Imponerend Dagboek
van Marta Meszaros
The Nylons: succes met'rockapella'
'Ik weiger mee te doen aan allerlei rages
Show van Rooyens kanshebber inMontreux
Illusionist in Amerika
WOENSDAG 16 MEI 1984
Radio - tv - kunst
PAGINA 31
MONTREUX (GPD) - „Natuurlijk is het altijd
leuk om een prijs te krijgen, maar sinds die
afschuwelijke uitvinding van de kijkcijfers
is het eigenlijk volstrekt irrelevant gewor
den. En als een erkenning zou ik het toch
ook niet meer beschouwen, want die heb ik
toch allang gekregen. Ik krijg inderdaad ook
veel kritiek, maar die komt altijd van men
sen voor wie die kijkcijfers zo heilig zijn. In
hun ogen heb je als programmamaker alleen
succes als je steeds maar die grootste geme
ne deler haalt. Hoe lager je gaat met je kun
nen, hoe meer volk je trekt, hoe hoger je ge
waardeerd wordt".
Uiterlijk houdt Bob Rooyens het hoofd koel,
maar mensen die hem goed kennen weten
dat een van zijn grootste dromen het be
machtigen van een Montreux-Roos is.
Rooyens lijkt er dit jaar dichterbij dan ooit.
De show die hij met behulp van onder meer
NOS-en AVRO-krachten voor de Roemeen
se televisie maakte,is in Montreux opvallend
positief ontvangen en kan zeker wedijveren
met de overige betere programma's, zoals
die tijdens het festival zijn getoond.
Vrijwel elk jaar is er wel een programma aan te
door
Dick Versteeg
wijzen, waarvan met grote zekerheid kan
worden gezegd dat het goud, zilver of brons
zal halen. Ditmaal is het veel lastiger om een
voorspelling te doen. Met dat probleem zit
ook Nic. Notten, de man die de KRO verte
genwoordigt in de NOS-werkgroep amuse
ment en hier als lid van de internationale ju
ry fungeert.
Notten: „We hebben dit jaar te maken met op
vallend veel matige inzendingen. Veel meer
in elk geval dan vorig jaar. Ik zie daarom ook
niet in waarom zowel het Nederlandse als
het Roemeense programma niet heel aardig
zouden kunnen scoren. En dat is dan niet bij
gebrek aan beter. Ik vind dat je vooral aan
het Roemeense programma kunt zien dat er
goed is gedacht aan het gegeven dat je ook
een show kunt maken met het oog op Mon
treux. Helaas gebeurt dat in ons land nog
niet. Kennelijk vormen de diverse omroepen
daarvoor nog een te geringe eenheid. Maar
als we hier willen scoren zal het toch echt op
die manier moeten. We hebben er in elk ge
val de krachten en de middelen voor".
De jury heeft zich vanmiddag terug getrokken
voor het maken van een keuze uit 34 officiële
inzendingen. Daarnaast is er voor het eerst
een aparte competitie van onafhankelijke
producenten. Hieraan nemen slechts zes
programma's deel. Verwacht wordt dat de
Amerikaanse show, waarin Caroll Burnett
schittert met de operazanger Placido Do
mingo, de hoofdprijs in de sector van de on-
afhankelijken zal krijgen.
De Banana Split Show van Ralph Inbar heeft
in feite twee ijzers in het vuur, want naast de
Rozen valt er ook nog de prijs van de stad
Montreux voor het grappigste programma te
verdienen. De Nederlandse bijdrage wordt
daarvoor getipt samen met de Britse Benny
Hill-show en het Vlaamse programma 'Musi-
comicolor'.
De prijsuitreiking vindt vanavond plaats tij
dens een rechtstreeks door de Zwitserse te
levisie uit te zenden showprogramma. Hier
in zullen onder meer The Herreys, de
Zweedse winnaars van het Eurovisie Song
festival hun opwachting maken.
2 7)
3 2)
Ik voel me 2
alleen Danny de
Munk
I want to break free -
Queen
Hello Lionel Richie
Marscha
4(4) Catch
Raven
5 3) To all the girls I've lo
ved before - J. Iglesias
and W. Nelson
i Big in Japan Alpha-
ville
Cherry oh baby UB
6 (13)
7 9)
8 (15)
9 (17)
10 (12)
11 6)
12 (10)
13 8)
14 (14)
15 5)
16 (27)
40
Locomotion Orche
stral Manoeuvres in the
Dark
I save the day - Rober
to Jacketti
People are people - De-
peche Mode
Nelson Mandela - The
Special Aka
Against all odds - Phil
Collins
Sunshine in the music
Jimmy Cliff
Geh nicht in die Stadt
- Juliane Werding
If I say the words -
BZN
Playa blanca - Au
drey Landers
Film Hongaarse cineaste scoort hoog in Cannes
Een scène uit Dagboek van de Hongaarse Marta Mészaros, één
hooggenoteerde inzendingen op het filmfestival van Cannes
bijzondere kwaliteit die boven
dien heftig de emoties weet aan
te spreken. De cineaste heeft er
haar eigen jeugd in naverteld en
die is weinig vrolijk geweest.
Vlak voor de oorlog was ze met
haar ouders Hongarije ontvlucht,
eerst naar Zwitserland en vervol
gens naar de Sowjet-Unie, waar
haar moeder overleed en haar va
der (een beeldhouwer) gearres
teerd werd om nooit opgehelder
de redenen. Nooit meer heeft ze
hem teruggezien. Die gebeurte
nissen komen aan de orde als
flash backs.
Het eigenlijke verhaal begint als
het meisje op 14-jarige leeftijd.
(Foto GPD)
samen met haar rechtschapen
maar uitgebluste opa, terugkeert
in het zwaar geteisterde, door de
Russen bevrijde Boedapest. Ze
wordt opgevangen in het huis
van een verre bloedverwante;
een fanatiek staliniste die het be
roep uitoefent van cipierster en
zich ook als zodanig gedraagt bij
de opvoeding van het prille meis
je. Een situatie die symbolisch is
voor de eerste tien jaar in het na
oorlogs Hongarije.
Meszaros heeft haar relaas gelar
deerd met oude journaalfrag
menten en stukjes uit film die
haar vroeger enthousiast hadden
gemaakt voor de cinema.
CANNES (GPD) - De Amerikaanse maatschappij Castle Hill heeft Jos
Stellings film de illusionist aangekocht voor bioscoopvertoningen in
Canada en de Verenigde Staten. De film zal komende herfst worden
uitgebracht, aansluitend op de officiële presentatie tijdens het festival
van New York. De Illusionist is bovendien uitgenodigd voor de festi
vals van Taormina, Seattle, Oxford en mogelijk ook Venetië.
Stellings dialoogloze tragikomedie is bovendien al aangekocht voor
Zwitserland, Oostenrijk en West-Duitsland.
Overigens is Stelling ook nogal fortuinlijk met hernieuwd blijkende aan
dacht voor zijn oudere films. Mariken van Nieumeghen, Elckerlyc en
Rembrandt gaan naar IJsland, Spanje heeft Rembrandt gekocht en
Rusland wil het pakket gaan vertonen als Stelling ze wil afstaan in ruil
voor de Nederlandse distributie-rechten van een paar Russische mees
terwerken.
De herontdekking van Stellings eerste films heeft er eveneens toe geleid
dat de Utrechtse cineast werd gevraagd om een grote internationale
produktie te regisseren over Raspoetin. De financiering van het miljoe
nenproject is grotendeels al rond en geregeld door Don Getz, de man
die de laatste jaren al verschillende Nederlandse films verkocht heeft
weten te krijgen aan Amerikaanse maatschappijen.
Museum stopt met nazi-films
AMSTERDAM (ANP) - Het Nederlands Filmmuseum in Amsterdam zal
een serie van drie zogenoemde 'verbotsfilme' (door de geallieerden ver
boden nazi-films) deze week niet vertonen na moeilijkheden dinsdag
avond rond de eerste rolprent.
Enige tientallen leden van de Communistische Jeugdbond en het Ver
bond van Communisten in Nederland blokkeerden de toegang tot het
museum in het Vondelpark. Een aantal belangstellenden werd volgens
museumdirecteur J. de Vaal op hardhandige wijze buiten het gebouw
gehouden. De gealarmeerde politie greep uiteindelijk niet in.
Een woordvoerder van de actievoerders verklaarde bezwaar te hebben
tegen de vertoning van de nazi-films in een stad als Amsterdam, ook -
zoals in het filmmuseum - als dit uit historisch oogmerk gebeurt. Zij
maken ook bezwaar tegen de inleidingen bij de films door mensen van
het Goethe-instituut in Amsterdam.
Filmdirecteur De Vaal spreekt van een „domme actie. De afgelopen jaren
heeft het museum wel ergere nazi-films vertoond, steeds met kritische
begeleiding, aldus De Vaal. Het gaat ons erom te laten zien hoe de nazi's
het medium film gebruikten om het fascisme uit te dragen".
De film die dinsdagavond in het museum vertoond zou worden heet
„Kopf Hoch Johannes!", een tamelijk onschuldige film uit 1940, aldus
De Vaal. Hoewel het mogelijk was woensdag en donderdag politiebe
scherming te krijgen, is toch „met een gevoel van teleurstelling" beslo
ten de serie helemaal niet meer te vertonen. „Het is in 1984 kennelijk
niet meer mogelijk de discussie gaande te houden over de gevaren van
het fascisme in de filmwereld", aldus De Vaal.
CANNES - De Duitser Werner
Herzog heeft hier al eens de Gou
den Palm gewonnen. De Griek
Theo Angelopoulos pakte een
paar jaar terug de Gouden
Leeuw van Venetië. Mario Ca
mus nam vorig jaar de Berlijnse
Gouden Beer mee naar Spanje.
In Cannes gaven ze de afgelopen
dagen alle drie een nieuw werk
stuk te zien, maar de Grand-Prix-
winnaar zit er niet tussen ver
moedelijk. Een film die volgens
mij moeilijk ongelauwerd kan
blijven, is echter door Hongarije
gepresenteerd: Dagboek, van
Marta Meszaros.
De speelfilm die Herzog in Cannes
te zien gaf, heeft het onderwerp
van inlanders die zich verweren
tegen 'beschaafde' overweldi
gers. Where the Green Ants
Dream gaat over een mijnonder
neming die uranium wil ontgin
nen in een gebied dat door de
'aborigines' beschouwd wordt
als heilig en onschendbaar. Er is
sprake van een fictief conflict, in
zo verre dat de hele geschiede
nis, compleet met mythologische
„Ik houd niet van Amerika en ik
haat vergeleken te worden met
The Eagles, die altijd doelbewust
gepolijste muziek maakten. Bo
vendien lijkt mijn muziek hele
maal niet op die van de Eagles;
zij werkten met vijfstemmige
harmonieën en al die Gibson-gi-
taren. Mij gaat het nooit om het
effect. Ik zing wat ik wil zingen
en dat blijkt dan achteraf zus of
zo te klinken".
Chris Rea. Zanger-gitarist uit het
Engelse industriestadje Middles-
borough, waar de popmuziek
ooit welig tierde. Zijn collega's
David Coverdale (Whitesnake),
Paul Rodgers (The Free, Bad
Company) en Tom Robinson ko
men er ook vandaan. In Europa
heeft Rea nooit veel waardering
gekregen voor zijn nu eens ge
voelige, dan weer gemakkelijk
meezingbare maar meestal sim
pele songs. In de Verenigde Sta
ten liep zijn eerste plaat echter
meteen als een trein; hij kwam
daar in de top-tien tercht, kreeg
aspecten, door Herzog verzon
nen werd.
De film heeft zijn belangwekkende
kanten, maar qua filmdrama
wordt het bijzondere niveau van
vorige Herzogfilms niet gehaald.
Angelopoulos maakte in de van
hem bekende rituele stijl Reis
naar Kythira, een drama over een
Griekse grijsaard die, na een ver
blijf van 32 jaar in Rusland, te
rugkeert naar zijn geboorteland.
Hij was het ontvlucht na de
linkse nederlaag in de burgeroor
log. De oude man raakt diep te
leurgesteld in het voor hem on
herkenbaar geworden Grieken
land. Alleen de vrouw die al die
jaren op hem had gewacht, weet
door
Pieter van Lierop
ten lange leste zijn geestelijk iso
lement te doorbreken. Samen
staan ze in de finale op een vlot
dat in de stromende winterregen
afdrijft naar internationale wate
ren: niet meer thuis in Grieken
een Grammy Award en verkocht
genoeg elpees om een gouden
exemplaar boven zijn bed te mo
gen hangen.
De Britse muziekpers zette zich
heftig af tegen deze zanger die,
ook volgens vele anderen, zo
Amerikaans klonk. Rea: „Dat
was gewoon de kift. Iemand was
alleen goed als ze zo'n beetje
door de heren van New Musical
Express ondekt waren en dan
moest het ook nog in de toenma
lige new-wave rage passen".
Na produkties als „Do you like ten
nis?" ('80) en „Watersign" ('83
met de hit „I can hear your heart
beat") en nadat onder meer Elkie
Brooks. Rod Stewart en Lulu
werk van hem uitgevoerd heb
ben, is Rea zojuist toegekomen
aan zijn zesde elpee, getiteld Wi
red to the Moon; de compositie 'I
don't know what it is but I love
it' maakt hitkansen.
Vorige maand trad hij voor een
rechtstreekse radiouitzending en
een paar honderd toeschouwers
land en in Rusland evenmin nog
welkom.
Angelopoulos presenteert fantas
tisch mooie beelden, maar het
plechtstatige, slepende tempo is
even lastig te harden als die van
alles suggererende maar weinig
verhelderende zwijgzaamheid
van de acteurs in deze tragedie.
Heel wat explicieter als politiek
pamflet is Los Santos Inocentes,
van de Spanjaard Camus. Over
paupers waarmee op midde
leeuws onverschillige wijze
wordt omgesprongen door groot
grondbezitters. Als de tamme
kraai van een achterlijke duvel
stoejager door een van de jacht
bezeten baas uit de lucht wordt
geschoten, zo maar, slaan de
stoppen door. Het engagement
ligt er dik op en de vertelling is
wat erg simpel. Los Santos Ino
centes blijkt toch attractief door
de beheerste spelregie, de mi
lieuschildering en de prachtige
panorama's van de provincie
Estramadura.
En dan Dagboek, van Marta Mesza
ros. De eerste film van artistiek
AMSTERDAM - Televisiekijkend
Nederland spitste massaal de
oren toen zo'n driekwart jaar ge
leden vier Canadese heren vier
geweldige kelen opzetten tijdens
hun bezoek aan Sonja Barend.
Onder de verzamelnaam The Ny
lons kwamen Marc Connors,
Paul Cooper, Arnold Robinson
en Claude Morrison hun tweede
elpee 'One size fits all' promoten.
Inmiddels zijn er van deze sfeer
volle plaat een kleine 50.000 ex
emplaren in Nederland verkocht
en is de opvolger 'Seamless' zo
juist van de vinylpersen gerold.
Ook voor deze plaat mochten de
heren Nylons reclame maken bij
cioor Jaap Visser
Sonja Barend. Gisteravond wa
ren zij voor de tweede keer te
gast bij de Vara-televisie.
Als livegroep heeft dit unieke ver
zameling zangtalent inmiddels
een grote reputatie opgebouwd
in Canada en de Verenigde Sta
ten. Maar ook in Nederland heb
ben de Nylons al een paar keer
indrukwekkend geconcerteerd.
Maandagavond nog stonden zij op
de planken in Carré. Jaap Visser
sprak tijdens een vorig optreden
van The Nylons in Amsterdam
op in Paradiso, het eerste concert
met zijn nieuwe groep.
Met zijn zes man sterke begelei
dingsgroep staat hij deze week,
voor de tweede keer dit jaat, op
de Nederlandse podia. Morgen
avond geeft Chris Rea een con
cert in de Leidse Stadsgehoor
zaal.
New wave
Van de afkeer van de Britse pers
ligt Rea allang niet meer wakker
- „Dat is hun probleem" en
het enige positieve dat hij over
Amerika te melden heeft is zijn
waardering voor rhythm and
blues-muziek. „Gelukkig heb ik
me niet te veel aangetrokken van
die lieden die me 'Amerikaans'
noemden. Als ik net als al die an
deren had ingehaakt op de new
wave-mode, zou het ook met mij
nu ongeveer wel bekeken zijn.
Die boel is verwelkt en eigenlijk
heeft het nooit gebloeid. Ja, in de
pers misschien en bij een handje
tin de Rai) met één van de
groepsleden: Marc Connors, de
tenor die samen met Paul Coo
per de composities voor z'n reke
ning neemt.
Het succesverhaal van The Nylons
("Die naam hebben we gekozen
omdat nylon een synthetische
stof is die je werkelijk overal in
terug vindt") begint in Toronto,
de woonplaats van de acteurs
Connors en Cooper. In de plaat
selijke new wave-scene liepen zij
de voormalige Platters-zanger
Arnold Robinson en de ballet
danser Claude Morrison tegen
het lijf. Onder het genot van een
joint sloeg dit viertal regelmatig
aan het 'doowoppen' en 'oehoe-
en'. "Just for fun", herinnert
Conners zich.
Het was ook louter voor de gein dat
de vier een keer een lunch-con-
cerlje verzorgden in een restau
rantje 'down town'. Maar de reac
ties van het etende publiek wa
ren zo uitbundig dat Connors en
de zijnen gingen beseffen dat het
echt heel aardig was wat zij lou
ter met hun stemmen hadden te
bieden.
Zij gaven vervolgens allerlei liefda
digheids-concerten. "We zongen
op bijeenkomsten van commu
nisten en homofielen. In zieken
huizen en kantines. Alles pakten
vol aanhangers. Veel hits heeft
het nooit opgeleverd", aldus Rea,
die gewoon doorgaat met zijn ei
gen pogingen om gevoelens in
soft-rock en rock and roll om te
zetten.
Rea: „Ik ben nu eindelijk op weg
een eigen identiteit op te bou
wen. Met name in Bombollini
denk ik mijn richting gevonden
te hebben en dat betekent dat ik
géén popster ben en zeker geen
Eagle. Degenen die me verwijten
dat ik aan allerlei compleet ge-
door
Henk Linse
schifte rages niet meedoe, moe
ten maar eens naar zichzelf kij
ken. Er is vast iets mis met ze".
De oorsprong van zijn romantiek
zoekt Rea niet bij zijn Italiaanse
voorouders („Met uitzondering
van mijn voorkeur voor Italiaans
eten, heb ik geen enkele band
we aan", blikt Connors zo'n drie
jaar terug. Na een paar maanden
kregen The Nylons hun eigen
show in een kleine club en niet
veel later begonnen platenmaat
schappijen hun interesse te to
nen. Vervolgens ging het snel
met de heren, want met hun de
buutelpee overschreden zij in ei
gen land meteen de goudgrens.
Rockappela
The Nylons boeken dus succes met
hun eigen variatie op het aloude
a capella-gegeven. Rockapella
noemen zij hun manier van zin
gen met een minimale instru
mentale begeleiding. Met han
den en voeten, en af en toe met
behulp van een ritmebox slagen
The Nylons er in hun driestem
mige zang een swingende, 'roc
kende', dimensie te geven.
Connors: "Er zijn mensen die het
een verkrachting van de zuivere
zang noemen. Maar daar hebben
wij maling aan. Er bestaan geen
regels voor het maken van a ca-
pella. Wij doen het op onze ge
heel eigen en eigentijdse manier.
We laten ons door niets en nie
mand in een bepaalde richting
duwen. En die aanpak slaat ken
nelijk aan in een hele brede
kring. Ons publiek varieert pak-
met Italië"), maar gek genoeg in
zijn industriële geboorteplaats.
,Door vanuit Middlesborough
door het venster naar het leven te
staren heb ik die romantiek ont
dekt. Het leven daar bestond
voornamelijk uit hard werken of
stempelen en een oneindige saai
heid. Maar 's zomers gingen we
met een man of zes naar de zon.
Vakantiebaantjes van zes weken
in Ibiza waren zo fantastisch, dat
je daar een jaar op kon draaien".
„En bovendien werd de goeie kant
van het leven juist door dat con
trast zo luisterrijk. Daar droom
den we het hele jaar van; we ge
loofden zo'n beetje in de zonne
god het was als een magie voor
ons. De bevolking van Middles
borough die dat niet deed, hield
volgens mij alleen het hoofd bo
ven water door een sterk gevoel
voor humor".
Boodschap
Op de nieuwe langspeler van Rea
is met de beste wil van de wereld
17 (11) Clear night moonlight
Golden Earring
18 (22) 5:01 am - Roger Wa
ters
19 (29) Love songs are back
again - Band of Gold
20 (24) Een meisje voor altijd
John Spencer
21 Diggi loo diggy ley -
Herrey's
22 (40) Such a shame - Talk
Talk
23 Automatic - Pointer
Sisters
24 (34) Tattoo song Her-
weg van punks tot oude mensen
met monocles".
Hoewel er dus muziekliefhebbers
zijn die The Nylons verfoeien, is
Marc Connors er van overtuigd
dat het niet lang meer zal duren
eer er groepen zijn die dit Cana
dese kwartet zullen proberen te
imiteren.
"En de eerste Nylons-imitatie zal
hoogstwaarschijnlijk uit Neder
land komen", zo is zijn verwach
ting. "Want het is immers ty
pisch Nederlands óm muziek te
imiteren waar kennelijk een
markt voor is. Kijk maar naar
'Stars on '45'. Maar het zal beslist
niet gemakkelijk blijken om ons
te imiteren. Wij zijn geen Abba of
bijvoorbeeld AC/DC. Groepen
die in muziekaal opzicht welis
waar ver uiteen liggen, maar alle
bei muziek maken waar een
blauwdruk van klaar ligt. Bij a
capella, of zoals je wilt rocapella
is dat beslist niet het geval, hoe
wel de muziek op het eerste ge
hoor vrij eenvoudig lijkt".
Net als veel van hun Amerikaanse
en Engelse collega's lijken Con
nors cs. eerst de Nederlandse
muziekmarkt te willen aftasten
alvorens zij besluiten een ver
overingstocht over het Europese
continent te ondernemen. Ne
derland als springplank dus.
Chris Rea: 'Mij gaat het nooit om
het effect'. (foto gpdi
geen maatschappijkritiek meer
te vinden, zoals dat op de vorige
platen heel nadrukkelijk aanwe
zig was. Rea: „Ja, dat heb ik
achteraf ook beseft. Het is een
spontane plaat; tien weken gele
den had ik nog geen letter aan
'Wired to the Moon geschreven".
,De hevige emotionele ervaringen
die ik toevallig had op het mo
ment dat ik aan de plaat werkte,
zal zijn invloed wel gehad heb
ben. In dezelfde week namelijk
dat mijn eerste kind geboren
mand Brood-Wild Ro
mance
25 (30) Robert de Niro's wai
ting Bananarama
26 (16) Reilly Olympic Or
chestra
27 One love-people get
ready Bob Marley
28 De klok op rock Nor
maal
29 (36) The kid's American
Matthew Wilder
■30 What do 1 do - Phil
Fearon and Galaxy
31 (18) Street dance - Break
Machine
32 (25) I scare myself Tho
mas Dolby
33 (19) Let the music play
Shannon
34 (37) Happy ending - Joe
Jackson-Elaine Cas
well
35 1.000.000 sterren -
Frank Boeijen Groep
36 Move - The Trammps
37 (35) Reach out Time Ban
dits
38 (38) Thank you for the mu
sic Abba
39 Hilversum III Her
man van Veen
40 (28) Hide and seek Ho
ward Jones
Maar in het geval van The Nylons
blijkt het evenwel dat zij zonder
voorbedachte rade eerst 'de
voortuin van Europa' verkennen.
Connors: "We zijn hier eigenlijk
puur toevallig beland. "Er zitten
hier nu éénmaal goede en
slagvaardige mensen van onze
platenmaatschappij. Die hebben
gewoon het eerst toegehapt. In
Canada hadden ze ons het advies
gegeven om eerst naar Duitsland
te gaan omdat we daar waar
schijnlijk enorm zouden aan
slaan. Waarom? Ik heb geen
flauw idee".
Terugblikkend op hun eerste Eu
ropese toernee zegt Connors blij
te zijn dat deze in Nederland is
begonnen (en beëindigd): "Van
alle Europese landen beviel Ne
derland ons het meest. De Ne
derlandse bevolking lijkt wel een
beetje op de Canadese. Het be
staat uit redelijke en openhartige
mensen, die zeer vriendelijk zijn,
maar niet overdreven doen. Het
land op zich verschilt daarente
gen aanzienlijk van Canada en de
Verenigde Staten. Daar heerst
een wegwerpcultuur terwijl Ne
derland heeft aangetoond goed
te kunnen conserveren. Het land
is er tot nog toe in geslaagd om
niet alleen de samenleving maar
ook de cultuur in stand te hou
den. Maar het lijkt wel alsof jullie
dat zelf nauwelijks beseffen. Jul
lie zouden eens wat minder kri
tisch over je eigen prachtige land
moeten praten".
werd, overleed mijn moeder. Het
is schokkend om te merken hoe
extreem gelukkig en extreem
verdrietig je op hetzelfd moment
kunt zijn. Van dat kind houd ik
zoveel, dat ik haast zou wensen
dat ik haar niet gemaakt had.
Hoe moet zij ooit overleven in
een wereld als de onze? Vandaar
dat je in het titelnummer Wired
to the Moon een nogal fatalisti
sche inslag terugvindt".
„Maar de klassieke emoties van
een verliefdheid vind je ook te
rug op de plaat. 'Ace of hearts'
bijvoorbeeld, is een erfenis van
toen ik nog geen vader was. Sar
casme komt alleen nog voor in
'Winning'. Na de geboorte is mijn
toon zwaarmoediger geworden".
Palmer
„Mijn dochter is tussen de regels
overal aanwezig op deze plaat.
Daarom klinkt het ook „echt" en
niet zo bekakt als Robert Palmer,
waarmee mijn stem wel eens ver
geleken wordt. Palmer is tech
nisch een uitstekende zanger,
maar in plaats van emoties ver
tolken, verdoet hij zijn tijd met
meefietsen met een trend. Eerst
Little Feat, dan weer New Wave
en nu is hij met Afrikaanse musi
ci bezig. Alleen omdat hij denkt
dat dat de grote mode wordt".
Marc Connors, Claude Morrison, Arnold Robinsen en Paul Cooper van
links naar rechts): "De eerste Nylons-imitatie zal hoogstwaarschijnlijk uit
Nederland komen". (foto pr)
TOONKUNST JUBILEUMPRIJS - Aan de violist Peter Brunt (22), af
komstig uit Haarlem, is de tweejaarlijkse Toonkunst-jubileumprijs toe
gekend. De legpenning en de 1500 gulden worden hem 18 mei in Roer
mond uitgereikt.
In 1981 behaalde hij de eerste prijs op het Oscar Back-concours. Hij speel
de in het Haarlems Jeugdorkest en het Nationaal Jeugd Orkest en is
thans aanvoerder van de tweede violen bij het Concertgebouworkest in
Amsterdam.
Morgenavond concert in Stadsgehoorzaal van Chris Rea
