'Dat geld is weg,
als ze nu maar
de bak in gaan'
Tien jaar na
'Watergate'
Vraagstuk 'oorlog en vrede' maakt kerk moe
Volendam op stelten na Canada-zwendel
WOENSDAG 8 AUGUSTUS 1984
PAGINA 13
ie
Een bierviltje met op de achterkant een reclamezin ligt
keurig ingelijst naast de kopie van een Lotto-formulier
uit 1980. Jan, een bouwvakker uit Volendam, was vier
jaar geleden de koning te rijk met zijn hoofdprijs van
500.000 gulden in de Lotto. Nu houdt hij verslagen en
woedend het ingelijste bierviltje in zijn handen. De
droom werd een nachtmerrie. Van het halve miljoen is
geen cent meer over. Jan is een van de vijf Volendamse
investeerders, die in februari bij de politie aangifte de
den van zwendel in Canadese onroerend goed-certifïca-
ten.
In Monnickendam en op Marken zijn inmiddels vijf verdachten
aangehouden in de fraudezaak. Twee gedupeerden willen hun ver
haal over hoe het zo gekomen is wel kwijt, maar alleen zonder
achternamen. De ellende is zo al groot genoeg.
„Vrijdagmorgen hoorden wij van de aanhouding van die vier
Canadezen, van wie wij er drie de avond tevoren nog in Motel
Katwoude gesproken hadden. Blij? Natuurlijk. Kijk, ons geld zijn
we tot op de laatste cent kwijt. Over die klap zijn we heen, maar we
willen op z'n minst de genoegdoening dat die oplichters in de bak
komen", zeggen Jan de bouwvakker en een naamgenoot, die in vis
doet. Jan de vishandelaar is via een wat ingewikkelde constructie
bij de Canadese affaire betrokken, maar is evengoed ook voor
anderhalve ton het schip ingegaan.
Beiden blijken vanaf het begin (1981) bij de investeringszaak
betrokken geweest te zijn. Met wit geld, zoals ze bij herhaling
benadrukken. Dat er in deze zaak ook het nodige zwart geld is
gestoken ligt voor de hand.
In het verhaal over hun trieste er
varingen in beleggingsland zijn
de twee gedupeerden erg voor
zichtig met namen en beschuldi
gingen, omdat het politie-onder-
zoek nog helemaal op gang moet
komen. Persoonlijk hebben zij in
ieder geval nooit direct met de
Canadezen of beleggingen in on
roerend goed te maken gehad.
Hun geld is in Canada terecht ge
komen via mr. Jan Guyt. Guyt,
voormalig voorzitter van de voet
balvereniging FC Volendam,
werd in de arm genomen als ver
trouwensman en financieel des
kundige.
„In het begin dacht ik dat het
geld gewoon op een Canadese
bank werd gezet", aldus de Lot
to-winnaar. „Ik had een ingewik
keld Engels certificaat gekregen,
waarop stond dat ik deelgenoot
was in een soort bank met een
kapitaal van negen miljoen. Over
onroerend goed geen woord".
Uit verhalen van andere Volen
damse beleggers hebben ze be
grepen dat er wel prospectussen
in omloop zijn geweest over fraai
gelegen stukken grond waar
winstgevende panden gebouwd
zouden worden. Zelf hebben ze
nooit iets gezien. Nooit om ge
vraagd ook, de eerste jaren, want
de rente Werd keurig uitbetaald.
Bij de vishandelaar, die overi
gens samen met de ex-voetballer
en tv-quizmaster Frank Kramer
al twee jaar een juridische proce
dure heeft lopen tegen Guyt, ligt
de zaak wat ingewikkelder. Zij
stelden ieder ongeveer 150.000
gulden beschikbaar voor de Ca
nadese 'bank' Weber BV, maar
Guyt bleek met dat geld op de
Londense termijnmarkt (beurs
speculatie met goederen) activi
teiten ontplooid te hebben. Met
verhes. Een deel van dat geld
maakte hij over op de rekening
van twee andere Volendammers.
Dat bedrag werd alsnog in de Ca
nadese Weber BV gestoken. Van
daar dat Jan de vishandelaar in
direct oók bij de zwendel betrok
ken is.
Domme vissers
Volgens de Volendammers
zijn er ook beleggers uit Monnic
kendam, Broek in Waterland en
vishandelaren uit Maastricht en
België rechtstreeks bij de zwen
del betrokken. Volgens hen zou
den ook zeker tien Volendam
mers bij de zaak betrokken zijn
die elk minstens f 30.000 kwijt
zijn. Maar uit angst voor de fisca
le recherche zullen ze vast niet
allemaal te koop lopen met hun
verlies. Een familielid van een
van de benadeelden kwam er na
onderzoek achter dat de beleg
gingszaak stonk. Hij zegt: „Op
Volendam komen nu verwijten
onze kant op als zouden wij an
deren willen dwarsbomen in een
mogelijk winstgevende zaak,
maar dat is natuurlijk onzin".
Dat de Canadezen juist in Ne
derland opereerden, noemt hij
begrijpelijk. „Het is nu eenmaal
bekend dat hier een hoop zwart
geld zit van mensen, die niks zul
len zeggen als ze hun geld ergens
insteken. Bovendien zullen ze
wel gedacht hebben dat het om
stomme boeren en vissers ging,
die je twee jaar met rente en
mooie verhalen zoet kunt hou
den, om de boel daarna te laten
klappen. Het oude zwendel-ver-
haal".
Welke 'vooraanstaande' Volen
dammers er in 1981 naar Canada
-zijn gehaald om na een - be
drieglijke, zo blijkt achteraf -
rondgang langs bouwlokaties en
hotels als smaakmakers voor
mogelijke beleggers terug te ke
ren, weten de gespreksgenoten
niet. Wel zeggen ze dat in 1981 en
'82 de grootste som is geinves-
teerd de voorlopige schatting
van vijf tot acht miljoen gulden
van in totaal 45 beleggers noe
men zij trouwens rijkelijk aan de
lage kant.
In 1983 rezen de eerste twijfels.
Twee andere Volendamse beleg
gers vertrokken in de zomer naar
Canada om een kijkje te nemen
bij de vorderingen in de bouw,
maar kwamen terug met nog
meer argwaan. Er was nog niets
van de grond gekomen. De Cana
dese firma kon niets eens bouw
tekeningen laten zien. In novem
ber dook het 'fiscale' familielid
van 'Lotto-Jan' in de zaak. Hij
ontdekte dat het- half miljoen
niet op een bank stond, maar in
een certificaat was gestoken.
„Net als een obligatie 'risicoloos
kapitaal', zoals dat heet", zegt hij
met een wrange grijns. Hij
schreef brieven naar Canada, die
als onbestelbaar terugkwamen,
maar tegen het eind van het jaar
kwam er toch antwoord: een kort
briefje over moeilijkheden door
teveel gemaakte aanloopkosten.
Er kon geen rente uitgekeerd
worden.
Mede doordat er een ondoorzich
tige relatie bleek te bestaan tus
sen de Canadese BV, de Volen
damse adviseur Guyt (in wiens
Amsterdamse kantoor de BV ge
huisvest is geweest) en de in '82
aangestelde Nederlandse direc
teur (de aangehouden J.A. van D.
uit Marken, die een uiterst lu
xueus kantoor op het Rokin be
trok) werd een advocaat inge
schakeld. Dat resulteerde in fe
bruari '84 in aangifte bij de frau
derecherche in Amsterdam.
Gladde babbel
Zes maanden gebeurde er
niets, al bleef directeur Van D.
volhouden dat er niets aan de
hand was. „De zaak zit 100 pro
cent goed", heeft hij wel tien
keer gezegd, aldus Jan de bouw
vakker. Tot er een uitnodiging
kwam voor een gesprek in Motel
Katwoude, vorige week donder
dagavond. „De Canadezen ble
ken hoogstpersoonlijk naar Ne
derland te zijn gekomen".
„Het waren vlotte zakenlui met
een gladde babbel. Het prototy
pe van dc oplichter. Het was alle
maal wat rot gelopen, zeiden ze,
maar we konden het certificaat
inruilen en nieuw geld steken in
aandelen van een oliemaatschap
pij, die in Zwitserland in oprich-
ting was. Blufpoker natuurlijk,
want die aandelen stelden niets
voor. Ach, dan heb je tenminste
wat voor je geld, zeiden ze, want
dat je met het certificaat net zo
goed je kont kon afvegen, gaven
ze wel toe. Maar ze wilden o, zo
graag dat certificaat - een be
langrijk bewijsstuk - terug. Die
aandelen waren gewoon een
truc".
Na twee weken zou de oliebron
opgedroogd zijn en je aandelen
tot nul gekelderd. Maar dan heb
je het zelf gedaan met risicodra
gend kapitaal, snap je. Wij hiel
den ons een beetje op de vlakte,
maar dat irriteerde ze. Take it or
leave it, werd ons toegesnauwd".
„Je blijft gewoon hopen op een
strohalm, een kans om nog iets
van je geld terug te zien. Geluk
kig kwam de volgende ochtend
het telefoontje van de politie dat
ze opgepakt waren".
Jan de vishandelaar: „Het zijn
bikkelharde en harteloze zaken
lui. Ik heb zelf anderhalve ton
aan bedrijfswinst en spaarcenten
verspeeld, maar mijn bedrijf
loopt door en ik kan verder. Maar
wat denk je van de wat minder
vermogende mensen? Die heb
ben wat spaarcenten, zijn bijna
aan hun pensioentje en zien een
leuke belegging. Alles weg, waar
ze hun leven lang voor gewerkt
hebben. En of het nou wit is of
zwart: ze hebben ervoor gewerkt.
Als nou maar zoveel mogelijk
mensen aangifte doen, dan zitten
die boeven des te eerder vast".
Dakkapelletje
Aan Jan de bouwvakker (die
aan zijn half miljoen alleen een
destijds aangeschafte videoca
mera en een dakkapelletje heeft
overgehouden) de vraag wan
neer hij voor het eerst begon te
vrezen voor verlies van zijn kapi
taal. „Toen dit hier plotseling
van de muur viel", zegt hij met
het ingelijste Lotto-formulier en
bierviltje in zijn handen. „Vorig
jaar kletterde het zo op de grond,
echt waar, en toen dacht ik: nu
zit het mis".
Hij had gedacht nog een jaar of
zes, zeven door te werken in de
bouw en dan als miljonair te
kunnen rentenieren. Na een pe
riode van overspannenheid zit
hij nu in de ww en hoopt hij na
de bouwvak weer aan de slag te
kunnen. Jan speelt nog steeds
mee in de Lotto.
Frank Kramer, de ex-voetballer bij
FC Volendam en huidig tv-presenta-
tor, vermoedt indirect bij de Cana
dese Weber Bancorp-affaire betrok
ken te zijn. Dat zou zijn gebeurd via
mr. Jan Guyt, voormalig voorzitter
van FC Volendam, die tevens optrad
als Kramers financieel adviseur.
Volgens Kramer deed hij dat voor
meer spelers van Volendam. „Omdat
ik toevallig bij de televisie zit, sta ik
in het zonnetje en wordt mijn naam
in de pers genoemd. Nee, ik vertel
niet wie die anderen waren. Dan
breng ik die jongens misschien in
moeilijkheden", aldus Kramer.
Kramer wil ook niet kwijt voor
welk bedrag hij zelf benadeeld is.
Gesproken wordt over 70.000 gul
den. „Maar al gaat hel om écn gul
den, wat Guyt gedaan heeft, klopt
niet. Dat is het belangrijkste". Kra
mer weet niet waar Guyt op het
ogenblik verblijft. „Ik heb gehoord
dat hij met vakantie in Zwitserland
is. Maar het interesseert mij niet
waar hij uithangt, met die man wil
ik niets meer te maken hebben".
Volgens Kramer is de Canadese
zwendel aan het licht gekomen toen
hij ruim een jaar geleden een recht
zaak tegen Guyt aanspande. „Dat
was voor een andere kwestie. Zeg
maar dat ik nogal ontevreden was
over de slordige manier waarop hij
met mijn geld omsprong. Bij het af
wikkelen van die rechtzaak kwam
justitie na gesprekken met Volen
dammers op het spoor van de Weber
Bancorp-zwendel.
Na een presidentschap van 2026
dagen trad Richard Mulhouse Ni
xon op 9 augustus 1974 af als presi
dent van de Verenigde Staten.
Sindsdien brengt hij zijn dagen
door in wat zijn biograaf noemde
„verstoorde vergetelheid". Geen
slecht gekozen term nu Nixon de
laatste tijd steeds vaker wordt ge
vraagd voor toespraken en hij re
gelmatig op de tv verschijnt. De
volhouder Nixon lijkt daarmee re
gelrecht af te stevenen op de status
van éminence grise in de Ameri
kaanse politiek.
Na tien jaar behoort „Watergate"
voor de meeste Amerikanen defini
tief tot het verleden en zijn de ge
moederen bedaard. Toch werd ze
ker in de laatste drie maanden voor
Nixons aftreden geschiedenis ge
maakt. Een president die met al
zijn macht en de nodige juridische
door
Harry Rosenthal AP
spitsvondigheden een gevecht op
leven en dood voerde met het Con
gres. Uiteindelijk werd Nixon ge
dwongen toe te geven dat hij het
doorslaggevend bewijs tegen hem
een bandopname - willens en
wetens had achtergehouden. Daar
na werd hij officieel beschuldigd
van samenzwering met de bedoe
ling een misdrijf te begaan en van
overtreding van de aan zijn ambt
verbonden bepalingen.
Dat jaar werd het Amerikaans
verrijkt met enkele uit het Witte
Huis stammende termen: „gewist
wegens overcompleet", een uit
drukking die voorkwam in uitge
tikte bandopnamen. Het „gat van
18,5 minuut", waarmee werd ver
wezen naar een uitgeveegd stuk
band. Verder was er de „stenen
muur". Met die term gaf Nixon aan
dat hij niets wenste toe te geven.
Hij had ook een term - „gelimi
teerd of gemodificeerd gelimiteerd
uitsteken" voor het waarheids
gehalte van zijn uitspraken. In die
tijd werd ook „afzetting" een alle
daags woord.
Loodgieters
„Watergate" was dat al enige tijd.
In dat kantoorpand was de Demo
cratische Nationale Commissie ge
vestigd. Twee inbraken op 27 mei
en 17 juni 1972 door als loodgieters
vermomde leden van Nixons her
verkiezingscomité op zoek naar ge
gevens over de Democratische ver
kiezingsstrategie, waren het begin
van het einde voor Nixon. De be
woner van het Witte Huis gaf op
dracht de „loodgieters" zwijggeld
te betalen en stelde hen strafver
mindering in het vooruitzicht. Via
deze „doofpot" trachtte Nixon ver
geefs een diepgaand onderzoek te
saboteren.
Gedurende de zomer van '74
openden de kranten vrijwel dage
lijks hun voorpagina's met het
nieuws over Watergate. In de nada
gen van juni dat jaar werd het wat
naar binnenpagina's gedrongen
door Nixons reis, ondanks een
aderontsteking in zijn been, naar
Moskou. Maar al snel stonden de
„loodgieters" weer op de voorpagi
na's. Breed uitgemeten werd het
proces tegen John Ehrlichman, Ni
xons tweede raadsman. Voorts
werd de nodige aandacht besteed
aan het al dan niet opeisen door het
Opperste Gerechtshof van 64 door
Nixon opgenomen geluidsbanden.
Het hof voerde aan deze nodig te
hebben voor de bewijsvoering te
gen Nixons topadviseurs. De presi
dent hield vol dat hij niet verplicht
kon worden de bandjes af te staan.
Na fel verzet moest Nixon uitein
delijk toegeven. Dat bracht de in
1973 begonnen verhoren door een
commissie uit de Senaat in een ho
gere versnelling. Deze commissie
had tot taak Nixons geheim gehou
den gewoonte gesprekken op band
op te nemen, te onderzoeken. In
het Huis van Afgevaardigden zette
de vaste commissie voor justitiële
zaken de eerste schreden op weg
naar een afzettingsprocedure.
Beschuldiging
Uit een op 20 oktober 1973 door
Nixon opgenomen bandje bleek
dat hij opdracht had gegeven tot
het ontslag van Archibald Cox, de
officier van justitie belast met het
onderzoek in de Watergate-affaire.
De minister van justitie en zijn
staatssecretaris weigerden gevolg
te geven aan deze oekaze uit het
Witte Huis en namen ontslag. Kort
daarna kreeg een 38 man tellend
comité onder leiding van Peter Ro-
dino zijn mandaat tot „een diep
gaand en volledig onderzoek om
vast te stellen of er voldoende
grond bestaat voor het Huis van
Afgevaardigden om gebruik te ma
ken van zijn grondwettelijk recht
Richard Mulhouse Nixon, presi
dent van de Verenigde Staten, af te
zetten". Een dergelijke opdracht
werd voor het eerst gegeven in
1868, toen president Andrew John
son in staat van beschuldiging
werd gesteld.
Tijdens vrijwel dagelijkse verga
deringen achter gesloten deuren
kreeg het comité 650 „informatieve
verklaringen" onder ogen en werd
een 7200 pagina's tellend rapport
samengesteld. Elk lid van het on-
derzoekcomité kreeg een serie van
36 aantekenboeken waarin Nixons
dopceel stond opgetekend. Sleu
telwoorden daarin waren: de in
braak en de nasleep (lees doofpot),
ITT, steun aan zuivelboeren. scha
duwen, misbruik van de fiscale re
cherche. Voorts boog het comité
zich over uitgebreide rapporten
over Nixons belastingaangiften,
zijn beslag op door het Congres
toegewezen fondsen en de bom-
bardementsvluchten boven Cam
bodja. In een speciaal ingerichte
geluiddichte kamer konden de co
mitéleden 19 van de duizenden
door Nixon heimelijk opgenomen
banden afluisteren.
Geen tranen
Op 7 augustus 1974 raadde de
toenmalige stafchef van het Witte
Huis Alexander Haig vice-presi
dent Gerald Ford aan zich voor te
bereiden om op korte termijn het
presidentschap over te nemen. Die
zelfde middag kreeg Nixon van
Barry Goldwater, de Republikein
se presidentskandidaat in 1964,
Hugh Scott, de leider van de Repu
blikeinen in de Senaat, en John
Rhodes, idem in het Huis van Af
gevaardigden. te horen dat de toe
komst er weinig rooskleurig uit
zag. „Van mij zullen jullie geen tra
nen zien", luidde de reactie van de
man die inmiddels de bijnaam
„Getruukte Dick" had gekregen.
De volgende dag bracht Nixon
Ford op de hoogte van zijn beslis
sing af te treden. Zijn laatste han
deling als president bestond uit het
afwijzen van een verzoek tot gratie
voor alle beklaagden in de Water
gate-affaire. Die avond om negen
uur zetten naar schatting 110 tot
130 miljoen Amerikanen zich voor
hun tv-toestellen voor Nixons 37e
toespraak tot de natie. „Ik ben
nooit iemand geweest die gauw op
geeft", zei Nixon. „Mijn hele wezen
ACHTERGROND
verzet zich tegen aftreden voor
mijn ambtstermijn is verstreken".
Hij voerde aan dat zijn politieke
basis was weggevallen. Voortzet
ting van zijn gevecht tegen de Se
naat zou „te veel tijd en aandacht
vragen van zowel de president als
de Senaat". „Om die reden zal ik
morgenmiddag om 12 uur mijn
ambt neerleggen".
Geen woord dat zweemde naar
verontschuldiging; ook niet in de
jaren daarna. Nixon ..Als ik be
paalde zaken verkeerd heb beoor
deeld, dan heb ik dat gedaan met
slechts de belangen van dit land
voor ogen".
Herinneringen
Op de morgen van de negende
augustus nam Nixon, omringd
door de leden van zijn gezin, af
scheid van zijn staf in de Oostelijke
Kamer van het Witte Huis. Hij
haalde herinneringen op aan zijn
vader en moeder en zei dat slechts
zij die door het diepste dal waren
gegaan enige notie konden hebben
van het gevoel op een bergtop te
staan. „Prent goed in uw geheugen
dat anderen u mogen haten en dat
zij slechts kunnen winnen omdat u
hen ook haat. Dit voert echter naar
zelfvernietiging". Daarop liepen de
Nixons over een rode loper naar de
gereed staande helicopter die hen
naar hun buitenhuis in San Cle
mente zou brengen. Op de trap van
de wentelwiek gaf de ex-president
blijk van een ongebroken geest
door beide armen in een V-teken
omhoog te houden.
Terwijl de helikopter met de Ni
xons boven Missouri vloog, legde
Garald Ford als 38ste president
van de VS de ambtseed af. In zijn
inaugurele rede klonk triomf door.
„Mede-Amerikanen, deze lange
nachtmerrie is over. Onze grond
wet is geen dode letter". Ford
voegde er onmiddellijk aan toe bij
zijn ambtsaanvaarding niet gebon
den te zijn aan enige afspraak. „Ik
sta bij geen enkele man in de
schuld - wel bij een vrouw, mijn
eigen vrouw".
Een maand later, op zondag 8
september 1974, ondertekende
Ford het besluit waarmee Richard
Nixon werd ontslagen van rechts
vervolging wegens „vergrijpen te
gen de Verenigde Staten begaan
tijdens diens 5,5 jaar als president
van de Verenigde Staten". Over
het gezin Nixon zei Ford: „Zij
droegen het hunne bij tot een Ame
rikaanse tragedie waarin wij allen
een rol hebben gespeeld".
Op de vrijdagochtend van het emotionele afscheid van de staf van het
Witte Huis, gat Nixon zonder een woord te zeggen nog eenmaal blijk van
zijn mentaliteit. Op de trap van de helikopter trok hij zijn tot dan fron
send gezicht in een brede grijns en maakte met beide armen het V-teken.
Dat was Nixon ten voeten uit: geslagen, maar niet verslagen. (foto: api
In een brief aan de plaatselijke
gemeenten schrijft het moderamen
(bestuur) van de Nederlandse Her
vormde Kerk, dat de kerk in haar
bezinning op de vragen van oorlog
en vrede niet mag verslappen. Met
het oog op de komende Vredes-
week (eind volgende maand) doet
de kerkleiding een beroep op ker
keraden en predikanten om aan
die bezinning inhoud te geven 'op
de wijze die u voor uw gemeente
dienstig acht'. Tegelijk beseft zij
terdege, dat er in de gemeente een
zekere vermoeidheid rond dit on
derwerp is ontstaan.
De brief herinnert aan het 'her
derlijk schrijven' van 1962 over de
kernwapens. Van dat schrijven
was de oprichting van het Interker
kelijk Vredesberaad (IKV) in 1967
een gevolg. "Het IKV heeft altijd
duidelijk willen maken, dat het bij
de bezinning op het vredesvraag
stuk niet alleen mag gaan om theo
retische discussies over algemene
principes, maar dat het probleem
concreet moet worden benaderd in
de feitelijke situatie, dus in de poli
tieke werkelijkheid zoals die zich
in de wereld voordoet".
Politieke verschillen hebben de
discussie heftiger gemaakt, consta
teert de brief. Wel is er de gemeen
schappelijke overtuiging, dat de
ontwikkeling van de kernbewape
ning een dodelijk gevaar inhoudt
voor grote delen van de wereld.
Hervormde Kerk: beroepen te
Besoyen (N.-Br.) kandidaat J. het
Lam Houten.
Chicago
De Gereformeerde Oecumeni
sche Synode (GOS) - deze weken
in Chicago bijeen - vindt het niet
tot de taak van de kerk behoren om
elke ontwikkeling in wetenschap
en techniek te beoordelen, maar de
kerk schiet tekort als ze geen aan
dacht heeft voor vraagstukken als
kernbewapening, automatisering
en de ontwikkeling van de media.
Dat bleek gisteren bij de bespre
king van een rapport over de
geestelijke crisis in de cultuur ten
gevolge van wetenschappelijke en
technologische ontwikkelingen.
De synode betreurt de 'overweldi
gende invloed' van het militaire
onderzoek in de landen van het
noordelijk halfrond en de stimule
ring van kunstmatige behoeften in
de westerse landen door verkeerde
toepassing van technische moge
lijkheden. De nieuwe techniek kan
beter worden gebruikt ter verlich
ting van de 'gruwelijke nood' van
miljoenen mensen in de Derde We
reld.
Christenen hebben zich te vaak
kritiekloos aangepast aan de 'we-
tenschappelijk-technologische
hoop voor de toekomst'. De kerk,
zegt de oecumenische synonde,
moet waarschuwen voor demoni
sche ontwikkelingen in weten
schap en technologie. Ze moet de
bewustwording van geleerden die
de mogelijkheden én gevaren van
wetenschap en technologie onder
kennen stimuleren.
De voorzitter van de Nederland
se gereformeerde synode, dr. H. J
Kouwenhoven, toonde zich geluk
kig met deze opstelling van de oe
cumenische synode. "De GOS", zei
hij, "heeft vastgesteld, dat het volk
van God - in afwachting van Gods
koninkrijk - reeds nü heilzame
veranderingen in de wereld kan
aanbrengen".
Baptisten
Het congres van de Europese
Baptisten in Hamburg nam een re
solutie aan waarin beëindiging van
de wapenwedloop en van martelin
gen wordt gëeist. De resolutie
neemt stelling tegen elke vorm van
oorlogvoering, zoals ook het opsta
pelen van kernwapens en biologi
sche en chemische wapens, "waar
door de beperkte voorraad grond
stoffen van de wereld niet voor
ontwikkeling wordt gebruikt,
maar het leven van miljoenen on
schuldige mensen en miljoenen
ongeborenen op het spel wordt ge
zet".
Voor het eerst hebben de baptis
ten met het formuleren van een
'schuldbelijdenis' zich officieel ge
distantieerd van de 'veel te toege
vende houding van de vrije ker
ken' tegenover het nationaal-socia-
lisme. Met 'schaamte en treurnis'
stelde het congres vast, dat de
Bond van Vrije Kerken destijds
onvoldoende de ideologische ver
leiding van het nazisme heeft on
derkend en te geringe moed heeft
getoond om uit te komen voor
waarheid en recht.
(In Europa wonen rond 1.1 mil
joen baptisten, ongeveer 30.000 in
Nederland. Wereldwijd tellen zij 35
miljoen gelovigen, verenigd in 130
nationale bonden of unies).
Luthersen. Het nieuwe uitvoe
rend comité van de Lutherse We-
LAATSTE NIEUWS. De Gere
formeerde Oecumenische Syno
de in Chicago neigt ertoe, de po
sitieve houding van de Gerefor
meerde Kerken in Nederland in
zake homoseksualiteit en de
nieuwere gereformeerde visie
op de bijbel (zoals neergelegd in
het geschrift 'God met ons') te
veroordelen. Zij verwierp met
30 tegen 27 stemmen bij 1 ont
houding een voorstel om alléén
zorg uit te spreken over deze
ontwikkelingen.
Tevens besloot de synode,
haar overtuiging dat de Gere
formeerde Kerken in Nederland
zich verwijderen van het bij
bels getuigenis en van de kern
van de reformatorische belijde
nis nog nader in te vullen. Dat
zou vandaag gebeuren.
reldfedcratie (97 kerken met 55
miljoen leden) heeft het mandaat
verlengd van de Amerikaan dr.
Carl Mau (63) als secretaris-gene
raal. Volgend jaar december hoopt
Mau met pensioen te gaan. In fe
bruari zal worden beslist over zijn
opvolging. Een commissie uit het
bestuur gaat een voordracht ma
ken.
Het uitvoerend comité benoem
de 44 leden in de commissies ker
kelijke samenwerking, communi
catie, studie en werelddienst. Acht
komen uit Afrika. 7 uit Azié, 17 uit
Europa, 8 uit de Verenigde Staten
en 4 uit Zuid-Amerika.
Vastenactie. De Zuidafrikaan-
se Raad van Kerken heeft een 'vas
ten- en gebedsactie' aangekondigd
voor de slachtoffers van 'gedwon
gen verhuizing van zwarten uit
blanke gebieden naar zogenaamde
thuislanden, waar honger heerst en
geen werk is' De vastendag is op
24, de gebedsdag op 26 augustus.
De overzeese zusterkerken is ge
vraagd, aan deze actie mee te doen.
