-c
'Opeens horen we bij het cabaret'
'We zijn niet zo uitdragerig'
D-
Dubbel Dwars wil volgend jaar professioneel worden
Gew. Orkest
krijgt toch
nog subsidie
PODIÜMBLIK
DINSDAG 6 DECEMBER 1983
Kunst
PURMEREND "Het succes is over ons heen gedonderd. Op
eens hoor je bij het cabaret". Cabaret Dubbel Dwars is op het
ogenblik een van de meest gevraagde cabaretgroepen van het
land. In de agenda's van Jack Spijkerman, Arie van der Wulp
en Joop van Dijk prijken optredens van Groningen tot Maas
tricht. 'De kern van de zaak' was het eerste programma, waar
mee de winnaars van het Leids Cabaret Festival 1982 de thea
ters introkken. Het was een programma dat eigenlijk geschre
ven was voor het actiepodium bij demonstraties en manifesta
ties tegen kerncentrales en kernbewapening. 'Mag ik even afre
kenen', is de titel van de nieuwe Dubbel Dwars-produktie.
Een avond cabaret die verder gaat
dan pretentieloos vermaak, zo
omschrijft Jack Spijkerman het
produkt dat Cabaret Dubbel
Dwars brengt. Hij heeft er nog
een andere benaming voor:
maatschappij-kritisch cabaret
met een lach een een traan, dat
theatergericht is, maar met een
ideologie. Het is een hele mond
vol. Die ideologie lijkt vooral bij
de VARA aan te slaan. Deze om
roep heeft met een radio-optre
den van een half uur de belang
stelling voor de groep in daden
omgezet. Een nieuwe radioshow
zit in het vat, evenals het uitbren
gen van een langspeler op het
VARA-Gram-label en een televi
sie-optreden.
Voorlopig werpt het trio zich eerst
op het nieuwe theaterprogram
ma, waarmee het twee jaar lang
door het land wil gaan. Eerst in
het kleinere theatercircuit en het
tweede jaar in de grote theaters.
Als Jack Spijkerman een verge
lijking maakt met het eerste pro
gramma 'De kern van de zaak',
dan zegt hij 'Mag ik even afreke
nen' diepgaander en breder is.
Het programma is niet beperkt
en niet meer dol-dwaas. Hij
noemt het ook poëtischer. Er is
meer aandacht besteed aan thea
ter. Wel is de tekst, waarvoor hij
samen met Arie van der Wulp
verantwoordelijk is, nog steeds
de kern.
De verandering van actiepodium
naar theaterzaal heeft tot om
schakelingen bij Dubbel
Dwars geleid. Het programma is
nu bewust meer op theater ge-
door Hans Polder
richt. "Ja", zegt Jack Spijker
man, "het vorige programma
was duidelijk voortgekomen uit
actie. Bij een manifestatie kan je
moeilijk een theatergebeuren la
ten plaatsvinden. Dan moet je
tekst heel direct en heel gericht
zijn. Bij een theatervoorstelling
moetje het publiek meer bieden
dan alleen maar woorden. Of je
moet zo'n gigantisch woordkun-
senaar zijn. Wij willen wat meer
theatervormen erbij brengen. Bij
ons zit het in het totaal van zang,
vormgeving, het totaalbeeld, de
soms dwaze attributen en wat je
daarmee zeggen wil".
Bedroefd
Tijdens de try-outs viel waar te ne
men dat Dubbel Dwars meer
met emoties speelt. Jack Spijker
man bevestigt dat. "Er zit meer
emotie in. Hoe dwaas sommige
stukken ook zijn, het eindigt
diep tragisch. Dat is wel iets dat
we met veel nummers doen. Se
rieuze nummers die we dwaas
eindigen en dwaze nummers, die
een serieus einde krijgen. Con
stant de boel relativeren. Het is
denk ik emotioneler".
Niet alleen maatschappijkritiek le
vert Dubbel Dwars vanuit een
emotionele hoek. Ook brengt de
groep een lied over een vriend,
die afgelopen zomer in Oost-
Duitsland verongelukte. "Juist
op dat moment realiseer ik me
dat je je druk loopt te maken
over wat daar en daar gebeurt",
vertelt Jack Spijkerman. Maar
als ik op datzelfde moment een
telefoontje krijg dat mijn moeder
in het ziekenhuis wordt opgeno
men, en dat is een open deur, dan
moet ik daarover meer slikken.
Het is puur iets van ons zelf, dat we
in het programma wilden heb
ben. Ook omdat het ons deze zo
mer zeker heeft aangesproken.
Het heeft diepe indruk op ons ge
maakt".
Dit lied besluit het nieuwe pro
gramma. Het is een kil slot. „Ik
weet nog steeds niet of je men
sen daarmee moet wegsturen. De
een zegt: prima. De mensen gaan
weg met een emotie. De ander
zegt: je stuurt ze bedroefd weg.
Het relativeert wel watje de hele
avond hebt gezegd".
Van actie- naar theatergroep. Voor
Dubbel 6 Dwars was het vinden
van nieuwe onderwerpen geen
probleem. In de zomer is „Mag ik
even afrekenen" in vier weken
Grote en kleine bazen met petten
op vormen een telkens terugkerend
element in 'Mag ik even afrekenen'
van Dubbel Dwars. "Het blijft
een afrekenen met misstanden",
zegt Jack Spijkerman, (voor
grond). (Foto GPD)
tijd in elkaar gezet. Daarna zijn
de leden tot aan de try-outs bijna
dagelijks met het programma be
zig geweest. Over het zoeken
naar onderwerpen zegt Jack
Spijkerman: „Die liggen voor het
oprapen. Toen we een jaar of
twintig waren verzetten we ons
al tegen een heleboel dingen. Al
leen we kwamen terecht op een
actie tegen kernwapens. Voor
hetzelfde geld waren we ge
vraagd bij een boycot Zuid-Afri-
ka. Er zijn allerlei onderwerpen,
waarbij je je betrokken voelt. Dat
varieert van Amnesty tot milieu
verontreiniging, kernwapens, en
alles wat er maar mis is. Dat heb
ben we in het vorige programma
ook steeds gezegd. Dat hebben
we geschreven voor een manifes
tatie. Daar werden we de thea
ters mee ingelokt".
Een lijn valt nu duidelijk in het
programma te ontdekken. Grote
en kleine machthebbers met pet
ten op en hekken vormen bij
voorbeeld steeds terugkerende
elementen. Jack Spijkerman
deelt mee: „We zijn uitgegaan
van 'Mag ik even afrekenen'. Die
titel schoot ons op een gegeven
moment te binnen. Het blijft af
rekenen met misstanden".
Paus
Religie is een onderwerp dat bij
het trio veel aan bod komt. Dub
bel Dwars rekent daar dus dui
delijk mee af. „In dit programma
zit dat inderdaad veel. Maar kijk
eens om je heen wat er niet alle
maal op grond van religie nog
steeds gebeurt. Je ziet het nu
weer met de komst van de paus.
We zitten met een CDA in de re
gering, die op grond van religie
een beleid uitstippelt waar je
bang van wordt".
„Onze westelijke cultuur is nog
steeds voor een groot deel geba
seerd op christelijke traditie.
Daar zal nog nodig mee afgere
kend moeten worden. Ik wil afre
kenen met misbruik van de bij
bel. Het onder druk zetten van
mensen met christelijke normen,
die opgelegd worden door perso
nen, die op grond van een bijbel
bereid zijn een wereld te vernie
tigen. Dat zijn wel degenen die
de macht hebben. Veel topfigu
ren blijken toch weer bij de tradi
tionele kerk te horen. Daar komt
weer het traditionele denken om
de hoek kijken. Daarom pakken
we ook de EO aan".
„Het uitgeven van tien miljoen gul
den voor de komst van de paus
vind ik een absurdheid die mijn
pet te boven gaat. Een paus die
weer loopt te beweren dat abor
tus schandalig is. Die prachtige
reizen maakt en dan nog zyn nek
niet uitsteekt. Ik vind het goed
dat-ie komt, als-ie maar bereid is
voor het volk te kiezen. Dat
heeft-ie in Midden-Amerika niet
gedaan. Hij werd daar kwaad
toen die mensen om vrede
schreeuwden".
Jack Spijkerman merkt op dat het
programma voor de pauze op een
kerkdiehst lijkt. Hij noemt het
puur toeval. „De intocht, wel
komstlied met een psalm, de ze
gen. Het welkom met de kruisra
ket is duidelijk in een lijn gezet.
Sommige mensen vereren dat
ding als een soort Christus. Als
de kruisraketten er staan, dan is
het voor altijd vrede. Ik denk dat
als je dat aanpakt, je minder het
geloof belachelijk maakt, dan de
mensen die de kruisraketten ver
eren".
Lofzang
Dubbel Dwars wil het nieuwe
programma twee jaar lang bren
gen. De jonge cabaretiers zijn
niet bang om het programma
eventueel aan te passen in geval
len dat bepaalde onderdelen ach
terhaald zouden raken. Jack
Spijkerman: „We hebben niet de
illusie met deze regering, dat er
binnen drie maanden een radica
le ommekeer zal komen. Maar
mocht het zo zijn: N ij pels gek ge
worden en Lubbers in een in
richting en die twee besluiten de
kernraketten niet te plaatsen,
dan gooien we die nummers er
meteen uit. We schrijven dan een
lofzang op het verstand dat op
eens doorbreekt".
De leden van Dubbel Dwars zit
ten nu nog als onderwijzers op
school of werken als laborant in
een ziekenhuis. Volgend jaar
september willen ze professio
neel aan het werk gaan. „Dat be
tekent dat we binnenkort moe
ten beslissen", deelt Jack Spij
kerman mee. „De boekingen
gaan komen. Ik kan het nu bijna
niet meer opbrengen school en
cabaret te combineren. Omdat ik
in mijn achterhoofd heb vanaf
volgend jaar professional te zijn
hou ik het nu nog vol".
Tot 1 mei 1984
DEN HAAG (ANP) - Het Ge
westelijk Orkest van Zuid-
Holland kan zijn begelei-
dings- en educatieve taken
tot 1 mei 1984 blijven ver
vullen. Het besluit van de
provincie Zuid-Holland de
subsidie met ingang van 1
september dit jaar te stop
pen, is ongegrond geweest.
Deze uitspraak heeft de Ka
mer voor Administratieve
Rechtspraak Overheidsbe
schikkingen (Arob) van de
provincie gisteren bekend
gemaakt.
De Arob-commissie oordeelde,
dat er geen zwaarwegende
redenen voor de provincie
Zuid-Holland waren om op
15 september het verrijken
de besluit te nemen met te
rugwerkende kracht geen
subsidie meer aan het orkest
te verstrekken.
De Arob-uitspraak houdt het
advies in aan Provinciale
Staten het besluit van 19
mei te handhaven, waarbij
de subsidiëring tot 1 mei
1984 werd gegarandeerd.
Reden voor de stopzetting van
de provinciale subsidie was
dat het orkest niet had vol
daan aan de subsidievoor
waarden: een taakstellend
werkplan en een sluitende
begroting. Ook verweet het
college het stichtingsbe
stuur besluiten niet uit te
voeren.
Het besluit in mei kwam er op
neer het orkest tot 1 mei
1984 in gewijzigde vorm te
laten voortbestaan. Aange
zien de rijkssubsidie per 1
september weg zou vallen,
werd een aanvullende subsi
die van 609.000 gulden opzij
gelegd voor de overbrug
gingsperiode september-de-
cember. Voor het resterende
seizoen in 1984 zouden Pro
vinciale Staten het normale
subsidiebedrag van 1,4 mil
joen gulden beschikbaar
stellen.
Redactie Pieter C. Rosier
De Leidse theaters bieden deze
week nogal wat variatie: to
neel, ballet, pantomime en een
solo-optreden van de podiu-
maHieste Marjol Flore.
Tot de hoogtepunten van al deze
voorstellingen zullen zeker be
horen het optreden van Henryk
Tomaszewski's pantomime
theater op donderdagavond en
de voorstelling van Dennis
Wayne Dancers op vrijdag
avond in de Leidse Schouw-
bura.
Tomaszewski
Wat Tomaszewski betreft, zijn be
faamde gezelschap komt na in
1980 en 1981 in Leiden laaiend
enthousiast te zijn ontvangen
naar deze stad terug met 'De
verloren zoon'. Tomaszewski
baseerde zijn nieuwste produk-
tie op 'Das Leben eines Lieder-
lichen' van Georg Christoph
Lichtenberg. Uitgangspunt is
het bekende bijbelverhaal van
de jongeman, die na het erfdeel
van zijn vader te hebben op
geëist de wijde wereld intrekt
en na een baatzuchtig bestaan
berouwvol terugkeert naar het
vaderlijk erf.
die gerelateerd zijn aan dro
men, gevoelens en verlangens.
Deze zijn meestal zeer persoon
lijk bepaald en zenden signa
len uit die iets onthullen over
het innerlijk van het individu
in kwestie. Door middel van
het totaal van deze emotionele
bewegingen tracht Tomaszews
ki zijn visie over te brengen op
de toeschouwer. De groep fun
geert als instrument en dank
zij de zware lichamelijke disci
pline en het steeds open staan
voor nieuwe impulsen is zij in
staat Tomaszewski's filosofi
sche kijk op de wereld helder
uit te dragen. Haar huidige re
putatie is hoe dan ook het resul
taat van een collectieve in
spanning.
Dennis Wayne
De dansgroep van Dennis Way
ne, ook zeer aanbevelenswaar
dig, staat vrijdagavond op de
planken van de Leidse
Schouwburg. Dennis Wayne
maakt lyrisch, vloeiend ballet.
Zijn stijl is enigszins te verge
lijken met die van Jiri Kylian,
maar hij heeft meer dan deze
de neiging om de schone schijn
door te prikken, te relativeren.
Twee jaar geleden gebeude dat
o.m. door telkens een danser als
prototype van de verwijfde
balletartiest op te voeren, zo
verzwakt dat hij niet in staat is
de meisjes naar behoren op te
tillen. De dansers van Dennis
Wayne staan in technisch op
zicht zeer hoog aangeschreven.
De voorstelling is in elk geval
van een kwaliteit die maar en
kele keren per jaar in de
schouwburg is te zien.
Marjol Flore
'Humort en hartstocht' is de titel
van een twee uur durende show
die op het schouwburg)po-
dium wordt gezet door de zan
geres Marjol Flore. Gezien de
dynamiek, waarmee dit on
stuimige theaterdier zich in vo
rige shows aan het publiek pre
senteerde mag men weer een
flitsende voorstelling vol mu
ziek verwachten. Marjol Flore
is een vrouw die haar vak
verstaat. Haar stem is even vo
lumineus als haar verschij
ning, haar gevoel voor theater
onmiskenbaar. Ze zingt Neder
landse liedjes even gemakke
lijk en overtuigend als de rest
van haar repertoire, variërend
van Franse chansons tot Duitse
poëzie. De Nederlandse liedjes
komen voor de pauze aan de
beurt, de buitenlandse daarna.
Marjol Flore laat zich in deze
show begeleiden door de pia
nist Thom Jansen.
'Gebroed.'
Onder de beschermende paraplu
van het Werkteater komen de
twee broers Frank en René
Groothof Schroder woensdag
en donderdag naar het LAK
met hun voorstelling 'Gebroed'.
De broers spelen in deze pro-
duktie zichzelf, beginnend bij
hun jeugd en rooms-katholiek
opgevoed opgroeiend tot wie ze
nu zijn. Hun verhouding ken
merkt zich door twee tegenge
stelde begrippen: afstoten en
aantrekken. Ze hebben elkaar
nodig als onvoorwaardelijke
steun in hun ontwikkeling, ze
zijn anderzijds bevreesd door
de voortdurende aanwezigheid
van de ander hun eigen identi
teit kwijt te raken. Beide broers
hebben met deze voorstelling
hun emoties bloot willen leg
gen, aldus de programmatoe
lichting.
De LAK-agenda vermeldt voor
vrijdag- en zaterdagavond
voorstellingen van 'Giovanni's
room', de eerste Leidse homo
theater-produktie. Het gelijk
namige boek van de Ameri
kaanse schrijver James Bald
win vormde er de basis voor.
Elders op deze pagina meer
over dit zogeheten flikkerthea
ter.
Marek Olesky, één van de
meest opvallende leden van het
pantomimegezelschap van Hen
ryk Tomaszewski. (Foto pr)
teit sentimentaliteit. Het juiste
evenwicht te vinden tussen het
kleine en het brede gebaar,
daar lijkt het bij Tomaszewski
om te gaan.
Hoewel de leden van de groep een
gevarieerde achtergrond heb
ben (sommigen hebben geen en
kele artistieke opleiding, ande
ren zijn volleerde dansers) vol
gen alleen de door Tomaszews
ki zelf gegeven trainingen, die
vooral gericht zijn op het ver
krijgen van een perfecte li-
chaamsbeheersing. Hierbij
'leent' hij oefeningen van zowel
het klassieke ballet als de acro
batiek. In zijn streven naar een
optimale communicatie tussen
spelers en publiek via dans en
mime legt Tomaszewski vooral
de nadruk op 'emotionele' be
wegingen, d.w.z. bewegingen.
Van Tomaszewski is bekend dat
hij ongehoord mooie theater-
produkties maakt. Niet het
woord maar uitsluitend de be
weging spreekt voor de Poolse
theatervernieuwer, die in zijn
ensceneringen wel gebruikt
maakt van muziek, een taal.
Weet Tomaszweski elk woord
op het toneel uit te bannen, hij
schuwt elk ander middel ter on
dersteuning van zijn bewe
gingstaal, die een fascinerende
mengeling is van mime en aan
de dans verwante bewegings
techniek, niet. De kostumering,
de belichting en de muzikale
omlijsting maken elk optreden
van Tomaszewski's theater
groep tot een spektakel. Met al
le gevaren van dien, want
wordt de lijn, die Tomaszweski
volgt, net even te ver doorge
trokken dan wordt dramatiek
al gauw pathetiek en sensivi-
Marjol Flore: theaterdier
(Foto pr)
'Giovanni's room', de eerste Leidse homotlieater-prodiiktie
LEIDEN - 'Drie flikkers zoeken
Met deze in het oog springende
tekst wierf toneelgroep 'Best-
wel' een tijdje terug spelers
voor hun de 'Giovanni's room'.
De prozaïsche advertentie
geeft meteen de kern van de
opzet van 'Giovanni's room'
weer. Het is flikkertheater, zo
als dat heet, maar niet uitslui
tend voor- en door flikkers. De
vrouw is er uiteindelijk geko
men, zij het niet via de adver
tentie. Die leverde geen bruik
bare reacties op.
'Giovanni's room' is de eerste
Leidse homotheater-produk-
tie. Het gelijknamige boek uit
1956 van de Amerikaanse
schrijver James Baldwin
vormde er de basis voor. De ze
ven spelers zijn allen amateurs
met in de meeste gevallen po
diumervaring. Het idee voor de
voorstelling ontstond op de
LYVH, de Leidse werkgroep
Homoseksualiteit. Herman
Kaal had een groot aandeel in
het script, dat verder door de
groep is geschreven. Jan Kees
He Bruvn deed de regie.
Flikkerpop, lesbisch literair
tijdschrift, homotheater, is het
nu werkelijk nodig om zo in ge
scheiden categorieënte denken.
Loopje niet het gevaar er juist
de hokjesgeest mee te bevorde
ren?
Volgens regisseur Jan Kees de
Bruyn niet: 'We willen dat ho
mofilie een plaats in de samen
leving krijgt, dus ook in het
theater. Je moet ons niet zien
als voortrekkers, die iedereen
de homoseksualiteit door de
strot willen duwen. We zeggen
niet dat homoseksualiteit zo
iets geweldigs is. We leggen de
nadruk op homofilie, omdat je
in de hetero-wereld nog als een
aparte groep wordt be
schouwd. Vormingstheater ligt
niet in onze bedoeling. We zijn
niet zo uitdragerig".
- 'Bestwei' is een 'gemengde
groep', die uit zowel homo's als
hetero's bestaat. Gaf die sa
menwerking problemen?
"Een deel van de hetero's in de
groep bleek inderdaad heel
weinig van homofilie af te we
ten. We hebben hen op sleep
touw genomen om ze iets van
het homofielen-wereldje te la
ten zien: nichtenscène, nich
tenhumor, macho boys. Juist
omdat we zelf die groepen nie£
vertegenwoordigen. Later re
peteerden we bij de LWH en
ging dat vanzelf'.
- Is Giovanni's room' bestemd
voor theaters, of wil je er het
COC-circuit mee langs?
"We vinden dat het flikkerthea
ter in het normale theatercir
cuit thuishoort. We willen lie
ver in theaters spelen dan in
COC's. Daarom bevat. 'Giovan
ni's room' informatie, die je bij
het spelen voor eigen parochie
weg zou laten. Het stuk is niet
op een zuiver homofiel publiek
gericht. Ook in jeugdhuizen
zouden we willen spelen. Het
schokeffect is voor mij juist
leuk".
Het theaterpubliek is doorgaans
redelijk tolorant. Zou je 'Gio
vanni's room' ook in het paro
chiehuis van een willekeurig
gehucht durven spelen?
'Ja hoor. Dat schokeffect lijkt
me juist heel leuk. Ik heb de
indruk dat de problematiek
van 'Giovanni's room' daar ook
beter bij aansluit. De tolorantie
ten opzichte van homofielen is
in de grote steden in de rand
stad sinds de tijd dat Baldwin
het boek schreef groter gewor
den. Homofilie is daar meer
geaccepteerd. Maar in de dor
pen in de omgeving krijg je
heel wat te horen als je met je
vriend gearmd over straat
durft te lopen".
'Ik neem aan dat de optredens
zichzelf zullen uitselecteren.
Gisteren belde nog een me
vrouw die ons wilde hebben
voor een MAVO-schoolavond
met ouders. Toen ik haar wat
meer over het stuk vertelde,
haakte ze af. Toch denk ik dat
'Giovanni's room' als schoolto-
neel geschikt is. Het is per slot
Engelstalige literatuur"
'Coming-out'
'Giovanni's room' neemt in het
oeuvre van de in Harlem, New
York geboren neger James
Baldwin een aparte plaats in.
Zijn overige boeken gaan voor
al over de discriminatie van
zwarten en armen. In 'Giovan
ni's room' spelen rassentegen
stellingen geen rol. Het boek is
een terugblik van de jonge Da
vid, waarin deze zijn leven
overziet. Mede om zijn homo
seksuele gevoelens te ontlopen
was hij uit de Verenigde Staten
naar Parijs gevlucht. Daar had
hij een meisje gevonden, met
wie hij wilde trouwen. Hij
werd echter verliefd op Gio
vanni, met wie hij ging samen
wonen. Het meisje kwam terug
en David had beiden verlaten.
"Het is het enige boek van Bald
win met louter blanke hoofd
personen", zegt Jan Kees de
Bruyn. "Ik vermoed dat hij dat
heeft gedaan omdat hij de ho
mo-hetero problematiek niet
met een andere wilde vermen
gen. In zijn latere boeken heeft
hij het neger-zijn vermengd
met z'n eigen homoseksuali
teit".
De Bruyn vertelt dat 'Giovanni's
room' een van de eerste homo-
boeken was die hij las. "Daar
om doet het je meer. Boven
dien is het thema van het boek
nog steeds actueel. Het gaat
over de 'coming-out': het naar
de buitenwereld ervoor durven
uitkomen dat je flikker bent.
Dat is iets wat iedere homo
heeft meegemaakt. We accen
tueren in de voorstelling de
keuze waar David voor komt te
staan. Onze benadering is eer
der psychologisch dan licha
melijk".
"We hebben noodgedwongen
veel uit het boek moeten weg
laten, zoals de visie op de
rooms-katholieke kerk, die er
uit spreekt. Ook de rol van de
vrouw is daardoor beperkt. We
hebben er eindeloos over ge
discussieerd hoe geëmanci
peerd ze zou moeten zijn. De
vrouw is nu meer een 'flat-cha-
racter' geworden".
'Bestwei'de naam van jullie
groep, doel eerder aan het jar
gon van hulpverleners en 'doei-
zeggers' denken dan aan homo
seksualiteit.
'Dat klopt. Bestwei is ooit be
gonnen als werknaam en we
hebben dat maar zo gelaten.
Het is een term die vaak ge
bruikt werd by improvisaties,
in de trant van best wel dit en
een stukje dat Veel groepsle
den zijn uit het sociale wereld
je afkomstig De naam is dui
delijk als zelfspot bedoeld ja".
Jan Kees de Bruyn tot slot:
"Ach, het lijkt nu allemaal erg
zwaar. Coming-out, waarden
patronen, discriminatie en
noem maar op. 'Giovanni's
room' is uiteindelijk helemaal
niet zo Kr valt ook genoeg in te
lachen".
ARIEJAN KORTEWEG
Frans van Nleuwenhuyzen als Giovanni in 'Giovanni'.
