Jango
Edwards
kiest
partij
'Mediene stampers' in Mokum aleph
Timdelerclub besluit met zang
Expositie De Mediene in Joods Historisch Museum
Met camera
naar Mediene
ZATERDAG 28 APRIL 1
Jango Edwards, zoon van
een gazonspecialist en een
bowling-kampioen uit De
troit, is nu dertien jaar als
'fooi' doende. Op straat
straatarm begonnen in
Engeland, belandde hij
via het alternatieve circuit
in de grote theaters met
zijn gezelschap, de
Friends Roadshow. Hij
werd een 'superfoor,
vooral door televisie-op
tredens razend populair in
de Duitstalige gebieden.
Maar ook in Nederland.
Ondanks ae jarenlange successen
is Jango nog steeds arm. Niet het
ontbreken van subsidies is daar
aan debet. De eigenlijke oorzaak
is een Amerikaans debacle: net
als Herman van Veen vond Jan
go in de USA zijn Waterloo.JVIaar
toch anders. Mismoedig vertelt
hij dat zijn off-Broadway show in
1981 voortijdig afgebroken
moest worden omdat zijn Neder
landse manager hem van 60.000
dollar beroofde. De theaterhuur
kón niet meer worden opge
bracht. De hele reserve, in tien
jaar opgebouwd, was in één klap
verdwenen. Optreden is voor
Jango ondanks de energie-uit
barstingen niet slopend; het is
de zakelijke kant van alles die
hem steeds kopzorgen bezorgt.
door
Peter Blom
De gevolgen van de fraude spelen
hem nog steeds parten. „Voor
het maken van deze show heb ik
veel geld moeten lenen. Straks,
aan het einde van deze maand als
de Nederlandse toer klaar is, ben
ik zero". Een en ander is net kos
tendekkend. 'Nul' is het eindre
sultaat.
De financiële ellende noopt hem
tot een bescheidener optreden.
De nieuwe show is afgezien van
een figurante een echte solo. Met
het verdwijnen van de band is
ook het rock-achtige karakter
van zijn show verdwenen. De
bandrecorder zorgt voor de mu
ziek, voor de vele geluidseffec
ten. Velen vinden dat teleurstel
lend, maar een reden om nu
maar weg te blijven is het niet.
Een centrale rol in het toneelbeeld
vormt de diaprojectie op drie
naast elkaar geplaatste scher-
Powerplay
Na West-Duitsland, OostenrijkZwitserland, Frank- partement waarvan hij zo n twee maanden per
rijk en Italié is nu Nederland aan de beurt om in de jaar gebruik maakt.
spiegel te kijken: 'fooi' Jango Edwards presenteert ZZZt;; FZfZZ if ^en'
koekjes van eigen deeg in zijn soloprogramma
'I laugh you'. „De mensen zijn grappig, ik niet",
zegt hij.
Peter Blok zocht Jango op in diens Amsterdamse ap-
Waarom hij begrip heeft voor de generaals en hun
kernraketten. De 'fooi' beeft zijn vertrouwen in
links activisme opgezegd. „De meeste mensen zijn
robots".
men. Op cartoon-achtige wijze
technisch heel knap wordt er
beweging in de beelden ge
bracht. Zo zie je van alles gebeu
ren terwijl Jango zich even ver
wijdert voor een razendsnelle
verkleedpartij.
De show begint en eindigt met een
optreden van een soort mars
mannetje, een bizar ventje van
een andere planeet. Hij is een re
lativerend element ten opzichte
van onze dwaze, droevige, ge
welddadige en beminnelijke
aardgenoten die in de tussentijd
de revue passeren.
De rij wordt geopend met Adam
zelf, driftig spelend met zijn
(kunst)piemel, puffend aan een
reuzenjoint en zelfs een reggae-
lied zingend. De Edwardiaanse
geschiedenis van de mensheid
brengt vervolgens een hele serie
schepsels in beeld, van Christus
tot de generaal die wat te laat rea
geert als vijandelijke kernraket
ten naderen. Het einde van de
aarde maken we dus ook mee.
Seks
In het theater gaat hij platvloerse
grappen en grollen niet uit de
weg. In de recente show is hij
wat dat betreft nog tamelijk rus
tig. „Maar een clown, een ko
miek kan niet om de seks heen.
Ik gebruik het omdat het een be
langrijk communicatiemiddel is.
In mijn privéleven geven seks en
relaties mij kracht. Maar ik houd
van één ding meer dan van een
vrouw, dat is mijn werk. Mijn
werk is de eerste seks die ik heb.
Het is fysiek, het is mijn seks. Ik
bedrijf de liefde als ik optreed. In
de show zit een climax. Ik krijg
elke avond een beurt. Voor mijn
partners is het moeilijk. Mij be
minnen* komt overeen met het
beminnen van een bal die de
heuvel afrolt".
De theaterclimax waar Jango op
doelt is zijn optreden als gene
raal. De generaal die door slo-
migheid de afweerraketten te
laat de lucht instuurt waardoor
de aarde wordt vernietigd. Bij
Jango komt deze figuur er bij
zonder menselijk vanaf. Je zou
bijna van hem gaan houden. Hoe
zit het volgens Jango nu eigen
lijk met die generaals? Hoe zit 't
met dat vertrouwen? Hieronder
Jango's wereldbeeld anno 1984.
dan zouden we dat natuurlijk
volgen. Mar zoiets is er niet. Ik
ben nog nooit tegen een politieke
oplossing aangelopen die hele
maal deugt. Slechts elementen
ervan kunnen goed zijn. We heb
ben de juiste harmonie nog niet
bereikt".
Robots
„De meeste mensen blijven onge
lukkig. Ze zijn robots. Ze weten
niet eens hoe ze lopen, daarvan
zijn ze zich niet bewust. Voor je
anderen wat kunt vertellen moet
je eerst jezelf kennen. Weten van
uit welk punt je oordeelt, wat je
je als voorbeeld stelt. Voordat je
van iemand kunt houden, moet
je van jezelf houden. En daar
hebben de
blik problemen mee. Ik ben dol
op mezelf...".
Hij is overigens méér dan een
clown, een 'fooi'. Hij produceert
zijn eigen televisieprogramma's,
organiseert om de twee jaar in
Amsterdam het Festival of Fools,
schrijft boeken enzovoort. Eén
dezer dagen verscheen bij Ros
trum 'Ik... jou', zo geheten omdat
'I laugh you' te woordspelig is
om te vertalen. Jango vertelt in
het boek iets over zijn familie en
zijn leven. Bij ruim dertig van
zijn 'typetjes' - prachtig gefoto
grafeerd - schreef hij uiteraard
fictieve biografieën. Prettige kol
der, maar 'live' is hij beter. Het
boekje kost f 29,95. Bij de erken
de boekhandel.
Jaap Goedegebuure is niet direct wat je een zware
tv-kijker noemt. Met uitzondering van een enkele
late film in het weekeinde gaat het meeste aan
hem voorbij. Maar één soort uitzendingen slaat
hij nooit over: directe reportages van een wieler
wedstrijd. Voor de Amstel Gold of Luik-Bastena
ken-Luik moet zelfs het werk aan de Leidse uni
versiteit wijken. Een passie voor zowel letteren
als wielrennen komt vaker voor. Tim Krpbbé is
getalenteerd wielrenner en schrijver, datzelfde
geldt voor Jan Kal.
Goedegebuure schrijft sinds 1981 literatuurkri
tiek in de Haagse Post. Hij werd in 1947 geboren
in Sint Annaland, Zeeland, studeerde Neder
lands en algemene literatuurwetenschap in Lei
den en Utrecht en promoveerde op de dichter!
schrijver H. Marsman. Hij is gespecialiseerd in
de literatuur uit het fin de siecle, de periode tus
sen de Wereldoorlogen en de allermodernste let
terkunde. Favoriete schrijvers zijn Dostojewski,
Tolstoi, Thomas Mann en, binnen de grenzen, Je
roen Brouwers en Oek de Jong. Als criticus heeft
hij een lichtend voorbeeld aan Menno ter Braak.
Wat een geluk dat de Nederland
se televisieprogramma's zo in
en in slecht zijn; kan ik ten
minste ook niet in de verlei
ding komen om er mijn koste
lijke tijd aan te besteden. Als ik
een vervelend boek lees, bie
den bibliotheken en boekhan
dels me duizenden alternatie
ven, maar wat de televisie be
treft gaat de keuze goddank
niet verder dan Nederland 1 en
Nederland 2. Voor de satelliet
ben ik niet bang, want die zal
ongetwijfeld nog meer Dallas,
Dynasty Falcon Crest en an
dere Doornvogels binnen het
kijkbereik brengen, en dat zijn
programma's die me net zoveel
interesseren als een pulpro-
man uit de Boeketreeks. En
dan spreek ik nog niet
over de Nederlandse aftreksels
van dit kijkvoer: Herenstraat
10, De Weg, en andere misluk
kingen die met de ontelbare
quizzes zoveel van het beschik
bare budget opslokken dat er
nauwelijks geld overblijft voor
wat ik nu maar "minderheids-
programma's" noem.
Kinderen vormen zo'n achterge
stelde minderheid (waarschijn
lijk omdat ze voor de naar
nieuwe leden lonkende om
roepverenigingen niet interes
sant zijn). Terecht heeft de
Stichting voor het Kind er deze
week op gewezen dat het leven
voor de Hilversumse program
mabazen kennelijk bij zestien
begint (voor een omroep als
Veronica houdt het bij je der
tigste al weer op).
Een andere, uiterst slecht be
deelde minderheid vormen de
liefhebbers van kunst en cul
tuur. Als equivalent van de in
middels al weer flink vertroste
radiozender Hilversum 4
schijnt er een derde televisie
net te gaan komen, maar nu
men in Den Haag dat plan in
overweging heeft genomen is
er in 't Gooi kennelijk besloten
Nederland 1 en 2 alvast maar
volledig kunst- en cultuurvrij
te maken: van de vier kunst
programma's die deze week
genoteerd konden worden,
was de helft gewijd aan serieu
ze muziek terwijl drie van
de vier werden uitgezonden
door de NOS, die van VARA,
TROS. AVRO. NCRV. EO en
KRO flink afgeknepen mag
worden.
Nee, wie werkelijk iets om cul
tuur geeft-moet uitwijken naar
de Vlaamse zenders, die nog
iets aan toneelcultuur doen. Zo
zag ik donderdagavond een re
delijk geslaagde versie van Ib
sen's 'Hedda Gabler' een stuk
dat nog steeds tot de top van
het wereldrepertoire hoort. In
Nederland daarentegen is er
aan drama niet meer te zien
dan buitenlandse produkties
(waarvan de Engelse vaak heel
goed zijn), de al genoemde af
trekels van Dallas etc., en aller
lei zouteloze familieseries in
het genre van 'Zeg eens Aaa',
die met het einde van het win
terseizoen gelukkig weerverle
den tijd zijn, dit laatste in te
genstelling tot het enige echte
drama van de RSV-verhoren.
Ik heb deze week kunnen vast
stellen dat de televisie me nau
welijks boeit om wat zo eigen
heet te zijn aan het medium
(talkshows, quizzes, documen
taires), en dat ik er alleen ge
bruik van maak tijdens aanval
len van grote luiheid. Zo zie ik
graag een film en hou ik ook
van een voetbal- of wielerwe-
strijd als het zo uitkomt, maar
de bioscoop en de tribune haal
ik dan graag de huiskamer in.
Bovendien is er bij wielrennen
weinig genot aan om de cou
reur met veertig kilometer per
uur voorbij te zien fietsen, dus
dat volg ik liever over de
schouder van een motorrijder.
Ook voor dergelijke liefhebbe
rijen (waar ik een goed pop
concert, live, en niet in zo'n
stupide video-clip, ook bij re
ken) moet ik uitwijken naar de
buitenlandse netten. Eén goe
de film op Nederland (Fellini's
'Amarcord'), tegen alleen al
vier op de Belgische netten de
ze week ('Rebel without a cau
se', 'De Witte', 'The Graduate'
en 'Jeremiah Johnson'), dat is
voor deze beeldbuis-cinefiel de
droeve balans.
Waar blijft het Nederlandse equi
valent van het wekelijks door
de WDR gepresenteerde Roek-
palast? Waar blijven de des
kundige commentatoren van
sportgebeurtenissen, voor wie
babbelaars als Jean Nelisse en
Heinze Bakker het veld kun
nen ruimen? Is het niet moge
lijk Rik de Saedeleer en Mark
van Lombeek tegelijk met de
afgedankte Standard Luik
voetballers binnen onze gren
zen te halen? Is er leven op
Pluto? Kun je dansen op de
maan? België, België
JAAP GOEDEGEBUURE
AMSTERDAM (GPD) - In tegenstelling tot wat vaak
wordt gedacht, heeft Nederland ook buiten de grote ste
den een bloeiend joods leven gekend. Bij elkaar waren in
ons land ruim 180 gemeenten officieel geregistreerd. De
expositie De Mediene, die thans in het Joods Historisch
Museum in Amsterdam te zien is, toont het een en ander
van de geschiedenis van het joodse leven in de Neder
landse provincie. Deze tentoonstelling wordt begeleid
door een boekje en een computer-service, waarover da
delijk meer.
Nijlpaarden
Dr. Feelgood
De Engelse formatie Dr. Feelgood
treedt vanavond op in het Al-
phense jongerencentrum Het
Kasteel. Deze groep maakt mo
derne rythm blues. Dr. Feel
good bestaat uit zanger/gitarist
Lee Brilleaux, gitarist Gordon
Russell, bassist P.H. Mitchell en
drummer Kevin Morris.
Nasmak
In de Hoofddorpse Hoeve treedt
vanavond de Eindhovense wave
band Nasmak op.
Door 'insiders' wordt Nasmak be
schouwd als .het allerbeste wat
Nederland tot nog toe heeft voor
gebracht aan zogenaamde new
wave-groepen.
Een expositie dus over de „medie-
ne-stampers". Mediene betekent
officieel provincie, maar werd en
wordt ook nog wel eens gebruikt
voor 'het platteland' in het alge
meen. Amsterdamse joden
noemden joden ten plattelande
graag mediene-stampers, een
plagerig scheldwoord. Al te ern
stig behoefde het niet te worden
genomen, want men maakte in
Amsterdam, Mokum aleph (de
eerste, de belangrijkste stad) ook
graag gebruik van diensten in de
mediene. Zo gingen arme Am- In Friesland
sterdamse joden vaak naar
Weesp toe om er te trouwen.
Weesp lag namelijk lekker dicht
bij en het sluiten van een huwe
lijk was er goedkoper.
Waren er grote verschillen tussen
het joodse leven in Amsterdam
en dat in de provincie? Het ant
woord op die vraag luidt: ja. Jo
den in Amsterdam werden, aldus
Edward van Voolen, in Amster
dam sterk herinnerd aan hun af
komst door het wonen in eigen
buurten. Joden in de mediene
konden op die steun niet terug
vallen en dat leidde tot uiterlijke
aanpassing. Joden spraken Fries
met de Friezen, Utrechts met de
Utrechters en Brabants gelijk de
Brabanders. Ook in hun kleding
waren ze niet van de andere be
woners in hun dorpen te onder
scheiden. Kwamen ze dan een
keer naar de grote stad, dan wer
den ze nogal eens bespot door de
joden die daar woonden.
weer geen moeilijkheden te zoe
ken.
Maar in Aalten, waar protestants
christenen het woord recht sne
den, leefde ook de kleine joodse
gemeente streng orthodox. Nog
woont er een oude mevrouw die
de wetten nauwgezet naleeft. Zij
heeft ook maar weinig contact
met de andere joden daar die het
minder nauw nemen. Zo is er op
ons platteland toch nog wat me
diene te vinden, al is het niet veel
In 't Kraaiennest in Rijnsburg
treedt vanavond Powerplay op
Deze Nederlandse rockgroep
heeft een gevoelig verlies moe
ten lijden door het opstappen
van drummer Leon Klaasse en
bassist Peter van Straaten. Zan
ger/gitarist Jan van der Mey is er
evenwel in geslaagd een nieuwe
band te formeren.
Black Out
In jongerencentrum De Scum in
Katwijk (in de Krom) treden op
30 april vanaf twee uur 's mid
dags de volgende groepen op:
Vantave Rock, Natural Mystic en
Black Out.
„De enige problemen op aarde zijn
de mensen. De aarde is een klein
planeetje en als ze dat willen ver
nietigen is het nauwelijks be
langrijk. Alleen misschien voor
ons. Dat is de hele betekenis van
mijn show. Als wezen van een
andere planeet zeg ik in de show
dat ik vertrouwen in de aarde
heb. Dat ik er nog eens terug zal
komen. Om de mensen te hel
pen. Ik zeg erbij dat ik dan ook
uitgebreid naar de dierentuin wil
omdat ik van nijlpaarden houd".
„In mijn show kweek ik zelfs be
grip voor de generaal. Dat is heel
moeilijk om te doen, maar aan
het eind voel je echter sympathie
voor hem. Hij moet een bruut
zijn, maar een oplossing heeft hij
ook niet. Hij houdt van mensen,
hij wil ze niet treffen. Als de
mensen in meerderheid met de
kernraketten willen stoppen,
dan houdt hij ermee op. Mijn ge
neraal heeft een 'hot-line' naar de Maar dat wil niet zeggen, dat
president en één naar zijn moe-
der. Moeders zijn belangrijk voor
generaals. Het geeft ze een iden
titeit. Het leger en moederlijke
instincten gaan samen. Je eigen
land verdedigen, dat is een moe
derlijk instinct".
„Het is mijn werk niet mensen tot
verzet aan te sporen. Mijn eerste
taak is de mensen te vermaken,
mijn tweede is een beeld te ge
ven van alles wat mij omringt.
Een clown verspreidt nieuws,
reageert op de dingen die aan de
hand zijn. Vroeger koos ik wel
partij, maar ik kan geen partij
vinden die gelijk heeft. Nu vind
ik alleen elementen waar iets
waars inzit. Alles heeft goede en
slechte kanten. Als er iets zou
zijn dat helemaal klopte - een
persoon, een geloof, een land -
door
Wim Henk Bakker
i de
mediene het joodse geloof niet
volgens de regels beleden kon
worden. Dat gebeurde op tal van
plaatsen, en vooral ook daar,
waar ook de christelijke bevol
king orthodox was. In Aalten bij
voorbeeld. Maar in Veendam
niet. Deze twee dorpen worden
met opzet tegenover elkaar ge
zet. Het zijn goede voorbeelden
van uitersten. In Veendam, aldus
vertelt een deskundige, gingen
de joden op zaterdagmorgen
eerst naar de synagoge, om ver
volgens naar huis te gaan en de
winkel te openen, wat natuurlijk
helemaal niet mocht op sabbath.
Er was één zaterdag in het jaar,
dat ze hun winkels gesloten hiel
den, dat was de dag waarop de
rabbijn uit Groningen op bezoek
kwam. Je hoefde tenslotte ook
de joden Fries
met de Friezen, tot in hun namen
toe. Zo is er op de tentoonstelling
een uithangbord te zien van de
gereedschapshandelaar Driels-
ma, die onder meer bul- en bar-
geringen verkoopt, ringen dus
voor stieren en varkens. Beken
de joodse namen in het Fries zijn
Drielsma, Haaksma, Turksma en
Leefsma.
Deze tentoonstelling bevat ook
topstukken. In eigen bezit en uit
de vaste opstelling is er de ark
van Enkhuizen, die een goed
voorbeeld is, niet alleen van een
mooie ark, maar ook van het feit,
dat men in de mediene niet altijd
voor de grote stad onderdeed.
Dan hangt er een tekening, die
de schilder Mondriaan in 1904
heeft gemaakt van de joodse vee
handelaar Louis (Lewieke) van
Zwanenburg in Uden. Hij deed
dat als dank voor de geboden
gastvrijheid. En verder is er het
talloze malen als illustratie ge
bruikte schilderij te zien, dat Jo-
han Adam Kruseman van koning
Willem I gemaakt heeft.
Natuurlijk moest Willem I aanwe
zig zijn op deze tentoonstelling,
want deze heeft een centrale
joodse organisatie in het leven
geroepen, die men verplicht was
te gehoorzamen. Hij heeft het
zelfde gedaan ten aanzien van de
protestantse kerk, maar wat daar
faliekant mislukte - denk aan de
afscheiding van 1834 met de tal
loze kerkgenootschappen die
daaruit zijn voortgekomen - luk
te bij het jodendom wel. De be
moeizucht van Willem I ging
zelfs zover, dat hij zich met de
ambtskleding van de rabbijnen
bemoeide. Dit heeft tot gevolg
gehad, dat er in de negentiende
eeuw een periode is geweest,
waarin er ternauwernood ver
schil te zien was tussen dominee
en een rabbijn.
Bij de expositie is verder een com
puter aanwezig, waarmee de be
zoeker de geschiedenis op het
scherm kan krijgen van een
Mondriaan tekende in 1904 dit portret i
wieken (Louis van Zwanenburg).
groot aantal killes (gemeenten).
Wil men de tekst daarvan op pa
pier hebben, dan kan die worden
besteld en dan wordt de compu
ter-uitdraai toegezonden.
Deze expositie in het Joodse Histo
risch Museum biedt dus niet al
leen veel te kijken, maar ook veel
zakelijke informatie. De tentoon
stelling duurt tot 24 november.
Openingstijden: van dinsdag tot
en met zaterdag van 19 tot 17 uur,
zondags van 13 tot 17 uur. Maan
dags gesloten.
HILVERSUM (GPD) - In de tele
visiedocumentaire ,Ik kom uit
de Mediene' vestigt een van de
kleinste zendgemachtigden, het
N.I.K. (60 minuten tv per jaar),
morgenavond de aandacht op
de laatste overblijfselen van het
joodse leven in de provincie.
Hiermee wordt ingehaakt op de
expositie in het joods historisch
museum te Amsterdam.
N.I.K. staat voor Nederlands Is
raëlitisch Kerkgenootschap, de
federatie van joodse gemeenten
in Nederland. En met deze docu
mentaire van Willy Lindwer
(programmamaker bij de We
reldomroep) maakt het kerkge
nootschap bijna de helft van
haar zendtijd op.
Zoals de tentoonstelling dat met
statische voorwerpen, afbeel
dingen en documenten doet,
geeft de film een min of meer le
vend beeld van de restanten
van het Mediene-leven in plaat
sen als Elburg, Zwolle, Gorre-
dijk en Zaltbommel.
'Min of meer', omdat er in de pro
vincie nauwelijks nog levende
zielen met een orthox-joodse le
venswijze te vinden zijn. Zo
overheerste in Lindwers zoek
tocht de plaatsjes van lege, ver
vallen of weer in restauratie
zijnde synagogen en kerkhoven,
de verhalen van zeer oude gelo
vigen die herinneringen opha
len en beelden van oude bedrij
ven die zijn voortgekomen uit
een ooit bloeiende joodse ge
meenschap.
(Zondag, Nederland 1, 17.05 uur).
'Daar gaat de bruid' van R. Cooney/J.
Chapman door 'De Timdelerclub'.
Gezien op 27 april in de Leidse
schouwburg.
Op de trouwdag van Judy Wcs-
terby (Auke Krispijn) gaat alles
mis. Judy's vader Timothy
(Rob Verheij) is de grote schul
dige. Eerst denkt hij alleen aan
zaken, stoot dan per ongeluk
zijn hoofd en ziet ze daarna
vliegen. Aardig aspect van de
ze klucht is, dat ook het pu
bliek blijkbaar aan dezelfde
kwaal lijdt, want Polly (Anne-
miek Verheij) die alleen Timo
thy in zijn verbeelding ziet,
dartelt voor het publiek zicht
baar over het toneel. Het komi
sche effect is duidelijk: de ove
rige spelers zien dit meisje dus
niet. Nico van Leeuwen speelt
de rol van verstrooide grootva
der met zichtbaar veel genoe
gen. Riet Krispijn - de Wolf be
nut als grootmoeder heel goed
de mogelijkheid om een paar
(klassieke' schoonmoederop
merkingen over de merkwaar
dige Timothy te maken. Timo
thy's vrouw (Magda de Frel)
probeert onder deze dolle toe
standen nuchter te blijven.
Ernst Jan van Heijningen als
vriend en compagnon van Ti
mothy staat haar daarin bij.
Ronald van Brandwijk speelt
de vader van de bruidegom,
die het ook allemaal niet meer
begrijpt. Met veel enthousias
me heeft men zich op deze
klucht gestort. Dat was nu ex
tra nodig, omdat drie weken
geleden Rob Verheij plotseling
voor de dragende rol van Ti
mothy moest invallen. De ma
nier, waarop hij dat deed, ver
dient terecht het compliment,
dat Nico van Leeuwen na af
loop namens de groep uit
sprak. Aan het slot zongen alle
het lied, waarop Timothy en
zijn 'onzichtbare' Polly hadden
gedanst. Aardige vondst in de
ze met plezier gespeelde
klucht: het was, alsof iedereen
een klein beetje gek was geble-
WIJNAND ZEILSTRA
