Vernieuwing niet centraal
in de eigentijdse popmuziek
Nieuwe visie op oude Parsifal
Onwennige synthese
verschillende dansstijlen
Degelijk
programma
Radius en
Ebbelaar
Hot House opent seizoen met muzikaal verantwoord concert WerkenTrio
Leidenaar wint tweede
prijs scenariowedstrijd
Erasmusprijs voor
archeoloog Pallottino
AANDAG 24 SEPTEMBER 1984
PAGINA 11
IMe The Heat de surprise van Pandora's Music Box
y? Vrijdag 21 en zaterdag 22 september
)ora in De Doelen Rotterdam.
Medewerkenden: The Sound,
an Bronski Beat, Shriekback, Palais
uur Schaumburg, Johnny Thunders, The
qen Opposition, Matador, Icicle Works,
j Flesh for Lulu, Wobble and Insane
Fame, Claw Boys Claw, Scientists,
Orson Family, The Lyres, The No-
aar mads, Dream Syndicate, Billy
Bragg, Chris Bailey, Richard Stran
ge, John Cale, Gun Club, Tom Verlai-
lido ne, The Anti Group, Kiem, Psychic
ivpi TV, Fiat Lux, Me The Heat, Pete
lnnl Shelley, C Cat Trance, New Model
Army, March Violets, K.U.K.L., The
,°P Adventures, Soft Verdict, The Fall,
11 Johnny Thunders, Anne Clarke en
jint Blaine Reininger.
an- VARA- en VPRO-radio hebben ra-
;em dio-opnamen van Pandora gemaakt
en zenden die de komende maanden
gQm in grote frequentie uit.
ge-
in ROTTERDAM (GPD) - Na an-
derhalve dag hardnekkig dwalen
door de zalen en gangen van het
■j~ Doelencomplex gebeurt het dan
j toch nog. Eindelijk een artiest
/li/. 1 n /-) n Ir/-\i
die je de koude rillingen bezorgt.
Tom Mega van de vele nationali-
teiten omvattende band Me
The Heat ziet eruit als een ont-
snapte delinquent. Een groter
contrast met zijn keurige en t
tuoze begeleiders is niet moge
lijk. Gezamenlijk zorgen ze voor
vuurwerk. Het levert zinderende
schwung op en lome ballads,
voorzien van Mega's krankzinni
ge stem die uit het hiernamaals
lijkt te komen. Geen show maar
een verregaande vorm van zelf
expressie.
Vernieuwing, dat is de voor
naamste drijfveer van Pandora's
Music Box. Onder die naam had
het afgelopen weekeinde voor de
tweede keer een zeer eigenzinnig
popfestival plaats in Rotterdam.
Zeven solisten en 30 bands uit
binnen- en buitenland moesten
daar een beeld geven van de ac
tuele popmuziek. Muziek die
meestal ontstaat buiten het zicht
van de hitparades, maar daar na
verloop van tijd wel grote in
vloed op uitoefent. Zoals bij Me
The Heat bijvoorbeeld, maar
dat blijkt bij het opmaken van de
balans een zeldzaamheid. Pando
ra 1984 is er ingeslaagd een breed
geschakeerd publiek te trekken
('De Doelen' was met een kleine
10.000 mensen al in de voorver
koop uitverkocht), maar faalt als
platform van vernieuwing. Niet
omdat het beleid of de organisa
tie niet deugt, maar omdat ver
nieuwing geen overheersend
kenmerk is van de actuele pop
muziek.
De garagerock en de nieuwe
psychedelica zijn de twee opval
lendste trends die Pandora dit
weekeinde voor het voetlicht
heeft gehaald. Het gaat hier om
stromingen die niet vooruitstre
vend gezind zijn, maar gebaseerd
zijn op simpele, energieke gitaar
rock uit de jaren zestig. Inzet
moet in samenspel met een stan
daardbezetting (gitaren, bas en
drums) weer het energieke, „eer
lijke" geluid opleveren dat de af
gelopen jaren wat is weggedrukt
door dure produkties en impone
rende elektronica. Op de eerste
dag van Pandora behoren lang
haar en lange gitaarsoli tot de op
vallendste uiterlijkheden van de
vaak aanstekelijke, maar loei
hard spelende garagebands. The
Nomads uit Zweden en The Ly
res beheersen die stiel tot in gro
te perfecte. De Amerikaanse psy
chedelische band The Dream
Syndicate die met zanger Steve
Wynn in het voetspoor van Bob
Dylan en Lou Reed opereert,
blinkt uit. Aanverwante acts als
Flesh for Lulu en The Gun Club
maken vitaliteit eveneens tot een
zinvol begrip, maar het blijft de
vraag of de garagerock volgend
jaar alweer niet tot de onderstro
mingen te rekenen valt.
De vernieuwingen in de pop
zijn vooral in de recente periode
1977-1984 stormachtig geweest.
In het kielzog van de punk sneu
velden tal van vaste waarden;
werd alles ter discussie gesteld.
Nu in 1984 de gitaar weer de toon
aangeeft, de drie-akkoordensong
in ere is hersteld en de produk-
tievoorwaarden er niet meer toe
doen, is het opvallend te zien hoe
uitgesproken vijandig het pu
bliek reageert op bands die in ie
der geval pogen muzikale vor
men ter discussie te stellen. De
afgang van de Hamburgse groep
Palais Schaumburg is compleet.
Twee jaar geleden zou hun show
op basis van een combinatie van
live-elementen en bandopnamen
nog als vernieuwend zijn betiteld
(zie bijvoorbeeld de geschiedenis
van D AF en Kraftwerk), nu roept
het quasi-progressief publiek
moord en brand.
Wat vandaag schering is, is
morgen alweer ingeslagen dat
mag in de popmuziek net zo als
in de beeldende kunst, waar het
schilderen de conceptuele kunst
vormen ook met de regelmaat
van een slingerbeweging aflost.
Maar het is wat huichelachtig dat
het de populaire technopopband
Bronski Beat gepermitteerd is
om wèl met een ingeblikte drum
mer op te treden. Twee Engelse
bands, Psychic TV van de vete
raan Genesis P. Orridge en The
Anti Group van Adi Newton,
blijven steken in goede bedoelin
gen. Zij pogen langs de weg van
de multi-media nieuwe gezichts
punten te ontdekken. Maar het
gelijktijdig hanteren van inge
blikt geluid, ingeblikt beeld èn
levende muziek met een vrije ex
pressie stelt hoge eisen aan de
doelmatigheid. Vooral bij The
Anti Group levert dat pure
kitsch op.
Er waren op Pandora ook pre
tenties of ronduit slechte, dan
wel overbodige acts. Dan hebben
we het niet over de dronken
Johnny Thunders (want die is
zelfs dan helemaal „echt") of
over overbodige boekingen van
The Sound en Shriekback. Het
zesvrouws sterke Duitse bandje
Matador bakt het wel heel bruin
met oeverloos gekrijs. De wester
se wereld zit ook al niet verlegen
om de technisch tekortschieten
de imitatie-jazz van Jah Wobble.
En de poses van garagebands als
The Scientists en The Orson Fa
mily („Dit is een folksong. Weet
iemand nog wat een capo(daster)
is?") zijn zelfs akelig, om van de
huppelpop van de ooit legendari
sche Pete Shelley maar te zwij
gen.
Natuurlijk zijn er ook verras
singen. Naast de ontdekking van
Me The Heat hebben we er al
enkele genoemd. K.U.K.L. uit
IJsland is dank zij een kranig 15-
jarig zangeresje heerlijk begeer
lijk, maar stilistisch wat verjaard.
Het Engelse trio Icicle Works
heeft veel meer ruggegraat dan
op de plaat en verder doen de ve
teranen het bepaald niet slecht.
Het solo-optreden van John Cale
stellen we dank zij 's mans gedo
seerde krankzinnigheid ten voor
beeld aan allen die pop zien als
een geschikt medium voor zelf
expressie, maar niet op zoek naar
zichzelf durven gaan. Ook Tom
Verlaine heeft zo zijn momenten
(onder meer in Swim). De dichte
res Anne Clarke heb ik helaas
node gemist door opstoppingen
voor de zaalentree.
Pandora's Music Box verdient
alle ondersteuning, ook al is er
dit jaar veel op aan te merken.
Het is het enige popfestival in
ons land dat echt signalerend
tracht te werken. Dank zij veel
inzet van de organisatie en een
kleine subsidie van de overheid
kunnen bezoekers voor een fair
bedrag een zinvol doorzichtje
krijgen. In de hippiementaliteit
uitstralende entourage van dit
festival dient echter het mes te
worden gezet. De wandelgangen
zijn alweer onveilig gemaakt
door krekelgeluiden en door met
heigeluiden ondersteunde ver
sies van Onward Christian Sol
diers. Onesthetische, opdringen
de achtergrondmuziek doet af
breuk aan de zuivere intentie van
Pandora.
JOHN OOMKES
Tarsifal' van Richard Wagner door
de Ned. Operastichting m.m.v. het
Residentie Orkest. Dirigent: Hans
Vonk. Regie: Hans Nieuwenhuis. Ge
zien op 22 september. Volgende
voorstellingen op 25 september
(Scheveningen) en 2, 7, 10, 15 en 18
oktober (Amsterdam).
SCHEVENINGEN - De 'Parsi-
fal', die de Ned. Operastichting
zaterdag presenteerde, moet ge
zien worden als een echte pre
mière en niet zomaar als een her
haling van de voorstelling uit het
Holland Festival 1981. Gelukkig
maar, want afgezien van de me
dewerking van Edo de Waart, het
Rotterdams Philharmonisch Or
kest, Elizabeth Connell (Kundry)
en Henk Smit (Klingsor) bleek in
die voorstelling weinig de moeite
van het herhalen waard. Van de
hiervoor genoemden mocht za
terdag alleen Henk Smit zijn
scherp getypeerde Klingsor her
halen, maar belangrijker dan dat
was het feit, dat Göran Jarvefelt
de verantwoordelijkheid voor de
regie niet meer op zich wenste te
nemen, zodat Hans Nieuwenhuis
de vrije hand kreeg om binnen
de toneelbeelden van Carl Frie-
drich Oberle een minder ridicule
enscenering te ontwerpen. Geen
kitscherige duiven meer, geen
huppelende Gurnemanz, geen
ridders die in de tweede akte on
zinnig op de muren van Klings-
ors kasteel staan te dansen en
evenmin een Karfreitagszauber
met sneeuw en lachwekkend
vlot opkomende krokussen.
Wat Nieuwenhuis daarvoor in
de plaats stelde, was nog geen
voorbeeld van psychologische
diepgang, maar het zorgde wel
voor een degelijke harmonie met
tekst en muziek, en dat is bij de
huidige stand van zaken rond de
Wagner-interpretatie een opmer
kelijk feit. Een belangrijke wijzi
ging was zijn opvatting van de
tweede tempelscène, waar de
graalridders (geheel in overeen
stemming met tekst en muziek)
werden voorgesteld als een
groep fanatici die ieder begrip
van ménselijkheid en "medelij
den" verloren hebben. Het con
trast met het slot, waar Nieuwen
huis iedereen behalve Gurne
manz de wijde wereld in liet trek
ken, kwam echter niet helemaal
geloofwaardig over, mogelijk
door de abrupte wijze waarop
een en ander geschiedde.
Hoewel het bij de blazers van
het Residentie Orkest niet ont
brak aan schoonheidsfoutjes, en
de strijkers in de eerste akte nog
wat zwak klonken, bleek het mu
zikaal eveneens een bevredigen
de avond te worden, waarbij
Hans Vonk na een opvallend
snelle eerste akte (met 93 minu
ten even snel als Boulez twaalf
jaar geleden in Bayreuth) steeds
meer greep op de materie kreeg.
Jan Derksen bleek in zijn eerste
grote Duitse tenorrol over het
volle, baritonale timbre te be
schikken dat voor dergelijke par
tijen nodig is, en hoewel hij nog
merkbaar last van zijn zenuwen
had, wist hij de drie stadia in de
ontwikkeling van Parsifal vrij
wel steeds geloofwaardig te ma
ken. De mezzo-sopraan Ute Tre-
kel-Burckhardt bleek niet te be-
schikken over de warme sensua-
Jan Derksen en Henk Smit in Wagners 'Parsifal'
liteit van Elizabeth Connell,
maar na een scherp en tremole-
rend begin van de tweede akte
ontwikkelde haar Kundry zich
tot een bezeten zoekende reïn
carnatie van Maria Magdalena
met uitmuntend volgehouden
stil spel in de derde akte. Ook de
bariton Heinz- Jürgen Demitz
had op de première tijd nodig om
op dreef te komen, maar ook in
zijn geval bleek er sprake van
een constante groei.
De bas Manfred Schenk, afge
lopen zomer in Bayreuth nog een
volkomen kleurloze Pogner in
'Die Meistersinger', presenteerde
zich echter als een rots in de
branding en met een weldadige
rust en een kernachtige stem
maakte hij zijn Gurnemanz van
begin af aan tot de centrale per
soon in het toneelgebeuren.
PAUL KORENHOF
Teresian Mosco
Hearts Labyrinth'.
Nederlands Dans Theater met de
première van 'Heart's Labyrinth'
(Kylian/Schönberg, Webern, Dvo
rak) en herhalingen van 'Wiegelied'
(Kylian/Berg) en 'Squares' (Van Ma-
nen/Satie). Begeleid door het Neder
lands Balletorkest. Gezien op 22 sep
tember in de Stadsschouwburg, Am
sterdam. Voorts op 28 en 29 septem
ber en van 4 t/m 6 oktober in het Cir
custheater, Scheveningen.
AMSTERDAM - In het verleden
is Jiri Kylian, de artistiek leider
van het Nederlands Dans Thea
ter, wel verweten dat hij te een
vormig zou zijn: een virtuoos
choreograaf, die zijn capaciteiten
te veel in één richting uitbuit.
Steeds weer dezelfde atletische,
vloeiende stijl met veel invloe
den uit de folklore, waardoor zijn
balletten teveel op elkaar zouden
gaan lijken.
Een reis naar de Aboriginals in
Australië bracht nieuwe inspira
tie. Kylian ging in meerdere be
wegingstalen spreken. De laatste
jaren maakte hij naast het 'ver
trouwde' werk ook ritmische,
luchtige balletten en zelfs een
anecdotisch sprookje met veel
theatrale effecten (L'enfant et les
sortilèges).
'Heart's Labyrinth' geeft een
samengaan van die stijlen te
zien. Zowel de snelle, hoekige
bewegingen van bijvoorbeeld
'Stamping Ground' als de lyri
sche lijnen van eerder werk zijn
erin te herkennen. Een combina
tie die voorlopig nog onwennig
aandoet.
Het ballet bestaat uit drie de
len, waarvan de sfeer sterk door
de muziek wordt bepaald. Kylian
heeft werk van drie componisten
uit het Oostenrijks-Hongaarse
rijk gebruikt: achtereenvolgens
'Begleitsmuzik zu einer Licht-
spielszene', (oftewijl: filmmu
ziek) van Arnold Schönberg, 'Va-
riationen für Orchester, opus 30'
van diens leerling Anton Webern
en 'Notturno opus 40, in Bes' van
Anton Dvorak.
Bij het begin is het podium
aardedonker. Alleen de contou
ren van een deur of gat zijn ver
licht. Een danseres loopt een tot
dan onzichtbare trap af en stapt
door de deur het podium op. La
ter voegen zich twee mannen bij
haar. De dans bevat veel elemen
ten uit de mime, en doet daar
door aan een stomme film den
ken.
Het tweede deel is zowel wat
dansstijl als sfeer betreft nauw
verwant aan het eerste. Twee
dansers en twee danseressen
voeren in wisselende samenstel
ling duetten uit. De bewegingen
lijken impulsief en te zijn ingege
ven door de beklemmende mu
ziek. Veel verkrampte houdin
gen: hoofd in de nek, armen en
benen gekromd. Een aaneen
schakeling van emotionele uit
barstingen.
Het slotdeej *s daar. mede door
de muziek van Dvorak, het vol
strekte tegendeel van. Een duet
in de vertrouwde Kylian-stijl:
veel driftig lopen over de dans
vloer en gerekte lichamen, rei
kend naar ik weet niet wat. Tel
kens wil de vrouw door het ver-
lichte gat stappen, maar wordt
daarvan door de man weerhou
den. Het stuk heeft een open
eind: op slag van donker stapt de
danseres andermaal op het lok
kende gat af.
Kylian heeft het in de pro
grammatoelichting over een
"waardering van de waarden van
het leven", waarbij het slotdeel
"het geïdialiseerde leven" als
achtergrond zou hebben. Ik
waag me niet aan een interpreta
tie, maar heb dat er in elk geval
niet uitgehaald. 'Heart's Laby
rinth' heeft nog het meest weg
van een niet geslaagde synthese
van verschillende bewegingsta
len.
Het lijkt me van het NDT geen
goede keus geweest om dit nieu
we ballet in één programma op te
nemen met 'Wiegelied'. In zowel
muziek als dans is de sfeer opval
lend overeenkomstig.
ARIEJAN KORTEWEG
'Heart's Labyrinth' bij
Nederlands Dans Theater
'Duetten voor ballet en muziek':
Dans: Alexandra Radius en Han
Ebbelaar; muziek: Christiaan Bor
(viool) en Frédéric Meinders (piano).
Gezien op 22 september in de Leidse
schouwburg.
LEIDEN - Voor het dansersecht
paar Alexandra Radius en Han
Ebbelaar is het einde van een
lange, gezamenlijke loopbaan in
de voorste gelederen van het Na
tionale Ballet in zicht. Radius
kan nog een hele tijd mee, maar
voor Ebbelaar beginnen de jaren
te tellen. Ze willen toch graag
ook samen doordansen en zijn
daarom op zoek naar andere mo
gelijkheden. In de afgelopen
twee seizoenen reisden ze de
schouwburgen langs met hoog
tepunten uit het klassieke reper
toire. Een wat al te gemakkelijke
verkenning van de markt, die
desondanks overal volle zalen
trok.
Hun tweede gezamenlijke pro-
duktie is meer in overeenstem
ming met hun plaats in de ballet
wereld. Drie nieuwe choreogra
fieën uit eigen land en een oude
re pas de deux van Balanchine,
die zelden wordt gedanst.
'Tempo Rubato' van Han Eb
belaar is het openingsballet. Een
nogal krullerige choreografie,
maar oneindig veel beter dan het
niemandalletje, dat hij voor hun
een eerste gezamenlijke produk-
tie maakte. Als choreograaf is
Ebbelaar geen hoogvlieger; hij
mist te zeer een eigen gezicht.
'Tempo Rubato' geeft beide dan
sers de gelegenheid hun kunnen
sierlijk te etaleren, maar bevat
vooral in het partnerwerk onhan
dige momenten.
Jan Linkens lijdt een beetje
aan hetzelfde euvel. Zijn 'Conso
nant' is plezierig om naar te kij
ken, maar er blijft weinig van
hangen. De vloeiende, stijlvolle
lijnen verraden choreografisch
talent, maar de dans heeft geen
eigen gezicht. Pas helemaal aan
het slot komt er iets van span
ning in de dans.
Nu is het ook moeilijk om met
slechts twee - en bovendien
steeds dezelfde - dansers span
ning op te bouwen. Hoe dat wel
mogelijk is, bewijst 'Scriabin'
van Balanchine. Daarin geen
spectaculaire, technische hoog
standjes, maar hoofdzakelijk dia
gonale patronen, in al hun traag
heid zeer indrukwekkend. Een
mooie vertolking van Radius
met losse haren. Alleen jammer
van die eeuwige gekwelde blik,
alsof juist die ochtend een ge
liefd huisdier is overleden. Ebbe
laar toont zich hier een nog zeer
betrouwbare begeleider.
Nils Christe heeft als choreo
graaf al heel wat balletten ge
maakt, maar krijgt in eigen land
geen echt vaste voet aan de
grond. Hij heeft zich voor zijn uit
vijf delen bestaande choreogra
fie op 'Duo Concertant' van Stra-
winski sterk door de muziek la
ten leiden, waardoor het een pas
de deux vol afwisseling is gewor
den, waarin elk deel een eigen
sfeer heeft meegekregen.
De balletten worden afgewis
seld met door Frédéric Meinders
en Christiaan Bor op vleugel en
viool uitgevoerde werken van
Beethoven, Respighi, Liszt en
Ravel. Zij verzorgen ook de gave
muzikale begeleiding van de
dans.
Het publiek in de schouwburg
stelde deze degelijke voorstel
ling zeer op prijs. Er zijn niet veel
artiesten, die op zaterdagmiddag
voor een uitverkochte Leidse
Schouwburg kunnen zorgen.
ARIEJAN KORTEWEG
Concert van het Werken. Trio met
Sjoerd Rolsma (saxen) Jan Wirken
(drums) Bert Palinckx (bas) en gast-
solist trombonist Wolter Wierbos.
Gehoord op zaterdagavond 22 sep
tember in het LAK.
De musici van het Werken Trio
zijn afkomstig uit het actieve Til-
burgse jazzleven. De groep han
teert als muzikaal uitgangspunt
korte en simpele thema's, die
daarna door wederzijdse beïn
vloeding van de groepsleden ver
der worden ontwikkeld, waarbij
de saxofonist voor het groepsge
luid een belangrijke rol speelt.
Helaas was zijn toonvorming op
tenorsax wat beperkt, hoewel
het hem aan ideëen niet ontbrak.
Omdat het slagwerk en de bas
zelf ook aparte muzikale rollen
hadden en niet zoals gebruikelijk
een vast ritme verzorgden, zakte
het geheel wat in. Verder ken
merkte de muziek zich door wis
selende toe- en afname van in
tensiteit en volume, waarbij de
emotionele kwaliteit van de
groep wat uit het oog verloren
werd.
Het is voor een groep met onbe
kende jonge muzikanten moei
lijk om aan de bak te komen. Een
mogelijkheid is het uitnodigen
van een bekende muzikant. In
dit geval was het de fantasierij
ke en fel spelende trombonist
Wolter Wierbos. Hij speelt ook
bij Theo Loevendie en Misja
Mengelberg. Wierbos bracht
door zijn krachtig spel en schet
terende geluid het niveau van de
groep duidelijk omhoog, zoals in
het swingende nummer 'Come
Sunday' van Duke Ellington en
het stuk 'Abdullah Ibrahim', op
gedragen aan de Zuidafrikaanse
pianist Dollar Brand.
De groep speelde voornamelijk
eigen composities, die niet altijd
evengoed werden uitgewerkt, zo
als het nummer 'Sesta'. Het stuk
'D-day' van gitarist Jak Palinckx
is een fel swingend nummer,
waarin Rolsma op altsax, een in
strument dat beter bij zijn wijze
van toonvorming past, de nood
zakelijke intensiteit bereikte.
Een gevarieerde en inventieve
bijdrage van drummer Jan Wir
ken besloot dit nummer. De rest
van het concert bevatte nog een
aantal niet altijd even geslaagde
nummers met hetzelfde uit
gangspunt. Spannend was een
duet van bassist Bert Palinckx
met Wierbos, waarbij de laatste
zeer effectief gebruik maakte
van allerlei dempers voor de
trombone.
Een minder geslaagde Blues be
sloot het over het geheel geno
men muzikaal verantwoorde
concert, het eerste van het nieu
we Hot-Houseseizoen. Een ver
betering was de geluidsbalans in
de nevenzaal van het LAK-thea-
ter, waardoor de groep zeer goed
tot haar recht kwam.
WILLEM WINSEMIUS
LEIDEN/UTRECHT Leidenaar Bart Jungmann(29) heeft met 'Uitstel
van executie' de tweede prijs gewonnen van een scenariowedstrijd. De
uitslag van de door de Stichting Nederlandse Filmdagen in samenwer
king met Abonne Televisie Nederland uitgeschreven scenariowedstrijd
werd gistermiddag in Utrecht bekend gemaakt. De jury kende de eerste
prijs in de afdeling Nederlandse thrillers toe aan de Utrechtse Tjitske
Payens, die 'De vrouwen van de lelie' schreef. De eerste prijs in de catego
rie jeugdseries was voor 'Hotel Karanokki' van de Amsterdammer Mare
Fiolet. 'De L van Prakke' van de Utrechtenaren Kees Singeling en Piet
Kroon werd in de comedy-serie bekroond met een eerste prijs.
'Uitstel van executie' van Bart Jungmann, die als stadsredacteur ver
bonden is aan het Leidsch Dagblad, is een verhaal, v/aarin verleden en
heden onverwacht met elkaar in aanraking komen. Het verband tussen
het fascisme van toen en het rechts extremisme van nu, vooral een theo
retisch vraagstuk, wordt voor de hoofdpersoon in dit verhaal een prak
tisch probleem.
Volgens de Leidse prijswinnaar, die verrast werd met een bedrag van
2500, bestaan er al plannen om het stuk voor de televisie te verfilmen.
De TROS schenkt morgenavond (20.03 uur) in het radioprogramma
'Finale' aandacht aan de prijsuitreiking.
Bart Jungmann
DEN HAAG/LEIDEN (ANP) - De
Erasmusprijs is dit jaar, voor
Klassieke Archeologie, toegekend
aan de Italiaanse archeoloog prof.
Massimo Pallottino, dit heeft de
stichting Praemium Erasmianum
bekendgemaakt. Prins Bernhard
zal de onderscheiding op 21 no
vember uitreiken tijdens een
plechtigheid in het Paleis op de
Dam in Amsterdam.
De Erasmusprijs wordt aan Pal
lottino toegekend voor zijn we
tenschappelijk werk op het ge
bied van de geschiedenis der
Etrusken. Door de wijze waarop
hij de taal, kunst en cultuur van
dit volk heeft ingepast in het ka
der van de Italische en Mediterra
ne beschavingen, heeft hij naar
het oordeel van de stichting een
uitzonderlijk belangrijke bijdra
ge geleverd aan de kennis van de
wortels van de Europese cultuur.
De prijs bestaat uit een bedrag
van 100.000 gulden, waarvan de
helft in overleg met het bestuur
van de stichting besteed moet
worden aan een project van Euro
pese betekenis op cultureel, so
ciaal of sociaal-wetenschappelijk
terrein.
De hoogleraar heeft aangekon
digd dat bedrag te zullen gebrui
ken voor de organisatie van een
tentoonstelling over Satricum,
een antieke stad ten zuiden van
Rome, waar al enige jaren opgra
vingen worden verricht door Ne
derlandse archeologen. De ten
toonstelling wordt in 1985 gehou
den in het Rijksmuseum van Oud
heden in Leiden.
'Afvloeiings
regeling voor
toneelgroepen'
DEN HAAG (ANP) - De Kun-
stenbond FNV wil dat minister
Brinkman een deel van het
geld dat vrijkomt door de voor
genomen opheffing van vier to
neelgezelschappen (vijf mil
joen gulden) reserveert voor
een afvloeiingsregeling voor de
leden van die gezelschappen.
Voorzitter Hans Boswinkel zei
voor de VARA-radio dat de
bond een „stevige claim" op ta
fel zal leggen, die ten koste zal
gaan van het bedrag dat de mi
nister voor nieuwe activiteiten
wil reserveren.
Het gaat om de Nieuwe Ko
medie in Den Haag, en de Am
sterdamse gezelschappen Poë
zie Hardop, Sater en de Thea
terunie.
