'Gewoon lol met inhoud'
®®(AXnXGD®©CD@
De (voet)bal slaat weer toe
TV-rubriek
.ÉfiöSsi
Vitale Theo Goedhart
Organisatoren Leids festival voor geëngageerd cabaret
Mishima in vreemd concept
ZATERDAG 19 MEI 1984
Radio - tv - kunst
PAGINA 29
Deze week hebben we vast een
voorproefje gekregen van wat
ons in de maanden juni en juli-
augustus te wachten staat.
Sport, sport en nog eens sport!
Onderverdeeld in voetbal, voet
bal en nog eens atletiek.
Deze week was het alleen nog
maar voetbal:
eerst woensdag de finale om de
Europa Cup II tussen Juven-
tus en Porto,
daarna Nederland-Italië zaal
voetbal,
tenslotte de Engelse cupfinal.
„De rollende bal slaat weer toe!",
zoals mijn vrouw dat, met on
geveinsde afschuw, definieert.
Op het moment dat ik dit schrijf
is de Engelse cupfinal nog niet
geweest, ik kan dus alleen
maaf vergelijkingen trekken
tussen Juventus-Porto en Ne-
derland-Italië. Wat een armoe
dige toestand was: die zaal
voetbalinterland dan toch ver
geleken met de Europacupfi
nale. Qua sfeer (géén sfeer dus,
zelfs bijna geen publiek, pre
cies goed dus voor onze zaal
voetbalpropagandist, de
NCRV, want die houdt niet
van herrie, opwinding en hys
terie), maar ook qua voetbal.
Een mallotig keepertje in het
Italiaanse doel, onder het mot
to: kleiner doel, dan ook klei
ner keepertje. En voetballen al
thans zaalvoetballen konden
die Italianen ook al niet. Met
6-1 kregen ze klop van Neder
landers die ook niet veel bij
zonders op de zaalvloer legden.
De geborneerde conclusie uit
dit alles moet wel luiden: zaal
voetbal is leuk, althans als het
stortgiet buiten.
Wat een verschil met Juventus-
Porto! Zo cementkleurig als de
Italianen verdedigen, zo kleur
rijk zijn ze als supporter. Al die
gigahtische vlaggen! Ik herin
door
Nico Scheepmaker
nerde me ze nog van de Euro
pacupfinale Ajax-Juventus in
Belgrado, de duizenden Neder
landers met hun petjes die
toen binnenstroomden, en de
tienduizendenn Italianen met
hun honderden kerktorenvlag-
gen, die per stuk bij het om
hoogsteken en zwaaien ermee
een honderdtal toeschouwers
het uitzicht op het veld bena
men. Met zulk publiek verdien
je eigenlijk altijd te winnen, ik
had dan ook behoorlijk de
smoor in toen Ajax deson
danks met 1-0 van Juventus
won, maar gelukkig was het nu
omgekeerd: nu had ik de
smoor in dat Porto niet won.
Commentator Evert en Napel
was zo gebiologeerd door de
reputatie van Juventus, dat het
wel heel lang duurde voordat
hij in de gaten had dat het bete
re, het sprankelende voetbal
niet van de Italianen, Polen en
Fransen kwam, maar van de
Portugezen. De wedstrijd was
een soort kopie van de WK-fi-
nale in Munchen in 1974, West-
Duitsland-Nederland. Neder
land de betere ploeg, met het
betere en speelsere voetbal,
West-Duitsland uiteindelijk
toch de winnaar met 2-1. ook al
viel Nederland (Porto) nog zo
onverdroten aan.
Nu zult u denken: dat is geen te
levisierecensie, dit is een voet
balreportage, maar dat is nu
juist waar het om gaat: in juni
begint de eindronde om het
Europese kampioenschap voor
landenteams, en daar krijgt u
alles van te zien, omdat er zo
veel Nederlanders in meespe
len (Arnesen, Olsen, Nielsen,
Eriksen, Soren, als het maar
-en eindigt). En in juli begin
nen de Gehalveerde Olympi
sche Spelen, en die krijgt u ook
weer, zij het iets gedecimeerd,
op uw scherm. Om van Wim
bledon en de Tour de France
nog maar te zwijgen. En nu zou
dat allemaal nog niet zo erg
zijn (erg???, ik vind het heer
lijk!!), wanneer de goegemeen
te die absoluut niet in de rol
lende bal, de suizende speer en
de racende fiets geïnteresseerd
is en gedurende enkele maan
den het aantal beschikbare
zenders tot de helft geredu
ceerd ziet, in de haar door Hil
versum ter beschikking gestel
de zendtijd als compensatie
extra lekkere hapjes kreeg toe
geworpen. Maar is er in dit
land dat overvloeit van enquê
tes en opinie-onderzoeken nu
wel eens nagegaan hoeveel
procent van de kijkers tijdens
die topsportmaanden naar de
andere zender uitwijkt en wat
die speciale groep van sportha-
ters dan het liefst wil zien?
In elk geval is, in 1979, bij een
groep van 457 kijkers van 15
jaar en ouder wèl nagevraagd
naar welke sporten op televisie
ze 'niet graag' keken. Zo keek
23 procent niet graag naar
schansspringen, en 81 procent
'niet graag' naar schaken. De
andere sporten zaten daar tus
senin: atletiek 34 procent, au
toraces 39 procent, basketbal
58 procent, biljarten 67 pro
cent, boksen 55 procent, ge
wichtheffen 66 procent, ijshoc
key 44 procent, kunstrijden op
de schaats 26 procent, motorra
ces 44 procent, concours hippi-
que 33 procent, draf- en ren
sport 46 procent, schaatsen 24
procent, rugby 53 procent, sla
lom 30 procent, speedbootra
ces 50 procent, tafeltennis 57
procent, tennis 38 procent, tur
nen 33 procent, voetbal 24 pro
cent, volleybal 54 procent, wa
terskiën 43 procent, wielren
nen 42 procent, zaalhandbal 60
procent, zeilen 56 procent en
zwemmen 36 procent.
In het vierde kwartaal 1983 was
de kijkdichtheid naar sport op
televisie van hoofdkostwin-
naars 39 procent, huisvrouwen
21 procent, zoons 35 procent en
dochters 16 procent. Al deze
cijfers moeten niet al te letter
lijk genomen worden, als Ne
derland wint vindt men het al
gauw mooier dan wanneer Ne
derland verliest, maar een indi
catie geven deze cijfers natuur»
lijk wel: je doet lang niet ieder
een plezier met al die sport op
tv, en zeker niet de vrouwen
onder de mensen!
Dr. J.H. Kamphuis (54), theoloog en jurist, werkt
sinds 1969 in Leiden. Hij is directeur van de
Stichting Welzijn Leiden. Vanaf november 1982
werkt hij mee aan de opbouw van Omroep Rijn
land. Joop Kamphuis noemt zich zelf geen echte
televisieconsument. 'Voorkeuren heb ik nauwe
lijks omdat mij de tijd ontbreekt om die voorkeu
ren op te bouwen', stelt hij slim. Er is echter één
uitzondering: Studio Sport op zondagavond.
In onze huiskamer is de beeld
buis niet dominant aanwezig.
Dat mammoetoog is wegge
stopt in een hoek van de kamer
onder de trap. Onze avond-be
zigheden, zowel binnenshuis
als buitenshuis, voorkomen
dat dit ding onder de trap een
dwangbuis wordt.
Slechts één uur in de week is in
ons weekprogramma verplicht
opgenomen. Het tijdstip van
de maaltijd is daarop bij uit
zondering afgestemd: zondag
avond Studio Sport, samen
met zoon Mark.
Het kijkbeleid van zoon Mark
wordt programmatisch gere
geld. Keuzes worden gemaakt
en tijden geregeld. Ook hierin
geen dwang van de buis. Op de
momenten dat ik de knop in
druk zoek ik vermaak, ben ik
soms nieuwsgierig, wil ik wat
afleiding. Geen hoge verwach
tingen, en eigenlijk ook geen
kritiek, ik ben dan een gewone
consument. Vaak maak ik er
een schakelprogramma van en
vang beelden op van Dallas op
drie zenders, hoor Dynasty in
het Duits, waarin Alexis nog
een veel groter kreng blijkt te
zijn. Vaak denk ik aan die
enorme Nederlandse en bui
tenlandse omroepen en organi
saties, die ether en kabel vol
stoppen met hun produkten.
Ik ben eigenlijk geen echte con
sument, omdat ik nauwelijks
voorkeuren heb, omdat mij de
tijd ontbreekt om die voorkeur
op te bouwen. Ik vind het best
wat de mensen willen zien. Wat
echt kwaliteit heeft vindt zijn
weg wel. Kijkers zijn afhanke
lijk van die kwaliteit, omdat
maar weinig mensen iets te
vertellen hebben over wat op
de buis vertoond wordt. Het
vreemde is wel dat de ether en
de kabel van ons allemaal is.
De kabel wordt door de bur
gers betaald en in stand gehou
den.
Mijn belangstelling voor de ether
en kabel is pas zeer groot ge
worden, sinds ik meewerk aan
de Streekomroep Rijnland, die
op 12 mei j.l. zijn eerste experi
mentele uitzending had. Het
meest interessante vind ik dat
de gewone consumenten nu
zelf producenten kunnen wor
den.
De betalers van de kabel kunnen
nu zelf gebruik maken van de
kabel als communicatiemid
del; burgers vertellen aan me
de-burgers en laten situaties
zien, vlak in de buurt.
Ik heb nogal wat reakties ge
hoord op de eerste uitzending.
Bijna professioneel zegt men,
en dit wordt bedoeld als een
compliment. Natuurlijk moet
het om aan te horen en aan te
zien zijn. Maar het nieuwe van
lokale en streekomroep is dat
dit medium gebruikt kan wor
den door de burgers zelf. Het
gaat dus over situaties en za
ken die de burger van stad en
land interesseren.
Omroep Rijnland moet niet Hil
versum na-apen of een eigen
Gewest tot Gewest opbouwen.
Het is ook geen speelgoed voor
amateurs en hobbyisten. Dat
de burgers zelf programma's
maken stelt wel grenzen aan
programmatische en techni
sche mogelijkehden, maar dit
tast de eigen waarde van de
communikatie niet aan.
De voorbereiding van het eerste
programma heeft twee feiten
aan het licht gebracht. Er is
zeer veel te zien en te horen in
Rijnland: mooi, interessant en
belangrijk; het museum in
Katwijk is mooi, Oud-Poel
geest in Oegstgeest moet ge
restaureerd worden, de Rijns-
burgse Boys laten zeer aan
trekkelijk voetbal zien.
Vervolgens heb ik ervaren dat.
het werken door burgers aan
en met omroep, zeer veel en
zeer verschillende burgers
rondom deze omroep bij elkaar
brengt. Wat overdreven mis
schien gezegd, het bevordert
de democratie en de deelname
aan de eigen gemeenschap in
stad, dorp of wijk. Natuurlijk
Feyenoord voetbalt beter,
maar kijken naar UVS is heel
boeiend, want die jongens wo
nen in mijn buurt.
Ik geloof niet dat Omroep Rijn
land een dwangbuis wordt,
waarvoor je thuis blijft of waar
voor je met een TV-hap zit, J.R.
Ewing, het A-team of Frits
Bom mogen voor mij op de
buis, maar UVS, het Drie Okto
berfeest, de renovatie van Ons
Belang, burgemeester Goe-
koop wil ik ook graag op mijn
buis zien, en laat de radio een
plaatje draaien voor alle zie
ken, onder wie wethouder
Dick Tesselaar. Zaterdag 26
mei komt Rijnland weer op de
buis en in de lucht.
Drie groepen gaan vanavond in
de Leidse schouwburg strij
den om de eerste prijs van
het Leidse cabaretfestival.
Aan de drie voorronden na
men negen groepen deel. Een
jury heeft daaruit Viola
Kaaps uit Rotterdam, 'De
Meester M BV' uit Utrecht en
'4/4 maat' uit Amsterdam ge
kozen voor een plaats in de
finale.
door
Ariejan Korteweg
Het festival wordt dit jaar voor
de zesde keer gehouden. Het
begon klein, als project van
toen studenten-, nu jongeren
vereniging Augustinus.
Sindsdien is het uitgegroeid
tot een evenement van lande
lijke afmetingen, dat het
Delftse Camaretten naar de
kroon steekt. Twee van de
drie voorronden werden voor
het eerst buiten Leiden ge
houden, in Zwolle en Nijme
gen, om niet met de eigen fi
nale te concurreren. Tijdens
die finale geeft cabaret 'Dub
bel en Dwars' een gastoptre
den. Die groep is tot nu toe
de belangrijkste ontdekking
van het festival. Paul van
Soest, de winnaar van 1981,
presenteert de avond. Hij is
samen met '1983', de win
naars van vorig jaar, nog
'bubbling-under'.
We praatten met organisatoren
Jan van Coevorden en Harry
Kies over het engagement,
dat het festival nog altijd in
het vaandel voert, over de rol
van de VARA, die jaarlijks de
optredens via de radio uit
zendt en over de speurtoch
ten tussen de schuifdeuren,
waarbij Kies en Van Coevor
den al menig talent voor be
knelling hebben behoed.
LEIDEN - 'Geëngageerd cabaret,
dat bestaat toch al lang niet
meer'.
Met die opmerking zijn Jan van
Coevorden en Harry Kies al on
eindig vaak lastig gevallen. Ze
zullen hem ook nog vaak te ho
ren krijgen, zolang ze tenminste
engagement als kenmerkend
voor hun festival blijven noe
men. Je hoort - met uitzondering
van Dubbel en Dwars - immers
zelden van cabaretgroepen die er
in slagen humor te combineren
met een aan het vrijblijvende
ontstegen betrokkenheid bij wat
ons allen bezighoudt. Wie ooit
wel eens een voorronde of finale
van het festival heeft bezocht,
heeft ze daar waarschijnlijk ook
niet aangetroffen. Engagement:
soms, humor: een enkele keer.
Maar geëngageerde humor, nee
dat is zeldzaam.
De organisatoren reizen tijdens de
voorbereidingen van het festival
het hele land af, op zoek naar ta
lent. Ze zien naar eigen zeggen
jaarlijks meer dan vijftig groe
pen, waaruit zij hun keuze voor
de voorronden maken. Ze mogen
dus geacht worden redelijk op de
hoogte te zijn van wat zich in ons
land voor cabaret uitgeeft.
"Het engagement in het cabaret is
aan het terugkomen", zeggen ze.
"Bij de eerste drie festivals was
er nauwelijks politiek in de op
tredens terug te vinden. Dat is
veranderd. Als je nu door het
land trekt, zie je vaak heel be
trokken optredens. "Geënga
geerd cabaret is overal. Maar het
LEIDEN - De 'Staalmeesters' zijn
weer terug in museum 'De Laken
hal'. Gistermiddag overhandig
de ir. L.C. Wachem (in het mid
den van de foto) namens de N.V.
Koninklijke Nederlandse Petro
leum Maatschappij, het gerestau
reerde schilderij aan burgemees
ter Goekoop rechts) van Leiden.
Het schilderij moest hoognodig
worden gerestaureerd. Stof en
vuil van eeuwen hadden zich op
het schilderij uit 1675 vastgezet.
Na röntgenfoto's bleek ook dat
aan het originele doek details
Restaurator W. Hesterman (links)
uit Muiden kreeg van de Laken
hal en de N.V. Koninklijke Ne
derlandse Petroleum Maatschap
pij de opdracht het schilderij in
zijn oude glorie te herstellen. De
restauratie kostte 12.000 gulden.
Vanaf heden is het doek weer op
zijn oorspronkelijke plaats in de
Staalmeesterskamer van 'De La
kenhal' weer te bewonderen.
(foto Holvast)
is helaas zelden goed genoeg
voor de landelijke podia".
- Wat is engagement? Ben je geën
gageerd als je de vloer aanveegt
met het kabinet, als je misstan
den in de psychiatrie aan de
kaak stelt of als je zingt over het
wonen in een betonnen woonka
zerne?
Harry Kies: "Je kunt er twee kan
ten mee op. Je kunt een spiegel
voorhouden aan je publiek of je
kunt keihard stelling nemen. Dat
eerste doet bijvoorbeeld '1983' de
winnaar van vorig jaar, op een
heel intelligente manier. Dat zijn
Amsterdamse studenten, niet
bijtend maar juist heel beschou
wend. Terwijl 'Dubbel en Dwars'
weer veel meer onverbloemd is".
Jan van Coevorden: "Wat. wij be
doelen is eigenlijk gewoon lol
met inhoud. Maatschappijkri
tisch is er al een te zwaar woord
voor. Maar als je bij Camaretten
gaat kijken, is dat echt anders
dan bij ons. Wij hebben niemand
die echt niets te melden heeft.
Daar zie je alleen maar amuse
ment. Ook prima natuurlijk.
Maar het blijkt dat de inhoudelij
ke groepen naar Leiden worden
gezogen. Wij hebben niemand
die echt iets te melden heeft".
Moe
Harry Kies: "Eigenlijk is dat geën
gageerde karakter voor ons een
simpel handelsmerk. Het is ont
staan uit de behoefte om tegen
gas te geven in de jaren zeventig.
Dat was een periode waarin het
hele theater naar het pure amu
sement afgleed".
"Je ziet bij veel artiesten, dat het
engagement gaandeweg ver
glijdt. Jacques Klöters van Don
Quishocking zei ooit tegen me:
'Je wordt er zo moe van telkens
weer een actuele grap te beden
ken'. Als je in dat stadium zit, ga
je je persoonlijke problematiek
op het podium zetten. Dat zag je
bij hem ook".
- Als het waar is dat artiesten aan
het begin van hun loopbaan het
meest radicaal zijn, hou ik m'n
hart vast voor veel van de begin
nende groepen, die bij jullie festi
val te zien zijn. Die drinken dan
over een paar jaar hun thee met
.de pink omhoog.
Harry Kies: "Maar we moeten ook
aan ons programma denken. Ar-
Harry Kies (links) en Jan van Coevorden: "Cabaret ontstaat uit de
keuteligheid van bruiloften en partijen". (foto Holvast)
'Lady Aoi' en 'Hanjo', twee eenacters
van Mishima. Spelers: Marijke
Beversluis, Judith Hees, Thom
Hoffman en Inger de Vrede. Bege
leiding: Die van Duin en Matthias
de Koning. Gezien op 18 mei in de
LAK. Aldaar vanavond de lande
lijke première.
Van de Japanse schrijver Yukio
Mishima (1925 - 1970) wordt in
naslagwerken gezegd, dat hij
het zogenoemde Nö-drama
met een moderne inhoud heeft
vernieuwd. Het Nö-drama zelf
heeft namelijk een eeuwenlan
ge traditie. Teruggrijpend naar
deze eerste grote theatervorm
in Japan heeft de auteur Mishi
ma 'Vijf moderne Nö-spelen'
geschreven. Twee daarvan zijn
nu door Marijke Beversluis,
Judith Hees, Thorn Hoffman
en Inger de Vrede tot een
merkwaardige theaterproduk-
tie gemaakt. De grote sober
heid, het trage tempo en de wat
verheven-poëtische sfeer met
blijkbaar het accent op de taal
zorgen ervoor, dat het geheel
soms een bepaalde schoonheid
heeft. Maar ondanks deze es
thetisch aantrekkelijke opzet
heeft deze produktie toch iets
merkwaardigs en overtuigt
niet helemaal, omdat de regie
concept achter deze produktie
onduidelijk blijft. Zo valt de
diepere van het gelijktijdig
spelen van deze twee eenacters
moeilijk te ontdekken. 'Lady
Aoi' en 'Hanjo' worden name
lijk niet na elkaar gespeeld,
maar lopen voortdurend in el
kaar over. Twee spelers bren
gen 'Lady Aoi' en twee spelen
er in 'Hanjo' met een kleine
dubbelrol voor Marijke Bever
sluis en Thorn Hoffman, die
dus de scheiding tussen de bei
de verhalen even onderbreken,
zonder overigens ze inhoude
lijk met elkaar te verbinden. In
'Hanjo' wacht een vrouw op
haar geliefde. Zijn weggaan
heeft haar waanzinnig ge
maakt, maar een schilderes
heeft haar bij zich in huis geno
men om daar voor altijd met
haar samen te zijn. 'Lady Aoi'
gaat over de ontmoeting van
een vrouw en haar geliefde aan
het sterfbed van Aoi, zijn hui
dige echtgenote. Termen als
liefde, relaties, onvervuld ver
langen en erotiek vormen het
abstractere niveau, waarop na
tuurlijk beide verhalen elkaar
aanvullen. Toch is dat zo alge
meen gesteld, dat je het regie
concept (de gelijktijdigheid
van twee afzonderlijke verha
len) daarmee nauwelijks kunt
rechtvaardigen. Wat dan wel
de bedoeling daarvan is ge
weest, verzwijgt het program
mastencil en maakt het stuk
zelf niet echt duidelijk.
WIJNAND ZEILSTRA
tistieke kwaliteit is voor ons min
stens de helft. Je hebt nu een
maal mensen die Vrij Nederland
lezen en mensen die vliegtuig
modellen in elkaar zetten. Al die
schakeringen kom je in het caba
ret ook tegen. Het probleem is
dat vaak het echt politieke caba
ret niet goed is".
- Bestaat er ook zoiets als rechts
geëngageerd cabaret?
Jan van Coevorden: "Je ziet het
wel eens, maar dat is dan toch ar
tistiek niet van voldoende gehal
te. Je hebt natuurlijk wel cabaret
dat de linkse bewegingen te kak
ken zet".
Harry Kies: "De kracht van linkse
intellectuelen is dat ze beter kun
nen relativeren. Dat heeft toch
iets te maken met klassenstrijd.
Ze proberen iets te bereiken,
strijd te leveren".
- Klassenstrijd? Maar cabaret is
toch voor en door de middenklas
se. Vormt het cabaret dan een
vijfde kolonne, die de eigen gele
deren van binnenuit aanvalt?
Harry Kies: "Dubbel en Dwars is
bijvoorbeeld zo ontstaan. Die
maakten zich woest over de ra
ketten. Dat heeft toen theatraal
een vonk gekregen. Tingel Tan
gel is dan van een heel andere or
de".
Jan van Coevorden: "Nou ja, klas
senstrijd is misschien wat over
dreven. Het zijn toch ook veel
onderwijzers en zo".
vinger in de pap bij de samen
stelling van het programma?
Harry Kies: "Helemaal niet. Ze ver
zorgen de publiciteit en promo
ten het festival. We hebben een
heel prettige relatie met de VA
RA. Wij zijn een collegiale neven
organisatie, die voor hen interes
sant is, omdat ze het Nederlands
talige repertoire willen bevor-
dern. Maar inhoudelijk hebben
ze geen inbreng. En als ze eisen
stellen: ik maak me sterk dat als
ik naar een andere omroep stap,
dan heb ik morgen een contract.
Je bent jong en je wilt wat".
- De voorrondejury koos vorig jaar
drie groepen voor de finale. Op
initiatief van de organisatie is
daar een vierde groep aan toege
voegd. Zat de VARA daar niet
achter?
Harry Kies: "Dat was toch een
beetje een overspannen beslis
sing van ons. Wij hadden het idee
dat er bij de VARA een belang
rijk breekpunt lag. Er was voor
ons geen commercieel, maar een
artistiek belang. Wij tweeën von
den het finale-programma te ma
ger en voegden daar een vierde
groep aan toe. De VARA had
daar niets mee te maken en was
juist woedend over onze ingreep.
Maar maak je geen zorgen: we
zijn nu onafhankelijker".
- Naast de organisatie van het festi
val drijven jullie nu ook 'Steek',
een impressariaat voor cabaret
groepen. Lopen jullie daardoor
niet het gevaar van vermenging
van belangen. Immers, het festi
val moet zo onafhankelijk moge
lijk zijn, terwijl je daarnaast je
boterham wilt verdienen met
groepen, die aan dat festival
deelnemen.
Harry Kies: "Wat inkomsten be
treft, dat geldt alleen voor mij.
En we proberen de scheiding
tussen festival en 'Steek' zo inte
ger mogelijk te houden. Dat lukt
tot nu toe heel goed. Het zijn
twee gescheiden stichtingen. De
zakelijke belangen ontstaan pas
na afloop. Tijdens het festival
hebben we met geen enkele
groep een zakelijke overeen
komst".
"We hebben als organisatie geen
enkele invloed op het verloop
van het festival. We hadden bij
voorbeeld beiden onze persoon
lijke top-drie samengesteld van
de groepen uit de voorronden.
Geen van die groepen is in de fi
nale gekomen".
"'Steek' is begonnen als service
verlening. We merkten dat groe
pen na het festival moeilijk aan
de bak konden komen. Wij kun
nen hen met onze in zes jaar op
gebouwde deskundigheid bege
leiden. Als ze professioneel wil
len worden, kunnen ze bij ons op
de loonlijst komen. Dat geeft hen
zekerheid. Het beste voorbeeld is
'Dubbel en Dwars'. Acht keer
hebben ze zich teruggetrokken,
negen keer haalden we hen weer
over. Je ziet het resultaat. Zon
der onze deskundigheid waren
ze nooit zo ver gekomen".
Jan van Coevorden: "Een andere
reden voor 'Steek' is om te voor
komen dat de door ons ontdekte
groepen door een ander worden
afgepakt. Onze scouting is de
spankracht van het festival. Het
is een beetje schaven en regelen.
Het is leuk om te zien hoe al die
groepen bezig zijn.
- Waarom bestaat de voorrondeju
ry uit 'regionale personen' en
hebben jullie in de finale-jury al
tijd landelijke coryfeeën?
Jan van Coevorden: "Dat hoort er
bij. Het is gewoon een stukje
folklore".
Harry Kies: "Dat niet alleen. Je
zoekt steeds mensen die ter zake
deskundig zijn. Al wil ik hele
maal niet zeggen dat de finale-ju
ry deskundiger is dan die van de
voorronden. Die bekende namen
hebben een papagaai-effect. Als
zo'n groep een brief kan laten
zien waarin staat 'fantastisch
programma' en de naam van
Youp van 't Hek staat er onder,
dan zegt dat meer dan als jouw
naam er onder staat".
Toydolls
In het Leids Vrijetijdscentrum
treedt vanavond de Engelse
punkgroep The Toydolls op. De
ze driemans-formatie uit Sunder
land maakt volgens de kenners
zogenaamde pretpunk.
In het voorprogramma staat de
Groningse punkgroep The Boog
ies.
Mark Foggo
De al jaren in ons werkzame En
gelsman Mark Foggo treedt van
avond met zijn begeleidingsband
op in het Alphense jongerencen
trum Het Kasteel.
Foggo, geboren en getogen in Li
verpool, maakt een mengelmoes
van reggae en ska en heeft in
middels twee elpees uitgebracht.
De grote orgelmis van Hohann Se-
bastiaan Bach, uitgevoerd door
Theo Goedhart, orgel met mede
werking van het kamerkoor
"Good Company" onder leiding
van YVilma ten Wolde. Gehoord op
vrijdag 18 mei in het Groene Kerk
je in Oegstgeest.
OEGSTGEEST - Vitaal en met
een welhaast wiskundig gevoel
voor ritme vertolkte gister
avond de organist Theo Goed
hart met medewerking van het
kamerkoor "Good Company"
de Grote Orgelmis van Johann
Sebastiaan Bach in de Groene
of Willebrordkerk in Oegst
geest.
Een meesterwerk van ongeëve
naarde compositietechniek
de cantororganist
Goedhart van het Groene
Kerkje gisteravond moeiteloos
de hoofdrol vervulde, terwijl
het kamerkoor "Good Compa
ny" verdienstelijk partij gaf in
de tussenzangen.
Bach's orgelmis lijkt in aanvang
op een negatief van werken als
Die Hohe Messe of de Mat-
thaüs Passion, omdat het koor
werk hierin een volkomen on
dergeschikte rol speelt. Het
koor geeft uitsluitend in een
paar regels het thema aan,
waarna het orgel dit uitvoerig
en met een haast onuitputtelij
ke variatie doorwerkt. Daar
door lijkt het in aanvang alsof
de mis als los zand aan elkaar
hangt. Vooral als de eenvoud
van het koorwerk bijna simpel
wordt in het eenstemmig en
capella gezongen Kyrie, Gott
Vater in Eeuwigkeit.
Die schijn blijkt zeer bedriege-
lijk als na een warm en intiem
gezongen Aus tiefer Not schrei
Ich Zu Dir, de organist Theo
Goedhart in een sublieme
doorwerking van dit thema,
vol melodische rijkdom en ex-
pressieviteit de spanning da
nig weet op te voeren.
Om vervolgens na een gedragen
Jesus Christus unser Heiland,
vertolkt door het kamerkoor te
eindigen op het orgel in een bi
zonder fris gespeelde haast jui
chende fuga.
ANNEKE VAN VLIET.
