Het wonder van Coronation Street
TV-rubriek
Hilversum en de piraten
VAKKLEDIN6
VARA brengt onaantastbare serie weer op tv
Uitdagende dans 'Wilde Rozen'
Geslaagd dubbelconcert
Gespierd spel Brautigam
VRIJEDJOSKLEDING
ZATERDAG 6 OKTOBER 1984
KUNST
PAGINA 29
Ik zat in de auto en luisterde dus
naar de radio, ik vraag me wel
eens af hoe mensen zonder auto
het klaarspelen naar de radio te
luisteren, maar dat is hun zorg.
Omdat ik vrij ver buiten Am
sterdam reed, kon ik een Hilver-
sum-zender bereiken die niet
door een etherpiraat werd weg
gedrukt. Blijkbaar reed ik door
een onderontwikkelde streek,
waar de plaatselijke bevolking
technisch nog onvoldoende op
de hoogte is om per persoon een
eigen radiozender te kunnen
hanteren. Het verbaast me nog
steeds dat er zo lakoniek en be
rustend gereageerd wordt op wat
terecht 'ethervervuiling' wordt
genoemd. Stel dat Ajax-FC
Twente op het punt staat te be
ginnen, het publiek zit handenw
rijvend klaar, en wie klommen er
om vijf voor half drie over de
hekken? De complete elftallen
van SDOB uit Broek in Water
land en BPC uit Amsterdam,
compleet met scheidsrechter en
grensrechters, die het veld bezet
ten en beginnen te voetballen,
terwijl de spelers van Ajax en FC
Twente aan de zijlijn machteloos
toezien.
Of de Haagse Comedie denkt
het publiek in de Koninklijke
Schouwburg te verrassen met
'Romeo en Julia' van Shakespea
re, en inplaats daarvan klimt het
toneelgezelschap 'Ons Genoe
gen' uit Kwadijk het toneel op en
brengt twee uur lang het blijspel
'De baron die zijn broek liet zak
ken' op het toneel? Nou én, zult u
zeggen, als de mensen dat nu leu
ker vinden? Maar vinden ze dat
door
Nico Scheepmaker
ook echt leuker? SDOB en BPC
en Ons Genoegen vinden het leu
ker, maar de rest van de belang
stellenden ook? Ik betwijfel het.
In elk geval heb ik mij nooit blij
verrast gevoeld als ik op mijn au
toradio een zender zocht en al
leen maar de keiharde muziek of
prietpraat van een piraat (of vijf
piraten) bleek te kunnen ontvan
gen. Misschien moeten ze in Hil
versum een keer zo'n piraat te
gen betaling vragen hoe je het
toerental van een uitzending zo
danig kunt opvoeren, datje ster
ker bent dan de ander. Ik beb
ook nooit begrepen hoe het komt
datje in Friesland de Duitse zen
ders beter kunt ontvangen dan
de Hilversumse zenders, althans
die indruk krijg ik altijd, terwijl
Friesland toch niet dichter bij
Duitsland ligt dan bij Nederland.
Maar goed, ik had blijkbaar
mijn 'lucky day' en ontving een
Hilversum-zender die uitpakte
als een IKON-programma dat
'Kleur' heette: Actualiteiten en
Meningen, lees ik in de gids, en
het was op Hilversum 2. Een ge
sprek over de vraag of het ja dan
nee rassendiscriminatie was als
je (als christen) betoogde dat de
Hindoestanen in India honger le
den mede als gevolg van hun
godsdienst, die hun immers ver
biedt de ratten te doden die de
helft van het uit het buitenland
aangevoerde voedsel opvreten?
De man die dat beweerd had (wie
dat was, en wat hij precies verte
genwoordigde, weet je als auto
radioluisteraar nooit, je valt er
gens middenin en beluistert zo'n
programma zoals veel mensen
lange stukken in de krant lezen,
een hapje hier, een hapje daar,
meestal te beginnen bij de tus
senkopjes, - ik betrap mezelf
daar soms op), betoogde dat je
zo'n standpunt niet als rassendis
criminatie mocht beschouwen,
zoals je toch ook niet kon zeggen
dat de joden zich in de oorlog aan
rassendiscriminatie schuldig
maakten als zij Hitier verweten
dat hij zijn soldaten op pad
stuurde met koppels waarop 'In
Gods vertrouwen' of zoiets stond
(het nadeel van het luisteren naar
een autoradio is, dat je moeilijk
aantekeningen kunt maken).
Enerzijds vond ik de vergelij
king buitengewoon gewaagd (ik
besloot er de komende twintig
kilometer eens goed over na te
denken), anderzijds leek het me
niet onnuttig om nu en dan eens
na te denken over de nadelige ef
fecten van een heleboel gods
dienstige wetboeken, een pro
bleem waarover ik de daaropvol
gende tien kilometer besloot na
te denken, toen ik opeens over
vallen werd door de mededeling
dat 'Kleur' zijn laatste uitzending
had beleefd en vanaf heden on
der naam 'Kwartier' op vrijdag
avond vijf over acht te beluiste
ren zou zijn op Hilversum 5.
'Hilversum 5!', dacht ik verbij
sterd.
Ik had Hilversum 4 al niet eens
kunnen vinden! (maar dat kwam,
wist ik veel, omdat Hilversum 4
na 17.00 uur gelijk is aan Hilver
sum 2).
Natuurlijk wist ik wel dat er
over Hilversum 5 gepraat was, en
dat de IKON er tegen geprotes
teerd had dat ze naar Hilversum
5 verbannen was, maar ik had
geen idee dat het vanaf zondag 7
oktober al werkelijk zover was!
'It is me what, it is me what!', zei
mijn Engelse HBS-leraar altijd
hoofdschuddend. 'Alleen via de
middengolf 298 m en 1008 kHz'
lees ik. Heb je daar wat aan, als
automobilist? Maar ik zie ook dat
Hilversum 4, de klassieke zen
der, nu niet langer bezet wordt
door Hilversum 2. Dat is mooi.
Maar: 'Alleen via FM'. Heb je
daar wat aan als automobilist? Ik
bedoel: buiten de grijparmen
van de piraten? Ik wacht maar af.
Dubbelconcert door de organisten
Joop Brons en dr. Henk Jasperse
op respectievelijk het orgel van de
Hooglandse kerk, met werken van
Scheideman, Sweelinck, Gibbons,
Valente, Boyce, Böhm en J.S. Bach
en op het orgel van de Lutherse
kerk met werken van J.S. Bach,
W.Fr. Bach, C.Ph.E. Bach, Krebs en
Schneider. Gehoord op vrijdag 5
oktober.
LEIDEN Totaal verschil
lend van karakter beten de or
ganisten Joop Brons (Hoog
landse kerk) en dr. Henk Jas
perse (Lutherse kerk) gister
avond het spits af van de serie
van drie zogeheten dubbelcon
certen, georganiseerd door de
Stichting Orgelstad Leiden, ten
bate van de restauratie van het
Pieterskerkorgel.
Op betovereftde wijze open
de Joop Brons deze serie met
een gevarieerd middeleeuws
programma met een zevental
werken van H. Scheideman tot
en met J.S. Bach. Als een 'Lore
lei' betoverde Brons met zijn
uit 1565 daterende orgel het pu
bliek tijdens de fraaie vertol
king van de "Echo Fantasie" in
a van J.P Sweelinck en de spi
netachtige klanken in het "Lo
ballo dell' Intorcia" van A. Va-
lente. Even fantasierijk liet hij
dit 'raspaardje' van midde
leeuwse orgelbouwkunst horen
tijdens de "Cornet Voluntary"
in g en de robuuste "Trumpet
voluntary" in d van W. Boyce.
Terwijl de lichte vertolking vari
variaties op "Partita: Freu dich
sehr o meine Seele" van G.
Böhm en de rijk geschakeerde
uitvoering van J.S. Bach's
"Preludium en fuga" in g het
sprankelende slot vormde van
zijn -gevarieerde oeuvre.
Veel aardser, serieuzer en
vooral zwaarder van stijl was
de ambiance en het orgel in de
Lutherse kerk, hoewel dit niets
afdeed aan de fraaie vertolking
door dr. Henk Jasperse van
"Ciacona" in d van J.S. Bach.
Terwijl de heerlijke sonate No.
VI in a van C.Ph.E. Bach - hoe
wel met beide benen op de
grond - vitaal en zeer genuan
ceerd werd uitgevoerd. Na de
schitterende presentatie van
het "Preludium en Fuga" in d
van J. Schneider gaf ik mij dan
ook helemaal gewonnen.
ANNEKE VAN VLIET.
nald Brautigam. Gespeeld werden:
.'Eroica-variaties' van Beethoven,
'Suite, opus 45' van C. Nielsen, 'Le
Tombeau de Couperin' van Ravel.
Oktober 1984.
LEIDEN - 'I got rhythm, I
got music... who could ask for
anything more'? Met dit verras
send luchtige thema besloot
Ronald Brautigam, swingend
improviserend, een overigens
zeer serieus pianorecital. De
boodschap was duidelijk. Wie
kon er nog meer vragen? De
muzikale energie die de pianist
tijdens zijn spel de kapelzaal in-
geslingerd had was meer dan
genoeg om weer een tijd op te
kunnen teren. Zijn uitvoering
van de Eroica-variaties laat
niets aan duidelijkheid te wen
sen over: gespierd van toon,
krachtig aanspreken van bas
sen, bijna agressief in ritmische
Figuren. Toch wordt hij nooit
grof of dik van toon. De functie
van bijna elke noot lijkt te wor
den gerealiseerd in zijn typi-
Het ligt bijna voor de hand
om de suite van Carl Nielsen te
vergelijken met 'La Tombeau
de Couperin' van Ravel. Beide
componisten leefden in bijna
dezelfde tijd. Toch hoort de
Deen duidelijk meer in de 19de
eeuw thuis. Het heeft een vol
slagen ander temperament dan
'Le Tombeau' breed enthou
siast, maar vooral grillig. Hoe
uitgebalanceerd klinken dan
de zes delen van Ravels ode aan
Couperin. Uitgewogen en ont
spannen klonken 'Forlane' en
'Fugue'terwijl het vurige tem
po van de 'Rigaudon' aan dit
deel een bijna boers karakter
meegaf. Onovertroffen was het
slotdeel, de 'Toccata'. Met on
gekende energie werden de
toetsen bewerkt tot een ijzer-
sterke climax, waarna het al
leen nog maar stil kan zijn.
'Who could ask for anything
more"?
ELLEN LOOYESTIJN.
Ingrid Moerman is conservatrice van de histori
sche afdeling van stedelijk museum De Lakenhal,
haar eerste en enige baan. Ze werd 41 jaar gele
den geboren in Rotterdam en kwam in 1961 naar
Leiden om er geschiedenis te studeren. Zes jaar
later kon ze drs. voor haar naam zetten en kreeg
al snel een baan bij De Lakenhal. Kastelen, dui-
vela pv riomnnen moaen zich in haar belangstel
ling verheugen. Ze is eindredactrice van het Leids
Jaarboekje.
De 'Dwangbuis' was voor haar niet knellend. Ze
kijkt veel tv - zij het meestal maar tot acht uur - en
heeft een ruime schrijf ervaring. Jarenlang ver
zorgde ze voor deze krant samen met R. Ekkart
een historische rubriek.
In het algemeen plof ik na mijn
werk met een glas sherry en de
krant (natuurlijk het Leidsch
Dagblad) neer voor de buis, die
dan rond half zeven aan gaat.
Met één blik in de krant en één
blik naar het kastje 'zie' ik dan
Paspoort, Sesamstraat, het
Jeugdjournaal en het korte
nieuws om zeven uur. Sesam
straat om te kunnen converseren
met mijn buurmeisjes en nicht
jes, het jeugdjournaal omdat ik
dat echt goed vind en het korte
nieuws, omdat ik vaak om acht
uur al weer op een vergadering
moet zijn.
Dit bijna vaste stramien mis
lukte op mijn eerste 'Dwangbuis
avond', aangezien er in de La
kenhal een voorbezichtiging
plaats vond van de tentoonstel
ling 'Lakenhal en museum,
verleden, heden, toekomst'. Een
tamelijk druk bezochte party, zo
dat ik pas onder het nieuws van
acht uur mijn huis binnen stapte
en nog net het weerbericht de re
vue zag passeren. Kommer en
kwel, niks gemist dus. Toen
kwam de bevriende traiteur van
de Hooigracht met zijn vriendin
en een paar heerlijke maaltijden,
zodat ik niet meer de keuken in
hoefde en aan de buis gekluis
terd kon blijven.
Gezamenlijk keken we naar
een speciale aflevering van
'Hints', een programma dat ik al
tijd graag zie. Deze keer waren
het twee speciale teams, ge
vormd door KRO-medewerkers,
die zo ook de kans kregen iets
over hun programma's in het ko
mende seizoen te vertellen. Dat
vertellen lukte eigenlijk beter
dan het raden van de onderwer
pen, vooral de herenploeg was
het toppunt van onbenulligheid.
Het leek wel of ze nog nooit een
boek in handen hadden gehad.
De dames bleken een stuk bele-
zener te zijn en wonnen dan
overtuigend met 21-8, waarbij
opgemerkt moet worden dat die
acht punten grotendeels te dan
ken waren aan een Surinamer,
die kennelijk beter op de hoogte
is van de Nederlandse literatuur
dan zijn (mannelijke) collega's.
Daarna nog het programma 'Ik
hou van jou', zeer boeiend en
door mij helaas nooit eerder ge-
Mijn zaterdag begon met 'Lief
zijn voor elkaar', echte Hollandse
ongein en onderbroekenlol.
Overgeschakeld naar het andere
net, naar 'Hotel op stelten', Ook
al niet van hoog niveau, maar
zeer vlot en typisch Engels. Wat
een verschil in rolopvatting tus
sen de Engels/Portugese ober en
de Hollands/Franse hotelknecht
(Joop Doderer). Terug naar Ne
derland 1 met ,'t Andere net', een
Holvast)
leuk satirisch programma, best
de moeite waard.
Hoewel deze nacht een uur lan
ger duurde kon ik het toch niet
opbrengen naar Prime Cut te kij
ken. Klokken en thermostaat een
uur terug gezet en lekker naar
bed.
Zondag kwamen eters, niet zo
goed te combineren met t.v. kij
ken. Onder het gnot van de after-
dinner-koffie met Cointreau ge
keken naar Henri Remmers, die
deze keer André Batenburg ont
moette, een babbel met een ban
kier. En bij babbelen bleef het.
Zou het de Nederlandse kijker
echt kunnen schelen dat zijn
vrouw de stof voor haar tennis-
jurkje op de markt gekocht heeft
en het vervolgens zelf in elkaar
heeft gezet of dat zij geen bel op
haar fiets heeft?
Misschien heeft politie belang
stelling voor het laatste feit. En
dan de bankdirecter zelf, die niet
meedenkt met zijn cliënten. Nee,
dan zie ik liever de andere And-
aan. Daar heb ik toch geen spijt
van gehad, want het was een bij
zonder boeiende film. Waarom
kunnen Engelsen wel goede his
torische films maken?
Karei van de Graaf praatte met
mensen en meer dan praten was
het niet. Het prachtige stadje
Linschoten was het plekje dat
ontdekt werd, maar voorzien van
commentaar datje de neiging gaf
die plaats nooit op te zoeken.
In plaats van naar de taptoe
heb ik op 2 oktober naar de
'Freggels' gekeken, de opvolgers
van de Muppets. Een merkwaar
dig volkje, dat leeft temidden
van griezels en doeners, die
steeds bouwwerken maken die
door de Freggels worden veror
berd.
Op 3 oktober was het natuur
lijk hutspot eten en naar de ker
mis, de tv bleef uit.
Dan de laatste avond. RUR
met Jan Lenferink weer in een
overhemd met lange mouwen.
Als gasten Arnold van der Lij
den, onze bronzen bokser, Ro
bert Long en Theo van Gogh.
Het meest sympathiek vond ik
onze Surinaamse Limburger, die
(naar eigen zeggen) heel erg ijdel
is, netjes bokst, geen bloemkool
oren wil krijgen en alléén slaapt.
Robert Long vindt zichzelf
agressief, hij wil het publiek ver
rassen, d.w.z. aanvallen en hij
doet dingen die h(j leuk vindt
voor mensen die er ook nog voor
betalen. De derde gast is het
meest aanvallend, nog voor hij
zit deelt hij al wat - meest
rechtse - stoten uit en is niet
knock out te krijgen. Kortom een
goede uitsmijter van mijn kijk-
week.
INGRID MOERMAN
Maandagavond weer het gewo
ne begin: Sesamstraat en jeugd
journaal en warempel weer
'Hints', maar dan met de gewone
bezetting. Daarna op bezoek bij
een bevriende (televisiezieke) fa
milie, dus dat kwam deze week
goed uit. Gekeken naar het ge
zwoeg van sterke mannen. Je
moet toch wat doen om in de pic
ture te komen! Van 'sterker' kali
ber was 'codenaam: Intrepid'.
Tegen mijn principe - want ik
volg geen series - gekeken, maar
ik kon niet anders, de buis stond
ADVERTENTIE
kTIMMERMAN«5
Hsertemrrwsveat 203-205
Lakten taLt2V72
door
Henk Dam
Pat Phoenix als Elsie Tanner (I) en Veronica Doren als Mation Willis in 'Coronation Street'
Dansgroep Wilde Rozen met 'Te
Laat'. Choreografie en concept: Wies
Bloemen, dans: Wies Bloemen en
Angela Linssen, tekst: Samuel Bec
kett, spreker: Martien van de Oüwe-
lant, muziek: Jorge Alyaza, Yorgos
Valiris en Luciano Berio. Gezien op
5 oktober in het LAK, Leiden. Aldaar
ook vanavond.
LEIDEN - 'Te Laat' is een nogal
ongewone dansvoorstelling. Dat
begint al als je binnenkomt: plas
tic stoeltjes in een grote kring om
de dansvloer. Als je je plek hebt
uitgekozen en wacht op wat er
gaat komen, gebeurt er eerst he
lemaal niets. Het publiek is de
dupe van Becketts favoriete ma
nier om een situatie ter discussie
te stellen: wachten, wachten en
nog eens wachten. En dat zelfs
zonder te weten waarop.
Toch nog eerder dan verwacht
begint een man vanachter een ta
feltje een tekst van Beckett voor
te lezen, Een tekst die in feite een
langgerekt vraagteken is bij de
situatie, waarin we ons dan met
z'n allen bevinden. Na de voor
dracht maken twee vrouwen.
(Angela Linssen en Wies Bloe
men) zich los uit de kring. Op een
uit muzikale fragmenten, een
symfonie van Mahler en de tekst
van Beckett gebaseerde compo
sitie van de Italiaan Berio zetten
zij de dans in. Ze maken van de
kring een soort arena. De bewe
gingen zijn onopgesmukt en
doen soms aan die van stieren
denken; ze tollen vlak langs de
benen van het publiek of lopen
er tussendoor.
De danseressen lijken ieder in
een eigen wereld op te gaan. Pas
als de muziek is afgelopen, gaan
ze zich met elkaar bemoeien. Ze
moedigen elkaar nu aan door te
gaan, vangen elkaar keer op keer
op en eindigen met de ander
beurtelings te dragen. Als de
rand van de uitputting in zicht
komt, hebben inmiddels twee
flamenco-gitaristen plaatsgeno
men. Hun muziek is als een ge
dachtepauze. Daarna een dans
op gitaar-muziek, waarin ele
menten van het begin in een
meer vloeiende vorm terugko-
'Te Laat' heeft de sfeer van een
optreden in de huiskamer. De in
formele opzet geeft je als toe
schouwer een gevoel van betrok
kenheid. Die rechtstreekse bena
dering is de kracht van de voor
stelling, die overigens in de uit
werking nogal wat losse eindjes
vertoont. Want de tekst van Bec
kett is behoorlijk cryptisch, de
dans verduidelijkt vooral één
element daaruit en de rolverde
ling tussen spelers en publiek is
ondanks alles traditioneel.
Toch is 'Te Laat' een uitdagend
stuk dat vanavond meer publiek
verdient dan de 25 mensen van
gisteren.
ARIEJAN KORTEWEG
De VARA brengt vanavond de pseudo-documentaire over de
toestand in 'Coronation Street' op het scherm, welke serie
maandag 8 oktober begint. Onze correspondent in Londen,
Henk Dam, schreef n.a.v. deze hernieuwe uitzending een ach
tergrond over de serie.
LONDEN (GPD) Elke maandag
en woensdagavond van half acht
tot acht uur is Engeland, althans
een groot deel daarvan, gesloten.
Dan wordt er weer een nieuwe afle
vering uitgezonden van de meest
onverbiddelijke bestseller die er
ooit voor de tv is gemaakt: Corona
tion Street.
Zo'n aflevering trekt met gemak
14 miljoen kijkers. Vrijwel elke
week bezetten de twee uitgezon
den episodes van Coronation
Street de eerste twee plaatsen op
de lijst van meest bekeken pro
gramma's van die week. En dat
voor een serie die al bijna 24 jaar
loopt!
Verveelt Coronation Street de
Britten dan nooit? Het enig juiste
antwoord op deze vraag is: nee. De
serie is een stukje Britse volkscul
tuur. Coronation Street hóórt bij
Engeland, op dezelfde manier als
de Big Ben, cricket, het pond Ster
ling, fish and chips, thee met melk,
en de oren van kroonprins Charles.
Miljoenen zijn letterlijk verslaafd
aan de gebeurtenissen in het
straatje in Manchester. Waarom?
Een steekproef onder Engelse ken
nissen levert ahtwoorden op als:
„Er wordt goed gespeeld. De ka
rakters zijn zo levensecht. Het is
spannend. Het gaat over gewone
mensen en gewone gebeurtenis-
daags, sullig zou men bijna zeggen.
De Amerikaanse produkten im
mers draaien om ontvoeringen,
moorden, branden, gekken,
vreemdgaan en vergelijkbare si
tuaties.
Coronation Street is lang zo ex
treem niet. De mensen die erin spe
len zijn niet allemaal of heel mooi
of heel slecht of dan toch op z'n
minst heel rijk. Ze zijn herkenbaar,
ze spreken een Noordengels dia
lect, het zijn typische vertegen
woordigers van de arbeidende
klasse.
Is dat laatste zo? Is Coronation
Street in de eerste plaats realis
tisch? Natuurlijk niet, al was het al
leen maar door alle rampen die
zich in deze straat opstapelen. Zo
zijn in de loop der jaren al zes ver
schillende vrouwen gegijzeld ge
weest, en zijn vijf baby's onder
mysterieuze omstandigheden ver
dwenen.
In welk ander onooglijk straatje
vindt men zoiets? Maar de tekst
schrijvers moeten wel, om de boel
een beetje aan de gang te houden.
Net zoals ze talloze malen hoofd
personen hebben moeten laten
verdwijnen (auto-ongelukken zijn
daarbij favoriet) omdat de acteurs
of actrices die hen speelden, over
leed of gewoon geen zin meer had.
Maar aan de andere kant: verge
leken met Amerikaanse series als
Dallas of Dynasty is Coronation
Street uitermate realistisch, alle-
Overleefd
Ze zijn ook overleefd, en dat is
vrijwel zeker een van de belang
rijkste redenen waarom Corona
tion Street in Engeland zo immens
populair is. De serie gaat eigenlijk
over een Engeland dat niet meer
bestaat, maar waaraan velen goede
herinneringen hebben, of menen te
hebben.
Als de serie zich echt in het Man
chester van vandaag zou afspelen,
dan zouden werkloosheid,
drugsverslaving onder jongeren,
problemen van culturele minder
heden en dergelijke Figureren. Het
winkeltje op de hoek zou allang in
de concurrentiestrijd met een su
permarkt ten onder zijn gegaan.
Het textielfabriekje zou allang
het slachtoffer van de recessie zijn
geweest, en in de Rovers Return
zouden werkloze tieners de tijd do
den met spelletjes Space Invaders.
Niets van dit alles vinden we in Co
ronation Street, dat realisme van
gisteren is, nostalgie.
De inwoners van Coronation
Street zijn over het algemeen fat
soenlijke lui. Ondanks al het ge
bekvecht, het geroddel en de hypo
crisie zijn het één voor één goeie
mensen, die een buurman in nood
spontaan helpen. Een dergelijke
gemeenschapszin is ook in het En
geland van vandaag schaars ge
worden. Ook het onderwerp is
nostalgie geworden dus.
Julie Goodyear die de rol vai
Lynch speelt in de langlopende Engel
seserie 'Coronation Street'. (fotoGPD)
Studie
De man die Coronation Street
verzon, heet Tony Warren. Hij be
dacht in 1960 dat het aardig zou
zijn een serie te maken over het le
ven in een achterafstraatje in een
van de noordengelse arbeiders
buurten, en besteedde vele maan
den aan studie van dat onderwerp.
Zo bezocht hij tal van pubs in
Manchester, werkte zelfs een tijdje
als barman, sprak met tientallen
mensen in bussen en treinen,
zwierf over markten en maakte
reisjes naar de badplaats Black
pool, zoals het gemiddelde noor
dengelse arbeidersgezin dat placht
te doen. Met een uitgewerkt plan
meldde hij zich vervolgens bij de
BBC.
Daar had men weinig belangstel
ling (een beoordelingsfout waar de
heren van de BBC nóg spijt van
hebben), en dus ging Warren naar
de commerciële omroep Granada
Television, gevestigd in Manches
ter. Daar sloeg het idee aan, zij het
dat Warren's oorspronkelijke
werktitel, „Florizel Street", gauw
veranderd werd omdat die straat
naam te veel aan een insecticide
deed denken.
Zo werd „Coronation Street" ge
boren, en de eerste aflevering ging
op vrijdag 9 december 1960 in de
lucht. Enkele spelers die er toen bij
waren, spelen nog mee (de VARA
begint met de afleveringen die de
cember 1983 in Engeland getoond
werden). Ken Barlow, Albert Tat-
lock, Elsie Tanner en Annie Walker
zal menigeen zich nog herinneren.
Dagbladen
Die zijn er inmiddels in Enge
land niet meer allemaal bij. Elsie
Tanner (zij wordt gespeeld door
Patricia Phoenix), de wat verlopen
schoonheid met het warme hart, is
dit jaar na ruim 23 jaar Coronation
Street gestopt. De redenen daar
voor hebben tientallen pagina's in
de populaire Britse dagbladen ge
vuld.
Net zoals de kranten vol hebben
gestaan over het vertrek van Len
Fairclough, die vorig jaar uit de se
rie geschreven werd wegens con
tractbreuk - hij had een boekje
opengedaan over wat er zich achter
de schermen van Coronation
Street allemaal afspeelt.
De acteur Peter Adamson, die
Len Fairclough speelde, was ech
ter enige maanden daarvoor al on
mogelijk geworden nadat hij was
beschuldigd van onzedelijke betas
ting van twee meisjes in een zwem
bad (we hebben het hier over het
echte leven). Adamson werd daar
van vrijgesproken, maar hij kon
niet meer in Coronation Street,
waar seks, geweld en lelijke woor
den taboe zijn.
De Britse populaire kranten, im
mer als de kippen erbij als het er
om gaat het lezende publiek naar
de mond te schrijven, hebben een
onblusbare belangstelling voor Co
ronation Street, en dan niet alleen
voor het privé-leven van de acteurs
en actrices die de typetjes uitbeel
den.
Nee, ook de gebeurtenissen in
Coronation Street zelf zijn het on
derwerp van menig artikel. Dat
groeide medio vorig jaar tot een
hoogtepunt uit, toen in de serie
Deirdre moest kiezen tussen haar
man, de rechtschapen Ken, en haar
vriend, de showbink en mooiprater
Mike.
Kranten lieten psychiaters aan
het woord, huwelijksadviesbu
reaus, computers, Lieve Lita's en
organiseerden zelfs opiniepeilin
gen, allemaal geconcentreerd rond
de vraag: „Wat moet Deirdre
doen?". Het was alsof het om echte
mensen ging, en voor veel Britten
was dat ook zo.
