c
Trekpaarden van de economie
CDA kan nu 'ja' zeggen
tegen nieuwe kernwapens
m
41WftRefN
Ook voor artsen
40-urige werkweek
en deeltijdarbeid
Actieverbod
politie is
niet juist
LEZERS SCHRIJVEN
Acties
WOENSDAG 9 NOVEMBER 1983
Meningen
- wtöocui spsué N..r
Joop den Uyl, Bert de Vries
en Ed Nijpels, de leiders
van de drie grootste frac
ties in de Tweede Kamer,
zijn terug uit Moskou.
Hun excursie langs de
hoofdsteden van Amerika
(in september) en Rusland
had iets weg van een voet
balwedstrijd: de partijen
verwisselden na de rust
van speelhelft. De aanval
ging over in verdediging
en omgekeerd.
Die rolwisseling speelde zich voor
al af tussen Den Uyl en Nijpels.
De liberale leider was in Was
hington duidelijk in de verdedi-
door
Chiel Evers
ging, in Moskou hoofdzakelijk in
de aanval. Bij de voorman van de
PvdA was dat omgekeerd. Als
Reagans bewering klopt, dat
Rusland het rijk van het kwaad
is, dan was Den Uyl deze week
de advocaat van de duivel.
Bert de Vries bekleedt in de voet
bal-vergelijking min of meer de
rol van middenstip. Zowel in
Washington als in Moskou zat de
CDA-fractieleider met zijn stand
punten tussen de beide anderen
in. Hij maakte geen echte keuze
vóór of tegen de nieuwe NAVO-
raketten (waarover de gesprek
ken in hoofdzaak gingen), en wil
dat ook zo lang mogelijk volhou
den.
Den Uyl toonde in Moskou erg veel
begrip voor de Russische angst
voor onze nieuwe raketten, in het
bijzonder de Pershing-2, hoewel
hij benadrukte dat hij het Sow-
jet-systeem verfoeit. Daarbij was
opmerkelijk dat de PvdA-leider
niet twijfelde aan Russische be
weringen over het bereik van de
Pershing en over het aantal kern
koppen op Britse onderzeebo
ten, die strijdig waren met NA-
VO-opgaven.
Zijn tegenspeler Ed Nijpels liet in
Washington niet na te onderstre
pen dat de NAVO als eenheid
moet optreden, dat Nederland
bereid moet zijn kruisraketten te
plaatsen bij ontbreken van een
ontwapeningsakkoord en dat de
Amerikanen terecht keihard on
derhandelen in Genève. In Mos
kou laakte hij echter de „spijker
harde" opstelling van de Sow-
jets, die hij voor het Westen juist
bepleit.
Geen nieuws
Nieuws heeft de Nederlandse dele
gatie in Moskou niet te horen ge
kregen. Het meest opzienbarend
was nog de mededeling van een
belangrijk lid van de Opperste
Sovjet, Zagladin, tegenover jour
nalisten, dat bij een plaatsing
van nieuwe NAVO-raketten niet
alleen de onderhandelingen over
de Europese kernwapens zijn af
gelopen, maar ook die over de
strategische, intercontinentale
kernraketten.
Van belang was de Oost-Westreis
hoofdzakelijk voor de stand
puntbepaling van de drie voor
naamste fracties in het parle
ment, als het straks gaat over in
stemming met de plaatsing van
nieuwe kernwapens in de andere
Westeuropese landen en vooral
als volgend jaar de plaatsing in
Nederland aan de orde komt.
Wat de 48 voor ons bestemde
kruisraketten betreft, heeft Ne
derland een formeel voorbehoud
bij de NAVO gemaakt.
De fractieleiders hebben de weinig
hoop gevende internationale si
tuatie in kaart kunnen brengen,
waarin die Nederlandse beslis
singen moeten worden geno
men. Aan de ene kant staat de
Sowjet-Unie met ongeveer 360
SS-20's, waarvan er 250 vitale
doelen in heel West-Europa kun
nen bereiken. Ze zijn bereid dat
aantal in Europa te verminderen
tot 140, bij een bevriezing van het
arsenaal in Azië.
Onaanvaardbaar
Die 140 driekoppige SS-20's (die in
Moskou overigens „Pioniers"
worden genoemd) hebben sa
men in de Russische berekenin
gen net zo veel kernkoppen als
de 162 kernwapens van Frank
rijk en Engeland. Resultaat: geen
nieuwe Amerikaanse wapens in
Europa. Voor de NAVO (lees:
Amerika) is dat onaanvaardbaar,
omdat het de Russen een mono
poliepositie op Euro-strategisch
gebied zou geven.
In de jongste Amerikaanse voor
stellen zit daarom steeds een
aantal Pershings en kruisraket
ten aan westerse zijde, waarbij
het niveau van het evenwicht ho
ger uitvalt. Maar dat is weer on
aanvaardbaar voor Moskou, om
dat de leiders in het Kremlin
doodsbenauwd zijn voorde zeer
snelle (vliegtijd omstreeks tien
minuten) en zeer accurate Pers-
hing. Met die Pershing kan Ame
rika in één klap vernietigend toe
slaan, vrezen zij.
Als er één ding tijdens de parle
mentaire reis duidelijk is gewor
den, dan is het dat de Russisch-
Amerikaanse tegenstellingen
schier onoplosbaar zijn. Althans
vóórdat volgens NAVO-schema
in december de eerste kruisra
ketten in West-Duitsland en
Groot-Brittannië worden ge
plaatst (de Russische tv besteed-
De Nederlandse parlementaire delegatie rechts) in Moskou, met op de foto o.a. Nijpels en Den Uyl.
links de vice-president van de Sowjet-Unie Vasily Kuznetsow.
de deze week uitgebreid aan
dacht aan het overvliegen van de
eerste onderdelen voor de wa
pens naar Engeland).
Stelling kiezen
In deze impasse kiezen PvdA en
WD elk duidelijk stelling en dat
bleek ook tijdens de reis. Ed Nij
pels schaarde zich ondubbelzin
nig achter Washington en ver
langt van het CDA hetzelfde.
Den Uyl daarentegen ziet vol
doende aanknopingspunten in
de Sowjet-voorstellen en wil dat
de NAVO de plaatsing van nieu
we raketten tenminste uitstelt,
om in Genève een akkoord te
kunnen bereiken.
Zoals meestal, draait het in de Ne
derlandse politiek ook op dit
punt om het CDA. En zoals vaak,
weten de christen-democraten
het nog niet. Maar ze lijken
steeds moeilijker te kunnen ont
komen aan een keuze vóór plaat
sing van de raketten. Uitspraken
van Bert de Vries in Moskou wij
zen in die richting
Zo vond CDA-fractieleider het
Russische argument voor de SS-
20 (modernisering van oude wa
pens als reactie op eerdere NA-
VO-verbeteringen) niet deugen.
Aan de ene kant zag De Vries po
sitieve punten in de laatste voor
stellen van Andropov, maar an
derzijds verwierp hij wat volgens
hem het centrale punt is in die
voorstellen: terugdringing van
de Amerikaanse nucleaire rol in
Europa.
Twee criteria
Het CDA heeft altijd twee criteria
genoemd voor het nemen van
een besluit over de plaatsing van
kruisraketten: het verloop van
de Geneefse onderhandelingen
en de mate waarin nucleaire wa
pens voor de kortere afstand
kunnen worden verminderd.
Een mislukking van Genève
staat voor de deur. Het aantal nu
cleaire slagveldwapens zal vol
gens een recent NAVO-besluit
met 1400 omlaag gaan. Dus ligt
voor het CDA de weg open om
ja" te zeggen tegen de kruisra
ket.
Electorale overwegingen vormen
geen serieuze belemmering. Blij
kens opiniepeilingen is de eigen
aanhang zo sterk verdeeld, dat
elk besluit - vóór of tegen - een
forse minderheid aan tegenstan
ders oplevert. Maar het behoud
van de coalitie met de WD is de
christen-democraten (op een en
kele uitzondering na) erg veel
waard, want ze hebben geen en
kel belang bij een kabinets
breuk. De WD zal van het kabi
net geen dissident Nederlands
gedrag binnen de NAVO accep
teren.
IKV-secretaris Mient Jan Faber
riep op 29 oktober in het Haagse
Zuiderpark: „Die raketten ko
men er niet!" De juistheid van
die voorspelling is twijfelachtig.
(De auteur is parlementair redacteur
bij de Gemeenschappelijke Pers
dienst, waarbij ook deze krant is
aangesloten).
KAAk'
KiXpVAAftóiJ^CH'P OP vt
HOIUNP-CHINMUJN
G6Z0NWW!...
Meningen op deze
pagina zijn voor
rekening van de
auteurs
Op woensdagavond 16 november
a.s. om 20.00 uur organiseert de
Leidse afdeling van LAMDOA
(Landelijke Aktiegroep voor Me
dische Deeltijd Opleiding en -Ar
beid) in de vrouwenkliniek van
het Academisch Ziekenhuis Lei
den een avond over werkgele
genheid voor artsen. LAMDOA
is in november 1981 opgericht als
landelijke stichting. In elke uni
versiteitsstad zijn groepen medi
sche studenten en artsen georga
niseerd onder deze gemeen
schappelijke naam. Om aan te
geven wat LAMDOA wil en doet
eerst een overzicht van de huidi
ge situatie in de gezondheids
zorg.
door
Loes Veenhuizen
en Marjolein Kagie
Op het moment is een werkweek
voor artsen van 60 tot 70 uur
(soms zelfs 80) heel gewoon. In
ziekenhuizen is het namelijk ge
bruikelijk dat artsen, die overdag
gewoon werken, ook 's nachts en
in het weekend om beurten
dienst draaien. Dit betekent dat
ze dan in het ziekenhuis blijven
en geroepen of gewekt worden
als er bijvoorbeeld een patiënt
wordt opgenomen. In ziekenhui
zen moet immers 24 uur per dag
en 7 dagen per week een arts aan
wezig zijn voor spoedgevallen.
De ochtend na een nachtdienst
werkt dezelfde arts - die soms de
hele nacht bezig is geweest -
weer door. Vooral specialisten in
opleiding (arts-assistenten) heb
ben vaak dergelijke diensten;
sommigen 3-4 nachten per week
en 1 op de weekends. Op deze
Het bedrijfsleven is het trekpaard
van de economie. Maar de kar zit
momenteel zo vol met ambtena
ren en uitkeringstrekkers, dat
het paard dreigt te struikelen.
Dus moeten er eigenlijk mensen
van die kar. Nu dat wat moeilijk
is (een ontslagen ambtenaar is
immers al snel uitkeringstrek
ker) zullen ze moeten vermage
ren. Inleveren dus en zonder
mokken graag. Want het be
drijfsleven heeft al genoeg inge
leverd. Kijk maar naar al die
werklozen, daar is nauwelijks
een (ex-)ambtenaar bij.
door
Wim Fortuyn
Zelfs als een gewoon mens zijn
zondagse eitje oppeuzelt, klinkt
dat geluid nog op. Voorzitter Ter
Hart van de metaalwerkgevers
(FME) zong het vier dagen gele
den in het door Mozart omlijste
herfstprogramma van de NOS,
het Capitool. Velen, en niet al
leen werkgevers of VVD'ers, gin
gen hem al voor. Econoom Piet
Vos van de Industriebond FNV
bijvoorbeeld. Premier Ruud
Lubbers (CDA) is er ook zo een.
En 'industrieel' PvdA-kamerlid
Arie van der Hek, om iemand uit
min of meer onverdachte (onver
wachte) hoek te noemen.
Ambtenaren, momenteel ook dap
per op de bres voor de uitke
ringsgerechtigden, gaan zo wel
heel erg tegen de draad in met
hun acties en kunnen nauwelijks
op enig begrip rekenen. Zij im
mers brengen het paard tot strui
kelen dat ons allen uit het moe
ras moet trekken. Staken? Niks
Verhaal deugt niet
Het (particuliere) bedrijfsleven als
trekpaard van de economie. De
babbel is goed, het verhaal deugt
niet. Dat is simpel aan te tonen
Van groot belang voor het func
tioneren van het bedrijfsleven en
de vestiging van buitenlandse
bedrijven is de zogeheten infra
structuur. De telefoon moet goed
werken, er moet stroom zijn, de
post dient goed te worden be
zorgd. Er moeten goede spoor-,
auto- en waterwegen zijn.
Kortom, het paard heeft een wei en
een hoop verzorging nodig. Daar
heeft de samenleving niet voor
niets duizenden en duizenden
ambtenaren voor in dienst geno
men. Misschien dat de kosten
wat te hoog zijn geworden, maar
op zichzelf functioneert het sys
teem goed. Nederland heeft wat
dat betreft een goede naam in het
buitenland. In feite is de samen
leving als geheel, zeg maar de be
lastingbetaler, hier het trek
paard.
Op dat thema valt nog een heel
stuk voort te borduren. Neem
het onderwijs. Zonder goede op
leidingen komt het bedrijfsleven
ook niet ver. Steeds meer bedrij
ven hebben bovendien baat heb
ben bij technologische steun van
universiteiten en instituten als
het TNO. Brandpunt ('in de
markt') haalde vorige week nog
een klokkenfabrikant naar de
KRO-studio, die fraaie exportre
sultaten boekt dankzij een met
behulp van de Eindhovense hoo-
geschool ontwikkeld computer
systeem.
Zo zijn er, naar keuze, meer trek
paarden te verzinnen. Naast de
belastingbetaler is er bijvoor
beeld de consument, die tal van
bedrijven en winkels (uiteinde
lijk zelfs alle bedrijven en win
kels) in leven houdt. Niet voor
niets klagen de winkeliers steen
en been over de achteruitgang in
koopkracht. Niet voor niets
klaagt de bouw over gebrek aan
investeringen oftewel overheids
consumptie.
Gemeenschapsgeld
Dat alles neemt niet weg, dat er wel
degelijk reden is om de over
heidsuitgaven kritisch te bezien.
De overheid moet het, veel meer
dan het particuliere bedrijf, doen
zonder een mechanisme dat au
tomatisch de uitgaven binnen ze
kere grenzen houdt. Het zelfre
gulerende marktmechanisme
werkt per definitie niet voor de
overheid. Belastinggeld is ge
meenschapsgeld en moet dus
ook besteed worden volgens de
wensen van die samenleving.
Daarom, want zo simpel ligt dat, is
er een volksvertegenwoordiging
die de politieke afweging maakt
hoe dat geld te besteden. Het eni
ge, niet geringe, bezwaar is dat
een automatische rem op de uit
gaven ontbreekt. Een bezwaar
dat wellicht ondervangen kan
worden door een scherpe bud
getbewaking, een soort handrem
dus. Want daaraan heeft er de
laatste decennia ontbroken.
Waar het hier uiteindelijk om gaat
is dan ook niet de vraag of de
ambtenaar moet inleveren. Waar
het om gaat is, dat 'de' collectie
ve sector - dus ook ambtenaar
en uitkeringstrekker - niet zo
maar tegenover 'het' bedrijfsle
ven geplaatst kan worden. De
twee vullen elkaar aan en vloeien
niet zelden samen, zoals bij de
KLM waar dienstverlening en
commercie, overheid en particu
lier initiatief hand in hand gaan.
Staken, actievoeren is voor amb
tenaren en trendvolgers (zie
kenhuispersoneel, onderwij
zers) een recht als voor iedere
andere werknemer. Zo luidt,
hiernaast, de slotconclusie.
Maar er is een strikte voor
waarde: de acties mogen nim
mer andere dan economische
belangen bedreigen. En daar
begint het probleem. Ambte
naren plegen meer dan alleen
economische belangen te ver
tegenwoordigen.
Zodra het slachtoffer van een
steekpartij op straat blijft lig
gen omdat de ambulance niet
uitrijdt en de dader kan ontko
men omdat de politie niet thuis
geeft, is de grens gepasseerd.
Dat zal iedereen duidelijk zijn.
Maar de grenzen zelf zijn in al
gemene zin nauwelijks te be
palen.
Dat bleek maandag wel bij acties
(verkeerscontroles) van de po
litie tijdens de ochtendspits.
Door het veroorzaken van lan
ge files gaven de gezagsdiena-
ren een proeve van hun macht
tot economische verstoring.
Toen met de mist het gevaar
voor ongelukken de kop op
stak, staakten zij hun actie
Geen rechter die bij zo'n beslis
sing een rol kan spelen. Hij zou
zich van de ene prikactie naar
de andere moeten spoeden en
steeds pas kunnen besluiten
als het te laat is of niet meer
nodig is. Hij staat voor de keu
ze: of hij verlaat zich op het
verantwoordelijkheidsgevoel/
onderscheidingsvermogen
van de betrokken ambtenaren
en hun bonden óf hij maakt on
derscheid tussen verschillende
groepen ambtenaren en ver
biedt de politie elke actie om
het gevaar van ontsporing bij
voorbaat de kop in te drukken.
President Baron van Harinxma
thoe Slooten van de Utrechtse
rechtbank, vrijdag nog aan de
kant van het NS-personeel,
heeft tot dat laatste besloten.
Dinsdag sprak hij het veto uit
over elke actie van de politie
Begrijpelijk, maar daarom nog
niet juist. Het politiepersoneel
heeft er zo weer een reden bij
om bijzondere eisen te stellen
Dat brengt 'oom' agent niet
dichter bij 'de man op de
straat', namens wie hij ope
reert.
'Het' bedrijfsleven en 'de' collectie
ve sector zijn onduidelijke be
grippen. Het is ook een scheve
voorstelling van zaken te stellen
dat 'het' bedrijfsleven al zoveel
heeft ingeleverd en dat nu de col
lectieve sector aan de beurt is.
Dat bedrijfsleven heeft alleen
maar gesaneerd, ingeleverd heb
ben vooral de mensen die daarbij
hun baan hebben verloren. Die
behoren nu toevallig wel tot de
collectieve sector. Moeten ze
daarom nogmaals inleveren?
Cr is, met andere woorden, ten
principale geen enkele reden om
reden om werknemers bij het be
drijfsleven anders te benaderen
dan werknemers in dienst van de
belastingbetaler. Gelijke monni
ken, dus ook gelijke rechten en
plichten, waarbij 'koppeling' van
de uitkeringstrekker niet meer
dan rechtvaardig is.
Wat dat moet betekenen voor de
(verschillen in) beloning is maar
moeilijk aan te geven. In de par
ticuliere sector bestaan forse
loonverschillen, die slechts be
nadrukken dat een vergelijking
van 'het' bedrijfsleven met 'de'
collectieve sector ook op dit ter
rein niet opgaat. Het volgen van
een trend, een soort gemiddelde,
blijft het meest voor de hand lig
gen.
Duidelijk is wel wat het moet bete
kenen voor werknemersrechten
als vrijheid van onderhandelen
en stakingsrecht. Het gaat hier
om grondslagen voor de demo
cratie, kijk maar naar het Euro
pees Sociaal Handvest. De presi
dent van de Utrechtse recht
bank, mr C.L. baron van Harinx
ma thoe Slooten, heeft dat vrij
dag ook terecht bevestigd in het
kort geding, dat de NS had aan
gespannen tegen het personeel.
Tegen ambtenaren dus.
manier wordt een 70-urige werk
week al gauw gehaald. Ook co-
assistenten (medische studenten
die stage lopen in het ziekenhuis,
in hun laatste studiejaar) werken
in hetzelfde ritme mee. Buiten
deze werktijden in het zieken
huis wordt van een arts verwacht
dat hij zijn vakliteratuur bij
houdt en op de hoogte blijft van
nieuwe ontwikkelingen op zijn
gebied. Co-assistenten moeten
bovendien nog examens voorbe
reiden.
Ook bij huisartsen komen vaak
lange werktijden voor. De werk
tijden van huisartsen zijn voor
namelijk afhankelijk van de
praktijkgrootte. Recentelijk is er
een ideale normpraktijkgrootte
voor huisartsen voorgesteld van
2000 patiënten, wat dan neer zou
komen op een werkweek van 50
uur, exclusief diensten, doch om
vooral financiële redenen is dit
getal verhoogd tot 2600.
Ontevreden
De studenten en artsen in LAM
DOA zijn om verschillende rede
nen ontevreden met de huidige
werktijden.
Ten eerste komt het de gezond
heidszorg en de patiënten ten
goede als een arts uitgerust aan
het werk kan gaan en voldoende
tijd heeft om vakliteratuur en
moderne ontwikkelingen beter
bij te houden. Ten tweede neemt
ook onder artsen de werkloos
heid snel toe. Steeds meer artsen
kunnen na hun studie geen werk
vinden.
De toenmalige minister Garde
niers heeft in 1982 de Commissie
Behoeftebepaling Artsen opge
richt, met als taak uit te rekenen
hoeveel artsen er in de toekomst
nodig zijn. Deze commissie gaat
in de berekeningen uit van de
hoeveelheid werk die nu door
één arts verricht wordt en houdt
geen rekening met de mogelijk
heid om korter te werken. Zo
doende komt men tot de conclu
sie dat er een overschot aan art
sen is en dat het aantal oplei
dingsplaatsen - zowel voor de
medische studie als voor specia
lisaties in aanlsuiting op de stu
die - verminderd moet worden.
Als gevolg hiervan is het voor art
sen die na hun studie opgeleid
willen worden tot specialist of
huisarts steeds moeilijker om
zo'n opleidingsplaats te verkrij
gen, terwijl in ziekenhuizen en
huisartspraktijken hetzelfde
werk gedaan moet worden met
nog steeds die lange werktijden.
Volgens LAMDOA is het logischer
om de absurd lange werkweken
tot normale tijden terug te bren
gen en zo de bestaande hoeveel
heid werk eerlijker te verdelen.
Op die manier kunnen weer
mensen na hun studie aan het
werk. Tenslotte zijn er ook per
soonlijke argumenten voor art
sen om niet zulke lange werktij
den te willen maken.
Het is een goede zaak als een arts
naast zijn werk nog tijd heeft
voor andere zaken (hobbies, ge
zin). Een arts hoort ook op de
hoogte te zijn van wat er om hem
heen gebeurt, zodat hij proble
men van zijn patiënten beter kan
begrijpen. Kortom, zowel voor
patiënt als arts zijn kortere werk
tijden beter en verfrissend.
40-urige werkweek
LAMDOA streeft dan ook naar een
40-urige werkweek voor alle art
sen met daarnaast mogelijkhe
den om in deeltijd te werken.
Omdat er nu eenmaal altijd art
sen beschikbaar moeten zijn,
moeten diensten goed georgani
seerd worden. Door middel van
een goede overdracht van gege
vens moet de dienstdoende arts
op de hoogte gebracht worden
Zo is er altijd een arts aanwezig
die weet wat er met iedere pa
tiënt aan de hand is.
Een bijkomend voordeel van deze
structuur met georganiseerde
overdracht tussen artsen is de in
tercollegiale toetsing en het prin
cipe van "twee weten meer dan
één". Het is duidelijk dat dit de
kwaliteit van de zorg alleen maar
ten goede kan komen.
Een dergelijke organisatie lijkt ons
het beste te bereiken met ploe
gendiensten, vergelijkbaar met
de verpleging. Doch zolang het
inkomen van artsen direkt wordt
bepaald door het aantal patiën
ten en/of het aantal verrichtingen
zal het moeilijk blijven om de
werktijden drastisch in te krim
pen. Ons streven is dan ook om
het inkomen los te koppelen van
de praktijkvoering en dat de
overheid hierin regelend op
moet treden. Een vast salaris, los
van het aantal verrichtingen en1
of aantal patiënten zou niet al
leen korter werken voor artsen in
de hand werken, maar ook een
grote bezuiniging op kunnen le
veren op de jaarlijkse post van de
gezondheidszorg.
Over de werkgelegenheidsproble-
matiek (o.a. in samenhang met
werktijden) organiseert LAM-
DOA-Leiden woensdagavond in
het kader van een landelijke
LAMDOA-aktieweek een forum
met W. de Pre (PvdA), mevrouw
P. Schwenker (Landelijke ver
eniging van Artsen in Dienstver
band), E. Vrijland (onder meer
bekend uit Medisch Contact) en
anderen
Zo langzamerhand vraag ik me af
wat we aan het doen zijn en of we
wel beseffen wat er gebeurt. Er
moet ingeleverd worden. Waar
om? Omdat er niet voldoende is
voor zovelen. Het bedrijfsleven
met al zijn medewerkers is hier
al jaren mee bezig, want we wil
len werk houden en het zo ma
ken dat een ieder die niet kan
werken of te oud is toch een
menswaardig bestaan heeft.
Acties, goed, we willen aannemen
dat het wel eens hard nodig is dat
we ons ongenoegen duidelijk
kenbaar maken Maar de zoge
naamde stiptheidsacties waar de
gewone man of vrouw de dupe
van wordt, vind ik ontoelaatbaar
Een ieder die zo rijk is dat hij niet
van het openbaar vervoer afhan
kelijk is, heeft er hoegenaamd
geen last van. Maar mensen die
daar wel van afhankelijk zijn om
zich te verplaatsen, zijn de dupe
De herfstvakantie was net be
gonnen. Het was een triest ge
zicht. al die gezinnetjes die een
dagje uit wilden en daar maar
stonden te wachten op het sta
tion of bij de bushalte
Ook bejaarden hadden het moei
lijk. Er was één geval, dat de bus
halverwege zomaar niet verder
ging, want, zei de chauffeur, ik
begin hier mijn stiptheidsactie.
Zo waren er ook mensen die
graag wilden werken, maar door
deze acties belemmerd werden
om naar hun werk te gaan. Hier
door stagneerde het bedrijfsle
ven en werd er niet geprodu
ceerd en dus ook niet verdiend.
En dat lijkt me toch wel hard no
dig in deze tijd.
Alles bijeengenomen is er zo lang-
zammerhand geen begrip meer
te vinden voor de acties van de
ambtenaren. Deze mensen heb
ben al zoveel voordelen ten op
zichte van de gemiddelde werk
nemer in het bedrijfsleven La
ten ze opletten dat het zich niet
tegen hun keert. Ze kunnen be
ter de Nederlandse bevolking
helpen. Met z(jn allen de schou
ders er onder om het leefbaar te
maken en te behouden wat we
nu hebben.
P. Overvlict
Korenbloemlaan 45
Oegstgeest
