■c
"Elk 'uhtje' op
juiste plaats"
Voorproefje van derde (tv) net
I
TaalvemieuwerWim T. Schippers
ZATERDAG 10 MAART 1984
Radio - tv - kunst
Zoals de meeste medewerkers aan Dwangbuis is
ook mevrouw Til Gardeniers geen geregelde tv-
kijkster. Maar wat meer Dwangbuis-kijkers over
kwam, gebeurde ook bij haar. Het televisie-aan
bod bleek bij een week aandachtig kijken niet te
gen te vallen.
Til Gardeniers werd geboren in Rotterdam, deed in
1941 eindexamen voor het meisjeslyceum en werd
na de oorlog secretaresse bij een textielbedrijf. Ze
trouwde in 1950 en verhuisde met haar man naar
Leiden, waar ze nog steeds woont. In 1971 kwam
ze in de Tweede Kamer voor de KVP, zes jaar
later werd ze minister van CRM en in 1981 kreeg
ze de portefeuille van Volksgezondheid en Milieu
hygiëne. Die raakte ze een jaar later door de val
van het kabinet Van Agt/Den Uyl weer kwijt,
keerde even terug naar de Kamerbanken om vo
rig jaar lid van de Raad van State te worden.
Ze omschrijft zich als een kijkster met de gids in de
hand.
Een avondje televisie is jaren
lang iets onmogelijks voor
mij geweest, al was het ook
geen hartewens. Maar sinds
een jaar heb ik weer meer ge
legenheid om mijn avonden
zelf in te delen. Voor wat het
tv-kijken betreft ben ik terug
gevallen op mijn oude ge
woonte, dat is gericht kijken
naar een bepaald programma
over bepaalde onderwerpen,
verder wanneer ik moe ben
en/of laat thuiskom, een film
kijken. Bijvoorbeeld maan
dagavond Duitsland I, Barba
ra Streisand in Up the Sand
box, een wat Walter-Mitty
achtige film, zonder overi
gens aan te kunnen tippen.
Het blijft de eerste minuten
gek om Barbara Duits te ho
ren praten. Nee, dan de af
sluiter van de zondag, de kor
te film met Dora van der
Groen en Ton Lutz; Een ju
weeltje!
Mijn keus van onderwerpen
cirkel rondom samenleving/
politiek, kunsten, volksge
zondheid en sport. Studio
Sport zondagavond zeven
uur is in ons gezin eigenlijk
een "must". Geattendeerd
door een vriendin genoot ik
vrijdagavond van Cruyff
Co. Niet alleen voor de voet-
baljeugd maar voor de sport
liefhebber van iedere leeftijd
interessant. Zoals Johan
Cruyff over de techniek
praat, direct daarna demon
streert, vragen uitlokt bij zijn
trainingsgroepje; ik denk dat
iedere coach van elke sport er
iets van opsteekt.
De populariteit van de medi
sche rubrieken breidt zich uit
over de omroepen. Soms Üjkt
het een wedstrijd in wie de
meest bloedstollende tafere
len kan brengen. In elk geval
waren ook de beelden in
'Rondom Tien' weer een duik
op de operatietafel. Geen
kwaad woord over het onder
werp; plastische chirurgie is
belangrijk. Als het om kinde
ren gaat, wordt je telkens
weer gepakt door liefde,
moed en doorzettingsvermo
gen van de ouders, om de chi
rurgen niet te vergeten.
'Vinger aan dé Pols' bekeek
een soms lastig orgaan: de
schildklier. Het kaalheids-
probleem interesseerde mij
minder. Steeds heb ik be
wondering hoe beide presen
tatoren in collegiaal samen-
Til Gardeniers-Berendsen.
(foto ANP)
spel de meest moeilijke, en
bijna onbespreekbare onder
werpen aanpakken.
T.a.v. mijn interesse in politiek
sta ik thuis niet alleen. Het
vrijdagse gesprek met de mi
nister-president zien we
meestal. Boeiend hoe ver
schillend per omroep deze
gesprekken uitvallen, maar
Lubbers heeft ook zelf zijn
goeie en slechte avonden. Dit
keer weer een goed inter
view. En dan het verplichte
Zondagsnummer Capitool.
Een interessante kijk in de
CPN-keuken. Ingrediënten
genoeg: zoals horizontalisme,
feminisme, marxistisch-leni-
nisme. Joop van Tijn praatte
ongebruikelijk vlug; maar
door zijn kennis van zaken
blijft hij een van de beste po
litieke gespreksleiders.
In de verschillende praatshows
zit nogal eens politiek. Zou
dat misschien de reden zijn
datenkelen met een
"vliegende start" beginnen?
Aad van den Heuvel holt de
trappen van 'Gooiland' op en
Sonja stormt de Meervaart
binnen. Politiek als ope-
ningsnummmer doet het
goed. Aad liet de twee Belgi
sche derby's voorafgaan door
de opening met het CDA-ka-
merlid Piet van der Sanden
over medianota en derde net.
Sonja opende haar programma
met Bronbeek. Dat is altijd
goed voor een paar stoere,
goedgesnorde oud-militai
ren. Daarna de bekende rata-
touill waarvan toch eigenlijk
alleen Sonja het recept heeft.
Via het Pausbezoek, al jog
gend naar de Engelen. Wie
zou toch zoiets aan elkaar ge
praat kunnen krijgen.
Die dinsdagavond sloot ik af
met Omnibus van de NOS
Theo Stokkink presenteert
daarin wekelijks een veelzij
dige benadering van het fe
nomeen kunst. Het is televi
sie op zijn best, wanneer de
camera het "dansbewegen"
van Pauline de Groot en haar
partner zó volgt en zó laat
zien, als het in een zaal geze
ten, in het Mickeiy theater
zelf nooit beleven is. Verder
een goed beeld van de muur
schilderingen uitgevoerd vol
gens de tekeningen en op
dracht van Sol Lewitt in het
Stedelijk Museum. Je hoopt
dat de tijd dichterbij komt
dat het bestek van een archi
tect automatisch een bestek
inhoudt van de uit te voeren
beeldende kunst. En weer
puur televisie de manier
waarop de ruimtewerken -
sculpturen zo U wilt van
dezelfde Sol Lewitt in het
van Abbe-museum werden
getoond. De camera maakte
er een Esscheriaans gebeu
ren van. Bij de aftiteling keek
ik ook met spanning naar de
verantwoordelijke man voor
de muziek: Robert Jan Stips.
De camera "vlucht" door het
van Abbe-Museum werd
ideaal getoonzet.
Nu kiest volgens onderzoek bij
na negentig procent van de
kijkers voor Nederlandstalig
programma, Maar dan zal
toch eindelijk een betere pro
gramma-afstemming nodig
worden. Dat betekent: niet
op hetzelfde tijdstip Agatha
Christie en De Wrekers, en
niet zoals woensdagavond te
gelijkertijd met België op
beide Nederlandse netten
een kunst programma."Wie
van de drie", wordt dan de
vraag.
Voor mij werd dat het Cherry
Duyns beeld van Jeroen
Brouwers. Het beter kennen,
beter begrijpen wie die
schrijver nu eigenlijk is,
werkt enerzijds beperkend
wanneer je zijn boek leest. Je
kunt minder je eigen beeld
maken. Anderzijds werkt het
als het instellen van een ver
rekijker, je beelden worden
scherper. Door de afspraak
over deze verslaglegging heb
ik deze week toch meer tele
visie gekeken dan normaal.
Ik heb er geen spijt van.
Schippers is al twintig jaar promi
nent aanwezig in kunst en amu
sement. Op sterk uiteenlopende
gebieden, maar met steeds het
stichten van verwarring als han
delsmerk. Vroeger was hij vooral
beeldend kunstenaar. Liet zalen
van het Stedelijk Museum in
Amsterdam volstorten met zout
en gebroken glas, zette aan het
eind van de zomer een grote
kerstboom op het Leidscheplein
en plaatste 25 stadsklokken op
het Rembrandtplein. Vermel
denswaard is ook een vies-groe
ne klomp steen in een witte nis,
die met een zware dreun uit de
nis viel telkens als een bezoeker
passeerde. Om vervolgens met
een katrol weer keurig op zijn
plaats te worden gehesen.
Later raakte Schippers in de ban
van het medium televisie en
maakte geruchtmakende pro
gramma's, van 'Hoepla' tot 'La
chende Scheerkwast'. Sjef van
Oekel bleef als figuur behouden
en viert nu triomfen in een strip,
niet alleen in eigen land, maar
ook in Frankrijk. Hij wordt bin-
nenkost dagelijks afgedrukt in
het Franse blad Le Matin. In zo'n
strip is ook de koffie-grap ver
werkt. Er zijn plannen voor een
Franse Van Oekelfilm, met Mi
chel Serrault in de hoofdrol. Aan
vertalingen van de strip in het
Spaans, Engels, Duits en Deens
wordt gewerkt.
Schippers is verder actief als to
neelschrijver. Zijn lunchvoor-
door
Ariejan Korteweg
stelling 'Waar gaat het over?'
voor toneelgroep Centrum trekt
volle zaaltjes. En het VPRO-
nachtprogramma 'Borót' kluis
tert maandelijks duizenden luis
teraars aan de radio.
Boekenkast
Na een eerdere mislukte afspraak
("geen excuus, gewoon vergeten,
dat is misschien wel de ouder
dom") meld ik me bij Schippers'
woning in hartje Amsterdam. Na
een druk op de bel weerklinkt
een vrolijk melodietje. Hij wacht
bovenaan de trap, handen vol
met witte vlekken.
De oorzaak wordt snel duidelijk:
Schippers bouwt aan een witte
boekenkast, een oerdegelijk ge
vaarte. "Ja, ik werk hem zo zorg
vuldig mogelijk af. Ik ben nogal
perfectionistisch. Als alle boe
ken er in staan, zie je die keurige
voegen natuurlijk niet meer. Het
is net als bij de oude Griekse-
tempels. Ook de fundamenten,
die in de grond zaten, waren ge
beeldhouwd. Anders vonden ze
het flauw. Dat heb ik ook".
"Ik stop trouwens ook brieven,
tijdschriften en kranten achter
het stucwerk. Leuk als mensen
dat later vinden. Ook een horloge
heb ik in de muur gemetseld".
"Bij het schrijven ben net zo stipt.
Als ik heb geschreven 'O, die ma
nier', moet een acteur het niet in
z'n hoofd halen om 'O, óp die ma
nier' te zeggen. Sjef van Oekel
kon nog geen zin onthouden. En
mevrouw De Wilde had er in de
Lachende Scheerkwast de groot
ste moeite mee. Ze moest zeg
gen: 'Zegt u?', maar zei altijd:
'Wat zegt u?' Daar laat ik de op
namen voor stilleggen. Dialogen
moeten kunstmatig zijn. Ik hou
van zinnen met inversie; krom
me zinnen, zoals die tijdens het
praten ontstaan".
Die door Schippers bedachte uit
drukkingen hebben hun sporen
in de spraak nagelaten. Termen
als 'reeds', alhoewel', 'pollens'
(volgens Schippers afkomstig uit
het Latijn, waar het 'krachtig' be
tekent), 'zou toch kunnen', 'ik
word niet goed' en 'wordt het
toch nog gezellig' hebben om
beurten een ware terreur uit
geoefend in de conversatie van
"En vergeet 'gekte' niet", zegt
Schippers met een stralende
glimlach. "Ik hoorde het onlangs
Jeroen Brouwers nog gebruiken
in een tv-programma. Maar het
komt uit de Haché-show. Uit een
liedje met de regels: 'De radiator
lekte. Ik kreeg last van gekte'.
Dat woord heeft een enorme
vlucht genomen".
De afgelopen week kregen we
een voorproefje van het derde
culturele net, waarvoor de laat
ste weken met zoveel animo
gelobbyd wordt,- en terecht.
Hoe meer goeie televisie, hoe
liever het mij is. Deze week
werd alvast even proefge
draaid, om de twijfelaars dui
delijk te maken wat ze van zo'n
derde culturele net mogen ver
wachten. Op zondagavond za
gen we in RUR bij Jan Lenfe-
rink de romancier Cees Noote-
boom, de schrijver van politie
ke (maar niet alleen politieke)
boeken W. L.Brugsma, en de
columnist Gerard van Lennep.
Maandag had Ruud ter Weyden
in zijn programma 'Coupe ter
Weyden' twee auteurs, te we
ten een Duitse wier naam ik
vergeten ben maar die een
boek geschreven had over hu
welijksadvertenties, en Martin
Gray, de schrijver van 'Uit
naam van al de mijnen'.
Dinsdag zagen we bij Sonja een
arts die een boek over engelen
en dergelijke verschijningen
geschreven had, en woensdag
kregen we, ruim een uur lang,
een speciale aflevering van
'Herenleed', waarin Cherry
Duyns met de schrijver Jeroen
Brouwers in de serie 'Lotgeval
len' het leven als deprimerend
intermezzo in het menselijk
bestaan doornam.
Diezelfde woensdagavond kon
den we bijna weer een uur lang
genieten van Van Kooten en
De Bie, wat ook een vorm van
literatuur is, en in elk geval van
cultuur.
Donderdagavond wandelde de
schrijver Boudewijn Buch met
de dichter Jan Kuipers langs
de dreven waar Gerrit Achter
berg over gedicht heeft (Huls
horst, Hoonte), en binnenska
mers had hij een gesprek met
de schrijver A. den Doolaard.
Vrijdagavond en -nacht zagen we
de verfilming (door niemand
minder dan Orson Welles) van
een van 's werelds beroemdste
romans: 'Het Proces' van
Franz Kafka.
Bijna had ik nog de laatste afle
vering vergeten van 'De Cita
del', naar de befaamde roman
van A. J. Cronin, 'Jonge men
sen op het concertpodium', het
Vera Vingerhoeds Septet, Ci-
nevisie en de serie 'Nederland
se cineasten', programma's die
ongetwijfeld ook op het Derde
Culturele Net een dankbaar
onthaal zouden vinden. En be
viel het, zult u nu willen we
ten? Jazeker, het beviel uitste
kend. De drie auteurs bij Jan
Lenferink maakten het pro
gramma weliswaar wat minder
uitbundig dan gewoonlijk,
maar het percentage prietpraat
was tot een minimum terugge
drongen. Interessant was bij
voorbeeld wat Cees Noote-
boom vertelde over de grote
stilte, die over de passagiers
van een vliegtuig neerdaalde
toen dat een noodlanding
moest maken. Niemand zei een
woord. Toen de landing voor
spoedig was verlopen, begon
iedereen echter te huilen. Dat
klopt dus totaal niet met de si
tuatie zoals die ons altijd in
rampenfilms wordt voorge
houden. Daarin raakt iedereen
in paniek, begint te schreeu
wen, ruzie te maken, etcetera.
Een vriend van me had juist op
de avond dat Cees Nooteboom
dat in RUR vertelde een nood
landing gemaakt met een
Frans vliegtuig. Iedereen, ver
telde hij, was doodstil, je hoor
de geen kik. Alleen was het
hem opgevallen (en tegenge
vallen) dat het vliegtuigperso-
neel zo zenuwachtig reageerde.
Gehuild was er niet, na de ge
slaagde noodlanding, maar de
passagiers waren wel in een
opgelucht applaus uitgebar
sten...
Gerard van Lennep legde op zijn
beurt uit waarom hij vond dat
Van Kooten en De Bie hun
beste en langste tijd gehad
hadden, en daarom beter uit el
kaar konden gaan. Hij moet in
de war zijn met Raas en Post.
Kees en Wim waren afgelopen
woensdag in topvorm, ze had
den een themaprogramma van
13 onderdelen, als ik de te
rugkerende fases van de eet-
partij van Kees en Wim met
hun echtgenotes Barbara en
Ernestine elk apart mag tellen,
en het ene onderdeel was nog
mooier, nog beter, had nog
meer 'guts' dan het andere.
Met name Wim de Bie, a capel-
la een kinderliedje zingend, als
de vader die zelf de Nike-ba-
naan op goedkope gympies
plakt, als de pornostripteke
naar, wordt met de maand
overtuigender als acteur en uit
beelder. Kees en Wim hebben
zich gaandeweg allebei opge
werkt tot de top-tien van de
Nederlandse acteurs. Het valt
daarbij op dat ook figuranten,
die zij uit hun naaste familie- of
vriendenkring betrekken, al
tijd een trefzeker rolletje ver
vullen, zonder dat zij ooit voor
het vak van acteur of iets aan
verwants hebben doorgeleerd.
Woensdag waren dat, behalve
Barbara van Kooten en Ernes
tine de Bie, ook de kinderen
achter de schuifdeuren (zeer
levensecht, al zag en hoorde je
ze niet) en columnist en oud-
international Jan Mulder, als
het besnorde Hoofd Jeugdpro
gramma's van de TROS. Met
andere woorden: Gerard van
Lennep heeft het grootste on
gelijk van de wereld, Koot en
Bie zijn 'n paar apart dat tot in
lengte van dagen bij elkaar
moet blijven.
Tot slot nog enkele complimen
tjes. Eentje voor Patricia Paay,
die in de Show van de Maand
aantoonde dat ze meer kan dan
alleen liedjes zingen. Haar per
siflage van Marilyn Monroe be
wees dat. En een ander voor de
EO, die zich niet liet intimide
ren door demonstrerende, ver
ontwaardigde Turken, en het
geplande programma over de
uitroeiing en vervolging van de
Armeniërs, met name door de
Turken, gewoon door liet gaan.
Het argument van de Turken
tegen uitzending was, dat het
de discriminatie tegen de Tur
ken in de hand zou werken.
Maar dat risico liepen ze met
de vervolging en uitmoording
van de Armeniërs ook, en dat
is blijkbaar toch ook geen re
den geweest er mee te stoppen.
AMSTERDAM - "Veel van die grappen zijn in het dagelijks leven ontstaan. Zat ik eens in het
vliegtuig naar Parijs. Een stewardess had mij koffie gebracht. Even later komt ze weer langs. Ik
I'; wijs op mijn lege kopje en zeg: O, nu heb ik per ongeluk mijn koffie opgedronken. Heeft u
misschien een nieuwe?"
Hoeft u om bovenstaande opmerking niet te glimlachen, dan kunt u de rest van dit interview met
een gerust hart ongelezen laten. Dan was u waarschijnlijk toch al niet gevoelig voor de humor van
Fred Haché, Barend Servet, Sjef van Oekel of de Lachende Scheerkwast. En al helemaal niet voor
die van Wim T. Schippers (41), de schepper van die figuren.
Bedenk dan wel dat als uw kinderen naar Sesamstraat kijken, ze al jong met Schippers kennis
maken. Want hij is de stem van Kermit de Kikker en ook van Ernie, het vriendje van Bert. En
mocht u over twee jaar in de Amsterdamse 'Stopera' willen trouwen, dan heeft u grote kans dat
dat op een draaiend kunstwerk van Schippers moet gebeuren; het ene moment kijken u en uw
nieuwe levenspartner de ambtenaar van burgerlijke stand nog in het gezicht. Een seconde later
bent u een slag gedraaid en zit u oog in oog met familie, vrienden en de fotograaf.
Wim T. Schippers: "Tolerantie is voor mij belangrijk. Mensen ergeren zich aan mij, ik erger me aan anderen'(foto Frans Busselman)
Muntstuk
Ook de Centrum-acteurs, die 'Waar
gaat het over?' moesten instude
ren, hadden volgens Schippers
de grootste moeite met hun
tekst. Elk 'uhtje' moest op de
juiste plaats.
In 'Waar gaat het over?' wil een me
vrouw bellen in een telefooncel.
Het apparaat reageert niet op
haar kwartje. Zij vraagt een
kwartje aan een man, die op een
bankje zijn lunch verorbert. Hij
is bereid haar "een passend
muntstuk te verschaffen", mits
de mevrouw de reden van haar
telefoongesprek vertelt. Want
wie weet wil ze bellen om haar
zuster aan te zetten tot het vergif
tigen van haar echtgenoot. Daar
zou de man niet graag mede
plichtig aan zijn. Na talloze mis
verstanden blijkt alles doorge
stoken kaart. Man en vrouw heb
ben al maanden een oogje op el
kaar, zonder dit van de ander te
bevroeden. Eind goed, al goed.
De pers was overwegend vol lof
over het lunchstuk. Vooral met
de goede kritieken in Trouw en
Hervormd Nederland toont
Schippers zich ingenomen. "Ja,
zie je, ik ben christelijk opge
voed. Mijn ouders vonden al dat
vloeken in de tv-shows vreselijk.
Die zullen nu wel blij zijn". In
'Waar gaat het over?' valt geen
onvertogen woord.
Die christelijke achtergrond komt
vaker naar voren in zijn werk.
Fred Haché zou eens op de cana
pé een interview met God heb
ben, waarbij hij Hem zou uitho
ren over de heilige drie-eenheid
en de vergeving der zonden aan
het kruis. De VPRO stak daar
een stokje voor. In de Lachende
Scheerkwast liet Schippers een
dominee aan het sterfbed van
een jongen zitten. De dominee
kwam met de opzet de stervende
te bekeren, maar vertrok geheel
van zijn geloof gevallen.
Geloofscrisis
"Zelf heb ik nooit een geloofscrisis
gehad. Maar ik heb het wel altijd
onzin gevonden. Als kind was ik
praktisch ingesteld. We moesten
elk dag bidden. Ik stelde mijn va
der voor om één keer per jaar te
bidden, en dan meteen de zegen
voor het hele jaar te vragen".
Het onchristelijke taalgebruik
heeft Schippers heel wat aanva
ringen opgeleverd. De Bond te
gen het Vloeken zond hem voor
gedrukte kaarten, waarop per
uitzending het aantal vloeken
werd geturfd. "Flauw ergens.
Want twee vloeken zijn toch net
zo erg als 55. In mijn program
ma's werd niet meer gevloekt
dan in het gewone leven. Alleen
op tv kon dat niet. Ik voel me vrij
om overal grappen over te ma
ken. Maar het is niet m'n hoogste
doel om taboes te doorbreken, al
is het leuk meegenomen als het
gebeurt".
- Wat is dan wel je hoogste doel?
"Moeten we hier nu over de zin van
het leven gaan zitten praten", is
het verbouwereerde antwoord.
"Ik heb helemaal geen hoogste
doel. Ik probeer de mensen bezig
te houden. De tijd door te ko
men, al klinkt dat weer veel te
negatief Ik weet niet waar het in
het leven om gaat. Dat mag ie
dereen voor zich uitmaken".
Vorstenhuis
Na enig nadenken: "Wat ik heel be
langrijk vind is tolerantie. Men
sen ergeren zich aan mij, ik erger
me aan anderen. Ik kwam eens
bij de KRO onverwacht voor een
zaal vol met bejaarden te staan,
die niks van me moesten heb
ben. Maar toen ik uitlegde dat de
EO wat mij betreft mag blijven
bestaan, draaiden ze bij".
"Weet je wat het is. Ze worden zo
boos op mij, omdat ze geen hand
vat hebben om me aan te pak
ken. Fans van het vorstenhuis
hoor je altijd zeggen: onze konin
gin is ook maar een gewoon
mens. Maar als je haar dan te to
nele voert terwijl ze spruitjes
schilt in de keuken, vallen ze al
lemaal over je heen".
- Alles wat je aanpakt lijkt succes
te hebben. Stemt dat je tevreden?
"Er is helemaal geen kunst aan om
succes te hebben. Je kunt en-
quetteren naar wat mensen leuk
vinden en dat vervolgens gaan
maken. Zo heb ik nooit gewerkt.
Ik heb altijd gemaakt wat ik zelf
leuk vind. Met een hoge kijk
dichtheid en een waardering die
uiteenloopt van 0 tot 10 als resul
taat. Die cijfers houd ik altijd
zorgvuldig bij. Om een voor
beeld te geven: dubbelzinnig
heid pas ik nooit toe. Maar ooit
heb ik eens een psychiater laten
optreden, doktor Karl Heinz
Lindt. Die zag overal sex in. De
waardering steeg meteen met
sprongen".
Dit tv-seizoen blijven we voor het
eerst van bijdragen van Wim
Schippers verstoken. Hij heeft
onenigheid gehad met de VPRO,
die niet tevreden was over de La
chende Scheerkwast. Schippers:
"Men vond het niet baanbre
kend. Maar wat verwacht je dan.
Ik maak gewoon m'n dingen en
ben niet bij voorbaat baanbre
kend". De ruzie is inmiddels bij
gelegd. Hij heeft zes afleveringen
voor een nieuwe serie op stapel
staan. Geen doorlopend verhaal
dit keer.
'Buk Buk'
Andere plannen? Een speelfilm
met hemzelf als Jacques Plafond
in de hoofdrol, het hierboven be
schreven kunstwerk voor de
Stopera en andere beeldende
kunstwerken, mits hem daar be
leefd om wordt gevraagd.
Verder een avondvullend stuk
voor toneelgroep Centrum. De ti
tel ervan is al bekend: 'Kutzwa-
gers'. "Ken je die term niet?", in
formeert hij verbaasd. "Ik ben
jouw kutzwager als we allebei
met hetzelfde meisje naar bed
zijn geweest. Overigens gaat het
stuk daar niet zozeer over, als
wel over het oude probleem van
de vrije wil en het determinisme.
Ik kom tot de conclusie dat bei
den niet echt opgaan. Het vreem
de is dat de meeste mensen zich
tegen determinisme verzetten,
terwijl ze wel geloven in causali
teit".
Op beleefde verzoeken gaat hy
naar eigen zeggen altijd in. Ook
als het gaat om een interview
voor de schoolkrant. Of een op
treden in jongerencentrum 'Buk
Buk' in Heiloo. Daar heeft Schip
pers onlangs opgetreden op een
dichtersavond. Samen met de
marktkoopman Henk ('leuke
lamp overigens') Pal, volgens
Schippers een grote belofte.
"Een fantastische avond. En
keurig verzorgd, met vier mer
ken whisky in de kleedkamer.
Dat kwam goed uit, want ik had
behoorlijke plankenkoorts".
