Nog meer artiesten naar North Sea Jazz Festival
Theatercoöperatief speelt nieuw stuk van Hugo Claus
'Overwegingen' zijn gewoon kunstwerken
TIG op luchtige toer
'Leonce und Lena': sterke toneelvoorstelling
P0DIUMBUK
DINSDAG 22 MEI 1984
Radio - tv - kunst J-
DEN HAAG (GPD) - De negende afle
vering van het North Sea Jazz Festi
val, dat op 13, 14 en 15 juli in het Haag
se Congresgebouw wordt gehouden,
belooft het festival van de bijzondere
combinaties en de come-backs te wor
den. Eén van de hoogtepunten zou wel
eens de hereniging van de nog maar
spaarzaam optredende altsaxofonist
Benny Carter met het in 1926 opge
richte Nederlandse orkest The Ram
blers k nnen worden.
Een spec. gebeurtenis zal ook onge
twijfeld net optreden van saxofonis
Georgie Auld zijn, bekend bij luiste
raars van het toenmalige zeer populai
re radioprogramma van Pete Felle
man. Auld zal te horen zijn samer
het trio van Robbie Agerbeek. De her
nieuwde kennismaking met de 75-jari
ge Adelaide Hall die ooit bij Duke El
lington de aandacht op zich vestigde
met woordloze vocals zal zeker ook
een publiekstrekker van de eerste or
de zijn.
Het artiestenpakket' dat festivalorgani
sator Paul Acket dit jaar aanbiedt op
de negen podia van het Congresge
bouw (alle zalen plus de tenten naast
en op het gebouw) is opnieuw uitge
breid. Uiteraard zijn vrijwel alle be
langrijke stijlen, stromingen en genres
in de jazzmuziek weer vertegenwoor
digd. In 270 uur ,live' muziek, verpakt
in 250 verschillende concerten en ten
gehore gebracht door liefst 700 musici,
komen de swing, de bebop, avant-gar
de, dixieland, big bandjazz, main
stream, jazzrock en fusion jazz aan de
orde.
De vermoedelijk nog enige in leven zijn
de .tailgate'-trombonist Louis Nelson
zal er zijn, samen met de zeer bejaarde
New Orleans-trompettist Kid Thomas.
Uit datzelfde New Orleans zal het
looporkest' The Dirty Dozen Brass
Band drie dagen achtereen het festival
komen opvrolijken. Sandra Reaves-
Phillips brengt een hommage aan de
Great Ladies in Jazz'. Uit Praag
draagt de Traditional Jazz Studio on
der meer bij aan het traditionale ge
deelte van deze 9de versie van het
North Sea Jazz Festival. De Dutch
Swing College Band begeleidt de ex-
Fats Domino trompettist Dave Bar
tholomew.
Voor wat betreft de salsa-muziek zijn het
met name de muzikanten en groepen
uit Brazilië die de boventoon zullen
voeren: bijvoorbeeld Paulo Prata en
de groep van multi-instrumentalist
Hermeto Pascoal. De schijnwerper is
dit jaar ook in het bijzonder gericht op
uiteenlopende percussion-specialis-
ten: onder hen een aantal Brazilianen,
maar ook Burhan Ocal uit Turkije en
de Amerikaan Samm Bennett die vo
rig jaar furore maakte. Uit Hongarije
komt Janos Szudy met Percussion
Dialogue. Met de groep Karnataga
College of Percussion is India verte
genwoordigd; gastsolist daarbij is Ste
ve Lacy.
De indrukwekkende Miriam Makeba en
de nieuwe formatie van Dollar Brand
(Abdullah Ibrahim) representeren
(Zuid-)Afrika. Dat het een festival
wordt dat voor een aanzienlijk deel ge
kenmerkt is door bijzondere combina
ties moge blijken uit de eenmalige sa
menwerking van pianist Cecil Taylor
en drummer Max Roach. Speciaal
voor het festival is een bezetting sa
mengesteld, bestaande uit leiders van
vermaarde jazzgroepen: Arthur Bly-
the, Don Cherry, Chico Freeman, Don
Pullen, Cecil McBee en Don Moye.
Voor de klarinetliefhebbers is er een
clarinet summit' met David Murray,
John Carter, Alvin Batiste en Jimmy
Hamilton. De blues en met blues ver
wante muziek komen van onder ande
ren B.B. King, Luther Allison, Bobby
Bland en Dr. John. Een topattractie
zal zeker ook zijn Cleo Laine, die voor
de eerste maal op het festival te horen
Er wordt ook met spanning uitgekeken
naar Amerika's top-mandoline-speler
David Grisman, voor het eerst in Euro
pa. Grisman zal behalve solistisch ook
samen met het trio van d& vermaarde
Stephane Grappelli te beluisteren zijn.
En verder zijn er op dit festival de pu
blieksfavorieten, zoals Lionel Hamp
ton, Dave Brubeck, Clark Terry en te
norsaxofonist Arnett Cobb. Lester Bo
wie lanceert een splinternieuwe
groep: de Brass Phantasy, met vier
trompettisten, één Franse hoornist,
twee trombonisten, een tubaspeler en
een slagwerker. Voor de supporters
van jazz-zang: Sarah Vaughan en Do
rothy Donegan, beiden niet voor de
eerste keer in Den Haag.
De jazzrock-sector vertegenwoordigt
een topnaam: trompettist Miles Davis,
die zondagmiddag 15 juli om 14.00 uur
in het tuinpaviljoen zal optreden. En
om - overigens zeer onvolledig - ten
slotte nog enkele namen te noemen
die op het North Sea Jazz Festival niet
ontbreken: Dizzy Gillespie, Jay Jay
Johnson, Weather Report, Casiopea
uit Japan. Milkshake Banana uit Bel
gië. een behoorlijk aantal Nederlandse
solisten en groepen (Jan Morks met
zijn nieuwe sextet) en voor de eerste
maal een groep uit Rusland - de 8-
mans formatie Kadans uit Moskou.
Voor de 4de achtereenvolgende maal
heeft Acket kans gezien de entreeprij
zen niet te verhogen (zestig gulden
voor een dagkaart. 155 gulden voor
een 3-daagse kaart en 10 tot 15 gulden
toeslag voor concerten in de PWA-
zaal). Dat is overigens niet te danken
aan de binnenkomende .indrukwek
kende' subsidiestromen: de subsidië
ring door het rijk blijft een «gebed zon
der eind', een moeizame aangelegen
heid omdat de Raad voor de Kunst
verplicht is adviezen te geven en al
dus de festivalleiding - die adviezen
kunnen door de speciale criteria die
worden aangelegd (avontuurlijke,
grensverleggende programmering) al
leen maar uitlopen op .irrationele' be
sluiten.
in het Waaggebouw. Tot en met 4
juni. Geopend: dagelijks (ook 's -
zondags) van 11-17 uur. Donder
dags tot 21 uur.
LEIDEN Het mooie Waagge
bouw is op het ogenblik be
hangen met een enorme lap
waarop het woord 'overwegin
gen' staat geschreven. Een gro
te hoeveelheid schilderijen,
prenten en (enige) beelden vult
het eigenlijke waag-zaaltje, de
erachter gelegen boterhal, en
wat kleine ruimtes boven. Het
gaat om overwegingen-in
beeld, zo luidt de opzet. De
waagruimte inspireert vanzelf
sprekend tot een 'wik-en-
weeg'-instelling, en wat bezin
ning en overdenking kan wei
nig kwaad in onze drukke we
reld. Wat zachte klassieke mu
ziek helpt daarbij.
Het gaat volgens de organisato
ren om werk van "strategen,
werkend en zoekend in stilte,
schuivend en tastend met be
scheiden middelen, kijkend,
denkend, overwegend..." (zie
ook het Leidsch Dagblad van
10 mei). Kortom: werk van
kunstenaars, zou ik zo zeggen.
Het bestaan van een onder
scheid, zoals gesuggereerd
wordt, tussen overwogen en
niet-overwogen kunst lijkt me
niet aantoonbaar. Welke artiest
denkt, zoekt en concipieert er
eigenlijk niet? Karei Appel zou
niet tot de overwegers beho
ren, want "hij denkt niet voor
af'. Dat is natuurlijk niet waar.
Ook Appel heeft eens bedacht
"zus en zo ga ik voortaan
werken", en voila, tot in den
treure bombardeert hij ons
met zijn weliswaar kleurrijke
en decoratieve, maar toch
vooral kinderachtige klodder
creaties. Allemaal van hetzelf
de. Overigens is er wel werk
van hem in het Waaggebouw te
vinden, en wel bij een speciale
afdeling grafiek. Die grafiek
hoort echter niet bij de eigen
lijke tentoonstelling, bleek mij
bij navraag, hetgeen niettemin
nergens uit blijkt. Niet uit ge
schreven aanduidingen, maar
ook niet uit de aard van het
werk.
Komt u dus voor de 'overwegin
gen' zoals uitgekozen door de
organisatoren, dan dient u be
neden-achterin te zijn. Daar
vindt u dan van alles en nog
wat: groffe abstracte smeer
sels, maar ook keurig uitge
werkte dingen. Zo zijn er enke
le werken te zien waar veel rust
en orde uit straalt, zoals de
twee fijn geschilderde stille
vens van de oude meester Jan
van Tongeren, en de Escher-
achtige zeefdrukken van Joost
Baljeu. De laatste dragen de ti
tel "Binnenwerks" of 'Inner
Dimensions'. Dat zal allemaal
wel. We zien in elk geval knap
meetkundig gegoochel met
rib-kubussen en dergelijke. De
fantasierijke Aad van Houwe-
lingen toont een enorme verza
meling kleine plaatjes, ge
maakt met pastel en inkt. Hier
en daar zitten tekstfragmenten
tussen, een soort dagboek
tekstjes.
Het werk heeft iets raadselach
tigs: droom- en sprookjesbeel
den, de thema's 'muziek' en
'kunst maken', en nog veel
meer is er in te ontdekken. Het
vraagt beslist om langdurige,
aftastende beschouwing. Drie
kleine 'Geschilderde foto's'
van J.C.J. van der Heyden
5000,-!) blijken gewone en
nietszeggende zwart-wit fo
tootjes te zijn waarop hier en
daar een likje blauwe, witte of
gele verf is aangebracht. Wil
deze man de bezoeker
werkelijk in overweging geven
dit voor die prijs aan te schaf
fen?
Bob Bonies speelde wat met
(vooral rechthoekige) vlakken
in primaire kleuren. Zijn schil
derwerkjes zijn slordig (zie de
randjes bijvoorbeeld), zijn
zeefdrukken daarentegen zijn
netjes afgewerkt. U doet er
goed aan, het hele thema 'over
wegingen' verder maar te ver
geten. Er zijn gewoon vele (Ne-
derlandse) kunstwerken te
zien van zeer uiteenlopende
aard in het Waaggebouw. Over
weegt u vooral een bezoek: het
werk hangt er tot en met 4 juni.
ANTOON ERFTEMEIJER.
'Leonce und Lena' van Georg Büchner door de
Vereniging van Duits-studerenden in Leiden
'Dr. Pfiffikus'. Gezien in het Microtheater Impe-
- rium op 21 mei.
LEIDEN - Als Büchner zelf zijn 'Leonce
und Lena' een "Lustspiel" noemt, is die be
naming natuurlijk heel betrekkelijk. Het
stuk is in zoverre inderdaad een blijspel,
dat het een flink aantal komische elemen
ten bevat en dat het eindigt met een "all's
well that ends well", maar de ironie druipt
ervan af en ieder tafereel schijnt een paro
die op het soort theater dat in 1836 in de
mode was.
De voorstelling die Dr. Pfiffikus onder regie
van de heer Onderdelinden gisteravond
presenteerde, ontleende een deel van naar
kracht aan een paar gelukkige beslissin
gen. Het spelen in een sobere hedendaagse
kostumering tegen een zwarte achtergrond
met hooguit enkele zetstukken droeg even
zeer bij tot het relativerende karakter van
de voorstelling als het feit (uit nood gebo
ren?) dat er bij de bezetting van de bijrollen
geen onderscheid gemaakt werd tussen
mannelijke en vrouwelijke personages.
Het doortrekken van deze lijn naar de
hoofdrollen had misschien de dubbele bo
dem kunnen aanbrengen die nu af en toe
leek te ontbreken.
De door Büchner wel erg duidelijk geteken
de hoftaferelen misten hun effect niet,
maar in de scènes rond de beide hoofdper
sonen leek Leonce soms wel erg veel op de
Prinz von Homburg, waardoor toch ccn di
mensie verloren ging. Misschien kan (in
combinatie met de leuk getypeerde Vale-
rio) een minder dromerige weergave van
de teksten van de beide geliefden hierin
verandering brengen. Het valt te proberen.
Bij volgende gelegenheden verdient het bo
vendien aanbeveling om meer rekening te
houden met de zichtlijnen in het Micro-
theater. Acteurs die op de vloer zitten of
liggen worden namelijk erg snel onttrok
ken aan het zicht van toeschouwers die
zich niet op de eerste rij bevinden.
PAUL KORENHOF
'De hele stad is er vol van', klucht
van J. Emerson en A. Loos door to
neelvereniging TIG. Regie: Gé van
Haaren. Gezien op 21 mei in de
Leidse schouwburg.
LEIDEN - Bunny Bloom is het
sullige type man, voor wie in
kluchten de vrouwen helemaal
geen aandacht hebben. Hij
wordt pas interessant, als er
een paar affaires met mooie
vrouwen gesuggereerd wor
den.
Omdat zijn compagnon, Henri
Simmons, wel wat in Bloom
als toekomstige schoonzoon
ziet, gaan zij samen volgens bo
venstaande strategie te werk.
Bunny zou een relatie hebben
gehad met de beroemde film
ster Betty Brent; en inderdaad,
als moeder en dochter Ethel
dat eenmaal geloven, heeft dit
leugentje om bestwil de ge
wenste uitwerking. Maar er
komt natuurlijk een kink in de
kabel, als de 'echte' Betty
Brent de stad bezoekt.
De hele stad is vol van dit bezoek
en van de roddels rond Bunny
Bloom. En het is overbodig om
hieraan toe te voegen, dat uit
eindelijk alles op zijn pootjes
terecht komt: Bunny en Ethel
krijgen elkaar.
Na de vorig jaar november ge
speelde thriller is de tweede
TIG-produktie van dit seizoen
dus een klucht vol luchtig
amusement. Tot het succes,
dat TIG hiermee gisteravond
bij het in grote getalen aanwe
zige publiek oogstte, heeft in
de eerste plaats het spel van
Wil van Leeuwen bijgedragen.
Hij speelt Bunny Bloom vlot,
tekstvast en met zichtbaar ple
zier en overdrijft gelukkig niet.
Dat is belangrijk, want de ver
leiding daartoe is bij zo'n rol
volop aanwezig.
Goed weerwerk krijgt hij van
John Donders en Corry van
Doorn als het echtpaar Sim
mons en van Yvonne van Vel-
zen als zijn verloofde Ethel, die
vaak zijn tegenspelers zijn.
Wim Beekman als Roger
Shields heeft ook een oogje op
Ethel en is dus Blooms concur
rent.
Corin Hagenbeek speelde de
filmster Betty Brent. Haar hui
dige verloofde is Donald Swift
- en dat was het nog wat aarze
lende TIG-debuut van Ton
Barnhoorn. Tevens debuteer
den in een bijrolletje als vrien-,
dinnen van Ethel: Toos de
Mooy en Angelique Toet.
Tot slot hadden Mijni Boom, Ma
rianne van der Knaap en Koos
Smit nog een kleine bijrol. Aan
het decor (de kamer van het
echtpaar Simmons met uit
zicht op de tuin) had TIG veel
zorg besteed. Jlet vormde de
sfeervolle achtergrond voor de
uitvoering van deze klucht,
waarop TIG met plezier zal
kunnen terugkijken.
WIJNAND ZEILSTRA
Hongaarse jongensdans, uitgevoerd door het Internationaal Folkloristisch Danstheater.
Naarmate de dagen lengen, wor
den de podia allengs leger. De
ze week zijn er in Leiden maar
vier voorstellingen en een her
haling bij te wonen.
Wie het Spaans machtig is, kan
woensdag en donderdag zijn
talenkennis testen in het LAK-
theater. Dan speelt de toneel
groep van de vakgroep Spaans
een toneelstukje van de Chi
leense schrijver Jorge Diaz.
Zijn 'El generalito' is een fabel
over de militaire dictaturen en
de valksstrijd in Zuid-Ameri-
ka.
Ook in het LAK-theater speelt
donderdag en woensdag 'Sere
nade', geschreven door Hugo
Claus. Het stuk is gebaseerd op
de vier vrouwen van het Thea
tercoöperatief: Simone Etteko-
ven, Caroline van Gastel. Frie
da Pittoors en Ria Wubben.
Aan deze produktie is Lou
Landré als acteur en regisseur
verbonden. De voorstelling laat
bizarre gebeurtenissen zien uit
het domein dat men pervers
noemt. Voor een nadere toelich
ting zie elders deze pagina.
Zeer bijzonder wordt het toneel
spel genoemd van de Ameri
kaanse schrijfster Jane Bowles
morgenavond in de Leidse
Schouwburg. Tennesse Wil
liams schreef over 'In het tuin
huis': "Het is niet alleen het ori
gineelste stuk dat ik ooit heb
gelezen, ik vind het ook het
merkwaardigste en het gekste
en bovendien hoogst ontroe
rend".
'In het tuinhuis' draait om vier
vrouwen: moeder Gertrude en
haar dochter Molly, spiegel
beeld van deze relatie zijn me
vrouw Constabel en haar doch
ter Vivian. De verhouding tus
sen de vrouwen is een vlecht
werk van tegenstrijdige gevoe
lens, weergegeven in een geesti
ge dialoog. De vrouwen bede
len voortdurend om liefde, zon
der het ooit te krijgen want ie
dereen wil alleen maar nemen.
Niet alleen het plot is de moeite
waard, ook het decor is heel
doordacht. Het realisme is uit
gebannen, vervangen door een
constructie van meubelplaat
die in diverse standen is op te
richten. Aan de voorzijde
wordt het toneelbeeld afgeslo
ten door verschuifbare lamel
len, die op telkens andere ma
nieren het spel in een scherp
kader zetten.
Het toneelstuk wordt gespeeld
door Globe.
Het
programma van het
Internationaal Fokloristisch
Danstheater is gebaseerd op zo
wel het fundamentele thema
van de ontmoeting van de jon
ge mens op vrijersvoeten, als de
grote verscheidenheid aan ri
tuelen daarbij in de landen
van Europa.
De Montenegrijnse dans, de Tiro-
ler Landler, de Turkse meisjes-
dans en het Hongaarse zigeu
nerduet, alle dansen uit alle
hoeken van Europa komen uit
eindelijk aan de orde, om geza
menlijk te eindigen in een luid
ruchtig bachanaal van de
b ru iloftsgasten.
'Het Eeuwig ritueel' wordt zater
dag gedanst in de Leidse
Schouwburg.
Op veler verzoek heeft de Leidse
Schouwburg een tweede voor
stelling van 'Het Dagboek van
Anne Frank' gecontracteerd.
'Serenade' tweemaal in het LAK-theater
AMSTERDAM/LEIDEN (GPD) -
„Voor Caroline, Frieda en Si
mone, met dank voor hun dro
men", noteerde Hugo Claus als
opdracht voorin het tekstboek
van zijn nieuwste toneelstuk
'Serenade', dat in april in thea
ter De Balie in Amsterdam in
wereldpremière ging en op
donderdag- en vrijdagavond
a.s. in het LAK-theater is te
zien. Dit jonge gezelschap, dat
vorig seizoen als eerste succes
volle produktie 'Volwassen or
gasme ontsnapt uit Ameri
kaans circus' van Dario Fo uit
bracht, wordt gevormd door de
actrice Caroline van Gastel,
Frieda Pittoors en Simone Et-
tekoven, die Hugo Claus aan
spoorden tot het schrijven van
het stuk en daarvoor zelf het
materiaal aandroegen.
Simone Ettekoven: „We waren
in eerste instantie bezig met
een ander stuk, waarmee we
naar Hugo Claus stapten met
het verzoek er een bewerking
van te maken. Hij zag dat niet
zitten en zei: waarom maken
jullie over die thematiek niet
zelf een voorstelling. Wij meen
den dat wij dat niet konden en
ook niet de behoefte hadden al
improviserend iets te maken.
Toen stelde hij voor dat wij op
deze thematiek - genot en ver
boden - gedachtenflarden, fan
tasieën, dromen en zo op zou
den schrijven en dan zou hij
bekijken of hij er eventueel
iets mee kon doen. We hebben
verschillende ontmoetingen
met Claus gehad en op een ge
geven moment heeft hij het ge
bied van genot en verboden
begrensd en ons gevraagd hem
met rust te laten. Toen heeft hij
dit script geschreven".
Caroline van Gastel: „Waarom
dit onderwerp? Dat kwam
voort uit het stuk dat we onder
ogen namen, 'Lulu' (1903) van
Frank Wedekind, en wat ons
daarin boeide was eigenlijk de
kleine perverse kant in het ge
drag van de mensen onderling.
Claus zei, terecht, als je dat
stuk wilt spelen, moet je niet
beginnen met het te bewerken,
je speelt het of je speelt het
niet. In een eerste, zeer stupide
opzet natuurlijk hebben we ge
tracht een heleboel actuele za
ken die ons bezighielden te in
troduceren in het stuk, maar
dat was de verkeerde weg.
Daar zijn we gelukkig mee ge
stopt en toen heeft Claus dit
nieuwe stuk willen schrijven,
waar we heel blij om waren en
nog steeds zijn".
Perversiteiten
Het thema van 'Serenade' kan sa
mengevat worden onder het
begrip perversiteiten, maar dat
is een woord wat Caroline niet
graag gebruikt: „Het schept
een aantal verwachtingen en
wordt ook dikwijls verkeerd
geïnterpreteerd. Perversiteit is
een zeer omstreden woord,
waaronder men seksshops, sa-
do-masochisme - eigenlijk wat
er commercieel van geworden
is - verstaat. Maar het is ook
iets wat heel miniem in elk
mens leeft, zonder zich op het
extreme vlak te begeven, maar
in het alledaagse leven. Dat
hebben wij geprobeerd aan te
pakken, of althans ergens in te
schuiven".
Caroline vervolgt: „Er is een scè
ne die gaat over twee oude
mensen voor een tv-toestel, die
vrij geisoleerd, ieder op zich
zelf geconcentreerd hun eigen
verhaal doen. De man gaat he
lemaal op in zijn fysieke afta
keling - hij sterft dan ook in die
scène - en de vrouw kijkt terug
op het verleden van de eerste
romances. De tegenstelling
tussen het heden en verleden
komt daardoor heel schril tot
uiting. Het is moeilijk om te
zeggen waar de perversiteit
ligt, maar als je het ziet, kan ie
dereen dat voor zichzelf uitma
ken. Ligt die in de relatie van
zestig jaar op die manier ge
leefd te hebben, ligt die in het
feit dat de één dood gaat en de
ander demonstreert dat het le
ven verder gaat? Ik denk dat
de verschillende sketchjes
waaruit het stuk is opgebouwd
die vragen aan het publiek stel
len".
„Nee, we hebben geen bood
schap, want dan hadden we
niet met de auteur Hugo Claus
gewerkt, die toch eigenlijk
wars is van alle boodschappen
wanneer die met vlag en wim
pel boven de scène worden ge
plakt. Maar elk stuk zegt iets
over mensen, is een spiegel
voor iets. De humor van Claus
is bijtend, ironisch, soms legt
hij het accent op de felle lach
door het absurde, maar hij doet
ook dikwijls een appèl op het
hersenbrein. Het is een heel
ander soort humor dan van bij
voorbeeld Dario Fo, die in eer
ste instantie capo comico is,
zoals men dat in het Italiaans
noemt, de komiek per defini
tie, waardoor hij niet graag dra
matische momenten hanteert.
Claus doet dat zeer duidelijk
wel".
Simone Ettekoven: „Het heeft er
natuurlijk ook mee te maken
hoe het publiek naar de voor
stelling kijkt. De ene mens
neemt alles wat hij erin ziet
heel zwaar en verwijt mis-
scnien de anderen dat ze la
chen. Mijn moeder moest ei
verschrikkelijk om lachen er
mijn vader nam het haar kwa
lijk dat zij erom moest lachen"
Inzinking
'Serenade' zou aanvankelijk wor
den geregisseerd door de echt
genoot van Caroline van
Gastel, de Belgische acteur
Jan Decleir, die echter na drie
weken kwam te kampen met
een fysieke inzinking en op
medisch advies van verdere
medewerking moest afzien.
Zijn plaats werd ingenomen
door Lou Landré, die ook de
manlijke rollen in het stuk
voor zijn rekening neemt. In
eerste aanleg zou het een voor
stelling voor drie vrouwen
worden, maar in de visie van
Claus was er ook een belangrij
ke rol voor een man wegge
legd.
„Het zou met dit stuk en deze
thematiek verwarrend zijn ge
weest", merkt Caroline op,
„wanneer wij ook de mannen
rol zouden spelen, waardoor
het stuk er een betekenis bij
krijgt, die het niet nodig
heeft"
De dames van het Theatercoöpe
ratief hebben ook allerminst
de behoefte om zich een au
reool van feminisme aan te me
ten, al wordt de uiterlijke
schijn gewekt doordat naast de
drie actrices de zakelijke lei
ding in handen is van Ria Wub
ben, „maar dat had net zo goed
een meneer Wubben kunnen
zijn" Simone: „Met deze pro
duktie hebben wij ook de be
doeling gehad om het publiek
te verbreden".
Individuen
Caroline: „Wij zien o
schap duidelijk als
steld uit vier individuen, wier
wensen niet altijd samen kun
nen gaan, maar die toch uit een
bepaalde gemeenschappelijke
overeenkomst samen zijn. Wat
Frieda Pittoors en mijzelf be
treft, wij hebben een politiek
theatervcrleden, waarin, aan
het eind van de jaren zestig, ge
gezel-
probeerd is in collectief, demo
cratisch te werken. Je moet el-
kaars capaciteiten respecteren,
elkaar kunnen vrijlaten. Maar
die verschillende capaciteiten
moeten in functie staan van
wat je maakt. Ik denk dat wij
zo'n beetje de moeilijkste weg
gekozen hebben".
Simone: „Maar wel de meest be
vredigende. Er komt meer bij
kijken. Elke tentoonstelling
die je bezoekt, elk boek dat je
leest, alles werkt door. Je bent
niet alleen een actrice die een
rol invult. Het is niet zozeer op
persoonlijke, maar op artistie
ke gronden dat wij samenwer
ken. Op het vlak van wat wij
met theater willen, vinden wij
elkaar Dat betekent dat je te
gen elkaar ook dingen zegt
waarmee je het niet eens bent
of anders wil, omdat we niet
die moeilijke emotionele bal
last hebben van we zijn vrien
dinnen of zo".
Ook in 'Serenade' heeft het drie
tal, met Lou Landré als regis
seur. de eigen inbreng laten
gelden en ze geven toe de wen
sen van de auteur niet altijd te
hebben gerespecteerd.
Caroline: „Hugo Claus heeft an
derhalf a twee weken met ons
gerepeteerd, is op verschillen
de punten met ons bezig ge
weest. Zeker de laatste week
voor de première hebben we
daar veel steun aan gehad.
Maar we beseffen ook, dat we
hem dikwijls gemarteld heb
ben tot in het diepst van zijn
ziel. Hij heeft zich echt opgeof
ferd".
