c
Waarom kunnen
68 woonwagens
niet bij elkaar?
D
'Feministisch zijn
is voor dit werk
een voorwaarde'
ACHTERGROND
Medewerksters Bureau Emancipatie:
DE NATUUR ALS BUUR
Kraamcentrum verhuist
Hondepoep
LEZERS SCHRIJVEN
Leiden
woensdag 30 november 1983
LEIDEN Ze vergelijken zichzelf het liefst met een antenne, die signalen van Leidse
vrouwen en organisaties opvangt en binnen de gemeente vertaalt in plannen en daden.
Want de vier vrouwen die nu samen het Bureau Emancipatie van de gemeente vormen,
stellen een goed contact met vrouwen uit heel Leiden voorop. "Wij zitten nu immers
heel dicht bij het vuur. Nieuwe initiatieven die we oppikken, kunnen we direct aankaar
ten bij de bestuurders en tot beleid proberen te maken".
Saskia Sombeek. Margreet Neder-
pel, Loes Meeuwisse en Sonja
Zimmermann 'bevrouwen' met
zijn vieren het Bureau Emanci
patie. Daarmee heeft de gemeen
te vier opzichters gekregen over
de uitvoering van het actieplan
voor de emancipatie. Zij moeten
zorgen dat alle plannen en be
leidsaanbevelingen die de ge
meente de laatste jaren op een
rijtje heeft gezet, nu ook bewaar
heid worden. Zoals meer eman
cipatie-werk in de buurthuizen,
emancipatie van de buitenlandse
vrouwen, meer deeltijdbanen en
goede kinderopvang.
De vier ambtenaressen zijn niet
toevallig op het Bureau Emanci
patie terecht gekomen. Dat zij
zichzelf als feministisch be
schouwen, heeft daarbij een gro
te rol gespeeld. "Eigenlijk is dat
een voorwaarde voor dit werk.
Een vrouw kan nog zo geëmanci
peerd zijn, een baan hebben, au
torijden, onafhankelijk zijn,
maar dat wil nog niet zeggen dat
ze gelijkheid voor alle vrouwen
nastreeft. Een feministe ziet in
dat er voor vrouwen als groép
iets moet veranderen. En voor
dat doel zet ze zich in".
Compromissen
Het Bureau Emancipatie zien ze
als één manier om dat doel te be
reiken. "We denken niet dat we
van hieruit de wereld kunnen
verbeteren. Veel mensen hebben
grote twijfels over de mogelijk
heden van de gemeente. Wij
draaien nu mee in een organisa
tie waar andere feministen juist
tegenaan schoppen. Omdat wij
onderdeel zijn van het gemeente
lijk apparaat, zullen we eerder
compromissen moeten sluiten
dan bijvoorbeeld actiegroepen
dat doen. Maar daarmee zullen
we wel langzaam vooruit komen.
Overigens zie je dat steeds meer
vrouwen hiervoor kiezen: de ac
tiegroepen lopen leeg en vrou
wen gaan van binnenuit de orga
nisaties werken".
De vier emancipatie-ambtenares
sen denken dat er binnen het ge-
door
Conny Smits
meentehuis nog heel wat werk
aan de winkel is. Loes Meeuwis
se: "Nog steeds is slechts 25 pro
cent van ae ambtenaren vrouwe
lijk. En dan hebben de meesten
van hen ook nog de typisch vrou
welijke functies als telefoniste of
secretaresse. De ondersteunings
functies dus van weer typische
mannelijke beroepen. Omdat er
voorlopig niet veel nieuwe banen
bij zullen komen, vinden we dat
juist vrouwen de kans moeten
krijgen om zich op te werken.
Door bijscholing of herscho
ling".
Achter de broek
Belangrijk doel van het Bureau
Emancipatie is daarom de amb
tenaren 'emancipatie-gevoelig' te
maken. Op alle terreinen, vor
ming, welzijn, onderwijs, huis
vesting, moet voortaan de vinger
worden gelegd op een plaats
waar die tot nu toe bijna nooit is
gelegd: de emancipatie van de
vrouw. "Want wij met zijn vieren
kunnen die emancipatie niet ver
wezenlijken: daar moeten alle
ambtenaren, mannelijke en
vrouwelijke, aan meewerken. En
de bereidheid daartoe is er, we
hadden in het begin grotere
weerstand verwacht. Het ge
beurt al steeds vaker dat ons om
advies wordt gevraagd".
Tot nu toe is het emancipatie-be-
leid van de gemeente Leiden dan
ook alleen nog maar een kwestie
van plannen maken geweest. De
daadwerkelijke uitvoering van
die plannen moet nu beginnen.
"Het is onze taak de ambtenaren
daarvoor achter de broek te zit
ten. Zonder daarbij mensen voor
het hoofd te stoten overigens. We
zullen eerst goed gêinformeerd
moeten raken over wat er zich
zoal afspeelt op allerlei terreinen.
Wanneer we gelijk met een grote
bek binnenkomen, kunnen we
beter nu direct inpakken en weg-
Zo werkt Margreet Nederpel zich
op het moment nog in op het
Stadsbouwhuis. "Straks wil ik in
allerlei projectgroepen gaan
meedraaien, zodat bijvoorbeeld
ook bij het opstellen van bestem
mingsplannen naar het belang
van de vrouw wordt gekeken.
Want ik denk dat de architectuur
achterloopt op de ontwikkeling
van de vrouw. Alles is bij de
bouw gericht op het gezinnetje
van huisje, boompje, beestje. Dat
geeft vrouwen weinig kans iets
anders te zijn dan huisvrouw: het
winkelcentrum is vlakbij en lie
ver de keuken wat groter voor
moeder dan dat ze ook een eigen
kamertje heeft. Bovendien leeft
nog niet de helft van de bevol
king tegenwoordig in een volle
dig gezin".
Buitenlanders
Sonja Zimmermann is speciaal be
last met de emancipatie van bui
tenlandse vrouwen. Omdat ze
een jaar met vrouwen heeft ge
werkt in Egypte en ook de Arabi
sche en Turkse taal kent, heeft ze
gemakkelijker dan anderen een
ingang bij deze vrouwen. "We
willen een onderzoek doen naar
de behoeften van buitenlandse
vrouwen op emancipatiegebied.
Voor hen spelen er heel andere
dingen dan bij Nederlandse
vrouwen. Een voorbeeld is dat ze
niet kunnen gaan zwemmen om
dat dat in Nederland gemengd
gaat. Door. een speciaal zwe-
muurtje voor buitenlandse vrou
wen te houden, zou je ze alweer
heel simpel een stap verder hel
pen".
Het onderzoek naar de behoeften
van buitenlandse vrouwen is een
van eerste prioriteiten. Maar ook
de werkgroep Vrouwen tegen
Sexueel Geweld kan op grote
steun van het Bureau Emancipa
tie rekenen. "Er is nog grote be
hoefte aan de eerste opvang voor
vrouwen die mishandeld zijn.
Om seksueel geweld te bestrij
den, is er natuurlijk vooral een
Van links naar rechts: Sonja Zimmermann, Loes Meeuwisse, Saskia
Somheek en Margreet Nederpel. "Wij met zijn vieren kunnen die emanci
patie niet verwezenlijken. Daar moeten alle ambtenaren c
ken".
mentaliteitsverandering nodig.
Maar die kun je bevorderen door
vrouwen zelfstandiger en minder
afhankelijk van mannen te ma
ken. Of door in elk geval de
openbare weg veilig te maken.
En aan die dingen kan een ge
meente wel degelijk iets doen".
Kinderopvang
Kinderopvang staat ook hoog bo
venaan het lijstje van belangrijke
punten. "Er komt een werkgroep
die een totaalplan voor kinderop
vang gaat maken. Het overzicht
ontbreekt nu namelijk nog. Goed
geregelde kinderopvang is een
zeer belangrijke voorwaarde
wanneer je wilt dat vrouwen zich
moeten kunnen ontwikkelen.
Dat de gemeente daar extra geld
voor heeft uitgetrokken, be
schouwen we als een teken dat
de emancipatie in Leiden be
langrijk wordt gevonden".
Ten slotte willen de vier ambtena
ressen ook strijden voor recht op
arbeid en scholing voor vrou
wen. Saskia Sombeek kan wat
dat betreft uit eigen ervaring
spreken: "Ik heb twee kinderen
en wanneer mensen horen dat ik
werk, zeggen ze dat ze me daar
om bewonderen. We hebben al
gewonnen dat mensen het niet
gek meer vinden dat een vrouw
blijft werken, maar vanzelfspre
kend vinden ze het nog niet dat
ik iets met mijn opleiding ga
doen. Bij een man is die vanzelf
sprekendheid er wel, want hij
moet het geld binnenbrengen.
Voor een vrouw is het werk maar
een hobby. Als ik daaraan denk,
dan ligt er nog vc
werk".
'De natuur als buur' luidt de naam van een rubriek die één maal per
week op deze plek verschijnt. De Leidse biologen J.P.H.M. Adema
en H.A.J. in den Bosch stuiten bij wandelingen door de stad gere
geld op allerlei interessante natuurverschijnselen waar de 'ge
wone' Leidenaar dagelijks voorbijrijdt of wandelt zonder het te
beseffen.
Vandaag: een éénjarig (on)kruid, dat zich door de eerste de beste
vriesnacht niet uit het veld laat slaan, en evenmin van de straat.
Tussen de straatstenen in de stad
zijn ieder jaar vele soorten c
kruid te vinden. Veel van deze
planten zijn niet uit ons land
afkomstig, maar van her en der
hier ingevoerd. Sommige soor
ten zijn al eeuwen geleden hier
naar toe gebracht, hetzij als
tuinplant, hetzij als artsen-
plant. Een aantal hiervan is per
ongeluk in Nederland terecht
gekomen, met het invoeren
van diverse handelswaar. In
deze tijd van het jaar zijn de
meeste onkruiden in de stad
uitgebloeid en aan het afster
ven. In het late voorjaar en de
vroege zomer zijn ze op hun
mooist en tegen die tijd zullen
we er zeker nog op terug ko-
Op enkele plaatsen in de stad
staat echter een onkruid dat
zich van de tijd van het jaar
niets aantrekt. In september is
de foto van deze plant gemaakt
bij het gebouw van de afdeling
Systematische Dierkunde van
de Rijksuniversiteit, op de
Sterrenwachtlaan. Nu, eind
november, staat hij nog net zo
uitbundig in bloei, alsof er
geen vorst is geweest. Er zijn
nog volop knoppen om, als het
niet al te koud wordt, nog en
kele weken bloei te garande-
Op dagen dat het vriest zakt hij
wat in, maar zodra het weer
wat zachter is en de plant ont
dooit, is het net alsof èr niets
aan de hand is geweest. Wan
neer hij voor het eerst bloeide
weten we niet; zeker is dat dat
eind mei al het geval was. Als
de vorst echt invalt zal hij, net
als de andere onkruiden, wel
helemaal afsterven. Maar on
dertussen heeft hij zoveel za
den verspreid, dat we bijna ze
ker kunnen zeggen dat hij vol
gend jaar op verscheidenen an-
door J.P.H.M. Adema
en H.A.J. in den Bosch
dere plaatsen in de stad zal op
duiken.
Grijsaard
Jammer genoeg is er geen Ne
derlandse naam voor deze
plant voorhanden. De weten
schappelijke naam luidt: Sene-
cio squalides. Het woord Sene-
cio komt van het Griekse Se-
nex, dat grijsaard betekent. De
plant heeft deze naam te dan
ken aan het feit dat direct na de
bloei het witte vruchtpluis ver
schijnt. Door dit vruchtpluis
kunnen de zaden door de wind
ver weg worden verspreid. Ze
lijken een beetje op de zaden
van paardebloemen. Beide
planten zijn inderdaad ver
want, ze horen beide tot de fa
milie der samengesteldbloemi-
gen. Bij deze familie zijn de af
zonderlijke bloemen samenge
voegd tot zg. hoofdjes, die wij
als enkele bloem zien.
Het geslacht Senecio heet in het
Nederlands kruiskruid. Er ko
men in ons land verscheidene
soorten van dit geslacht voor,
waarvan een vijftal ook in Lei
den. Onze soort is oorspronke
lijk afkomstig van Sicilië. Als
Nederlandse naam willen we
voorstellen: Siciliaans kruis
kruid, naar zijn (ei)land van
herkomst. Het is een éénjarig
kruid met citroengele bloe
men. De plant wordt ongeveer
50 centimeter hoog.
Keizertje
Het feit dat hij éénjarig is houdt
in, dat hij ieder jaar opnieuw
uit zaad moet uitgroeien. Dit
wordt dan ook in grote hoe
veelheden gevormd. Het afge
lopen jaar werd de plant ge
vonden op de Sterrewachtlaan
Het Siciliaans kruiskruid, gefotografe
en op het terrein naast café 't
Keizertje in de Kaiserstraat.
Ongetwijfeld heeft hij op meer
plaatsen gestaan. Op de Sterre
wachtlaan plaatste iemend bij
na dagelijks hardnekkig haar
fiets op de plant, maar ook dat
deerde hem niet. Naast 't Kei
zertje is hij door bouwactivitei
ten inmiddels verdwenen.
Waar hij volgend jaar zal op
duiken kunnen wij niet voor
spellen. Mocht hij bij u in de
tuin of voor de voordeur opko
men, laat hem dan maar rustig
staan. U heeft er een fraaie
tuinplant aan, die bloeit van
mei tot in december.
erd op de Sterrewachtlaan.
(Foto In den Bosch).
heid bekend hoe ze bij ons te
recht zijn gekomen. Van het
Siciliaans kruiskruid is echter
precies bekend wie hem hier
heeft uitgezaaid en waar hij de
plant vandaan heeft. Tien jaar
geleden stond het Siciliaans
kruiskruid massaal in Londen.
Hij heeft het daar blijkbaar bij
zonder goed naar zijn zin, want
heden ten dage staat hij er nog
steeds. In elk geval was er in
1973 een Leids botanicus,
wiens naam wij niet zullen
noemen, in Londen, die zaad
van deze soort meenam naar
Leiden en achter zijn laborato
rium uitzaaide. Vandaar uit
heeft de plant zich over de stad
verspreid. En elk jaar is hij wel
op enkele plaatsen te vinden.
Alleenstaanden
Het project alleenstaanden van
buurthuis In de Vroolijcke Ar-
ke (Pieterskerkchoorsteeg)
handt donderdag een thema
avond over de vraag 'hoe breng
ik de feestdagen door'. Met in
formatie wat er in Leiden te
doen is met de feestdagen. Aan
vang half negen. Meer infor
matie: 123271.
Swingen
In het Leids Vrijetijds Centrum,
Breestraat 66, is vrijdag weer
een swingavond. De zaal gaat
om negen uur open.
Folk
In Aniba's Muziekkamer (hoek
Witte Singel-Herenstraat)
wordt op initiatief van folk-
club Hórus vrijdagavond een
folk-sessie gehouden. Diverse
musici treden op en het is de be
doeling naarmate de avond
vordert het publiek daar steeds
meer bij te betrekken bezoe
kers kunnen dus hun instru
menten meenemen). Engelse
muzikanten brengen hetfolkto-
neelstuk 'Mama's Play' en ook
zullen de folkgroepen Water
gruwel en Extra Stout present
zijn. Aanvang half negen.
Electric boogie
In het Breehuys (Breestraat 19)
staat de electric boogie van
avond centraal. Dansers geven
een demonstratie en een toeli-
ching daarop, er wordt waar
schijnlijk een videoband ge
draaid en wie wil, kan ook zelf
oefenen. Aanvang acht uur.
Prestatieloop
Clubhuis Matilo organiseert za
terdag zijn jaarlijkse Sint Ni-
colaas-prestatieloop. Deelne
mers kunnen kiezen uit twee,
vijf of elf kilometer. De start is
om elf uur bij het clubhuis aan
de Zaanstraat 126, waar de in
schrijving om tien uur begint.
Begin 1976 bood het Stadhuis
plein zes weken lang de aan
blik van een luxueus uitgeval
len caravanpark. Het was géén
experiment met een zo lang ge
wenst gemeentelijk kampeer
terrein. Nee, hier manifesteer
de zich een serieus protest en
wel van een bevolkingsgroepe
ring voor wie het actievoeren
niet direct tot de dagelijkse be
zigheden kon worden gere
kend.
Woonwagenbewoners hielden
het plein dag en nacht bezet.
Het werd de hoogste tijd dat er
in de regio ook standplaatsen
werden aangelegd en of de ge
meente Leiden daar maar druk
achter zou willen zetten, zo
luidde een van hun eisen.
Het is nu eind 1983 en de woon
wagenbewoners riepen giste
ren krachtig uit: "Wij laten ons
niet zomaar naar een centrum
in de regio slepen". Bijna volg
de een nieuwe bezetting van
het plein, maar wethouder Tes-
selaar en burgemeester Goe-
koop waren zo verstandig het
gesprek met de actievoerders
niet uit de weg te gaan, ln h^t
besef dat de bestuurder tegen
woordig niet (altijd) meer kan
bevelen: "Maakt u eerst maar
een afspraak met mijn secreta
resse".
Consequent?
Eerst kleine centra in de regio ei
sen, en als die er dan eindelijk
(lijken te) komen, daar niet
naar toe willen, is dat nu conse-1
quent?
Oppervlakkig beschouwd luidt
het antwoord op deze vraag:
Maar gedetailleerder bestude
ring van de feiten in heden en
verleden leidt vanzelf tot be
grip voor de houding van de
woonwagenbewoners, die
maar voortdurend van ande
ren, voornamelijk Haagse
ambtenaren, te horen krijgen
wat goed voor hen is. En wat
goed voor hen wordt geacht,
blijkt in nog geen tien jaar to
taal te kunnen veranderen.
In augustus 1974 opende een
trotse wethouder N.A. den
Haan-Groen het flink van rijks
subsidie voorziene en ver
nieuwde regionale woonwa
gencentrum aan de Haarlem
mertrekvaart. Alle gemeenten
betaalden mee aan het beheer;
een kamp van 68 plaatsen, met
de natuur als buur: wie kan
zich beter wensen? Zo luidde
althans de teneur van die tijd.
Rapport
Vorige week verscheen er een
rapport van de provincie,
'geïnspireerd' door het op
rijksniveau ontwikkelde be
leid, waarin wordt geconsta
teerd dat een centrum van 68
standplaaten veel te groot is,
het moet eerst maar worden
verkleind tot 41, dat is eigen
lijk nog te groot, vijftien moet
het maximum zijn, maar voor
uit, bij dertig standplaatsen
willen we wel een keer de ogen
sluiten. Alleen, die plaats van
het centrum, zo ver buiten de
bebouwde kom, die deugt ei
genlijk ook niet.
Kenners van het Haagse jargon
zullen beseffen dat voorgaande
regels de strekking van het be
toogde weergeven, en geen let
terlijk citaat vormen. -
De theorie van een rapport kan
zo verbluffend ver staan van de
werkelijkheid van alledag. Zou
men beseffen dat het 'accepte
ren' van de woonwagenbevol
king wat anders is dan een
kamp voortaan centrum te
noemen en dat 'integreren' niet
direct wordt bevorderd door
een woonwagenbewoner tegen
zijn zin naar een nieuwe stand
plaats in een andere gemeente
te slépen?
De theorie van zeven jaar gele
den luidde: er moeten nu snel
overal in de regio kleine woon
wagencentra komen, zodat aan
de onhoudbare situatie in Lei
den een einde kon worden ge
maakt. Onhoudbaar, omdat
door
John Kroon
het centrum aan het Trekvaart-
plein eigenlijk van meet af aan
te klein was. In plaats van 68
woonwagens stonden er al
gauw 75, niet veel later tachtig,
negentig en nu hebben er 112
wagens een plaats gevonden,
om een eenvoudige reden: ze
kunnen nergens anders te
recht.
Intussen bleven de kampjes, par
don, centra, in de regio uit, en
moesten er op het Leidse cen
trum noodvoorzieningen (toi
letten, wasgelegenheid) voor
overbezetters worden gereali
seerd. Die inmiddels, door de
'•gestage groei van het aantal
woonwagens, ook weer onvol
doende zijn.
Argwaan
Zo kon het gebeuren dat woon
wagenbewoners jarenlang te
vergeefs vroegen om meer
standplaatsen en dat, nu ze er
wellicht komen, zij zich inmid
dels aan hun huidige plek heb
ben gehecht. Dat de regioge
meenten bij de aanleg van
woonwagencentra jarenlang in
gebreke zijn gebleven (Leider
dorp en Zoeterwoude uitge
zonderd) is een weliswaar treu
rig, maar daarom niet uit te
poetsen gegeven. Zo goed als
argwaan van de woonwagen
bewoners op zijn plaats blijft
als gemeenten beloven nu dan
toch een aantal standplaatsen
te zullen realiseren. De prak
tijk heeft meer dan ooit aange
toond boe zeer de spreuk 'eerst
zien, en dan geloven' hier op
geld doet.
De gebeurtenissen van de afgelo
pen jaren zouden op zijn minst
moeten leiden tot een herbe
zinning op het te voeren be
leid. Tot een praktische toet
sing van de stelling dat een
centrum van 68 standplaatsen,
dat nog geen tien jaar oud is,
nietjneer past in deze tijd.
Duidelijk
Dat de huidige overbezetting
evenmin een situatie is die on
verminderd kan blijven voort
duren, staat vast. Veel zal af
hangen van de wijze waarop
bijvoorbeeld het te stichten
centrum op de grens van Kat
wijk en Noord wijk (25 stand
plaatsen) tot een aantrekkelijk
alternatief voor 'Leiden' kan
worden gemaakt.
Een duidelijke opstelling van de
bestuurders is in elk geval ge
wenst. Gedeputeerde Günther
en haar (provinciale) ambtena
ren bleken vorige week enigs
zins geschrokken te zijn van
een kop in deze krant: 'Woon
wagens worden desnoods weg
gesleept', een conclusie die uit
eerder genoemd rapport te
trekken viel. Natuurlijk stond
dat niet-zo letterlijk in dit rap
port. Alleen dat de provincie
"onverminderd vast hield aan
het deconcentratiebeleid",
"uitgaat van vertrek op vrijwil
lige basis", maar: "wij zijn be
reid bij een eventueel falen
hiervan onze medewerking te
verlenen aan gedwongen ver
huizingen".
Werd er soms wegduwen be
doeld, in plaats van wegsle
pen?
LEIDEN - Het kraamcentrum 'Rijn en Vliet' gaat de huidige huisvesting
aan de Lammenschansweg 46 verlaten. Met ingang van 1 december
luidt het adres van het kraamcentrum Keer weer 3 in Zoeterwoude.
Daar wordt voortaan de kraamzorg georganiseerd voor de gemeenten
Leiden, leiderdorp, Leidschendam, Oegstgeest, Voorburg, Voorscho
ten, Wassenaar en Zoeterwoude.
Het nieuwe pand is gemakkelijk te bereiken via het viaduct over rijksweg
A4. Met de verhuizing wordt ook het telefoonnummer van 'Rijn en
Vliet' gewijzigd in 01715-9306. Wanneer dit nummer onbereikbaar is,
kan altijd het nummer van de dokterstelefoon worden gedraaid:
071- 122222.
Op uw artikel in de krant van 24
november onder de kop CO-
LUMBOLUS wil ik graag reage
ren. Zelf ben ik geen Leidenaar
en heb er ook geen behoefte aan
ereburger van deze stad te wor
den.
Waarom is het zo moeilijk een op
lossing te bedenken die ons kan
vrijwaren van hondepoep (op de
stoep)? Oplossingen zijn er wel,
maar omdat de moed ontbreekt
om er ook maar iets aan te doen,
blijft het een smerige troep. Men
haalt zoveel uit het buitenland,
niet gedaan zoals in
Amerika en Engeland? In alle ge
meenten is er wel een A.P.V. be
treffende honden of/en het bezit
er van. Maar wat doet men er te
gen: NIETS, NIETS en nog eens
NIETS. Totdat er weer eens een
reactie komt vanuit het publiek
en de overheid in de vorm van
een publicatie, waarin men
wordt "verzocht" enz., weer eens
van zich laat horen. En alles blijft
daarna bij het oude.
Ik ben toch ook "verplicht" een
gordel te dragen in de auto, ik
ben toch ook "verplicht" me aan
de verkeersregels te houden. Ik
ben toch ook "verplicht" met te
houden aan andere bepalingen
uit de A.P.V. Als men het te dras
tisch zou vinden om gelijk maar
het boekje en potlood te pakken
(gebeurd wel bij fout parkeren,
overtreding max. snelheid vult u
de rest zelf maar in). Niet langer
dan een maand alleen maar
waarschuwend optreden. In die
maand de hondenbezitters laten
weten, niet wat er dan kin ge
beuren, maar wat er dan echt
góót gebeuren.
Om de slogan van een politieke
partij: "Minder praten, meer
doen" te gebruiken, dit zal echt
wel zoden aan de dijk zetten.
Veel succes. l.G. Nijssen,
Prinsen weg 11, Voorhout.
