'Belangrijker wat
ian hoe je zingt'
E
Televisie en televisiekritiek
C
TV-rubriek
-ion Spee rekent af met schnabbelcircuit
rERDAG 28 JANUARI 1984
Radio - tv - kunst
lettine Vriesekoop kijkt als het even kan naar alle
sportprogramma's op televisie. Wat voor sport het
is, doet er voor haar niet toe. Afgelopen zondag
keek ze naar Studio Sport en zette op ons verzoek
haar bevindingen op papier,
lettine werd tweeëntwintig jaar geleden geboren
op boerderij 'Dank en Hoop' in Hazerswoude-
Groenedijk. Op twaalfjarige leeftijd ging ze ta
feltennissen bij de Leidse vereniging 'Avanti''
Met haar is het sindsdien zeker 'avanti' gegaan.
Ze werd tweemaal Europees jeugdkampioene ('77
en '79), behaalde driemaal de tweede en eenmaal
de eerste plaats in het Top-12 toernooi, won de
Europese titel in single en mixed dubbel in 1982
en schreef de open Nederlandse ('81), Belgische
('82) en Franse ('83) kampioenschappen op haar
naam. Ze is net helemaal hersteld hersteld van de
ziekte van Pfeiffer, die haar twee maanden
dwars heeft gezeten en maakt zich nu op voor het
Top-12 toernooi, volgende week in Bratislava,
Tsjechoslowakije.
Tafeltennis was in de afgelopen week niet op het
beeldscherm te zien. Over de berichtgeving daar
van wil ze wel kwijt, dat men ongetwijfeld zeer
z'n best doet, maar dat het resultaat op tv meestal
te slecht is voor woorden.
lijna geen enkel sportprogram
ma dat op ons scherm ver
schijnt ontgaat mij. Dus ook
zondagavond Studio Sport
niet. Deze keer was 't eens een
tamelijk gevarieerde uitzen-
-- ding, wat voornamelijk kwam
IV doordat er veel voetbal werd
afgelast. Naast een klein beetje
voetbal was er schaatsen uit
Larvik en Davos, atletiek, bad
minton en bobsleeën. Meer va
riatie dan anders dus en ook
leukere sporten,
►e rechtstreekse verbinding die
met Larvik en de NOS tot
stand was gebracht, om inte
rim-voorzitter Klok van de
KNSB en schaatscoach Henk
Boer met elkaar te laten dis-
vel cussiëren over de (gebruikelij-
1 ke) selectieperikelen, vond ik
wel een tikkeltje overdreven
Misschien kunnen ze hun geld
"'J'» een andere keer beter beste
den. Overigens wel klasse van
Hilbert om z'n titel daar in 't
hol van de leeuw te prolonge-
jjÜjet badminton vond ik ook wel
leuk. Alleen 't herendubbel
was ditmaal niet zo spectacu
lair om te zien. Het vrouwen-
dubbel werd niet uitgezonden
omdat finaliste Eline Coene
weigerde haar shirtje met te
veel reclame te wisselen. Erg
consequent van haar, maar ik
vrees dat 't weinig zoden aan
de dijk zal zetten. Want wat dit
soort zaken betreft is Holland
nu eenmaal 'n bekrompen
landje.
n-i2!
Dan was er nog atletiek vanuit de
IJsselhal in Zwolle, waarbij de
meeste aandacht uitging naar
Elly van Hulst, Tineke Hidding
en naar wat natuurlijk 't mees
te opzien baarde: de over
schrijding van de twintig me
ter grens bij 't kogelstoten door
Erik de Bruin, die hier dan ook
zichtbaar blij mee was.
De laatste twee onderwerpen be
troffen sporten waarbij ver
schillende mensen olympische
deelname moesten afdwingen:
bobsleeën en schaatsen
(sprint). Eigenlijk waanzinnig
dat atleten die zoveel tijd in
hun sport steken twee weken
voor èen olympisch toernooi
nog niet weten of ze daar zul
len starten. Volgens mij zou
den ze dat al een half jaar van
tevoren moeten weten. Dan
zouden ze ontspannen naar de
Spelen toe kunnen leven, in,
plaats van dat ze zoals we heb
ben kunnen zien, in Davos on
derling hun plaats nog moeten
afdwingen. Aan de sporters
zelf zal 't overigens niet liggen!
Dat was dan 55 minuten Studio
Sport, waarbij dit keer eens
niets fout ging met de ampex-
machine.
Wel jammer dat Mart Smeets dit
maal geen presentator was,
want die brengt 't allemaal niet
zo eentonig en durft tenminste
ook 'ns iets anders te zeggen.
Ik zou overigens in de toe
komst willen zien dat sportpro
gramma's wat langer zouden
duren, zodat er wat dieper op
de materie in kan worden ge
gaan, zoals bijvoorbeeld bij
'Extra Time' op België. Hier
wordt op de meest uiteenlo
pende sporten dieper inge
gaan, zodat je ook wat meer
achtergrondinformatie over
bepaalde sporten krijgt.
Wanneer je nu op Studio Sport
twee minuten tafeltennis, wa
terpolo of ijshockey te zien
krijgt, dan krijg je volgens mij
een verkeerd beeld, of liever
gezegd: helemaal geen beeld
van een wedstrijd. En zeker
niet wanneer in veel gevallen
ook nog eens ondeskundig ver
slag wordt gegeven.
BETTINE VRIESEKOOP
Het laatste item bij Sonja, en dat
is ook altijd het hoofdonder
deel dat door de muziek mag
worden weggewist, was deze
week gewijd aan de tv-kritiek.
Hoe is het te verklaren, was
Sonja's kernvraag, dat 5,5 mil
joen mensen naar Willem van
Oranje kijken (en die serie blij
kens de kijkcijfers ook hoge
lijk waarderen), dat 6,5 miljoen
mensen naar Herenstraat 10
hebben gekeken (ook met veel
waardering), en dat zelfs 7,5
miljoen mensen met kennelijk
heel veel plezier naar 'Zeg 'ns
AAA' kijken, terwijl de televi
siecritici diezelfde series af
doen met een sneer ('Als ik op
Herenstraat 12 had gewoond
was ik verhuisd'), of op zijn
best met een negatieve, laat
dunkende kritiek?
Als getuigen a charge tegen de
TV-kritiek waren onder meer
opgeroepen de regisseurs Nico
lOiapper ('Zeg 'ns AAA') en
John van de Rest ('Herenstraat
10') en als getuigen decharge,
tevens verdachten, de tv-critici
Coot van Doesburgh (Het Vrije
Volk), Yvonne Gnirrep (De
Waarheid) en Frans Happel
(Haagsche Courant).
De mening van de tv-critici werd
in grote lijnen al eens in 1969
verwoord door de befaamde en
beruchte toneelcriticus van de
New York Times, Clive Bar
nes:
„Televisie is de eerste waarlijk
democratische cultuurvorm
de eerste cultuurvorm die voor
iedereen bereikbaar is en ge
heel beheerst wordt door wat
het publiek wil. Het verschrik
kelijke is alleen wat het pu
bliek wil".
En de mening van de televisie
makers (voor en achter de ca
mera) werd in grote lijnen al in
1976 verwoord door Robert
Wood, de president van CBS-
tv:
„De hoeveelheid goede program
ma's dat in een jaar op de tele
visie verschijnt zou de Broad
way-theaters twintig jaar lang
kunnen vullen".
door
Nico Scheepmaker
Toen John van de Rest zich op
de kijkcijfers beriep, en Coot
van Doesburgh uitriep dat vol
gens zijn getalscriteria de Bou-
quetreeks ook de beste boeken
moest bevatten, riep John van
de Rest (baldadig, mogen we
hopen): „Dat vind "ik ook!" Dit
nu is des Pudels Kern. De 'He
renstraat 10' van John van de
Rest had waarderingscijfers
die schommelden tussen de 69
en 71. Dat is lang niet slecht.
Maar 'De gebroeders Ham
mond' die tien jaar geleden
door de AVRO werden uitge
zonden, hadden een gemiddel
de waardering van 73. En de
serie die aan een tijdgenote
van Willem van Oranje was ge
wijd: Elizabeth R (in hetzelfde
jaar, 1533, geboren als Willem
van Oranje!), had in 1972 toen
de AVRO haar uitzond een ge
middelde waardering van 76.
De Dienst Kijk- en Luisteron
derzoek die deze cijfers voor
me opzocht verraste me overi
gens wel met de gemiddelde
kijkdichtheden van Elizabeth
R en De gebroeders Ham
mond, respectievelijk 20 en 25,
terwijl daar, door een andere
manier van meten, nog eens 15
procent van moet worden afge
trokken om ze met de huidige
cijfers te kunnen vergelijken.
En hoe minder kijkers, hoe ho
ger over het algemeen de waar
deringscijfers zijn. We zien dus
dat het streven om met series
als Herenstraat 10, Zeg 'ns
AAA en Willem van Oranje een
groot publiek te trekken on
dubbelzinnig geslaagd is. Dat
laat onverlet, dat de televisie
critici intussen de taak en ook
de dure plicht hebben te signa
leren dat de kwaliteit van deze
series (de ene minder, de ander
meer) achterblijft bij wat blij
kens vergelijkbare buitenland
se series - en ook wel eerdere
Nederlandse series mogelijk
is. De kijkdichtheid van series
als Elizabeth R en I,Claudius
mag dan kleiner zijn geweest
dan die voor Herenstraat 10 en
Willem van Oranje, het waren
toch ook veelbekeken series,
waarvan de kwaliteit blijkens
de hogere waarderingscijfers
wel degelijk onderkend is door
dat 'grote publiek'.
Beide uitspraken, hoewel el-
kaars tegendeel, onderschrijf
ik. De gemiddelde kwaliteit
van de tv-programma's is voor
mijn gevoel eerder beter dan
slechter dan de gemiddelde
kwaliteit van (bijvoorbeeld) de
boekenproduktie, alleen merk
je de slechte of matige pro
gramma's eerder op omdat je
nu eenmaal gewend bent de te
levisie om 7 uur aan te zetten
en pas om 11 uur weer uit. Dan
heb je de krant gelezen, een ar
tikel uit Intermediair, een afle
vering van de Bouquetreeks,
een verhaal van Kafka en iets
heel geestigs (was dat nu een
bundeling van Seth Gaaikema
of van Russell Baker?). De vol
gende dag stap je een welvoor
ziene boekhandel binnen, je
koopt daar Intermediair, 'Ame
rika' van Kafka, en als blijkt
dat Russell Baker uitverkocht
is maar dat er nog een hele sta
pel Gaaikema's ligt, mompel je
dat je dan toch maar liever
even wacht tot Russell Baker
weer is binnengekomen, en je
gaat met een tevreden gevoel
naar huis zonder zelfs maar
weet te hebben van de Bou
quetreeks en Seth Gaaikema.
Dat is het grote verschil tussen
de tv-kijker Adriaan Bellige-
rente en de lezer Adriaan Belli-
gerente, en dat verschil maakt
weer dat Adriaan B. als lezer
een tevredener mens is dan als
kijker.
Wat ik wel aardig vond in John
van de Rest was, dat hij zijn erf
als een blaffende en bijtende
hond furieus verdedigde, hoe
wel de lakoniekere aanpak van
Nico Knapper mij wat reëeler
leek. „Omdat we niet beter
kunnen", was diens antwoord
op de vraag waarom de Neder
landse series door de bank ge
nomen zoveel minder kwaliteit
hebben, en zo dikwijls tegen
het cliché aanleunen, vergele
ken met de buitenlandse se
ries. „En omdat we hier alleen
de beste buitenlandse series te
zien krijgen, en die dan gaan
vergelijken met ALLE Neder
landse series, waardoor je een
vertekend beeld krijgt", was
trouwens ook een heel goed ar
gument van Nico Knapper. De
argumenten van John van de
Rest waren wat minder steek
houdend. „Er zijn in Neder
land zes mensen die over tv
schrijven en die vertellen zes
miljoen mensen die een serie
mooi hebben gevonden dat ze
te dom zijn om daarover te oor
delen," zei John van de Rest,
waarop Coot van Doesburgh
(goedgemutst en ad rem) ripos
teerde: „Ik denk dat jij die
mensen te dom maakt".
CLEEN/HILVERSUM (GPD) -
.Meestal begint het heel simpel
net een beetje pingelen. Je komt
)p allerlei melodietjes, thema's
;n akkoordlij nen. 't Is een heel
:aar gevoel en ik verbaas mij er
Dijna elke dag nog over, maar op
;en gegeven moment is het er. Je
lebt dagenlang heel veel ver
schillende dingetjes gespeeld en
neens krijg je een ingeving, een
sterk gevoel dat je daar op moet
Joor borduren. Doorgaans loop
k al maandenlang rond met een
dee voor een liedje. De volgorde
,s vrijwel altijd: eerst de melodie,
lan de tekst. Voor de melodie
noet ik echt gaan zitten, achter
ie piano, maar teksten schieten
mij overal en op de gekste mo
menten te binnen. Ik moet wel
afgezonderd werken. Ik word
neel snel afgeleid, ik kan nie
mand om mij heen hebben".
Joe ik het steeds weer klaarspeel
is voor mij echt een raadsel. Het
lal wel iets met erfelijkheid te
maken hebben. Mijn moeder was
srg muzikaal. Ze had een prach
tige stem en ze zong ook heel
mooi, maar ze heeft het nooit ver-
i der ontwikkeld. Ze heeft nog
I heel even zangles gehad, maar
[toen ze met mijn vader trouwde
mocht dat niet meer. Zo ging dat
hu eenmaal in die tijd. Ook mijn
Vader was vrij muzikaal, maar
bok hij is er niet mee doorge
gaan".
!n dan te bedenken dat ik nu nog
steeds geen muziek kan schrij
ven. Het wordt echt tijd dat ik
mij daar nu eens wat meer in ga
verdiepen, want het is in de prak
tijk heel lastig om aan andere
muzikanten over te brengen wat
ik precies wil. Ik hoor dingen in
mijn hoofd, maar er gaan uren
Dverheen voordat ik gevonden
heb, waar ik dat op de muzikale
schaal moet plaatsen",
komt ook als een soort analfa
beet over bij collega-muzikan-
Iten. Ik werk altijd met kleuren.
Tijdens het arrangeren roep -ik
bijvoorbeeld: ik wil een beetje
bruin hebben. Of: het moet heel
eenzaam klinken. Ik heb voor
mijzelf een eigen terminologie
opgebouwd".
k heb vroeger ook nooit les ge
had. Ik was thuis urenlang op
een orgel aan het spelen. Meteen
na schooltijd kroop ik er achter
en dan speelde ik tot ik rugpijn
kreeg. Na een jaar of twee wilde
ik zelf les gaan nemen, maar de
lerares vond dat ik teveel foute
dingen had aangeleerd. Ik moest
alles van de afgelopen jaren ver
geten en helemaal opnieuw be
ginnen. Nou, daar had ik hele
maal geen zin in. Achteraf heb ik
daar wel eens spijt van gehad,
maar op die leeftijd denk je daar
anders over".
Lori Spee werd twee jaar geleden na haar opvallende
elpeedebuut geheel volgens de Nederlandse traditie
ogenblikkelijk in het hokje van de „easy-listening"-mu-
ziek gestopt. De tweede langspeelplaat „Dreamland"
hield de uit Amerika geëmigreerde zangeres rotsvast
op die plek. Met het verschijnen van de derde elpee
„Intuition" zal Lori Spee waarschijnlijk ook een meer
op popmuziek gericht publiek aan zich binden.
Eenm interview met Lori Spee op in haar woonplaats
Geleen over die nieuwe langspeelplaat, het schrijven
van teksten en muziek, haar negatieve ervaringen in
het „schnabbelcircuit" en de tournee, waarin de 37-ja-
rige zangeres live en met een heuse band te aanschou
wen zal zijn. Een tournee die haar op 31 januari naar
Rotterdam (Hofpleintheater), op 12 maart naar Haar
lem (Concertgebouw) en op 10 april naar Amsterdam
(Nieuwe de la Martheater) voert.
„Ik doe eigenlijk nu nog steeds
heel weinig aan techniek. Ik heb
in de loop van de jaren mijn ei
gen techniek opgebouwd. Mis
schien zou het goed zijn om een
paar uurtjes per dag te besteden
aan zaken als ademhaling en der
gelijke, maar aan de andere kant
denk ik ook vaak dat het zo beter
is. Ik ben bang dat het spontane
er af gaat. Ik ben ook geen zange
res zoals ik vroeger wilde wor
den. Ik had altijd het ideaal van
een Frank Sinatra-achtig iemand
voor ogen. Iemand die over een
hele goeie timing en techniek be
schikt. Maar het is precies de an
dere kant opgegaan. Ik wil geen
echte zangeres zijn. Ik heb mijn
eigen muziek en mijn stelregel is
nu: het is belangrijker wat je
zingt, dan hoe je zingt".
- Het lijkt erop of je in je teksten
zoveel mogelijk clichés probeert
te vermijden.
„Dat is nu juist het werk. Het is zo
gemakkelijk om woordjes te la
ten rijmen. Als ik zo te werk zou
gaan, dan was ik binnen een paar
dagen klaar met zo'n elpee. Maar
je wilt er toch altijd iets moois
van maken en dat kost meer tijd.
Er wordt inderdaad in deze bran
che ten hemel schreiend werk af
geleverd. Ik vind dat sommige
mensen helemaal geen recht
hebben om te zijn waar ze zijn. Ik
heb altijd gedacht dat dat een
soort frustratie van mij was en
dat ik het succes dat iemand met
zo'n stompzinnige tekst had, niet
kon verwerken. Maar nu ik zelf
succes heb, is daar geen reden
meer voor. Ik kan mij echt mate
loos ergeren aan totaal nietszeg
gende teksten".
„Mijn teksten gaan vaak over men
sen uit mijn directe omgeving,
maar ze mogen dat zelf absoluut
niet weten. Ik streef daar tenmin
ste naar. Tot nu toe is het nog
maar één keer gebeurd, dat ie
mand erachter was gekomen dat
ik over haar had gezongen. Ze
was wel onder de indruk dat ik
het zo precies had weergegeven
hoe ze zich voelde. Toch moet je
oppassen. Als ik mijn eigen emo
ties bloot wil leggen, dan moet ik
dat zelf weten, maar als het over
iemand anders gaat, moetje echt
verschrikkelijk voorzichtig te
werk gaan".
„Ik heb een keer een liedje ge
maakt waarin ik precies gezegd
had wat ik wilde. En toch gaf het
anderen een volkomen andere
indruk waar het over ging. Ieder
een dacht het te weten, maar ze
zaten er totaal naast. Mijn man
Jacques is de enige met wie ik
over dit soort dingen praat. Ik
wilde die tekst perse kwijt. Het
heeft mij ook vreselijk veel tijd
gekost om het in het liedje zo te
zeggen, dat het alleen voor mij
zelf duidelijk was over wie het
ging. Het was eigenlijk een soort
detectivewerk. Het zo zeggen dat
niemand erachter kon komen.
Zo is het eigenlijk ook gegaan
met het liedje „Sugar" op mijn
nieuwe elpee. Dat gaat over ie
mand die altijd gemanipuleerd
is, die nooit de kans heeft gehad
zichzelf te ontwikkelen. Altijd
moet pakken wat aangeboden
wordt en ook nog op de knieën
vallen, dankbaar zijn".
- Een langspeelplaat met eigen
werk is doorgaans een weerspie
geling van hoe de artiest zich in
een bepaalde fase voelt. Deze
nieuwe elpee verschilt nogal van
de vorige. Ben je veranderd?
„Los van de dingen die in die tus
senliggende periode met mij zijn
gebeurd, wilde ik ditmaal be
wust iets totaal anders. Het is
meer een popplaat geworden. Ik
wilde een andere kant van me
zelf tonen. Ik was niet zo geluk
kig met het etiket van easy-liste-
ning-zangeres. Ik wilde toch wat
meer op de agressieve toer. Een
pittige tekst kan soms verzuipen
in een zee van strijkers. Maar ik
ben ook veranderd. Ik ben een
beetje harder geworden en dat
komt door mijn ervaringen in het
schnabbelcircuit. Toen ik twee
jaar geleden debuteerde, riep ie
dereen: oppassen, want sommi
ge mensen staan klaar om je uit
te gaan melken. Mensen gaan
van je profiteren. Ik heb dat in
derdaad aan den lijve ondervon
den. Het is werkelijk zo. Er blij
ken echt mensen te bestaan die
bereid zijn je helemaal kapot te
knijpen. En als jij over drie jaar
in een hoekje zit, dan zeggen ze:
okay, de volgende graag".
„In het begin denk je: dat hoort
kennelijk bij het bekend worden.
Daar moet je dan maar wat voor
over hebben. Maar op een gege
ven moment realiseerde ik mij
dat ik alleen maar gebruikt werd.
Ik was alleen nog maar van hot
naar her aan het rennen. Tijd
voor een beetje privéleven had ik
nauwelijks meer en ook aan het
schrijven kwam ik niet meer toe.
Het gekke was, dat ik dat nooit
heb gewild, zo'n leven van: een
hitje en dan weer hard werken
aan het volgende hitje. Maar op
een gegeven moment rende ik
zelf ook mee in het circus. Ik
werd geconfronteerd met de na
delige gevolgen van het populair
zijn. Het interesseert mij echt
niets, dat ik bij een deel van de
Nederlanders populair ben. Ook
dat op televisie verschijnen heeft
niet echt mijn belangstelling. Als
het niet op een goeie manier ge
beurd, hoeft het voor mij niet".
Televisie
„Ik baal ervan als ze je in een pro
gramma willen laten optreden en
je van tevoren niet eens met de
regisseur mag praten. Sommige
mensen in dat wereldje geven je
echt het gevoel dat je op je
knieën moet vallen om in een be
paald programma te mogen ko
men. Heel vaak word je ook zo
behandeld en ik ervaar dat als
heel pijnlijk".
„Televisie moet goed gedaan wor
den. Dat is niet zomaar even een
liedje voor een camera zingen.
Het moet een doel hebben. Je
moet kunnen overkomen zoals je
dat zelf wilt. Ik weet heus wel dat
ik een beetje bekend moet zijn,
anders komt er geen hond naar
de concerten van Lori Spee.
Maar er zijn zoveel bekende Ne
derlandse artiesten die niets an
ders meer doen dan zich druk
maken om bekend te blijven".
„Ik voelde mij in dat schnabbelwe
reldje absoluut niet thuis. Ik heb
echt de meest verschrikkelijke
Lori Spee: 'Ik vind het gevaarlijk o
dingen meegemaakt. Ik moest in
een zaal achter het buffet staan
omdat er geen podium was.
Obers op hun knieën langs mij
heen en zatlappen die aan het
buffet hingen. En dan moest ik
een gevoelig liedje als „Can't for
get the child" zingen. De eigena
res van die tent kwam na afloop
in de kleedkamer vertellen dat ik
het helemaal verkeerd had ge
daan. Ze had al zoveel bekende
artiesten in haar zaak gehad en
die hadden de boel steeds plat
gekregen. Weet je wat die vrouw
zei? Ik had bij dat gevoelige lied
je de bar moeten aflopen en de
vrouwen diep in de ogen moeten
kijken".
„Na anderhalf jaar dacht ik: ik ben
echt verkeerd bezig. Het was vre
selijk, die personeelsavonden die
steeds maar weer hetzelfde ver
hepen. En als zo'n idcoot het po
dium op komt en gedurende een
heel liedje ongevraagd met z'n
arm om je heen staat, dan kun je
niet zeggen: jongen, ga jij even
buiten spelen, want dan krijg je
zo'n hele zaal tegen. Dus je doet
dan maar beleefd tegen zo'n ke
rel en probeer je door je repertoi
re heen te komen".
„Aanvankelijk had ik het helemaal
niet gewild, die schnabbeltoer,
maar toen „How many times"
een hit werd, kwam er zoveel
vraag dat ik gezwicht ben. Ik was
ook al tien jaar bezig in de mu
ziek en had eigenlijk al die tijd
nog nooit een cent verdiend. Het
had tot dan alleen maar geld ge
i dikke huid te krijgen.
kost. En als je dan zo'n kans
krijgt, dan denk je, ach, één of
twee keer per w^ek Hat lukt wel.
Het is een leven waar je op een
gegeven moment midden in zit.
Op een gegeven moment liep ik
zelfs met het plan rond een ap
partementje in het Gooi erbij te
nemen zodat we niet zo vaak dat
hele lange stuk naar Zuid-Lim
burg behoefden terug te rijden
na een optreden. Ik zag mijn hele
leven zich gaan richten naar die
schnabbeltoer en dat begon aan
mij te knabbelen".
„Ik heb echt niets tegen artiesten
die zich in dat circuit bewegen.
Sommigen zijn er heel goed in en
ik heb daar alle respect voor.
Maar ik kan het niet. Ik vind het
ook gevaarlijk om een dikke
huid te krijgen. Als je zo gevoel
loos het podium op gaat en
denkt: ze kunnen me allemaal
wat, ik zing m'n liedjes, beur m'n
centjes en ga weer weg. Op een
gegeven moment raak je dan je
gevoelens kwijt en die heb je
juist zo hard nodig als je
schrijft".
„Ik verheug mij op de komende
tournee. Dat is ook heel wat an
ders. Het publiek komt speciaal
voor mij. Ik moet die mensen
boeien. En van show moet ik het
niet hebben, dus hoop ik maar
dat ik het publiek kan boeien
met mijn liedjes alleen. Ik hoop
dat dat genoeg is. En mocht het
verkeerd uitpakken, dan heb ik
in elk geval het gevoel dat ik iets
wezenlijks gedaan heb. In dat
opzicht ben ik inderdaad veran
derd. Ik heb nee leren zeggen.
Vroeger kon ik dat niet. Nu denk
ik: ik moet helemaal niks. Ik doe
alleen nog maar wat ik zelf be
langrijk vind"
Herman Brood
In het Leids Vrijetijdscentrum
treedt vanavond Herman Brood
op, in de rug gesteund door zijn
begeleidingsband The Wild Ro
mance.
Brood zal vanavond twee 'sets'
spelen. Zaal open: 21.00 uur
(geen voorprogramma).
Bintangs
Een van Neerlands oudste rock
groepen, de Noordhollandse
Bintangs, treden vanavond op in
het Alphense jongerencentrum
Het Kasteel. The Bintangs ma
ken felle, swingende rock roll
die wordt gekenmerkt door een
voud en kwaliteit. Nat twintig
jaar is deze Zaanse formatie nog
altijd één van de beste Neder
landse live-groepen.
