Pakistan
plaats op
neemt
troon
Frankrijk wint spektakelstuk
Sensatie blijft
uit bij handbal
VS ontketenen
volleybalgeweld
Hockeyvlam gedoofd: 2-5
Judoka al zeven jaar onoverwinnelijk
Joegoslavië stopt Duitsland
Goud na drie kampjaren"
Olympische voetballers in voetsporen van professionele collega's
Jubel om gouden hockeymedaille
Ook Hermans
stopt ermee
Roemeense
mist goud
VS in rol
Sowjet-Unie
MAANDAG 13 AUGUSTUS 1984
SPORT
PAGINA 13
LOS ANGELES (DPA/SID) - De Westduitse toernooimen-
taliteit en Jochen Fraatz, in zijn eentje goed voor zeven
treffers, waren onvoldoende voor een volledige sensatie in
het Olympische handbaltoernooi bij de heren, door de af
wezigheid van de meeste landen uit het Oostblok, met de
DDR en de Sowjet-Unie als belangrijkste wegblijvers, in
waarde gekelderd.
Het klasseverschil met Joegoslavië
bleek daarvoor nog net te groot
voor het, als vanouds, hartstochte
lijk vechtende zevental uit de
Bondsrubliek: 18-17.
Joegoslavië, vorig jaar van het
wereldkampioenschap afgehou
den door Rusland, speelde zijn ei
genlijke finale in een eerder sta
dium tegen de latere winnaar van
het brons, Roemenië (19-18). De
aanwezigheid in de eindstrijd van
het Westduitse team, het jongste in
Los Angeles, was een verrassing
op zichzelf, al werkte de gelukkige
groepsindeling duidelijk in het
voordeel. Ter opvulling van het uit
gedunde deelnemersveld was elke
meevaller er één voor de wereld
kampioen van 1978, die nadien in
een diep dal was getuimeld. In Los
Angeles blonk zowaar het goud,
maar meer dan een finaleplaats,
hoe mooi ook, was onhaalbaar.
Wilskracht
Daarvoor waren de Joegoslaven
te overheersend. Op wilskracht en
met lange afstandstreffers van Mi
chael Paul, ingezet als joker, bleef
de Bondsrepubliek lang bij, maar
telkens sloegen de Joegoslaven,
die de veerkracht van de tegen
stander bijna planmatig sloopten,
onmiddelijk terug. Vier minuten
voor tijd werd de voorsprong ver
groot tot drie doelpunten. Genoeg
voor het Olympische goud, hoewel
Erhard Wunderlich, het ditmaal
amper bulderende handbalkanon,
met nog een dertigtal seconden te
spelen, de (eind)stand bracht op
18-17. Een herhaling van 1972 in
München kon de Joegoslavische
victorie echter nauwelijks worden
genoemd. Zoals het Olympische
brons van Roemenië (23-19 winst
op Denemarken in de troostfinale)
evenmin glansde als vier jaar gele
den in Moskou. Daarvoor was het
toernooi te zeer gedevalueerd.
Doelpuntenmakers in de finale:
Joegoslavië: Isakovic (6, waarvan 5
uit een strafworp), Kalina (4), Ele-
zovic (3), Vukovic (2), Vujovic (2/1),
Kuzmanovski (1); Bondsrepubliek
Duitsland: Fraatz (7/3), Paul (4),
Wunderlich (3), Springel (2) en
Roth (1).
Frangois Brisson kopt Frankrijk r
opleverde
LOS ANGELES (SID/ANP) - Go
for gold. Ook de Amerikaanse vol
leybalheren gingen voor het Olym
pische goud en slaagden, hoewel
geen favoriet, bijna vanzelfspre
kend in die opzet. De eindstrijd te
gen Brazilië werd, tekenend voor
de instelling en kracht van het
gastland, een fonkelende uitvoe
ring. De setstanden waren veelzeg
gend: 15-6, 15-6, 15-7.
Brazilië was vooraf goede kan
sen toegedicht. In de groepswed
strijd hadden de sierlijke Brazilia
nen, gevormd op het strand en met
LOS ANGELES (GPD) - Het moet wel
heel raar lopen als straks namen als Jean-
Philippe Rohr, Dominique Bijotat, Daniel
Xuereb, Philippe Jeannol en Francois Bris
son niet regelmatig opduiken in verslagen
over het Franse voetbal. Deze heren speel
den zich namelijk op het semi-professione-
le, dus daar eigenlijk niet thuis horende,
Oympische toernooi in de kijker en keren
na de met 2-0 gewonnen finale tegen Brazi
lië met goud behangen terug naar Frank
rijk waar hen wellicht lucratieve aanbiedin
gen wachten.
Even terug in de recente geschiedenis.
Negen jaar geleden worstelde de amateur-
sectie van de KNVB met de Franse ama
teurs om toegang tot het olympische evene
ment van Montreal. In Caen kreeg Oranje
een draai om de oren van de 'Haantjes', die
in Canada vooral steunden op ene Michel
Platini, die daar al enige vedetten om zich
had'verzameld.
Zes en acht jaar na dato kregen Platini en
co. de mondiale en Europese voetballief
hebbers uit de luie stoel voor de televisie.
Op het WK in Spanje en dit jaar in eigen
land tijdens het EK trakteerden ze de voet
balwereld op aantrekkelijk voetbal.
Hetzelfde, maar in wat mindere mate, de
den Platini's Olympische collega's, die on
der de deskundige leiding van Michel Hi
dalgo's opvolger Henri Michel in Los Ange
les het goud veroverden op het al even
technisch geschoolde Brazilië.
De welgeteld 101.799 betalende toe
schouwers in de schitterende Rose Bowl
waar Johan Cruijff, Leo van Veen, Wim
Suurbier, Huub Smeets, Thomas Rongen
en Rinus Michels tevergeefs probeerden de
Amerikaan warm te krijgen voor soccer,
droegen er in belangrijke mate toe bij dat
de finale een aardig kijkspel werd. Twee
teams die elkaar in eerste instantie op basis
van techniek het leven zuur maakten.
Tweeëntwintig kerels ook die beseften dat
olympisch goud een aanzet is tot een lucra
tief contract en daar in de warme Ameri
kaanse avondlucht voor wilden werken.
Jan Keizer
Tussen hen in drentelde parmentig een
inwoner van Volendam, Jan Keizer. Al
twee keer actief tijdens het Olympische
toernooi. Eerst om Joegoslavië-Kameroen
(2-1) in goede banen te leiden, daarna om de
spelers van Chili en Frankrijk (1-1) in toom
te houden. De in eigen land veelvuldig ver
guisde Keizer kreeg een prima rapport en
hem werd met assistentie van Jorge Rome
ro (Argentinië) en Kyung-Bok Cha uit Ko
rea de eindstrijd opgedragen. Keizer floot
voortreffelijk. Op een manier die het begrij
pelijk maakt waarom hij buiten de eigen
grenzen immer goede cijfers krijgt uitge
reikt. Dat wordt wel eens verkeerd uitge
legd, omdat het een publiek geheim is (wat
soms door zijn oud-collega's in de open
baarheid wordt gebracht) dat finaleplaat
sen niet altijd worden bereikt op basis van
kwaliteit. Op de Olympische Spelen scoor
de de zeer attent leidende Keizer hoog,
maar hoe hij datzelf had ervaren, blijft een
geheim.
In het olympisch handvest staat zwart op
wit vermeld dat de drie hoogst eindigende
sporters, hun trainer of manager verplicht
zijn na de wedstrijd de pers te woord te
staan. Voor scheidsrechters geldt dat aller
minst. Keizer mocht onder geen beding tij
dens het olympische amateur-evenement
interviews geven en ook na de wedstrijd
diende hij een slot op de mond te houden.
Een regel, die de FIFA heeft uitgevaardigd,
maar die aangeeft dat de super-professio
nele voetbalorganisatie eigenlijk niets
heeft te zoeken op het festijn der 'ama
teurs'.
'The wave'
Dat er in de prachtige Rose Bowl ruim
honderdduizend mensen voor een nieuw
Amerikaans bezoekersrecord zorgden,
heeft niets te maken met het voor de Cali-
forniër nog steeds oninteressante soccer.
Ruim een jaar geleden, toen de kaartver
koop startte, ontstond een stormloop, want
LOS ANGELES (GPD) Het duurde heel lang voordat de spelers van het Westduitse
hockeyteam de gang naar de kleedkamers ondernamen. Stefan Bloecher en Volker Fried
hadden een „eeuwigheid" nodig om te beseffen dat de greep naar goud was mislukt. Het
drong amper tot hen door dat de ruim vierduizend Pakistaanse fans onder de 22.000
kijkers uitzinning van vreugde om de groene shirts van hun „gouden" fans vochten. De
2-1 overwinning in de verlenging was verdiend, maar de (fictieve) prijs voor de meest
strijdlustige ploeg ging naar de Bondsrepubliek.
Hoewel de Aziaten jaarlijks naar de
hoogste trofee van een topevene-
ment solliciteren, geven ze fre
quent de indruk te worden over
vleugeld door Nederland, West-
Duitsland, maar vooral door Au
stralië. Het merkwaardige feit doet
zich echter steeds weer voor dat
manager-brigadier Atif kans ziet
om zijn ploeg op het juiste moment
klaar te stomen. Zo waren de Pa
kistani al lang geen favoriet meer
toen in 1981 de slag om de we
reldtitel in Bombay ontbrandde,
maar gewonnen werd er wel.
In de aanloop naar Los Angeles,
weerstonden kleinere naties als
Frankrijk en Maleisië de balgoo
chelaars, maar naarmate de Spelen
naderden werd duidelijk dat trai
ner Zakauddin de opwaartse lijn
had opgepakt. Begin mei werd dat
Nederland op eigen bodem twee
keer duidelijk gemaakt, maar de
twijfel omtrent de geëigende vorm
om de gouden medaille over te ne
men van het wel naar Moskou ver
trokken India, nam grotere vor-
LOS ANGELES (ANP) - Pierre
Hermans, doelman van het Ne
derlandse hockeyteam, heeft
besloten zijn interlandloop
baan te beëindigen. Hermans
stond 85 keer in Oranje. De 31-
jarige Amsterdammer begon
het Olympische toernooi als
eerste doelman, maar werd - na
zwak optreden in de wedstrij
den tegen Pakistan en Groot-
Brittannië - vervangen door
Lex Bos.
"Werk en topsport zijn voor
mij steeds lastiger te .combine
ren. Op dit moment weet ik
zelfs niet of ik wel met competi-
tiehockey bij Amsterdam door
ga", aldus Hermans.
men aan toen de Sowjet-Unie in
Pakistan de ene na de andere
dreun uitdeelde.
Twijfels, die tien dagen geleden
werden versterkt toen de „groe
nen" het aan een blunder van Pier
re Hermans hadden te danken dat
ze niet voortijdig naar huis werden
gestuurd. Dat zou niets minder dan
een ramp zijn, want in het cricket
en hockey-gekke Pakistan kunnen
de spelers zich maanden niet op
straat vertonen als de eer van de
„eigen" sport te grabbel wordt ge
gooid. Een „straf' die de Indiërs na
hun glorietijd ondergingen. Die
zijn na de vroegtijdige uitschake
ling op de Spelen van Montreal
druppelsgewijs de eigen lands
grens binnengesmokkeld, waarna
ze enkele maanden ondergedoken
hebben gezeten, omdat ze terecht
vreesden dat er van hun have en
goed aantrekkelijke brandstapels
zouden worden gemaakt.
Straf
Die straf ondergaan de Duitsers
beslist niet. De 'Mannschaft' heeft
meer gedaan dan waartoe het op
grond van de kwaliteit in staat
mocht worden geacht. De Duitsers
zaten ongeveer op de Nederlandse
lijn, maar zijn inmiddels wegge
sneld. Een gevolg van de systema
tische inbouw van jonge talenten.
Volker Fried (23), student aan de
Sporthochschule, leverde in de
eindstrijd de beste prestatie, in zijn
kielzog trok hij de geboren Fin
Markku Slawyck (22) mee, maar
het meest opvallende was dat Tho
mas Reek (20), Dirk Brinkmann
(19) en Andreas Keller (18), wiens
vader Carsten in 1972 hockeygoud
won, geen meter onderdeden voor
hun gelouterde semi-professionele
tegenstanders.
Bondscoach Klaus Kleiter, die in
zijn club Limburger HC de werker
Ekkhard Schmidt-Opper en super
star Stefan Bloecher opleidde,
heeft weloverwogen de jeugd een
kans gegeven nadat ze twee jaar
geleden in Koeala Loempoer met
de jeugdwereldtitel aan de haal
ging. Ze pasten wonderwel bij de
routiniers Heiner Dopp, Felix
Krull. Uli Haenel en Michael Peter,
de 35-jarige Heidelberger, die in
1972 al met goud werd omhangen
door in Munchen van Pakistan(l) te
winnen. Nu, na 255 interlands
vindt hij het welletjes, al heeft hij
zijn ideaal niet kunnen bereiken:
beroemder worden dan Franz Bec-
kenbauer.
Ruggegraat
In Pakistan of India was het de
topsporter gelukt, in eigen land
schopte hij het wel zover dat hij in
een dikke auto van een verzeke
ringsmaatschappij werd gezet met
het doel via zijn „bekende gezicht
en naam" klanten te werven. „Mis-
chi", zoals hij gemakshalve wordt
genoemd, was de ruggegraat van
het Duitse team, maar zijn onmis
baarheid gaf hem niet het recht
buiten de groepsdiscipline te stap
pen. Toen hij eens een half uur te
laat terugkeerde van de trouwerij
van teamgenoot Werner Kaes-
mann, mocht de „kapitein" vanaf
de wal toekijken hoe Stefan Bloe
cher als debutant het nieuwe Duit
se idool werd.
De superhockeyer uit Limburg
kon in de eindstrijd zijn stempel
niet op de wedstrijd drukken. Hij
was totaal opgebrand en doordat
centrumspits Heiner Dopp ook
snel aan het eind van zijn latijn
was, moest de jeugd trachten de
Pakistani in hun specialiteit de
overtroeven. Tot de tweede verlen
ging lukte dat. Michael Peter had
de hoop op een stunt a la München
aangewakkerd, maar toen topsco
rer Hassan Sardar de stand egali
seerde, werd duidelijk dat Duits
land niet kon winnen, hoewel voor
al de jongeren op een hartverwar
mende manier aantoonden dat er
met een overdosis aan werklust en
discipline veel te bereiken is. Veel,
net niet het hoogste, maar wie de
talenten op een rij zet, moet con
cluderen dat de oosterburen er be
ter voorstaan dan wij.
Jan-Hidde Kruize stuit op Shahid Mohd. Een illustratief beeld
LOS ANGELES - De Hollandse
hockeyers misbruikten de laatste
speeldag om India een fijne thuis
komst te verzekeren. Met 5-2 ging
de nog slechts vaag flakkerende
vlam geheel uit, wat overigens ook
gold voor Australië, de gedood
verfde kampioen. In 1981 hadden
de Aussies in Bombay wereldkam
pioen moeten worden, maar strui
kelden over de „over-mijn-lijk-
mentaliteit" van de... Duitsers. In
de strijd om het brons kwam de
„Nederlandse" instelling boven,
alleen de eerste plaats telt, de reste
rende metalen zijn goed voor de
vuilnisbak. Het via de Sowjet-boy-
cot toegelaten Groot-Brittannië
vond de Australische opvatting
prachtig, want voor het laatst in
1948 op eigen bodem was er ereme
taal verdiend. Het brons, dat via
een 3-2 zege werd behaald, werd
onmiddellijk gekoppeld aan een
voor Nederland wrang grapje: als
jullie er prijs op stellen willen we
wel naar Nederland komen voor
het spelen van een demonstratie
wedstrijd...
Al binnen één minuut sloeg In
dia toe. Fernandes, met Shahid de
grootste goochelaar in de Indische
voorhoede, kreeg de bal eigenlijk
toevallig tegen de stick en prompt
zag de verblufte Bos de bal al ach-
iedere zichzelf respecterende Amerikaan
wenste in zijn kennissenkring met kaartjes
te zwaaien. Onbelangrijk voor welk evene
ment, want zelfs de meest onbekende tak
ken boekten bezoekersrecords. Op het mo
ment van de jacht hadden ze zelfs nog geen
idee welke teams er zouden deelnemen,
dus was het logisch dat zowel Frankrijk als
Brazilië luidkeels werden aangemoedigd.
In die entourage vermaakten beide teams
de kijkers opperbest.
Eigenlijk overbodig, want de hoogtepun
ten van de eindstrijd vonden plaats in de
rust en in de pauze tussen het eindsignaal
en de overhandiging van de medailles aan
Frankrijk, Brazilië en Joegoslavië (2-1 zege
op Italië) door de Braziliaanse FIFA-voor-
zitter Joao Havelange.
De Amerikanen hebben er bij baseball en
American football een gewoonte van ge
maakt zichzelf op dode momenten bezig te
houden via 'the wave'. De kijkers in een be
paald vak staan op, steken de armen in de
lucht en 'slaken een aanmoedigingskreet.
Als zij gaan zitten, neemt het volgende vak
de dienst over, etc. Daardoor ontstaat een
indrukwekkende golfbeweging die de hon
derdduizend „acteurs" dermate boeit, dat
ze er geen genoeg van kunnen krijgen. Een
bezigheid die navolging verdient, maar
waar vinden we in ons land nog een vol sta
dion?
ter hem liggen. De treffers volgden
elkaar in snel tempo op. Na acht
minuten stond Nederland zelfs
voor met 2-1 door toedoen van
Diepeveen en Van 't Hek, die beide
malen werden bediend door
Doyer. Dat waren eigenlijk meteen
de laatste wapenfeiten van Neder
land. Halverwege de eerste helft
zorgde Fernandes in de rebound
van een strafcorner voor de gelijk
maker (2-2). Van dat moment was
er nog maar één ploeg, die speelde
India.
Vineet Kumar (strafcorner),
Shahid en Zafar Iqbal drukten dat
in de tweede helft in de score tot
uitdrukking: 5-2.
Da Silva, die wordt beschouwd als
de beste spelverdeler van de we
reld, als middelpunt, nog met 3-1
van hun tegenstander in de finale
gewonnen. Dat bleek voor Brazilië
geenszins een garantie voor verder
succes en voor de Verenigde Sta
ten een wijze les.
De basis voor de Amerikaanse
triomf werd gelegd in een trai
ningskamp, dat drie jaar duurde.
Bijna dagelijks nam Doug Beal, de
waarschijnlijk scheidende oefen-
meester, zijn mannen onder han
den. Er was nog het één en ander te
vereffenen. Sinds Mexico (1968)
ontbrak de Verenigde Staten, toen
zevende, op de Olympische Spe
len. Het meerjarenplan wierp
vruchten af.
Voor Brazilië in de vorm van zu
re druiven. De nummer twee van
de wereld ging ten onder in het
Amerikaanse volleybalgeweld, ge
baseerd op een krachtig blok en
keiharde smashes. Ook het thuis
voordeel werkte door. De Verenig
de Staten staat allerminst bekend
als een volleybalgek land, maar tij
dens het Olympische toernooi za
ten de tribunes bij alle wedstrijden
volgepakt met 12.000 toeschou
wers. „Wij hebben het beste team
van de wereld. Ook voor de afwezi
ge Sowjet-Unie hebben we geen
vrees", verklaarde Doug Beal, de
winnende oefenmeester. Brazilië
ondervond waarom. Bovendien
won de Olympische kampioen van
1984 tijdens een voorbereidende
toernee meermalen van de rege
rende kampioen.
LOS ANGELES (SID/AFP) - Met
een noodlottige fout van Doina
Staiculescu en een onverwachte
triomf van Lori Fung kwamen de
moderne ritmische sportgymnas-
tiekwedstrijden, voor het eerst op
het programma van de Olympische
Spelen, ten einde. Bevangen door
de zenuwen liet de Roemeense, bij
na verzekerd van het goud, tijdens
de laatste oefening het lint vallen.
Cori Fung, een 21-jarige Canadese,
greep de geboden kans wel met
beide handen aan. Het verschil in
de eindstand was minimaal: 0,05
punt.
Ongeveer 10.000 toeschouwers
zagen de dramatische ontknoping.
Zoals zij ook getuige waren van het
falen van de gedoodverfde favorie
te. Bij afwezigheid van de Bulgaar-
sen, dominant in deze tak van de
turnsport, leek het eerste Olympi
sche goud voorbestemd aan Marta
Bobo. De kleine Spaanse bleef ver
bij de verwachtingen achter. Ze
werd slechts negende. Doina Stai
culescu nam, eenmaal in Los An
geles, de rol van favoriete over.
Elegant trippelde ze met hoepel,
knotsen en bal over de mat. Haar
baloefening werd zelfs gewaar
deerd met 9,90 punten. Met het lint
ging het echter volledig mis. Ze
verloor de concentratie en de toe
kijkende Cori Fung, na Staiculescu
aan de beurt, sloeg onverbiddelijk
toe.
LOS ANGELES (AFP) De Ver
enigde Staten heeft bij afwezigheid
van het oostblok tijdelijk de rol
van worstel-grootmacht overgeno
men. In de vrije stijl behaalden de
Amerikanen op eigen bodem ze
ven van de tien gouden medailles.
Een vraatzucht, die voorheen uit
sluitend aan de Russen was voor
behouden.
In Los Angeles was het worste
len met het gewichtheffen waar
schijnlijk het grootste slachtoffer
van de absentie van de Oosteuro
peanen. Het toernooi was stuitend
gedevalueerd en de wereldranglijst
werd constant geweld aangedaan.
Waar in Moskou vier jaar geleden,
zonder de Amerikanen weliswaar,
de Russen op vrijwel alle fronten
zegevierden, waren het nu de Ame
rikanen die in vrije stijl naar het
goud worstelden. Van een
werkelijke krachtmeting was even
wel geen sprake. Daarvoor ontbra
ken te vaak de echt sterke worste
laars. Los Angeles was een tweede
rangs toernooi met eerste klas prij-
LOS ANGELES (Rtr/ANP) - Yasu-
hiro Yamashita heeft zijn
wmnelijkheid bewaard. Al zeven
jaar is de beste Japanse judoka al
ler tijden ongeslagen. In de open
klasse van het Olympisch toernooi
kwam aan die status vrijdagavond
geen einde. Ondanks een kuitbeen-
blessure behaalde de 27-jarige Ja
panner de gouden medaille. In de
finale bracht hij zijn 127 kilo opti
maal in de strijd waardoor de
Egyptische zakenman Mohamed
Rashwan in het grondgevecht vlot
werd verslagen.
Na zijn overwinning biggelden
de tranen over zijn wangen. Drie
voudig wereldkampioen, acht keer
kampioen van zijn land (vijf keer
meer dan wie ook), miste hij een
Olympische titel. In 1976 (Mon
treal) was hij te jong, vier jaar later
in Moskou bleef Japan in navol
ging van de Verenigde Staten thuis
wegens de Afghaanse kwestie.
Door die boycot miste Yamashi
ta de kans op twee gouden plak
ken. In de Russische hoofdstad
had hij willen uitkomen in het
zwaargewicht en de open klasse. In
Los Angeles was dat niet mogelijk
door een wijziging in de reglemen
ten, die nu voorschrijven dat een
judoka uitsluitend in een klasse
mag uitkomen. Yamashita koos
voor alle categorieën, Willie Wil
helm om deze Japanner te ontlo
pen voor het zwaargewicht. Ya
mashita maakte het niets uit. Hoe
wel hij in de tweede ronde tegen de
Westduitser Sehnabel een kuit
beenblessure opliep, die hem in
toenemende mate immobiliseerde,
was hij voor iedereen veel te sterk.
