'Echo' kende roerige jaren
Rijk geschakeerd Afrikaans festival
Liz Taylor vlucht
voor de fotografen
Programma met zowel authentieke als bij na-westerse muziek
Actrice Mary Miles Minter (82) overleden
MAANDAG i3 AUGUSTUS 1984
PAGINA 19
De actualiteitenrubriek van de
KRO-radio, Echo, viert volgende
week feest. Vijftig jaar geleden,
op 12 juni 1934, werden de eerste
'Actuele Aetherflitsen' uitgezon
den en dat wordt met een reeks
speciale programma's van 14 tot
en met 18 augustus 1984 op de ra
dio herdacht.
Morgen begint de roomse ver
jaardag met een terugblik op de
ontwikkeling van de actualitei
tenrubriek. In een gesprek met
oüd-medewerker Leon Povel (Hil
versum 2, 7.20 uur). Ook op dins
dag krijgen luisteraars de gele
genheid telefonisch vragen te
stellen (10 uur) en daarna zullen
de huidige redactieleden van
Echo hun mening geven over het
maken van een radiorubriek als
de hunne.
Dinsdag om 12.36 uur, nog
steeds op Hilversum 2, volgt een
vraaggesprek met KRO-mediadi-
recteur Richard Schoonhoven en
een aflevering van de historische
serie 'Van Marconi tot satelliet'.
Woensdag (15-8) krijgen jonge
mensen - de journalisten van
morgen - de hele dag op Hilver
sum 3 de gelegenheid om op hun
eigen manier de actualiteit te ver
slaan.
In een rechtstreekse aflevering
van 'De wereld op donderdag'
(Hilversum 2, 16.00 uur) zal onder
leiding van Aad van den Heuvel
gedebatteerd worden over de
vraag: „Wat verwacht u van een
actualiteitenrubriek als Echo?",
waaraan onder meer de huidige
Echo-eindredacteur Harold Bier
vliet deelneemt.
Op vrijdag (17-8) tenslotte voert
Frans van Sark in zijn ontbijt-
show een persoonlijk gesprek met
de voormalige Echo-chef Dick de
Vree, die al 30 jaar bij de KRO
werkzaam is (Hilversum 1, 6.03
uur) en in Echo Magazine komt
Gerard Hulshof, hoofd KRO-radio
aan het woord.
HILVERSUM (GPD) - Een halve eeuw radio-actualiteiten
bij de KRO zijn niet zonder slag of stoot voorbijgegaan. In
de jaren '30 was de rubriek al geruchtmakend door repor
tages als die van Leon Povel over het Eucharistisch Con
gres in Boedapest. Van een echte pioniersclub ontwikkel
de het programma zich daarna tot een stramme katholieke
nieuwsrubriek die, zo lang de radio het dominante me
dium bleef, het gezichtsbepalende KRO-programma werd.
Verslaggevers in binnen- en bui
tenland waren op pad voor het pro
gramma dat pas in de jaren '50
'Echo, weerklank van het dagelijks
gebeuren' zou gaan heten. Met ou
derwetse 'wire-recorders' werden
geluidsopnamen gemaakt en in de
studio was het snijden van gram
mofoonplaten de aangewezen weg
om geluid op te slaan. Pas bij de
komst van de magnetofoonband
werd het technisch allemaal wat
gemakkelijker.
Minder eenvoudig was het bij
tijd en wijlen voor het team van
Echo om in te spelen op maat
schappelijke ontwikkelingen.
Twee woelige perioden in de ge
schiedenis van Echo vallen op: in
de eerste plaats de jaren '60 en '70
waarin de redactie zich vrij vocht
uit het katholieke keurslijf, in tij
den van hippies, het Concilie, pro
vo, oprichting yan de PPR, veran
dering van de normen in de moder
ne samenleving. Maar minstens
even onrustig is de actuele toe
stand bij Echo, die wordt geken
merkt door bezuinigingen en een
nieuw KRO-beleid dat terugkeer
eist naar de oude confessionele
normen. Op het moment dat de
KRO 'door minister Brinkman ge
dwongen wordt' om 22 free-lancers
aan de dijk te zetten, wordt van de
programma-makers verwacht dat
ze het 'brede katholieke platform'
dat deze omroep ooit was, weer in
ere herstellen.
De verantwoordelijke chefs van
de radio-actualiteiten in deze twee
roerige tijdsvakken, waren respec
tievelijk Dick de Vree (van 1968 tot
1977) en de tegenwoordige eindre
dacteur Harold Biervliet (vanaf
1981).
De Vree, nu 61 jaar oud, om
schrijft de periode van voor 1968
bij Echo als 'tegen het stijve aan'
en herinnert zich dat in de jaren
vanaf 1954 - hij was toen verslag
gever strakke roomse normen
golden. De Vree: „De eisen die ge
steld werden toen ik in dienst
kwam waren slechts gedeeltelijk
van journalistieke aard. Accent
loos Nederlands spreken was toen
nog een absolute vereiste, maar je
moest ook van onbesproken le
vensgedrag en praktiserend katho
liek zijn, en van goede katholieke
huize komen. Verder werd een cor
recte manier van optreden van je
verwacht wat voor mij als ex-poli
tieman niet zo'n probleem was ove
rigens. Ik was al gewend om zo nu
en dan in de houding te springen,
te wachten tot iemand wat zei en
pas daarna zelf iets te zeggen".
Snel nadat De Vree chef Jacques
Grijpink opvolgde, veranderde het
imago van de Echo-ploeg in dat
van een 'vrijgevochten bende we
reldverbeteraars'. Botsingen met
directie en progranïmaleiding en
eindeloze discussies over de in
houd van het programma waren
aan de orde van de dag.
Toch spreekt De V-ree over 'een
lollige tijd' als hij terugkijkt op de
ruim 20 jaar dat hij voor de rubriek
gewerkt heeft. „Het was een uiterst
turbulente tijd, maar ondanks alles
was de werksfeer altijd uitzonder
lijk goed, wat dat betreft werk ik
bij de beste omroep. En dat kan ik
zeggen zonder chauvinistisch te
zijn", aldus Dick de Vree.
Maar juist bij de viering van de
50ste verjaardag van Echo, nu de
stemming feestelijk zou moeten
zijn, wordt de pret gedrukt. Eind
redacteur Harald Biervliet: „Ook
bij Echo moeten vier free-lancers
vertrekken en dat heeft zijn in
vloed op de sfeer hier. Ik ben te
leurgesteld en vind het droevig dat
die 22 free-lancers op zo'n korte
termijn de wacht is aangezegd. Ik
geloof niet dat de bij de KRO ge
bruikelijke zorgvuldigheid daarbij
is betracht".
Biervliet sluit uit dat hij zonder
free-lancers de kwaliteit van zijn
rubriek kan handhaven en voorziet
zelfs dat er op een gegeven mo
ment toch weer teruggevallen zal
moeten worden op free-lanceme-
dewerkers. „Of dat weer dezelfde
zullen zijn is natuurlijk maar de
vraag, maar dat het een-noodzaak
is de hulp van free-lancers in te
roepen, staat vast".
Beschaamd
„Ik weet best", aldus Biervliet,
„dat de bezuinigingen van Brink
man en het nieuwe uitzendschema
(door de groei van VPRO en EO -
red.) een ingreep noodzakelijk ma
ken, maar het is om beschaamd
van te worden als je ziet hoe loyaal
die medewerkers ook nu nog blij-
De eerste free-lancer bij Echo
kwamen binnen onder het bewind
van Dick de Vree. Uitbreiding van
de zendtijd en de trend om steeds
kortere en dus meer onderwerpen
per programma te maken maakten
dat noodzakelijk. Ook De Vree
maakt zich ernstig zorgen over de
kwaliteit van Echo in de nabije toe-
door
Henk Linse
komst, nu er vier medewerkers
minder zijn, maar als lid van het
dagelijks bestuur zegt hij ervan
overtuigd te zijn, dat men zorgvul
dig te werk gegaan is. De Vree: „Er
moet met minder mensen gewerkt
worden, dat staat vast. Dan heb je
de keus wie weg moet: vaste men
sen of free-lancers. De free-lancer
weet dat hij meer risico loopt dat
zijn dienstverband beëindigd
wordt en we zijn het aan onze vaste
mensen verplicht hun banen zo
lang mogelijk te beschermen".
Bij de journalistenvakbond NVJ
is het niet zonder meer geaccep
teerd dat de 22 free-lancers het
kind van de rekening zijn gewor
den en de bond dringt erop aan op
korte termijn met de KRÓ-leiding
een onderhoud te hebben over de
ze affaire.
Over de vorm en inhoud van de
rubriek Echo hebben de eindre
dacteuren De Vree en Biervliet een
zeer verschillend verhaal. Bier- den ons wereldhervormers en gin-
vliet: „De supportersclub die de gen er dus eens effe lekker tegen-
Echo-redactie wellicht is geweest aan. Nou was de redactie een ben-
- ik heb het ook maar van horen de enthousiastelingen, maar ook
zeggen - bestaat niet meer en als soms een bende ellendelingen -
"het aan mij ligt zal het ook nooit zoals journalisten altijd ellendelin-
meer zo worden. Zo goed en zo gen zijn. Het programma klonk
snel mogelijk het nieuws brengen daardoor wel eens drammerig en
heeft voor mij de absolute priori- eenzijdig".
teit". „In die tijd was dat natuurlijk
Dick de Vree: „In de jaren rond niet zo gek en bovendien zie je al-
1975 werden de heersende journa- tijd dat de slinger van de klok nu
listieke normen ondergeschikt en dan te ver doorslaat, om later
geacht aan de ideële opdracht. Wij weer tot rust te komen. Op dat mo-
wilden almaar opkomen voor de ment sloeg 'ie duidelijk te ver door.
„underdog", voor mensen die geen We liepen met oogkleppen op. El-
mogelijkheid hadden om zelf voor ke staker of actievoerder had onze
hun rechten op te komen. We voel- warme belangstelling - een werk-
Dick de Vree: 'lollige jaren'
gever kwam zeker niet aan het
woord. Die kwam er toch wel; zelfs
als zijn bedrijf failliet zou gaan, zou
hij geen honger lijden".
„Later zijn we dat gaan relative
ren en we kwamen tot het inzicht
dat bijvoorbeeld zo'n directeur die
een hartinfarct krijgt omdat hij het
niet meer aankan, op zijn manier
ook een underdog is".
De Vree moest het Echo-beleid
regelmatig bij directie en program
maleiding verdedigen. De zoge
naamde „golflengtegesprekken"
moesten Echo op de juiste koers
houden en De Vree mocht daar de
„enthousiaste en intens betrok
ken" escapades van zijn redacteu
ren verdedigen, terwijl hij ter
redactie ervan blijk gaf de kritiek
van de leiding steeds meer te de
len. „Ik stelde vast dat wij niet op
de juiste weg waren. Toepassen
van hoor en wederhoor is alleen
maar ver. We hadden morele ver
antwoordelijkheden uit het oog
verloren, omdat we ons in de eerste
plaats missionarissen voelden, met
een hoger ideëel doel. Bovendien
wilde de leiding het programma
weer op een koers krijgen, passend
bij de beginselen van de KRO. Pas
de laatste tijd zie je dat dat weer
gebeurt".
De KRO-strategie in de huidige
slag om de kijkers-, luisteraars- en
ledengunst is het maken van kwa
liteitsprogramma's waarbij de aan
dacht voor de achterban hoe ver
snipperd ook - weer van groot be
lang is. De Vree denkt dat zeer uit
eenlopende katholieke groepen bij
de KRO iets van hun gading kun
nen terugvinden. „Je stelt natuur
lijk nooit iedereen tevreden, maar
we hebben in elk geval geen last
van een maagzweer als de EO,
waar de NCRV wèl mee kampt".
Harold Biervliet laat zich liever
van een zuiver journalistieke kant
zien en is sceptisch over de stap te
rug naar de katholieke beginselen:
„We zullen onze ogen niet hele
maal sluiten voor die terugkeer
naar onze identiteit. Maar zo rooms
zijn we helemaal niet; we zijn een
actualiteitenrubriek die natuurlijk
tijd zal inruimen voor programma-
blokjes over het nieuws uit de
kerkprovincie".
Het kerknieuws krijgt met in
gang van het nieuwe seizoen een
plaatsje in het nieuwe „Echo Maga
zine", volgens Biervliet „een
nieuwsshow waarbij met één oog
gekeken wordt naar het voorbeeld
,-an de Amerikaanse talk-radio".
Na het vertrek van Maartje van
Weegen naar de NOS zit het nieu
we magazine nog steeds zonder
presentatoren. Er zijn onderhande
lingen gaande met twee kandida
ten en met gemengde gevoelens
kan de uitgedunde Echo-redactie
in oktober op de maandag- en don
derdagavonden beginnen met het
nieuwe anderhalf uur durende ma
gazine.
CELIGNY (AP) - De actrice Eli
zabeth Taylor is gisteren tever
geefs naar het Zwitserse Ceügny
gereisd om het graf te bezoeken
van Richard Burton, met wie zij
twee maal was gehuwd. Zij begaf ten.
zich eerst naar de verkeerde be
graafplaats en vluchtte vervol
gens voor een menigte fotogra
fen die weigerde te vertrekken.
Celigny's oude begraafplaats.
250 meter verderop. Zij schrok
echter terug voor een menigte
van enkele tientallen fotografen,
die daar op haar stond te wach-
De 52-jarige Liz Taylor, wier
stormachtige huwelijken met de
acteur uit Wales miljoenen fasci
neerden, reed naar Celigny, na
dat zij via een tussenlanding in
Londen vanuit Los Angeles in
Zwitserland was gearriveerd.
Zij begaf zich, vergezeld door
een Zwitserse medewerkster,
aanvankelijk naar de nieuwe be
graafplaats van Celigny en zocht
daar tevergeefs naar het graf van
Burton, die afgelopen donderdag
teraarde werd besteld op de oude
begraafplaats van het dorp.
Nadat zij kennelijk de vergis
sing had bemerkt, liep zij naar
Haar Zwitserse gezellin (op fo
to rechts) trachtte de fotografen
te bewegen om te vertrekken en
bood aan dat mevrouw Taylor na
afloop van het bezoek aan het
graf zou poseren. De fotografen
weigerden echter en de actrice
reed daarop zonder bezoek aan
het graf weg.
Liz Taylor besloot eerder af te
zien van een bezoek aan Ponth-
rydfen, waar zaterdag een her
denkingsdienst voor Burton
werd gehouden, omdat zij Bur
ton's vierde vrouw en weduwe,
de 36-jarige Sally Hay Burton,
niet in verlegenheid wilde bren
gen, Om dezelfde reden zag zij
ervan af de begrafenisplechtig
heid in Celigny bij te wonen.
African Music Festival, met optredens
van Fatala, High-Life International,
Adama Drammeh, Sourakata Koite,
Bugarubu, Ifang Bondi, Manu Diban-
go. Franco en Toure Kunda. In het
DHC-stadion in Delft op 11 augustus
1984.
DELFT (GPD) - Hoe zeer
verschilt het leven in Afrika
nog van het onze? Deze
vraag naar het wezenlijke
der dingen dringt zich op
als je een dag lang kunt ge
nieten van muziek en dans,
gelardeerd door momenten
van acrobatiek en variété,
zoals afgelopen zaterdag op
de tweede editie van het Af
rican Music Festival in
Delft het geval was. Laten
we dan vooral eens letten
op de veelzeggende details
tijdens zo'n evenement. Per
slot van rekening heb je tij
dens een festival waar ne
gen groepen optreden daar
zelden de gelegenheid toe.
De 28 leden tellende zang- en dans
groep Bugarubu bijvoorbeeld, be
vindt zich voor het eerst buiten
Afrika. Ze zijn afkomstig uit de Ca-
samance, het zuiden van de staten
bond Senegambia, gelegen daar
waar West-Afnka in de richting
van Zuid-Amerika priempt. Folk
lore-shows uit dit deel van Afrika
zijn in ons land niet geheel onbe
kend, maar dan wel in een aan de
smaak van de Westeuropese bur
ger aangepaste vorm zoals bij het
Ballet Nationale de Senegal, dat
om het jaar een tournee maakt
langs provinciale schouwburgen in
ons land. Dat levert dan erotiek
voor de burgerman op, gezien de
blote borsten van de danseressen.
Bugarubu brengt een program
ma dat nauwelijks een show te
noemen is, zo weinig bedorven ziet
dit dorpsgebeuren er op het po
dium althans uit. De dansexerci-
ties en muzikale soli zijn vaak even
oud en wijzen terug op de cultuur
van de Manding, een groot konink
rijk in West-Afrika van 1200 tot hal
verwege de achttiende eeuw. De
zangers en danseressen zijn prach
tig opgemaakt met mutsen die veel
weghebben van de maya-hoofd
deksels; de versieringen zijn ui
terst simpel gehouden en gemaakt
van materialen als gesplitst touw,
haarlinten en veelkleurig katoen.
In een razend tempo toont Buga
rubu een soort theaterparabels, on
derbroken door een nummertje
vuurspuwen dat uiterst speels
overkomt. Als je op dat moment
een camera zou hebben gericht op
het publiek zou je een en al ver
wondering en bewondering heb
ben kunnen registreren. Het einde
van de voorstelling is overigens on
gebruikelijk. Onder drumbegelei
ding raapt een danseresje enige
kralen op die bij het dansen zijn
verspeeld. In Afrika wordt niets af
gedankt dat nog bruikbaar is.
De Afrikaanse muziek is zeer rijk
geschakeerd. Het African Music
Festival kan met negen groepen
van die gevarieerdheid weliswaar
nimmer een doorsnee geven, maar
de selectie is wel degelijk breed ge
schakeerd. Oko Drammeh, de or
ganisator achter dit gebeuren,
heeft een voorkeur voor Westafri-
kaanse cultuur. En feitelijk was de
deelname van de belangrijkste acts
op dit festival, Franco and his
T.P.O.K-Jazz en Manu Dibango de
enige muzikaal-geografische uit
zondering. Het orkest van deze
Zairese koning van de Congo Jazz,
de puissantrijke Franco, toert on
ophoudelijk in Europa en heeft in
de bijna dertig jaar van zijn be
staan nu pas wijde erkenning ge
kregen. T.P.O.K-Jazz zoals de big
band met vocaal kwartet en vier
danseressen uitgebreid heet, kan - -
zowel qua timing als qua muzikali- gelse trompettist die heel wat jaren
teit de vergelijking met elke Sekten by Ronme
Noordamerikaanse big band glans
lende muziek uit West-Afrika,
eveneens High-Life geheten. De
aanpak is ook qua songs typisch
westers, het arrangement blijft ty
pisch Afrikaans. Het aardigste
blikpunt in de band vormt een in
poncho gehulde, al wat oudere En-
rijk doorstaan. Franco
terlijke gitarist met een zeer agres
sieve stijl, zonder hem zou z'n or
kest stuurloos ronddobberen.
Manu Dibango, de Kameroenese
bandleider, is de andere attractie
vanuit Midden-Afrika. Zqn muziek
heeft veel ontleend aan bigband-
jazz, fusion, en zelfs Santana. Di
bango houdt van korte riffs en een
vraag-en-antwoordspel tussen hem
en zijn achtergrondzangeresjes.
Hoewel hij tijdens dit festival niet
vrij is van meligheid, pakt de enor-
professionaliteit en de spiritua- Sen troubadours. Vorig jaar
Scott's in Londen. Uit zijn blik
blijkt dat hij sjans heeft met ie
mand uit het publiek. Het levert in
elk geval fraaie staaltjes blaaswerk
m de hoge registers op.
De meer eigentijdse vormen op
dit Afrikaanse festival hebben we
daarmee allemaal gehad. Maar er
zijn nog twee andere hoogtepunten
te melden maar dan meer uit de
folklore-hoek. De in Ivoorkust
woonachtige, maar uit Mali afkom
stige musicus Sourakata Koite is
een nazaat uit een geslacht van zo
geheten griotten,wij zouden zeg-
s hij
liteit van zijn band altijd v
r goed
Elton John op
Rode-Kruis-
bal in Monaco
MONACO - Popzanger Elton
John zaterdag samen met zijn
vrouw Renate geheel rechts)
het jaarlijkse Rode-Kruisbal in
Monaco bijgewoond. Hij zat
aan tafel naast prinses Stepha
nie. die op haar beurt werd ge
flankeerd door haar zwager, de
Italiaanse zakenman Stefano
Casiraghi (links). ifotoAPi
Ifang Bondi en vooral Toure
Kunda vertoeven evenals Franco
en Dibango in het grensgebied tus
sen puur Afrikaanse cultuur ener
zijds en pop en jazz anderzijds.
Ifang Bondi speelt korte, ritmi
sche. Zonder zijn flamboyante
danseres zou deze band te tam zijn
Toure Kunda is de afsluiter van dit
festival. Deze band huldigt een bij
na volstrekt Westerse opvatting
over pop. Alleen de close-harmony
van zijn voorzangers geeft een heel
eigen element aan deze Senegale-
Ovaties
Eerder op de dag debuteert de in
Londen wonende, deels Ghanese
band High-Life International met
luchtige, frisse maar nogal i
SANTA MONICA (UPI) - De
Amerikaanse actrice Mary Mi-
les Minter, de goudblonde
schoonheid wier door schanda
len gekenmerkte loopbaan
werd afgebroken door de
moord in 1922 op haar regis
seur en minnaar, is overleden.
Ze werd 82 jaar.
Mary Miles Minter, begon to
neel te zpelen toen ze 4 jaar
Tussen 1912 en 1923 trad ze
op in ongeveer 50 films in het
toen gangbare genre van het
onschuldige meisje en de
schurk die haar belaagt.
Maar het zyn misschien niet
r de films die Mary Miles
Minter beroemd maakten, als
wel de moord op haar minnaar
William Desmond Taylor,
wiens dood haar van Ijet
scherm verdreef en in een met
succes bekroonde ontroerend-
goed-carrière deed belanden
Taylor, een veel oudere film
regisseur over wie Mary Miles
Minter zei dat zij hem haar hele
leven had liefgehad, werd op 1
februari 1922 op de vloer van
zijn woning doodgeschoten
aangetroffen.
Mary Miles Minter werd
nooit wat ten laste gelegd, maar
kranten opperden dat haar eer
zuchtige en bazerige moeder,
die zelf op Taylor verliefd zou
zijn geweest, verantwoordelijk
De naam van William Des-
mond Taylor, die Mary Pick-
ford en andere sterretjes van
toen regisseerde, was in roman
tische zin verbonden met die
van actrice Mabel Normand en
Mary Miles Minter. Beide vrou
wen zouden hem op de avond
van zijn dood hebben bezocht.
In 1970 nog toonde CBS Tele
vision interesse in de onopge
loste moordzaak door het uit
zenden van een tweedelige se
rie onder de titel "Wonderful
World of Crime", waarin erop
werd gezinspeeld dat een van
de drie vrouwen de moord had
gepleegd.
Na haar laatste film, "The
Trail of the Lonesome Pine" in
1923 verhuisde Mary Miles
Minter naar Santa Monica.
In 1981 werd de actrice tij
dens een inbraak in haar huis
geslagen en beroofd van antiek,
porselein en bijoux ter waarde
van 300.000 dollar. Een voorma
lige inwonende vriendin en
drie andere personen werden
in staat van beschuldiging ge
steld wegens poging tot moord
en braak.
al formidabel op dreef tijdens dit
festival, maar zijn spel op de kora
is ditmaal nog doorzichtiger. Griot
ten bouwen hun kora's, 22-snarige
instrumenten die lijken op een
combinatie van harp en luit, zélf.
Koite loopt buiten het podium
westers gekleed rond in leren
broek en dito jack, op het podium
voert hij zijn taak uit als een in wit
te kaftan geklede kloosterling. Hij
vertelt zijn verhaal even sierlijk en
vol contrapunten als een goede fla
mencospeler en pakt dan na afloop
gewoon zijn boeltje op. Te beschei
den om applaus te vragen. Hij
krijgt dat overigens wel, ovaties
zelfs.
Een attractie is ook dit jaar Ada
ma Drammeh. Hij is een meester-
drummer op de zogeheten djembé.
Dat is een oorspronkelijk Arabi
sche trommel waarvan de vaas-
vorm gehandhaafd is gebleven.
Drammeh speelt (en zingt daarbij
klare taal over dagelijkse riten als
bruiloften, inwijdingen en smart)
een soort muzikale poëzie. Hq
doorspekt zijn betoog met onge
looflijk gevarieerde soli, moeite
loos schakelend van de ene maat
soort naar de andere.
Deze smeltkroes van een gedeel
telijk klassieke verzameling Afri
kaanse ensembles heeft in Delft za
terdag zo'n vijf- a zesduizend men
sen getrokken. Dat is te weinig om
van een rage of trend te kunnen
spreken, genoeg om de voortgaan
de invloed van de muziek uit de
Derde Wereld te kunnen blijven
signaleren. De wil om de verschil
len en overeenkomsten tussen
Afrikaanse en Europese muziek te
zien en ervan te genieten is duide
lijk aanwezig. Feitelijk ontbreekt
het m Nederland alleen nog aan
tropische temperaturen.
JOHN OOMKES
