Van Gogh: voltreffer van jewelste
Leidsepleintheater wordt discotheek
Expositie
verwacht
j binnenkort
150.000 ste
bezoeker
Frisse abstracten van
Mense Jacob ten Hoeve
Eigen
tijdse
beelden
f
I
in Wassenaarse tuin
VRIJDAG 3 AUGUSTUS 1984
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 19
Drukte op de expositie in het museum Kröller-Müller
OTTERLO (GPD) Zomer en vakantie zijn een unieke
attractie rijker nu het rijksmuseum Kröller-Müller voor
het eerst zijn complete Van Gogh-collectie aan de wanden
heeft hangen. „Well, here's where Vincent lives", schalde
een Amerikaanse dame terwijl ze over het gazon een grote
groep landgenoten voortjoeg naar het museum dat uitpuilt
van het bezoek aan de legendarische kunstenaar.
Van Gogh was tijdens zijn korte le
ven (37) met zijn koortsachtige ac
tiviteiten op linnen en papier een
armoedzaaier eerste klas. In Den
Haag niet gezien, in Drente uitgela
chen,
1908 van haar adviseur Bremmer,
toen het tweetal een stilleven met
citroenen bekeek, en er in feite een
begin werd gemaakt met de collec-
de tienduizenden nu op af
Brabant door mijnheer stromen. Bremmer wist dus al wat
pastoor nagewezen, in Antwerpen
door de heren van de tekenacade-
voor niet goed snik versleten,
i Frankrijk nog steeds alleen die
Hélène Kröller volg-
n het schitterende mu-
de Hoge Veluwe krijgt
het nu alleen al warm bij het
droge korst brood en ook door de- kijken naar de drukte waartoe de
ze natie met de nek aangekeken kolossale verering
het is eigenlijk een wonder dat de stenaar kan leiden,
schatrijke mevrouw Króller-Muller
18 jaar na de tragische dood van
Van Gogh begon met het zorgvul
dig opbouwen van een collectie die
een museum diep in de bossen en
heidevelden van de Veluwe inter
nationale faam heeft geschonken.
„Daar is hij eindelijk", riep de
geestdriftige Amerikaanse dame
nu, terwijl de groep zich in volle
vaart door de dichte rijen kijkers
boorde en tot stilstand kwam voor
de eerste Van Gogh. Zoveel razen-
Genieten
„Noem het maar Van Gogh-toe-
risme", zei een suppoost die een
groep Fransen de weg wees naar
de schilderijen. Het veelzeggende
van dit gebaar was dat de Fransen
al op de expositie waren gearri
veerd, maar nog steeds dachten in
de aankomsthal te vertoeven. Door
de dichte rijen kijklustigen was er
bij de binnenkomst inderdaad in
Een aantal Van Goghs aan de muur van Kröller-Müller
door
Ary Jassies
de haast als deze alweer spoorslags geen velden of wegen een doek te
verder dravende groep had alleen bekennen. Gelukkig is het op de
-- fascinerende expositie lang niet al
tijd een dergelijk volbezet spitsuur
van Van Gogh-adoratie.
Wie volop genieten wil kan het
best 's morgens in het prille uurtje
tussen tien en elf een kijkje nemen
bij de 92 schilderijen, de 183 teke
ningen en de 3 prenten die bij el
kaar een uniek schilderij vormen
van een door kunstenaarschap en
worsteling bezeten leven. Maar al
rond het middaguur komt het voor
dat men tussen de schouders en de
halzen van kijkend Nederland naar
een opening moet zoeken om mee
te genieten van een der werkstuk
ken met dat typische Van Gogh-
kenmerk: men voelt niet alleen de
kunstenaar, maar ook diens wor
steling.
Zondag is in het museum met
zijn internationale aanloop de dag
van de immense pantoffelparade,
de overbevolking en de heksenke
tel. „We hebben meegemaakt dat
alle parkeerplaatsen bezet waren",
zei een hoofdschuddende sup
port", en het bleef maar doorrij
den, stromen auto's, allemaal om
Van Gogh. Niemand die de echte
natuur wilde zien. Bosjes en hees
ters zijn platgetreden".
doeken zat. Van Gogh heeft na
tuurlijk nooit op de Hoge Veluwe
geleefd. Maar het is waar dat de es
sentie, de kleuren, de pracht en de
betekenis van zijn werk tot leven
komt op de tentoonstelling 278 x
Van Gogh, waarmee Kröller-Mül
ler zegt deze zomer een voltreffer
van jewelste plaatst.
De bezoekcijfers hebben alle re
cords uit de geschiedenis van het
museum gebroken. De eerste vier
weken van de Van Gogh totaal
show gaven al een bezoekersaantal
van meer dan 100.000 te zien en de
150.000 wordt binnenkort ver
wacht. Op topdagen verschijnen er
zelfs meer dan 6000 bezoekers. Als
het met dit overstelpende bezoek
zo doorgaat zijn er, als de tentoon
stelling in september met twee we
ken wordt verlengd, wellicht
300.000 mensen op bezoek geweest
bij Van Gogh.
Geen enkele gedachte heeft het
eeuwige leven, en ook rook kan op
gaan in zekerheid. In 1880 schreef
Vincent aan zijn broer Theo: „Je
kunt een groot vuur in je ziel heb
ben, en niemand komt zich er ooit
aan warmen, en de voorbijgangers
zien niets dan een beetje rook uit
de schoorsteen komen, en gaan
huns weegs". Nu we een dikke
eeuw verder zijn is een Van Gogh
vele miljoenen waard, is er ook nog
een ander Van Gogh-museum, een
Van Gogh-speelfilm, een Van
Gogh-tophit, een Van Gogh-thea-
tervoorstelling en een reeks Van
Gogh-boeken waarmee een biblio
theek te vullen is.
Een groot vuur in de ziel en nie
mand die zich er ooit aan warmen
komt? „Zo ziet het er in de hemel
uit", hoorde mevrouw Kröller in
peleters wees, vertelde de bezoe
ker uit België waarom hij gekomen
was. „Er is bij ons een heel pro
gramma op televisie geweest over
deze volstrekt unieke tentoonstel
ling. Dat wilden we dus niet mis
sen. En ik zal u ook zeggen waarom
uw Van Gogh zo wonderlijk groot
is. Dat is omdat hij het eigenlijk
zegt zo eenvoudig als een school
jongen. Maar in elk schilderij word
je het landschap binnengetrokken
En je voelt dat eigenlijk niet het
landschap is geschilderd, maar de
ziel van de schilder, de diepte van
het leven. En dat met zulke aardse,
pure streken van het penseel. Dat
is de echte grote kunst".
Maar zo zijn er ook in Van Goghs
tijd wel meer namen te noemen
van kunstenaars die zo groot wa
ren dat ze in eenvoud het ware
konden uitdrukken. Waarom zijn
zij totaal vergeten en is de zich
„slechts boerenschilder" noemen
de Vincent na zijn tragische dood
wel tot leven gekomen? Van Gogh
is nu immers de schilder voor mil
joenen tussen Tokio en Reykja
vik geen straat of ergens boven een
wandmeubel wordt het interieur
wel verlevendigd door een zonne
bloem of café-terras.
Uniek
Het liep nu tegen twaalven en in
het zaaltje met de Aardappeleters
bestond de aanloop uit Duitsers,
Engelsen, Zweden, een geheimzin
nige Japanner met een strohoed,
die zonder te kijken alles fotogra
feerde, de Amerikaanse hardloop-
groep, een bejaard Belgisch echt
paar van wie de vrouw doof was
zodat men van sappig Vlaams kon
genieten, drie geleerde Italianen
die vliegensvlug in kleine boekjes
schreven, en een grote menigte
eerbiedig starende en zacht fluiste
rende Nederlanders.
In de andere ruimtes was het op
deze rondgang langs en door het le
ven van Vincent van Gogh niet an
ders, en terwijl hij naar de Aardap-
Tragiek
Deskundigen uit de wereld van
de kunst en de zielswetenschap-
pers werpen zich geestdriftig maar
tevergeefs op de beantwoording
van de vraag. En ook te midden
van het eindeloze geschuifel in de
zalen van Kröller-Müller is er maar
een enkeling die raad weet met de
vraag naar de grenzeloze populari
teit. „Hij was ergens nog veel tragi
scher dan de schrijver Kafka", zegt
een jonge Oostenrijker die met een
vriend, twee rugzakken en vier
Vincent-biografieën helemaal naar
Otterlo is komen liften. „Ook bij
ons was deze unieke expositie op
de televisie. Hij was de eerste man
in onze tijd die in zwart en geel zijn
eigen tragiek schilderde, en de on-
„In een krankzinnigengesticht,
en dan nog zo mooi schilderen.
Verder is er nog zoveel onzeker
over Vincent", klonk het in de
Amerikaanse groep die voortstoof
naar een dia-voorstelling over Van
Gogh.
Zeker is natuurlijk wel dat de
schilder, wiens leven tot mythe
verheven is, streefde naar het
hoogst mogelijke vakmanschap.
In die eindeloze kettingreeks van
zijn brieven geeft Van Gogh zelf di
rectere informatie over de werk
stukken die hij onder handen had.
Het is, zeker ook in het geval van
de Aardappeleters, belangwekken
de uitleg uit de eerste hand. Voor
menige bezoeker is het daarom na
een tijdje kijken mogelijk een knel
lende vraag waarom bij de lange
ronde langs het schildersleven al
leen maar het naambordje bij de
278 pronkstukken prijkt. Vooral
dank zij Vincents ook al weer
koortsachtige bnefschrijverij kun
nen we de ontwikkeling van dit
magistrale levenswerk van maand
tot maand nagaan, en zeker van
plaats tot plaats. Maar zelfs de aan
duiding van de grote periodes
(Brabant, Aries etc.) ontbreekt.
Geen mankement op deze wel de
gelijk het chronologische voet
spoor volgende expositie?
„Zeker niet", zegt drs. Johannes
van der Wolk, de conservator van
de Van Gogh-collectie in het Kröl
ler-Müller, „we hebben bewust
geen tentoonstelling willen maken
waarin het publiek van de ene toe
lichting naar de volgende wordt
rondgeleid. We wilden de unieke
schilderijen van Van Gogh hele
maal voor zichzelf laten spreken
Het accent is gelegd op hun uitstra
ling. Het is een kijktentoonstelling,
geen leestentoonstellng".
Fantastisch
Van der Wolk beheert na ruim
vier jaar directeurschap in het Van
Gogh-museum in Amsterdam se
dert een halfjaar de door hem „fan
tastisch" genoemde Vincent-in
boedel op de Veluwe. Met direc
teur R. W. D. Oxenaar is hij de in
richter van Vincents huidige one-
man-show in het deze zomer als
pretpark ineens zo afgeladen mu
seum. Van der Wolk moet hartelijk
lachen om de vergelijking - ook
weer eens een museumdirecteur
die geen aanstoot neemt aan de
vergelijking met genietingen van
volkser eenvoud. „We hebben",
zegt hij, „heel bewust gekozen
voor een tentoonstelling, die er
puur is om te genieten. Niks geen
expositie om nieuwe gezichtspun
ten, of om een andere visie naar vo
ren te brengen. Er zitten ook geen
wetenschappelijke motieven ach
ter. Het moest een blijde tentoon
stelling worden. Een service aan
het publiek. Wat we boven alles
hebben gewild is dit: ons eigen en
thousiasme voor deze schitterende
collectie overdragen aan het pu
bliek".
Met een daggemiddelde van
ruim 3000 mensen uit alle wind
streken, en van alle leeftijden en
achtergrond, lijkt de doelstelling
op ruime wijze te worden gehaald.
Van Goghs schilderijen spreken
hun taal, en in de zalen van Kröller-
Müller gonst het van de bewonde
ring. „Het slaat ongelooflijk aan.
Zo hadden wij het niet durven dro
men", zegt de opgetogen Van der
Wolk, „er gebeuren ook dingen die
je nooit meemaakt. Mensen die
bellen om te zeggen dat ze mis
schien ook een Van Gogh op de
zolder hebben liggen. En wat ik
nog nooit heb meegemaakt, een
stapel brieven van mensen die zeg
gen dat ze het zo ontzettend mooi
hebben gevonden. Het zijn vaak
heel ontroerende brieven, waarin
ze schrijven wat Van Gogh in hun
leven heeft betekend. Ze leven zich
in in zijn persoonlijkheid, ze her
kennen in zijn leven de problemen
waarmee ze zelf worstelen. En dan
komen ze hier, en dan zijn ze diep
onder de indruk van het werk dat
hij heeft gemaakt"
AMSTERDAM (GPD) Als het aan de
nieuwe huurder van het leeggehaalde Leid
sepleintheater ligt blijft de slogan van de
bioscoop van kracht: „De goede films ko
men er toch". Ook als het theater half sep
tember a.s. na een verbouwing van een mil
joen gulden opengaat als discotheek De
Bios. Horeca-exploitant Rien Huis in 't
Veld heeft het filmscherm voorlopig in
plastic verpakt. „Leuk voor toekomstige
filmpremières", zegt de man die zichzelf
een filmgek noemt. Maar de bijna failliete
bioscoopondernemer Meerburg weigerde
elk bod op de filmprojectoren van zijn
Leidsepleintheater en een beetje verbaasd
zegt de toekomstige disco-eigenaar „Ze
hebben er alles uitgesloopt wat aan de bio
scoop herinnerde. Terwijl ik toch juist iets
van een theater wilde behouden".
Het Leidsepleintheater op een steenworp
afstand van de Stadsschouwbug in Amster
dam hoorde oorspronkelijk bij een patro
naatsgebouw dat bekend was als het Corne
lls Broere Huis. In 1933 besloot men een
van de ruimten voor het publiek toeganke
lijk te maken en de eerste,directeur Louis
Davids vernoemde het theatertje met de
kolommen naar het Leidseplein. Het was
een van de vele intieme zaaltjes die Amster
dam in de jaren '30 rijk was.
En bijna een kwart eeuw lang trok het
met cabaret, kleinkunst en danssolo's een
geinteresseerd publiek. Volgens Wim lbo
heeft Louis Davids hier de Nelson Cabaret
Revue geintroduceerd. Fien de la Mar en
Martie Verdenius speelden hier. Wim Son-
neveld zong er in 1936 internationale chan
sons. Het ABC-cabaret van Louis Gimburg
met Corrie Vonk, Tilly Perin Bouwmeester,
Wim Kan en Cor Hermus ging hier in pre
mière. Later volgden andere beroemde na
men als Toon Hermans, Willy van Hemert
en Sieto Hoving.
Het theater kwam in 1958 in handen van
de maatschappij voor Cinegrafie die er door
de architecten Ooyevaar en Stolle een hy
permoderne strakke bioscoop van liet ma
ken. Het gordijn was vervangen door pane
len met een enorme foto van een sneeuw
landschap die als een harmonica kon wor
den geopend. Dat landschap was gefotogra
feerd door Carel Blaazer en werd later ver
vangen door een foto van* een wit gepleis
terd bergdorp toen bezoekers bezwaar
maakten tegen het prikkeldraad op de eer
ste afbeelding.
Het Leidsepleintheater heeft in de jaren
'60 een grote rol gespeeld in het leven van
veel Pleiners. De vaste klanten van de ca-
fé's Reynders en Eijlders. Er kwamen in
derdaad goede films zoals de nouvelle-va-
guegolf uit Frankrijk en de eerste Berg
man-films. Op een of andere mamer was al
les mogelijk in het Leidsepleintheater en
filmliefhebbers konden blind varen op de
keuze van de exploitant.
In het Leidsepleintheater en in nabij gele
gen bioscoop De Uitkijk maakte het pu
bliek ook voor het eerst kennis met korte al
of niet experimentele voorfilmpjes van jon
ge Nederlandse cineasten. Maar er was ook
plaats voor het eerste seksfilmfestival dat
toen alleen in een vrijzinnig land als Neder
land kon worden georganiseerd. De film
Easy Rider heeft in hetzelfde theater ruim
een jaar op het programma gestaan.
In 1968 nam Piet Meerburg het Leidse
pleintheater over en de dagelijkse leiding
kwam in handen van Pieter Goedings. Nu
eigenaar van de Movie-theaters en een be
langrijk filmverhuurder in Amsterdam
Tien jaar later was de terugslag in de bio
scoopwereld vooral te merken bij de kleine
theaters. In 1983 hoorde men voor het eerst
fluisteren dat er sluiting dreijgde voor het
Leidsepleintheater. De vele bioscopen van
het Meerburgconcern konden tenslotte al
leen worden gered door ze onder te bren
gen in een stichting onder leiding van Fred
Denker van het City-concern.
City was toen in handen van de grote
Amerikaanse bioscoop-exploitatiemaat
schappij Pacific Ocean van Michael For
man die als voorwaarde van deze overname
stelde dat één Meerburgtheater moest wor
den gesloten. Dat betekende het definitieve
einde voor het verliesgevend Leiseplein-
theater.
Deze week hebben bouwvakkers de laat
ste donkerblauw geschilderde planken van
de bioscoopmuren getrokken. Naast het
projectiescherm hangen nog twee fotopa
nelen van het vroegere voordoek en het
buitenlicht schijnt helder uit de vroegere
projectieruimte. Over zes weken is de thea-
tervloer veranderd in een mozaïek van
zwart grind en op de plaats waar 50 jaar ge
leden Louis Davids op het toneel stond
komt nu een podium dat op luchtdruk kan
worden geopend voor een spectaculaire en
tree van de band.
Een disc-jockey zal elke avond in een
hoogwerker klimmen waarmee hij zich
door de hele ruimte kan verplaatsen Een
idee dat Rien Huis in 't Veld en zijn echtge
note Lidy hebben meegenomen van een
reis naar Japan. In hun succesvolle café Le
Berry op het Leidseplein laat Rien zien hoe
het interieur van de disco wordt dat archi
tect Gerard Poolman in moderne pasteltin
ten heeft geschetst. Poolman heeft ook de
Alpha bioscooptheaters bij het Leidseplein
gebouwd. En op dat gebied kan dus niets
mis gaan. Rien Huis in 't Veld verzekert
„Er mag ook niets mis gaan in de disco. Ie
dereen moet zich er veilig en lekker voelen
daarom komt er bij de ingang een metaal
detector. Ik wil geen wapens in mijn zaak"
In Wassenaarse galerie
Mense Jacob ten Hoeve (schilderij
en) en Petri Voet (keramiek) in Gale
rie Henk de Greef, Schoolstraat 27,
Wassenaar. Tot en met 23 augustus.
Geopend: di. t/m za. van 10-17 uur.
WASSENAAR - Galerie Henk
de Greef toont deze maand
kleurrijk abstract schilderwerk
van Mense Jacob ten Hoeve en
diverse stukken keramiek van
Petri Voet.
Ten Hoeve (geb. 1950) genoot
kunstacademische opleidingen
in Leeuwarden en Maastricht.
Hij exposeerde reeds menig-
rftaal, onder meer in 1978 in het
LAK. De ongeveer vijftien schil
derijen die men nu in Wassenaar
kunt bekijken zijn opgezet in de
tegenwoordig bijzonder populai
re acrylverf. De kunstenaar heeft
de mogelijkheden van deze verf
- zij kan zowel dekkend als
transparant worden gebruikt -
niet onbenut gelaten. De meeste
werken zijn op grote linnen doe
ken gezet, de andere op papier.
Op één werk na zijn alle schilde
ringen geheel abstract. De
verfstreken zijn schetsmatig
neergezet, kris kras over het
beeldvlak verspreid. De kleuren
dominerend zijn mengkleuren
als orarye, rose en groen zijn
gebroken door veel wit. Hier en
daar schemeren donkergekleur
de onderlagen door. Al met al
maken de schilderingen een lich
te, frisse, 'zomerse' indruk. De
expressie van de kleuren en van
de beweeglijke penseelstreken is
waar het om gaat in dit tachis-
tisch te noemen werk. Lichtelijk
storend zijn de donkere
verfklodders op de zijkanten van
de doeken: me dunkt dat hier
wel een taak ligt voor een lijsten
maker.
De meeste creaties zijn titel
loos. Die werken die wèl een titel
meekregen - bijvoorbeeld 'Tune
of rain and wind' en 'Indian sum
mer' verschillen niet wezenlijk
van de andere werken. Men kan
wel 1001 verschillende titels be
denken voor al deze schilderin
gen, die immers bij ieder mens
weer andere persoonlijke asso
ciaties kunnen oproepen. Het
werk 'Renaissance Fair' zegt mij
helemaal niets dat ik met de Re
naissance of met een kermis kan
verbinden. Merkwaardig in dit
werk, dat door het overwegend
donkere kleurgebruik afwijkt
van de andere schilderijen, is de
grote dieptesuggestie: het lijkt of
men door licht, donker struikge
was heen kijkt naar een helder
gekleurde wereld. Het enige fi
guratieve werk, 'Isis by Dawn',
toont een vrouwelijke rugfiguur
met licht naar achteren neigend
hoofd. Die 'dageraad' zie ik er
niet zo in, en evenmin is mij dui
delijk in welke functie deze go
din hier precies is afgebeeld (ge
let op haar omhoogkijken mis
schien als maangodin?). Terug
komend op de abstracte schilde
rijen: persoonlijk vind ik deze op
zich wel vriendelijke, maar tame
lijk onrustige werken weinig
boeiend, en artistiek gezien zijn
zij nauwelijks interessant te noe-
Van de tweede exposant, Petri
Voet (geb. 1943), is een vijfen
twintigtal stukken keramiek te
zien. Deze kunstenares ontving
een kunstopleiding aan de Tech
nische School in Gouda (afdeling
keramiek) en exposeert ook al
vele jaren. In Wassenaar kan
men vazen, kommen, schalen en
dergelijke van haar zien, de
meeste nogal massief, haast
lomp van vorm. De produkten
zijn zacht van kleur: ingehouden
blauwe, grijze en bruine tinten,
die we altijd aantreffen bij derge
lijk semi-Chinees aardewerk. De
vormen zijn niet altijd even per
fect afgewerkt, maar de meeste
produkten zijn toch beslist fraai
te noemen met hun veelal aardi
ge glazuurwerkingen. Nogal
apart zijn de drie 'Doosjes met
landschap': aardewerken bakjes-
met-deksel waarop (in het gla
zuur) in zachte tinten (te?) vaag
landschapjes zijn gesuggereerd
ANTOON ERFTEMEIJER
Foto rechts: één
van de schitterende
werkstukken van
Hans Vijgen, die bij
'De Narwal' zijn te
zien (foto pr>
Beeldentuin De Narwal, Oud Clin-
gendael 7, Wassenaar. Tot en met 30
september.
WASSENAAR - Achter villa
De Narwal, een conferentie-oord
vlak naast Dierenpark Wasse
naar, is voor de zomer een beel
dentuin ingericht. De Haagse ga
leriehouders Jurriaan van Kra
nendonk en Caroline de Westen-
holz hebben over de gehele par
kachtige tuin een achttiental
beelden verspreid van twaalf
kunstenaars. Óp een enkel werk
na zijn ze alle zuiver abstract
Werkelijk oorspronkelijk wat
techniek en vormbehandeling
betreft zijn de meeste werken
niet. Het gebruiken van 'ready-
made'-materialen, roestend ijzer,
assemblagetechnieken, fel ge
kleurde verven: het is al zo vaak,
en veelal beter, door anderen ge
daan. Niettemin zitten er wel de
gelijk interessante werkstukken
tussen, en een wandeling door
deze beeldentuin is dan ook be
slist de moeite waard.
Men dient dan wel de niet in
alle opzichten even geslaagde
opstelling voor lief te nemen.
Veel werken zijn sokkel-loos
midden in de nogal woeste tuin
geplaatst, gedeeltelijk verborgen
achter opschietende brandnetels
en ander gewas en soms bedol
ven onder oude bladeren, vogel
poep en andere rommel. En dat
terwijl die werken in inhoudelijk
of formeel opzicht geen enkele
duidelijke band met de natuur
hebben. Sokkels en beter onder
houd zouden vele beelden aan
zienlek ophalen. Bovendien heb
ben sommige werken meer ruim
te nodig: ze staan nu teveel inge
sloten tussen struiken en bomen
Uniek en zeer verzorgd zijn de
beeldhouwwerken van Hans Vij
gen. Met koper, wit marmer, ijzer
en gebakken klei vervaardigde
hij mooi uitziende constructies
die natuur- en meetkundige
kwesties tot onderwerp hebben.
Schitterend, zeker voor in een
tuin, is een eenvoudig maar knap
uitgewerkt bronzen beeld van
Marina van der Kooi. Het stelt
een vlucht vogels voor tegen de
achtergrond van een ronde schijf
- aarde, zon, firmament? - die
steunt op een rechthoekig blok.
De plaatsing van dit beeld op een
boomstronk is weinig geslaagd
te noemen.
Nogal simplistisch is het werk
van Bart Kelholt. Hij plaatst drie
roestige stangen als een wig
wam-skelet tegen elkaar, bindt
ze van boven aan elkaar met een
ijzerdraadje, en hangt hier een
metalen bakje onder.
Luchtig en speels zijn de grote
werken van Jan Mulder. Rob Lo-.
gister en Alexander Schabracq.
die op het grote grasveld midden
in de tuin staan opgesteld. Oud
roest, metalen bussen, bont be
schilderde stangen en spiralen
en andere zaken zien we bijeen
gebracht. Men zou ze wel ko
misch kunnen noemen, maar in
geen enkel opzicht vind ik ze erg
imponerend.
Al met al is een wandeling
door deze beeldentuin beslist
een genoegen, dat men nog tot
het eind van de zomer kan sma
ken.
ANTOON ERFTEMEIJER.
