'Ik wil niet door het
leven als Imca Simca'
De poëzie ligt op straat
K2L TV-rubriek
Imca Marina wil geen autoreclames maken
Gif "B.
ZATERDAG 2 JUNI 1984
Radio - tv - kunst
L)e poézie ligt op straat, dat is
bekend. Soms in de Vondel-
straat, soms in de Dapper-
straat, soms zelfs in de bos
sen rond Woensdrecht, waar
activisten tegen de kruisra
ketten zonder kampeerver-
gunning hun tent opzetten
(op zichzelf ook al een vorm
van poëzie; „wat zoudt u, bij
het openschuiven van de gor
dijnen, liever ontwaren in uw
achtertuin: een opgestelde
kruisraket of honderd slaap
zakken vol vredesdemon-
stranten?", was de kernvraag
die vorige week in de Be
scheurkalender werd ge
steld). Een politiebusje ver
scheen. Een politie-inspec-
teur pakte een megafoon en
meldde in uitgebalanceerd
proces-verbaalproza: „Als u
met deze activiteiten toch
doorgaat, dan moet ik de con
sequentie aan u zelf geven".
Boudewijn Büch, die aan het
slot van het programma het
gedicht „Iemand die, in
dienst van een bepaald per
soon of lichaam, of zich tel
kens verhurend, een tuin of
tuinen bewerkt en in orde
houdt, en de toestand die in
treedt bij het beëindigen van
het leven" uitbeeldde door
als hovenier bij een skelet te
gaan staan, deed ook nog de
heugelijke mededeling, dat
hij het volgende seizoen
doorging met een eigen pro
gramma, maar dan op de late
zaterdagmiddag.
Ik mag hem graag bezig zien,
Boudewijn Büch. Hij heeft
iets... bewegelijks, iets... op-
vrolykends, iets... enthou-
siasmerends, iets... aanstelle
rigs maar tegelijkertijd iets...
ontwapenends... (aanvullen
de prijsvraag: doe ik nu Mul-
tatuli na of Gerrit Komrij?),
door
Nico Scheepmaker
en hij gaat net zomin het mi-
nisterpresidentïele paar b.d.
Joop en Liesbeth den Uyl uit
de weg als de winkelende
marktbezoekers in de Am
sterdamse Dapperstraat.
De poëzie ligt op straat, ik zei
het al. Onder het straatnaam
bordje „Dapperstraat (Oost)"
las hij J. C. Bloems beroemd
ste gedicht voor, eindigend
met de terzinen:
„Alles is veel voor wie niet veel
verwacht.
Het leven houdt zjn wonderen
verborgen
Tot het ze, opeens, voor het kat-
tekwaad troost.
Dit heb ik bij mijzelve over
dacht,
Verregend, op een miezerige
morgen,
Domweg gelukkig, in de Dap
perstraat (oost)".
Navraag leerde hem dat niet
veel bezoekers van de Dap-
perstraatmarkt poëzie lazen,
wat gezien een gemiddelde
oplage van 1400 exemplaren
per bundel op een bevolking
van 14 miljoen (dat is één ko
per per 10.000 inwoners, en er
liepen precies 1000 mensen
in de Dapperstraat, dus re
kent u zelf maar uit) toch niet
als een onaangename verras
sing kan zijn gekomen. Bou
dewijn besloot, na een ge
sprekje te hebben aange
knoopt met enkele buurtbe
woners, de twee terzinen dan
nog maar eens publiekelijk
voor te dragen. „Kun je dan
lezen?", vroeg iemand, toen
hy vroeg of hij dat gedicht
even zou voorlezen?
Hij was nog maar halverwege
de zes regels, of een vrouw
riep: „Hou je portemonnee
vast!" Een ander vroeg be
langstellend: „Heb je dat nou
zelf bedacht?", en weer een
ander zei waarderend: „Je
kunt er nog op rijmen ook!"
Gelooft u mij nu maar, de poë
zie ligt op straat. De Gebrs.
Flint zongen bij accordeon-
muziek „Havensteden" van
Slauerhoff, maar omdat poë
zieprogramma's altijd hard
nekkig blijven weigeren ge
zongen poëzie te ondertite
len, opdat je het gezongene
ook kunt verstaan, verstond
ik dat ze zongen: „Ik heb een
hond in iedere stad", wat ik,
vergeleken met de gebruike
lijke „meid" bij zeelieden,
een heel dichterlijke gedach
te vond: „Hij is gek op dieren,
in elke stad heeft hij wel een
hondje zitten!"
Toen kwamen Liesbeth en
Joop den Uyl, gesitueerd in
boekhandel Veenstra aan de
Utrechtsestraat in Amster
dam. In die boekwinkel was
het aan geraakt. Liesbeth was
er boekverkoopster. In die
zelfde boekwinkel stond, tien
jaar later, een meisje dat ik
vanuit de verte bewonderde.
Ik was een jonge en onerva
ren student en bedacht een
ingewikkelde methode om
haar mee uit te vragen naar
het Haags Studentencabaret
van Rinus Ferdinandusse. Ik
kocht een dichtbundel van
mezelf bij haar, zei dat ik er
even een opdracht in wilde
schrijven, en toen ik haar het
bundeltje met die uitnodi
ging en een van de twee kaar
tjes erin wilde overhandigen,
zei ze: „Zal ik het even voor je
inpakken?" Ik knikte ver
ward, ze ging ermee naar ach
teren, ik wachtte, dan geef ik
het haar ingepakt, bedacht
ik, dat is wel zo aardig, en
even later kwam haar colle
ga-boekverkoopster met de
ingepakte bundel terug en
zei: „Alsjeblieft". In nog gro
tere verwarring ging ik toen
maar de winkel uit, niet we
tend of het puur toeval was of
dat „de mijne" stiekem de
opdracht gelezen had en had
aangenomen dat die voor
haar bestemd was, en toen
ben ik maar met Ada naar Ri
nus Ferdinandusse c.s. ge
gaan, dat was ook heel gezel
lig. U ziet het, de poëzie ligt
niet alleen op straat maar ook
in boekhandel Veenstra, zo
als ook nog bleek uit een uit
spraak van Joop den Uyl:
„Men weet dat de poëzie voor
mij een zekere terugvalfunc-
tie vervult".
OUDENDIJKE (GPD) Als kind van drie zong ze al op verjaardagen voor de familie.
Voor een dubbeltje of een stuiver. Over het 'neukebos'. Wist zij veel dat ze over het
beukebos moest zingen. Inmiddels zingt ze nog steeds. Negentien jaar alweer als be
roeps. Aan de muur van haar fraaie boerderij in het Noordhollandse Oudendijke hangt
als bewijs van haar succes een handvol gouden platen.
Bob m 't Hout. Perchef van de VARA. In die functie
tevens verantwoordelijk voor het promotionele
beleid van die omroep voerde onder andere het
nieuwe VARA-beeldmerk in en was eindredac
teur van het meerjarenbeleidsplan 'de VARA in
perspectief waardoor de koers van de VARA
werd verlegd.
Werkte daarvoor als publiciteitschef bij de Volks
krant. Heeft jarenlang in de reclame gewerkt
waarnaast hij bijdragen leverde aan televisie
programma's voornamelijk voor de VARA.
Maakte enkele jaren deel uit van het schrijvers
collectiefdat o.a. tekende voor de "Stratemaker-
op-zee-show" enJ.J.de Bom.
Eerst even een test vooraf.
Als ik tegen u zeg: "Europa",
denkt u dan aan
a) Henk Vredeling die met z'n
dronken kop kristallen asbak
ken door een luxe bordeel
loopt te gooien.
b) Jaap Berkhouwer die met zak
ken vol kouwe kip en flessen
wijn in de binnenzakken van
z'n krijtstreepje ongemerkt de
party probeert te verlaten
c) Kotsende en aan de schijterij
geraakte hoogwaardigheidsbe
kleders net terug van een re
ceptie in Maastricht
d) Europarlementariërs met de
man tien smakelijke secreta
resses onder handbereik op
werkbezoek aan een tropisch
eiland vol sociaal onrecht
e) Een oorlogsbodem in ijskoude
wateren waarop via de luid
spreker vanaf de brug de 'Se
cretaris Generaal' wordt aan
gekondigd waarna vanuit een
helikopter een oude man in
een zwemvest op het dek
wordt neergelaten.
Of denkt u aan al die ingewikkel
de dingen die in kranteartike-
leh staan waarbij het portret
van Piet Dankert is afgedrukt.
Voor degenen die ogenblikkelijk
aan abcde denken is de televi
sie een grootscheepse campag
ne begonnen. "Kiezen voor Eu
ropa", elke dag een uitzending
van een politieke partij en voor
de liefhebbers extra veel Oiro-
pa op alle Duitslanden. Zou
het lukken? Zou de kiezer zijn
verantwoordelijkheden besef
fen en zijn stembiljet uit het
stapeltje reclamedrukwerk in
de hal vissen om te kijken wan
neer die verkiezingen nu ei
genlijk zijn?
Laten we de gids er eens bijpalk-
ken. Zondag 27 mei, 18.15 Ne
derland I. "Kiezen voor Euro
pa II. Eén van de 25. Portret
van Hemmo Muntingh één
van de 25 Nederlande leden
van het Europese Parlement,
gemaakt door Carel Kuyl". En
verder: "Een paar maanden
uit het leven van een Europar
lementariër: het lobbyen, de
Vino-Vino, Lass mein Herz nicht
weinen, Harlekino, lichtvoetig,
onbekommerd werk, in goud
vervat. Imca Marina, in Zuid-
broek geboren en in Hoogezand
getogen als Hendrikje Imca Bijl,
heeft het wel gemaakt in de va
derlandse showbusiness. Of zo
als ze het zelf zegt: „Ik ben een
vrouw uit het noordelijke volk
dat overleefd heeft".
Een prototype van een Noordeling
is ze niet. Via moeders kant
stroomt er bij haar onstuimig zi
geunerbloed door de aderen.
Van haar vader ontving ze het te
genovergestelde: zeer, zeer be
houdend, diep nadenkend. Het
resultaat is een geestesgesteld
heid waarvan de grenzen Ver uit
elkaar liggen in een lichaam dat
Rubens gretig vereeuwigd zou
hebben. Vandaar dat ze dan weer
uitbundig Bourgondisch door
het leven dartelt, dan weer smar
telijk in het Tranendal vertoeft.
„Weet je, ik mag graag filosoferen.
Dat doe ik dan met een paar hele
goede vrienden. Samen worden
we dan goed dronken. Ik vind
dat heerlijke bijeenkomsten. Ik
hou van mensen die diepe ge
dachten over bepaalde zaken
hebben. Filosofen zijn vaak
zwaar op de hand. Ik ook. Oh,
God, die diepe dalen waar ik
soms doorheen ga. Vreselijk.
Dan komen er momenten dat ik
uit het leven wil stappen, dat ik
zelfmoord wil plegen".
„Gelukkig heb ik het niet zo erg als
Johnny Kraaykamp. Die man is
manisch depressief, hoewel hij
dat voortreffelijk voor de buiten
wereld weet te verbergen. Mijn
suicidale neigingen komen pak
weg eens in de drie maanden
voor. Gelukkig duren die mo
menten niet lang. Hooguit tien
minuten. Daarna ben ik weer
dolgelukkig".
„Ik heb nooit over mijn zelfmoord-
neigingen durven praten. Tot ik
op een dag met een 34-jarige
vriendin sprak, die zich van het
leven wilde benemen. Tegen
haar heb ik er voor het eerst over
gesproken. Overigens heeft zij
haar plannen, mede dankzij haar
man, niet uitgevoerd. Had je die
sombere gedachten niet achter
mij gezocht? Zo zie je maar datje
je hart niet kunnen dwingen om
gelukkig te zijn en dat buurmans
gras altijd groener lijkt dan bij
jou".
„Bovendien heeft ieder mens zo
zijn eigen geheime kamertjes.
Dat moet ook zo blijven. Je moet
niet zomaar al je gevoelens op ta
fel leggen. Ook niet in de relatie
tussen man en vrouw. Wie be
vrijd je ermee en wie belast je er
mee en hoe zwaar? Sommige
dingen moet je als mens gewoon
voor jezelf houden. In die gevoe-
lens moet je elkaar sparen, hoe
wel je wel altijd fair tegenover el
kaar moet staan".
*,Die zin om te filosoferen heb ik
van mijn vader meegekregen.
Met hem ging ik vroeger altijd de
door
Theo Koopman
natuur in. Dan wandelden we
door de Drentse bossen of langs
die schitterende koolzaadvelden
bij Uithuizen. Mijn vader en ik
genoten dan intens. Mijn moeder
niet. Die vroeg altijd „wanneer
goan we weer vot".
Bloemiste
„Ik heb vroeger altijd gedacht dat
ik bloemiste zou worden. Dat is
dus niet gebeurd. Op een gege
ven moment sta je in het leven
op een kruispunt en dan moetje
kiezen. Ik ben met zingen door
gegaan, ondermeer omdat ik het
reizen zo mooi vond. Maar nog
steeds ben ik jaloers op mensen
die in een bloemenzaak werken.
Zeker, hier bij mijn boerderij
heb ik ook een tuin waar ik me in
kan uitleven. En dat doe ik dan
ook. Mijn hele ziel en zaligheid
ligt in mijn tuin".
„Ik denk er wel eens aan om te ver
huizen naar een woning die wat
dichter bij de platenstudio's
staat. En als ik dan door de tuin
loop denk ik, die plant neem ik
mee, die boom en het eind van
het liedje is dat ik alles mee wil
nemen. Zo verknocht ben ik aan
mijn tuin".
„Die grote belangstelling voor de
natuur heb ik niet alleen van
mijn vader meegekregen,-maar
ook van meester Nieboer van de
lagere school. Met hem gingen
we vroeger regelmatig de velden
in. Dat doen de onderwijzers te
genwoordig toch praktisch niet
meer. Wat weten de jongeren van
nu nou nog van wat er zoal in de
natuur groeit en bloeit".
„Mijn eigen zoon weet er wel iets
vanaf, omdat ik hem dat zelf bij
breng. Maar hoe moeten die an
dere kinderen daar achter ko
men als er op school of door de
ouders geen aandacht aan wordt
besteed. Nee, ik ben niet iemand
die tijdens de ouderavonden de
leraren vraag tijdens de lessen
meer aandacht aan de natuur te
besteden. Daar begin ik niet aan.
Moet ik soms zeggen hoe onder
wijzers hun vak moeten uitoefe
nen? Die mensen worden toch al
zo betutteld tegenwoordig".
Eerbied
„Ik heb trouwens wel de indruk
dat de jongste kinderen meer be
langstelling voor de natuur
wordt bijgebracht. Hen wordt
geleerd eerbied te hebben voor
een boom die twintig jaar oud is
en dat het doodzonde is om zo'n
boom om te hakken, omdat het
dan toch weer twintig jaar duurt
voordat hij er in zijn oude glorie
is. We moeten ons blijven realise
ren dat de natuur een onderdeel
van ons leven is en elementaire
kennis van de natuur is volgens
mij wezenlijk om respect voor
het leven zelf te krijgen".
„De natuur is een onderdeel van
mijn leefwijze geworden. Wat ik
bijvoorbeeld eet vind ik in de na
tuur. Zonder al die chemische
rotzooi. Vlees. Nee, dat hoeft
voor mij niet zo. Ik ben wel vege
tarisch ingesteld, maar geen ve
getariër voor de honderd pro
cent. Maar de rest van mijn fami
lie is wel op vlees gesteld. He
laas, helaas. Ach, ik lust het wel,
maar ik krijg het nooit op. Mijn
lichaam vraagt er niet om. Die
heeft het kennelijk niet nodig".
„Als ik helemaal alleen zou zijn,
dan zou ik geen enkel dier opof
feren om het vlees. Een visje wel.
Dat is inderdaad inconsequent.
Veel vlees eten schijnt trouwens
ook niet zo gezond te zijn. Als ik
in mijn eigen omgeving rondkijk
dan heb ik de indruk dat mensen
die veel vlees eten agressiever
zijn dan vegetariërs. Die laatsten
zijn veel liever, veel bedachtza
mer".
Make up
„Behalve dat ik veel dingen zo uit
mijn tuin opeet, groeien er ook
planten die ik voor andere doel
einden gebruik. Als crème voor
mijn make up bijvoorbeeld.
Laatst kwam ik Ria Valk tegen
en die zei: „Mijn kop is veel ou
der dan die van jou". Ik heb haar
toen beloofd dat ik ook een crè
me voor haar zal maken. Medicij
nen maak ik soms ook uit mijn
planten".
„Zo heb ik voor Ria Valk ooit een
kalmeringsdrankje gemaakt. Ze
was op een gegeven moment
nogal depressief. Voor haar ge
voel mocht ze veel dingen niet
doen. Ik heb toen een tijd met
haar zitten praten en heb gezegd
„meid, als je straks dood gaat
verdwijnt je geld toch naar ande
ren. Besef dat goed en koop nu
zelf maar eens mooie kleren en
zovoort voor jezelf'. Toen een
tijdje later haar man overleed be
greep ze wat ik had bedoeld".
„Maar goed, voor haar heb ik een
medicijn van produkten uit mijn
tuin gemaakt. Er is één keer een
verhaal over mijn medicinale
kruiden gepubliceerd. Het was
gewoon waanzinnig zoveel brie
ven ik toen heb gekregen. Van
mensen die heel erg ziek waren
en die mij als een soort laatste
reddingsboei zagen. Verschrik
kelijk. Ik heb niet één brief
beantwoord.
„Zelf ben ik zelden ziek en als ik
dat dan wel eens ben genees ik
weer heel snel. Mijn moeder zei
vroeger altijd „nait soez'n
wicht". Weet je, mijn moeder ge
nas ons vroeger op haar intuitie.
Ik kan me nog goed herinneren
dat op een dag een jongen bij ons
uit de buurt zo ziek was, dat hij
in de kamer in bed lag, en dat
wilde in die tijd wat zeggen. Vol
gens de dokter had de jongen
een kronkel in zijn darmen. Ik
zeg dat tegen mijn moeder die
bezig was aardappelen te schil
len. Ze legt het mesje weg, doet
werkbezoeken, verkiezings
avonden, het leven in hotels en
de eindeloze vergaderingen".
Nu was ik persoonlijk altijd al
benieuwd naar zowel mens als
de H achter Hemmo Muntingh.
En een documentaire van Sa-
rel Kuyl zal ik zelden over
slaan. Maar ben ik wat dat be
treft wel representatief voor de
Nederlandse kiezer?
Bij de uitzendingen van de poli
tieke partijen hoor je nog eens
wat. Wist u dat er Europese Li
berale Democraten bestaan?
En een Groen Progressief Ak
koord? En Europese Groenen?
Bij het ter perse gaan van deze
editie is voor wat mij betreft
het klapstuk net geweest. Want
op vrijdag 1 juni om 18.45
maakt de politieke partij "God
Met Ons" zijn opwachting bij
het Nederlandse kiezerspu
bliek.
Weest u nu eens eerlijk. Hebt u
ook maar één van de bovenge
noemde uitzendingen gezien?
Nee. Ik trouwens ook niet. En
dat, terwijl de televisie altijd
doorgaat voor een machtig, ge
vreesd medium. Het valt mijns
inziens wel mee, met de mani
pulatieve kracht.
Imca Marina: "Crème voor mijn make-up maak ikzelf van planten uit mijn t
haar schort af en neemt ipe mee wone hardwerkende stumperds.
naar de jongen. Ze kijkt hem aan Het stoort me niet, dat mensen
en zegt 'die jongen heeft geen me op straat herkennen of willen
kronkel in de darmen. Dat kind aanraken. Het hoort erbij. Als je
heeft wormen. Een heleboel". de lusten van het vak wilt, dan
moet je ook genoegen nemen
met de lasten. Met een jongen als
André van Duin heb ik medelij
den. Die kan zich niet meer op
straat vertonen zonder dat er een
horde kinderen achter hem i
loopt".
„Ze gaf hem wormenolïe, een me
dicijn dat inmiddels is verboden.
En het klinkt misschien erg on
smakelijk, maar van onderen en
van boven verheten de wormen
het lichaam van de jongen. De
dokter heeft het mijn moeder
de natuur zo schoon blijft. Ik
doel hierbij inderdaad op Kees
Brusse in een spot voor de Shell.
Al zou ik er een half miljoen voor Mathilde
krijgen dan nog zou ik zoiets niet
doen. En dat meen ik zeer op
recht. Ik veroordeel anderen die
zich er wel voor willen lenen
niet, maar nogmaals, mij niet ge-
vanuit Hilversum, je noemt al
leen maar uitzendingen die op
slecht bekeken tijdstippen vie
len. Dan proberen we het nog
eens. Wie heeft "Tout devient
musique" gezien. Nederland I,
woensdag 30 mei, vijf voor half
tien. "Prime Time" zoals ze in
Hilversum zeggen. Nu is er
met uitzendingen van de
VPRO iets bijzonders aan de
hand. Iedereen ZEGT dat hij er
naar kijkt, maar uit de cijfers
zal blijken dat de VPRO die
film net zo goed in Lido II had
kunnen draaien. Natuurlijk. In
dit geval hebben we met z'n al
len naar het voetballen op het
andere net zitten kijken. Maar
zo is er altijd wel wat. Nee, vol
gens mij is de televisie lang
niet de dwangbuis
hij altyd gehouden wordt.
Voor mezelf kan ik die stelling
onderstepen met het feit dat ik
haar heb moeten verzinnen om
te verbloemen dat ik deze
week haast niet aan televisie
kijken ben toegekomen. Ik heb
Tracy onvoorzichtige dingen
zien zeggen tegen Krystle hoe
wel ze, wanneer ze de voor
gaande afleveringen had ge
zien, op haar vingers had kun
nen natellen hoe dat zou aflo
pen. Ik heb Sean Connery er
nu eindelijk echt met die boe-
venwagen vandoor zien gaan.
Maandag bij de AVRO heb ik
een verleidingsscène in een
zwembad gezien waarbij het
lustobject in een buitensporige
maat bikinislip was gehuld en
woensdag heb ik één doelpunt
gezien bij A.S. Roma-Liver-
pool, voor de verjaarsvisite
binnenkwam. En daarmee heb
ik het wel gehad, voor deze
week. Voor wat mij betreft
hoeven we niet wakker te lig
gen over de macht van het me
dium. God Met Ons! Vrijdag I
juni, 18.45, Nederland I. Die
verkiezingen zijn op 14 juni.
BOB IN T HOUT
Ongepast
„Zo zal ik mijn naam ook niet ver
binden aan het voor of tegen bij
voorbeeld kruisraketten zijn.
Nogmaals, ik vind het ongepast
om mensen te indoctrineren met
mijn eigen visie. Ik vind het fout
om in de verkiezingstijd op een
tafel te klimmen en te zingen dat
je bijvoorbeeld voor de WD
bent en dus op Kamminga stemt.
Ik ben een artieste en ik ben er
dan niet om een ideologie te ver
kondigen".
„Wie ben ik om te zeggen dat we
wel of niet kruisraketten moeten
plaatsen. Dat hoort niet bij ons
vak. Ik wil niet op de barricaden
staan, of het moet al zijn dat ik zo
ongelooflijk diep door iets wordt
geëmotioneerd dat ik echt niet
anders kan. Maar zover is het tot
nu toe nog niet gekomen".
„Ik wil zingen, zonder bijgedach
ten. Als ik zing en de mensen be
ginnen na een kwartier te jui
chen dan is dat het mooiste wat
er is. Dan ben ik blij, dat ik dat
kan. Schilderen? Ja, dat kan ik
ook. Ik heb altijd modetekenin
gen gemaakt, maar vorig jaar ben
ik op een avond met een vriend
begonnen te schilderen. Het is
me zomaar aangevlogen. Later
heb ik een boek van Dörner over
verftechnieken en materiaalken
nis gekocht. Met behulp van dat
boek probeer ik nu allerlei din
gen uit. Ik heb ook al geëxpo
seerd en wel in het schilderscol
lectief van Jan Blaaser".
.Aanvankelijk had ik slechts één
schilderij om er op te hangen.
Dat vond ik wat erg weinig en de
avond voor de opening ben ik als
een razende aan het werk gegaan
om meer werken op te kunnen
hangen. Ik heb bijna alles ver-
kocht. Er was een schilderij by,
dat al verkocht was zonder dat ik
het zelf goed en wel had kunnen
bekyken. Er hing nog niet eens
een prijskaartje bij".
„Maar er was een vrouw, die het
hoe dan ook wilde kopen, want
het paste zo goed bij haar bank
stel, dat ze zojuist had gekocht.
Eigenlijk vond ik het wel jam
mer, dat alles zo snel werd ver
kocht. Maar goed, je kunt niet al
les voor jezelf houden".
niet in dank afgenomen, wat dat „Omdat artiesten zo populair zyn
betreft is er niks veranderd. Net
als mijn moeder kan ik ook kwa
len herkennen. Als ik mensen
een hand geef of gewoon op
straat zie lopen, krijg ik soms een
flits of impuls waarin ik zie dat
iemand een bepaalde kwaal
heeft. Dat is best wel doodeng en
ik laat ook nooit iets merken als
ik zo'n flits krijg".
Lasten
„In dit artiestenvak kom je veel
mensen tegen. De mensen kijken
vaak op tegen artiesten uit de
showbusiness. Ten onrechte
hoor, want wij zijn ook maar ge-
misschien een zekere
macht kunnen toedichten. Ik ge
loof ook wel dat we in staat zijn
om bijvoorbeeld mensen te in
doctrineren met bepaalde pro
dukten. Maar dat wil ik niet Ik
zal myn stem nimmer lenen voor
een STER-reclamespot die ik
niet leuk vind en waar ik niet
achter kan staan. Ik ben voor van
alles en nog wat benaderd. Maar
moet ik mezelf verbinden aan
bijvoorbeeld een automerk en
als zeg maar Imca Simca door
het leven gaan".
„Ik vind ook niet dat je voor een
multinational moet zeggen dat
„Ik word ook veel gevraagd om al
lerlei zaken of bedrijfjes te ope
nen en ook daarbij pak ik niet al
les wat er te pakken valt. Echt, ik
ben met een natte vinger te van
gen. Als het moet sta ik op een
bifjart te zingen, maar dat bete
kent nog niet dat ik alles doe".
„Voordat ik ja zeg om een zaak te
openen verdiep ik me eerst in de
toekomstmogelijkheden. Ik heb
er geen enkele zin in om iets te
openen dat een maand later weer
op de fles gaat. Vandaar dat ik
een zekere reputatie heb dat din
gen die ik open ook goed lopen.
Echt, ik ben heel kieskeurig in
dat soort dingen, omdat myn
naam eraan wordt verbonden".
„Daarnaast heb ik inderdaad ook
een opdracht gekregen en uitge
voerd om Mathilde Willink te
schilderen. Mathilde en ik ken
den elkaar al vele jaren. Ze was
een heel extreme vrouw. Je kon
haar 's morgens koffie zonder
een koekje voorzetten en dan
vond ze het prima, maar een vol
gende keer als ze pontificaal
kwam opdraven dan kon ze zich
opwinden als je haar een boter
ham met kaas voorzette. Dat
vond ze dan niet riant".
„Ik vond het vreselijk, dat aanvan
kelijk werd gedacht dat ze zelf
moord had gepleegd en ik ben
blij dat het is uitgekomen dat ze
werd vermoord. Nu pas komt
ook de herwaardering voor haar.
Het schilderij is bijna gereed.
Mathilde moet nog in de lijst. Ik
ben blij dat het nog bij mij thuis
staat. Zo kan ik er elke keer nog
evenfjes naar kijken".
