'Misschien schilder ik peuken
tot ik van het roken af ben'
in LA: dribbelen
Sop de vierkante meter
GD®®®©®©©©.
VAKKLEDING
t&.
Hoe Wieteke van Dort in een Leids ziekenhuis belandde
VRIJETIJDSKLEDING
TERDAG 28 JULI 1984
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 23
)R10S ANGELES (GPD) - Voor
enfiatle NOS is het letterlijk 'dribbe-
en op de vierkante meter', maar
iet nationale omroepbedrijf
ïeeft in Hollywood met ter plaat-
rt zae gehuurde apparatuur een ra-
lio- en televisiestudio ingericht
|M/iie er wezen mag. Volgens tv-
1 NSaas Karei Enkelaar ziet het er
veliswaar uit „als een stal waarin
aagSlles met touwtjes aan elkaar
:it", maar de nijvere arbeid van
\ees Buurman, Joop Berensen
zoradio) en Martijn Lindenberg
yoltelevisie) heeft de NOS een be-
n Sparing opgelevert van grofweg
;en half miljoen gulden vergele-
'ten bij het tarief dat de Europese
organisatie EBU van meer dan
landen voor de vergelijkbare
Se^hensten heeft vastgesteld.
Schii Nederland doet tot aanmerke-
baarlij^e ontstemming van de EBU
de. aan deze gezamenlijkheid niet
mee en heeft daarentegen met
,(meFinland, Noorwegen en Dene-
I30^narken een eigen (tijdelijk) sa
menwerkingsverband gesticht.
Bovendien worden voor de eer-
Terpte maal de activiteiten van radio
2.8oen televisie zoveel mogelijk ge-
2.5(jcoordineerd en samengevoegd.
Deze nieuwste samenwerking
levert vier eigen cameraploegen
op met vier montage-eenheden
en een benauwd, maar eigen stu-
izondiootje met een uit Nederland
*op ^overgevlogen olympisch decor,
iwerin werkelijkheid ziet dat er alle-
maal wat kleintjes uit, doch vol-
-gens Lindenberg zal het straks in
de Nederlandse huiskamers een
volwassen studio lijken zelfs al
zullen de presentatoren en com-
Jmentatoren van een verouderd
studiocomplex zo ongeveer bij
elkaar op de knie moeten gaan
nil zitten.
De NOS, in Los Angeles met 35
man inclusief een aantal lokaal
aangetrokken krachten, voor ra
dio en televisie te samen, be
schikt over zes kanalen met Hil
versum die dag en nacht open
zijn. Elke dag wordt het mate
riaal voor de vier landen van de
zogenaamde 'Nordic Group' via
een unilaterale satellietverbin
ding naar Hilversum doorge
seind en daar vervolgens ge
splitst.
door
Henk Kolb
Martijn Lindenberg heeft er
nog een functie bij: voor de Ame
rikaanse omroeporganisatie
ABC, die de televisieuitzendin
gen van de Spelen verzorgt, re
gisseert hij de beeldverslagen
van het wielrennen. ABC be
schikt voor het snelfietsen, hand
bal en hockey niet over deskun
dige eigen regisseurs en voor die
sporten wordt het beeld de heren
in handen gegeven van respec
tievelijk een Nederlander, een
Duitser en een Nieuwzeelander.
Al dit bezuinigen heeft zijn re
denen. De NOS geeft aan de ver
slaggeving van de zomerspelen 4
miljoen gulden uit. Voor com
mentaarposities bij de grote
sporten vraagt de organisatie bij
voorbeeld het bedrag van 35.000
gulden. Als zo'n sport een paar
dagen in beslag neemt (zoals at
letiek dat tien dagen op het pro
gramma staat) is dat nog wel te
doen, maar voor de wielerwed
strijden op de weg bijvoorbeeld
gaat dat bedrag in een dag op. De,
studioruimte van 60 vierkante
meter kost niet minder dan
130.000 gulden aan huur.
Met grote trots laat de NOS in
Amerika een eigen vinding van
de radio-afdeling proefdraaien,
waarvoor van buitenlandse zijde
veel belangstelling bestaat. De
radiolijnen worden, terwijl de
uitzendingen aan de gang zijn,
tevens gebruikt voor het doorsei
nen van dienstmededelingen per
telex zonder dat de luisteraar
daarvan iets gewaar wordt. Dit
spaart geld voor telefoonverbin
dingen.
„Als Amsterdam in 1992 de or
ganisatie zou krijgen zullen we
wat anders laten zien dan we hier
voorgeschoteld krijgen", belo
ven hoge omroepfunctionaris-
sen. Sommigen spelen reeds met
de gedachte aan uitzendingen
via een nieuw systeem dat een
sterk verbeterd beeld oplevert,
doch tevens nieuwe satellieten
nodig maakt en nieuwe kijkbui-
zen in de huiskamers. Men hoort
reeds de voorspelling dat tegen
die tijd iedereen een nieuw tele
visietoestel zal moeten hebben
hoewel er ook naar mogelijkhe
den wordt gezocht om ontvangst
tevens via thans verouderde toe
stellen nog mogelijk te maken
omdat zulke ingrijpende veran
deringen niet zonder meer kun
nen worden afgedwongen.
In uniforme kledij (overhem
den met embleem, donkerblau
we broeken o.a.) spant de NOS
zich in om met het oog op de mo
gelijke organisatie in Amster
dam een uiterst respectabele en
professionele indruk te maken
op de internationale televisie- en
radiogemeenschap, die in Los
Angeles in volledige bezetting
bijeen is gekomen.
Joop van den Berg is sinds 1981 directeur van de
Wiardi Beekman Stichting (WBS), het wetenschap
pelijk bureau van de Partij van de Arbeid. Is in die
functie mede-veraniwocrdel'jk voor de ideologische
onderbouwing van hel gevoerde beleid. Heeft daar
naast ruime journalistieke ervaring. Werkte bij De
Gelderlander, was adjunct-hoofdredacteur van het
Limburgs Dagblad, schreef politieke achtergronds
artikelen voor de Gemeenschappelijke Pers Dienst
en politieke columns in NRC Handelsblad. Was van
1971 tot '81 wetenschappelijk medwerker parlemen
taire geschiedenis aan de universiteit van Leidon.
Sinds 1972 woont hij in Alphen aan den Rijn
"Wilde wel eens een huis op de begane grond" Voor
Amsterdam acht hij zich te provinciaal "Ik zal m'n
hele leven wel Maastrichtenaar blijven".
Noemt zich vanwege veel avondwerk een dunne
lv-kijker. Vlijt zich slechts neer voor de buis als hij
doodop is. Heeft wel de neiging verslaafd te raken
aan series: "Vroeger keken mensen stiekum. Dat
noem ik hypocriet. Voor series hoef je je niet te scha
men". Wel raakt hij vaak de draad van het verhaal
kwijt.
In een periode waarin ik als
vast adviseur van het partijbe
stuur van de PvdA van die verga
deringen ben verlost en ook van
de vaste vergadernummers van
een WBS-directeur - die krach
tens zijn ambt maar beter een
avondmens kan zijn - lijkt de tijd
gekomen om eens wat meer na te
gaan wat de televisie heeft te bie
den. In het seizoen dat men in
Hilversum zijn best beweert te
doen en in elk geval het meeste
geld schijnt te spenderen, komt
er van kijken weinig terecht.
Tenzij het in een verregaande
staat van geestelijke ontbinding
is, of iets frisser op een zondag
morgen bij het 'Capitool' Tot nu
toe heeft de zomer (hoezo, zomer,
met dit vroegtijdig herfstweertje)
echter evenmin veel kansen ge
boden, hoewel ik mij niets te
goed weet voor veel en verslaafd
tv-kijken als ik de kans krijg.
Opnieuw een week vol hinder
nissen, die een overzicht van wat
ik - wetend voor deze rubriek te
zijn ontboden - heb gezien, nogal
mager maakt. Op uitnodiging
van goede vrienden naar Paul
van Vliet in Scheveningen, die in
het theater aanzienlijk amusan
ter blijkt dan voor de camera; bij
andere vriend op veijaardagsvi-
site, waar een gezelschap ras-
Amsterdammers elk verlangen
naar televisiedrama doet ver
dwijnen. Dan nog een grote fami
liereünie waar de 130 nazaten
van één grootmoeder een leven
dige illustratie bieden van de cu
rieuze wetten van Mendel. Dan
nog een enkele avond opgesloten
in de isoleercel die studeerkamer
heet. Zo dreigt het dus nog niets
te worden.
De eerste donderdag weer
geen Dallas - op de tweede don
derdag vraag ik mij af waar de
draad van het verhaal is geble
ven, als die er al was -, terwijl ik
de duivelse grijns van JR slecht
kan missen. Niet de vaak knappe
films (zoals op maandagavond)
op Duitsland maar een fragment
van 'Signal 7', de prachtige low
budgetfilm van Rob Nillson,
door de VPRO uitgezonden.
Maar mijn plichten kan ik moei
lijk verzaken, hoewel ik er soms
toe geneigd ben. Zoals bij voor
beeld m het geval van de RSV-
enquéte (Ik maak me zelf wijs
dat ik dat voor mijn werk behoor
te zien. terwijl ik er zoals zovelen
meer van smul dan van welke se
rie ook...) goed samengevat door
het team van Den Haag Vandaag,
maar inmiddels gestopt tot sep
tember.
Het effect van die uitzendin
gen kon overigens wel eens min
der fraai zijn dan de enquête
commissie hoopt en ook ver
dient. Ik zie verontrustend veel
mensen - en niet alleen ex-werk
nemers van RSV - met wegwerp
gebaren reageren: 'één grote rot
zooi'. Het is dus niet zeker of er
louter een zuiverend effect van
de openbare getuigenverhoren
uitgaat. Veel zal afhangen van
wat de Tweede kamer er in het
najaar mee gaat doen. Helemaal
gerust ben ik daar niet op, met
alle respect voor het grondige
werk van de commissieleden
zelf. Afwachten.
De kijkervaring beperkt zich
dus tot een minimumpakket:
Laurent Fignon die de helling
naar Crans Montana oprijdt als
ware het een tochtje door de pol
der; een paar dagen later de hand
schuddend van zijn naamgenoot
premier Fabius, ook al zo'n me
teoor, maar dan in de politiek. De
alweer rake STER-spot van Ci
troen BX (toch al verliefd op.
maar niet capabel tot financie
ring) en die spot van de jongelui
die in de trein hun tanden beder
ven aan Raiders, maar dat tijdens
de binnenopnamen in de eerste
klas doen en tijdens de buitenop
namen naar de tweede klascoupé
blijken verhuisd.
Zaterdagavond vroeg genoeg
thuis om Guido Pieters' film 'Te
gek om los te lopen' te kunnen
zien: iets te leuk en iets te veel
lijkend op One flew over the
cuckoo's nest', maar vooral door
Leen Jongewaard erg mooi geac
teerd, en als een goed verhaal in
elkaar gezet. Zondag natuurlijk
RUR, het enige praatprogramma
dat ik werkelijk vermakelijk
vind (naast Adriaan van Dis. die
ik helaas te zelden heb kunnen
zien), omdat er zonder inciden
ten of Wichtigmacherei van de
presentator altijd iets gebeurt. In
dit geval zakt tegenover de char
mante inpakker Luns tegenspe
ler Willem Duis deerniswekkend
door de mand als een rancuneu
ze zeurpiet. De aanwezigheid van
één fraai uitgedoste dame is
daarvoor al voldoende. Als dat
geen staaltje van 'casting' is!
En het slot van de Kennedy-se-
rie, waarvan ik overigens alleen
de eerste aflevering heb gezien
en die toch weer veel herinnerin
gen naar boven haalt. Te beden
ken dat dat al weer twintig jaar
geleden is gebeurd; van Kenne
dy's dood hoorde ik als eerste
jaars student.
Na elven, als het eindelijk mag,
is er weliswaar geen dwangbuis
meer, maar wel radio. 'Met het
oog op morgen'. Extra voordeel
van dat doorgaans informatieve
programma: tussen de items
door kan je nog eens wat tegen
elkaar zeggen. In een huishou
den van twee avondwerkers ïn-
en buitenshuis een hele uit
komst...
JOOP VAN DEN BERG
jieWieteke van Dort (geboren
1943) heeft heel wat activitei
ten op haar naam staan. Zij
^peelde vier jaar bij de Nieu-
ve Komedie in Amsterdam,
tvaarna zij als cabaretière bij
pWim Kan kwam. In 1968 ver
scheen zij voor het eerst op
ie tv als de pop Pinokkio.
was zij samen met
JJjfyim Nijholt driejaar lang in
!14jiet populaire programma
.Oebele'. Vervolgens speelde
i9Zij de deftige dame in de
r. ,Stratemakeropzeeshow', en
was zij te zien in het tv-pro-
gramma ,Dat ik dit nog mag
v<meemaken' en speelde zij Ti-
artia Konijn in ,J. J. de Bom -
voorheen kindervriend'.
"Afoorts kwamen we haar te-
gen in series als .Lawaaipa-
pegaai', .Kortjakje is weer be-
ter', ,Kun je nog zingen, zing
dan mee' en speelde zij Pin-
kelotje in Pinkeltje.
Ook maakte zij diverse pla-
:n: .Weerzien met Indië' is
middels een gouden plaat
eworden. Zij kreeg diverse
nderscheidingen zoals de
'ilveren Harp van de Stich-
;ing Conamus, de Persprijs
ran Montreux, twee Edisons
:n de Gouden Lotus van de
indische Kulturele Kring. En
at haar schilderkunst be
eft, in 1980 kreeg zij de
Tonzen medaille bij de Eu-
•opaprijs voor Schilderkunst
Oostende (België). Verder
^illustreert zij kinderboeken.
Zij exposeert nu in Gebouw
Noord-Holland in Haarlem,
i J. J. Hamelinkstraat 4-6
khoek Schipholweg. De ten
toonstelling is geopend van
Jmaandag tot en met vrijdag
Jvan 9 tot 17 uur. Extra open
op de zondagen 12
augustus en 26 augustus van
14 tot 17 uur.
Wieteke van Dort: 'Ik werd dus nooit meegenomen'
(foto GPD) £)e sigarettenpeuken van Wieteke van Dort
•door
'Frans Keyspers
t ÏAARLEM (GPD) - „Ik had me
nooi opgemaakt, leuke jurk aange-
rokken. In de auto, even buiten
Wassenaar, dacht ik: ik ga dood.
Mies werd voor mijn ogen niet
swart maar wit. Met mijn auto zat
k opeens op de linker baan en kon
log net naar rechts uitwijken. Ik
voelde hartkloppingen, maar dat
tan angst zijn geweest. Er kwam
sen raar gevoel over me".
Het gebeurde op een dag in sep-
;ember 1982, die haar bijna fataal
werd. Wieteke van Dort was zoals
ütijd opgewekt, met haar auto op
weg naar een feestelijke bijeen
komst in het Gooise waar toneel-
en tv-acteur Kees Brusse de Televi-
zierring in ontvangst zou nemen.
Ze zou nimmer arriveren.
„Ik ben met mijn auto gestopt en
vervolgens buiten bewustzijn ge-
iraakt - met mijn hoofd lag ik op
'imijn stuur. Toen ik wakker werd
teag ik voor me een wegenwacht op
fde vluchtstrook achteruit rijden. Ik
ykon niet meer verder; die man van
'*de wegenwacht heeft me naar het
^Academisch Ziekenhuis in Leiden
'gebracht. Hij was reuze aardig en
jheeft nog een tijdje in de wachtka-
Jmer gezeten. Op Eerste Hulp heb-
i»ben de doktoren me van A tot Z
'onderzocht. Ze keken of ik mis
schien hyperventilatie had, tinte-
•lingen in de vingers of om mijn
[mond. Later die dag mocht ik het
iziekenhuis verlaten".
Het was een vreemde gewaar
wording voor Wieteke van Dort.
die iets dergelijks nooit had be
leefd. Die niet alleen altijd een on-
activiteit heeft weten te
maar bovendien sinds
jaar en dag getuigt van een veelzij
dig talent. Wieteke zingt, schrijft,
speelt toneel, acteert voor de tele
visie, illustreert kinderboeken,
maakt radioprogramma's, ont
werpt, maakt platen en schildert.
Wat dit laatste betreft: in het Ge
bouw Noord-Holland in Haarlem is
net een expositie begonnen van
schilderijen en tekeningen, die
duurt tot en met 29 augustus. Zij
omvat hele kleine plaatjes en me-
tersgrote doeken. Vast terugkeren
de thema's: sigarettenpeuken,
wrakken van vliegtuigen en auto's.
En als nieuw element asfalt en
wegmarkeringen.
Kortom, Wieteke van Dort is een
en al bruisend leven; zij doet bo
vendien nog een huishouden, is
moeder van twee kinderen en al ja
ren getrouwd met psychothera
peut Theo Moody. En de algemene
indruk die haar rtv- en atelierpro-
dukties maken, is dat je moet er
kennen dat hetgeen ze doet op z'n
minst nog leuk is ook!
Zaterdags na die totale black-out
stond Wieteke alweer op de plan
ken als Tante Lien, een figuur die
zij in 1979 op het VARA-scherm
bracht en welke aan haar eigen fan
tasie was ontsproten. Het idee ont
stond rond 1975 toen ze werd ge
vraagd voor een groep Indische
mensen op te treden. Daaruit ont
stond Tante Lien, zo'n verrukkelij
ke Indische dame van vijftig jaar
die met haar zus Toeti in een Haags
herenhuis woont. Een sfeer van
tempo doeloe, van koempoelans
waarbij de gasten op die bijeen
komsten elk hun steentje moeten
bijdragen tot het laten slagen er
van. De een zingt een liedje, de an
der doet een voordracht.
Het was een creatie die Wieteke
van Dort overigens op het lijf staat
geschreven. Want Wieteke, zo
blank als de top der Hollandse dui
nen, vond haar wieg nu een en
veertig jaar geleden in Soerabaja
en groeide op in de geheimzinnige
natuur van Indonesië, met haar ge
heimzinnige geluiden, haar door
dringende geuren, haar wereld van
vertellingen. En in Wietekes ade
ren stroomt een spoortje zuiver
bloed van een Indische voorouder.
Is zij daarom zo goed in het vertel
len van verhaaltjes?
'Snertbroeken'
Als klein meisje werd haar fanta
sie niet alleen door deze omgeving
al vroeg in beweging gezet, zij wist
er ook gestalte aan te geven. Als
kind al schreef zij verhalen. „Op
mijn negende schreef ik mijn eer
ste boek, daarna volgden nog veer
tien andere. Snertboeken die ik
voor mijn vriendjes en vriendin
nen schreef*.
En we kunnen net jammer vin
den of niet, dat pril begin van haar
literaire activiteit is ze allemaal
kwijt, op één manuscript en haar
dagboek na. „Het ging verloren
door ons vertrek uit Indonesië. We
gingen in 1957 met verlof naar Hol
land, maar we konden toen niet
meer terug. Alles werd genationali
seerd". Het was immers het diepte
punt in de relaties tussen de jonge
republiek onder Soekarno en Ne
derland. dat aan een post koloniaal
trauma leed. Nederlanders verlie
ten in groten getale het land waar
hun voorouders 350 jaar eerder
voor het eerst voet aan land had
den gezet.
„Hier was het geld op, mijn ou
ders waren alles kwijt, mijn vader
zijn rubberfabriek, zijn huis.
Werkelijk alles, we waren straat
arm. En ik had mijn manuscripten
verloren. Mijn vader is toen met
een werk gaan zoeken, maar dat
was moeilijk doordat hij bij de pen
sioengerechtigde leeftijd zat. Sa
men met een oom is hij toen een
makelaarskantoor begonnen".
Het (nimmer gepubliceerde)
boek dat toch nog gered werd heet
Parelsmokkel en zit vol illustraties.
De andere waren ook avonturen
boeken, misdaad- en cowboyver
halen. ,.Een ervan ging over een ge
zin met tien kinderen en speelde
zich af op een thee-onderneming,
het was meer een meisjesboek",
vertelt Wieteke.
Een boekje dat wel het licht zag
was een bundeltje gedichten, dat
was op vijftienjarige leeftijd. ..maar
die gedichten zijn veel te vroeg op
gestuurd en uitgegeven. Het was
een jeugdzonde", zegt Wieteke. „Ik
heb nog wel een novelle in de kast
liggen. Die heb ik geschreven toen
ik 21 was".
Waarschuwing
Zij kreeg een nieuwe waarschu
wing. Na haar optreden met Tante
Lien zo kort na die black-out werd
zij een week later er opnieuw door
getroffen. Daar bleef het niet bij. zij
kreeg bij herhaling last van duize
lingen. Opgenomen in het zieken
huis werd Wieteke van Dort nader
onderzocht. Wat de artsen hadden
kunnen vinden was, dat zij in een
perfecte conditie verkeerde... Haar
huisarts schreef haar toen strikte
rust voor, het was afgelopen met
het vele werken. En zij erkent: „Ik
kreeg ook angst om weer flauw te
vallen. En die flauwtes kwamen in
dat eerste jaar toch nog een paar
keer terug. Waar het om draaide is,
dat ik moest voorkomen dat ik
moe werd. Vroeger was het bij mij
altijd: vroeg op. te laat naar bed.
We gingen nooit uit, maar werkten
thuis keihard. In het begin van
mijn rustperiode mocht ik ook niet
schilderen, dat is immers ook hard
werken".
Opvallend is dat zij zich met haar
verschillende activiteiten niet voor
de voeten liep. „Ondanks tv en
theater had ik altijd tijd om te
schilderen of te tekenen. Ik hoel
niet speciaal in de stemming te ko
men. ik kan meteen gaan zitten en
beginnen. Terwijl ik schilder play
back ik mijn liedjes. En denken
over een schilderij gebeurt op an
dere momenten".
..De schilderstechniek heb ik
van mijn man geleerd. Naast psy
cho-therapeut is hij werkend lid
van de Haagse Pulchri-Studio. Ik
heb wel een opleiding tot reclame-
tekenen gevolgd; je leerde er goua
che en perspectief, maar geen olie
verven. Vroeger als kind ging ik
naar balletdansen en dan tekende
ik ook meteen alles wat ik zag.
Maar het stoorde me bijvoorbeeld
dat ik geen paarden kon tekenen,
en vrouwen beter dan mannen. In
de opleiding die volgde leerde ik
van alles tekenen. Het één duurt
natuurlijk wel langer dan het ande-
re, maar als je die basiskennis hebt,
kun je er wat mee doen"
Fascinatie
Voor haar fascinatie op haar
schilderkunstige onderwerp van
vooral peuken heeft Wieteke 1
verklaring. „Ik heb geen idee waar
om ik het doe. Het thema komt al
tien jaar in mijn schilderijen voor
Ook andere onderwerpen schilder
de ik, maar de afgelopen anderhalf
jaar ben ik weer met peuken be
gonnen". Tijdens het gesprek in
haar Haagse woning vult haar as
bak zich gestaag.
Het is duidelijk dat nog menig
pakje sigaretten bij Wieteke tot as
zal wederkeren - waarvoor het
overigens ook geschapen is
want deze actrice-schilderes heeft
zeker nog ideeën voor dertien
peuk-schilderijen. „Misschien
schilder ik dat thema wel door tot
ik van het roken af ben", zegt Wie
teke. Het zijn overigens resten van
dingen die haar belangstelling
wekken: afgestorte motoren, wrak
ken van vliegtuigen en auto's. En
als laatste toevoeging het asfalt.
„Dat is niet zwart, als je goed kijkt
zie je dat het bestaat uit allemaal
kleine steentjes". En in haar enor
me composities toont zij oog voor
detail: de vuile afdruk van een au
toband bijvoorbeeld op een 3itte
wegmarkering. „Ik heb veel naar
asfalt gekeken. Als ik nu met Ie
mand meerij heb ik last van dat op
tische effect - trouwens, lawaai
verdraag ik ook niet, ik hoor liever
vogeltjes".
Details
Wat Wieteke van Dort doet is een
soort documentair schilderen. Zij
let scherp op allerlei details. Wan
neer ze een schroothoop wil afbeel
den gaat zü die eerst fotograferen
of maakt schetsen. En haar schil
deren begon ook eigenlijk met de
fotografie. „Van mijn schoonvader
had ik een camera met voorzetlens
gekregen, daarmee kon je alles ver
groten. Wespen, beestjes, alles kon
je van dichtbij bekijken. Toen zei
m'n man: dat moetje gaan schilde
ren. Vroeger had ik een heleboel
thema's, voetballers, zwanger
schap, kikkers, maar dat was het
niet".
Het is opvallend hoe makkelijk
Wieteke van Dort van het ene on
derwerp op het andere overscha
kelt, van de ietwat rauwe peuken
naar een veel meer poëtische we
reld, of naar het rijk van science
fiction. Deze ex-kleuterleidster -
ze moest in elk geval van haar va
der een degelijk vak leren -
droomt ervan nog eens een kinder
kamer in een ziekenhuis vol te
schilderen met allemaal poëtische
voorstellingen die kinderen leuk
vinden en waar ze uren naar kun
nen kijken. ..Science-fiction ver
slind ik. daar ben ik dol op. Ik ben
ook naar het laatste SF-congres in
Rotterdam geweest, daar kon je de
schrijvers om hun handtekening
vragen. Kranterubrieken over we
tenschap en samenleving verslind
ik, al begrijp ik er niets van. Com-
'puters vind ik prachtig".
Ineens gaan haar herinneringen
terug naar haar meisjesjaren, het
was de tijd dat de kranten vol ston
den over vliegende schotels. UFO's
zoals ze officieel worden aange
duid - unidentified flying objects
Adamski vierde triomfen, werd
zelfs door de Nederlandse konin
gin particulier ontvangen. „Ik
stond voor het raam, Als er mensen
van een andere planeet komen zien
ze hier iemand voor het raam
staan, dacht ik. Ik wilde graag wor
den meegenomen, maar er kwam
niemand", zegt ze op een toon alsof
ze toch een beetje teleurgesteld is.
En voegt er heel nadrukkelijk aan
toe: „Ik werd dus nooit meegeno
men".
Daardoor kennen we nu allemaal
Wieteke van Dort.
ADVERTENTIE
JiTIMMERMANi
203-205
LftkMn 14 121072
