'Pak 'em Stanzi': partijtje theatrale catch
Imperium kiest voor 'klassieke' Tartuffe
PODÏUMBLIK
Haitink woedend over persbericht
Overvloed op Frankfurter Buchmesse
DINSDAG 9 OKTOBER 1984
Redactie Pieter C. Rosier
LEIDEN - Toneel en muziek deze
week in de Leidse theaters.
Voor de muziek zorgt de uit de
Haagse jazz-scene voortgekomen
fluitist Chris Hinze, die morgen
avond met een nieuwe 'Combina
tion' op de planken van de Leidse
Schouwburg staat. Totaalmu-
ziek, zo omschrijft Hinze hetgeen
hij aan klanken voortbrengt.
Hinze noemt zich het tegendeel
van de musicus, die zich wentelt
in het 'vertolken' van klassieken
in bewerkingen, hoewel hij zich
evenmin herkent in begrenzin
gen. Van Hinze is bekend dat hij
vooral gefascineerd is geraakt
door etnische invloeden in de mu
ziek. Hinze en de zijnen vormen
een selectie van virtuozen, die el
kaar in voortdurende wisseling
van blaas-, snaar- en percussie-
muziek de loef proberen af te ste
ken.
De Sprong
Mary Dresselhuys en Ramses
Shaffy spelen hoofdrollen in 'De
Sprong', een tragi-komedie van
de Canadese schrijver Larry Fi-
neberg, die donderdag- en vrij
dagavond in het theater aan de
Oude Vest wordt opgevoerd. Ver
der spelen in deze door Henk van
Ulsen geregisseerde produktie
mee Jules Hamel, Steye van
Brandenberg en Magali de Fre-
mery.
betrokken in een conflict met
haar Hongaarse bovenbuurman.
En volgens de programmatoe
lichting ontstaat er dan een bi
zarre vriendschap. Het stuk is
onlangs in Amsterdam in pre
mière gegaan.
Flip
Mary Dresselhuys speelt de rol
van Vera, vrouw, moeder en
grootmoeder, die van huis weg
loopt om een nieuw, eigen leven
te gaan beginnen. Ze betrekt een
eenvoudig souterrain en raakt
'Flip met de groene vingers' is
een een nieuw kinderstuk van
Mies Bouhys met de natuur en het
milieu als onderwerp. Het stuk,
dat bedoeld is voor kinderen van
zes tot tien jaar, is zaterdagmid
dag te zien in de schouwburg.
Het gaat over de aanleg van een
autoweg dwars door een mooi,
groen gebied, een plan waarte
gen Flip en zijn vriendjes zich
met alle macht verzetten. Deze
middagvoorstelling begint om
twee uur.
Stanzi
Het LAK biedt zater
dagavond onderdak aan een
spraakmakende, door de Leidse
Schouwburg gecontracteerde
Vlaamse voorstelling. Het gaat
om 'Pak'em Stanzi', een als femi
nistisch bestempeld stuk van het
Raamtheater. dat bij opvoering
het midden houdt tussen een to
neelvoorstelling en een worstel
wedstrijd. Een catch-wedstrijd
tussen Stanzi en haar man tij
dens welke beslist moet worden
wie de carrière als beroepswor
stelaar zal voortzetten en wie het
huishouden zal doen. Elders op
deze pagina meer over deze bij
zondere voorstelling.
Savannah Bay
In het LAK-theater gaat
woensdag- en donderdagavond
'Savannah Bay', een kleine-zaal-
produktie van Globe. 'Savannah
Mary Dresselhuys en Ramses Shaffy in 'De Sprong
Bay', een door Marguerite Duras
geschreven stuk, is een herinne
ring aan de absolute liefde, een
liefdesverhaal zoals dat rerecon-
strueerd wordt door een bejaarde
actrice. Ze wordt daartoe aange
zet door een jonge vrouw, die
haar identiteit aan deze geschie
denis ontleent. Geen moment ech
ter is zeker of het verhaal dat de
oude actrice vertelt wel klopt,
misschien speelt ze wel toneel.
Door toneel te spelen kunnen de
twee vrouwen de gebeurtenissen
uit het verleden herbeleven en
weer levend maken. Daarmee is
'Savannah Bay' ook een parabel
op de toneelspeelkunst. Netty
Blanken speelt de rol van de jon
ge vrouw, Elisabeth Andersen
speelt de oude actrice.
Dagmarkt
'Het jaagt in de dagmarkt' is
De acteur Hubert Fermin heeft
deze tekst geschreven en zal zijn
eigen tekst vrijdagavond op de
vloer van het LAK-theater repro
duceren. De voorstelling, waarin
het schrijfproces zelf -'waarom
schrijft een acteur zijn eigen
tekst? - tot uitgangspunt wordt
genomen, is geregisseerd door
Annette Apon. Een aantal bana
liteiten die zich in het leven van
een man alleen kunnen voordoen
passeren de revue: de man gaat
boodschappen halen in een su
permarkt. Na binnenkomst in het
pand zet hij zich op de grond en
verlaat uiteindelijk zonder één
boodschap het winkelpand, waar
hij inmiddels wel talloze potten
met voedingswaar van een plank
heeft geslagen. De man blijft al
leen achter, overdenkt het ge
beurde en vraagt zich af of hij
zich enkele facetten van het ver
blijf in de dagmarkt slechts heeft
verbeeld. Fermin vertelt het ver
haal van deze man, hem soms zelf
voorstellend en hem dan weer
toesprekend. De acteur lijkt gein-
trigeerd door dit personage, een
wezen dat op de tijd jaagt. An
nette Apon zag in de voorstelling
de geleijkenis met werk van de
schilder Edward Hopper, de kun
stenaar die in zijn schilderijen
een nauwkeurige imitatie van
het leven buiten het theater weet
te brengen.
Pietsiepats
De voorstelling op zondagmid
dag in het LAK-theater wordt
verzorgd door het Amsteltoneel.
Dit gezelschap geeft er een proef-
voorstelling van 'De reis naar
Pietsiepats' op muziek van Joop
Stokkermans. Millipilli gaat
■gaai in dit stuk op reis om de
speelgoedboom op het eiland
Pietsiepats water te geven. Deze
verdort namelijk, zodat het speel
goed van de kinderen uitelkaar
valt. Veel spannende avonturen
dus. speciaal voor kinderen van
vijf tot zeven jaar.
Tartuffe
De Leidse toneelvereniging
'Imperium' brengt het komende
weekeinde in haar eigen Micro
theater aan de Oude Vest de eer
ste van een reeks voorstellingen
van Molières komedie 'Tartuffe'.
Elders op deze pagina meer over
de plannen van 'Imperium' voor
het komende seizoen.
Nijinsky
Theater Nijinsky treeat vrijaag-
avond a.s. met 'Reis naar de win
ter' in de Muzenhof in Leider
dorp op. Twee rijtjes piepkleine
hokjes bepalen het decor. Ze stel
len weekend-huisjes op een cam
ping in de buurt van Amsterdam
voor. Vier Nederlanders, beho
rende tot de categorie de gewone
man, brengen er hun vrije tijd
door, in de hoop er de laatste zon
nestralen op te vangen van een
bijna voorbije zomer. Ze bren
gen, nast zakken vol kleding en
huishoudelijke artikelen, ook hun
problemen mee. Het stuk bevat
grappige en ontroerende momen
ten rond thema's als contactar
moede en het klemzitten van
mensen, letterlijk (in hun hokjes)
en figuurlijk.
Nijinsky behoort tot de ver
nieuwende theatergroepen, die al
menig maal met succes in het
LAK-thater is verschenen.
LAK wordt omgebouwd tot sportpaleis
Het LAK-theater is op dit moment één
van de best uitgeruste theaters van Neder
land. Behalve over een zeer uitgebreide en
vooral hanteerbare lichtinstallatie be
schikt het over de mogelijkheid de pu
bliekstribunes zo te verschuiven, in te
klappen of uit te vouwen dat bijna elke
opstelling mogelijk is. Jammer genoeg is
daar sinds de opening vorig jaar nog maar
sporadisch gebruik van gemaakt. Blijk
baar kennen de theatergroepen de moge
lijkheden nog niet of wordt er op prakti
sche gronden toch maar gekozen voor de
traditionele frontale opstelling: het pu
bliek als één groot breed blok recht voor
het speelvlak.
Maar zaterdag komt er een groep naar
het LAK die het theater haast letterlijk op
z'n kop gaat zetten. Het Nieuw Ensemble
Raam Theater uit Antwerpen wil de toe
schouwers aan alle vier de kanten van
haar speelvlak: een levensechte catch-as-
catcb-can ring. In en rond deze ring wordt
een toneelstuk opgevoerd, met persona
ges, dialogen, becommentariërende lied
jes en een verhaal met een ontwikkeling
en een dramatisch hoogtepunt, maar tege
lijkertijd is het een heuse catch-show, een
wedstrijd over tien ronden. En er wordt
echt gecatcht, compleet met vliegende
scharen, borstklemmen, beendraaien en
schouderworpen en de speciaal voor deze
voorstelling ontworpen "Venus grijp-
tang"! De jonge acteurs hebben hiervoor
zes maanden getraind onder leiding van
de viervoudig Europees catch-kampioen
Al Bastian, de man die samen met Joop
Geesink hier in Nederland de catchsport
introduceerde.
"Pak 'em Stanzi" is een toneelstuk van
de Engelse schrijfster Claire Luckham.
Gedurende tien ronden volgen we het ge
vecht dat het meisje Stanzi moet leveren
tegen de vrouwonvriendelijke elementen
om haar heen. Een gevecht om onafhan
kelijkheid, een gevecht om te ontsnappen
aan de al bij haar geboorte vastgelegde rol
van toekomstig huisvrouw en steunpilaar
voor de carrière van haar man. Stanzi be
sluit na diverse nederlagen echt te gaan.
vechten, maakt carrière als vrouwelijk
worstelaar en daagt ten slotte haar man,
de catchkampioen Toni Macho uit om in
een rechtstreeks gevecht uit te makèn wie
z'n loopbaan mag voortzetten en wie er
achter het fornuis en de stofzuiger moet.
Claire Luckham wilde een stuk schrij
ven waarin er nu eens een echte hoofdrol
voor een vrouw zou zijn weggelegd en in
een andere dan de typisch vrouwelijke
omgevingen. Een vrouwelijke held van
een ander kaliber dan Florence Nightin
gale, een vrouwelijke 'fantasie' waarin de
vrouw niet in de rol van sex-object (Emma
Peel), degelijke huisvrouw (Doris Day) of
nobele verpleegster vervalt. Bij toeval
kwam ze op de vechtsport: door een affi
che van de worstelaarster Mitzi Muller,
bijgenaamd "de blonde bomkrater". Ze
bezocht de catchshows in het Liverpool
Stadium en wat haar behalve de theatrali-
teit van deze sport opviel, was de verba
zingwekkende houding van het publiek.
"Ze komen om zich te amuseren, maar
niet enkel om geamuseerd te worden. Ze
nemen actief deel aan het opzetten van
het spektakel. Een catch-publiek kijkt
niet rustig toe zoals een theaterpubliek,
maar acteert mee, en hoe!" Catch is in de
eerste plaats gericht op spektakel, zowel
in de ring als daarbuiten: lawaai, geklets
en gezwiep met lichamen, zweet, kreten,
formidabele dreunen en een fel meele
vend, joelend, juichend en scheldend pu
bliek.
Met deze voorstelling trekt het Raam
Theater al enkele maanden door België en
Nederland. Steeds krijgt het publiek, in
het. begin vaak nog wat onwennig, lang
zaam de smaak te pakken om op het eind
luidruchtig partij te kiezen, daarin aange
moedigd door de acties van de spelers
buiten de ring en tussen het publiek. De
meeste recensenten geven zich minder
makkelijk gewonnen. Ze prijzen het spek
takel van de show, het enthousiasme en
de vaardigheid van de jonge spelers, maar
laten deze waarderende woorden gepaard
gaan met opmerkingen over wat theater
eigenlijk zou moeten zijn. De een gebruikt
"Pak 'em Stanzi" om zich af te zetten te
gen het intellectualisme in moderne stro
mingen zoals minimalisme of post-moder-
nisme, de ander verlangt van theater toch'
eigenlijk een subtielere manier van over
dracht en wil zo tot nadenken aangezet
worden, een derde beklaagt zich er over
dat we over het karakter van de hoofdper
soon niets te weten komen. Maar er zijn er
ook die ronduit beweren dat dit laat zien
waar theater in oorsprong vandaan komt
en aangeeft waar het misschien naar toe
moet.
"Pak 'em Stanzi" roept juist door de
compromisloze keuze voor het spektakel
en de activering van het publiek voor het
theater in deze tijd wezenlijke vragen op
Het LAK-theater omgebouwd tot sportpa
leis voor een partijtje theatrale catch: dat
mag je niet missen.
MARC VAN DER VELDEN
De Leidse toneelvereniging 'Im
perium' opent zaterdag a.s. het
nieuwe seizoen met Molière's
veelgespeelde komedie 'Tartuf
fe' onder regie van Rein Edzard.
Deze produktie loopt tot eind no
vember. In december is er min of
meer traditiegetrouw een kerst
spel. Ditmaal is ook voor 'klas
siek' repertoire gekozen: name
lijk voor de figuren van Scrooge
en Marley in 'A Christmas Carol'
van Charles Dickens. Begin vol
gend jaar brengt Imperium ge
lijktijdig twee produkties uit:
kindertheater onder leiding van
Bob van Ooyen, die ook in het
vorig seizoen een dergelijke pro
duktie (Min Acht) bij Imperium
heeft gedaan, en een avondpro-
duktie onder regie van Bart Vie-
verantwoordelijk voor het suc
cesvolle 'In de Billenburcht' en
het vorig jaar heeft hij met dit ge
zelschap het experimentele mu
ziektheaterstuk 'Revue Ritueel'
gemaakt. Volgens de beide Im
periumwoordvoerders Jan van
Iersel en Teije van Vliet is over
zijn nieuwe produktie nog wei
nig bekend. Naar verluidt denkt
Vieveen zowel in de richting van
Tsjechow's 'Drie Zusters' als aan
'The Family' van Lodewijk de
Boer; vooralsnog dus een ruime
marge.
Voor het laatste stuk van dit
seizoen tekent wederom Bob van
Ooyen. Het wordt een musical
met waarschijnlijk het gehandi
capt-zijn als thematiek. Er wordt
het komende seizoen uitsluitend
met regisseurs van buiten het ei
gen gezelschap gewerkt. Binnen
de eigen groep liggen de regie-
mogelijkheden op dit ogenblik
namelijk wat moeilijker. Daar
naast is het ook een bewuste
keuze om dit te doen. Teije van
Vliet en Jan van Iersel wijzen op
het voordeel, dat deze regisseurs
voor vernieuwende ideeën kun
nen zorgen, waardoor verstar
ring binnen de eigen gelederen
en naar het eigen publiek toe kan
worden vermeden.
Een duidelijke lijn valt er m de
programmering niet te ontdek
ken. Het vorig seizoen werd met
experimenteel theater afgeslo
ten; dit nieuwe seizoen wordt
zeer 'klassiek' geopend. De beide
woordvoerders ontkennen dit
niet. Imperium wil echter per
seizoen bekijken, in welke rich
ting men zal gaan zoeken. De ei
gen voorkeur, de spelmogelijk-
heden van het moment en de
keuze van de regisseur zijn in ho
ge mate bepalend daarvoor. Zo is
men ook op de keuze van 'Tartuf
fe' gekomen. Aan de ene kant
wilde men nu weer eens 'iets
klassieks' proberen; anderzijds
voelde men weer voor samen
werking met Rein Edzard, die in
de woorden van beide zegslieden
"met dit soort dingen iets kan
aanvangen".
En met name over 'Tartuffe'
had Edzard een paar ideeën.
Hoewel de Leidse vereniging
Litteris Sacrum hetzelfde stuk
nog onlangs op het repertoire
heeft gehad, brengt men het toch
uit.
"Het wordt anders: wij hebben
een ander publiek, een andere
aanpak en een andere regisseur.
Het is een typisch Edzarderiaan-
se bewerking geworden: herken
baar. maar toch iets anders", al
dus Teije van Vliet.
'Tartuffe' gaat over quasi-reli-
gieuze huichelarij. Vrij snel al na
de première in mei 1664 volgde
een opvoeringsverbod van de
censuur. Molière heeft met dit.
.stuk in de tweede helft van de
17e eeuw klaarblijkelijk iets ac
tueels aan de kaak gesteld.
Het gaat Imperium niet om een
historische reconstructie van dit
stuk en de daarin op satirische
wijze getoonde sociale misstan
den. Ook wordt er geen bewuste
poging gedaan om de boodschap
van het stuk te actualiseren en
naar deze tijd toe te vertalen.
De nadruk komt te liggen op
het speelplezier; het stuk bevat
een aantal technisch knap opge
bouwde scènes, die vele humo
ristische spelmogelijkheden bie
den en tegelijkertijd op vermake
lijke wijze een (in alle tijden te
rugkerende) menselijke zwak
heid tonen.
Inhoudelijk klinkt deze visie
niet opzienbarend en past ze in
de gangbare Tartuffe-interpreta-
ties. Maar het is nog te vroeg om
daarover te oordelen. Waar-1
schijnlijk zorgt Imperium in het
eigen Microtheater aan de Oude
Vest binnen het regieconcept en
de vormgeving toch nog voor
verrassingen.
WIJNAND ZEILSTRA.
AMSTERDAM (ANP) - Bernard Haitink is kwaad over het uitgaan van
het persbericht van de directie van het Concertgebouworkest, waarin zijn
vertrek als chef-dirigent van dit orkest in mei 1988 wordt aangekondigd.
Haitink is met ingang van ongeveer dezelfde datum benoemd tot muzi
kaal directeur van het operahuis Covent Garden in Londen.
De dirigent heeft zowel bezwaar tegen de inhoud van het persbericht
als het tijdstip waarop het de wereld is ingestuurd, aldus zijn secretaris
Ben Joppe. Het was al geruime tijd bekend dat Haitink in Londen was
benoemd en er waren nog besprekingen gaande over de vraag hoe het
dan verder moest gaan met Haitink en het Concertgebouworkest. De
directie had onlangs nog voorgesteld om Haitink te benoemen tot een
soort eredirigent. Hij zou dan na zijn taak in Londen te hebben opgeno
men, een aantal concerten van het Concertgebouworkest blijven dirige
ren. Hoeveel dat er zouden zijn, moest nog besproken worden. Haitink
had de directie laten weten dat hij dit voorstel nog in overweging wilde
nemen en hij wilde bovendien weten wat de mening van Stichtingsbe
stuur van het orkest hierover was. Deze besprekingen zijn nu abrupt
doorkruist door het persbericht van de orkestdirectie, aldus Joppe.
Haitink heeft de mededeling net als alle andere orkestleden toege
stuurd gekregen, voegt Haitinks secretaris er aan toe.
De dirigent zal donderdag zelf de pers te woord staan over de gerezen
problemen.
Concert Duits jeugdorkest
LEIDEN - "Het Jugendorchester Siegen", in Duitsland heel bekend, is
deze week te gast bij het Jeugdkamerorkest Leiden. Het orkest (70 mid
delbare scholieren) geeft vanavond onder leiding van Ludwig Winand
een concert in de Hartebrugkerk aan de Haarlemmerstraat. Er is een
afwisselend programma met in kleine bezetting o.a. werken van Bach en
Vivalli. In volle symphonische bezetting speelt het orkest werken van
Beethoven en Dvorak.
FRANKFURT Een bekentenis
doen kan vaak geen kwaad. De le
zer mag weten dat ik niet alle boe
ken op de 36e Frankfurter Buch
messe afgelopen week heb gezien,
laat staan ingezien. Sterker nog: ik
heb niet eens alle nieuwe uitgaven
kunnen bekijken, want op de
96.000 vierkante meter beursgrond
waren 312.000 titels bijeenge
bracht, waarvan 92.000 gloednieu
we. Daar zorgden 6192 uitgevers
voor uit 91 landen, een record.
Een boekenbeurs als die in
Frankfurt, de grootste en belang
rijkste ter wereld, is dus eigenlijk
voor een bezoeker meer om af
schuw van boeken te krijgen dan
iets anders. Zo riep een van de vele
Nederlandse uitgevers-represen
tanten dan ook na twee dagen ver
twijfeld uit: „Ik kan geen boek
Maar toch: voor boekenfanaten
is de Frankfurter Buchmesse een
evenement waarbij het kopje on
dergaan in de enorme massa titels
een kostelijke ervaring is. Dan
moetje maar niet meer denken aan
de vele hectaren bossen die voor
deze gigantische boekenberg wer
den omgehakt. Zo'n opmerking
zou in Frankfurter kringen als zure
regen vallen.
Een bijna onvoorstelbaar grote,
gevulde boekenplank van onge
veer 80 kilometer lengte - zoals die
in de stad van Goethe heeft overi
gens voor uitgevers en schrijvers
een deprimerende uitwerking. Zo
als Joost de Wit, directeur van de
stichting tot promotie van de verta
ling van het hteraire Nederlandse
boek, opmerkte, temidden van een
chaos van jachtige en nerveuze uit
gevers: „Schrijvers kunnen hier
beter maar niet komen, evenmin
als omslagontwerpers. Nederland
se auteurs zullen zich steeds onze
kerder voelen. Thuis zijn ze wel
licht hele pieten, maar hier zien ze
dat ze maar kleine jongens zijn,
mondiaal bekeken".
"En omslagontwerpers komen
hier wenend vandaan bij het zien
van al die mooie en boeiende boe
ken. Je zult dan denken: Ik kan
vijftig jaar niets nieuws meer uit
voeren. Alles is in Frankfurt al ver
toond. Als je daar gevoelig voor
bent, ga je er aan dood".
Niettemin liep bijvoorbeeld Cees
Nooteboom er ontspannen rond.
Terecht, want zijn werk krijgt in
het buitenland steeds meer be
kendheid. Na „Rituals" wordt nu
een tweede boek van hem in de VS
uitgegeven: „A song of truce en
semblance".
De grote Nederlandse ster is
evenwel Jeroen Brouwers, al is hij
niet lijfelijk aanwezig op de Buch
messe. Hij was bijna een uur op de
Duitse tv in verband met de Duitse
uitgave, Versunkenes Rot, van zijn
Bezonken Rood. Brouwers ver
schijnt niet fysiek in Frankfurt,
omdat hij er helemaal niet van
houdt om op reis te gaan. Als
Dat succes van Jeroen Brouwers
(die al eerder in Zweden „Botten-
sats" zag uitgegeven, de titel van
Bezonken Rood in het Scandina
visch) wordt ook duidelijk in de
stand van de Arbeiderspers. Uitge
ver Theo Sontrop: „Kijk eens naar
de Duitse uitgave, prachtig toch.
Jeroen is hèt succes van de Messe
De Denen en Noren gaan het ook
uitgeven, de Engelsen zijn geïnte
resseerd en morgen ga ik naar Ko-
dansha, de Japanners zijn vreselij
ke masochisten. Ze zullen dus Be
zonken Rood over de Japanse
kampen in Nederlands-Indië wel
willen uitgeven. Dan horen ze het
ook eens van een ander, wat er zich
allemaal heeft afgespeeld in de oor
log. Ja, ik denk wel dat de Japan
ners het manuscript zullen kopen"
Sontrop was inmiddels al weer
besmuikt een Duitse potentiële
klant te lijf gegaan om hem de
rechten aan te praten voor „Aan
stoot": 32 hoogst onfatsoenlijke te
keningen van Peter van Straaten
(Een boek dat over drie weken in
Nederland uitkomt). Sontrop ge
noot zichtbaar van het tonen van
de „smerige" prenten van Van
Straaten. „Rob van Gennep wilde
ze niet hebben. Ik maak er een
mooi boek van heb ik Peter gezegd
en die tekeningen verkoop ik hier
zeker. Ze zijn toch schitterend".
Die tekeningen doen me denken
aan de beide keurige dames die
tantes hadden kunnen zijn uit een
ver verleden, hier vertegenwoordi
gend Editions Dominique Leroy
uit Parijs. Ik zag de dames, in be
paald niet verleidelijke outfit, zit
tend in hun stand, nippend aan een
kopje thee alsof ze al het kwaad
van de wereld wilden uitbannen
uit hun tentje. Voor hen prijkten
bij eerste aanblik kuise omslagen
van keurige boekjes, maar oh la la.
Haar winkeltje bleek er een van pi
kanterieën te zijn. Degelijke boe-
kenjasjes met daaronder frivole
bloterikken.
Daar in het Franse kwartier van
de Buchmesse waren twee uitge
vers tot een ongewenste 'samenle
ving' gedwongen: Des Femmes uit
Parijs en Love me Tender, ook een
uitgeverij uit de Franse hoofdstad.
Waar de dames van Des Femmes
propageerden dat er „door de vrou
wen dagelijks gevechten moeten
worden geleverd om te laten zien
wat zij allemaal kunnen en ken
nen". lieten de macho-achtige ty
pes van Love me Tender op beel
dende wijze zien hoe zij de vrouw
in de schepping situeren. Love me
Tender biedt als uitgeverij „een
boeket van sexy beelden van meis
jes, zoals je ze in je dromen voor
stelt: in slipjes en jarretelgordel-
tjes, al dan niet".
Femmes kunnen dus direct naar
hun rechterzijde verwijzen als ze
willen laten weten tegen wie ze da
gelijks ten strijde moeten trekken.
De conclusie: er wacht de dames
nog een langdurige veldslag, want
de loop zat er bij Love me Tender
onrustbarend groot in.
De boeken van Renate Rubin
stein zullen dan ook zeker niet in
het fonds van Love me Tender
worden opgenomen. Zij zoekt het
bij het keurige grote Duitse uitge
vershuis Suhrkamp, waar „Naar de
bliksem ik niet" al is uitgebracht
en er over de rechten van „Liefst
verliefd" wordt onderhandeld.
Diezelfde Suhrkamp gaat een
bundel verhalen van Biesheuvel
uitbrengen. Meulenhoff verkeerde
in een goede stemming, want
Frans Kellendonk is met „De
Nietsnut" ondergebracht bij de
Black Sparrow Press in de VS. Het
boek gaat „The good for nothing"
heten. Dat is in Frankfurt defintief
rondgemaakt. Aan „Nathan Sid"
van Van Dis wordt hard gewerkt.
"Van Dis zit echter nog in de wacht
kamer van Frankfurt. Hij is „uitge
zet".
