c
'Ik geloof niet dat ik het overleef
Pas als de schoppenaas anders
het een ander spel'
is,
dan
is
Oudere surfers met elkaar in de slag
Frans Dekker uit Boskoop verzamelt 'intensief speelkaarten
Alphenaar speelt op het North Sea Jazz Festival
Streek
DONDERDAG 14 JUNI1984
BOSKOOP "De voorkant is het belangrijkste. Je zou den
ken dat je naar de achterkant moet kijken, maar echt, het
gaat om de voorkant". Frans Dekker (36) uit Boskoop is een
man met een bijzondere passie. Bijna al zijn vrije uurtjes
steekt hij in speelkaarten. Van de mysterieuze tarotkaarten
tot de kaarten van de klaveijasclub op de hoek, van de fraai
ste antieke speelkaarten tot pornokaarten van hartevrou-
wen en klaverboeren. Frans Dekker loopt voor alle soorten
speelkaarten warm. Hij is reuzetrots op zijn verzameling en
vertelt er graag over. Sinds anderhalf jaar is Frans nauwe
lijks meer te houden als hij een mooi spel kaarten ziet ter
wijl het allemaal met eenvoudig een eenvoudig jokertje be
gon.
Beneden in zijn eengezinswo
ning in Boskoop schenkt hij
koffie in. "Boven in mijn hob
bykamer wordt niet gedron
ken. Stel je voor als er wordt
gemorst op de kaarten", zegt
Dekker, die nog niet zo lang in
Boskoop woont. Ongeveer vier
jaar geleden kwam hij in het
kwekersdorp terecht. De Bos
koper werkt als beveili
gingsbeambte bij de giro in
Den Haag en draait vaak onre
gelmatige diensten.
Op de voet gevolgd door twee
enorme waakhonden beklim
men we de trap naar wat een
waar walhalla voor speelkaar
tenliefhebbers blijkt. Een
zacht bankstel, muziekappara-
tuur, een kast met allemaal
banden waarin speelkaarten
zitten en in ieder hoekje sta
pels speelkaarten. De afgerich
te honden blijven buiten (het is
overigens een merkwaardig
koppel. Als de baas 'Surina-
mers' zegt dan stuiven de hon
den bijna door het vensterglas
van de huiskamer).
"Eerst verzamelde ik alleen maar
jokers. Waarom, ja dat doe je
gewoon. Als je gaat kaarten
dan gooi je meestal de jokers
weg. Ik ging ze toen sparen.
Sinds anderhalf jaar ben ik
echter intensief bezig. Ik weet
het nog goed. Op 1 februari vo
rig jaar kwam ik bij een verza
melaarster van speelkaarten
terecht. Ik raakte toen zo en
thousiast dat ik ook ben be
gonnen. Toen had ik ongeveer
twintig spellen kaarten", zegt
Frans.
Honeurs
"Je begint met het aflopen van
vlooienmarkten. Daar koop je
een spel kaarten zelden duur
der dan een gulden. De eerste
tweehonderd spellen kaarten
gaan dan heel erg snel. Het ziin
de standaard kaarten. Het alle
daagse. Het zijn gewone 'hon
neurs', de plaatjes zullen we
maar zeggen, van boer tot en
met aas. Na de eerste tweehon
derd, en dan heb ik het over de
eerste tweehonderd verschil
lende 'plaatjes', wordt het
moeilijker. Je vraagt je colle
ga's of ze willen kijken naar
spellen kaarten, maar op het
laatst worden die er ook gek
Toen ben ik begonnen met
schrijven. Niet een paar brie
ven per week, maar meer dan
honderd. Ik had een telexboek
en als bij een bedrijf meer dan
twee telexnummers staan, dan
is dat een groot bedrijf dus is
de kans aanwezig dat ze mis
schien bij wijze van reclame ei
gen speelkaarten hebben laten
maken. Alle ambassades heb
ik aangeschreven, alle rederij
en, alle transportbedrijven.
Van die honderd brieven per
week moetje rekenen datje er
op ongeveer tien antwoord
krijgt en dat daarvan weer de
helft meestal een standaard
spelletje kaarten terugstuurd.
Na een half jaar ben ik daarmee
gekapt. Daarna zocht ik in alle
tijdschriften, en kranten be
drijven op die met een ant
woordnummer adverteerden.
Dat bespaarde mij de porto
kosten. Nog steeds gaan er op
die manier brieven de deur
uit".
Niet ieder bedrijf wiens ant-
door
Huib Hikke
woordnummer wordt ge
bruikt, is blij met de portovrije
brieven van Dekker. "Laatst
had ik dat met een bedrijf in
Den Bosch. Dat bedrijf had ik
al drie keer aangeschreven of
ze misschien speelkaarten had
den. Toen kreeg ik een brief
van ze waar ik de brutaliteit
vandaan haalde om het ant
woordnummer van deze zaak
te gebruiken voor het vragen
van speelkaarten. Ik heb toen
een excuusbrief geschreven.
Op het antwoordnummer. Ja..,
dan moeten ze maar meteen
antwoord terugsturen".
Clubs
Het blijft niet alleen bij het aan
schrijven van bedrijven en in
stellingen. Er zijn ook verza
melclubs voor speelkaarten.
Een dergelijke club is er nog
niet in Nederland, maar wel in
België (vergeleken met de Bel
gen zijn wij maar amateurs
zegt Frans). Bij onze zuiderbu
ren staat in Turnhout zelfs het
museum voor de speelkaart.
Dekker is daar al een paar keer
geweest.
Behalve in België is ook in Enge
land en Amerika het verzame
len van speelkaarten zeer po
pulair. Via de internationale
speelkaartenclub in Amerika,
waar Frans lid van is, heeft hij
contacten over de gehele we
reld. Een veertigtal landen is
vertegenwoordigd in zijn ver
zameling. Behalve Europese
landen als Oostenrijk, Duits
land, Engeland ook Australië,
Korea, Amerika en India.
Uit dit laatste land heeft Frans
trouwens een fraai stel hand
beschilderde erotische ronde
speelkaarten. "Hij wilde er vier
spellen pornokaarten voor te
rug. Ik moest ze wel apart ver
sturen. Dat kostte me alleen
aan porto al twaalf gulden per
pakje". Vlug bladerend door
zijn band met pornospeelkaar
ten wijst hij op een bijzonder
spel, naakte jonge meisjes
glimlachen ons verlegen toe.
Snip en Snap
Dat een bijzonder spel kaarten
helemaal niet oud hoeft te zijn
bewijst hij met zijn Snip en
Snapkaarten. Ter gelegenheid
van het 25-jarig jubileum van
Willy Walden en Piet Muyse-
laar is in de jaren zestig een
spel speelkaarten uitgegeven.
Maandenlang heeft hij moeite
gedaan om dit spel te bemach
tigen. Oproepen via de radio,
er werd zelfs een brief geschre
ven naar Willy Walden. Hy
kreeg een briefje terug van
Walden. Deze vertelde in het
bezit te zijn van één exemplaar
en dat wilde hij graag zelf hou
den.
Kort geleden was het geluk ech-
Frans Dekker temidden vazijn speelkaarten. "Je moet de mensen
zo gek zien te krijgen dat ze gaan kijken (foto win Dijkman
LISSE Het bestuur van'de 'Senioren Surf Club 40
plus' staat voor een 'vuurproef. Ruim een jaar na de
oprichting houdt de bollenstreekvereniging voor ou
dere windsurfers zaterdag de eerste 'grote' wedstrijd
op een deel van het Oosterduinsemeer in Noordwij-
kerhout.
In twee klassen (snelheid en han
dicap) kunnen liefhebbers zich
uitleven. De interesse valt het
bestuur van de SSC niet tegen.
Er hebben zich voor beide
wedstrijden al 17 deelnemers
aangemeld. Tevens kreeg het
bestuur een aantal telefoontjes
van potentiële deelnemers.
"Het hangt van het weer af of
wij zaterdag het maximale aan
tal van 40 deelnemers per
groep hebben", zegt bestuur
der Ruud Tims van de SSC.
"Een ieder die de leeftijd van
40 jaar is gepasseerd en kan
surfen mag meedoen. Tot een
half uur voor de start kunnen
liefhebbers zich nog opgeven",
aldus de Lissenaar.
De vereniging is vorig jaar april
opgericht. Volgens Tims heb
ben een redelijk aantal oudere
surfers uit de streek en ook wel
daarbuiten in dat eerste jaar in
teresse getoond. "Afgaande op
de ledenlijst kwam ik aan 46
clubleden. Daarvan is inmid
dels weer een aantal afgeval
len. Nu hebben wij 34 leden.
Zowel dames als heren. Een
aantal waar wij best mee tevre
den zijn. Maar als er nog oude
ren zijn die belangstelling heb
ben, zijn ze welkom. Er kun
nen beslist nog meer leden
bij".
door
Kees van Kuilenburg
De gemiddelde leeftijd van de le
den is rond de 50 jaar. "Maar
we hebben ook een lid van 68
jaar", zegt Tims. "Vorig jaar
kon hij nog geen meter varen,
nu is hij bij wijze van spreken
niet meer van het water af te
slaan. En zo is het bij veel an
dere leden eveneens gegaan.
De eerste keren gaat het wat
moeizaam, als ze echter de slag
te pakken hebben zijn ze ge
grepen door de sport".
Tegen
op het 'Comomeer', zoals het
Oosterduinsemeer in de volks
mond heet, voor gezien hou
den. "Die denken dat zij net als
de jongelui gelijk al vanaf het
begin het meer dwars kunnen
oversteken. Dat valt tegen en
dan geven ze op. Dat zijn er ge
lukkig maar weinigen die dat
doen. De meesten bijten door
die zure appel heen en hebben
al vrij snel greep op de plank",
weet Tims uit ervaring.
Volgens Tims is het surfen niet
het enige doel van de vereni
ging. De club is ook bedoeld
voor die oudere die op een of
andere manier uit het ar
beidsproces is gerold. "Je
moet dan niet met je ziel onder
je arm gaan lopen, maar probe
ren een hobby te zoeken. Dat is
bij ons redelijk gelukt. Een
aantal van onze leden is zijn
baan kwijtgeraakt en heeft bij
de vereniging een compensatie
voor het gemis aan arbeid ge
vonden. Het surfen is uiteinde
lijk maar bijzaak. Het contact
met elkaar staat voorop".
Formule
Tims wacht de zaterdag met be
langstelling af. Hij heeft goede
hoop dat de formule die het be
stuur voor de deelnemers heeft
uitgedacht zal aanslaan. Vooral
het varen met de handicap zal
de deelnemers nog voor ver
rassingen plaatsen. Welke han
dicaps de surfers zullen ont
moeten wil Tims nog niet
kwijt. "Dat is een verrassing
voor zaterdag. De kans dat een
minder goede surfer met de
hoofdprijs naar huis gaat, is
niet uitgesloten. Meer zeg ik
niet, dat merken de deelne
mers zaterdag wel". De wed
strijden beginnen om 11.30
ter met hem. Er had een op
roep gestaan in een verhaaltje
van Henk van der Meijden en
een Amsterdammer reageerde.
"Kijk", zegt de verzamelaar en
zoekt in een koffertje waarin
de opbrengst van de laatste
drie weken ligt. Rond de 150
spellen kaarten liggen door el
kaar. Na enig zoeken haalt hij
het spel er uit. Bekende frag
menten uit de 'Snip en Snap'
passeren gelardeerd met
schoppen en ruiten de revue.
Kunst
Ook kunstenaars hebben zich ge
worpen op het ontwerpen van
speelkaarten. Wel zeer fraai is
het spel kaarten van de schil
der Salvador Dali. Prachtige
kleuren en figuren sieren de
verschillende kaarten. Dekker
snort het kistje op waarin de
kaarten werden verkocht. Bij
het openen van het deksel
kijkt Dali je priemend in zwart
wit aan. Alsof hij de speler er
van wil weerhouden om met
zijn kaarten te spelen.
Hij zou de eerste niet zijn. In de
achttiende eeuw was het kaar
ten verboden in tal van landen
vanwege het verderfelijk ka
rakter van het spel. Er stonden
straffen op als geseling, ver
banning en er is zelfs een keer
de doodstraf uitgedeeld aan
fervente kaartspelers. Later
mocht het overigens weer wel.
Toen moest er belasting wor
den betaald voor ieder spel
kaarten dat werd verkocht. Dat
was te herkennen aan de belas
tingstempel op de schoppe
naas (in een enkel geval op de
hartenaas). Een soort vervroeg
de kansspelbelasting.
Top
Bijna ieder spel kaarten in de
verzameling van Frans heeft
wel een eigen verhaal. Hij heeft
nu ruim elfhonderd verschil
lende voorkanten. "Er zijn ver
zamelaars die zeggen dat ze bij
voorbeeld vierduizend ver
schillende soorten speelkaar
ten hebben. Maar die kijken
dan ook naar de achterkant.
Als er maar een ander patroon
tje of firmanaam op staat dan
is-ie anders. In dat geval heb ik
er ook veel en veel meer. Pas
als de schoppenaas anders is,
dan is het een ander spel", zegt
Frans nadrukkelijk.
Banden vol met verschillende
soorten kaarten worden ge
toond. Rond, cirkelvormig, Z-
vormig, met ronde hoeken,
met rechte hoeken, zeer antie
ke speelkaarten maar toch ook
het onlangs verschenen kwar
tetspel over Alphen aan den
Ryn.
"In Nederland zijn misschien
een paar honderd verzame
laars. De echte grote jongens,
de top, dat zijn een man of vijf.
Vlak daaronder krijg je de mid
denklasse waartoe ik behoor.
Ik zit aardig bovenin. De sub
top is ook een man of vyf. Je
zou dus kunnen zeggen dat er
stuk of tien echte grote speel
kaartenverzamelaars zijn".
Naarmate je verder komt, wordt
het steeds moeilijker om aan
andere spellen kaarten te ko
men. "Je moet de mensen zo
gek zien te krijgen dat ze gaan
kijken. Voor ieder spel kaarten
krijgen ze van my in ieder ge
val drie spellen kaarten terug.
Maar als het het waard is, veel
meer. Ruilmateriaal heb ik ge
noeg. Betalen doe ik liever
niet, alleen als het echt moet".
Vluchtig vertelt hij nog even
dat hij op zoek is naar spellen
met 'keizers' in plaats van ko
ningen en kaarten met rechte
(scherpe) hoeken, die zeldzaam
zijn.
Museum
Dekker moet nadenken over wat
te doen met de speelkaarten
als hij er niet meer is. De boel
verkopen, een dergelijke ver
zameling is altijd goed voor
duizenden guldens, is één van
de mogelijkheden volgens
Frans. "Een museum zou het
mooiste zyn. In België is we^is-
derland heb je helemaal niets
op dit gebied. Ik weet zeker dat
een dergelijk museum veel pu
bliek zal trekken. Uit binnen-
en buitenland". Na telefoni
sche afspraak is Frans Dekker
altijd bereid om zijn verzame
ling te tonen. Hij is te vinden
aan het Merelplein 7 in Bos
koop en zyn telefoonnummer
is 01727-7798.
ALPHEN AAN DEN RIJN - "Het is gewoon waanzinnig als je je
eigen naam tussen je grootste idolen ziet staan". Toon Roos
raakt iedere keer weer in vervoering als hij het programma van
het North Sea Jazz Festival '84 onder ogen krijgt. Deze geboren
en getogen Alphenaar treedt dit jaar twee uur lang op met het
Toon Roos Quartet op de eerste dag van één van 's werelds
bekendste jazzfestivals.
En dat terwijl hij net twintig is ge
worden. Een niet geringe presta
tie voor iemand die pas twee jaar
conservatorium achter de rug
heeft en voor wie de Osmond
Brothers de aanleiding waren
om met muziek te beginnen. De
gillende Amerikaanse broertjes
deden Toon tien jaar geleden be
sluiten naar de Streekmuziek-
school te gaan. Na een een jaar
lang theorieles gevolgd te heb
ben moest hij een muziekinstru
ment uitzoeken. "Ik wilde een in
strument hebben dat ik gemak
kelijk onder de arm mee kon ne
men. Een saxofoon leek me wel
geschikt, hoewel, ik heb ook nog
aan viool gedacht. Ik geef toe:
het is een vreemd argument
maar ik kon toen ook niet weten
dat ik me zou ontwikkelen tot
jazzmusicus".
Het was zijn tweede muziekleraar,
Jack Beltman, die hem in con
tact bracht met de jazz en hem
overhaalde om na zijn atheneum
aan het conservatorium in Rot
terdam te gaan studeren. "Mu
ziek ging me wel makkelijk af
maar eigenlijk vond ik het maar
niets om de hele dag op die toe
ter te spelen, dat schrikte me af.
Maar ik bén gewoon muziek, ik
ben daar prima op zijn plaats".
Om meteen zijn twijfels uit te spre
ken. "Voor jazz is het geen goede
opleiding: de lessen zijn romme
lig, er lopen slechte leraren rond
die niet kunnen worden ontsla
gen. Maar het belangrijkste is de
sfeer. Ik ben daar erg gevoelig
voor. Eigenlijk wilde ik er mee
door
Birgit Broekhuyse
kappen. Toen ben ik met de
coördinatrice van de afdeling
lichte muziek gaan praten en die
stelde uit zichzelf voor dat ik vol
gend jaar examen kan doen".
Een uitzondering, want normaal
duurt de opleiding voor uitvoe
rend musicus aan het conserva
torium zes jaar. "Ik zal wel goed
zijn", zegt Ton Roos bescheiden.
Solist
In maart van dit jaar werd Ton ge
vraagd voor een solistisch optre
den bij het Metropool Orkest
voor de uitzending van Nine
O'Clock Jazz van de KRO.
"Tsjonge, dat was wel een erva
ring." Hij verlaagt zijn stem tot
het zwoele niveau waarop pre
sentatoren hun aankondigingen
menen te moeten uitspreken.
"Eerst wordt aangekondig-
d:...onder leiding van Rogier van
Otterloo. En dan krijg je: ...met
Toon Roos op de saxofoon. Dan
gaat er wat in je om. Eigenlijk
ging het niet zo goed. De reacties
waren weliswaar overwegend
enthousiast maar voor mijn ei
gen gevoel had ik niet echt lek
ker gespeeld".
"De maandag daarop werd ik ge
beld door de VPRO. Die hadden
de uitzending gehoord en wilde
dat ik ook voor hen opnames zou
maken met het Metropool Or
kest. Toen had ik dezelfde slech
te ervaring. De muzikanten van
Toon Roos (links) tijdens een jam-session in het Leidse café 'The Duke': "Soms let helemaal niemand op je".
het orkest hebben nogal moeité
met het jazz-funkrepertoire wat
ze voor de opname moesten spe
len omdat ze alleen jazz spelen.
Maar ze spelen ook heel routine
matig; alleen notenbeelden. En
het moet allemaal heel snel gaan:
twee keer de stukken doorne
men, en binnen twee uur sta je
weer buiten. De volgende dag
opnemen. En dat gaat iedere dag
zo. Dat kan de muziek nooit ten
goede komen. Het lijkt me zo fru
strerend om als een soort ambte
naar alleen notenbeelden te
De jazz-funk neemt in zijn leven
een even grote plaats in als de
traditionele jazz. De Molukse
jongeren uit de wijk waar hij zijn
hele leven woont, lieten hem
kennis maken met deze meer
toegankelijke vorm van jazz. Met
de Alphense band Nagasaré na
men ze een eigen nummer op
voor de verzamelelpee 'Moluk-
ken Moods'. "Af en toe kryg ik
nog een paar gulden aan reve
nuen op mijn giro binnen".
Zijn liefde voor de jazz-funk lever
de hem wel een optreden op bij
'Let's Swing', een Teleac-cursus
die de cursisten de eerste begin
selen van de jazz wil bij brengen
aan de hand van voorbeelden uit
de Nederlandse jazz-scene.
De muzikanten die voor de gele
genheid bij elkaar waren ge
zocht, beviel het gezamenlijk op
treden zo goed dat ze besloten
met zijn vieren door te gaan. Top
Secret heet het experiment.
"Op het moment heb ik in beide
stromingen even veel plezier. De
meeste mensen maken een dui
delijk onderscheid. Jazz-muzi-
kanten moeten er in het alge
meen helemaal niets van jazz
funk hebben. Ach, het is muziek
van de laatste tijd". Met andere
woorden; ze zullen er wel aan
wennen.
Toon heeft meer noten op zyn
zang. Televisie opnamen liggen
in het verschiet. Morgen moet hij
invallen op tenorsax van een big
band die in Breda optreedt. De
KRO maakt een avondvullend
rechtstreeks programma 'KRO
in Breda'. "En dan hopen dat je
op mag staan voor een solo. Het
schijnt alleen niet zo'n dende
rend orkest te zijn. Jammer dat
je met zo'n orkest voor het eerst
op tv komt. Maar het zal wel niet
echt slecht zyn anders waren ze
niet gevraagd."
Sfeer
De koele sfeer van een groot orkest
spreekt Ton niet erg aan, hoewel
het spelen in rookbruine kroe
gen ook niet altijd meevalt. "Je
speelt vaak alleen voor je colle
ga's. De meeste mensen begrij
pen er niets van en denken dat
jazz alleen als muzikaal behang
dienst doet". Soms kan Toon zijn
ergenis over het onbegrip niet
langer verdoezelen. "Dat was in
een kroeg in Leiden. Een tent vol
zuipende en pratende mensen,
niemand die op ons lette. Toen
heb ik mijn leuter uit mijn broek
gehaald en stond daar op en neer
te springen. De jongens lagen
blauw van het lachen maar van
het publiek zag niemand het.
Toen heb ik hem maar weer weg
gestopt".
Alphen aan den Rijn was de baker
mat voor de snelle ontwikkeling
van de Toon talenten. Om pre
cies te zijn café Markx. Vader
Roos was toentertijd de eigenaar
van het café aan de Julianastraat.
Om de stille woensdagavonden
wat meer klanten te trekken,
vroeg hij het quintet van leraai
Beltman en zoon Toon de avond
en muzikaal op te luisteren.
"Toen heb ik eigenlijk pas ge
leerd om samen met muzikanten
te spelen. Ik heb me daar echt
ontwikkeld."
De nieuwe eigenaar ging volgens
Toon moeilijk doen over het toch
al schamele honorarium zodat de
jongens besloten te stoppen.
"Terwijl het toch een lucratieve
zaak was. De tent zat helemaal
vol op de woensdag".
Het was ook een optreden in klein
rokerig cafeetje, in Den Haag.
dat de aanzet was voor een vol
gende belangrijke stap in zijn
loopbaan. "Daar zat iemand van
de organisatie van het North Sea
te luisteren. Hij vond ons zo goed
dat hij ons per se naar het festival
wilde halen. Die heeft het met
impresario Paul Acket geregeld.
Toen we drie weken later in het
zelfde café speelden hoorde we
dat het doorging".
Een plaat maken ging voor het
Kwartet van hetzelfde leien dak
je. Geen geleur met bandjes
langs de deur van platenmaat
schappijen. Nee, gewoon ge
vraagd worden door een groot er
kend jazz-label als Timeless. "De
directeur had verhalen gehoord
over Hans Eykenaar (de drum
mer van het kwartet) en mij, en
wilde een plaat maken met ons.
Binnenkort, in ieder geval voor
het festival, komt-ie uit."
Uitslapen
Financieel is een North Sea Jazz
Festival, dat dit jaar op 13, 14 en
15 juli in het Congresgebouw in
Den Haag wordt gehouden, voor
beginnende muzikanten niet erg
aantrekkelijk. Maar dat deert
Toon niet. "Ik geloof dat ik daar
helemaal gek word", roept hij en
thousiast uit. "Ik heb al een week
nodig om één goed concert te
verwerken. Hoe dat nou moet als
ze alleen maar goede bands in
drie dagen proppen? Ik ben bang
dat ik dat niet overleef'.
Nog tijd voor hobby's? Een vol
mondig "nee" is het antwoord.
"Alleen zaken die een twintigja
rige boeien, vriendinnetjes en
wat daarom heen hangt. Vroeger
was ik een fervent midgetgolfer
Ergens in een hoek ligt nog een
tas met zestig verschillende bal
len. Als ik nog eens een vinger
breek kan ik me nog als beroeps
golfer gaan manifesteren. Moe
derlijke trots klinkt uit de andere
hoek van de kamer. "Je bent nog
meegegaan naar de Europese
kampioenschappen in Denemar
ken. En je bent nog sportman
van het jaar in Alphen geweest".
Door de optredens veelal tot diep
in de nacht houdt hij zich alleen
nog "intensief bezig met uitsla
pen. Maar goed dat het in Alphen
zo rustig is, anders zou daar niets
van terecht komen. Alleen die
parkiet van me, die heeft weinig
begrip voor de late uren dat ik
werk. Als het licht wordt begint
dat beest te krijsen. Dan stom
mei ik 's morgens uit mijn bed
om dat beest buiten de deur t€
zetten".
De parkiet zal aanstaande zondag
morgen weer op de gang moeten
Het Toon Roos Quartet speelt na
melijk zaterdagavond van hall
tien tot half twaalf op de culture
le manifestatie Alpha Nuova '84
op het Rijnstroomterrein aan dc
Raadhuisstraat.
