'Het leven zelf is
toch een drijfveer'
'Blijkbaar heb ik zo'n
onderscheiding nodig'
Albert Mol is niet bang voor ouderdom
Martine Bijl blij met cabaretprijs
tATERDAG 21 JULI 1984
Radio - tv - kunst
PAGINA 25
Albert Mol: 'Je leert altijd van relaties'
„En dan heb ik altijd de angst:
waarom zou ik hiermee nou moe
ten leuren? Ik weet dat ik die din
gen kan, je blijkt opeens alles wat
je in al die jaren hebt geleerd ook
op een andere manier te kunnen
gebruiken. Ik ben blij dat ik dat
ontdekt heb. Maar als Joop van de
Ende me vraagt of ik twaalf weken
lang een spelletje in de Een, Twee,
Drie-Show wil doen, doe ik dat en
vind ik dat nóg leuk.
„En dan kom je bij het chapiter
wat ik allemaal heb gedaan. Op
jouw leeftijd weetje dat niet, maar
mensen van mijn leeftijd weten dat
gewoon. Het is zo vreselijk moei
lijk en het wekt bij mij natuurlijk
ook een zekere irritatie op om maar
weer voor de zoveelste keer uit te
leggen dat ik niet alleen Wie van de
Drie heb gedaan en niet alleen 'Wat
zien ik' heb geschreven...".
Er wordt niet naar gevraagd.
„Nee, ik vertel het je nou. Ik heb
niet alleen Fanfare gedaan. Ik ben
een duizendpoot geweest, ik deed
dit, ik deed dat, ik deed zus, ik
deed zo". Hij slaat met een lucifers
doosje op een hand, in het ritme
van zijn woorden. „Dan huppelde
ik hier, ik was in het cabaret, ik stu
deerde in, dan was ik in Praag, dan
was ik in Zweden, dan weer in Ita
lië, in Straatsburg, in Parijs, in
Lyon, in San Francisco. Ik heb een
soort zigeunermentaliteit, ik was
nooit ergers langer dan drie jaar.
Dat is verwarrender dan dat ik op
m'n vijfentwintigste bij een gezel
schap was gekomen en daar tot
m'n aow had gezeten. Dan had ik
gewoon gedaan wat men in de
maatschappij doet".
Roze lampje
„Je leert altijd van relaties".
„Dat is meestal iets van twee
kanten. Het gaat vanzelf, je kunt
het niet zo klinisch met woorden
benaderen. Iets houdt op en dan
zeg je: het is mooi geweest, drom
mels mooi geweest. Ik heb hele
lange vriendschapen gehad in mijn
leven, een, twee, drie, vier, dit is de
vijfde. En met al die mensen ben ik
nog uitermate goed".
Dan loopt het uit de hand. Het
gaat hem te veel over zijn vroegere
relaties en hij weigert. Stiltes en
pogingen om weer op gang te ko
men wisselen elkaar af. Hij trekt
een rood-zwart geblokt jasje aan,
zet een zonnebril op. „Je kunt na
tuurlijk op het moment dat je din
gen gaat oproepen uit het verleden
1 ook nog een keer pijnlijk getroffen
worden door een herinnering. En
dan krijg ik een soort afketsen hè:
dat wil ik helemaal niet, dat wil ik
voor mezelf houden. Niemand
hoeft mijn emoties te zien staan
naast een verhaal over de barbecue
van Ed Nijpels.
„Als je jong bent maak je vaak
brokken zonder er bij stil te staan.
Van zulke brokken heb ik geleerd.
Ik mag de hemel danken dat ik een
prettige relatie heb en niet met het
schrikbeeld van de eenzaamheid
zit. Al die narigheid in die tehuizen
waar de ouden van dagen worden
opgesloten. Ze mogen geen bees
ten meenemen, want o dat ruikt.
We zitten met een surplus aan oude
mensen en als je iets heel waarde
vols hebt, ga je dat niet verknoeien
door een erotische uitspatting of
overmoedigheid. Als je tenminste
je leergeld hebt betaald".
Han Mulder volgt in zijn journalistieke loopbaan
de ontzuiling van Nederland op de voet. Hij begon
als telexist bij de toen nog katholieke Volkskrant,
werkte vervolgens bij de roomse kranten Maasbode
en Binnenhof en bij Brandpunt, de actualiteitenru
briek van de KRO. In 1965 werd hij correspondent
in Londen van het (socialistische) Parool om van
1972 tot 1980 hoofdredacteur te worden van een
niet-partijgebonden krant: het Leidsch Dagblad.
Daarna was hij voor één jaar samen met Koos Pos-
tema opvolger van Ton Planken bij Den Haag Van
daag. Zijn huidige baan brengt hem definitief bo
ven de partijen: directeur voorlichting bij het mi
nisterie van wvc. "Leuk om in de eerste wagon te
zitten bij het maken van beleid", zegt hij daarover.
"Maar als de cultuur en de media uit de portefeuille
verdwijnen, zoek ik wat anders".
Een fervent tv-kijker is hij niet. Daar ontbreekt
de tijd voor. Hoe goed die ook van pas zou komen,
in huize Mulder is geen video "want die wordt toch
maar gestolen". Wel televisie met afstandsbedie
ning en Teletekst. De Journaals houdt hij zo veel
mogelijk bij, kijkt ook geregeld naar News af Ten
(ITV) en Nine o'clock news (BBC): "ietsje meer geld
en ietsje slimmer dan in Nederland". Voorts de
RSV-enquête, waarbij de jasjes van ex-collega Kees
Sorgdrager volgens Mulder tot grote hoogte
groeien.
Mannen houden van afstands
bediening. Vrouwen niet. Er
moest maar eens onderzocht
worden, hoe dat komt. Werklo
ze psychologen genoeg, zo las
ik van de week in de krant. Die
moeten dat maar eens uitzoe
ken. De uitnodiging voor een
gastrol in Dwangbuis, is dus
minstens om twee redenen be
nijdenswaardig. Men is gewo
gen en beroemd of notabel ge
noeg bevonden. Maar wat nog
belangrijker is: men mag zich
zeven dagen lang onbevangen,
alle stille commentaar van de
partner ten spijt, vergrijpen aan
zo'n soepel in de hand liggend
knopjespaneel, waarin de één
of andere Japanse vormgever
de beste jaren van zijn leven
heeft geïnvesteerd.
Het omroepblad wel be
waard, want een mens wordt
vergeetachtig. Zaterdagavond,
na copieus Mexicaans te heb
ben gegeten primeur voor de
krant: er komt in Leiden wel
dra een restaurant in deze bran
che - toch nog even het elec-
tronisch brevier ter hand en op
ITV 'Wee Gee the Famous' ge
zien, een prachtige documen
taire rond Usher Fellig, de
Newyorkse fotograaf met een
aangrijpende serie in zwart-wit
van mensen en emoties in de
Naked City. De Miss Universe-
verkiezing kwam er, na een
wervende boodschap van een
koelkastenondernemer in Es
sex, nogal dreigend achteraan.
Vergeet niet dat op het vaste
land het middernachtelijk uur
al had geslagen. Als Ameri
kaanse filmproducenten het
over de "meat business" heb
ben, bedoelen ze wat anders,
maar de gedachte schoot me te
.binnen. De meisjes waren alle
maal prachtig; er was er zelfs
één uit Polen bij, kansloos voor
de titel natuurlijk, omdat mis
ter Universe ook al uit die con
treien komt. Digitaal, vers uit
de computer, verscheen het cij
fermatig oordeel linksboven op
het scherm, zo ongeveer waar
Nederlandse omroepen tijdens
de Amerikaanse knokfïlm per
beeldmerkje hun respectieve
lijk anders zijn belijden. De ar
me kinderen zelf wisten nog
van niks, bleven lachen en hun
liefde voor de kunst, de disco of
het koterrijk gezin vertolken.
Miss Holland werd derde. Het
eerste brons is binnen dacht ik,
terwijl het buiten wat harder
begon te regenen.
De conventie van de Demo
craten in San Francisco. Een
(foto Dijkstra)
dramatisch natuurtalent als
Haye Thomas kan het in zijn
eentje gelukkig een heel eind
opnemen tegen zijn vakbroe
ders uit Engeland en Duits
land. Toch waag ik de suggestie
om Haye de volgende keer wat
meer tijd en hulpkrachten te
bieden. Misschien kunnen we
eens één etappe in de Tour
overslaan. Die beeldbandappa-
ratuur van Peter Post heeft het
in de Pyreneeën toch al moeten
afleggen tegen de 'Tractions
avant'. En Laurent Fignon gaat
volgend jaar voor een contact
lensfirma rijden.
Tot mijn grote genoegen veel
dertiger jaren in de aanbieding.
De BBC had zondag een docu
mentaire over de Olympische
Spelen van 1932. Veel histo
risch, streperig materiaal. De
presentatoren zaten echter in
een studio anno 1984, vlot te
praten, te schakelen en te doen.
Zonder die feestverpakking
waagt bijna geen programma
maker zich vandaag de dag nog
op de antenne. Opmerkelijk: de
Japanse deelnemers op de
Olympiade 1932 hadden dezelf
de petjes op, waar ze tien jaar
later in Birma zoveel eer mee
inlegden. En geen Rus te zien
in Los Angeles 1932. Trouwens
ook weinig Coca Cola-affiches.
Nog meer jaren 30: diezelfde
avond op Duitsland 'Schön-
berg in Amerika'. De grote in
spirator van de twaalf tonen
muziek, diep geworteld in de
Duitse muzikale traditie, als
'volksvreemd en volksvijandig'
door Hitler in 1933 het leven
onmogelijk gemaakt. Schön-
berg zelf en zijn muziek over
leefden het duizendjarig rijk
dat nog geen 150 maanden
duurde. Maar Schönberg werd
een verbitterd man die oud en
moe, zonder noemenswaardig
pensioen, in het verre Califor-
nië er maar wat lesjes bij ging
doen. Dochter Nuria Nono in
de uitzending: "toen ik nog
klein was zei ik: mijn vader is
de beroemdste componist ter
wereld". Haar Amerikaanse
vriendinnetjes keken ongelo
vig. Beroemde mensen doen
geen toonladders voor. Be
roemde mensen doen niks. Ze
zijn hoogstens bezig met ande
re beroemde mensen.
De cyclus van dat sombere
decennium had voor mij ook
nog een aflevering van de ge
schiedenis van de derde Inter
nationale in petto. Op Duits
land ditmaal, maandag. Veel
zeldzaam beeldmateriaal. Van
zelfsprekend net als Usher Fel
lig in zwart-wit. Een paradox:
misschien drukt niets zozeer de
bloedigheid van de oorlog uit
als zwart-wit. Een aangrijpend
document met materiaal uit de
Spaanse burgeroorlog (no pasa-
rén!), de cynische monsterpro
cessen, waarin de paranoïde
Stalin met zijn echte of ver
meende tegenstanders afreken
de en ook weer die opnamen
uit de rechtzaal in Leipzig tij
dens het Rijksdag brand-pro-
ces, dat Marinus van der Lubbe
een ereplaats in het martyrolo
gium van de kameraden ople.
verde. Of misschien toch niet.
Afgelopen donderdag bij de
Fransoos op tv-5 weer een
prachtige kookact met een ana
nastaart (Gateau d'ananas') als
doel en heilig ideaal van al het
onderhoudend streven. Keja
kan gerust zijn. Ondertitelen
hoeft niet, zelfs degenen onder
ons die geen Frans spreken
(ook zonder middenschool
reeds een snel groeiend leger)
begrijpen het allemaal als ze
het eigeel (jaune d'oeuf) en de
bloem (farine) in de potten en
pannen zien verdwijnen.
Destijds had ik die VPRO-do-
cumentaire over Hitchcock ge
mist. Gelukkig kwam België er
vorige vrijdag mee (meestal is
het andersom). De mooiste
fragmenten waren toch weer
uit films als 'Notorious' (1936).
Zwart wit dus.
Zouden er eigenlijk zwart-
wittoestellen met afstandsbe
diening bestaan?
HAN MULDER
UTRECHT (GPD) - De ge
neratiekloof zal gedurende
Je twee lange gesprekken
Diet worden overbrugd. Na
•en half uurtje mag 'u' wor-
Jen vervangen door 'jij',
inaar de afstand blijft. Hij
Is 67, heeft over de hele we
reld op het toneel gestaan
[n jij bent veertig jaar jon-
fer, weet van zijn carrière
toch niets af.
door
Peter v.d. Maat
Hij is al zo vaak geinterviewd, dat
een college journalistiek-voor-be-
ginners hem geen enkele moeite
kost. Op prietpraat-vragen is hij
met alle liefde bereid antwoord te
geven, een prietpraat-antwoord: ja,
het is hier soms eenzaam, nee, ik
mis Amsterdam niet, ja ik hou
enorm van dieren, nee, ik heb nooit
problemen gehad met mijn homo
seksualiteit, ja, ik had een schat
van een moeder.
Voordat hij iets van zijn ik laat
Zien, wil hij je toch wel langer ken
nen dan tien minuten. Daarvoor
dient het eerste gesprek. Het twee
de heeft een week later plaats. Een
natte zomermorgen. Op zijn hoofd
een gifgroene pet met een knalgele
pompoen, zijn buik hangt in een
wit T-shirt, daaroverheen een
spencer van spijkerstof, een rafe
lende korte spijkerbroek. Hij rookt
veel, is kortademig en hoest. Lijkt
snel en makkelijk te formuleren,
maar de cassetterecorder blijkt la
ter vrijwel alleen onafgemaakte
zinnen weer te geven.
- Je hebt een lange carrière ach
ter de rug, waarin je van alles hebt
gedaan, steeds iets nieuws onder
nomen. Heb je nog een drijfveer, nu
je ouder wordt?
„Ik zou nóg weglaten. Wat is je
drijfveer? Zo lang je leeft is het le
ven een drijfveer, als je goed in or
de bent verandert er weinig. Maar
het is natuurlijk nonsens om te ver
onderstellen dat een man van mijn
leeftijd een ambitie heeft. Je gaat
door, je gaat door, maar de dingen
die ik nu doe wekken bij de media
niet meer de interesse van toen
op".
„Ik ben nu een jaar bezig met
therapeutische theaterweekeinden
in een afkickcentrum. In augustus
begin ik met m'n zesde. Het is ge
bleken dat in zulke dagen bij die
mensen dingen naar boven komen
die de therapeuten in hun eigen
therapieën nog niet hadden gezien.
Nou kan ik natuurlijk wel kranten
gaan bellen om te zeggen wat ik
doe, maar dat is indiscreet, want
dit is discreet werk".
- Wat leer je die mensen?
„Nou, ik begin vrijdagsmorgens
met het instuderen van een schets
en die voeren ze dan zondagavond
op. Een echte voorstelling. En aan
gezien ik vijftig jaar toneel heb ge
daan en dus een halve eeuw tussen
'patiënten heb gezeten en er zelf
ook een ben... Jee, wat zijn die kat
ten vervelend!". De twee op stoe
len klimmende Burmezen schrik
ken van de uithaal.
- Wat komt er tot uiting, noem
eens een voorbee...
Afkappend: „Nee, nee, nee, daar
beland ik op mijn discretie. Kijk, ik
heb er geen zin in dat straks ie
mand in de krant leest wat hem of
haar mankeerde. Je vraagt ook niet
aan een arts om in een openbaar
interview over patiënten te vertel
len".
- Namen hoeven niet, maar het
zou aardig zijn als je kan vertellen
hoe je die halve eeuw ervaring en
kennis aanwendt in een therapie.
Na een reeks opstandige zinnen:
„Kijk, ik kan een geval uit de doe
ken doen. Er was een jongeman bij
die men in de wandeling de isola
tietank noemde, een hele moeilijke
in zichzelf opgesloten jongen. Op
een zaterdagavond vroeg hij me
een tape van een operazangeres, hij
wilde haar graag nadoen. Ik zei:
nee, die heb ik niet en bovendien
red je dat niet in een dag. Hij ver-
telde dat hij een lange zwarte jurk
had willen aantrekken en een mal
le pruik had willen opzetten en zo
had willen zingen.
„Ik zei: maar waarom schrijf je
het niet op, wat je had willen doen,
dan lees je het gewoon voor. Zon-
dagavond kwam hij op, in een rood
jurkje en met een rood hoedje, en
hij vertelde zijn verhaal waarom hij
niet had kunnen doen wat hij wil-
de: „Ach, ik pis toch altijd naast de
pot, daarom ben ik ook hier". Het
was zo waanzinnig ontroerend en
zo mooi dat ik tranen in mijn ogen
kreeg.
„Ik heb hem gezegd dat hij een
boekje moest kopen en elke dag op
jfl de ene bladzij zou moeten schrij-
ven wat hij had willen doen en op
- de ander wat hij had gedaan. Zo
krijgen de mensen die mét hem be
zig zijn inzicht in dat geisoleerde,
- zodat ze daaraan kunnen werken
en waardoor die jongen de kracht
kan vinden om niet meer in te ne
men wat hij innam.
- Angst om oud te worden.
„Ik ben daar nooit bang voor ge
weest en heb er ook helemaal geen
last van. Ik ben ook niet iemand
die zit te sjagerijnen van: kon ik
het nog maar eens over doen. Je
moet even met een roze lampje
voor de spiegel gaan staan als je
het buikje en de lijnen niet wilt
zien. Maar als je zeventig bent, ben
je niet meer zo'n spring-in-het-
veld, je duikt niet meer elke avond
in bed om een nummertje te ma
ken. Dat is wel een van de dingen
die spijtig zijn, het is jammer dat je
potentie op de klippen loopt".
- Is er verschil tussen ouder wor
den in een homo-milieu en in een
hetero-milieu?
„Het is precies hetzelfde. Een he
tero wil op mijn leeftijd een jonge
geit en een homo een jonge bok.
Hoe ouder je wordt, hoe liever je
met iemand die jong is naar bed
gaat. Je loopt als je bijna zeventig
bent niet met een strikkie en een
doos bonbons achter een andere
zeventigjarige aan".
- Doe jij je best om een jonge
knaap aan de haak te slaan?
„Ik zou niet weten waarom. Ik
ben bijzonder gelukkig in mijn
vriendschap met Guerdon, al vijf
tienjaar. Ik heb totaal geen behoef
te, ik heb trouwens m'n hele leven
geen behoefte gehad aan jongere
knapen".
- Hebben je ervaringen met vori-
Homobeweging
- In tegenstelling tot enkele colle
ga's van je, ben je er altijd eerlijk
voor uitgekomen datje homoseksu
eel bent. In Wie van de Drie wasje
echter een ginnegappend type en
bij veel mensen heb je daardoor een
bepaald beeld gecreëerd van een
homoseksueel. Ten koste van de ho
mo-emancipatie?
„Als ik of homoseksueel ben
overgekomen, is dat uitsluitend
een individuele interpretatie. Ik
heb daar niet met een homofiele
pretentie gezeten. Noem eens een
paar van die dubbelzinnigheden?"
- Niet nodig, ze waren er volop.
„Ik ben het er helemaal niet mee
eens. Bij mijn weten heb ik nooit
iemand voor gek gezet, nooit ie
mand beledigd, nooit zelf gepro
beerd de leukste te zijn. Als ik dat
door opmerkingen van anderen
misschien een keertje was, ja that's
all in the game. Ik geloof dat ik
juist niets anders heb gedaan dan
ten gunste van de homobeweging
bezig zijn.
„Dat Wie van de Drie wordt zo
langzamerhand dermate afgebro
ken, als dat nou de dank is voor
twaalf jaar, goed, dan vind ik dat
ook prima. Maar je kan ook zeg
gen: het was een leuk programma,
jammer dat het niet meer bestaat".
- Vond jij het een belangrijk pro
gramma?
„De televisie is een molen die 365
dagen per jaar draait met van alles.
Het is een medium dat op den duur
iedereen doodmaalt. Aan het begin
zeg je halleluja, maar op den duur
wordt het Golgotha".
- Ben jij doodgemalen?
„Nee hoor".
- Waarom jij niet en de rest wel?
„Op den duur maalt het iedereen
dood en ik zal het dan waarschijn
lijk ook wel zijn. Wat is nou uitein
delijk het leuke van televisie? Dat
is de Olympiade en de actuele ge
beurtenissen en de rest is eh, eh, is
er allemaal bijgekomen. Het stelt
weinig voor".
- Hoe kun je er dan toch aan
meedoen?
Het luciferdoosje rammelt weer:
„Omdat een andere weg niet altijd
openstaat. Het hoort bij je vak en
als je wordt gevraagd doe je mee.
Waarom moet ik daar bezwaar te
gen hebben?"
- Omdat je wordt fijngemalen
De stem verheven: „Het publiek
zegt toch: nou die moeten we niet
meer. Mevrouw Jansen en me
vrouw Pietersen vinden je niet
leuk meer en weg ben je".
- Anderen hebben zeggenschap
over jouw leven.
„Nou en? Televisie is een job
voor me geweest, dat is m'n inko
men geweest. En ik heb het met
veel genoegen gedaan".
- Heb je grenzen gesteld: dit doe
ik nog wel en dat niet meer?
„Die grenzen zijn nooit tot mij
gekomen. Ik heb nooit iets aange
boden gekregen dat milieuveront
reinigend was. Reclame voor nasi
goreng uit een blik is niet vervui
lend. Ach, dat je achter een pro-
dukt moet staan zijn van die theo
rieën. Dacht je dat Ton van Duin
hoven altijd bonbons zat te eten?
Als ik voor een reclame word ge
vraagd, zeg ik: ja, dat doe ik. Er zit
toch geen cyaankali in die nasi?
Dertig jaar geleden waren ze er niet
voor bij me gekomen, maar het is
nu op dat medium, dus dat benut
je. Zeker als je geen vast maandsa
laris hebt".
Een van de Burmezen komt bin
nen met een levende mol in zijn
bek. „Oh jee, oh gat wat eng: een
mol". De kat opent zijn kaken en
flitsend snel verdwijnt het blinde
dier onder het keukenblok. Berus
tend: „Ja, daar leef je hier mee, dat
is de natuur".
In september zal er een nieuw
boek van hem verschijnen, waarin
hij uitpakt tegen alles wat naar zijn
idee de homo-beweging kwaad
doet. Nog twee hoofdstukken moe
ten er komen en een titel: „Wat
zien ik" was een vondst, zoiets heb
je maar eens in je leven. „Haar van
boven" was ook nog aardig, maar
„Mengele broek en pintje billen"
was verkeerd gekozen als titel".
Bhagwan
Zijn Amerikaanse vriend Guer
don Bill is volgeling van Bhagwan.
Hij zelf noemt zich sympathisant
en is ook in de toenmalige Ashram
in Poona geweest, maar besloot
toch om geen Sannyasin te wor
den. Boven de schoorsteen in de
woonkamer hangt een portret van
Bhagwan. Hij noemt hem de ver
lichte meester.
- Hoe ontdekte je dat hij een ver
lichte meester is?
„Door de tapes. Toen ik hoorde
wot die man te zeggen had, was ik
zo geboeid en aangezien we tc ch in
een moderne tijc leven, neem je
het vliegtuig en je bent er".
Hij bleef er kort. Zei in 1979 in
een radio-interview dat hij mis
schien toch bang was geweest om
zich totaal in Bhagwan te verliezen
en daarom wellicht was gevlucht.
Nu wil hij het er niet over hebben.
„Ik acht die man waanzinnig
hoog en heb diep respect voor
hem. Ik vind het heel prettig om
naar hem te luisteren of een boek
van hem te lezen. Hij heeft mij toch
bepaalde richtlijnen gegeven voor
het leven: het mij minder druk ma
ken, het mij mineer met proble
men bezig houden".
Zacht: „Ja, ik zit hier met het
probleem dat ik het niet k? n uitleg
gen, ik heb ei geen woerden voor.
Je zou me beter begrijpen als je
zelf zijn boeken zou lezen en zijn
tapes zou beluisteren". Hij zet een
band op, de stem van de meester
wordt vergezeld door gekraak.
Knikkend luisterend: „Uniek ge
woon".
Guerdon komt binnen om te ver
tellen dat <te vuilnisophaler iets
weigert mee te nemen. Hij naar
buiten om het te regelen. Weer te
rug heeft hij geen zin meer in het
gesprek, te moe. Hij zet een plaat
op met Japanse muziek die hij in
het afkickcentrum zal gaan gebrui
ken. Gedachtenloos tuurt hij met
een Japanse waaier in een hand
over het Twentse landschap.
Vervolgens legt hij de musical
La Cage aux Folies op de draaita
fel. I am what I am, schettert het.
Hij geeft in jouw richting knikjes
van „zo is het maar net", Albert
Mol.
HILVERSUM (GPD) - „Het
klinkt als het bekende cliché, maar
ik ben er verschrikkelijk blij mee.
Ik voel me gevleid en zeer ver
eerd". Aldus Martine Bijl in een
reactie op de toekenning van de
Scheveningen Cabaretprijs over
het seizoen 1983-1984 voor haar
show 'Martine'.
De cabaretprijs, een initiatief van
de Stichting Schevening Bad, is
het vorig jaar voor het eerst toege
kend. Herman van Veen was toen
de gelukkige. Martine daarover:
„Alles wat je krijgt, betekent een
stimulans en ik acht deze prijs zeer
veel waard. Bovendien is Herman
het gezelschap waarin ik heel
graag verkeer".
Toch zegt Freek de Jonge dat
prijzen altijd bij de verkeerden te
recht komen en niet bij de mensen
die ze echt nodig hebben. Zij voelt
aan wat hij bedoelt. „Tot op zekere
hoogte heeft Freek gelijk. Ik be
grijp zijn standpunt als hij doelt op
de jongeren die carrière moeten
maken. Maar van mezelf kan ik
zeggen dat ik blijkbaar iemand ben
die het meer nodig heeft dan hij,
omdat ik er zo blij mee ben...
door
Jacques d'Ancona
„Ik zit in de jury van de Pall Mali
Export Prijs, die speciaal bedoeld
is voor jong talent als een aanmoe
diging en bovendien een geldbe
drag omvat. Dat stimuleert men
sen die nog niet zo lang bezig zijn.
Met het geld kunnen ze bovendien
belangrijke dingen doen, zoals een
studiereis ondernemen naar de
Verenigde Staten".
Ze schetst echter dat het met de
ze onderscheiding anders ligt. Mar
tine: „De Scheveningen Cabaret
prijs is voor mijn programma én
voor mezelf een goede zaak. Het is
toch wel leuk datje niet blasé raakt
en het nog steeds fijn vindt ook!".
Voor Martine Bijl is het niet de
eerste keer dat ze officiële erken
ning verwerft. Ze kreeg de Louis
Davidsprijs voor haar Uedje over
Martine Bijl: gevleid.
het lelijke jonge eendje, de Televi-
zierring voor haar televisieshows
en tweemaal een Edison. Dat ge
beurde al bij haar allereerste lp,
hoewel er meteen een rel volgde,
want het nieuws lekte uit en toen
ging de uitreiking niet door. Later
werd haar langspeler 'Liedjes uit
de tijd van Ot en Sien' ook gewaar
deerd met een Edison.
Iemand die tot de categorie
van de bekende Nederlanders be
hoort, valt uiteraard vaak in de
prijzen. Soms van dubieus allooi.
Martine: „Carnavalsonderschei
dingen worden met de regelmaat
van een klok aangeboden, maar ik
ben een ontzettend steile noorde
ling. Daar ben ik dus niet zo happig
op. Dat is niet helemaal mijn we
reld. Ik heb dat één keer gedaan.
Vaak vragen ze dan: weet u mis
schien iemand anders die de prijs
wèl wil aanvaarden. Ik bedoel
maar... Verder is er twee keer een
bloem naar mij genoemd, een tulp
(foto ANP
en een chrysant. Ook hebben Henk
(Van der Molen) en ik een keer het
Amsterdamse Lieverdje gekregen,
maar een gouden plaat is me bij
voorbeeld nog nooit beschoren ge
weest".
Komt er een nieuwe show in
het seizoen 1985-1986 als vervolg
op de huidige?
Martine Bijl overziet de conse
quenties: „Je kunt natuurlijk niet
een aantal mensen in je omgeving,
met wie je de zaak hebt opgezet,
even leuk laten investeren en dan
verder melden: ik stop. Maar het is
wèl een druk en een last. Het is net
zo heerlijk als beangstigend en ei
genlijk heel eng om nu al ja te zeg
gen tegen een volgend programma.
De reacties op deze show zijn zó
aardig dat ik er niet onmiddellijk
mee op kan houden. Het schept
echter een enorme verplichting. Ik
zeg nog niet dat ik besloten heb
verder te gaan, maar ik weet bijna
zeker dat we het doen".
