kunstenaars aan de slag in Haarlemmerhout
Kunst te kijk
Festival van Venetië maakt knieval voor commercie
Seeldhouwerssymposium toont grote verscheidenheid
Paul van Vliet opent
Seizoen in schouwburg
ONDERDAG 30 AUGUSTUS 1984
Indrukwekkende verfilming van Bizets opera 'Carmen1
VENETIË (GPD) - Anders dan de
festivals van Cannes en Berlijn
heeft de 'Mostra Internazionale del
Cinema' nooit de kermisachtige
nevenactiviteiten gekend die ge
paard gaan aan een 'filmmarkt'.
Het jaarlijkse festival op het Lido
is altijd doortrokken geweest van
een oprechte cinefiele sfeer. Een
ontmoetingspunt voor cineasten,
journalisten en gewone filmlief
hebbers die er met grotere vanzelf
sprekendheid door elkaar krioelen
dan in het veel massalere en door
zakelijke belangen opgefokte Can
nes. De eerste indruk van de 41e
editie van het Venetiaanse filmeve
nement is dat de zaken beginnen te
verschuiven.
Sinds de restauratie van de Gou
den Leeuw-competitie in 1980 is
het elk jaar drukker geworden en
ondanks het ontbreken van een of
ficiële markt komen de zakenlui in
steeds grotere getale opzetten. Ze
worden nu ontvangen met de spe
ciale plichtplegingen die drie jaar
terug alleen de buitenlandse pers
ten deel viel. Het is ook een begrij
pelijk proces, want directeur Ron-
di moet zijn festival bloeiend zien
te houden met steeds zuiniger wor
dende geldschieters. In juh was er
nog onvoldoende geld om de orga
nisatie aan het werk te zetten, in
augustus pas kwamen er donaties
vanuit de (zelf in moeilijkheden
verkerende) Italiaanse filmindus
trie en overheid. En die gulle ge
vers zullen beslist tegenprestaties
hebben verwacht.
Ze zijn op hun wenken bediend:
zes Italiaanse films in competitie,
tegenover bijvoorbeeld geen enke
le honderd procent Amerikaanse
produktie. Rondi heeft opgemerkt
dat hij het niet helpen kan dat Hol
lywood het afgelopen jaar ver
zuimd heeft kwaliteitsfilms te ma
ken! En tevens zegt hij bijvoor
beeld niet verbaasd te zijn over het
feit dat de Italianen zelf zo goed
voor de dag kunnen komen: „Ik
heb nooit mijn vertrouwen in de
Italiaanse filmmakers opgegeven.
Er mag zich een economische cri
sis in de industrie voordoen, maar
van een creatieve crisis is er naar
mijn mening zeker geen sprake".
Dat hoef je toch niet onmiddel
lijk op Rondi's woord te geloven.
Afgaand op de eerste drie Italiaan
se competitiefilms wordt er hier
exportbevordering bedreven met
films die dat nauwelijks verdienen.
De vertoonde werkstukken van
Florestano Vancini (La Neve nel
Bicchiere) en Pasquale Festa Cam
panile (Uno Sandalo Per Bene)
blijken te mager voor nadere be
richtgeving.
Goed, zij net ook weer niet op
zienbarend goed, was enkel Noi
Tre (Wij Drieën) van Pupi Avati die
een aantrekkelijke dramatisering
leverde van een periode uit de
jeugdjaren van Mozart. Het 14-jarig
wonderkind schijnt tijdens de win
ter van 1770 drie maanden te heb
ben verbleven op het kasteel van
een Italiaanse graaf. Wolfgang
Amadeus moest zich daar voorbe
reiden op een examen om te wor
den toegelaten als componist aan
de Philharmomsche Academie van
Bologna. De film van Avati laat
zien hoe de puber zijn best doet om
geaccepteerd te worden door de
plaatselijke jeugd, hoe hij verliefd
wordt op een 15-jarig meisje en
probeert te zakken voor het toela
tingsexamen. Wanhopige pogin
gen om iets van de hem niet gegun
de jeugd te genieten en te ontsnap
pen aan het lot van een wereldbe
roemd genie.
Bijzonder treffend aan 'Wij
Drieën' (de zoon van de gastheer is
door
Pieter van Lierop
op hetzelfde meisje verliefd als Mo
zart, dat uitloopt op een knusse
driehoeksverhouding) is de spran
kelende, bijna luchtige toon van de
film die ook wel raakt aan een
hoop tragiek, maar al zedenschet
send de humor niet schuwt en voor
alles levenslustig is. Een film die in
fraaie beelden een evenwicht blijkt
te vinden met de gratie en frai-
cheur van Mozarts jeugdcomposi-
ties.
Dat „Wij Drieën" er tijdens de
eerste festivaldagen zo is uitge
sprongen, houdt vooral verband
met het matige peil van het pro
gramma tot dusver. Rondi moet
zich in zijn selectie hebben laten
leiden door niet enkel nationalisti
sche, maar ook anderszins com
merciële overwegingen.
Hoe anders valt het te verklaren
dat „Maria's Lovers" (in Amerika
gemaakt door de Rus Andrei Mik-
halkov Konchalovski) hier de offi
ciële openingsfilm kon worden.
Een amoureuze draak met Nastas-
sia Kinski in de centrale rol die
zielsveel houdt van John Savage
als een Amerikaanse soldaat, die
zijn libido schijnt te zijn kwijtge
raakt in de loopgraven van de Eer
ste Wereldoorlog. En dat krijgt on
gewenste gevolgen.
Carmen
Cannes wilde „Maria's Lovers"
niet hebben en daar werd door pro
ducent Golan verontwaardigd over
gedaan in advertenties in de vak
bladen. Dat er een selectie voor Ve
netië op is gevolgd, moet een geld
kwestie zijn geweest. Rondi heeft
trouwens wel meer opgepikt dat
Cannes had laten liggen, zoals bij
voorbeeld ook de Carmen-verfil-
ming die Francesco Rosi gemaakt
heeft met Frans geld.
Nadat Saura, Brook en Godard
de laatste paar jaar films te zien ga
ven, waarin hoogst eigenzinnig
met de Carmen-stof was omge
sprongen, kun je niet eens zeggen
dat de film van Rosi overbodig is,
want de Italiaan heeft gekozen
voor een getrouwe verfilming van
Bizets opera en zo iets hadden we
nog niet gezien. De hoofdrollen
worden gespeeld en gezongen door
Juria Mieenes-Johnson, Placido
Domingo en Ruggero Raimondo
en dat klinkt als een klok.
Meest indrukwekkende aan de
film zijn de wervelende massa-scè
nes die geënsceneerd werden in de
straten van het beeldschone Anda-
lusische stadje Ronda, waar trou
wens ook Spanjes oudste arena ge
legen is als het perfecte decor voor
de toreador-scènes. Deze Carmen
was ten tijde van Cannes al te zien
in alle Franse bioscopen, maar Ve
netië wil dan toch graag landge
noot Rosi speciale eer gunnen. Ook
al een teken van commercieel den
ken dus.
Videoclips
Als om te bewijzen dat het festi
val daarmee niet anders doet dan
het commercieel denken van be
roemde cineasten op de voet te vol
gen, werd gisteren een leerzame
voorstelling gegeven van pop-mu
zikale videoclips die door befaam
de filmers blijken te zijn gemaakt
Dat zeggen ze er niet bij als je naar
Top-Pop kijkt. Rafelson blijkt de
maker van een clip voor Lionel Rit
chie, Warhol voor Cars, Bolognini
voor Amanda Lear, Coppola voor
Ridgeway-Copeland, Ridley Scott
voor Roxy Music, John Landis
voor Michael Jackson (het beruch
te weerwolf-filmpje thriller) en nie
mand minder dan Antonioni voor
de Italiaanse vedette Gianna Nan-
nini. Als er een prijs gegeven
moest worden, had wat mij betreft
Andy Warhol gewonnen met zijn
fraai getruceerde grappen over
musici als kabouters in een dames-
badkamer.
we
un\ARLEM (GPD) - Wel eens in het atelier van een kunstenaar
weest? Nee? Grijp dan nu de kans. Want in de vier eeuwen
de Haarlemmerhout wordt op het ogenblik iets groots ver-
Ojht. Daar ontstaan onder de ruisende bomen ware kunstwer-
>afcn. Er wordt gezaagd, gegraven, gevlochten, gebouwd, gestookt
n ^gesprokkeld. Twaalf kunstenaars (zes Nederlandse en zes bui-
mgilandse) zwoegen letterlijk en figuurlijk op de door henzelf
c"^gekozen plek aan hun beelden van hout. Tezamen maken zij
el uit van het Internationaal Beeldhouwerssymposium.
i ja, allemaal hout, dat is bijna
lar, want een enkele .dissident'
Iet het met klei. Maar zoiets hoort
ziTgewoon bij. Zoals de bomen hun
greenssappen daar in de Hout aan
2 hi grond onttrekken, zo levert die-
'nlfde bodem, de aanwezigheid
égtn natuurlijk materiaal de kunste-
ars volop inspiratie. Die inbla-
ïgen van ideeën rond de sokkel
n de vermeende uitvinder van de
lekdrukkunst Laurens Jansz.
lister, dat is de geest waarvan de
rijqnstenaars leven. Dit kunste-
ipparssymposium getuigt van die
irentiviteit. Hoewel alle objecten
ig niet klaar zijn blijkt nu al hoe
ccesvol deze opzet is, hoe groot
i verscheidenheid is. In de mo-
Eisme afdeling van het Frans Hals-
te üseum is een afspiegeling te zien
slan het Hout-project.
>erpp hun eerste wandeling door de
lelit)ut snoven de kunstenaars de
er&er Qp, zochten naar een plek
en^arvan ze dachten dat die voor
ariin project het beste zou zijn. Het
Dnderhjke deed zich voor dat er
:en twee waren die op dezelfde
aats wilden werken. Op de open
^kken, of op juist meer besloten
gScakjes van de Hout, zochten ze
)raui werkterrein. „De eerste twee
5nigen had ik hgt moeilijk", zegt
l^erhard Eckerle. „Ik heb er aan
toedacht om weg te gaan". Hij is af-
-pmstig uit het Zuidduitse Gerns-
i^e^ch. In de Hout moest hij eerst
ut~)n draai vinden,- met het aanwezi-
yrf natuurlijke materiaal zag hij het
>yeet zitten. Plotseling echter kreeg
contact, ontstond bij hem het
ünfeld dat hij wilde gaan vormen.
f?w(Jee, ik werk niet alleen met na
tuurlijke materialen, ik maak ook
yt^nventionele plastieken". Voor
Z£m ligt een grote driehoek. De
Zfnd bestaat uit allemaal zorgvul-
u ,g gekapte en opgestapelde beu-
e- en eiketakjes. Het vlak, op dat
oment nog bestaande uit zand,
il met takken verder worden op-
;vuld.
ifceJniversum
Hoe Victoria Bell, een oorspron-
èlijk uit Amerika afkomstige,
laar nu in Keulen wonende beeld-
^)uwster, gebiologeerd is door de
Dsmos laat zich het best zien in
>wel het Frans Hals, waar zij een
mtal tekeningen heeft opgehan-
ven, als in haar telescoopproject
vet ze in het bos aan het realiseren
eu. Victoria is een kleine vrouw,
<uniaar met een enorme kracht zet zij
•aren zware zaag in het niet meer zo
Sfytonsgroen weerbarstig eikehout.
acloe zwaar en aards haar activiteit
ok is, het heeft betrekking, zegt
fe, op het universum. Ze is bezig
iet verschijnselen als zwaarte-
^acht, de beweging van de aarde
door
Frans Keijsper
in een elips rond de zon. Ze betast
liefdevol de jaarringen van de
boom, die een registratie zijn van
de eeuwige beweging van de sei
zoenen, de rotatie van de aarde. De
kosmos speelt een centrale rol in
haar sculpturen.
Voor dit project heeft zij een
zware boom uitverkoren die dan
ook prompt is geveld. En er zijn de
zer dagen meer bomen gekapt om
te worden getransformeerd tot
kunstwerk. Schrik niet, het is alle
maal van tevoren zo bepaald. Die
bomen, die nu voor het beeldhou
werssymposium zijn omgehakt,
stonden bij Hout en Plantsoenen al
op de kaplijst. Het was gewoon uit
stel van executie; het gaat boven
dien om bomen die ziek zijn of te
oud om nog veel langer te blijven
staan. Veijonging van een bos is
trouwens noodzakelijk, je ziet het
uiteraard ook elders in het land.
Zou dat niet gebeuren, dan zou je
op den duur geen bos of park meer
over hebben. Wat is mooier om af
geschreven bomen te kunnen ge
bruiken voor een dergelijk kunste
naarsproject, dat in Haarlem -
maar ook elders - toch een uni
cum is.
Archeologie
Bevindt Victoria Bell zich met
haar gedachten in de sterren, op
het moment dat we Kees Bierman
(Haarlem) ontmoeten is hij met het
verre verleden bezig. „Dit heeft
iets te maken met archeologie",
zegt hij zich oprichtend uit zijn
bootvormige kuil. Hij maakt nu
zo'n twee jaar constructies van pa
pier en teer; papier bleek voor rea
lisering in het bos niet erg geschikt
vanwege de geringe bestendig
heid. Het werd hout. Met latjes
vormt hij de vermeende spanten
van het schip. En als je niet beter
zou weten zou je kunnen denken
dat hij een schuit aan het opgraven
was. „Ik bedrijf een soort omge
keerde vorm van archeologie",
zegt hij. „Feit is dat de Hout een
oerbos is geweest. Er zit in dit pro
ject ook een tegenstelling: als je
een boot vindt denk je dat er water
moet zijn geweest. Ik maakte altijd
driedimensionale vormen die bo
ven de aarde staan. Dit zit nu juist
in de grond, een contra-vorm".
„Je hebt geen idee dat je bezig
bent in een park", zegt Sjoerd
Buisman (Haarlem). „Het is verras
send te zien dat de mensen geïnte
resseerd zijn. Sommigen volgen de
ontwikkeling, anderen fotografe
ren alles". Zijn sculptuur bestaat
'v«-
*4*
:<r -
- -
Geen opgegraven scheepswrak maar een
Eén van de kunstenaars in de Haarlemmerhout bezig van boomtakken
i cirkelvormig kunstwerk te maken. (foto Thijs Quispcn
uit een spiraal van beukehout, een
trechtervorm. Daar waar de spiraal
het dunst is, zijn ook de takken
dunner. De dikte neemt toe naar
mate de vorm breder wordt. De
soort schroefvorm ontleende hij
aan de palmboom, die boeit hem
sedert hij drie jaar geleden een be
zoek bracht aan Indonesië en de
Filippijnen.
Johan Sietzema (Gouda). Fo
to's en tekeningen in het Frans
Halsmuseum geven een beeld van
de ideeën van de oorspronkelijk
uit Leeuwarden afkomstige Sietze
ma. Het project dat hij nu realiseer
de is een hut. Twaalf boomstam
men geven stevigheid aan het ob
ject dat verder bestaat uit dikke
ontvelde twijgen met eromheen
een vlechtwerk van takken.
Uit tien elementen van een ont
velde boom bestaat het in een krul
eindigende object van de in Am
sterdam wonende Engelsman Nor
man Dilworth. Kenmerkend voor
zijn werk is zijn keuze voor zoge
noemde basiselementen. Het ob
ject waar het hier om gaat behelst
een soort slang. Ronde stukken
hout zijn tegen elkaar geschoven.
De uit Priem am Chiemsee
(Zuid-Duitsland) afkomstige Nils-
Udo werkt doorgaans met ter
plaatse gevonden materialen. In de
Hout realiseerde hij een soort
schans. De plaats die hij daarvoor
heeft gekozen is niet gemakkelijk.
In tegenstelling tot de andere kun
stenaars, die juist een meer open
tieP
DeidEN - Paul van Vliet komt
s Innenkort met zijn nieuwste pro-
Wamma naar Leiden,
sei
De cabaretier, die met 'Wat gaan
re doen?' vrijwel de gehele maand
ali op het podiutn van het Scheve-
ingse Circustheater heeft gestaan,
pent er op 12 en 13 september het
jeidse schouwburgseizoen mee.
e i T
seizoen al rond was en als eerste
voorstelling 'Figaro, Figaro, Figa
ro' door 'De Voorziening' op 15
september vermeldde, heeft waar
nemend schouwburgdirecteur
Kees Hoogeveen de populaire ca
baretier alsnog weten over te halen
zijn one-manshow ook in Leiden
uit te brengen. Kaarten voor beide
voorstellingen zijn vanaf volgende
week woensdag bij K&O verkrijg
baar.
Paul van Vliet
ruimte zochten maakte hij het zich
moeilijk door een bijna ondoor
dringbare lokatie te nemen, mid
den tussen het groen. De man die
zegt in de foto's die hij van zijn ob
jecten maakt de seizoenen en het
effect ervan op de beelden te wil
len registreren, heeft hier als het
ware een zomerimpressie gescha
pen. De volle bomen, de vegetatie
er onder met het spel van licht leg
gen deze plotselinge warme augus
tusmaand vast. De schans, stevig
geschraagd op steunen, wordt met
plaggen bedekt.
Spiegel
Een akoestische spiegel is Ge
rard Hali (Amsterdam) aan het rea
liseren. Het is een van de meest op
vallende projecten. „Ik gebruik
geen werktekeningen", zegt hij.
„Zou ik dat wel doen dan zou ik
het net zo goed kunnen laten uit
voeren". De metersgrote spiegel
hangt aan het snijpunt van twee
staalkabels die kruislings gespan
nen zijn tussen vier bomen. Het
skelet wordt gevormd door blank
houten latten die worden bekleed
met zilverfolie. „Als dat klaar is
wordt er een microfoon op gemon
teerd. Die neemt dan de geluiden
in de Hout op die op een tape wor
den vastgelegd. De opnamen zul
len vervolgens in het Frans Hals
museum worden afgedraaid. Een
daar opgehangen schip, bestaande
uit allemaal losse elementen en
door gewichten in balans gehou
den, geeft evenzeer blijk van zijn
vernuft. Hali maakt altijd construc
ties, maar aanrakingspunten met
het constructivisme heeft het vol
gens hem niet.
Hagenaar Hans van der Pennen
maakt objecten van klei. Door uit
droging vervallen ze ten slotte tot
stof, maar dat vindt hij niet belang
rijk. Op een kruising van wegen is
hij bezig met enorme hopen klei.
„Mijn onderwerp is de Hout en zijn
bezoekers, 't Ziet er wel een beetje
uit als een poort, maar dat is het
niet. Klei werkt hier ook vervreem
dend, want dit materiaal komt niet
in de Hout voor. Je hebt hier bos
grond. Overigens werk ik het liefst
met klei, omdat ik daar het beste
mijn ideeën mee kan uitvoeren".
In de Hout zoekt de mens vaak be
slotenheid, denkt Van der Pennen,
en die beslotenheid wordt ook uit
gedrukt in de kleihopen.
„Ik was eerst bang geen mate
riaal te zullen vinden", zegt de uit
Engeland afkomstige Andy Golds-
worthy. „Het is hier vreemd, er zijn
geen bergen. Op een bijna geheim
plekje werkt hij in Haarlems oer
bos. Hij graaft, fotografeert zijn ob
ject, en gaat weer tot iets anders
over. Uit foto's blijkt - en hij voert
iets dergelijks ook in de Hout uit -
dat hij prachtige composities
maakt met bladeren. Alsof hij
schildert geeft hij heel nauwkeurig
kleurschakeringen weer. Toch is
zijn werk heel monumentaal, theo
retisch zou zijn lijnvorming tot fer
me constructies te vergroten zijn.
Oven
In de moderne afdeling van het
Frans Hals hangt een beetje bran
derige geur. Die is afkomstig van
de objecten van Krijn Giezen
(Noordwijk) die uitgaat van over
geleverde technieken van bijvoor
beeld boeren en vissers. Uit aange
voerd klei maakt hij vormen die la
ter bestemd zijn voor een oven.
Maar op dat moment bezit Krijn
Giezen geen oven doch met zand
en stro bouwt hij er een. Als het
vuur gestookt is en vervolgens
langzaam uitgedoofd heeft hij zijn
oven. Het is de omgeving waar hij
vertoeft, die hem inspireert.
Slechts kort was David Nash
(Noord Wales) in Nederland. Maar
wat hij realiseerde was een directe
hommage aan de Haarlemmerhout
en Laurens Jansz. Coster. Het pro
ject dat uit verschillende elemen
ten is opgebouwd bevindt in het
Frans Hals. Letterlijk „hout". Het
woord is in hout gevormd, op de
grond geschreven, zoals Laurens
Janszoon zijn uit hout gesneden
letter (in de Haarlemmerhout na
tuurlijk) in het zand heeft laten val
len. Grote losse houten letters, die
vroeger in de eerste drukkerijen
werden gebruikt en daarmee de
verspreiding van boeken op grote
schaal mogelijk maakte.
Wanneer eind deze week alle ob
jecten klaar zijn, zullen zij een
maand lang te zien zijn. Dus twee
grote exposities: in de Hout en het
Frans Halsmuseum. De gemeente
Haarlem is eigenares van de beel
den, voor welk project in totaal
200.000 gulden is uitgetrokken. Dat
geld is afkomstig van subsidies
van de gemeente Haarlem, de pro
vincie Noord-Holland, het ministe
rie van WVC, alsmede steun van
het bedrijfsleven. Getracht zal wor
den de beelden zoveel mogelijk te
bewaren.
Tot en met 31 augustus zijn de kunstenaars op het Internationaal Beeld
houwerssymposium bezig met het voltooien van hun projecten. De hele
maand september wordt van hun werken in de Haarlemmerhout en in het
Frans Halsmuseum een tentoonstelling gehouden. Nederlandse kunste
naars: Kees Bierman en Sjoerd Buisman (beiden Haarlem), Krijn Giezen
(Noordwijk), Gerard Hali (Heemskerk), Hans van der Pennen (Den Haag)
en Johan Sietzema (Gouda). Buitenlandse deelnemers: Victoria Bell
(Amerikaanse uit Keulen), Norman Dilworth (Londen, Amsterdam), Eber-
hard Eckerle (Gernsbach), Andy Goldsworthy (Engeland), David Nash
(Engeland) en Nils Udo (Priem am Chiemsee).
LEIDEN - Vier Haagse kunstenaars exposeren tot en met 20 september
in galerie Henk de Greef in Wassenaar. De expositie omvat zeefdrukken
van Piet Warffemius en John Lie-A-Fo, etsen van Marianne Zult en kera
miek van Dirk Dijkstra. Men kan in de galerie terecht van dinsdag tot en
met zaterdag van 10 tot 17 uur.
Beeldhouwwerken van Tineke Spaan en wandkleden van Annemarie
Honderdos-Meyer zijn tot en met 21 september te zien in 'Het Oude Raad
huis' in Warmond. Tineke Spaan tracht in haar beelden de gevoelens van
mensen, hun specifieke karaktertrekken, hun uitdrukkingen, houdingen
en relaties vast te leggen. Ze werkt vaak met hout, maar ook brons en gips
zijn veelgebruikte materialen.
Het werk van Annemarie Honderdos bestaat uit weefsels van plantaar
dig geverfde, handgesponnen wol. De ontwerpen zijn geinspireerd op
structuren van planten en stenen en microstructuren en bewegingsvor
men van water. Op de expositie worden verschillende weefsels getoond,
waarin keramische vormen zijn verwerkt. Met de bijzondere kleuren van
de plantaardig geverfde wol tracht Annemarie Honderdos door middel
van vormherhaling, kleurherhaling en structuurcontrast tot een samen
spel van textiele materialen en keramiek te komen.
Frans Hiddema toont zijn metaalplastieken en schilderijen in de perio
de van 31 augustus tot en met 27 september in galerie 'De Pomp', even
eens in Warmond. Ook zijn er dan schilderijen en beeldjes van Mieke
Guldenaar te zien.
Leerlingen van de Kleine Academie, de teken- en schildercursus van de
Leidse beeldend kunstenaar Ed. Vijsma, exposeren tot en met 26 septem
ber in de Holiday Inn in Leiden. Er zijn landschappen, stillevens en por
tretten in o.m. olieverf, aquarel, pen en inkt, potlood en pastel. Ed. Vijsma
zelf zal tijdens deze expositie zelf schetsen tonen in rietpentechniek van
de cursisten tijdens hun werk.
De Voorschotense Kunstkring organiseert tot en met 16 september
weer een tentoonstelling in het Ambachts- en Baljuwhuis aan de Voor
straat. Er zijn etsen te zien van Naan Rijks, Ina Versteeg en Janneke v.d.
Staay, schilderijen van Margarita Garces en Rudi Augustinus. Van laatst
genoemde zijn er ook penningen. De openingstijden zijn dinsdag tlm
zondag 14 tot 17 uur en vrijdags van 11 tot 17 uur.
Keramische schilderijen van de Zoetermeerse kunstenaar Karei v.d.
Wilk hangen in de periode van 3 september tot 1 oktober in de Art Gallery
J.V.C. in Zoeterwoude. Men kan er op werkdagen van 8 tot 16 uur terecht.
Schilderijen van Jan Wisse zijn van de komende week af te bezichtigen
bij Stelling aan de Lange Mare in Leiden. De opening is zondagavond a.s.
Men kan er voorts terecht van dinsdag tlm zaterdag van 12 tot 17 uur.
De in Canada geboren en in Amsterdam werkende kunstenaar Eddy
Gheress exposeert van 3 Vm 28 september in het Raadhuis in Hoofddorp.
Hij toont er sculpturen en tekeningen. Eddy Gheress hakt of boetseert
voornamelijk vrouwenfiguren in zachte, ronde lijnen. Meestal gaat hij uit
van de vorm van de steen. De tentoonstelling is te bezichtigen van maan
dag t/m vrijdag van 9 tot 17 uur.
