na de pauze vromen harmonisch gezien een
zware opgave. De homogeniteit in de samenklank
werd een enkele maal in zeer hoge liggingen door
een scherpe bijklank verstoord.
Goed klonken de twee wiegeliederen van Ben
nett, geschreven in die zeer harmonieuze stijl waar
veel Engelse componisten patent op schijnen te
hebben, met het gebruik van een onregelmatige
maat of maatwisselingen als doorbreking van het
traditionele.
Alle kwaliteiten en capaciteiten van dit koor in
aanmerking nemend, blijft het onverklaarbaar dat
ook na het begin onbegrijpelijk zwakke momenten
bleven opduiken, vooral in inzetten. Naar mijn
smaak werden de volksliederen van Bartók en Ko
dóly ook wel erg 'mooi' en eenvormig van uitdruk
king gezongen. Temperament was in elk geval ver
te zoeken. In de orgelintermezzi van Greetje Tim-
mers zaten zo veel missers dat zij niet meer konden
zijn dan rustpauzes voor het koor.
MIES ALBARDA.
neuriën weet ze haar expressie
spannend te ondersteunen. Met
haar stembeheersing en veelzij
digheid heeft ze een plaats ver
worven tussen de beste jazzzan
geressen van Nederland.
Haar begeleidingsgroep met
daarin de pianist Nedly Elstak
die Soesja vroeger overhaalde
jazzzangeres te worden, klonk na
de pauze hechter. Dit was des te
opvallender, daar de gebruikelij
ke drummer Martin van Duyn-
hoven op het laatste ogenblik
werd vervangen door de jonge
Marcel Serierse. Deze zoon van
de bekende jazzbassist Koos Se
rierse won vorig jaar de Wessel
Ilcken prijs. Hij is een goed bege
leider, die zonder opdringerig te
worden de juiste accenten geeft.
Saxofonist, fluitist en clarinettist
Fred Leeflang brengt met vak
manschap zijn felle saxsoli, die
echter vlees noch vis zijn door
gebruikmaking van allerlei cita
ten met mijns inziens te veel no
ten, die niet bijdragen tot meer
zeggingskracht. Zijn stijl is te
veel gericht op de modale speel
wijze van John Coltrane. Op fluit
of clarinet, waar zijn rol onder
steunend was, ging het beter.
Bassist Jan Voogd tenslotte,
evenals Leeflang en Serierse af
komstig uit de Hilversumse ra
diowereld, is een betrouwbaar
maar niet spectaculair begelei
der.
De balans opmakend kunnen
we zeggen, dat dit traditioneel
getoonzette concert weer ouder
wets jazzy was. Na afloop wist
het publiek nog als toegift het
nummer 'Monk's Dream' af te
dwingen.
WILLEM WINSEMIUS.
AMSTERDAM (ANP) - Edy
de Wilde heeft bij zijn af
scheid als directeur van het
Stedelijk Museum in Am
sterdam twee onderschei
dingen ontvangen. Uit han
den van burgemeester Van
Thijn ontving hij de gouden
museummedaille. Dat ge
beurde bij de officiële ope
ning van 'La Grande Para
de', een door De Wilde inge
richte tentoonstelling van
hoogtepunten uit de schil
derkunst sinds 1940. De
museummedaille is in de af
gelopen dertig jaar slechts
drie maal toegekend.
Enkele uren later speldde minister
Brinkman van cultuur hem de on
derscheidingen op die behoren bij
de ridderorde van de Nederlandse
Leeuw. Die onderscheiding werd
toegekend bij de opening van de
tentoonstelling 'De Nederlandse
identiteit' in het rijksmuseum Vin
cent van Gogh. Die tentoonstelling
loopt parallel aan 'La Grande Para
de' en toont werk van Nederlandse
schilders van na 1945 uit de collec
tie van het Stedelijk Museum.
Minister Brinkman sprak de
hoop uit dat beide exposities nieu
we impulsen zullen geven aan de
discussie over presentatie- en ver
zamelbeleid van musea en over de
verhouding waarin de grote musea
aandacht moeten schenken aan
kunst uit eigen land en andere lan
den.
Volgens de bewindsman levert
,La Grande Parade', als persoonlij
ke boodschap van de Wilde, een
formidabele bijdrage aan die dis
cussie. ,De Nederlandse Identiteit',
de scheidende directeur
zich profileert door zijn eigen keu
zen, biedt een unieke mogelijkheid
om inzicht te krijgen in meer dan
veertig jaar verzamelbeleid van het
Stedelijk op het terrein van de Ne
derlandse kunst.
Burgemeester Van Thijn prees
De Wilde als een directeur die de
internationaal toonaangevende po
sitie, die het Stedelijk Museum on
der zijn voorganger Sandberg had
verworven, niet alleen heeft ge
handhaafd, maar ook heeft ver
sterkt. Hij bracht de kritiek in her
innering, die bij de benoeming van
De Wilde in 1963 werd geuit en
stelde dat de verwachtingen van
voor- en tegenstanders waren over
troffen.
Het Stedelijk heeft sinds het ein
de van de Tweede Wereldoorlog de
opvattingen gevolgd die in de
kunst aan de dag zijn getreden, zei
De Wilde zelf ter gelegenheid van
de opening van ,La Grande Parade'
en zijn afscheid. „Uitsluitend een
hoog kwalitatief niveau handhaaft
zich in de voortdurende golfbewe
ging. In het Stedelijk hebben wij
getracht in de collectie duidelijk te
maken wat wij tot dit hoge kwalita
tieve niveau rekenen. Ook hebben
wij er naar gestreefd de golfbewe
ging, die uit de wisselende geest
van de tijd ontstaat, in tentoonstel
lingen duidelijk voor ogen te stel
len. De collectie is de kurk waar
elk museum op drijft. De collectie
tekent het profiel van een mu
seum. De tentoonstellingen be
schrijven de bewegingen van onze
cultuur, zoals die in haar meest ka
rakteristieke gedaanten in de
kunst tot uitdrukking komt", be
toogde de vertrekkende directeur.
Hij maakte tijdens zijn toespraak
nog bekend dat de Rothko Stich
ting in New York een van de be
langrijkste werken van de schilder
Rothko, die deelt uitmaakt van ,La
Grande Parade', dezer dagen aan
het Stedelijk geschonken heeft.
Directeur Edy de Wilde van het Stedelijk Museum trof bij zijn afscheid ook enkele leden van de vroegere
Cobra-groep. Op de foto v.ln.r. Eugène Brands, het echtpaar De Wilde, Karei Appel en Bert Schierbeek. (foto anpi
LEIDEN - Bij Stichting Burcht
speelt morgenavond het ensemble
'Het Nieuwe Leven'. Het zoeken
naar nieuwe klank en klankpro-
duktie is voor hen de leidraad bij
het componeren. Experimentele
en elektronisch verwekte muziek,
die in elk geval hoogst eigenzinnig
is. Het ensemble bestaat uit zes
componisten, die tegelijk muzi
kant zijn. Op het programma staan
nieuwe werken van Van Campen,
Wentink en Van Bergeijk en verder
'Ontketening' van Jan Boerman,
'Bugle' van Maartje ten Hoorn en
'Pianomorte' van Dick Borstlap.
Aanvang 21.00 uur.
BEELDHOUWER OVERLEDEN -
De in Hongarije geboren Ameri
kaanse beeldhouwer bekend als
Tot, wiens werk in het Vaticaan
hem internationaal aanzien bezorg
de, is op 75-jarige leeftijd in Rome
overleden.
Tot vestigde zich kort na de
Tweede Wereldoorlog in de Ita
liaanse hoofdstad, waar hij een ate
lier inrichtte aan de kunstenaars
straat Via Margutta.
Tot was de Italianen het best be
kend door zijn decoratieve werk
aan Stazione Termini, het centraal
station van Rome.
Grote Prijs van Nederland.
Deelnemers: Buster Smiles; Pri
ma Volta; Rebel; Gaga; The Ori
ginal Talkatives; Bad Bob. 15
december 1984, Paradiso, Am
sterdam. Tv-opnamen bij VA-
RA-tv te zien.
AMSTERDAM (GPD) De
cynici die beweren dat talenten
jachten nooit artiesten van grote
klasse opleveren hebben al
meermalen ongelijk gekregen.
Dat neemt niet weg dat
werkelijke artistieke vernieu
wing zich nooit via een punten
systeem manifesteert.
Origineel, maar niet revolutio
nair. Kwalitatief goed, maar niet
al te diepgravend. Dat zijn de
normen waaraan een winnaar
moet voldoen.
Op de Amsterdamse popgroep
Gaga, die afgelopen zaterdag ver
diend de Grote Prijs van Neder
land in de wacht sleepte, zijn de
ze kwalificaties van toepassing.
Een swingende cocktail van di
verse Afrikaanse muziekstijlen
en westerse rock. Lichaamsge
richte muziek, die alle proble
men wegblaast en tot dansen
dwingt.
De zes groepen die in de finale
aantraden maakten stuk voor
stuk een professionele indruk,
daarover kan geen twijfel be
staan. Toch is er een duidelijk
onderscheid tussen de uiteinde
lijke nummers één, twee en drie
en de overigen. Buster Smiles,
Prima Volta en The Original Tal
katives, die op de zesde, vijfde en
vierde plaats eindigden, spelen
zeer geroutineerd, maar missen
een duidelijk eigen gezicht en
overtuigende podiumpersoon
lijkheid.
Dat laatste is wel aanwezig bij
de rond de bekkentrekkende
zanger-gitarist Ronald 'Waldo'
Welgemoed geformeerde groep
Rebel. Aanstekelijke, gerouti
neerde gitaarpop, die aan de
Amerikaanse Rubinoos doet
denken. Korte, puntige songs vol
jaren zestig invloeden, maar ge
bracht met een tomeloze energie.
Opvallend buitenbeentje in
het gezelschap en door sommi
gen getipt als kansrijke outsider,
was het Wassenaarse Bad Bob.
Een eigengereid viertal dat bru
taal met de botte bijl op alle ge
vestigde muziekstijlen inhakt.
Muziek die zoals ook zaterdag
bleek luide bijval of agressief
boe-geroep verwekt. Excentriek
en met veel bravoure, maar wel
erg bedacht. Bad Bob mist het
muzikale raffinement dat grote
excentriekelingen als Beefheart
en Zappa kenmerkt en de emo
tionele lading die de schreeuw-
partijen door merg en been zou
kunnen doen gaan. Daardoor
blijft het vooral vermaak en sur
rogaat avant-garde. Een verdien
de tweede plaats, maar ook niet
méér dan dat.
Vermaak is ook wat winnaar
Gaga te bieden heeft. Maar dan
wel uitzonderlijk fris, uitbundig
en onweerstaanbaar swingend.
Drummer Francois Baxs en per
cussionist Carlo Ulrichi produce
ren de karakteristieke Afrobeat.
Silvano Matadin plukt een hup
pelbas. René van Barneveld
tovert zo nu en dan schijnbaar
moeiteloos de prachtigste juju-
loopjes uit zijn gitaar. Saxofonis-
te Barbara de Klein blaast daar
licht-jazzy overheen. En de im
mer lachende zanger Floris Nie-
len beweegt zich onophoudelijk
zwoel over het podium
De Nederlandstalige teksten
blijven beperkt tot enkele woor
den, die in alle toonaarden her
haald worden. 'Dansen bij zon,
zand, zee', daar gaat het bij Gaga
om. Een kruispunt van culturen.
Multiraciaal. Het Vondelpark op
een zomerse zondag.
PETER BRUYN
