Sanrniie America's Mam uitblinker
Ioselliani overklast gevestigde namen
Gemeente maakt het organisatoren Werfpop niet gemakkelijk
Langdradige orgelmis
Eerste prijs voor Lani Poulson
Muziek
recensent
Johan van
Wolfswinkel
overleden
MAANDAG 3 SEPTEMBER 1984
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 19
VENETIE (GPD) - Het is een
gebrek van de grote festivals dat
met meestal al te vanzelfspre
kend de nieuwe films omhelst
van de gevestigde meesters. Fer-
reri, Rivette, Saura, Resnais,
stuk voor stuk hebben ze inmid
dels hun jongste werkstukken
ter inzage gegeven zonder bij
zondere indruk te maken. Be
langrijker evenwel is dat Venetiè
1984 zijn nut al bewezen heeft
met het presenteren van een Film
die alle verwachtingen te boven
ging: 'Les Favoris de la Lune',
van Otar Iosseliani. Een ijzerster-
ke favoriet voor de Gouden
Leeuw.
Marco Ferreri staat al zo'n jaar
of vijftien te boek als de cultuur
pessimist die alleen vanuit gren
zeloos vertrouwen in vrouwelij
ke kracht en overlevingsdrift
enige hoop voor de mensheid
kan putten. Zijn nieuwste film
heet niet voor niets 'II Futuro e
Donna' (De toekomst aan de
vrouw) en heeft Hanna Schygul-
la (zijn protagoniste uit 'Storia
del Piera') en Ornella Muti (de
heldin uit 'La Derniere Femme'
en 'Tales of Ordinary Madness')
als hoofdrolspeelsters, verbon
Nieuwe films Resnais, Saura en Ferreri op festival Venetië
den via een verhouding met
Niels Arestrup als Ferreri's pro
totype van de man die enkel met
veel troost en koestering op de
been weet te blijven.
Met zijn beelden is Ferreri ta
melijk geinspireerd geweest,
maar de gebeurtenissen zelf zijn
van minuut tot minuut voorspel
baar. De driehoeksverhouding
krijgt te vaag contour. Het scena
rio is met merkbare haast ge
schreven.
En dan Ioselliani, in dit festival
terechtgekomen als een outsider
die ook als een buitenstaander
(een Georgische Rus in Frank
rijk) een sardonische kijk heeft
geleverd op de westerse samen
leving, onder het motto 'Les Fa
voris de la Lune'. Ioselliani ge-
door
Pieter van Lierop
niet bekendheid via de drie arca
dische zedenschetsen die ook bij
ons zijn uitgebracht en waarmee
hij zich deed kennen als waar
schijnlijk de meest zonnige ci
neast van Rusland. De afgelopen
vier jaar heeft hij in Frankrijk
doorgebracht, maar hij wil vol
gende maand terugkeren naar de
Sowj et-Unie omdat hij bang is te
vervreemden. Hij beschouwt
zichzelf zeker niet als een dissi-
Carlos Saura heeft voor het
eerst van zijn leven een film ge
maakt die van a tot z begrijpelijk
is. Helaas wil dat niet zeggen dat
het zien van 'Los Zancos' ook
een genoegen is. Een saai verteld
melodrama over een teleurge
stelde grijsaard die zelfmoord
wil plegen, op het nippertje ge
red Wordt door een levenslustige
schooljuffrouw aan wie hij zich
prompt gaat vastklampen. Hun
onevenwichtige verhouding
leidt tot ontgoocheling en ten
slotte draait de oude man ander
maal alle gaskranen open. Maar
hij bedenkt zich op het allerlaat
ste moment, kennelijk toch een
beetje gehecht geraakt aan de
soms onverwachte mogelijkhe
den in dit leven.
Ook Alain Resnais blijkt op
zijn schreden te zijn terugge
keerd na de twee drama's 'Mon
Oncle d'Amerique' en 'La Vie est
un Roman'. Net als Saura,
schijnt ook Resnais gefascineerd
geraakt door de verbanden tus
sen liefde en dood. Zijn film 'd'A-
mour a Mort', speelt in streng
calvinistische kringen (Fanny
Ardant als dominee) maar zet
zich uiteindelijk nogal sarcas
tisch af tegen religieuze levens
overtuigingen. Een vrouw kiest
ervoor haar diep betreurde, ont
zielde minnaar zoals ooit over
eengekomen - te volgen in de
dood. Hij onderbreekt zijn relaas
een keer of dertig met stukken
zwartfilm of panorama's van
dwarrelende sneeuwvlokken of
stofdeeltjes, om het publiek te
dwingen tot het besef van ons al
ler nietigheid. 'L'amour a Mort'
wordt er beslist respectabel van,
maar tevens - voor mijn tempe
rament - volslagen ongeniet
baar.
dent. Wel zegt hij grote moeite te
hebben met politieke dogma's en
hij weet zich daarom kwetsbaar.
Zijn manier van kijken naar
West-Europa is er een van gea
museerde verbazing. 'Les Favo
ris de la Lune' zit uiterst schets
matig in elkaar en laat de meest
uiteenlopende soorten mensen
zien, die evenwel gefneen heb
ben dat ze stuk voor stuk als bij
en zo bezig zijn met het vergaren
van bezit.
Frappant is dat 'Les Favoris de
la Lune' soms sterk herinnert
aan de laatste drie films van Bu-
nuel (maar Ioselliani zegt alleen
'Dagboek van een Kamermeisje',
te kennen) soms Makavejev (van
hem heeft de Rus nooit één film
gezien) en zelfs Tati (die hij grif
bekent diep te bewonderen,
evenals René Clair). Maar wat Io
selliani wezenlijk gemeen heeft
met die andere befaamde filmers
is vitalisme, plus het vermogen
tot desnoods extreem relativeren
en een uiterst persoonlijke signa
tuur. Ioselliani was tot voor kort
een innemende, filmende Rus.
Venetië schuift hem nu naar vo
ren als een briljante kunstenaar
van universele importantie.
Werfpopfestival met La Peste, Blue
Murder, Sammie America's Mam,
Zimba en Desmond Dekker. Op 1
september In het Van der Werfpark
in Leiden.
LEIDEN - De organisatoren van
het vierde Werfpopfestival, vol
gend jaar, doen er goed aan een
cursus stadspolitiek met als bij
vak 'ambtenaren en hun grillen'
te volgen. De organisatoren van
de derde aflevering, zaterdag,
bijgewoond door zo'n 4.000 festi
valgangers, moesten het zonder
cursussen vooraf stellen. Ze ver
dienen een flinke pluim. Het is
een hele prestatie om een van te
voren ruimschoots in een slecht
daglicht gesteld festijn tot een
goed einde te brengen. Zeker als
ze ook tijdens en vlak voor het
gebeuren de ene tegenslag na de
andere krijgen te verwerken.
Zoals enkele weken geleden
gemeld ondervonden het Leids
Vrijetijds Centrum en de Leidse
Vereniging van Popmuzikanten
nogal wat hinder van de dras
tisch gewijzigde opstelling van B
en W en hun ambtenaren ten op
zichte van evenementen in het
Van der Werfpark. Speciaal voor
het Werfpopfestival werd driftig
met decibellen-voorschriften ge
strooid en fronste men de wenk
brauwen bij het lezen van een
aanvraag voor een horeca-ver-
gunning. Oorzaak van dit onge
bruikelijke regelnevige gedrag
was het nogal uit de hand gelo
pen Minervafestijn, met als anti
climax het ingelaste optreden
van Joe Cocker. Burgemeester
Goekoop trachtte de ontelbare
klachten en de enorme wrevel
onder de Leidse burgerij met de
mantel der liefde te bedekken.
Tevergeefs, politiek Leiden leg
de zijn burgervader het vuur
flink aan de schenen. Dit nooit
meer moet men op het ge
meentehuis hebben gedacht. Or
ganisator Ferry Rigault: "We
konden aan alles merken dat ie
dereen gedekt wilde zijn, nie
mand wilde ook maar één letter
afwijken van de afspraken". Hoe
zeer de organisatoren in zaten
over de ijzeren greep waarin de
gemeente het derde Van der
Werfpopfestival heeft gehouden,
bleek uit de talloze in het infor
matiebulletin opgenomen_oor-
logsverklarinkjes aan Minerva.
Wat te denken van zinsnedes als
'laten we geen oude ballen uit de
sloot halen' en 'met dank aan
Frits, Klaas, Loek, LVC, LVP,
Minerva niet'.
Geen stroom
Frustraties die vrijdag al flink
waren aangewakkerd toen bleek
dat men bij het energiebedrijf
Rijnland rond een uur of drie,
nog altijd niets af wist van een
wel degelijk ingediende 'stroom-
aanvraag'. Op het laatste mo
ment werd deze kortsluiting ver
holpen, maar de schrik zat er wel
in. Diezelfde dag lieten B en W
weten geen toestemming te kun
nen geven voor de geplande tra
ditionele film, na afloop. Reden:
de organisatie had een muziek-
vergunning tot elf uur 's avonds,
de film viel daar ook onder. "Op
merkelijk dat dit regeltje vorig
jaar niet uit de hoge hoed werd
gehaald, knap gevonden, dat
wel", vindt Rigault.
Ook de politie kwam nog even
moeilijk doen. Slotact Desmond
Dekker overschreed de speeltijd
met nog geen vijf minuten of de
Hermandad verscheen ten tone
le. Toen Dekker klaar was moest
de bierkraam worden ingepakt,
en wel als de weerlicht. Moeilijk
heid was alleen dat de horecaver-
gunning tot twaalf uur geldig
was. Dat werd niet geloofd.
Waarop een koerier met het be
wuste papier naar de Zonneveld
straat afreisde om zijn gelijk te
halen.
Zelf hadden de organisatoren
er werkelijk alles aan gedaan om
de omwonenden niet tegen zich
jn het harnas te jagen. Zo hadden
ze vooraf een huis-aan-huis-
schrijven laten rondgaan. Een
staaltje van beleefdheid dat maar
zelden wordt vertoond, zeker
niet in een geval als dit, het draai
de immers om een openbare ge
legenheid. En hoewel Rigault be
weert dat er in het geheel niet ge
let is op de decibellen-voor
schriften is het iedereen opgeval
len dat de volumeknop geen mo
ment van het standje 'beschaafd'
af is geweest. Geen Leiderdorper
die kan hebben gedacht dat Dek
ker in zijn achtertuin concerteer
de. Rigault: "Wij hebben gewoon
de installatie afgesteld, ik heb
verder niemand met metertjes
zien rondlopen".
Muziek
Je zou het bijna vergeten, maar
het ging zaterdag dus om mu
ziek. Leidens trots La Peste
opende het festival. Hoewel inte
ressant kon de groep zich toch
niet aan de indruk onttrekken
dat ze nog niet goed weet wat ze
wil. Resultaat was dan ook een
overigens aanstekelijk ratjetoe
van stijlen, invloeden en ideeën.
Blue Murder, voortgekomen
uit het Amsterdamse Soviet Sex,
maakte heel knappe muziek
maar is voor een festival niet he
lemaal geschikt. Het complexe
repertoire van de zes, met inge
nieuze samenzang en intelligente
overgangen kwam wat te bestu
deerd over. En mede doordat er
ook tijdens dit openluchtfestival
'buiten' het podium verschrikke
lijk veel te zien was, zoals een
drietal 'hanekammen' verwik
keld in een marathondans met
wat peuters, kreeg de groep niet
de aandacht en bijval die het ove
rigens wel verdiende.
Slotact Desmond Dekker gezellig en belegen.
Het absolute hoogtepunt werd
gevormd door Sammie Ameri
ca's Mam. Ook deze groep maakt
muziek die enig doorbijten ver
eist. De groep deinsde er bijvoor
beeld niet voor terug om een op
Sartre gebaseerd instrumentaal
tje ten beste te geven. Ander re
ferentiekader was West-Berlijn.
Da's weer eens wat anders dan
sex en drugs en rock en roll. De
groep bewees uitstekend uit de
weg te kunnen met de nogal zwa
re thematiek, geen moment wek
te Mam de indruk alleen maar
duur te willen doen. Werkelijk
fenomenaal was het basspel van
Sammie himself. Ongelofelijk is
het dat de groep heeft samenge
werkt met die andere bassist,
Henny Vrienten.
Na Mam was het flink over
schakelen naar de zonnige Afro-
rock van Zimba. De groep komt
uit Zuid-Afrika maar werkt al
tien jaar in ons land. Hoewel het
negental voor flink wat stem
ming zorgde, slaagde het er toch
niet in om de wat gezapige en
wel zeer gemoedige sfeer geheel
en al te verdrijven.
Reggae-veteraan Desmond
Dekker was aangezocht als slo
tact. Met alle respect voor zijn
hardwerkende Haagse begelei
dingsgroep kon ondergetekende
zich niet aan de indruk onttrek
ken dat échte rasta's node wer
den gemist. Belegenheid troef
ook. Wel een gezellige afsluiter
van een geslaagd gebeuren dat
volgend jaar gewoon voor de
vierde keer kan worden meege
maakt. "Dan vertonen we de an
dere helft van de film", aldus de
organisatie die het filmverbod
had trachten te omzeilen door
het witte doek tussen Zimba en
Dekker te vullen. De tijd bleek
echter veel te kort.
WIM KOEVOET
'Huwelij ksaanzoek'
topzware regie
'Het Huwelijksaanzoek' van Anton
Tsjechov door de Haagse Comedie
(studio-produktie). Regie: Guido
Jonckers. Gezien in bet Paradijs
(Kon. Schouwburg) op 2 september.
DEN HAAG - De eenakter 'Het
Huwelijksaanzoek' is een korte
klucht, waarmee Tsjechow
voortborduurde op een van de
oudste West- en Noordeuropese
toneeltradities: de eeuwige ech
telijke ruzie. De variant is in dit
geval gelegen in de omstandig
heid, dat er nog geen sprake is
van een huwelijk, maar dat de
moeilijkheden ontstaan als de
één om de hand van de ander
komt vragen. Traditioneel zijn
echter de ietwat sullige man, de
bazige vrouw en de boerse
schoonvader. Hoewel Tsjechov
in zijn tekst heus wel enkele leu
ke elementen verwerkt heeft,
blijft het geheel echter een nie-
mandalletje.
Voor jonge acteurs is het bo
vendien uitstekend oefenmate
riaal, omdat het echte klucht-
werk door het daarvoor noodza
kelijke gevoel voor tempo en ti
ming nu eenmaal razend moei
lijk is. Regisseur Guido Jonckers
heeft het zich daarbij echter bij
zonder moeilijk gemaakt', door
niet de tekst maar de uiterlijke
presentatie centraal te stellen.
Voortdurend zijn de drie perso
nages bezig allerlei dingen te
doen, waardoor er een soort fy
sieke handeling ontstaat, die wel
parallel loopt aan de tekst, maar
er dikwijls geheel los van lijkt te
staan. Zoiets kan heel goed
werken en sommige vondsten
waren ook echt wel leuk, zeker
doordat Jonckers enkele keren
een verrassingselement in het
herhalingseffect wist te verpak
ken.
Het gevaar blijft echter op de
loer liggen, dat een op zich ge
wichtloos iets bij een dergelijke
benadering door de verpakking
topzwaar gaat worden, en daar
aan ontkwam ook deze voorstel-
ling niet. pAUL KORENHOF.
De grote orgelmis van Job. Seb.
Bach, uitgevoerd door Albert de
Klerk, orgel, met medewerking van
de Christelijke Oratorium Vereni
ging 'Con Amore', Houtblazers en
Continuo, onder leiding van Piet
Kiel jr.
Gehoord op 1 September In de Pie
terskerk in Leiden.
LEIDEN - De uitvoering van de
grote orgelmis van Joh. Seb
Bach door de organist Albert de
Klerk met medewerking van de
Christelijke Oratorium Vereni
ging 'Con Amore', Houtblazers
en Continuo in de Pieterskerk
maakte door het totale gemis aan
vitaliteit een bijzonder matte in
druk.
Dit meesterwerk van composi
tietechniek waarbij Bach na het
liefelijke 'Preludium' en een
heeMflk 'Kyrie' de spanning on:
gemerkt weet op te voeren tot
aan de haast juichende slotfuga,
bleef door een ernstig tekort aan
expressiviteit, steken in het sta
dium van "het lange wachten op
iets dat maar niet komen wil".
Niet dat er niets goeds te ver
tellen valt over de uitvoering van
sommige afzonderlijke delen van
deze mis, zoals de uitstekende
vertolking door De Klerk van het
bovengenoemde Preludium in
Es grote terts en het prachtig ge
zongen 'Kyrie! Gott Vater in
Ewigkeit' door 'Con Amore' met
begeleiding van houtblazers en
continuo, maar de uitvoering van
de grote mis in zijn geheel kwam
door gebrek aan dynamiek,
strakheid en het zeer lage tempo
toch bloedarm uit de verf. Vooral
in het braaf en saai vertolkte 'Wir
glauben all' einen Gott'. Na de
fraaie doorwerking van organist
De Klerk op het Pieterskerkor
gel van 'Het Onze Vader' daalde
echter de uitvoering tijdens de
daarop volgende delen 'Aus tve-
fer Not schrei zu dir' en 'Jezus
Christus, unser Heiland' onge
veer tot het nulpunt. Op dat mo
ment had alleen een bommel
ding de spanning in de Pieters
kerk nog kunnen terugbrengen.
De 'keurige' vertolking van de
Tripelfuga in Es grote terts- die
het haast juichende klapstuk van
Bach's grote orgelmis behoorde
te zijn betekende dan ook het
verlossende einde aan een avond
van langdradig zitten.
ANNEKE VAN VLIET
Vocalistenconcours van hoog niveau
DEN BOSCH - Het 31ste Interna
tionale Vocalistenconcours 's Her
togenbosch werd zaterdagavond
afgesloten met een zeldzaam ge
voel van eenstemmigheid. De spe
ciale Prijs van de stad 's Hertogen
bosch werd tezamen met de Eerste
Prijs in de categorie mezzo-sopra-
nen-alten en de Elly Ameling Prijs
toegekend aan de 31-jarige Ameri
kaanse zangeres Lani Poulson, die
onbetwist en met kop en schou
ders boven al haar concurrenten
uitstak. Niet alleen beschikte zij
over een volle, warme stem en een
verbluffende techniek, maar bo
vendien bleek zij ook nu al een ver
tolkster van grote klasse met een
zeldzame uitstraling. Dat zij de be
langrijkste prijswinnares zou wor
den, stond daardoor al tijdens haar
optreden als een paal boven water.
Toen zij als laatste deelneemster de
finale heel toepasselijk afsloot met
de ode aan de muziek uit de opera
'Ariadne auf Naxos' van Richard
Strauss, viel haar een staande ova
tie ten deel, waarbij zelfs het me
rendeel van de juryleden de schijn
van objectiviteit liet varen.
Dit alles is des te opmerkelijker,
als we in aanmerking nemen dat
het totale niveau dit jaar tamelijk
hoog lag, zeker hoger dan vorig
jaar, en dat met name de categorie
mezzo-sopranen en alten daarbij
goed vertegenwoordigd was. Van
de 74 deelnemers behoorden er 17
tot deze groep en daarvan werden
er vier tot de finale toegelaten van
wie er maar liefst drie in de prijzen
vielen. De tweede prijs in dezelfde
categorie werd toegekend aan de
31-jarige Engelse Christine Botes,
die nog niet tegen alle technische
moeilijkheden bleek opgewassen,
maar die met twee aria's van
Meyerbeer (Les Huguenots) en
Verdi (Don Carlos) wel blijk gaf
van een enorme flair en een groot
gevoel voor drama. Bij monde van
voorzitter Cora Canne Meijer prees
de jury dan ook haar grote betrok
kenheid bij wat zij zong, die bij
droeg tot de indruk van een sterke
toneelpersoonlijkheid. De 26-jarige
Nederlandse mezzo-sopraan Yvon
ne Schiffelers werd bovendien on
derscheiden met de Toonkunst-
Vocalistenprijs, een speciale aan
moedigingsprijs voor een Neder
landse kandida(a)t(e) die niet met
een eerste of tweede prijs onder
scheiden wordt.
door
Paul Korenhof
Ook de bassen en baritons waren
sterk vertegenwoordigd met 35
kandidaten, van wie er zes tot de
finale doordrongen. De eerste prijs
in deze categorie ging naar een van
de jongste deelnemers, de 22-jarige
Duitse bariton Thomas Mohr, die
door de jury behalve om zijn
prachtige stem vooral geprezen
werd om zijn technische beheer
sing, zijn muzikaliteit en zijn ver
mogen een interpretatie over te
brengen. De tweede prijs in deze
categorie ging naar de Nederlander
Frans Fiselier (25) met de Prijs van
de Vrienden van het Lied, vanwe
ge een gebleken bijzondere aanleg
voor de liedkunst, en de Eerste
Prijs Nederlandse Muziek, vanwe
ge zijn vertolking in de halve finale
Johan van Wolfswinkel
KATWIJK/LEIDEN - Johan van
Wolfswinkel is niet meer.
De Katwijkse muziekrecensent
overleed zaterdagavond op 80-jari-
ge leeftijd na een ziekbed van en
kele maanden.
Diverse kranten, waaronder het
Leidsch Dagblad, hebben van zijn
kennis op muzikaal gebied mogen
profiteren. Johan van Wolfswinkel
schreef gedurende de laatste tien
jaar van zijn leven voor deze krant.
Met grote trouw en toewijding. Jo
han van Wolfswinkel, die in 1904 in
Rotterdam werd geboren, heeft be
halve de journalistiek gedurende
een halve het lager onderwijs ge
diend. Zijn belangstelling voor de
muziek verschafte hem bekend
heid in bredere kring.
Al op jonge leeftijd hield Johan
van Wolfswinkel zich met de mu
ziekjournalistiek bezig, eerst bij de
Rotterdammer en sinds 1945 bij de
Nieuwe Leidse Courant. Na de op
heffing van dit dagblad in het be
gin van de jaren zeventig werd hij
muziekmedewerker van het
Leidsch Dagblad. Vooral op het ge
bied van de orgelmuziek vergaarde
Van Wolfswinkel zich een grote
kennis. Ook de koorliteratuur had
zijn bijzondere belangstelling, hoe
wel hij op muzikaal gebied van alle
markten thuis was. Als muziekre
censent reisde hij vaak vier of vijf
avonden in de week stad en streek
af om er de meest uiteenlopende
uitvoeringen bij te wonen. Met veel
plezier echter vervulde hij zijn
journalistieke bezigheden.
Johan van Wolfswinkel hield van
mensen en van muziek. Vandaar
dat zijn kritieken meestal mild van
toon waren. Constructieve kritie
ken die hem vooral bij de vele mu
ziekverenigingen in de Leidse en
Katwijkse regio tot een graag ge
ziene gast maakten. Johan van
Wolfswinkel, die een belangrijk
aandeel heeft gehad in het culture
le leven van zijn woonplaats, is
o.m. betrokken geweest bij de op
richting van de Katwijkse afdeling
van K&O. Niettemin heeft Van
Wolfswinkel, die een vrouw en
twee dochters achterlaat, zich
nooit op de voorgrond willen plaat
sen. 'Eenvoud troef stond er als
kop boven één van de laatste re
censies, die hij voor deze krant
schreef. Hetzelfde kan van Johans
manier van leven worden gezegd.
Een druk en welbesteed leven,
waarvan hij tot onze grote spijt af
scheid heeft moeten nemen.
De begrafenis heeft woensdag
middag om half vier plaats op de
Nieuwe Begraafplaats in Katwijk
aan Zee na een dienst in de Vredes-
kerk aan de Voorstraat.
PIETER C. ROSIER
De overige stemsoorten kwamen
minder goed uit de bus, al lag ook
daar het gemiddelde niveau toch
steeds opmerkelijk hoog. Van de
35 sopranen bereikten er zes de fi
nale, maar geen van hen werd een
eerste prijs waardig bevonden. De
tweede prijs ging naar de 32-jarige
Japanse Ikuko Igaraschi, die grote
indruk maakte met enkele opera-
aria's, maar niet altijd even geluk
kig was op het punt van intonatie
en afwerking. De Tweede Prijs Ne
derlandse Muziek ging naar de Ca
nadese Elise Bédard (30) en daar
naast was er een eervolle vermel
ding voor de Finse Eija Jarvela, die
een opvallende aanleg voor moder
ne muziek demonstreerde. Van de
beide overige categorieën, tenoren
en countertenors, bereikte slechts
één kandidaat de finale uit een to
taal van resp. vier en twee. De
Franse countertenor Henry de
Rouville (29) bracht het mede door
een gedurfde repertoirekeuze tot
een eervolle vermelding en de Ja
panner Kenzo Ishii (29) wist met
name door zijn enorme technische
vaardigheid de tweede prijs in de
categorie tenoren te bemachtigen.
In haar toespraak benadrukte ju
ry-voorzitter Cora Canne Meijer
echter, dat alleen al de toelating tot
de slotronde voor ieder van de
achttien finalisten als een mentale
prijs gezien moest worden. Zij wil
de daarmee het hoge niveau van
dit jaar onderstrepen en in verband
daarmee was het terecht dat de
prijsuitreiking, afwijkend van wat
in vorige jaren gebruikelijk was,
werd geopend met een gezamenlij
ke huldiging van alle finalisten.
Kerkmusicus
Mudde overleden
DEN HAAG (ANP) - De Lutherse
kerkmusicus dr. W. Mudde is op de
leeftijd van 74 jaar in Den Haag
overleden.
Willem Mudde werd 25 oktober
1909 in Amsterdam geboren. Hij
was cantor-organist bij de Luther
se gemeenten van Purmerend, Hil
versum, Amsterdam en Utrecht en
van 1966 tot zijn overlijden bij de
Lutherse gemeente van Den Haag.
Dr. Mudde was oprichter en voor
zitter van de Lutherse werkgroep
voor kerkmuziek. Ook was hy op
richter en dirigent van het
Utrechts Motetgezelschap. Van het
tijdschrift voor kerkmuziek Musi-
ca Sacra, dat hij heeft opgericht,
was hij redacteur. Verder was hij
leraar aan het Utrechts conservato
rium voor orgel en muziektheorie,
later voor kerkmuziek.
Dr. Mudde ontving in 1965 een
ere-doctoraat in de muzikale we
tenschappen van de Valparaiso
University in Valparaiso in de Ver
enigde Staten. Hij was voorzitter
van de Middeneuropese Contact
groep voor Evangelische Kerkmu
ziek en sinds 1971 president van de
internationale vereniging voor
kerkmuziek Ecclesia Cantans.
Hij heeft verschillende orgel- en
koorwerken gecomponeerd die in
Nederland en in Amerika zijn uit
gegeven. In het buitenland gaf hij
tal van concerten.
Dr. Mudde was Ridder in de Or
de van Oranje-Nassau.
