'Dit stelt niets voor'
Decker: 'Budd
verantwoordelijk'
Artsen mogen atleten bijstaan
De Bruin heeft
toch de smoor in
Stalman probleemloos in finale
Nerveuze
Sanders
in de fout
Val Amerikaanse in finale 3 Ion
ZATERDAG 11 AUGUSTUS 1984
PAGINA15
LOS ANGELES - Zonder enige
moeite heeft Ria Stalman, die alge
meen als de grote favoriete voor de
Olympische titel discuswerpen
wordt beschouwd, zich gekwalifi
ceerd voor de finale. De in de Ver
enigde Staten wonende Neder
landse deed wat spottend over de
kwalificatie, waarin zij in haar eer
ste worp met 58,28 meter de eis van
55,00 meter royaal haaide. „Het
was erg moeilijk." Daarna werd ze
serieus: „Ik was toch wel wat ge
spannen, maar dan merkje opeens
dat zo'n kwalificatie in wezen niets
voorstelt. Dat kan ik natuurlijk
zeggen omdat ik weet dat ik die
55,00 meter elk moment van de dag
kan werpen."
Ria Stalman, die na afloop van
de kwalificatie werd aangewezen
voor de dopingcontrole, was rede
lijk tevreden over de kwaliteit van
de ring. „Ik had gehoord, dat de
ring nogal plakte en langzaam was.
Ik heb er niets van gemerkt. Ik had
kennelijk goede schoenen aan."
Een ongewisse factor vindt Stal
man de wind in het Coliseum. „De
wind is nogal veranderlijk. Bij het
werpen heb je hem in de rug en in
het veld draait hij." De atlete van
Sparta weet bij de finale trainer
Roy Aguayo dicht in de buurt. De
Amerikaan werkt voor het organi
satie-comité in de z.g. gemengde
zone, waar de atleten en de pers el
kaar kunnen ontmoeten. „Het zag
er allemaal goed uit," aldus
Aguayo."
Ria Stalman had totaal geen hin
der ondervonden van de tempera
tuur, die nog voor het middaguur
was opgelopen tot bijna 30 graden.
Voor mij is het hier koel. In Tem-
Stalman: "Moeilijk" «foto anp»
pe in Arizona, waar ik woon, kun je
nu op dit tijdstip van de dag niet
normaal buiten lopen. Daar is het
pas echt heet."
Stalman had daags voor de wed
strijd voor de laatste maal getraind.
„Er zijn mensen, die zweren bij een
langdurige rust voor een wedstrijd.
Ik ben daarvan teruggekomen. Ik
heb donderdag nog een lichte trai
ning gedaan met een serie worpen
op driekwart van mijn vermogen."
In de eerste kwalificatiegroep
was Stalman de beste van de negen
deelneemsters, met de Roemeense
Florenta Craciunescu als tweede
met een afstand van 57,84 meter. In
de andere kwalificatiegroep won
de Westduitse Ingra Manecke met
56,20 meter. De Engelse Meg Rit
chie was in die groep de tweede en
laatste die de eis haalde. In totaal
slaagden slechts negen van de ze
ventien deelnemers voor het toela
tingsexamen van 55,00 meter. De
Amerikaanse Lorna Griffin stapte
met 53,34 meter als twaalfde en
laatste de finale binnen.
De kwalificaties van de 4 x 100
en 4 x 400 meter bij de heren lever
den geen verrassingen op. Op bei
de onderdelen waren de Amerika
nen de snelsten. Sam Graddy, Ron
Brown, Calvin Smith en Carl Le
wis liepen de 4 x 100 meter in 38,89
seconden. Op de 4 x 400 meter gin
gen Willie Smith, Ray Armstead,
Alonzo Babers en Walter Mc Coy in
3.01.44 het snelste rond.
Meyfarth
De blijdschap van Ulrike Mey
farth was begrijpelijk. Weliswaar
worden de krantenlezers in Los
Angeles regelmatig met de neus op
het feit gedrukt dat de Amerikaan
se wraakactie voor al het in Mos
kou '80 gemiste goud moet slagen,
ook de Westduitsers koesteren re
vanche-gedachten.
In het geval Ulrike Meyfarth
komt daar nog bij, dat ze vier jaar
voor Moskou, tijdens het olym
pisch hoogspnngtoernooi in Mon
treal '76, zelfs de kwalificatie niet
overleefde.
Na twaalf jaar dus het tweede
goud voor de nu 28-jarige West
duitse, die als zestienjarige tijdens
de Spelen van Munchen spotte met
alle prognoses. Met een sprong van
1.92 meter werd ze de Westduitse
heldin van dat zo wreed verstoorde
toernooi.
Wat het verschil is tussen toen en
nu? „Twaalf jaar", klonk het gister
avond na afloop van haar zege met
een voorsprong van twee centime
ter op de met 2.00 meter verrassen
de Sara Simeoni. Ook al een deel
neemster aan de olympisch toer
nooi in Munchen '72. De Italiaanse
werd daar zesde om na een toppe-
riode, waarin ze in '78 twee keer
een wereldrecord sprong, in de
anonimiteit te verdwijnen, zelfs
aankondigde te stoppen.
Ook Ulrike Meyfarth kende haar
moeilijke jaren. Een reeks van ja
ren waarin ze niet kon voldoen aan
de hoge verwachtingen, die gesteld
werden na die gouden sprong van
Munchen. „Die ook mij toen over
viel, voor mij ook een sensatie
was", waarmee de sportlerares uit
Leverkusen toch wat dieper inging
op de vraag over het verschil tus
sen het eerste en tweede goud.
„Ik heb nu veel m
Spring ook veel meer berekend. Ik
had hier goud verwacht. De hele
voorbereiding was er op afge
stemd", klinkt het zelfbewust.
Dat kon ze ook zijn voor dit toer
nooi. vooral vanwege de afwezig
heid van de Russinnen, die de laat
ste twee jaar in de personen van
Bykova en Andonova (onlangs
zelfs 2.07 m.) grossieren in wereld
records.
Gisteren in Los Angeles ging de
lat na de winnende 2.02 m.-sprong
naar die 2.07 m.-hoogte. „Maar dat
berustte op een misverstand. Ik
had liever 2.05 gehad. Dan had ik
een sterk Westduits record ge
sprongen. Binnenkort wil ik in Ni
ce overigens het wereldrecord van
Andonova echt aanvallen", aldus
de langbenige Ulrike Meyfarth, die
inmiddels na haar moeilijke perio
de sinds '72, waarin blessures nog
al eens vat op haar hadden, aan
haar derde aaneensluitende uitste
kende seizoen bezig is.
In '82 werd ze in Athene Euro
pees kampioene met een wereldre
cord van 2.02 meter, dat ze vorig
jaar in Londen tot 2.03 m. verbeter
de. Bij de WK van Helsinki moest
de atlete van Bayer Leverkusen,
dat over een schitterende indoor
en outdoor trainingsaccommoda
tie beschikt, overigens de Russi
sche Bykova laten voorgaan.
Voor deze Olympische Spelen
had Ulrike Meyfarth aangekon
digd haar loopbaan te zullen afslui
ten. Gisteren trok ze dat in. De
tweede olympische titel was haar
bijzonder goed bevallen. Boven
dien ligt er weer een nieuwe uitda
ging: het geven van een antwoord
op dit keer de Russische demarra-
SANTA ANITA (ANP) - Het hoog
tepunt werd een dieptepunt. De
Olympische Spelen hadden een
piek moeten brengen in de sportie
ve loopbaan van de Nederlandse
amazone Annemarie Sanders-Keij-
zer met haar paard Amon. Maar in
de dressuur-ring van de renbaan
van Santa Anita bleef het resultaat
van dertien jaar van harde arbeid
achterwege.
Annemarie Sanders, die zich na
de landenwedstrijd een kans op
brons had toegedicht, kwam te ge
concentreerd aan de start. In de
Grand Pnx Special, de proef die
paard en amazone wel kunnen dro
men, vergat de Nederlandse haar
geliefde Amon, een 16-jarige ruin,
een piaffe te laten maken. Het ver
geten van de moeilijke draf zonder
terreinwinst, beboet met tien straf-
punten, liet zijn sporen na in een
proef, die uitstekend begon en pri
ma eindigde. De misser op het
moeilijkste onderdeel, en de daar
op volgende nerveuze periode,
kostte Annemarie Sanders de ver
wachte positie binnen de top-vijf,
een plaats die zij in de team-dres-
suur wel veroverde. De 26-jarige
Zaanse eindigde in het hete Santa
Anita tenslotte als achtste, met de
score van 1271 punten.
Olympisch kampioen werd,
overeenkomstig zijn reputatie, dr.
Reiner Klimke, een Westduitse ju
rist, die het paard Ahlench op
krachtige wijze naar het goud
stuurde. Klimke, al 31 jaar actief,
was in de individuele strijd om
Olympische titels nooit verder ge
komen dan het brons. Wel verover
de de wereldkampioen drie gou
den medailles met het al jaren op
permachtige Westduitse team. De
Deense Anne Grethe Jensen, die
vorig jaar de Europese titel van
Klimke overnam, leidde de kostba
re Marzog naar het Olympisch zil
ver. De derde, die de marktwaarde
van zijn paard drastisch opschroef
de, was de Zwitser Otto Hofer. Met
Limandus, zes jaar geleden nog in
het bezit van de Nederlander Jo
Rutten, veroverde Hofer voor
25.000 Amerikaanse paarden-lief-
hebbers het brons.
Basketballers
VS blameren
Spanje: 96-65
LOS ANGELES (SID/ANP) - Met
een wervelende show heeft de
Amerikaanse basketbalploeg het
Olympisch goud veroverd. In de fi
nale deklasseerden de Amerikanen
het verrassend tot de eindstrijd
doorgedrongen Spanje op blame
rende wijze. Na een vernietigende
ruststand van 52-29 werd het ten
slotte voor de voortdurend agres
sief spelende Amerikanen 96-65.
De spelers van de coach Bobby
Knight lieten er vrijdagavond geen
twijfel over bestaan, dat zij de
sterkste ploeg in dit Olympisch
toernooi waren. Met een ongeken
de gretigheid werd Spanje tege
moet getreden en al in de beginfase
kondigde het debacle zich voor het
team van Manuel Diaz zich aan.
Onder leiding van schutter Jordan,
rebounder Wayman Tisdale werd
Spanje onder begeleiding van
17.000 hysterische toeschouwers
weggespeeld. Via 10-6, 23-15 liep
de Verenigde Staten spelenderwijs
uit naar 42-19. De Spaanse spelver
deler Corbalan was in die alarmfa
se de enige die zich redelijk kon
handhaven, maar ook hij werd
moedeloos van de talrijke Ameri
kaanse intercepties en het veelvul
dige balverlies van zijn medespe
lers.
Na de pauze (52-29) trad er bij de
Amerikanen een licht concentra
tieverlies te bespeuren. De wed
strijd was gelopen. De buit was
binnen in alle opzichten. Het goud
lag klaar en de profcontracten hoe
ven alleen nog maar getekend te
worden. Een multimiljonair heeft
-zo willen de geruchten- tien mil
joen gulden geboden voor het com
plete team. Hij wil met deze twaalf
spelers de Amerikaanse profiiga in
en meent hoge ogen te kunnen
gooien. Niet zonder reden, want in
de aanloop naar de Spelen droogde
deze „gouden,, formatie acht keer
een NBA-profteam af.
Voor Spanje, dat in de voorronde
al eerder met 33 punten verschil
van de Amerikanen had verloren,
kon het toernooi al voor de finale
niet meer stuk. Het twaalftal ver
overde voor het eerst sedert de in
voering (1936) van basketbal op de
Olympische Spelen een medaille:
de Amerikanen voor de negende
keer goud!
Scorers:
Verenigde Staten: Jordan 20, Tsidalc 14. Per
balan 6. Lopez 5. Romay 5. Sun Epifano
Troostfinale
voor Joego's
LOS ANGELES (SID) - Het Joego
slavische voetbalelftal heeft na de
vernederingen van de laatste tijd
weer eens een prijs, in de vorm van
Olympisch brons, te pakken. De
Joegoslaven waren in de troostfi
nale de meerdere van Italië. Het
werd 2-1. Zeven minuten voor tijd
scoorde Deveric met zijn vijfde
toernooidoelpunt de winnende
treffer.
Ondanks goede negende plaats
LOS ANGELES (GPD) - Hij
had alle reden om tevreden te
zijn. Als 21-jarige negende wor
den in je eerste grote internatio
nale toernooi is immers een goe
de prestatie. Erik de Bruin is
echter niet zo gauw echt tevre
den. Die voor een topsporter goe
de instelling bracht hem in Los
Angeles. „Als je ziet dat ik maar
enkele tientallen centimeters te
kort kwam om met de beste acht
te mogen blijven meedoen kun je
misschien begrijpen dat ik even
flink de pest in had".
Een negende plaats voor een
Nederlander in het olympisch
discustoernooi. Toch een opval
lende klassering. Ook al was het
Oostblok dan niet in Los Ange
les. De laatste keer dat Neder
land tijdens een internationaal
toernooi op dit onderdeel goed
presteerde was in '62 bij de Euro
pese kampioenschappen van
Belgrado. In dat gouden jaar van
Gerda Kraan pakte Cees Koch
toen zilver met 55.96 m.
Daarna viel het Nederlandse
niveau sterk terug en kon Koch,
die in '62 de discus nog een keer
58.05 m. weg wierp, tot begin van
dit jaar dat nationale record be
houden.
Erik de Bruin zette dit techni
sche nummer weer op de rails.
Alleen dit jaar al kwam hij tot
drie recordverbeteringen, ten
slotte uitmondend in 63.66 m. on
langs in Vught. Die afstand zou
in Los Angeles genoeg zijn ge
weest voor een zevende plaats.
Nu moest hij na drie worpen af
haken omdat de Westduitser
Wagner met 62.76 m. na de eerste
drie worpen achtste stond en bij
de werpnummers mogen alleen
de beste acht nog drie keer in de
ring in actie komen.
„Dan krijg je toch de smoor in?
Maar nuchter bekeken mag ik
natuurlijk tevreden zijn. Zowel
met de klassering als met de
worp van 62.32 m„ Want dit sta
dion leent zich niet voor echt ver
re worpen. Het middenterrein
ligt te diep zodat je te weinig van
de wind kunt profiteren", aldus
Erik de Bruin, die wist dat hij als
jongste niet zou kunnen mee
doen in de strijd om de ereplaat
sen.
„Ik ben hier vooral om te le
ren", vertelt de jongeman uit
Hardinxveld, die het afgelopen
jaar helemaal aan zijn sport heeft
gewijd onder het motto, dat top
sport en werk niet te combineren
is. Een stelling, die overigens de
Westduitser Rolf Dannenberg in
de finale onderstreepte. „Ik ben
leraar, maar al anderhalf jaar
zonder werk. Ik heb goed en veel
kunnen trainen. Je ziet het resul
taat, al had ik niet verwacht dat
66.60 meter voldoende geweest
zou zijn voor goud", klonk het.
Desillusie
Dannenberg bezorgde met zijn
verrassende coup de Amerika
nen gisteravond de derde desil
lusie na de klappen die Mary
Decker en Henry Marsh kregen,
want Mac Wilkins en Powell wa
ren de grote kanshebbers.
De Bruin, die vandaag nog bij
het kogelstoten in actie komt:
„Jammer voor Mac Wilkins met
wie ik hier samen heb getraind.
Tijdens de wedstrijd gaf hij me
nog aanwijzingen. Omdat het
mijn eerste grote wedstrijd was,
kende ik buiten hem eigenlijk
niemand. Daarom vond ik het
fijn met hem te kunnen praten".
De aanwezigheid van de jonge
Nederlander in Los Angeles is
niet onopgemerkt gebleven bij
de diverse universiteiten. „Ik
heb van een paar universiteiten
het aanbod gekregen om naar
Amerika te komen. Ik kan in elk
geval zo voor drie maanden te
recht. Ik weet nog niet of ik het
doe. Het is natuurlijk ideaal om
hier in de wintermaanden te trai
nen. Maar misschien vindt de
KNAU mogelijkheden om me
straks in die koude periode vier
weken naar de Canarische Eilan
den te sturen. Misschien wat
voor de Stichting Sportsupport
werpt Erik de Bruin een visje uit.
Bij noodgevallen in marathon
LOS ANGELES (GPD) - Zondag krijgen de begeleidende artsen van de
landenploegen, die marathonlopers in hun midden hebben, de gelegen
heid in noodgevallen hun atleten van op het parcours bij te staan. Deze
maatregel is het resultaat van een gezamenlijke Nederlandse, Nieuwzee-
landse en Ierse actie. Van Nederlandse zijde was daarbij de chef-arts van
de olympische ploeg, dr. G.P.H. Hermans betrokken.
„Bij de dames-marathon mochten de begeleidende artsen niet in actie
komen. De medici binnen de organisatie, gesteund door de medische
commissie van het IOC schermden toen de zaak af. Erg ongelukkig, om
dat de atleten toch graag hun eigen begeleidend arts zien. Zij zijn de
werkers in het veld, terwijl de andere artsen toch veel verder weg staan".
„In noodgevallen, zoals met de Zwitserse Andersen-Schiess. zal de in
hel stadion aanwezige teamarts geroepen worden. Mocht er buiten het
stadion iets gebeuren, dan verschijnt op een informatiebord een oproep
aan de betreffende arts', vertelt dr. Hermans, die overigens niet erg onge
rust is over een herhaling van de gebeurtenissen rond de Zwitserse en
ook de Nieuwzeelandse Audain, die op het parkoers in elkaar klapte
„De situatie is nogal wat beladen, ook al omdat de lopers zondag om
vijf uur, op een warm tijdstip vertrekken. Maar mocht zich een soortgelij
ke situatie voordoen, dan kan de teamarts het beste ingrijpen. Persoon
lijk ben ik er een voorstander van om de atleet dan uit de strijd te halen.
Daarover ga ik voor de start ook praten met de drie Nederlandse mara
thonlopers".
„Er spelen twee zaken. De puur medische kant: is het verantwoord dat
de loper doorgaat?. Maar voor mij geldt ook de sportethische kant en die-
is in het geval van de Zwitserse niet in ogenschouw genomen. Het is
trouwens opmerkelijk dat ook in sportmedische kringen door ons heel
anders geredeneerd wordt dan door Amerikaanse, Australische en Cana
dese collega's. Zij vinden het heel normaal als een sporter zo binnen
komt. Ze zijn dat gewend van de tnathlons. My gaat dat te ver'aldus dr.
Hermans.
Ontzetting bij Mary Decker
(Foto EPU)
Afgelopen! Uit! Mary Decker tuimelt buiten de baan nadat zij op de (blote) hiel van Zola Budd had getrapt
(Foto AP)
vermoord ik haar". Want gebrand
als Mary Decker was op haar een
malige kans in Los Angeles om
naar het goud te reiken, kon niets
en niemand haar dwarsbomen.
Met diezelfde plannen liep echter
ook Zola Budd rond, de pas enkele
maanden geleden van een Brits
paspoort voorziene Zuidafrikaan-
se. Maar amper had Zola Budd, pas
18 jaar en opnieuw blootsvoets
rondlopend, na zo'n 1800 meter de
kop overgenomen of het drama
rond Mary Decker had zich al vol
trokken.
Tot ver na afloop van de race, die
de Roemeense Maricica Puica uit
eindelijk het goud zou brengen, lag
de in het inmiddels zo vertrouwde
rood gestoken Mary Decker lan
guit en huilend op het gras, vrijwel
onmiddellijk terzijde gestaan door
een leger aan officials en ijlings
toesnellende artsen, die haar uit
eindelijk lieten overbrengen naar
een ziekenhuis. Daar wezen foto's
uit dat zij een spier had gescheurd
in de linker heup, maar was zij op
dat moment onwetend van het feit
dat de jury had besloten om de pas
als zevende finishende Zola Budd
te diskwalificeren. De Engelse was
toen allang en eveneens huilend af
gevoerd.
Ongedaan
Later op de avond zou de jury die
beslissing alsnog ongedaan ma
ken, echter tot groot ongenoegen
van Mary Decker. Zonder een spier
op haar gelaat te vertrekken, stelde
de nog steeds hevig ontdane stu
dente uit Colorado Zola Budd „di
rect verantwoordelijk voor de val
partij. Het was op dat moment een
goede race en er zou niets aan de
hand zijn geweest wanneer Zola
Budd zich aan de regels had ge
houden. Want die schrijven voor
datje pas naar binnen mag gaan als
je een volledige pas voor loopt op
de anderen, en dat was toen niet
meer het geval. Daarom is er ook
geen enkele twijfel wie de schuld
draagt: zij, en niemand anders. Ik
heb ook beslist niet geprobeerd
haar weg te duwen. Maar", zo nam
Mary Decker de .zondebok' nog
enigszins in bescherming, „het zal
wel haar onervarenheid zijn ge
weest".
De dramatiek in de sport is ech
ter al net zo oud als de sport zelf.
Daarom keek Ulrike Meyfahrt ook
even vreemd op, toen de beste
hoogspringster in Los Angeles
werd gevraagd of zij de gevoelens
van Mary Decker kon omschrijven.
„Ik kan me voorstellen", zei de
Westduitse op koele toon, „hoe
Decker zich voelt. Als je op deze
manier het goud mist, is dat niet
leuk. Daarvoor heb je niet jaren
lang keihard gewerkt en al die of
fers gebracht Maar het hoort er al
lemaal wel bij, hoe sneu ik het ook
voor haar vind". Waarna Ulrike
Meyfahrt weer overging tot de orde
van de dag en zich koesterde in de
belangstelling van voornamelijk
journalisten uit haar eigen land.
Het nieuws op deze rampdag
voor de Amerikaanse atletiek zou
niet beperkt blijven tot Mary Dec
ker. Waar elke Amerikaan had ge
rekend op goud voor Mac Wilkins
(discus) en Henry Marsh (3000 me
ter steeple) gingen beiden roem
loos tenonder. De ontgoocheling
bij beiden was enorm, voor het pu
bliek kwam de vierde plaats voor
Marsh echter het hardst aan. Want
waar gerekend was op goud, dat nu
naar de Keniaan Julius Korir ging,
moesten de Amerikanen genoegen
nemen met brons voor Brian Die-
mer. Waarmee andermaal werd
aangetoond hoe wankel prognoses
zijn.
LOS ANGELES (GPD) -
In luttele seconden stortte
vannacht de wereld voor
Mary Decker ineen. Door
tal van oorzaken had de in
eigen land en daarbuiten
immens populaire atlete
twaalf jaar moeten wachten
op het onbetwiste hoogte
punt van haar sportcarrière,
maar in Los Angeles zou
niemand haar meer kunnen
tegenhouden. Geen Zola
Budd, geen Maricica Puica,
die al weken tevoren waren
afgeschilderd als de voor
naamste bedreiging voor
Mary Decker.
Met haar wereldtitel op de 1500 en
3000 meter, vorig jaar behaald in
Helsinki, stal de charmante Ameri
kaanse niet alleen dé harten van
het nog steeds groeiende atle-
tieklegioen, in de Finse hoofdstad
leverde zij bovenal het bewijs de
op de middenafstand jarenlang on
genaakbare Oostblok-atleten in
haar eentje de baas te kunnen.
Maar waar in Helsinki niemand
erin slaagde de opmars van Mary
Decker te stuiten, daar sloeg nu het
onfortuin genadeloos toe. In één
klap werden alle olympische illu
sies aan gruzelementen geslagen,
toen zij in aanvaring kwam met Zo
la Budd en net buiten de tartan-
baan tegen de grasmat kwakte.
„Op dat moment", zou de pas vele
uren later in de stevige armen van
Richard Slaney, haar nieuwe
vriend en trainer, in de perszaal
binnengedragen Mary Decker mis
troostig opmerken, „gingen alle
frustraties van de laatste jaren door
mijn hoofd".
Andermaal zou de voorvechtster
van de Amerikaanse vrouwenatle-
tiek in snikken uitbarsten, zich te
gelijk beseffend hoezeer haar pad
naar de top met doornen was be
zaaid. „Het lijkt wel of er een spe
ciale relatie bestaat tussen mij en
de Spelen", riep Mary Decker haar
weinig benijdenswaardige verle
den in herinnering. De Spelen van
München miste zij omdat ze toen
nog te jong (13) was, Montreal ging
aan haar voorbij door een slepende
beenblessure als gevolg van een te
intensieve training in de jaren
daarvoor en Moskou miste zij door
de Amerikaanse boycot. De vloek
die kennelijk voor haar op de
Olympische Spelen rust beleefde
vannacht het trieste hoogtepunt.
Tevoren al bevreesd voor het ge
vaar dat in Los Angeles op de loer
lag, had Mary Decker zich daarom
ook heilig voorgenomen om niet in
het gedrang tenonder te gaan.
Daardoor ontstond ook het ver
trouwde beeld met de Amerikaan
se onmiddellijk op kop. „Als er ie
mand is", zo had zij haar trainer
daags ervoor al toevertrouwd, „die
mij op de achillespees trapt, dan
